🧡 XONLY 🧡

อ้างจาก: บุษบา เมื่อ กุมภาพันธ์ 29, 2024, 12:41:34 หลังเที่ยง"ถ้าได้ขึ้นมาจริงๆ ก็เป็นแค่ปีเดียว เท่านั้นเอง... เอ็งเรียนจบปริญญานี่หว่าไอ้สันต์"

อาเดชให้กำลังใจหลานชายสันต์จบปริญญาตรี ถ้าโดนทหารก็เป็นแค่ปีเดียว

"จริงจะ... "

บัวสำทับให้สันต์หายกังวล

"หรือว่าเอ็งกลัวว่าบัวจะแอบไป มีชู้ตอนเอ็งไปเป็นทหารรึ ไอ้สันต์"

อาเดชกล่าวแซวขำๆ ขณะสายตาจับ จ้องมองบัวหล่อนกำลังตักต้มไก่แจกจ่ายไป รอบวงให้คอสุราอิ่มเอมกันทั่วหน้า

"ปัดโธ่... พูดเล่นอยู่ได้ คนกำลังลุ้ม อยู่นะอา"

สันต์ว่าพลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม กระทั่ง เวลาล่วงเลยมาถึงตอนดึก

"กูกลับก่อนโว้ย..."

กำนันเสือโพล่งขึ้นมากลางวง

"ข้ายังไม่กลับนะพี่เสือ"

อาเดชเดชบอกเสียงอ้อแอ้

"ไม่ต้องห่วงไอ้สันต์... ปล่อยมันไว้นี่แหละ เดี๋ยวอาจะไปส่งให้เอง"

เดชหันไปบอกบัว

"งั้นพ่อขับมอไซค์กลับนะ... เดี๋ยวฉัน จะเอาไอ้แดงกลับด้วย... จักรยานทิ้งไว้ที่นี่ ก่อน"

บัวเธอเหลือบไปมองลูกชายที่ตอนนั้น กำลังนอนหลับอยู่ในตักของอาเพ็ญคอยพัดวียุงให้ร่างมาที่หลับพริ้มอยู่ในตัก ด้วยความไร้เดียงสาน่าเอ็นดู

ตอนเช้าของวันคัดเลือกทหาร ที่ศาลาวัดของหมู่บ้านซึ่งใช้เป็น สถานที่คัดเลือกทหารประจำปี เสียงเชียร์ของ ผู้คนที่เฝ้ารอดูการคัดเลือกอย่างใจจดใจจ่อ เริ่มดังขึ้นเป็นระยะ เมื่อถึงเวลาจับใบดำ ใบแดง ชาวบ้านของแต่ละตำบลต่างก็เอา ใจช่วยบรรดาหนุ่มๆ ในหมู่บ้านของตนว่าอย่าให้โดนใบแดง

และก็มาถึงคิวของสันต์ ตอนนั้นมีทั้งกำนันเสือ
อาเดช บัวและเพ็ญที่อุ้มไอ้แดงลูกของบัวเอาไว้ในอ้อมแขน พากันยืน ลุ้นอย่างใจจดใจจ่ออยู่ห่างๆ ก่อนจะต้อง ผิดหวังไปตามกัน เมื่อสันต์เขาคว้าใบแดงขึ้น มาจากโหล เป็นไปตามชะตาที่ได้ลิขิตเอาไว้ แล้ว

"โธ่... "

บัวทำเสียงผิดหวัง สันต์หน้าซีดเผือด เหมือนจะเป็นลม ก่อนจะเดินคอตกเข้าไป ขึ้นทะเบียนกับเจ้าหน้าที่ทหารที่ตั้งโต๊ะรออยู่ ด้านใน

"ลูกผู้ชายชาตรี... กลัวอะไรกับการ เป็นทหาร"

กำนันเสือไม่ได้คิดว่าการเป็น ทหารเกณฑ์นั้นเป็นเรื่องเลวร้ายแต่อย่างใด แต่คนเป็นพ่อกลับดีใจที่รู้ว่าลูกชาย ของตนควรจะได้รับการฝึกระเบียบวินัยเสีย บ้าง ทหารจะทำให้ผู้ชายกลายเป็น "ลูกผู้ชาย ยิ่งขึ้น

"สันต์ต้องไปเป็นทหารนานแค่ไหนจ๊ะ"

บัวเธอถามลอยๆ

"หนึ่งปีเต็ม... เพราะว่าไอ้สันต์มันเรียนจบปริญญาตรี ไม่งั้นต้องเป็นถึงสองปี"

อาเดชมีประสบการณ์มาก่อน เลยช่วย ตอบให้เมียสันต์หายสงสัย บัวเธอทำหน้าเศร้า เพราะว่าระยะเวลาหนึ่งปีในความรู้สึก ของเธอนั้นมันช่างยาวนานเหลือเกิน

บัวรู้สึกราวกับว่าโชคชะตากลั่นแกล้ง เพราะว่าเธอเพิ่งใช้ชีวิตฉันผัวเมียกับสันต์ได้ เพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น สุดท้ายก็มีอันต้อง แยกกัน

"เอ็งต้องอดทนรอผัว"

ขณะทอดสายตามองดูลูกชายเดิน คอตกทำหน้าเซ็งออกมาจากหน่วยคัดเลือก กำนันเสือเหลือบมาปลอบใจสะใภ้คนสวย ด้วยแกอาบน้ำร้อนมาก่อน ทำให้เข้าอกเข้าใจ ความรู้สึกของคู่สามีภรรยาที่ยังอยู่ในระยะ ข้าวไม่ปลามันได้เป็นอย่างดี

"ซวยฉิบหายเลยเว้ย"

สันต์สบถออกมาเสียงดัง

"เอ่อน่ะ... แค่ปีเดียวเท่านั้นเอง เป็น ทหารจะทำให้เอ็งแกร่ง มีระเบียบวินัย อันที่จริงมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เอ็งกลัวหรอก น่ะ ฝึกหนักๆ นั่นแหละดี ร่างกายเอ็งจะได้ บิกบึนขึ้นบ้าง"

กำนันเสือมองว่าทุกวันนี้หน่วยก้าน ของสันต์นั้นยังดูบอบบางอยู่มาก นับวันจะติด สำอางขึ้นทุกทีเมื่อเทียบกับผู้ชายด้วยกัน ซึ่งกำนันก็รู้ว่ามันเป็นเพราะว่าสันต์ไม่ถนัด ทำงานในไร่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ

กำนันเสือโอบไหล่ลูกชาย เขย่าเบาๆ ให้กำลังใจรื่น จากนั้นก็พากันเดินมายัง รถกระบะที่จอดเอาไว้ในลานจอดรถด้านหลัง

ของศาลาวัด

อีกหนึ่งเดือนต่อมา "บัว"

ในตอนสายของวันหนึ่ง เพ็ญ เรียกบัวซึ่งกำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกชาย ของหล่อนอยู่ที่ลานหญ้าหน้าบ้าน

"อาเพ็ญ... อาเดช... พ่อกำนันอยู่บน เรือนโน่นจ้ะ"

บัวหันมามองสองผัวเมีย เห็นอาเดช กำลังหิ้วปิ่นโตใส่กับข้าวที่อาเพ็ญมักจะทำ มาฝากกำนันเสือเป็นประจำ อาเดชเอาไปให้กำนันเสือที่กำลังนั่งสูบยาเส้นอยู่บนเรือนใหญ่

"บัว... วันนี้อาขอพาไอ้แดงไปเล่นที่ บ้านอานะ"

เพ็ญซึ่งเป็นคนรักเด็ก มาแต่ไหนแต่ไรรีบขอนุญาตแม่ไอ้แดง

"ได้สิจ๊ะอาเพ็ญ"

แดงเดินไปเกาะขาอาเพ็ญ ทุกวันนี้
ไอ้แดงก็ติดป้าเพ็ญกับลุงเดชเอามากๆ เพราะสองคนนี้เอ็นดูเด็ก

บัวเธอรู้ว่าทั้งอาเดชและอาเพ็ญแกทั้งสองอยาก
 มีลูกด้วยกันใจจะขาด ติดก็ตรงที่สุขภาพของ จอาเพ็ญไม่เอื้ออำนวยเพราะว่าร่างกาย

 ของหล่อนไม่แข็งแรง อาเพ็ญเคยแท้งลูก มาแล้วครั้งหนึ่ง แล้วยังเคยผ่าเนื้องอกข้าง รังไข่ จากนั้นก็ทำให้เกิดภาวะมีบุตรยาก มาจนถึงทุกวันนี้

"เดี๋ยวเย็นๆ บัวไปรับกลับนะจ๊ะ... ไป กับลุงเดชนะลูก... เอ็งอย่าดื้ออย่าชนนะ"

บัวบอกลูกอาเดชอุ้มร่างน้ำม่ำของ
ไอ้แดงพากันไปขึ้นรถกระบะแล้วขับออกไปจากบ้านของกำนันเสือ

บ้านของอาเดชกับอาเพ็ญอยู่ห่างออก ไปทางท้ายไร่มันสำปะหลัง อาเดชเป็นชาวไร่ผู้รักสันโดษ ทั้งที่กำนันเสือก็อยากให้น้องชายคนนี้มาอยู่ด้วยกันที่เรือนใหญ่แต่อาเดชก็ตัดสินใจ พาอาเพ็ญไปปลูกเรือนอยู่กลางทุ่ง โอบล้อมไปด้วยป่าเขาลำเนาไพร

"ไอ้สันต์... เย็นๆเอ็งแวะมากินเหล้าบ้านอาสิ"

อาอยาก... เลี้ยงส่งสักหน่อย พรุ่งนี้ต้อง เข้ากรมแล้วนี่นา"

อาเดชร้องทักหลานชายเพราะว่าพรุ่งนี้ไอ้สันต์ต้องเข้ากรมไปเป็นทหาร

"ไปแน่... เย็นๆ เจอกันนะอาเดช"

สันต์ร้องบอกอาของเขา มันอยากเมาทิ้งทวน ชีวิตสักครั้ง ก่อนที่จะต้องไปเป็นทหารใน วันรุ่งขึ้น

คืนนั้นไอ้สันต์ดื่มเหล้ากับอาเดชจนดึกดื่ม ครั้นเมามากก็กลับไม่ไหวอาเดชต้องพาขึ้น รถกระบะมาส่งในเวลาต่อมา กลางดึกของคืนเดียวกัน นั้น บัวเปิดประตูห้องนอนออกมาด้วย ความตกใจหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก

"อาเดช... "

บัวเธออุทานเสียงดัง เมื่อเหลือบไปเห็น ร่างสูงใหญ่ของอาเดชกำลังประคองร่างบอบบาง ของสันต์มาส่งให้ถึงหน้าห้องนอนของเธ

 "ไอ้สันต์มันเมา... อาเลยพามาส่ง"

แขนข้างหนึ่งของสันต์โอบคอบึกบึนของอาเดชที่ช่วยประคองมาส่งจนถึงหน้าประตูห้องนอน

"ตอนนี้มันเริ่มสร่างเมาแล้ว ได้น้ำเย็น ๆ เช็ดหน้าเช็ดตา หรือชากาแฟร้อนๆ สักแก้ว ก็น่าจะฟื้น"

อาเดชบอกแล้วทำท่าว่าจะหันหลังกลับ

"อุ้ย... เดี๋ยวสิ อาเดชประคองไปส่งที่ เตียงให้หน่อยนะบัวคนเดียวไม่ไหว"

อาเดชเหลือบมองบัวแวบหนึ่ง จากนั้นก็ประคองสันต์ลงนอนบนเตียง

"ขอบใจมากจ้ะ"

สายตาของบัวจับจ้องมองเรือนร่างกำยำไปด้วยมัดกล้ามของอาเดชไม่วางตา


ตอนนั้นอาเดชนุ่งกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว ร่างกายท่อนบนของอาเดชมันเปลือยเปล่า อวดแผงอกรกไปด้วยเส้นขนสีดำเป็นแพ อาเดชเขาเป็นผู้ชายขนดกมากที่บริเวณ

อาเดชเป็นผู้ชายขนดกมาก ที่บริเวณ สะดือยิ่งดกดำ เลื้อยรกลงมากองรวมอยู่ใต้ ขอบกางเกงขาสั้น เห็นแล้วทำให้บัวเธอรู้สึกหัวใจเต้นแรง อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงตรงนั้นของเขา เพราะเธอชอบผู้ชายขนดก มันให้ ความรู้สึกเซ็กซี่สมชายชาตรี

"เช็ดตัวให้มันหน่อย... เดี๋ยวก็สร่าง"

อาเดชหันมาบอก ตอนที่เสี้ยวหน้าคมสัน เผยมาสู่แสงไฟ ตอนนั้นเองที่บัวเห็นชัดว่า อาของสันต์เขาเป็นผู้ชายหล่อเหลาไม่ใช่เล่น แม้สีผิว จะเข้มคล้ำจนเรียกได้ว่าดำ ให้ความรู้สึก แข็งแกร่งสมชายชาตรี

"บัวมองอะไรอารึ"

อาเดชถามเขินๆ เมื่อเหลือบมาเห็นว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของบัว

"ปะ... เปล่าจ๊ะอา"

บัวรีบสั่นศีรษะ ดวงตาเจ้าชู้ของอาเดช เพ่งมองเรือนร่างเอิบอิ่มของบัวในชุดนอน บางๆ ซึ่งบัวเองก็เหลือมองใบหน้าของอาเดช เช่นกัน พอได้มองใกล้ๆ ก็ยิ่งเห็นว่าใบหน้า ของเขาหล่อเหลา หนวดเคราทำเอาใจสั่น

วาบหนึ่งในความคิดบัวอดที่จะนึก อิจฉาอาเพ็ญขึ้นมาไม่ได้ อาเพ็ญเขาคงเคลิ้ม ตอนที่หนวดเคราแข็งๆ ของอาเดชปักแทงลงมา คงสร้างความเสียวสยิวได้ไม่น้อย ในยามที่ มันถากทิ่มลงบนผิวเนื้ออ่อนๆ ของเพ็ญน่าเสียดายที่ใบหน้าของสันต์นั้นเกลี้ยงเกลา หนวดเคราแทบไม่มีแม้แต่เส้นเดียว

"บัวมีอะไรจะให้อาช่วยอีกมั้ยบัว"