จะได้คุยไหมเนี่ย คนนู้นก็ขัด คนนี้ก็ขัด

 

Xmxm

แม

ครับ

Good

พูดคุยก่อนอ่าน : ก็...ยังมูฟออนจากฉากสาว ๆ เปิดวอร์ใส่กันไม่ได้ครับ ตอนนี้วอร์กันฉ่ำเลย 5555+

คืองี้ครับ เพื่อความสมเหตุสมผล อยู่ดี ๆ จะให้ลุงพลมาอธิบายทุกอย่าง แล้วสาว ๆ ทุกคนพยักหน้าเข้าใจและยอมรับ มันง่ายไปครับ มันเลยมีฉากฟาดปากกันของเหล่าบรรดาสาว ๆ ทั้ง 7 คน นี่ถ้ามากันครบทั้ง 12 คน คงยาวเป็นมหากาฬแน่ ๆ จากตอนที่แล้ว มีหลายคนสงสัยว่า แล้วไทยมุงคนอื่น ๆ หายไปไหนหมด ตอนนี้มีเฉลยคำตอบแล้วครับ ว่าองค์ตุลาการสวรรค์แทรกแซงเรื่องราวทั้งหมด และยังได้บอกเรื่องสำคัญกับลุงพลว่า ให้ทำยังไงก็ได้ ให้สาว ๆ ทั้ง 12 คน มาเจอหน้ากัน เพื่อที่ทั้งหมดจะสามารถระลึกชาติได้นั่นเอง

สำหรับตอนต่อไป จะเป็น Part 5.5 ผมจะคั่นเวลาด้วยฉาก "ติ้ว" ของน้องอีฟและน้องแนน เป็นการคั่นจังหวะนะครับ เรียกได้ว่าพี่ ๆ น้อง ๆ คนอื่นกำลังจะหยุมหัวกันอยู่แล้ว แต่น้องอีฟกับน้องแนนเกิดอารมณ์เปลี่ยวซะงั้น แล้วเจอกันพรุ่งนี้ช่วงหัวค่ำนะ

ความเดิมตอนที่แล้ว



ก่อนที่นาถลดาจะด่าหทัยรัตน์ไปมากกว่านี้ ทันใดนั้น สาว ๆ ทั้งเจ็ดคนก็หยุดการเคลื่อนไหว รวมไปถึงทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เหมือนถูกกดปุ่มสต๊อปเอาไว้

"นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย?" ลุงพลแหงนมองดูนกเอี้ยง ที่ลอยค้างเติงอยู่บนฟ้า ฉีกกฎแรงโน้มถ่วงของโลกได้อย่างน่าอัศจรรย์ "เฟิร์น? โดนัท? อุ๊? นาถ? หมวย? หมอพลอย? ครูเบสท์? ทำไมทุกคนถึงยืนนิ่งแบบนี้ละ!!??"

"ไม่ต้องตกใจไปเกลอข้า..." แล้วทันใดนั้น เสียงขององค์ตุลาการสวรรค์ก็ดังขึ้น "ข้าได้ใช้อำนาจแทรกแซงเพื่อหยุดเวลา และเพื่อแนะแนวทางของท่าน"

"ท่านจะแนะแนวอะไรผมอีก?" อดีตเทวดาตกสวรรค์ชะเง้อมองซ้ายทีขวาที เพื่อมองหาว่าองค์ตุลาการสวรรค์ซ่อนตัวอยู่ที่ไหน "ท่านท้าว? ลูกสาวของท่านจะพาผมไปเข้าคุกอยู่แล้วนะ!!!"

"ไม่ต้องกลัวหรอกเกลอข้า" องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "ลูก ๆ ของข้าทั้งเจ็ด ที่ในชาตินี้ได้เสวยฤทธิ์เป็นมนุษย์ ต่างมีใจเสน่หารักใคร่ท่าน เพียงแต่ ณ เพลานี้ พวกนางกำลังโกรธ ผิดหวัง แลเสียใจ อันเป็นเหตุเนื่องมาจากกรรมเก่าของพวกนางในอดีตชาติ"

"เหรอครับ?" แล้วลุงพลก็ได้เห็นนิมิตที่องค์ตุลาการให้เปิดให้เห็น มันคือภาพเมื่ออดีตชาติ ที่เหล่าบรรดานางฟ้านางสรรค์เปิดฉากทะเลาะกันจนเป็นที่น่าอับอายไปทั่วแดนสวรรค์

"หากท่านพี่พลอยพรรณรายมีใจเป็นธรรม เรื่องราวจักไม่บานปลายเยี่ยงนี้!!!"

"เจ้ากล่าวหาข้ารึ!!! นาถลดาวดี!!!"

"ข้ากล่าวคำสัตย์พี่ข้า!!!"

"กล้าดียังไงถึงมาขึ้นเสียงกับท่านพี่พลอยพรรณราย!!!"

"โอ้ย!!! หทัยรัตนกุมารี!! เจ้าตบข้าทำไม!!!"

"เหอะ ๆ ก็ข้าจะตบ!!! จะตบให้เหมือนดั่งคำมนุษย์เบื้องล่างกล่าว กล่าวว่ากระไรนะ? เนตรชนกกุมารี? ณิชาเรวดี?"

"ตบเหมือนลูกขนุนไง!!"

"ข้าทนมิได้แล้ว!!! พวกท่านปฏิบัติกับข้าราวกับมิใช่พี่น้อง!!! เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วไซ้!!! ข้ามิเห็นต้องเกรงใจพวกท่านอีกแล้ว!!!"

"จักสู้รึเจ้า!!! นาถลดาวดี!!!"

"โอ้ย!!! ข้าเจ็บ!!! ท่านพี่ภัคจิราวดี!!! ช่วยข้าด้วย!!!"

"หยุดรังแกนาถลดาวดีบัดเดี๋ยวนี้นะพวกเจ้า!!!"

"เจ้ามิต้องสอด!!! ภัคจิราวดี!!!"

ภาพนิมิตที่ลุงพลเห็น คือภาพของเหล่าบรรดาพี่น้องกลั่นแกล้งกัน โดยเฉพาะนาถลดาวดี ที่มักจะตกเป็นเป้าของพี่ ๆ ในการกลั่นแกล้ง ดูถูกดูแคลนราวกับไม่ใช่พี่น้องร่วมอุทร

"ช่างน่าอายเหลือเกินเกลอข้า" องค์ตุลาการสวรรค์เอ่ยปากพูด "จวบจนชาติภพปัจจุบัน ลูก ๆ ของข้าก็มิได้รักใคร่สามัคคี ดั่งคำที่ข้าเคยสั่งสอนพวกนางก่อนที่จะถูกส่งลงมาเกิดบนโลกมนุษย์เลยแม้แต่น้อย"

"แล้วท่านจะให้ผมทำยังไงละครับ?" ลุงพลถาม

"ทำอย่างไรก็ได้ ให้พวกนางหยุดทะเลาะ ทำให้พวกนางรักใคร่สามัคคีกัน" องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "เพื่อการนี้ ข้าได้ร่ายมนต์กำแพงแก้ว เพื่อปิดบังเร้นกายของท่านและลูก ๆ ของข้าจากโลกภายนอก ดังนั้นท่านไม่ต้องกังวลไปดอก ว่าจักมีคนภายนอกเดินเข้ามารับรู้รับเห็นท่านแลบุตรสาวของข้า"

"งั้นเหรอครับ" อดีตภารโรงเก่าพยักหน้า "มิน่า!!! ผมก็สงสัยตั้งนานว่าคนอื่น ๆ หายไปไหนกันหมด"

"ฝากที่เหลือด้วยนะท่านท้าว" แล้วองค์ตุลาการสวรรค์ก็ทิ้งท้ายก่อนจากลา "ข้าช่วยท่านได้เท่านี้ ทำอย่างไรก็ได้ ให้บุตรีของข้ารักใคร่กัน สามัคคีกัน และ!!!"

"และอะไรเหรอครับท่านท้าว?" ลุงพลเอ่ยปากถาม เมื่อได้ยินคำว่าและจากปากองค์ตุลาการสวรรค์

"ในความโชคร้าย ยังมีความโชคดีอยู่บ้างท่านท้าว" เทวดาผู้มีชื่อบนสรวลสรรค์ตอบ "ข้าจักบอกเคล็ดลับให้ท่านได้ประจักษ์ หากแม้นท่านสามารถรวบรวมบุตรีของข้าทั้ง 12 คน ให้มาพบเจอกัน เมื่อนั้น จักมีปาฏิหาริย์บังเกิดอย่างนาอัศจรรย์"

"ปาฏิหาริย์อะไรครับท่านท้าว? เดี๋ยว!!! ท่านท้าว!!! อย่าพึ่งไป!!!"

"บางทีพวกนางอาจระลึกชาติได้ แต่ข้าไม่แน่ใจนักดอกท่านท้าว เพราะก่อนที่พวกนางจักลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ พวกนางทุกคนล้วนดื่มน้ำชาลบความทรงจำแทบทั้งสิ้นแล้ว"

หลังจากองค์ตุลาการสวรรค์พูดจบ ภาพทุกอย่างตรงหน้าก็กลับมาเคลื่อนไหวตามปกติ ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น นาถลดาเปิดฉากปะทะคารมณ์กับหทัยรัตน์ที่เป็นรุ่นพี่



"มองหน้าทำไมวะอีพม่า!!" นาถลดายังคงไม่ยอมลดราวาศอก ยังคงด่ากราดหทัยรัตน์ที่เป็นรุ่นพี่ "หรือว่าอีลาวดี!!!"

"คำก็พม่า!!! สองคำก็ลาว!!!" โดนหยามเกียรติและศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้ มีหรือที่สาวราดรีจะยอมแพ้ "แล้วมึงวิเศษวิโสมาจากไหนวะอีโจรใต้!!!"

"นี่!!! ครูบอกให้หยุดก็หยุดไง!!!" ครูเบสท์ต้องออกแรงห้ามลูกศิษย์ทั้งสอง "ฟังภาษาคนกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม!!?? นาถลดา!!! หทัยรัตน์!!!"

"ครูไม่รู้อะไร!!! ครูอย่าพูดเลยดีกว่าค่ะ!!!" แล้วนาถลดาก็หันมาฟ้องครูเบสท์ "พี่อุ๊!! ไม่อ่ะ!! เลว ๆแบบนี้กูไม่เรียกพี่ละ!!! อีอุ๊ดีกว่า!!! ครูเบสท์คะ!!! อีอุ๊รวมหัวกับหมวย แล้วก็อีฟ รุมทำร้ายหนู จับหนูแก้ผ้าแล้วถ่ายรูปไว้แบล็คเมลด้วยอ่ะคะ!!"

"อ่าว!!!เชี่ยแล้วไง!!" เดือนดาราที่ฟังอยู่เฉย ๆ ถึงกับสบถ "นี่อยู่ดี ๆ มาหาเรื่องเฉยเลย!!"

"ไม่ต้องมาทำเนียนไม่รู้เรื่องเลยหมวย!!!" นาถยังจำเหตุการณ์ที่ตนถูกพี่อุ๊และหมวยลากไปตบในห้อง "มึงก็ไม่ต่างจากอีอุ๊นักหรอก!!!"

"อ่าวขึ้นมึงขึ้นกูเลยเหรอ!!! อยากเปิดแนวรบเพิ่ม!!! ว่าซั่น!!" หมวยสาวถึงกับหัวร้อน "ได้ค่าซิส!!! เดี๋ยวจะจัดให้แบบฉ่ำ ๆ เบิ้ม ๆ เลยดีไหม!!??"

"โกหก!!!" หทัยรัตน์ตอบกลับ พร้อมกับชี้หน้ารุ่นน้อง "มึงหยุดเลยนะอีนาถ!!! ไม่หยุดกูตบมึงคอหันแน่!!"

"กูกลัวมึงตายละอีอุ๊!!!" นาถลดาทำตาถลึงใส่ "หลายทีแล้วมึงอั้น!!! กูนี่แระจะตบมึงให้คอพับ!!"

"มึงพูดภาษาไทยให้ชัด ๆ หน่อยซิวะอีโจรใต้!!!" หทัยรัตน์ชี้หน้ารุ่นน้อง ส่วนเดือนดาราก็เตรียมตัวเป็นฝ่ายสนับสนุน "มึงอ่ะ!!! รวมหัวกับเฟิร์น โดนัท หลอกกูไปให้ลุงพลปล้ำ!!! มึงดีตายห่าละ!!!"

"แต่กูก็ดีกว่ามึงละวะอีอุ๊!!! มึงรวมหัวกับหมวยและอีฟมาแกล้งกู บูลลี่กู จับกูแก้ผ้าถ่ายรูปประจาน มึงวิเศษมาจากไหนวะ!!! กูถามจริง!!!" สาวนุ้ยหาดใหญ่จากดินแดนด้ามขวานประเทศไทยด่ากลับ "อีลาว!!! อีลาว!!! อีลาว!!!"

"กูลาวแล้วหนักหัวพระบิดามึงเหรออีนาถ!!!" เช่นเดียวกับสาวโพธาราม พอโดนหยามเลือดนักสู้มันก็ขึ้นหน้า "คุยกับมึงแล้วเจ็บคอว่ะ!!! เสียเวลา!!! มาตบกันเลยดีกว่าวะ!!!"



"หนูขอแจมด้วยพี่อุ๊!!!" เดือนดาราเสนอตัว "หมั่นไส้มันมานานแล้ว!!!"

"เข้ามาให้หมดเลยมา!!!" นาถลดาชี้กราดสองสาวแบบไม่กลัว "เดี๋ยวตบเรียงตัวให้คว่ำเลยนิ!!!"

"มึงนั่นแหละที่จะคว่ำ!!! อีโจรใต้!!!" แล้วหทัยรัตน์ก็หันไปที่เนตรชนกและณิชา สองสาวที่ยืนโอบเอวซบไหล่ปลอบโยนกัน "เฟิร์น? โดนัท? พวกแกสองคนสนใจเข้าร่วมตี้ด้วยป่ะ?"

"ไม่เอาด้วยแล้ว..." เนตรชนกที่ซบอกณิชาส่ายหน้า พร้อมกับเอ่ยปากตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น"



"อยากทำอะไรก็ทำไปเหอะ" เช่นเดียวกับณิชา "เอาที่พวกแกสบายใจเลย แต่อย่าเอาพวกชั้นไปเกี่ยวด้วยเลย"

"โอ้โห!!!" พอได้ยินแบบนี้ หทัยรัตน์ถึงกับเบะปากมองบน "พวกแกสองคนตัดช่องน้อยแต่พอตัวกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอวะ!!?? เฟิร์น!!?? โดนัท!!?? พวกแกอ่ะ!!! สารตั้งต้นของเรื่องเลยหรือเปล่าว่ะ!!!"

"นี่อุ๊..." โดนัทหันควับมองค้อนใส่เพื่อนร่วมรุ่น "ชอบทำตัวจุ้นจ้านวุ่นวายเรื่องของคนอื่นไปทั่ว!!! บางทีแกก็ต้องพิจารณาตัวเองบ้างป่ะวะ!!??"

"ก็ชั้นเป็นห่วงเพื่อน!!! เป็นห่วงน้อง!!!" ยัยอุ๊ตอบกลับ "ชั้นผิดเหรอวะ!!?? แกอ่ะ!!! ไปเดินเซ็นทรัลลาดพร้าวกับลุงพล!! ชั้นก็เลยมาถามเฟิร์นมัน!!! ก็ชั้นเป็นห่วงแก!!! ชั้นกลัวว่าลุงพลจะทำอะไรไม่ดีกับแก!!! ชั้นผิดเหรอวะ!!??"

"อ้อเหรอ!!??" โดนัทที่ตอนแรกพยายามจะปลีกตัว ไม่เข้าไปวุ่นวายกับปัญหาใด ๆ อีกแล้ว แต่พอเจอความงี่เง่าของยัยอุ๊ ก็ถึงกับของขึ้นอีกรอบ "แล้วแกดีแค่ไหนวะอุ๊? ถามจริงเหอะ? ว่าคนอื่นเค้ายังงั้นยังงี้ สุดท้ายแกก็เป็นเหมือนกันละวะ!!!"

"ก็เพราะไอ้ลุงคนนี้ไม่ใช่เหรอ!!" แล้วยัยอุ๊ก็ชี้นิ้วไปที่ลุงพล ที่เหมือนจะถูกลืมไปแล้ว "ที่ทำให้พวกเราต้องมาทะเลาะกันแบบนี้อ่ะ!!!"

"โอ้ย!!! พอ ๆ พอได้แล้ว!!!" แล้วหมอพลอยก็ยกปืนขึ้นมา "นี่!!! ถ้าอยากจะ take it personal!!! ไปคุยกันวันหลัง!!! ตอนนี้ประเด็นคืออะไรหมอจับใจความไม่ได้เลย!!! เพราะมัวแต่มายืนฟังพวกเธอทะเลาะกันไปมาไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง!!!"



"ใช่!!! ครูยืนฟังพวกเธอทะเลาะกันแล้วครูรู้สึกผิดหวังมาก!!! I'm so disappointed!!!" เช่นเดียวกับครูเบสท์ ที่ออกโรงตำหนิลูกศิษย์ทั้งหมด "พวกเธอเป็นอะไรกันไปหมด!!! รู้ตัวบ้างไหม!!?? พวกเธอทะเลาะกันเพราะผู้ชายแก่ ๆ คนเดียวแบบนี้!!! นี่ถ้าคนอื่นรู้เรื่อง!!! พวกเธอจะรู้สึกอายบ้างไหม!!?? ครูไม่รู้!!! ที่คนที่จะต้องอายคือสถาบันแห่งนี้ ที่อบรมสั่งสอนลูกศิษย์ให้เป็นคนดีไม่ได้!!! เห็นผิดเป็นชอบ!!!"

"ขอลุงออกความเห็นหน่อยได้ไหม?" ลุงพลที่ยืนเงียบมาตั้งนานขอแสดงความเห็น

"เงียบไปเถอะลุง!!!" โดนัทตอบกลับมาโดยไม่สะทกสะท้าน

"ยังมีอะไรจะพูดอีกเหรอ!?" เช่นเดียวกับใบเฟิร์น ที่พูดขึ้นมาบ้าง

"นั่นนะซิ!!" ยัยอุ๊พยักหน้าตอบ "นี่คงไม่กะพูดให้ตัวเองดูดีหรอกใช่ป่ะ!!??"

"ปกติหนูไม่อยากจะพูดอะไรหรอกนะ" น้องหมวยเริ่มออกความเห็น "แต่ลุงอ่ะควรพักก่อน!!! ลุงคือตัวต้นเรื่องเลยรู้ตัวป่ะ!!!"

"ลุงรู้จ๊ะทุกคน ลุงรู้" ลุงพลพยักหน้า "แต่ลุงขอร้องละ อย่าทะเลาะกันเลย ยังไงพวกเราทุกคนก็เป็นพี่เป็นน้องร่วมสถาบันกันนะ รักกัน ปรองดองกันไว้เถอะ อย่าทะเลาะกันแบบนี้เลย ลุงเห็นแล้วลุงรู้สึกไม่ดีจริง ๆ"

"ก็เพราะคนแบบลุงป่ะวะ?" โดนัทถาม "ที่ทำให้พวกเราต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องงี่เง่าอะไรก็ไม่รู้"

"ใช่!!!" ใบเฟิร์นขานรับ "นี่ถ้ารู้ถึงไหน อายไปถึงนั้นแน่ ๆ ถ้าแม่ชั้น ป้าชั้นรู้ว่าชั้นขอเลิกกับเจมส์ที่เป็นนักเรียนนายร้อยมามีอะไรกับลุงพล ชั้นตายแน่!!!"

"ไม่ใช่แค่แกคนเดียวเหอะเฟิร์น" ยัยอุ๊แทรกขึ้นมา "ชั้นก็เลิกกับแฟนชั้นที่ติดทหาร และวางแผนจะแต่งงานกันหลังชั้นเรียนจบ เพราะไอ้ลุงตัณหากลับคนนี้เหมือนกันแหละว่ะ!!!"

"เฟิร์น โดนัท น้องอุ๊จ๊ะ" แล้วลุงพลก็เอ่ยปากถามสามสาว "นี่ตกลง ลุงไม่มีความดีให้พวกหนูทั้งสามคนได้เห็นบ้างเลยเหรอ? อย่าลืมซิ ว่าลุงเองก็ได้ให้สิ่งดี ๆ กับหนูไปไม่น้อย"

"นี่ลุงจะทวงบุญคุณพวกเราเหรอ?" ใบเฟิร์นถาม

"ลุงไม่ได้ทวงบุญคุณ" ลุงพลตอบ "ลุงแค่พูดถึง!!!"

"ก็บอกว่าอย่า Take it personal ไง!!!" หมอพลอยแสดงอาการฉุนเฉียวขึ้นมา "ทำไมพูดกันไม่รู้เรื่อง!!! ใครมีปัญหากับใครยังไง!!! ให้ไปเคลียร์กันทีหลัง!!! ตอนนี้ที่หมออยากรู้ก็ใครหลังจากนาถลดา ใครคือคนต่อไป รายต่อไป?"

"หนูเองค่ะหมอ" หทัยรัตน์ตอบ "หนูเอง"

"ถ้าไหวก็พูดมา" หมอพลอยสั่งเด็กสาว "หทัยรัตน์"

"หนูถูก..." สาวโพธารามหันไปมองสาวหาดใหญ่ด้วยความแค้น "หนูถูกนาถหลอกให้ไปหาลุงพลที่ห้องพักภารโรง แล้วหนูก็ถูกลุงพลกับนาถ..."

หทัยรัตน์รีบยกมือขึ้นมาปิดปาก เธอค่อย ๆ ปล่อยโฮออกมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น

"โอเค ไม่ต้องลงดีเทลก็ได้" ครูเบสท์ตัดบท "เอาแค่น้ำ ๆ พอ ตอนนี้มีตัวละครที่เปิดตัวแล้ว 4 คน เฟิร์น โดนัท นาถ อุ๊? แล้วก็ยังมี ครู มีพี่หมอ นาถ อีฟ รวมเป็น 8 ที่อยู่ในวิทยาลัยพยาบาล อันนี้ชั้นเข้าใจถูกต้องใช่ไหม ชุมพล"

"ครับครู" ลุงพลให้ความร่วมมือในการสอบสวนเป็นอย่างดี "แปดคนอยู่ในวิทยาลัยพยาบาล ส่วนอีกสี่คนอยู่ข้างนอก"

"เด็ก ๆ ก็ถูกพูดถึงกันแล้ว" แล้วครูเบสท์ก็หันไปมองหมอพลอย "แล้วเราสองคนละคะพี่พลอย? จะพูดออกมาบ้างดีไหม?"

"ไม่" หมอพลอยเลือกที่จะปฏิเสธ "พี่ไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีก"

"ไม่แฟร์เลยนะคะพี่พลอย!!!" โดนัทถึงกับออกโรงประท้วง "พี่ให้ลุงพลพูดเรื่องของพวกหนูออกสื่อ แต่ทีเป็นเรื่องของพี่พลอย พี่พลอยเลือกที่จะ Keep a Secret  โคตรไม่แฟร์เลยนะคะพี่!!!"



"ก็มันจำเป็นต้องลงดีเทลอะไรขนาดนั้นละ!!! พี่บอกแล้วไงว่าอย่า Take it Personal!!!" พลอยพรรณตอบกลับอย่างไม่ยีหระ "เอาเป็นว่าพี่เป็นผู้เสียหาย แค่นั้นจบ!!! คนต่อไป!!!"

"นี่พี่ตัดช่องน้อยแต่พอตัวกันดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอคะ?" ภัคจิราเองก็รู้สึกว่ารุ่นพี่ของเธอไม่ค่อยยุติธรรมเลย "ถ้าให้พูดกันตามตรง พี่คือคนที่เห็นดีเห็นงามไม่น้อยกว่าใครเลยนะคะ"

"จะไม่จบให้ได้เลยใช่ไหมเบสท์?" แล้วหมอพลอยก็หันควับไปที่ครูเบสท์ "อยากให้มันเป็นประเด็นระหว่างพี่กับเราให้ได้เลยใช่ไหม?"

"ก็พฤติกรรมของพี่มันย้อนแย้งนิคะ" ครูเบสท์ตอบ "ปากบอกว่ารังเกียจ!!! แต่ก็ให้นาถมาสอดส่องความเป็นไปของคนอื่นเหมือน Stalker พี่ไม่รู้ตัวบ้างเหรอคะ!!??"

"นี่!!! เบสท์!!!" พลอยพรรณทำตาขวางใส่ภัคจิรา "ประเด็นของพี่ คือพี่ต้องการรู้ว่าใครเป็นเหยื่อของตาแก่ตัณหากลับคนนี้บ้าง!!! เพราะฉะนั้นไอ้ประเด็นอื่น ๆ ที่เป็นความขัดแย้งส่วนตัว พี่เลยอยากให้ตัดไป ตกลงถ้าเบสท์อยากลงดีเทลว่าตัวเองถูกตาแก่ ที่ยืนทำหน้าซื่อบื้อเหลอหลาอยู่ตรงหน้าเรา Sexual Harassment อะไรยังไง เชิญเลย!!! จะเล่าให้เป็นวิทยาทานแก่ลูกศิษย์ของเราก็ย่อมได้!!!"

"พยายามเบี่ยงประเด็นตลอดเลยนะคะ" ภัคจิรารู้ทันความคิดของพลอยพรรณ จึงแกล้งสวนกลับไป "เบสท์ว่า เรื่องของเบสท์มันไม่น่าสนใจเท่ากับของพี่พลอยหรอกค่ะ"

"คนที่เบี่ยงประเด็นคือเบสท์ต่างหาก!!! ไม่ใช่พี่!!!"

"แน่ใจเหรอคะ!!!"

"แน่ซิ!!! ก็พี่บอกแล้วไงว่าถ้าอยาก Take it Personal ให้ไปคุยนอกรอบ!!! ฟังที่พี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอ!!??"

"รู้เรื่องค่ะ แต่พี่เองก็มีส่วนร่วมในความวุ่นวายที่เกิดขึ้น นอกจากพี่จะไม่ช่วยห้ามปรามเด็ก ๆ แต่พี่กลับเข้ามาร่วมวงเล่นสนุกด้วย คิดว่าเล่นเกมอะไรอยู่มิทราบคะ? เบสท์ไม่เข้าใจพี่เลยจริง ๆ"

"พี่ก็ไม่เข้าใจเบสท์เหมือนกัน!!! เอาแค่ Educate คนนั้นคนนี้ คิดว่าตัวเอง Smarter than another นักหรือไง!!??"

"ก็ไม่หรอกค่ะ เบสท์แค่พูดในสิ่งที่เบสท์สมควรพูด พี่พลอยต่างหาก พูดจาอะไร Nonsense ไม่สมกับเป็นตัวพี่ที่เบสท์เคยรู้จักเลย"

"นี่!!! คิดจะมาด้อยค่าพี่เหรอเบสท์!!! สำเหนียกตัวเองหน่อยเถอะ!!!"

"สำเหนียกอะไรกันคะพี่!!! พี่นั่นแหละที่ควรพิจารณาตัวเอง!!!"

"นี่ตกลงเรามาทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรเนี่ย!!??"

"นั่นเป็นคำถามที่เบสท์ควรถามพี่มากกว่าหรือเปล่าคะ!!?? ประเด็นคือ มันเกิดอะไรขึ้นกับคนแบบพี่คะ พี่พลอย? ผู้ชายคนเดียวทำให้พี่เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?"

"เอ่อ..." ลุงพลยืนนิ่งฟังสองเมียใหญ่ทะเลาะกันอย่างถึงพริกถึงขิง และด้วยความลนลานของตัวเอง ก็เลยพาลเรียกสองสาวผิด "ครูพลอย หมอเบสท์ เอ้ย!!! หมอเบสท์ ครูพลอย เอ้ย!!!"

"หุบปากเถอะ!!!" สองสาวพลอยพรรณและภัคจิราหันไปตวาดลุงพลให้เงียบ

"เห็นไหม? พอพูดถึงลุงพล สีหน้าท่าทางของพี่ออกมาชัดเจนเลยนะคะ สายตามันหลอกกันไม่ได้ค่ะพี่พลอย"

"คิดแทนคนอื่นมากเกินไปหรือเปล่าเบสท์?"

"เปล่าเลยค่ะพี่ มันคือ Facts ทั้งนั้น เบสท์ว่าถ้าพี่ไม่หลงเสน่ห์ตาแก่ตัณหากลับคนนี้ พี่คงไม่ So Crazy ขนาดนี้หรอก พี่พลอยอาจไม่รู้สึกตัวว่าพี่กำลังเป็นอะไรหรือพูดอะไร? แต่เบสท์เห็นค่ะ เบสท์คิดว่าพี่กำลังหึงลุงพลอยู่ค่ะ"

"เชี่ย..." พอได้เห็นสองนางพญาฟาดปากกัน กลุ่มสาว ๆ รุ่นเล็กต่างอ้าปากค้างในฝีปากของรุ่นใหญ่ทั้งสองคน พลอยพรรณก็ปากร้าย คำพูดคำจาเฉือดเฉือน ส่วนภัคจิราก็ชัดเจนตรงประเด็น

"Jealous อะไร!!! พูดให้มันดี ๆ หน่อยเบสท์!!!"

"เนี่ย ๆ ๆ เบี่ยงประเด็นชัด ๆ เลยพี่พลอย!!!"

"พี่ไม่ได้เบี่ยงประเด็น!!! เบสท์นั่นแหละ!!!"

จากตอนแรกที่หมอพลอยและครูเบสท์คอยห้ามศึกเด็กนักศึกษาพยาบาลไม่ให้ทะเลาะกัน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งคู่หันมาเปิดฉากกันเอง จนกลุ่มของ เนตรชนก ณิชา หทัยรัตน์ นาถลดา และเดือนดารา ต้องพักยกเพื่อหันมาศึกษาการฟาดปากฟาดอารมณ์ของสองสาวที่เป็นรุ่นใหญ่ของวิทยาลัยพยาบาลกัน

เว้นแต่นาถลดา ที่แอบยิ้มที่มุมปาก เหมือนกับเธอกำลังเอ็นจอยกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตรงหน้า จนสี่สาวที่ยืนอยู่ด้วยกันมองเห็น

"นาถแม่งโรคจิตว่ะ"

"นาถบ้าไปละ"

"ยิ้มอ่อนแบบนั้น คิดไม่ดีแน่"

สารพัดความคิดของสาว ๆ ลอยฟุ้งขึ้นมาเหนือหัว โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ความคิดของใคร ขณะเดียวกัน หมอพลอยและครูเบสท์ยังคงฟาดปากกันต่อไป

"เอาละ!!! เบสท์ขี้เกียจมาเถียงกับพี่แล้วละ!!! เถียงไปก็วนวูปกลับมาที่เดิม เบสท์ว่าเบสท์ถามพี่ไปหลายรอบแล้ว ตกลงพี่พลอยอยากให้เบสท์ทำอะไรคะ ขอเคลียร์ ๆ หน่อยเถอะ!!!"

"พี่อยากถามเราว่า ตกลงเราไปเสียท่าลุงพลได้ยังไง?" หมอพลอยถามแรง ถามตรง "พี่ไม่เชื่อว่าผู้หญิงอย่างเบสท์ อยู่ดี ๆ จะไปหลงรักตาแก่ตัณหาง่าย ๆ แบบนั้นได้แน่ ๆ"



"ที่เรื่องของพี่พลอย พี่พลอยเลือกที่จะข้าม" ครูเบสท์ไม่ยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบ "แต่พอเป็นเรื่องของเบสท์ ทำไมพี่พลอยถึงดูกระเหี้ยนกระหือรืออยากรู้ซะขนาดนั้นละคะ"

"ก็พี่อยากรู้ไง" พลอยพรรณทำหน้านิ่งใส่ภัคจิรา "เบสท์ไปทำอะไรกับลุงพลที่โรงแรม? ไหนจะบนดาดฟ้าอีก? เบสท์รู้ตัวไหม? ว่าพี่ไม่สามารถมองเบสท์เหมือนเดิมได้อีกต่อไปแล้วนะ"

"นี่แหละค่ะพี่พลอย!!! นี่ไงคะพี่เบสท์พูดแล้วพูดอีก!!!" ภัคจิราโบกมือร่ายยาว "พี่เป็นคนที่ชอบเบี่ยงประเด็น ชอบจี้จุดเรื่องแย่ ๆ ของคนอื่น เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องแย่ ๆ ของตัวเอง Attitude ของพี่มันแย่มากเลยนะคะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้ได้ เบสท์ก็ไม่สามารถมองพี่เหมือนเดิมได้อีกต่อไปละคะ"

"ก่อนที่จะมาเบลมคนอื่น อธิบายตัวเองให้เคลียร์ก่อนไหมเบสท์?" ครูเบสท์กล่าวอย่างไม่ยี่หระ "เคลียร์ตัวเองก่อนดีไหม? ไปทำอะไรกับลุงพลที่โรงแรม ไปทำอะไรกับลุงพลที่ชั้นดาดฟ้า เป็นพวกชอบโชว์เหรอ?"

"เห๊อะ!!!" ครูเบสท์ถึงกับส่ายหน้า "เบสท์ว่าเรื่องของพี่มันแซ่บนัวมากกว่าของเบสท์นะคะ ไม่อย่างนั้นพี่คงจะเล่าออกมาแล้ว!!"

"ก็เล่าเรื่องของตัวเองก่อนไหมละเบสท์?" หมอพลอยยื่นข้อเสนอ "แล้วพี่จะเล่าเรื่องของพี่เป็นการแลกเปลี่ยน"

"เบสท์ไม่เชื่อค่ะ!!!" ครูเบสท์เดาทางหมอพลอยออก "พี่พลอยจะหลอกให้เบสท์พูดทุกอย่างออกมาก่อนละซิ!!! ถ้าพี่บริสุทธิใจ พี่ควรเป็นฝ่ายพูดก่อนไหม? ทุกคน เป็นพยานให้ครูด้วย ตกลงไหม!!??"

"เอ่อ...ค่ะ" แม้จะไม่ค่อยเต็มใจ แต่กลุ่มนักศึกษาพยาบาลต่างขานรับ เท่ากับว่าตอนนี้ ครูเบสท์หาแนวร่วมที่เป็นนักศึกษาพยาบาลได้สำเร็จ

"Lobby เด็กพยาบาลเพื่อรุมพี่คนเดียวแบบนี้ใช่เหรอเบสท์?" พลอยพรรณถามกลับไป "เบสท์ต่างหากพูดออกมาก่อน แล้วทุกคนเป็นพยานให้หมอ"

"พี่พลอยก่อนค่ะ"

"เบสท์นั่นแหละ!!!"

"โอ้ย!!!" และในที่สุด ลุงพลก็แทรกขึ้นมา "ผมทนไม่ไหวแล้ว!!! นี่มันอะไรกันครับเนี่ย!!! หมอพลอย!!! ครูเบสท์!!! ผมทนฟังทั้งคู่ทะเลาะกันไม่ไหวแล้ว!!!"

"ก็เรื่องมันเป็นเพราะใครละ!!??" พลอยพรรณถามตาเฒ่าจอมเจ้าชู้ "เพราะใคร!!! ถึงทำให้เรื่องมันบานปลายได้ถึงขนาดนี้!!!"

"ใช่!!! คิดว่าเบสท์สนุกเหรอไง!!??" ภัคจิราแสดงความเห็นของตนขึ้นมาบ้าง "ทะเลาะกันด้วยเรื่อง Bullshit อะไรก็ไม่รู้!!! Don't waste my time!!! เถอะ!!!"

"เรื่องเป็นเพราะผมเนี่ยแหละ คนอย่างไอ้พลมันลูกผู้ชายพอ!!!" อดีตภารโรงเก่าถอนหายใจ ก่อนกวาดสายตามองสาว ๆ อดีตนางฟ้านางสวรรค์กลุ่มแรกทั้ง 7 คน ที่มีโอกาสได้เผชิญหน้าโดยพร้อมเพียงกันในวันนี้ "เอาละ!!! ถ้าผม ถ้าลุงจะพูดเรื่องต่อไปนี้!! ลุงคิดว่าทุกคนต้องคิดว่าลุงบ้าแน่ ๆ แต่ลุงคงต้องพูดเพื่อให้ทุกคนได้เข้าใจ!!!"

"พูดเรื่องอะไรของลุง?" โดนัทร่นคิ้วด้วยความสงสัย

"นั่นนะซิ" เช่นเดียวกับใบเฟิร์นที่ทำหน้าฉงนไม่ต่างกัน "จะมาไม้ไหนอีกอ่ะลุง"

"แก่อายุปูนนี้แล้วยังขี้โกหกอีก" ยัยอุ๊ก็ไม่พลาด ที่จะซ้ำลุงพลคนมากรัก "ตายไประวังตกนรกนะ!!!"

"จะพูดอะไรก็พูดมาเหอะลุง" นาถเองก็พูดขึ้นมาบ้าง "ก่อนที่ทุกคนจะฆ่ากันตายเพราะคนอย่างลุงอ่ะ"

"โอ้โห!! แกก็ช่างกล้าเนอะ!!! กล้าพูด!!!" ดูเหมือนยัยหมวยจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับคำพูดของนาถ "แกอ่ะตัวปั่นประจำรายการเลยเหอะ!!!"

"เอาละ ๆ เงียบก่อนทุกคน!!!" แล้วคนขายน้ำเต้าหู้ ก็ผายมือขอให้สาว ๆ ทั้งเจ็ดคนเงียบ "อย่าพึ่งแซะ แกะ เกาใด ๆ ทั้งนั้น ฟังลุงให้จบก่อน คือแบบนี้นะ"

แล้วสาว ๆ ทั้งเจ็ดคนก็นิ่งเงียบรอฟังลุงพลพูดเรื่องสำคัญออกมา แต่ครูเบสท์ ดูเหมือนจะพอเดาออกว่าลุงพละกำลังจะพูดเรื่องอะไร ซึ่งเธอก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร เพราะเชื่อว่า หมอพลอย และลูกศิษย์ของเธอที่เหลือคงไม่บ้าจี้ไปเชื่อนิทานแฟร์รี่เทลล์ปัญญาอ่อนอะไรของลุงพลแน่นอน

"คือ...ที่จริงแล้ว" ลุงพละกำลังเรียบเรียงคำพูด ให้ทุกคนได้เข้าใจในเรื่องที่ตัวเองกำลังจะเล่าได้ง่ายที่สุด "ลุง...คือ"

"นี่ลุงพล!!!" แล้วยัยหมวยก็แทรกขึ้นมา "ไม่ใช่ว่าลุงกำลังจะบอกพวกเราว่าลุงเป็นประธานบริษัทหรอกใช่ป่ะ!!??"



เนตรชนก ณิชา และหทัยรัตน์ เผลอหลุดยิ้มเมื่อได้ยินเดือนดาราพูดออกมาแบบนั้น แต่ไม่ใช่กับพี่สาวทั้งสองอย่างพลอยพรรณและภัคจิรา

"เดือนดารา/หมวย!!!" แล้วหมอพลอยกับครูเบสท์ ก็เอ็ดใส่ยัยหมวยจอมแทรกขึ้นมา "ใครสั่งให้แทรกขึ้นมา!!! เงียบ!!!"



โปรดติดตามตอนต่อไป...

งานนี้ลุงพลจะรับมือกับ 12 สาวสวยเซ็กซี่ไหวไหมน้อ

แย่งหำกันอีลุงตุงนังไปหมดวุ่นวายยันสวรรค์ แต่ละนางแรงๆทั้งนั้น 

ถ้ามี 12 - 1 ลุงพลตายแน่

สู้เดียวไม่รอด รวมกันลุงพลตาย

ประชุมเหล่านางฟ้า

มัดรวมกันมาทั้ง 12 คนเลย ลุงพลรับไหว สบายมาก     

ลุงพลก็ไปได้เรื่อย ๆ

ลุงพลหยุดสงครามนี้ยังไงกันนะ