พูดคุยก่อนอ่าน : มาเลทไปวันนึง คืองี้ครับ ด้วยความที่ 'คอนโดของหมอพลอย' ประสบความสำเร็จ ผมเลยต้องสร้างฉากลับระหว่างลุงพลกับครูเบสท์ขึ้นมาบ้าง ไม่งั้นคะแนนนิยมของครูเบสท์จะตกลงไปมากกว่านี้ เพราะครูเบสท์คือนางเอกตัวจริงของเรื่อง ไม่ว่าใครจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

สิ่งที่ยากที่สุดก็คือ คาแร็คเตอร์ของครูเบสท์ จะมีความหนักแน่น มั่นคงกว่าหมอพลอยมาก ที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนที่แข็งกร้าวอะไรหรอกครับ แต่มันเป็นผลพวงจากอดีตชาติ "เพราะชาติที่แล้ว ครูเบสท์รักลุงพลอยู่ฝ่ายเดียว ชาตินี้ลุงพลเลยต้องเหนื่อย เพื่อพิสูจน์รักให้ครูเบสท์ได้เห็น"

ในเนื้อเรื่องหลัก ถึงแม้จะมีฉากรายงานข่าวเครื่องบิน ที่คาดว่าน่าจะเป็นเครื่องบินที่ครูเบสท์โดยสารไปเรียนต่อที่อเมริกาตก แต่ครูเบสท์ก็ยังไม่ยอมใจอ่อนให้กับลุงพล นั่นเป็นเพราะกรรมเก่านั่นเอง

เพื่อที่จะอธิบายให้เข้าใจง่าย ๆ คือแบบนี้ครับ

ในเคสต์ของหมอพลอย "ชาติที่แล้ว เธอล้อเล่นกับความรู้สึกของลุงพล (ท้าวชุมพลศักดา) ชาติภพปัจจุบัน เธอเลยแพ้ทางลุงพลอย่างง่ายดาย แต่เธอกลับใจแข็งกับพี่กร และตั้งแง่รังเกียจพี่บอย ที่ทั้งสองคนทั้งหนุ่มแน่นกว่า และมีโปร์ไฟล์เหนือกว่าลุงพลแบบเทียบกันไม่ติด"

ในเคสต์ของครูเบสท์ "ชาติที่แล้ว ครูเบสท์แอบรักลุงพลอยู่ฝ่ายเดียว กว่าที่ลุงพลจะรู้ ก็ตอนที่แกและสาว ๆ ทั้งหมดถูกส่งลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ ดังนั้นในชาติภพปัจจุบัน ลุงพลเลยต้องเป็นฝ่ายเข้าหาครูเบสท์ ที่จะตั้งแง่กับลุงอยู่ตลอด แต่ใช่ว่าเธอจะต่อต้านได้ตลอดไปนะครับ เพราะยังมีสัญญาณเก่าจากอดีตชาติอยู่ ลึก ๆ แล้ว ครูเบสท์เองก็เริ่มรู้สึกรักลุงพลบ้างแล้ว แต่แค่ยังแสดงออกมาไม่ชัดก็เท่านั้น"

สรุปก็คือ ลุงพลต้องยอมแตกหักกับหมอพลอย และต้องตกอยู่ในสถานะปางตายเพื่อพิสูจน์รักที่มีต่อครูเบสท์ เมื่อนั้นครูเบสท์ถึงจะใจอ่อนครับ

โอเค ร่ายยาวมาพอสมควรครับ ก็ไปติดตามกัน สำหรับฉากที่ถูกตัดออกของลุงพลและครูเบสท์ครับ แนะนำให้กลับไปอ่านตอนเก่า ๆ ก่อนนะครับ

ความเดิมจากตอนที่แล้ว



ภายนอกห้องเก็บของ ฟ้าฝนยังคำราม หลั่งน้ำตาให้กับโศกนาฏกรรมความรักของท่านท้าวชุมพลศักดาและแม่หญิงภัคจิราวดี ที่ตอนนี้ได้ลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ ฝ่ายท่านท้าวมีชื่อตอนนี้คือลุงพล ภารโรงที่เพิ่งเกษียณตัวเองมาเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ ส่วนแม่หญิงผู้งดงามจากแดนสวรรค์ ตอนนี้ก็คือครูเบสท์ อาจารย์สาวคนสวยจากคณะพยาบาล

"ครูเบสท์ครับ" หลังจากนอนพักฟื้นไปได้สักพัก ลุงพลเลยเขยิบตัวโอบกอดครูเบสท์ที่นอนตะแคงหันหลังให้ด้วยความเป็นห่วง "เป็นยังไงบ้างครับ?"

"ไม่ต้องมายุ่งเลย!!!" ครูเบสท์รีบปัดมือของลุงพลออก แต่ชายชราก็ไม่ยอมเลิกรา ยังคงพยายามกอดเมียสาวคนสวยคนนี้เพื่อปลอบโยน "ไม่ต้องมากอด!!! หยุด!!!"

"อย่าดื้อซิครับครู" ลุงพลยังพยายามเอื้อมมือไปกอดเมียครูที่ยังเกี่ยงงอน "ยังโกรธผมอยู่เหรอครับ?"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" อาจารย์สาวร่ำไห้ออกมาแทนคำตอบ ทำเอาลุงพลอดสงสารไม่ได้ จึงยอมเลื่อนมือที่หวังจะกอดเมียครูเพื่อปลอบโยนกลับมา



"อย่าร้องไห้ไปเลยนะครับครู" คนขายน้ำเต้าหู้ พยายามปลอบโยนเมียครูคนสวย "เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เป็นผัวเมียกันนะครับ"

"หน้าด้าน!!!" ภัคจิราด่าออกมาโดยไม่ลังเล ก่อนที่เสียงสะอื้นจะดังขึ้นมา "ฮือ!!! ฮือ!!! ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อนเลย!!! คนบ้าอะไรมันจะหน้าด้านหน้าหนาได้ขนาดนี้!!!"

"ถึงผมจะหน้าด้าน" ลุงพลยอมรับคำด่าของครูเบสท์ "แต่ผมก็ด้านเพราะรักครูนะครับ ผมทนไม่ไหวละ!!"

"โอ้ย!!! ปล่อยนะ!!!"

"ไม่!!! ผมจะไม่ปล่อยครูเบสท์เด็ดขาด!!!"

"โอ้ยย!!! มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของชั้นที่ต้องมาเจอกับคนอย่างแกด้วยเนี่ย!!??"

ลุงพลโอบกอดครูเบสท์ที่นอนตะแคงอยู่ โดยไม่สนใจว่าครูสาวพยาบาลจะยินยอมหรือไม่อย่างไร ตาเฒ่าจอมหื่นทั้งหอม ทักซุกไซ้ไปทั่วซอกคอ ซอกจมูก และพวงแก้มแดงระเรือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ฆ่าเบสท์เถอะ..." ภัคจิราคร่ำครวญอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ฆ่าเบสท์...เบสท์ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว...เบสท์ไม่อยากอยู่แบบตายทั้งเป็น...ฮืออ"

"ไม่ครับ!!!" ลุงพลปฏิเสธเสียงแข็ง "ทำไมเหรอครับครู? ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี่ครูยังขึ้นทำให้ผม แล้วทำไมตอนนี้ครูถึงบ่นว่าอยากตาย ไม่คิดว่ามันย้อนแย้งบ้างเลยเหรอครับ!?"

"ฮือ..." ครูเบสท์ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไง ตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้เธอไม่เคยเจอใครที่มันโรคจิตวิปลาศได้ระยำใจเท่าลุงพลมาก่อน ปากก็บอกรักเธอ แต่ก็ยังไม่วายปล้ำและกระทำชำเราเธอ "แกไม่มีสิทธิ์มาว่าชั้น!!! จะไปไหนก็ไปเลยไป!!!"



"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นครับ!!!" มาถึงขั้นนี้แล้ว ลุงพลคนหื่นจะไม่ยอมปล่อยมือครูเบสท์ไปไหนอีกแล้ว "ผมจะไม่มีวันปล่อยให้ครูเบสท์ต้องเป็นอะไร!! เชื่อผมนะครับครู!! เชื่อผม!!"

"ใครจะไปเชื่อคนอย่างแก!!!" ภัคจิราพยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อดิ้นออกมาจากอ้อมกอดเทพอสูรอย่างลุงพล "ปล่อย!!! ชั้นจะกลับบ้าน!!!"

"ข้างนอกฝนยังตกอยู่เลยนะครับครู!!!" ลุงพลก็หาเรื่องแถไปเรื่อย "อยู่ข้างในกับผมก่อนนะครับ!! นะครับ!!"

"ไม่อยู่!!" ครูเบสท์พยายามลุกขึ้นจากเตียงเก่า "ก็ไหนบอกว่าถ้ายอมให้เล่นก้นแล้วจะปล่อยชั้นให้กลับบ้านไงละ!! แบบนี้มันโกหกชัด ๆ เลยนี่!!"

"ไม่มีสัจจะในหมูโจรครับ แฮ่!!!" ตาเฒ่าแก่งคอยก็ยังมีกะจิตกะใจจะเล่นมุกตลกฝืดในสถานการณ์แบบนี้

"เพื่อนเล่นเหรอ!?" สาวเจียงฮายใจเด็ดง้างฝ่ามือตบฉาดเข้าไปที่แก้มซ้ายของตาเฒ่าตัณหากลับดังเพี๊ยะ "เป็นยังไง? ห๊า!! จะให้กลับได้หรือยัง!?"

"อยากให้ผมเป็นพิศาล อัครเศรณีให้ได้จริง ๆ เลยใช่ไหมครับครู!!!" ลุงพลเอ่ยปากพาดพิงถึงดาราผู้เป็นต้นตำหรับหนังรักแนวตบจูบ "ได้ครับ!! มาให้ผมจูบเดี๋ยวนี้!!!"

"โอ้ยย!!! ไอ้โรคจิต!!!" ครูเบสท์ตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของลุงพลอย่างสมบูรณ์แบบ เธอพยายามเบี่ยงตัวเบือนหน้าหนีจูบของลุงพล

แต่ก็หนีไม่สำเร็จ ลุงพลจูบเข้าไปที่พวงแก้มซ้ายของครูเบสท์ แล้วก็เลี้ยวไปทางขวา

"ผมรักครูนะครับ!!! ผมรักครู!! ผมรักครู!!!"

"โอ้ยย!!! หยุดนะ!!! ไอ้แก่ลามก!!! ฮึ่ยยย!!!"

"ไม่หยุดครับ!!! ผมไม่หยุด!!! เพราะผมรักครู!!!"

"พูดแบบนี้กับพี่พลอยด้วยหรือเปล่า!!??" แล้วนางฟ้าพยาบาลก็เอ่ยปากพูดคำนั้นออกมา "ถามหน่อยเถอะ ปากบอกว่ารักชั้น แล้วพี่พลอยละ? แล้วผู้หญิงคนอื่นละ? แกไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมักมากหลายใจบ้างเลยเหรอ?"



"ครูเบสท์..." ตาเฒ่าขายน้ำเต้าหู้ถึงกับนิ่งเงียบไป "ฟังผมนะครับ ผมยอมรับว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ แต่ผมก็รักเมียของผมทุกคน และผมเองก็รักครูเบสท์ด้วย เพราะครูเบสท์..."

"ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ใช่เมียแก!!" ครูเบสท์พยายามดิ้น "ปล่อย!!! บอกให้ปล่อยไง!!??"

"จำความรักที่ครูเบสท์เคยมีให้ผมเมื่ออดีตชาติไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ?" แล้วลุงพลก็ถามถึงอดีตชาติของครูเบสท์ "จำไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ? ว่าครูเบสท์เคยรักผมมาก?"

"เฮ้ย!!! ชักหงุดหงิดแล้วนะ!!!" ภัคจิราเริ่มหัวเสีย เห็นเธอเรียบร้อยน่ารักแบบนี้ แต่เวลาโกรธ เธอก็โวยวายเก่งเอาเรื่องเหมือนกัน "เลิกสำบัดสำนวนแบบลิเกแล้วปล่อยชั้นได้แล้ว!!! บอกให้ปล่อยไง!!?? ปล่อย!!!"

"ภัคจิราวดี" แล้วลุงพลก็เอ่ยชื่อเรียกของครูเบสท์ในอดีตชาติ "จำข้าไม่ได้จริง ๆ เหรอ? ข้าไงละ ท้าวชุมพลศักดาที่เจ้าเคยรัก"

"โอ้ย!!!" พอได้ยินชื่อนั้น นางฟ้าพยาบาลถึงกับออกอาการปวดหัว "อย่าพูดชื่อนั้นได้ไหม!!?? ขอร้องละ!!"

"ในอดีตชาติ ครูเบสท์เคยรักผม" ลุงพลพยายามรื้อฟื้นความทรงจำให้ครูเบสท์ "ลองนึกดูให้ดีซิครับครู"

"โอ้ยยย..." แล้วทันใดนั้น ภัคจิราในชาติภพปัจจุบันก็หลั่งน้ำตาออกมา "ฮือ...ฮือ...ฮือ"

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับครู?" ด้วยความเป็นห่วง ลุงพลจึงเอ่ยปากถามครูเบสท์ "ไม่ต้องร้องไห้นะครับครู ไม่ร้องนะครับ"

ชุมพลเอื้อมมือใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาจากพวงแก้มของภัคจิรา หญิงสาวเงยหน้ามองชายสูงวัย ด้วยความสับสนในอารมณ์และความรู้สึก

"ครูเบสท์ครับ" ตาเฒ่ายอดนักรักหยอดคำหวาน "ไม่ร้องไห้ได้ไหมครับครู เดี๋ยวครูไม่สวยนะครับ ผมอยากให้ครูยิ้ม ยิ้มหน่อยซิครับ"

"ชั้นไม่เข้าใจความคิดของแกเลย" นางฟ้าพยาบาลจิตแข็งเอาเรื่อง "แกคิดว่าแกจะหว่านล้อม ให้ชั้นใจอ่อนง่าย ๆ เหรอ!? ไม่มีทาง!!! ปล่อยชั้นเดียวนี้!!!"

แล้วภัคจิราก็ใช้กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปที่กลางอกของชุมพลเหมือนกลองชุด แต่ชายชราก็ไม่ยอมตอบโต้

"ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!!"

"นี่มันยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่แกทำกับชั้น!!! แล้วก็คนอื่น ๆ นี่แนะ!!!"

"พอใจหรือยังครับครู?"

ลุงพลไม่ยอมยืนเป็นกระสอบทรายให้ครูเบสท์ทุบตีอีกต่อไป ตาเฒ่าเลยคว้าตัวครูสาวพยาบาลมากอดพร้อมกับประกบปากอย่างดูดดื่ม

"ครื้น...ครื้น...เปรี้ยงง!!!"

"อื้ออ!! อื้ออ!! อื้ออ!!"

"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ"

เสียงฟ้าร้องคำรามดังอยู่นอกห้องเก็บของ พร้อมกับห่าฝนชุดใหญ่ที่เทกระหน่ำลงมาสู่มหานครที่ไม่เคยหลับใหลเบื้องล่าง แต่ใครจะไปคิด ว่าในห้องเก็บของ ยังมีชายสูงวัยและหญิงสาวรุ่นราวคราวลูกคราวหลาน ยืนเปลือยกายกอดก่ายคลอเคลียกันอย่างดูดดื่ม



"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ" ครูเบสท์นี่ก็เป็นผู้หญิงที่แปลก ปากก็ด่าลุงพลไปเถอะ แต่พอโดนลุงพลไล่ต้อนดี ๆ เธอก็อ่อนยวบ นางฟ้าพยาบาลหลับตาพริ้ม ยืนแลกลิ้นกับตาเฒ่าคนขายน้ำเต้าหู้โดยไม่รู้สึกเคอะเขินเลยแม้แต่น้อย

"ม๊วบ...ม๊วบ...ม๊วบ" ริมฝีปากของชายหญิงต่างวัยบดเบียดกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นตวัดลิ้น จนสารคัดหลั่งไหลเยิ้มลงมาเป็นทาง ลุงพลเป็นฝ่ายผละออกจากรสจูบอันแสบดูดดื่มนั้น เพื่อลากลิ้นเลียลำธารที่ไหลย้อยลงมาจากริมฝีปากของครูเบสท์อย่างเอร็ดอร่อย

"อ๊า...อ๊า...อ๊า" ส่วนครูเบสท์ก็เชิดหน้า เหม่อลอยทำตาปรือ ฝ่ามือที่เคยทำร้ายทุบตีลุงพล ตอนนี้กลับกลายเป็นลูบไล้แผ่นหลังที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อโดยไม่รู้สึกรังเกียจอีกต่อไป

"ครูเบสท์ครับ" แล้วลุงพลก็ลากลิ้นขึ้นมาจากลำคอ เรียกชื่อนางฟ้าพยาบาล ก่อนประกบปากแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มอีกคำรบ ต่างฝ่ายต่างเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอันแสนหวานและซาบซ่านไปทั่วปลายลิ้น

ขณะเดียวกัน ฝ่ามืออันหยาบกร้านของลุงพล ที่ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของครูเบสท์ ก็เลื่อนต่ำลงไปจนถึงบั้นท้ายเปลือยเปล่าที่กำลังขมิบเกร็งด้วยความเสียว หว่างขาของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำกาม

"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ"

"แผล๊บ...แผล๊บ...แผล๊บ"

"ครูเบสท์ครับ?



ลุงพลผละออกมาจากริมฝีปากของครูเบสท์ ที่ตอนนี้เริ่มเบลอเพราะความเมาจากรสจูบอันแสนหวาน เพื่อขออะไรบางอย่าง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะยอมรับหรือปฏิเสธก็ตาม

"ข้างนอก ฝนยังไม่หยุดตกเลยนะครับ" ตาเฒ่ายอดนักรักเอ่ยปากพูด "ขอให้ผมชื่นใจครูอีกสักรอบนะครับครู"

"....." ไม่มีคำตอบจากภัคจิรา เธอทำได้แค่เพียงก้มหน้าลงไปมองอะไรบางอย่างแข็ง ๆ ที่มันทิ่มตรงขนอ่อนบนเนินสาวของเธอ

ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ใกล้กัน ก็เหมือนกับน้ำมันกับไฟ ถึงแม้ว่าฝ่ายชายจะแก่กว่าฝ่ายหญิงเกือบสามสิบกว่าปี แต่มันก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

"กลับไปที่เตียงของเรานะครับ" ตาเฒ่าแก่งคอยยิ้ม พร้อมกับโอบเอวสาวเจียงฮายกลับไปที่เตียงนอนเก่า ๆ ที่ยังมีคราบน้ำกามเลอะอยู่บนนั้น "ให้มันจบที่เตียงของเรานะครับครู"

ราวกับต้องมนต์สะกด ภัคจิราไม่ได้ต่อต้านหรือพูดอะไร บางทีเธออาจจะคิดได้ว่า ไหน ๆ ก็เสียท่าให้ตาแก่ตัณหากลับอย่างลุงพลไปแล้ว ก็คิดเสียว่าทำบุญทำทานให้คนแก่อีกสักหน่อย เผื่อว่าตาแก่คนนี้จะได้หัวใจวายตาย ๆ ไปซะ

แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ภัคจิราจะตอบคำถามตำรวจว่ายังไง ถ้าหากกองพิสูจน์หลักฐานตรวจพบสารคัดหลั่งที่ปนเปื้อนบนร่างกายของลุงพลก็ดี หรือแม้กระทั่งเศษผมที่ตกบนเตียงหรือบนพื้นก็ดี ถ้าเป็นแบบนั้นก็เรื่องยาวอีก

ครูเบสท์ไม่สามารถจัดการกับความคิดที่ฟุ้งซ่านอยู่ในหัว ระหว่างความถูกต้อง เธอควรต่อต้านแล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องเก็บของเพื่อร้องขอความช่วยเหลือจากใครก็ตาม ที่ยังอยู่ในอาคารเรียน แต่ถ้าทำแบบนั้น ทุกคนก็จะรู้ว่าเธอถูกลุงพลกระทำชำเรา และเธอคงไม่มีหน้าจะสอนหนังสือเด็กนักศึกษาพยาบาลอีกต่อไป



สุดท้าย นางฟ้าพยาบาลก็ต้องยอมปล่อยกายปล่อยใจ ให้ตาเฒ่าแก่งคอยได้เชยชมร่างกายของเธออีกครั้ง

"ครูเบสท์ครับ" ลุงพลค่อย ๆ ประคองร่างของครูเบสท์ที่ยินยอมอย่างง่ายดายลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่ตาเฒ่าจะโน้มตัวลงไปซุกไซ้ซอกคอ และดูดเลียติ่งหูเมียครูคนสวยด้วยความรัก

"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ" ครูเบสท์หลับตาปี๋ พร้อมกับเมินหน้าหนีไปทางอื่น

ห่าฝนกระทบกับหลังคาห้องเก็บของบนชั้นดาดฟ้าจนเกิดเสียงดังก๊อกแก๊ก กลบเสียงครวญครางของผัวเมียต่างวัยที่กำลังร่วมรักกันอยู่ภายในห้องเก็บของ

ลุงพลลุกขึ้นเขยิบตัวไปนั่งตรงปลายเตียง พร้อมกับจับขาทั้งสองข้างของครูเบสท์แยกออกจากกันเป็นรูปตัวเอ็ม

แม้จะแสดงท่าทางเฉยชา แต่ภัคจิรายังมีความเหนียมอายอยู่ในท่าที อาจารย์สาวรีบวางฝ่ามือทั้งสองข้างบนเนินหัวหน่าวเพื่อปิดบังไม่ให้ชายชราตัณหากลับได้เห็นกลีบสาวแสนสวยที่บอบช้ำของเธอ

"ยังอายอีกเหรอครับครู?" ลุงพลเอ่ยปากถาม "ไม่ต้องอายหรอกครับ ปล่อยมือออกเถอะ"

ภัคจิรายังคงเมินหน้าหนีไปทางอื่น ครูสาวไม่ยอมสบตาของชายชราเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอรังเกียจชายแก่ผู้นี้จนไม่อยากมองหน้า แต่มันใช่แน่หรือ ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังนอนเปลือยกายอล่างฉ่างต่อหน้าชายแก่ที่กำลังตะล่อมเธอให้ยอมใจอ่อน

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าครูเบสท์อายจนไม่ยอมปล่อยมือ" ตาเฒ่าแก่งคอยยิ้ม "ให้ผมได้เชยชมเรือนร่างของครูเบสท์ส่วนอื่นก็ได้ครับ"

นางฟ้าพยาบาลแอบชำเลืองมองตาเฒ่าแก่งคอยว่าจะมาไม้ไหนอีก และสิ่งที่เธอเห็น ตาเฒ่ากำลังจับเธอนอนคว่ำกับเตียง



ที่น่าแปลกใจก็คือ แทนที่จะต่อต้านหรือขัดขืน แต่ครูเบสท์กลับยอมให้ลุงพลจับเธอนอนคว่ำได้อย่างง่ายดาย บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าการเปิดเปลือยอวัยวะเบื้องหลังไม่น่าอายเท่ากับการเปิดเปลือยอวัยวะเบื้องหน้า

"จุ๊บ...จุ๊บ...จุ๊บ"

"อื้อ...อืม...อืม"

แม้พยายามจะปิดวาจา แต่ภัคจิราก็ไม่อาจจะหักห้ามใจได้ เมื่อเจอนักรักมือพระกาฬอย่างชุมพล ที่น่าจะได้สาวมาครบทุกภาคของประเทศไทย แม่สาวเจียงฮายถึงกับเผลอหลุดครางออกมาเพราะความเสียว

"ไม่ต้องฝืนหรอกครับครู" ลุงพลขึ้นคร่อมแผ่นหลังของครูเบสท์ จนเผลอทำให้แท่งเอ็นขนาด 8.5 นิ้ว รูดกับร่องก้นจนขมิบเกร็งด้วยความสยิว "ปล่อยตัวไปใจเถอะครับ"

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

บรรยากาศชวนเคลิ้ม

อย่างว่าวัวเคยขา ม้าเคยขี่ เจอลูกอ้อนลุงพลเข้าไปครูเบสท์ก็ระทวยเป็นธรรมดา

เจอลีลาระดับลุงพล ครูเบสท์จะหนีไปไหนพ้น

น้องเบสทำใจอยู่ แต่ก็ยอมลุงพลในใจคงมีความสุขเล็ก แต่ก็ต้องแสดงท่าทางโกรธอย่างแรงหละ

คุย ไปคุยมาครูเบสก็ใจอ่อนจนได้  ว่าแต่ตอนนี้หัหลังให้  ลุงพลจะตัดท่าไหน่ให้ครูครับ หรือว่าจะเข้าถ้ำทอง ของถนัดลุงพล

ลุงงง พร้อมรบเสมอ 

มาต่อครูเบสสุดๆๆ

รูปสุดท้ายนี่สวยจังครับ. ปากบอกไม่ แต่ยอมทุกท่า ผู้หญิงนี่น้า..

อยากเห็นแซนวิชครูเบสหมอพลอยใครจะร่านมากกว่ากัน

อิจฉาลุงพลจริงๆ ขนาดครูเบสยังยอมหัวรบนิวเคลียร์ตลอด

แต่งได้สุดยอด

รอฉากนี้เลยครับ

จัดตูดครูเบสท์เเน่นอนเลย

ขอบคุณมากครับ ตอนพิเศษของครูเบสท์ ลุงพลจะเอาชนะใจครูได้มัยครับ