Copy Lay's ตอนที่ 1 เด็กหลงทาง.....บทประพันธ์ X-SOZE

Copy Lay's ตอนที่ 1 เด็กหลงทาง.....บทประพันธ์ X-SOZE[/b]

สวัสดี ครับ จำกันได้รึปล่าว? ไม่ได้เจอกันซะนานนะครับ ผมก็นานๆจะได้เข้ามาดูบอร์ดเราซักทีนึง รู้สึกคิดถึงงานเขียนของรุ่นพี่หลายๆท่านมาก บางท่านก็ห่างหายกันไป บางท่านก็ยังอยู่ ตอนนี้ผมจะขึ้นปี2แล้วครับ ตั้งแต่ผมเขียนเรื่องในบอร์ดนี้ครั้งแรกจนถึงตอนนี้ก็...2-3ปีแล้วมั้งครับ นานเอาการอยู่ ช่วงนี้ปิดเทอมยาว3เดือน ก็เลยนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ผมทำตอนอยู่มอปลาย นั่นก็คือ...บอร์ดเรานั่นเอง ก่อนอื่นผมก็ต้องขอโทษทุกท่านที่ผมเขียนเรื่องรักไม่มีขีดจำกัดไม่จบ คือตอนนั้นผมมันยุ่งมากๆเลยครับ ทั้งย้ายบ้าน ทั้งไปเรียนไกลบ้าน สารพัดเลยครับ ก็ต้องขอโทษจริงๆ แต่ปิดเทอมคราวนี้มีเวลาเหลือเฟือเลยครับ เอาเป็นว่าผมจะทยอยเขียนเรื่องออกมาเรื่อยๆแล้วกัน ใจเย็นๆนะครับ สำหรับเรื่องนี้...ก็อ่านแก้เครียดแล้วกันครับ ผมไม่เน้นเนื้อหาอะไรมากมาย อ่านเอาสนุกนะครับ ^^
เรื่องนี้มันค่อนข้างจะเล่ายากพอสมควร เอาเป็นว่าผมเล่าตั้งแต่เด็กเลยแล้วกัน ชีวิตผมมันโดนคำว่า โชคชะตา เล่นตลกตั้งแต่เด็กๆเลยละครับ
      Lay's ตอนที่ 1  เด็กหลงทาง.....

   ผมชื่อเรย์ครับ ผมมีครอบครัวที่อบอุ่น(ประชด) แม่ผมตายตั้งแต่ผมไม่กี่ขวบ ส่วนพ่อก็...ตายไปแล้วมั้ง? ไม่รู้สิครับ พ่อทิ้งผมกับแม่ไปตั้งแต่ผมแบเบาะ เอาเป็นว่าผมกำพร้า ขาดพ่อแม่ ไม่มีญาติ ผมต้องกลายเป็นเด็กเร่ร่อน ไปเข้าแก๊งขอทานตามถนน ใช้ชีวิตให้อยู่รอดไปวันๆ ตอนนั้นผมอายุเท่าไหร่น้า? 6ขวบมั้งครับ ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องตัวเลขอ่ะนะ แต่คงประมาณนั้นแหละ เรากลับเข้าเรื่องของเราดีกว่าครับ ผมใช้ชีวิตอย่างเด็กเร่ร้อนอยู่นานเลยทีเดียว จนกระทั่งวันนึง วันที่ผมได้พบกับเด็กสาวน่ารักซึ่งเธอได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอด กาล.....  วันนั้นเป็นวันที่อากาศสดใสครับ ท้องฟ้าสีครามสะอาดตา ผมจำได้ผมกำลังนั่งอยู่ข้างถนน ขายพวงมาลัย แล้วผมก็สังเกตุเห็นเด็กสาวตัวเด็กคนนึงที่ริมฟุตบาตอีกฝั่งนึง เธอใส้เสื้อผ้าดูดีทีเดียว แต่สภาพมันน่ะสิ มอมแมมเลอะเทอะไม่ต่างอะไรกับเสื้อผ้าขอทานอย่างผมเลย ท่าทางเธอดูหวาดกลัวเหมือนกับหลงทาง ผมเห็นกลุ่มเด็กเจ้าถิ่นหลายคนกำลังรุมรังแกเธออยู่ตามประสาเด็กเร่ร่อน กลุ่มเด็กชายหัวเราะอย่างชอบใจ แต่เด็กสาวคนนั้นน่ะสิ เธอหน้าถอดสี แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่น้ำตาที่กำลังคลอเบ้า คุณรู้มั๊ย? ในตอนนั้นน่ะในหัวสมองผมคิดอยู่ 2อย่าง หนึ่งคือ ยืมดูเด็กคนนั้นโดนรังแกเฉยๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม หรือ 2 ทำตัวเป็นพระเอก เข้าไปช่วยเธอซะ เดาสิว่าผมเลือกทางไหน? ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงโง่มากๆถ้ากล้าเสี่ยงกับการโดนกระทืบเข้าไปช่วยเธอ แต่ว่า....ผมกลับวิ่งเข้าไปช่วยเธอซะงั้นน่ะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร? ผมวิ่งเข้าไปฉุดมือเด็กสาววิ่งหนีออกจากกลุ่มนั้นให้เร็วทีสุด โดยที่พวกมันก็ไล่ตามผมกับเด็กหญิงคนนี้ ผมพาเธอหนีจนกระทั่งคิดว่าพ้นแล้วจึงหลุดพัก
"แฮ่ก...เธอ...แฮ่ก..เธอมาจากไหน?...แล้วบ้านอยู่ไหน?" ผมถามขณะหอบแดก
"เราหลงทาง...พ่อไม่รักเราแล้ว เราก็เลยหนีออกจากบ้าน" เด็กสาวพูดน้ำเสียงสั่นเครือ
"หรอ...แล้วเธอชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่? " ผมถาม
"เราชื่อฝ้าย 5ขวบแล้ว" ฝ้ายตอบ
"หรอ เราชื่อเรย์ 6ขวบ เรียกเราว่าพี่ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเธอ
"งั้นพี่เรย์ก็เรียกฝ้ายว่าน้องแล้วกัน โอโคนะ" เด็กสาวที่ชื่อฝ้ายพูดด้วยรอยยิ้มซุกซน
"ได้ แต่ก่อนอื่นต้องหาทางกลับบ้านให้เธอก่อน" ผมตอบพร้อมกับมองซ้ายมองขวากลัวว่าไอ้พวกนั้นมันจะยังตามมาอีก
"ยังเรียกเธออีก เรียกฝ้ายสิ" เด็กสาวค้อนเล็กๆใส่ผม
"แล้วฝ้ายจำทางกลับบ้านได้รึปล่าว หรือมีอะไรที่ติดตัวมาบ้าง" ผมถาม
"ไม่รู้สิ ฝ้ายจำทาเงกลับไม่ได้ แต่มีของพวกนี้ติดตัวมาน่ะ" ฝ้ายพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าหยิบของสองสามอย่างออกมา
"อะไรบ้างเนี่ย?...นาฬิกาคิตตี้....เงิน แล้วก็....บัตร.....บัตรอะไรเนี่ย?...." ผมถามอย่างสงสัย
"อ่อ...บัตรเช่าหนังน่ะ..."
"บัตรเช่าหนังหรอ?.....ได้การล่ะ!!!!" ผมพูดพร้อมกับฉีกยิ้มดีใจ
"ดีใจอะไรน่ะ?" เด็กสามเอ่ยถาม
"ก็บัตรนี่มันงมีเบอร์โทรศัพย์อยู่น่ะสิ...น่าจะต้องเป็นเบอร์พ่อแม่เธอแน่ๆ"
"แล้ว...เราจะทำยังไงล่ะ?" เธอถาม ผมมองซ้ายมองขวา พยายามหาตู้โทรศัพย์ที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก็เจอตู้โทรศัพย์ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ50เมตรได้มั้ง
"นั่นไง ไปที่ตู้โทรศัพย์แล้วกดตามเบอร์โทรในบัตรนี่" ผมพูดจบก็จูงมือเด็กหญิงวัยใสข้ามฝั่งไปที่ตู้โทรศัพย์
"ฝ้ายโทรตามเบอร์ที่อยู่ในบัตรนี่นะ น่าจะเป็นเบอร์พ่อแม่ฝ้าย" ผมบอกฝ้ายขณะยืนอยุ่หน้าตู้โทรศัพ ใจนึงก็กลัวว่าไอ้พวกเจ้าถิ่นมันจะตามมาถูก ใจนึงก็กลัวว่าถ้าผมช่วยเธอเรียบร้อยแล้ว ผมจะไปอยู่ที่ไหน เพราะถ้ากลับไปที่เดิมล่ะก็....ศพคงไม่สวยเท่าไหร่ แต่ช่างเหอะ ช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด
"คงจะเป็นเบอร์ของคุณพ่อ ไม่ใช่เบอร์ของคุณแม่หรอกพี่เรย์" น้องฝ้ายตอบขณะกดเบอร์โทร
"ทำไมล่ะ? " ผมถาม
"ก็คุณแม่ของฝ้ายอยู่บนสวรรค์แล้วไงค้ะ" เด็กสาวตอบอย่างไร้เดียงสา คุณแม่ของเธอก็จากไปเหมือนแม่ของผมหรอเนี่ย?
"ฮัลโล....คุณพ่อหรอค้ะ...คุณพ่อจริงๆด้วย!!!!...." น้องฝ้ายพูดด้วยความดีใจ
"คือหนูปลอดภัยค่ะ..หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ที่ไหน?" เด็กสาวตอบ ผมสังเกตุเห็นป้ายจราจรแล้วก็เห็นร้านฝั่งตรงข้าม
"เราอยู่ตรงหัวมุมถนนสายที่4 ตรงข้ามเป็นร้านกาแฟร์กับร้านหนังสือ" ผมตะโกนใส่โทรศัพ
"ค่ะคุณพ่อ....หนูจะรอที่นี่นะค้ะ...." พูดจบเธอก็วางสายไป
"ว่ายังไงบ้าง?" ผมถาม
"คุณพ่อบอกให้รออยู่ที่นี่อย่าไปไหน คุณพ่อกำลังจะมารับ" น้องฝ้ายตอบสีหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุข
"ดีใจแล้วล่ะสิจะได้กลับบ้าน?..ดีจังนะ" ผมพูดกับเธอพร้อมกับซุดตัวนั่งลงกับพื้น
"ดียังไงหรอ? แล้วพี่เรย์ทำไมไม่กลับบ้าน?" น้องสาวตัวเล็กถามผม
"ก็ดีที่ฝ้ายมีบ้านให้กลับไง แต่พี่น่ะไม่มีบ้านหรอก"
"ทำไมล่ะ? งั้นพี่เรย์มาอยู่กับฝ้ายนะ บ้านฝ้ายหลังใหญ่จะตาย คุณพ่อต้องชอบพี่เรย์แน่ๆเลย" เด็กสาวช่างไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกเหลือเกิน แต่เธอก็เป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีตามนิสัยของเธอครับ
"ฝ้าย...ทีหลังอย่าหนีออกจากบ้านเลยนะ มีคนเยอะแยะที่อยากมีบ้านแต่ก็ไม่มี สัญญากับพี่นะ" ผมพูดพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้น
"สัญญาก็ได้ค้ะ ฝ้ายสัญญาว่าจะไม่หนีออกจากบ้านอีกแล้ว" เด็กสาวรับคำพร้อมกับเกี่ยวก้อยสัญญา ท่าทางเธอดูน่ารักแบบซุกซนจิงๆ
"พี่เรย์น่ารักที่สุดเลย ถ้าโตขึ้นนะ ฝ้ายจะแต่งงานกับพี่เรย์จริงๆด้วย" เด็กสาวแสนซุกซนพูดอย่างไร้เดียงสา เธอไม่ประสีประสากับสิ่งที่เธอพูดออกมาหรอกครับ เธอยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่าการแต่งงานมันต้องขึ้นอยู่กับหลายๆอย่าง แต่เธอก็ดูน่ารักดีครับ
"ยัยบ๋อง....หาทางกลับบ้านให้ได้ก่อนเถอะ" ผมพูดพร้อมกับขยี้หัวเธอเบาๆ ผมกับฝ้ายคุยเล่นกันจนไม่ได้สังเกตุเลยว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนเข้ามาด้าน หน้า
"อยู่นี่เอง!!!....เห้ยพวกเราจัดการ!! จับไอ้เด็กผู้หญิงนั่นมา!!!" ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าไอ้พวกเด็กเจ้าถิ่นยืนอยู่ตรงหน้าผมกับฝ้าย ไอ้คนเป็นลูกพี่อายุน่าจะซักสิบกว่าขวบสั่งให้พวกลิ้วล้อจับน้องฝ้าย
"ห้ามแตะต้องน้องฝ้ายนะ!!!!!" ผมพูดพร้อมกับยืนกางแขนบังน้องสาวตัวเล็กที่อยู่ด้านหลัง นี่ผมทำอะไรวะเนี่ย? ผมคิดว่าตัวเองเป็นซูปเปอร์แมนรึไง?
"หน่อย.!!....อยากเป็นฮีโร่หรอมึง?...กระทืบแม่งก่อนเลย!!" สิ้นเสียงหัวหน้า ผมรู้สึกถึงเด็กรุ่นเดียวกับผม4-5คนกรูเข้ามาผลักผมล้มลงและร่วมกันสหบาทา แจกรอยตีนให้ผมจนนับไม่ทัน ผมโดนรุมยำจนเละ ลูกพี่มันขึ้นคร่อมบนตัวผมแล้วก็ชกหน้าผมไปไม่รู้ที่หมัด ตาผมเริ่มผล่ามัว ผมรู้สึกชาที่ใบหน้า ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่ผมเห็นเลือดสีแดงสดไหลลงมาบดบังดวงตาผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด ผมรู้สึก....ชาไปทั้งตัวแล้ว
"พี่เรย์....อย่าทำพี่เรย์นะ!!" น้องฝ้ายรีบวิ่งเข้ามาผลักไอ้พวกเด็กที่กำลังรุมยำผม แต่เธอก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้ถูกผลักจนล้มลง เธอได้แต่มองดูพี่ชายของเธอโดนทำร้ายโดยช่วยอะไรไม่ได้ น้ำตาของเธอเริ่มไหลพราก คุณเชื่อมั๊ย? ในตอนนั้นน่ะ ผมคิดว่าผมจะตายรึปล่าวเนี่ย? มันรู้สึกว่าสมองของผมมันเบลอไปเลย ผมรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ หูของผมได้ยินเสียงแว่วๆ ผมเห็นภาพเลือนลาง ผมเห็นรถสีดำหลายคันมาจอดอยู่ริมถนนพร้อมกับเห็นผู้ชายใส่สูทสีดำหลายคนลงมา จากรถ "คุณพ่อ!!....คุณพ่อช่วยพี่เรย์ด้วย!!" เด็กสาวตะโกนสุดเสียงเรียกชายผู้เป็นบิดา
"กิต..ไปช่วยไอ้หนูนั่นซิ" เสียงชายหนุ่มที่น้องฝ้ายเรียกว่าคุณพ่อสั่งการ กลุ่มเด็กที่กำลังรุมยำผมอย่างเมามันพอมันเห็นผู้ใหญ่มาไล่ มันก็รีบวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทางกันเลยครับ ทิ้งไว้ก็แต่ผมซึ่งนอนแผ่หราอยู่พื้นพร้อมทั้งบาดแผลอาบเลือดเต็มตัว
"เป็นยังไงบ้างลูกพ่อ!!! ฝ้ายไม่เป็นอะไรนะลูก?" คุณพ่อยังหนุ่มรีบเข้าไปโอบกอดลูกสาวด้วยความรักของผู้ให้กำเนิด
"คุณพ่อช่วยพี่เรย์ด้วยนะค้ะ...พี่เรย์เป็นคนดี" เด็กสาวพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลรินเต็มสองแก้มขาวๆ
"เจ้านายครับ ไอ้หนูนี่ท่าทางเจ็บหนักนะครับ เอายังไงดีครับ" ชายที่ชื่อกิตพูด
"...." ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาเข้าไปหาร่างของผู้ปกป้องลูกสาวสุดที่รักของเขาและค่อยๆอุ้มร่างของเด็ก หนุ่มคนนั้นขึ้น เขาไม่มีท่าทางรังเกียจคราบเลือดหรือความสกปรกของเด็กหนุ่มไร้หัวนอนปลาย เท้าเลยซักนิด
"เร็วเข้า...รีบพาเค้าไปโรงพยาบาลก่อน!!" คุณพ่อยังหนุ่มพูดพร้อมกับอุ้มผมเข้าไปในรถ ผมสติเลือนลางเต็มที ผมรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง มันทั้งปวดทั้งเจ็บไปทั่วทั้งตัว ความชามันเริ่มจางหายไป กลับกลายเป็นความเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน ผมเห็นแสงริบหรี่ลงเรื่อยๆ ม่านตาของผมเริ่มหนักขึ้น มันค่อยๆปิดลงช้าๆ จนกระทั่ง...แสงสุดท้ายหายไป
.........................................................
"คุณหมอค๊ะ!!...พี่เรย์เป็นยังไงบ้าง?" น้องฝ้ายถามอย่างร้อนรน
"เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ?" คุณพ่อถามซ้ำ
"เอ่อ...เด็กมีอาการช้ำในมากนะครับ มีแผลแตกบริเวณคิ้วและใบหน้ามีอาการช้ำแต่ก็ไม่เป็นอันตรายครับ คนไข้คงต้องนอนพักซักระยะหนึ่งรอให้บาดแผลหายดีถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ ครับ" คุณหมออธิบาย
"พี่เรย์ปลอดภัยแล้วใช่มั๊ยค้ะพ่อ...พี่เรย์ปลอดภัยแล้ว" เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าพี่ชายคนของเธอปลอดภัย
"ว่าแต่ว่า...เด็กคนนี้ไปทำอะไรมาครับเนี่ย? ถึงได้โดนทำร้ายขนาดนี้?" คุณหมอถาม
"พี่เรย์ปกป้องหนูค๊ะ!!!" เด็กสาวตอบหนักแน่น
"หรอครับ...งั้นเด็กคนนี้คงเป็นคนดีมากสินะ..หมอขอตัวก่อนนะครับ" คุณหมอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
........................................................
"น้องฝ้าย...กลับบ้านกับพ่อก่อนเถอะลูก...ไว้พ่อจะพามาเยี่ยมพี่เค้าอีกนะ" คุณพ่อหนุ่มพูดกับลูกสาว
"ไม่ค่ะ!!...หนูจะอยู่กับพี่เรย์!!!" เด็กสาวตอบอย่างหนักแน่น
"ไม่เอาน่าลูก...กลับบ้านกันเถอะนะ"
"หนุไม่กลับ....หนูจะอยู่กับพี่เรย์" น้องฝ้ายยืนยันเสียงแข็ง
"พ่อบอกให้กลับบ้าน!!!...." คุณพ่อหนุ่มเริ่มขึ้นเสียง
"ถ้าพ่อไม่ให้หนูอยู่....หนูจะหนีออกจากบ้านจริงด้วย!!" ลูกสาวขมวดคิ้วฆ้อนคุณพ่อวงใหญ่
"อ่ะๆ...ถ้าน้องฝ้ายจะอยู่ก็อยู่ งั้นพ่อกลับก่อนนะ" คุณพ่อตอบ
"ค่ะ...หนูรักพ่อค่ะ" เด็กสาวเอ่ยลาผู้เป็นพ่อ
"ให้คนอยู่ดูแลน้องฝ้าย2คน พรุ้งนี้ค่อยมารับน้องฝ้ายกลับ" คุณพ่อวัยหนุ่มพูดกับลูกน้องข้างกายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"พี่เรย์..." น้องฝ้ายเรียกชื่อผม เธอนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้จับมือผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
.........................................................
แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระทบม่านตาของผม ผมรู้สึกร้อนวาบในดวงตา แสงสว่างจ้าทำให้ผมต้องค่อยๆลืมตาขึ้น ผมรู้สึกแสบตาจนต้องยกมือขึ้นมาบัง แต่ผมยกมือขึ้นได้เพียงข้างเดียว ผมรู้สึกเหมือนมืออีกข้างของผมถูกยึดไว้อยู่กับที่ขยับไม่ได้เลย ผมก้มลงดูมือข้างนั้นแล้วผมก็เห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังนอนฟุบหลับอยู่ที่ข้าง เตียงผม เธอจับมือผมแน่นไม่ยอมปล่อยแม้กระทั่งตอนหลับ ตอนนั้นถึงผมจะลืมตาตื่น แต่สติผมยังคงเลือนลางอยู่ สมองของผมมันเหมือนกับกำลังประมวลผลเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิด ขึ้นอยู่ ผมค่อยแกะมือเธอออกอย่างเบามือที่สุด แต่ก็ไม่วายทำให้เธอรู้สึกตัวตืน น้องฝ้ายค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาคู่งามแวววาวมองมาทางผม
"พี่เรย์ตื่นแล้ว...พี่เรย์ตื่นแล้ว" น้องฝ้ายยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นผมรู้สึกตัว ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่...สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ก็คือ...รอยยิ้มของเธอ มันทำให้อมรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขจิงๆ หลังจากนั้น คุณพ่อของน้องฝ้ายก็มาครับ น้องฝ้ายเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณพ่อของเธอฟังหมดแล้วระหว่างที่ผมสลบอยู่
"พี่เรย์ นี่คุณพ่อของฝ้ายเองค้ะ" น้องฝ้ายจูงมือคุณพ่อมาที่ข้างเตียงผม
"สวัสดีครับ" ผมพยายามรวบรวมเสียงพูด
"ไม่เป็นไร เธอนอนพักเถอะ" คุณพ่อวัยหนุ่มพูดด้วยท่าทางใจดีและเป็นมิตร
"คุณพ่อค้ะ แล้วที่คุยกับหนูไว้ล่ะ...อย่าผิดคำพูดน้าาา..." น้องฝ้ายพูดพร้อมกับเขย่าแขนคุณพ่อ
"อ่ะจ้ะ...พ่อรู้แล้ว แต่เด๋วขอพ่อคุยกะพี่เรย์ของหนูหน่อยนะจ๊ะ น้องฝ้ายไปนั่งดูทีวีก่อนนะ" คุณพ่อก้มลงไปพูดกับลูกสาวสุดที่รัก
"ชื่อเรย์หรอเรา?...พ่อแม่ล่ะ?..." คุณพ่อหนุ่มถามพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผม
"ครับ....แม่ผมเสียแล้ว ส่วนพ่อก็....ไม่รู้อยู่ไหน?" ผมตอบเสียงแผ่วเบา
"เรย์...น้าขอบใจกับสิ่งที่เรย์ทำมากนะ ขอบใจที่ช่วยปกป้องลูกสาวของน้า" ชายหนุ่มพูดอย่างใจดี
"ผมก็แค่...อยากช่วยให้น้องฝ้ายได้กลับบ้าน เพราะผมน่ะ...เข้าใจดีว่าคนที่ไม่มีบ้านให้กลับน่ะรู้สึกยังไง?" ผมตอบ ผมคิดว่าคำตอบผมคงสะเทือนใจคุณน้าอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
"เรย์....น้าเชื่อว่าเรย์เป็นเด็กดี ถึงแม้ว่าน้าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย แต่รู้เพียงแค่ลูกสาวน้าเชื่อใจเธอ รู้เพียงแค่ลูกสาวน้ารักเธอ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว" ชายหนุ่มร่างสูงพูดกับผมด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเอ็นดูและสงสาร เขาลุกขึ้นเดินไปหาน้องฝ้ายที่กำลังชะเง้อคอรอดูอยู่ห่างๆ
"ว่าไงค๊ะคุณพ่อ?" น้องฝ้ายถามสีหน้าดูลุ้นระทึก
"...." คุณพ่อไม่ตอบอะไร เขายิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ลูกสาว
"เย้!!...คุณพ่อใจดีที่สุดเลย.!!" น้องฝ้ายเขย่งท้าวหอมแก้มคุณพ่อก่อนจะวิ่งมาหาผม
"พี่เรย์...ต่อไปนี้พี่จะมีบ้านแล้วนะ ต่อไปนี้ที่จะมีคุณพ่อจะมีน้องสาวจริงๆด้วย" น้องฝ้ายพูด
"หืม?....ทำไมล่ะ?" ผมถาม
"ก็คุณพ่อรับพี่เรย์เป็นลูกแล้วไงค๊ะ...ต่อไปหนูก็จะเป้นน้องสาวของพี่เรย์ บ้านเราก็จะเป็นบ้านของพี่เรย์ด้วย" น้องฝ้ายพูดเสียงใสใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"บ...บ้านหรอ?...พี่จะมีบ้านหรอ?....จริงหรอครับคุณน้า?" ผมหันไปถามคุณพ่อวัยหนุ่ม
"ยังจะเรียกน้าอีกหรอ? ต่อไปเรียกพ่อนะ..จำเอาไว้" ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนโยน ใบหน้ายิ้มแย้ม
"....." ผมไม่ได้ตอบอะไร นอกจากน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้ตัว วันนี้ผมจะมีที่ที่เรียกว่าบ้านแล้ว ผมจะมีครอบครัวแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้...มันช่าง...มันความสุขจริงๆนะ
ก็นี่แหละครับ เรื่องตอนเด็กของผม เรื่องทั้งหมดมันเริ่มที่ตรงนั้นแหละ เด็กสาวน่ารักที่ชื่อฝ้าย เธอได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาลเลยล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ คราวนี้จะเป็นเรื่องในปัจจุบันของผมนะครับ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ

Copy Lay's ตอนที่ 2 ปัจจุบัน....บทประพันธ์ X-SOZE[/b]

เป็นยังไงกันบ้านครับ ก็พออ่านได้ใช่มั๊ยล่ะ? ก็คิดซะว่าอ่านฆ่าเวลาแล้วกันครับ แต่จะดีไม่น้อยถ้าหากติชมหรือคอมเม้นบ้างอะไรบ้าง
Lay's ตอนที่ 2 ปัจจุบัน....
"พี่เรย์!!...ตื่นเด๋วนี้เลยนะ!!..ฝ้ายบอกให้ตื่นไง!!" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวมหาลัยดังสนั่นหวั่นไหวภายในห้องนอนผม
"อื้มมม...จะนอนนนน.." ผมพูดอย่างงัวเงียพร้อมกับเอาหมอนขึ้นมาปิดหู
"หนูบอกให้ตื่นไง!!...ตื่นๆๆๆๆ..ตื่นเด๋วนี้" เด็กสาววัยใสพูดพร้อมกับพยายามกระชากผ้าผมกับหมอนผมออก ผมเหลือบตาขึ้นไปมองก็เห็นน้องสาวจอมแก่นของผมยืนท้าวเอวมองฆ้อนผมอยู่ข้าง เตียง เธอใส่ชุดนิสิตมหาวิทยาลัย ถึงแม้ว่าเสื้อของเธอไม่ได้รัดติ้วมากมายแต่มันก็รัดมากพอที่จะเผยให้เห็น สัดส่วน หน้าอกที่อวบอั๋นขึ้นทุกวันเอวและหน้าท้องที่คอดได้รูป กระโปรงที่สั้นตามแฟชั่น ยัยน้องสาวของผมคนนี้ยิ่งดูยิ่งสวยวันสวยคืน
"อื้มม..." ผมตอบส่งๆก่อนที่จะนอนต่อ
"หน่อยแน่ะ!!...นอนก็นอนไปเลย...ฝ้ายให้พ่อไปส่งก็ได้ ไม่ง้อหรอก ชิ!!" น้องสาวค้อนพี่ชายวงใหญ่ก่อนจะหันหลังเดินออกไป
"ว๊ายยย!!..พี่เรย์!!" แต่เธอไม่ทันได้เดินออกจากห้องผมก็จับมือเธอแล้วก็ฉุดตัวเธอลงมานั่งตักผมบนเตียง
"แหม...แค่นี้ก็ต้องโกรธพี่ด้วย...พี่ตื่นแล้วจ้ะ" ผมพูดกับน้องสาวคนสวยข้างๆหุเธอ
"ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดีเลย...หนูไม่หายโกรธง่ายๆหรอก" น้องสาวทำแก้มป่องงอนพี่ชายอย่างน่ารัก ยัยน้องคนนี้ ตอนเด็กๆเป็นยังไง ตอนโตก็เป็นอย่างงั้น
"แล้วน้องฝ้ายจะให้พี่ทำยังไงล่ะจ้ะ" ผมถาม
"อืม...ก็...." น้องฝ้ายพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่แก้มนุ่มๆของเธอ
"อ่ะ..ก็ได้" ผมตอบก่อนจะค่อยๆหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
"พี่น่ารักที่สุดเลย.....ไปอาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวได้แล้วค่ะ..." น้องฝ้ายพูดพร้อมกับหยิกแก้มผมตอบ
"อ้าวเรย์...มาทานข้าวเร็ว..." คุณพ่อพลเรียกผมขณะที่เดินมาที่โต๊ะอาหาร คุณพ่อบุญธรรมของผมชื่อพลครับ ตั้งแต่วันที่ท่านรับผมเป็นลูกบุญธรรมถึงตอนนี้ก็ 13 ปีแล้วมั้งครับ ก็อย่างที่เคยบอก ผมไม่ค่อยมั่นใจเรื่องตัวเลข อ่อ..ผมลืมบอกไปอย่างนึง นอกจากน้องฝ้ายแล้ว คุณพ่อบุญธรรมของผมยังมี.....
"หวัดดีครับพี่นุ่น" ผมเอ่ยทักเมื่อเห็นพี่สาวของผมกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ ใช่แล้วครับ คุณพ่อพลเค้ามีลูกสาว2คนครับ คนเล็กคือน้องฝ้าย ส่วนคนโตคือพี่นุ่นคนนี้แหละ เค้าอายุมากกว่าผมปีนึงครับ พี่นุ่นกำลังเรียนอยู่ปี3ครับ ส่วนน้องฝ้ายพึ่งจะขึ้นปี1 ส่วนผมก็เรียนปี2 พวกเราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันครับ
"......." พี่นุ่นไม่ตอบหรือทักทายผมกลับเลย คือเรื่องมันค่อนข้างยาวน่ะครับ ไว้ผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน
"แล้วน้องฝ้ายล่ะครับ?" ผมถาม
"จ๊ะเอ๋!!!...ฮ่าๆ...หนูอยู่นี่ไง" น้องฝ้ายพูดพร้อมกับกระโดดเข้ามากอดผมจากด้านหลัง จริงๆเล้ยยยย ยัยแสบ
"ฝ้าย...อย่าไปเล่นกับพี่เค้าอย่างงั้นสิลูก" คุณพ่อดุลูกสาวขณะกำลังนั่งดื่มกาแฟและอ่านหนังสือพิมอยู่
"ยัยฝ้าย!!...โตแล้วก็เลิกทำตัวเหมือนเด็กๆซะทีได้มั๊ย?..ไปเล่นกับผู้ชาย แบบนั้นได้ยังไง?" พี่สาวคนสวยซึ่งใส่ชุดนิสิตฟิตเปรี๊ยะจนเห็นถึงสัดส่วนโค้งเว้าล่อตาล่อใจ ผู้ชายเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวเล่นกับผู้ชายอย่างผม
"แบร่...หนูเล่นกับพี่เรย์ พี่นุ่นเกี่ยวไรด้วยล่ะ" น้องฝ้ายแลบลิ้นใส่พี่สาว
"ยัยฝ้าย!!" พี่นุ่นตวาด
"พอแล้วๆ...พอทั้งคู่เลย...ไม่ไหวแล้ว พ่อไปทำงานก่อนดีกว่า..ขืนอยู่ต่อพ่อเป็นลมตาย...พ่อไปทำงานก่อนนะเรย์ ฝากดูแลยัยหนูด้วยล่ะ" พ่อพลพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าเอกสารเดินออกจาก บ้านไป
"พี่เรย์ไปเรียนกันเถอะค่ะ...ฝ้ายไม่อยากเถียงกะพี่นุ่นและ...ป้าเพ็ญจ๋า... วันนี้ข้าวต้มอร่อยมากเลย..ขอบคุณค่ะ" น้องฝ้ายหันหน้าหนีจากพี่สาวและมาพูดกับป้าเพ็ญที่เป็นแม่บ้านแทน ยัยน้องคนนี้เวลางอนใคร เธอจะไม่พูดกับคนนั้นเป็นวันเลยครับ และวันนี้ก็เป็นคิวของพี่สาวเธอครับ หลังจากนั้นผมก็ขับรถพาน้องสาวตัวยุ่งคนนี้ไปส่งที่มหาลัยครับ ที่จริงเธอก็มีรถที่พ่อสุดที่รักซื้อให้ครับ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ยอมขับไปเรียนเอง ชอบขอติดรถผมไปเรียนด้วยเสมอ แล้วรถผมน่ะ มันเป็นรถมอเตอร์ไซด์ครับ แล้วน้องฝ้ายเธอก็ใส่กระโปรง เวลาขับเข้ามหาลัยที่เนี่ย มาแต่สายตาหนุ่มๆจ้องแต่จะดูเรียวขากับขาอ่อนขาวๆของยัยนี่ ไม่บอกก็ไม่รู้นะครับว่ายัยจอมรั่วเนี่ยถูกเลือกให้เป็นดาวคณะเลยล่ะ
......................................................
"อ่ะ ถึงแล้ว...ตั้งใจเรียนล่ะ" ผมพูดกับน้องฝ้ายขณะจอดรถหน้าตึกคณะ
"รู้แล้วเจ้าค่ะ...งั้นวันนี้รอรับฝ้ายเหมือนเดิมนะ รักนะค้ะพี่ชาย" น้องฝ้ายพูดพร้อมกับกระโดดเข้ามาหอมแก้มผมเบาๆ
"ยัยบ๋อง!!...โตแล้วยังมาหอมแก้มกันอยู่ได้.." ผมเอ็ดเธอเบาๆ
"ก็หนูหอมพี่เรย์หนิ คนอื่นเกี่ยวอะไรล่ะ?" น้องฝ้ายตอบอย่างไม่แยแสสายตาคนรอบข้างก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียนไป
"....." ผมได้แต่ส่ายหน้ากับความน่ารักของน้องสาวตัวเอง นี่ขนาดเดินขึ้นตึกยังมีหนุ่มๆจ้องกันตาเป็นมันราวกับอยากจะรุ่มกินเธอยังไง ยังงั้นเลยครับ น้องสาวคนนี้ยังอ่อนเดียวสาอยู่มาก ยังไม่รู้หรอกว่าในรั้วมหาวิทยาลัยน่ะ มีอันตรายอะไรบ้างที่รอเธออยู่............
......................................................
"ไอ้เรย์...มึงรู้ป่าวว่าเอกเรามีเด็กย้ายเข้ามาใหม่น่ะ..." เสียงไอ้โยหนึ่งในเพื่อนสนิทของผมพูดขณะอยู่ในห้องเรียนรออาจารย์เข้าสอนคาบ แรก
"เหอะ...ไม่รู้วะ" ผมตอบ
"โถ่ไอ้โง่...มีเด็กคณะวิทฯย้ายมาเอกเรา4คนเว้ย" ไอ้คิมพูดแซกจากด้านหนัง
"หรอ....คนไหนวะ? กูยังไม่เห็นเลย" ผมตอบ
"งั้นเด๋วกูแสดงให้ดุ.." ไอ้เต้พูดขึ้นพร้อมกับหยิบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของมันขึ้นมา
"มึงทำส้นตีนอะไรของมึงเนี่ย?" ผมถามขณะมองดูหน้าที่ที่มันกำลังพิมอะไรก็ไม่รู้
"ไอ้เต้มันกำลังแอบเข้าไปในฐานข้อมูลของมหาลัยเว้ย" ไอ้พีทพูดขึ้น
"มึงแฮ็กเว็บมหาลัยเนี่ยนะ!!!! ไม่กลัวโดนไล่ออกไงวะ?" ผมถามอย่างตาตื่น
"จับไม่ได้ถือว่ากูไม่ผิดเว้ย....ได้ล่ะ.." ไอ้เต้พูดพร้อมกับหันโน๊ตบุ๊คให้ผมดู
"คนนี้ชื่อบี หน้าตางั้นๆไม่น่าสนใจ ส่วนคนนี้ชื่อปอ หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้ คนนี้ชื่อเจน ก็งั้นๆอ่ะ แต่คนนี้สิ..เด็ดสุด...น้องฟ้าจากคณะวิทยาศาสตร์ ตอนอยู่คณะเก่าเป็นระดับดาวคณะเลยนะเว้ยเป็นนิสิตเรียนดีอีกต่างหาก หนุ่มๆติดเป็นฝูง แต่....เธอคนนี้เล่นตัวสุดๆ ทั้งหยิ่งทั้งเชิด เรียกว่าสวยเริ่ดเชิดหยิ่ง ครบเครื่องเลยล่ะ" ไอ้เต้สาธยายยาวเยียด ผมได้แต่ทำให้อึ้งทึ่งกับมัน
"ขนาดนั้นเลยหรอวะ?" ผมถาม
"เออสิวะ...แต่ไม่เป็นไร หยิ่งแบบนี้แหละกูชอบ" ไอ้พีทตอบ เพื่อนผมแต่ละคน มันบ้าผู้หญิงกันทั้งนั้นโดยเฉพาะไอ้พีทเนี่ยนะ คาสโนว่าตัวจริงเลยล่ะ
"นั่นไงมึง!!...นางฟ้ามาแล้ว..." ผมหันไปก็เห็นผู้หญิงที่ชื่อฟ้ากำลังเดินเข้ามาในห้องเรียนครับ เธอใส่สุดรัดติ้วฟิตมากซะจนกระดุมแทบหลุด กระโปรงสั้นซะจนเห็นต้นขาขาวอมชมพูน่าสัมผัส เธอเป็นสาวทีจัดว่าหน้าตาดีระดับดาวเลยทีเดียว ริมฝีปากบางๆ ดวงตาเรียวๆขนตางอนๆ คิ้วค่อนข้างเข้ม จมูกได้รูปรับกับใบหน้ารูปไข่ แต่เห็นแว็บแรกผมก็สัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งของเธอครับ เธอไม่ทักทายใครก่อน ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนมาทักเธอ แต่บางครั้งเธอก็ไม่ตอบครับ สวยเริ่มเชิดหยิ่งจริงๆซะด้วยสิ
...................................................................
"เห้ยยย...อีนี่แม่งน่าเย็ดฉิบหาย!!!..พี่ยอด..เราจับแฟนมันเย็ดเล่นกันดี กว่า!!!" เสียงดิบเถื่อนของชายผิดดำถมิฬพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระสันขณะใช้สายตาแทะโลม หญิงสาวซึ่งถูกจับมัดมือและเอาผ้าปิดปากไว้แน่น พวกเขาอยู่ในห้องพักที่ถูกรื้อค้นหาทรัพสินมีค่าจนกระจัดกระจาย
"งั้นจับแม่งเย็ดทำเมียกันดีกว่าวะ...ไอ้เจม...แฟนมึงพวกกูขอทำเมียชั่วคราว นะ..ในเมื่อมึงติดหนี้พนันบอลพวกกู..พวกกูก็ขอเฉยชมแฟนมึงแล้วกัน!!" ชายร่างใหญ่อีกคนพูดเสียงโหดเหี้ยม
"ไอ้สัตว์!!!...มึงอย่าแตะแฟนกูนะ...ไอ้เหี้ยย!!!" เสียงเด็กหนุ่มวัยรุ่นพยายามดิ้นรนจากการถูกพันธนาการ เขาตะโกนด่าทอสบถคำหยาบสุดเสียง
"ปากดีนักหรอมึง?...." สิ้นเสียง หมัดของชายผิดดำถมึฬก็กระทุ้งเข้าที่ท้องอย่างจัง ชายหนุ่มถึงกับหมดแรงกองลงกับพื้น
"พวกกูให้เวลามึงอีก7วัน หาเงิน50,000มาคืนเฮียเค้าให้ได้ ส่วนตอนนี้พวกกู...ขอจับแฟนมึงเย็ดทำเมียก่อนแล้วกัน" ไม่ทันขาดคำ ชายเถื่อนร่างใหญ่ทั้งสองคนก็ช่วยกันรุมจับสาวน้อยที่ถูกมัดมือปิดปาก พวกมันแกะเชือกกับผ้าที่ปิดปากเธอออก
"อย่า!!....อย่าทำหนู่เลย...ฮือๆ...อย่าทำหนูนะ" เสียงสาวสวยในชุดนักศึกษาพยายามอ้อนวอนโจรสวาทร่างใหญ่ทั้งสอง น้ำเสียงของเธอสะทื้น เธอพยายามดิ้นรนต่อต้านการกระทำชำเราของชายที่ไม่ใช่คนรักอย่างสุดฤทธิ์
"อี่นี่ฤทธิ์มาก!!...อย่างงี้กูชอบ ฮ่่าๆๆ" เสียงชายผิดดำคำรามส่งเสียงหัวเราะอย่างซะใจเมื่อเห็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่ อยู่ตรงหน้าพยายามขัดขืนพวกมัน
"ปล่อยก้อยไปเถอะพี่...ผมขอร้อง...ผมจะหาเงินมาใช้ให้...อย่าทำก้อยเลย" เด็กหนุ่มผู้เป็นแฟนพยายามรวบรวมกำลังยืนขึ้นอีกครั้ง น้ำตาของเขานองเต็มหน้า
"ไอ้เจม..เงินมึงต้องหามาคืนเฮียเค้าอยู่แล้ว..แต่สำหรับแฟนมึงน่ะ...พวกกู ขอเป็นค่าดอกแล้วกัน" ไอ้โหดที่ชื่อไอ้ยอดมันสั่งให้ลูกน้องจับล็อคแขนของผู้หญิงไว้ ส่วนมันก็จับขาของสาวน้อยถ่างออกจนกระโปรงนักศึกษาร่นขึ้นไป เปิดอ้าให้เป็นของภายใน เด็กสาวพยายามดิ้นร้นสุดชีวิต เธอเอาตีนทีบไอ้ยอดโจรสวาทจนมันกระเด็นออกไป
"อีสัตว์นี่!!...ฤทธิ์เยอะนักใช่มัีย?" ไอ้ยอดพูดก่อนจะชกเข้าที่ท้องของฝ่ายหญิงดังอั๊ก
"ก้อย!!...ไอ้ส้ตว์..มึงมันไม่ใช่คน!!" ชายหนุ่มที่ชื่อเจมด่าทออย่างรุ่นแรง
"ฤทธิ์มากทั้งผัวทั้งเมียเลยนะมึง!!...ไอ้ชัย มึงไปจับไอ้เจมไว้ กูจะเย็ดแฟนมันให้มันดู!!" ไอ้ยอด โจรใจโหดสั่งลูกน้อง มันจับขาของเด็กสาวถ่างออก มันกระชากกางเกงในของเธอออกอย่างกระสัน เด็กสาวได้แต่บิดตัวไปมาเพราะความเจ็บปวดจากการโดนชก เธอหมดทางจะขัดขืนอีก
"โอ้โห้!!...หอยปิดสนิทเลยวะ!...สงสัยกูคงได้เปิดซิง ฮ่าๆ" ไอ้ยอดคำรามอย่างซะใจ มันรีบปลดกางเข็มขัดออกก่อนจะงัดค่อยเนื้อเขื่องๆสีดำถมิฬอันมหึมาออกมา
"ไอ้เจมมึงดูดีๆ...กูจะทะลวงหีแฟนมึงแล้ว..." ไอ้ยอดพูดพร้อมกับเขี่ยปลายหัวของมันไปตามร่องรักของหญิงสาวก่อนที่มันจะออก แรงดันท่อนเอ็นดำทมิฬชำแรกผ่านกลีบเนื้อเข้าไป
"โอ๊ยยย...เจ็บ!!!...เอามันออกไป!!...โอ๊ยย!!" เสียงหญิงสาวร้องอย่างทรมาน อวัยวะเพศของเธอถูกท่อนเอ็นของชายแปลกหน้ารุกล้ำเข้าไปภายในอย่างต่อเนื่อง สาวน้อยได้แต่ร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น เธอได้แต่นอนถ่างขาให้โจรสวาทพรากความสาวของเธอไป
"อุ๊ยยย...หีแม่งฟิตฉิบหาย!!....ตอดดีด้วย..อ้าาา...เมียจ๋า" ไอ้ยอดสถบอย่างสุขสม มันเริ่มซอยเอวยัดเยียดท่อนควยดำๆของมันเข้าออกช่องครอดของหญิงสาวอย่างสุข สม
"ก้อย!!...ก้อย.." เสียงเจมแฟนหนุ่มได้แต่ร้องเรียก เขาถูกบังคับให้นั่งดูภาพแฟนตัวเองกำลังถูกข่มขืนปู้ยี่ปู้ยำอย่างไร้ความปรานี
"...โอ๊ยย...เบาๆ!!...อ๊อยยย" หญิงสาวได้แต่ครางเสียงกระเส่าเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับจากท่อนควยของไอ้ ยอด ถึงแม้จิตใจของเธอจะไม่ยอมรับและพยายามขัดขืน แต่ร่างกายของเธอมันกลับต่างออกไป มันแสดงความต้องการตามธรรมชาติ โพรงหีของเธอมันตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างแรง อวัยวะเพศของเธอหลั่งน้ำเมือกสวาทออกมาชะโลมท่อนควยดำๆจนมันวับ ปากเธอได้แต่ครางตามจังหวะกระเด้าของมัน
"เป็นไงละอีหนู?...เสียวละสิมึง...อูยยย..กูจะเย็ดมึงให้ขาถ่างเลยเว้ย ฮ่าๆ...อ้าา...หีแม่งสุดยอด...โคตรฟิต" ไอ้ยอดออกแรงซอยเอวยึกๆ เรือนร่างของสาวสวยสะเทือนไปมาตามแรงกระแทก
"อ๊อยย...อ๊อยยย...ซี๊สส" เด็กสาววัยมหาลัยครางเสียงสั่นทั้งๆน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอทั้งทรมานทั้งเสียวอย่างบอกไม่ถูก ไอ้ยอดใช้แรงที่เหลือรวบเอวเด็กสาวก่อนที่มันจะโหมกระแทกท่อนเอ็นแทงเข้าแทง ออกโพรงรักอย่างไม่บันยะบันยัง บันกดเสาเข็มของมันกระแทกส่งท้ายอีก2-3ที
"อูยยยส์...หีแม่งตอดดีฉิบหาย...อ้า...กะ..ใกล้แล้วโว้ยย...อู้ววว" ไอ้ยอดเร่งซอยเอวเร็วจี๋
"อ๊อยย!!...จ..เจ็บ...อ๊อยยย...เบาๆสิ.." หญิงสาวถึงกับกัดฟันครางเสียงหลง
"อ...อย่าแตกในนะ!!...อ๊อยยย..." เสียงหญิงสาวร้องห้าม แต่สายเกินไป!!...ไอ้ยอดกระแทกส่งท้ายก่อนที่มันจะระเบิดน้ำกามขาวขุ่นทะลวง เข้าไปในมดลูกของเธอ
"อ้าา...หีอีนี่สุดยอด!!...ไอ้ชัยตามึงแล้ว!!" ไอ้ยอดพูดพร้อมกับเก็บท่อนเอ็นดำๆของมันเข้าไปในกางเกงและบอกให้ลูกน้องมา เย็ดผู้หญิงต่อ
"ไอ้เจม....กูไม่อยากบอกเลยว่า รูหีเมียมึงนี่สุดยอด!!..ทั้งตอดทั้งฟิต มึงมีเวลา7วัน ไม่งั้นเมียมึงได้หาผัวใหม่แน่!!" ไอ้ยอ

เนื่อเรื่องขาดหาย

ขอบคุณครับ /เนื้อเรื่องสนุกดีครับ

ข่าว:

Copy Lay's ตอนที่ 1 เด็กหลงทาง.....บทประพันธ์ X-SOZE