🧡 XONLY 🧡

เสียดายหมอพลอยว้า แต่เบสท์ก็พอได้อยู่ ดีพอพอกัน

นอกจากจะชอบเนื้อหาในการเขียนแล้ว ผมยังชอบรูปภาพปากอบมากๆ😆

ลุงพลได้กินถั่วดำอีกแน่ๆ

เจอขั้นเทพเข้าไปใครก็ตามไม่อยู่😍😍😍

ครูเบสยังไงก้อยอมมแน่จริงลุงพล

เอาแล้วไงที่มาที่ไปของการแย่งลุงพล

โดนซ้ำอีกรอบรับรองติดใจลุงพลงอมแงม

จะเปิดถ้ำทองครูเบสอีกแล้ว

อ้อนจนได้ดี

บรรยากาศท่ามกลางพายุฝนฟ้าคะนองแบบนี้ชวนให้เสียตัวยิ่งนัก

ลีลาลุงพลขนาดนี้ ครูเคลิ้มก็ไม่แปลกละ

อ้างจาก: nato87 เมื่อ เมษายน 16, 2024, 08:41:35 หลังเที่ยงพูดคุยก่อนอ่าน : มาเลทไปวันนึง คืองี้ครับ ด้วยความที่ 'คอนโดของหมอพลอย' ประสบความสำเร็จ ผมเลยต้องสร้างฉากลับระหว่างลุงพลกับครูเบสท์ขึ้นมาบ้าง ไม่งั้นคะแนนนิยมของครูเบสท์จะตกลงไปมากกว่านี้ เพราะครูเบสท์คือนางเอกตัวจริงของเรื่อง ไม่ว่าใครจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

สิ่งที่ยากที่สุดก็คือ คาแร็คเตอร์ของครูเบสท์ จะมีความหนักแน่น มั่นคงกว่าหมอพลอยมาก ที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนที่แข็งกร้าวอะไรหรอกครับ แต่มันเป็นผลพวงจากอดีตชาติ "เพราะชาติที่แล้ว ครูเบสท์รักลุงพลอยู่ฝ่ายเดียว ชาตินี้ลุงพลเลยต้องเหนื่อย เพื่อพิสูจน์รักให้ครูเบสท์ได้เห็น"

ในเนื้อเรื่องหลัก ถึงแม้จะมีฉากรายงานข่าวเครื่องบิน ที่คาดว่าน่าจะเป็นเครื่องบินที่ครูเบสท์โดยสารไปเรียนต่อที่อเมริกาตก แต่ครูเบสท์ก็ยังไม่ยอมใจอ่อนให้กับลุงพล นั่นเป็นเพราะกรรมเก่านั่นเอง

เพื่อที่จะอธิบายให้เข้าใจง่าย ๆ คือแบบนี้ครับ

ในเคสต์ของหมอพลอย "ชาติที่แล้ว เธอล้อเล่นกับความรู้สึกของลุงพล (ท้าวชุมพลศักดา) ชาติภพปัจจุบัน เธอเลยแพ้ทางลุงพลอย่างง่ายดาย แต่เธอกลับใจแข็งกับพี่กร และตั้งแง่รังเกียจพี่บอย ที่ทั้งสองคนทั้งหนุ่มแน่นกว่า และมีโปร์ไฟล์เหนือกว่าลุงพลแบบเทียบกันไม่ติด"

ในเคสต์ของครูเบสท์ "ชาติที่แล้ว ครูเบสท์แอบรักลุงพลอยู่ฝ่ายเดียว กว่าที่ลุงพลจะรู้ ก็ตอนที่แกและสาว ๆ ทั้งหมดถูกส่งลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ ดังนั้นในชาติภพปัจจุบัน ลุงพลเลยต้องเป็นฝ่ายเข้าหาครูเบสท์ ที่จะตั้งแง่กับลุงอยู่ตลอด แต่ใช่ว่าเธอจะต่อต้านได้ตลอดไปนะครับ เพราะยังมีสัญญาณเก่าจากอดีตชาติอยู่ ลึก ๆ แล้ว ครูเบสท์เองก็เริ่มรู้สึกรักลุงพลบ้างแล้ว แต่แค่ยังแสดงออกมาไม่ชัดก็เท่านั้น"

สรุปก็คือ ลุงพลต้องยอมแตกหักกับหมอพลอย และต้องตกอยู่ในสถานะปางตายเพื่อพิสูจน์รักที่มีต่อครูเบสท์ เมื่อนั้นครูเบสท์ถึงจะใจอ่อนครับ

โอเค ร่ายยาวมาพอสมควรครับ ก็ไปติดตามกัน สำหรับฉากที่ถูกตัดออกของลุงพลและครูเบสท์ครับ แนะนำให้กลับไปอ่านตอนเก่า ๆ ก่อนนะครับ

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=264463.0

ภายนอกห้องเก็บของ ฟ้าฝนยังคำราม หลั่งน้ำตาให้กับโศกนาฏกรรมความรักของท่านท้าวชุมพลศักดาและแม่หญิงภัคจิราวดี ที่ตอนนี้ได้ลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ ฝ่ายท่านท้าวมีชื่อตอนนี้คือลุงพล ภารโรงที่เพิ่งเกษียณตัวเองมาเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ ส่วนแม่หญิงผู้งดงามจากแดนสวรรค์ ตอนนี้ก็คือครูเบสท์ อาจารย์สาวคนสวยจากคณะพยาบาล

"ครูเบสท์ครับ" หลังจากนอนพักฟื้นไปได้สักพัก ลุงพลเลยเขยิบตัวโอบกอดครูเบสท์ที่นอนตะแคงหันหลังให้ด้วยความเป็นห่วง "เป็นยังไงบ้างครับ?"

"ไม่ต้องมายุ่งเลย!!!" ครูเบสท์รีบปัดมือของลุงพลออก แต่ชายชราก็ไม่ยอมเลิกรา ยังคงพยายามกอดเมียสาวคนสวยคนนี้เพื่อปลอบโยน "ไม่ต้องมากอด!!! หยุด!!!"

"อย่าดื้อซิครับครู" ลุงพลยังพยายามเอื้อมมือไปกอดเมียครูที่ยังเกี่ยงงอน "ยังโกรธผมอยู่เหรอครับ?"

"ฮือ...ฮือ...ฮือ" อาจารย์สาวร่ำไห้ออกมาแทนคำตอบ ทำเอาลุงพลอดสงสารไม่ได้ จึงยอมเลื่อนมือที่หวังจะกอดเมียครูเพื่อปลอบโยนกลับมา



"อย่าร้องไห้ไปเลยนะครับครู" คนขายน้ำเต้าหู้ พยายามปลอบโยนเมียครูคนสวย "เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เป็นผัวเมียกันนะครับ"

"หน้าด้าน!!!" ภัคจิราด่าออกมาโดยไม่ลังเล ก่อนที่เสียงสะอื้นจะดังขึ้นมา "ฮือ!!! ฮือ!!! ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อนเลย!!! คนบ้าอะไรมันจะหน้าด้านหน้าหนาได้ขนาดนี้!!!"

"ถึงผมจะหน้าด้าน" ลุงพลยอมรับคำด่าของครูเบสท์ "แต่ผมก็ด้านเพราะรักครูนะครับ ผมทนไม่ไหวละ!!"

"โอ้ย!!! ปล่อยนะ!!!"

"ไม่!!! ผมจะไม่ปล่อยครูเบสท์เด็ดขาด!!!"

"โอ้ยย!!! มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของชั้นที่ต้องมาเจอกับคนอย่างแกด้วยเนี่ย!!??"

ลุงพลโอบกอดครูเบสท์ที่นอนตะแคงอยู่ โดยไม่สนใจว่าครูสาวพยาบาลจะยินยอมหรือไม่อย่างไร ตาเฒ่าจอมหื่นทั้งหอม ทักซุกไซ้ไปทั่วซอกคอ ซอกจมูก และพวงแก้มแดงระเรือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"ฆ่าเบสท์เถอะ..." ภัคจิราคร่ำครวญอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ฆ่าเบสท์...เบสท์ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว...เบสท์ไม่อยากอยู่แบบตายทั้งเป็น...ฮืออ"

"ไม่ครับ!!!" ลุงพลปฏิเสธเสียงแข็ง "ทำไมเหรอครับครู? ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี่ครูยังขึ้นทำให้ผม แล้วทำไมตอนนี้ครูถึงบ่นว่าอยากตาย ไม่คิดว่ามันย้อนแย้งบ้างเลยเหรอครับ!?"

"ฮือ..." ครูเบสท์ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไง ตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้เธอไม่เคยเจอใครที่มันโรคจิตวิปลาศได้ระยำใจเท่าลุงพลมาก่อน ปากก็บอกรักเธอ แต่ก็ยังไม่วายปล้ำและกระทำชำเราเธอ "แกไม่มีสิทธิ์มาว่าชั้น!!! จะไปไหนก็ไปเลยไป!!!"



"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นครับ!!!" มาถึงขั้นนี้แล้ว ลุงพลคนหื่นจะไม่ยอมปล่อยมือครูเบสท์ไปไหนอีกแล้ว "ผมจะไม่มีวันปล่อยให้ครูเบสท์ต้องเป็นอะไร!! เชื่อผมนะครับครู!! เชื่อผม!!"

"ใครจะไปเชื่อคนอย่างแก!!!" ภัคจิราพยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายเพื่อดิ้นออกมาจากอ้อมกอดเทพอสูรอย่างลุงพล "ปล่อย!!! ชั้นจะกลับบ้าน!!!"

"ข้างนอกฝนยังตกอยู่เลยนะครับครู!!!" ลุงพลก็หาเรื่องแถไปเรื่อย "อยู่ข้างในกับผมก่อนนะครับ!! นะครับ!!"

"ไม่อยู่!!" ครูเบสท์พยายามลุกขึ้นจากเตียงเก่า "ก็ไหนบอกว่าถ้ายอมให้เล่นก้นแล้วจะปล่อยชั้นให้กลับบ้านไงละ!! แบบนี้มันโกหกชัด ๆ เลยนี่!!"

"ไม่มีสัจจะในหมูโจรครับ แฮ่!!!" ตาเฒ่าแก่งคอยก็ยังมีกะจิตกะใจจะเล่นมุกตลกฝืดในสถานการณ์แบบนี้

"เพื่อนเล่นเหรอ!?" สาวเจียงฮายใจเด็ดง้างฝ่ามือตบฉาดเข้าไปที่แก้มซ้ายของตาเฒ่าตัณหากลับดังเพี๊ยะ "เป็นยังไง? ห๊า!! จะให้กลับได้หรือยัง!?"

"อยากให้ผมเป็นพิศาล อัครเศรณีให้ได้จริง ๆ เลยใช่ไหมครับครู!!!" ลุงพลเอ่ยปากพาดพิงถึงดาราผู้เป็นต้นตำหรับหนังรักแนวตบจูบ "ได้ครับ!! มาให้ผมจูบเดี๋ยวนี้!!!"

"โอ้ยย!!! ไอ้โรคจิต!!!" ครูเบสท์ตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของลุงพลอย่างสมบูรณ์แบบ เธอพยายามเบี่ยงตัวเบือนหน้าหนีจูบของลุงพล

แต่ก็หนีไม่สำเร็จ ลุงพลจูบเข้าไปที่พวงแก้มซ้ายของครูเบสท์ แล้วก็เลี้ยวไปทางขวา

"ผมรักครูนะครับ!!! ผมรักครู!! ผมรักครู!!!"

"โอ้ยย!!! หยุดนะ!!! ไอ้แก่ลามก!!! ฮึ่ยยย!!!"

"ไม่หยุดครับ!!! ผมไม่หยุด!!! เพราะผมรักครู!!!"

"พูดแบบนี้กับพี่พลอยด้วยหรือเปล่า!!??" แล้วนางฟ้าพยาบาลก็เอ่ยปากพูดคำนั้นออกมา "ถามหน่อยเถอะ ปากบอกว่ารักชั้น แล้วพี่พลอยละ? แล้วผู้หญิงคนอื่นละ? แกไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมักมากหลายใจบ้างเลยเหรอ?"



"ครูเบสท์..." ตาเฒ่าขายน้ำเต้าหู้ถึงกับนิ่งเงียบไป "ฟังผมนะครับ ผมยอมรับว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ แต่ผมก็รักเมียของผมทุกคน และผมเองก็รักครูเบสท์ด้วย เพราะครูเบสท์..."

"ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ใช่เมียแก!!" ครูเบสท์พยายามดิ้น "ปล่อย!!! บอกให้ปล่อยไง!!??"

"จำความรักที่ครูเบสท์เคยมีให้ผมเมื่ออดีตชาติไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ?" แล้วลุงพลก็ถามถึงอดีตชาติของครูเบสท์ "จำไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ? ว่าครูเบสท์เคยรักผมมาก?"

"เฮ้ย!!! ชักหงุดหงิดแล้วนะ!!!" ภัคจิราเริ่มหัวเสีย เห็นเธอเรียบร้อยน่ารักแบบนี้ แต่เวลาโกรธ เธอก็โวยวายเก่งเอาเรื่องเหมือนกัน "เลิกสำบัดสำนวนแบบลิเกแล้วปล่อยชั้นได้แล้ว!!! บอกให้ปล่อยไง!!?? ปล่อย!!!"

"ภัคจิราวดี" แล้วลุงพลก็เอ่ยชื่อเรียกของครูเบสท์ในอดีตชาติ "จำข้าไม่ได้จริง ๆ เหรอ? ข้าไงละ ท้าวชุมพลศักดาที่เจ้าเคยรัก"

"โอ้ย!!!" พอได้ยินชื่อนั้น นางฟ้าพยาบาลถึงกับออกอาการปวดหัว "อย่าพูดชื่อนั้นได้ไหม!!?? ขอร้องละ!!"

"ในอดีตชาติ ครูเบสท์เคยรักผม" ลุงพลพยายามรื้อฟื้นความทรงจำให้ครูเบสท์ "ลองนึกดูให้ดีซิครับครู"

"โอ้ยยย..." แล้วทันใดนั้น ภัคจิราในชาติภพปัจจุบันก็หลั่งน้ำตาออกมา "ฮือ...ฮือ...ฮือ"

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับครู?" ด้วยความเป็นห่วง ลุงพลจึงเอ่ยปากถามครูเบสท์ "ไม่ต้องร้องไห้นะครับครู ไม่ร้องนะครับ"

ชุมพลเอื้อมมือใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาจากพวงแก้มของภัคจิรา หญิงสาวเงยหน้ามองชายสูงวัย ด้วยความสับสนในอารมณ์และความรู้สึก

"ครูเบสท์ครับ" ตาเฒ่ายอดนักรักหยอดคำหวาน "ไม่ร้องไห้ได้ไหมครับครู เดี๋ยวครูไม่สวยนะครับ ผมอยากให้ครูยิ้ม ยิ้มหน่อยซิครับ"

"ชั้นไม่เข้าใจความคิดของแกเลย" นางฟ้าพยาบาลจิตแข็งเอาเรื่อง "แกคิดว่าแกจะหว่านล้อม ให้ชั้นใจอ่อนง่าย ๆ เหรอ!? ไม่มีทาง!!! ปล่อยชั้นเดียวนี้!!!"

แล้วภัคจิราก็ใช้กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปที่กลางอกของชุมพลเหมือนกลองชุด แต่ชายชราก็ไม่ยอมตอบโต้

"ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!!"

"นี่มันยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่แกทำกับชั้น!!! แล้วก็คนอื่น ๆ นี่แนะ!!!"

"พอใจหรือยังครับครู?"

ลุงพลไม่ยอมยืนเป็นกระสอบทรายให้ครูเบสท์ทุบตีอีกต่อไป ตาเฒ่าเลยคว้าตัวครูสาวพยาบาลมากอดพร้อมกับประกบปากอย่างดูดดื่ม

"ครื้น...ครื้น...เปรี้ยงง!!!"

"อื้ออ!! อื้ออ!! อื้ออ!!"

"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ"

เสียงฟ้าร้องคำรามดังอยู่นอกห้องเก็บของ พร้อมกับห่าฝนชุดใหญ่ที่เทกระหน่ำลงมาสู่มหานครที่ไม่เคยหลับใหลเบื้องล่าง แต่ใครจะไปคิด ว่าในห้องเก็บของ ยังมีชายสูงวัยและหญิงสาวรุ่นราวคราวลูกคราวหลาน ยืนเปลือยกายกอดก่ายคลอเคลียกันอย่างดูดดื่ม



"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ" ครูเบสท์นี่ก็เป็นผู้หญิงที่แปลก ปากก็ด่าลุงพลไปเถอะ แต่พอโดนลุงพลไล่ต้อนดี ๆ เธอก็อ่อนยวบ นางฟ้าพยาบาลหลับตาพริ้ม ยืนแลกลิ้นกับตาเฒ่าคนขายน้ำเต้าหู้โดยไม่รู้สึกเคอะเขินเลยแม้แต่น้อย

"ม๊วบ...ม๊วบ...ม๊วบ" ริมฝีปากของชายหญิงต่างวัยบดเบียดกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นตวัดลิ้น จนสารคัดหลั่งไหลเยิ้มลงมาเป็นทาง ลุงพลเป็นฝ่ายผละออกจากรสจูบอันแสบดูดดื่มนั้น เพื่อลากลิ้นเลียลำธารที่ไหลย้อยลงมาจากริมฝีปากของครูเบสท์อย่างเอร็ดอร่อย

"อ๊า...อ๊า...อ๊า" ส่วนครูเบสท์ก็เชิดหน้า เหม่อลอยทำตาปรือ ฝ่ามือที่เคยทำร้ายทุบตีลุงพล ตอนนี้กลับกลายเป็นลูบไล้แผ่นหลังที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อโดยไม่รู้สึกรังเกียจอีกต่อไป

"ครูเบสท์ครับ" แล้วลุงพลก็ลากลิ้นขึ้นมาจากลำคอ เรียกชื่อนางฟ้าพยาบาล ก่อนประกบปากแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มอีกคำรบ ต่างฝ่ายต่างเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอันแสนหวานและซาบซ่านไปทั่วปลายลิ้น

ขณะเดียวกัน ฝ่ามืออันหยาบกร้านของลุงพล ที่ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของครูเบสท์ ก็เลื่อนต่ำลงไปจนถึงบั้นท้ายเปลือยเปล่าที่กำลังขมิบเกร็งด้วยความเสียว หว่างขาของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำกาม

"จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ"

"แผล๊บ...แผล๊บ...แผล๊บ"

"ครูเบสท์ครับ?



ลุงพลผละออกมาจากริมฝีปากของครูเบสท์ ที่ตอนนี้เริ่มเบลอเพราะความเมาจากรสจูบอันแสนหวาน เพื่อขออะไรบางอย่าง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะยอมรับหรือปฏิเสธก็ตาม

"ข้างนอก ฝนยังไม่หยุดตกเลยนะครับ" ตาเฒ่ายอดนักรักเอ่ยปากพูด "ขอให้ผมชื่นใจครูอีกสักรอบนะครับครู"

"....." ไม่มีคำตอบจากภัคจิรา เธอทำได้แค่เพียงก้มหน้าลงไปมองอะไรบางอย่างแข็ง ๆ ที่มันทิ่มตรงขนอ่อนบนเนินสาวของเธอ

ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ใกล้กัน ก็เหมือนกับน้ำมันกับไฟ ถึงแม้ว่าฝ่ายชายจะแก่กว่าฝ่ายหญิงเกือบสามสิบกว่าปี แต่มันก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

"กลับไปที่เตียงของเรานะครับ" ตาเฒ่าแก่งคอยยิ้ม พร้อมกับโอบเอวสาวเจียงฮายกลับไปที่เตียงนอนเก่า ๆ ที่ยังมีคราบน้ำกามเลอะอยู่บนนั้น "ให้มันจบที่เตียงของเรานะครับครู"

ราวกับต้องมนต์สะกด ภัคจิราไม่ได้ต่อต้านหรือพูดอะไร บางทีเธออาจจะคิดได้ว่า ไหน ๆ ก็เสียท่าให้ตาแก่ตัณหากลับอย่างลุงพลไปแล้ว ก็คิดเสียว่าทำบุญทำทานให้คนแก่อีกสักหน่อย เผื่อว่าตาแก่คนนี้จะได้หัวใจวายตาย ๆ ไปซะ

แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ภัคจิราจะตอบคำถามตำรวจว่ายังไง ถ้าหากกองพิสูจน์หลักฐานตรวจพบสารคัดหลั่งที่ปนเปื้อนบนร่างกายของลุงพลก็ดี หรือแม้กระทั่งเศษผมที่ตกบนเตียงหรือบนพื้นก็ดี ถ้าเป็นแบบนั้นก็เรื่องยาวอีก

ครูเบสท์ไม่สามารถจัดการกับความคิดที่ฟุ้งซ่านอยู่ในหัว ระหว่างความถูกต้อง เธอควรต่อต้านแล้ววิ่งหนีออกไปจากห้องเก็บของเพื่อร้องขอความช่วยเหลือจากใครก็ตาม ที่ยังอยู่ในอาคารเรียน แต่ถ้าทำแบบนั้น ทุกคนก็จะรู้ว่าเธอถูกลุงพลกระทำชำเรา และเธอคงไม่มีหน้าจะสอนหนังสือเด็กนักศึกษาพยาบาลอีกต่อไป



สุดท้าย นางฟ้าพยาบาลก็ต้องยอมปล่อยกายปล่อยใจ ให้ตาเฒ่าแก่งคอยได้เชยชมร่างกายของเธออีกครั้ง

"ครูเบสท์ครับ" ลุงพลค่อย ๆ ประคองร่างของครูเบสท์ที่ยินยอมอย่างง่ายดายลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่ตาเฒ่าจะโน้มตัวลงไปซุกไซ้ซอกคอ และดูดเลียติ่งหูเมียครูคนสวยด้วยความรัก

"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ" ครูเบสท์หลับตาปี๋ พร้อมกับเมินหน้าหนีไปทางอื่น

ห่าฝนกระทบกับหลังคาห้องเก็บของบนชั้นดาดฟ้าจนเกิดเสียงดังก๊อกแก๊ก กลบเสียงครวญครางของผัวเมียต่างวัยที่กำลังร่วมรักกันอยู่ภายในห้องเก็บของ

ลุงพลลุกขึ้นเขยิบตัวไปนั่งตรงปลายเตียง พร้อมกับจับขาทั้งสองข้างของครูเบสท์แยกออกจากกันเป็นรูปตัวเอ็ม

แม้จะแสดงท่าทางเฉยชา แต่ภัคจิรายังมีความเหนียมอายอยู่ในท่าที อาจารย์สาวรีบวางฝ่ามือทั้งสองข้างบนเนินหัวหน่าวเพื่อปิดบังไม่ให้ชายชราตัณหากลับได้เห็นกลีบสาวแสนสวยที่บอบช้ำของเธอ

"ยังอายอีกเหรอครับครู?" ลุงพลเอ่ยปากถาม "ไม่ต้องอายหรอกครับ ปล่อยมือออกเถอะ"

ภัคจิรายังคงเมินหน้าหนีไปทางอื่น ครูสาวไม่ยอมสบตาของชายชราเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอรังเกียจชายแก่ผู้นี้จนไม่อยากมองหน้า แต่มันใช่แน่หรือ ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังนอนเปลือยกายอล่างฉ่างต่อหน้าชายแก่ที่กำลังตะล่อมเธอให้ยอมใจอ่อน

"ไม่เป็นไรครับ ถ้าครูเบสท์อายจนไม่ยอมปล่อยมือ" ตาเฒ่าแก่งคอยยิ้ม "ให้ผมได้เชยชมเรือนร่างของครูเบสท์ส่วนอื่นก็ได้ครับ"

นางฟ้าพยาบาลแอบชำเลืองมองตาเฒ่าแก่งคอยว่าจะมาไม้ไหนอีก และสิ่งที่เธอเห็น ตาเฒ่ากำลังจับเธอนอนคว่ำกับเตียง



ที่น่าแปลกใจก็คือ แทนที่จะต่อต้านหรือขัดขืน แต่ครูเบสท์กลับยอมให้ลุงพลจับเธอนอนคว่ำได้อย่างง่ายดาย บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าการเปิดเปลือยอวัยวะเบื้องหลังไม่น่าอายเท่ากับการเปิดเปลือยอวัยวะเบื้องหน้า

"จุ๊บ...จุ๊บ...จุ๊บ"

"อื้อ...อืม...อืม"

แม้พยายามจะปิดวาจา แต่ภัคจิราก็ไม่อาจจะหักห้ามใจได้ เมื่อเจอนักรักมือพระกาฬอย่างชุมพล ที่น่าจะได้สาวมาครบทุกภาคของประเทศไทย แม่สาวเจียงฮายถึงกับเผลอหลุดครางออกมาเพราะความเสียว

"ไม่ต้องฝืนหรอกครับครู" ลุงพลขึ้นคร่อมแผ่นหลังของครูเบสท์ จนเผลอทำให้แท่งเอ็นขนาด 8.5 นิ้ว รูดกับร่องก้นจนขมิบเกร็งด้วยความสยิว "ปล่อยตัวไปใจเถอะครับ"



โปรดติดตามตอนต่อไป...

ลุงพลสุดจัดเย็ดตรูเบสอีกยก

ความลับ(รัก)นี้เองที่ครูเบส เถียงกับหมอพลอย

ลุงพลคนจริงต้องเสร็จทั่งสามนูน่ะครับ