แฟนกู ตอน 1 นอกตำรา

ผมชื่อป้อง   ผมเป็นเด็กเรียนครับ...
ผมเป็นเด็กเรียน...ที่หน้าตาดีด้วยครับ...แต่เรื่องสังคมผมแย่มากๆครับ

ผมพูดงั้นเพราะผมเป็นเด็กเรียนจริงๆ  เรียนจนผมไม่ได้สนใจเรื่องอะไรในโลกเลยนอกจากหนังสือเรียน   คุยกะคนอื่นก็แทบจะเรียกว่าน้อยมากๆ  เพราะผมมีแต่เรียน 8 โมงเช้าถึง 2 ทุ่ม  หมดวันก็กลับหอ อ่านหนังสือดังนั้นผมจบ ม 6 มาด้วยความบริสุทธิ์ 100%  ผมไม่ได้รู้สึกเก็บกดหรืออัดอั้นใดๆทั้งนั้น  ก็ไม่ต้องห่วงว่าผมจะบ้ากามเอาแต่ชักว่าว  ต้องพูดใหม่ครับว่าผมฝันเปียกมากกว่าชักว่าวอีก  หนังสือโป๊ผมได้ดูไม่กี่ครั้งเองครับ  และหนังโป๊นี่คือไม่เคยเลย เพราะเพื่อนผมก็เด็กเรียนทั้งนั้น ที่สำคัญผมไม่เคยสนใจอย่างอื่นนอกจากหนังสือเรียน ด้วยความเป็นเด็กโคตรเรียนของผม  ผมจบ ม 6 จากโรงเรียนมัธยมชื่อดังด้วยเกรด 4.00 และคณะแพทย์มหาลัยอันดับ 1 ของประเทศก็ไม่ใช่เรื่องยากมากนัก  แต่ที่ยากคือเรื่องต่อไปนี้ครับ...

"น้องคะ...จับมือน้องผู้หญิงสิค่ะ  เอ๊า  เร็วๆ  จับมือให้เป็นวง"
"ไอ้เหี้ยป้อง  มึงจะรอเหี้ยไร  ก็ไปจับเค้าดิ"

ไอ้เพื่อนที่ยืนข้างผมเป็นเพื่อนซี้ชื่อไอ้โอม  มันไม่ได้เรียนเก่งมากมายระดับผม  แต่มันก็ติดหมอมาด้วยกัน  ผมเหมือนเปิดโลกใหม่  ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง  พอรุ่นพี่บอกให้จับมือผู้หญิง  ผมยกมือไหว้เพื่อนผมคนข้างๆ 
"ขอโทษนะครับ  ขอผมจับมือนะคับ"
"โอ๊ย....ไม่ต้องไหว้ค่า  เอาสิคะ  โบนัสนะคะ  เป็นเพื่อนกันได้เลยค่ะ"
"ได้ค่ะ เอ๊ย ได้ครับ  ผมป้องครับ"

นับเป็นผู้หญิงคนแรกสุดของผมก็ว่าได้ที่ผมได้จับมือด้วย   โบนัสน่ารักนะครับ  ผมก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงยังไงน่ารักไม่น่ารัก  แต่คนไหนที่ผมถูกใจก็คนนั้นแหละครับ...น่ารัก  โบนัสก็หน้าตาสวยงาม  วันนี้โบนัสรวบผมไว้ข้างหลังทำให้เห็นหน้าของเธอกลมๆ แก้มยุ้มน่ารัก  จากชุดนักเรียนก็รู้มาว่าเธอมาจากโรงเรียนชื่อดังเรียนดีแถวศาลายา  เพื่อนเธอมากันหลายคน  เพื่อนชายด้านขวาที่จับมือโบนัสก็น่าจะเป็นเพื่อนเธอ   

"เชี่ย..มึงแม่ง  เจอผู้หญิงทำยังกะเค้าเป็นสัตว์ประหลาด  มึงไม่ต้องกลัวหรอก  แค่จับมือ...เค้าไม่เอามึงทำผัวหรอก"
"เฮ้ย  กูไม่เคย"
"ก็นี่ไง เคยๆซะ  ไม่งั้นเดี๋ยวพี่เค้าพาไปขึ้นครูมึง...ต้องกราบน้องๆด้วยมั๊ยเนี่ย 5555"

ที่ไอ้โอมพูดนับว่ามีประเด็น  ผมก็ไม่รู้นะว่ามันจริงหรือเปล่าที่พี่ๆจะพาไป  ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายกับเรื่องแบบนั้น  แต่การเข้ามหาลัยมาแล้ว ทุกอย่างดูจะเป็นตรงข้ามกับโรงเรียนเลยจริงๆ  ไม่ต้องทุ่มเทกับตำรามากมาย  มีแต่เที่ยวเตร่ เฮฮา กินเลี้ยง กินเหล้า ซ้อมเชียร์  ผมค่อยๆเริ่มทุกๆอย่างจากไอ้โอมชวน  ซึ่งมันก็เป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนผม  ต่างกันที่ไอ้โอมมันขาลุย   ผมเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น  เล่นสันทนาการกับเพื่อนๆอย่างไม่เก้อเขิน  ผมจับมือได้หลายคนแล้ว  และก่อนจับมือ ผมยังคงเอ่ยปากขอโทษ และรู้จักชื่อสาวๆทุกคน  จนครั้งนึงในช่วงพักกินน้ำ

"โบนัสนี่....ใช่มั๊ย"
"อ๊า...เก่งนี่จำเราได้ด้วย ป้องใช่มะ  เพื่อนพวกเราแยะมาก จะอาทิตย์นึงแล้ว เรายังจำไม่ได้เลยอ่ะ"
"โบนัสจะว่าอะไรมั๊ย หากเราขอเบอร์โทร  คือ....ไม่ค่อยมีเพื่อน  ถ้าไงจะขอโทรไปคุยมั่งนะ"
"เอ๊ยยยย...ขอเบอร์เลยเหรอ 55555  ยังเจอกันไม่ครบ 7 วันเลย จะจีบเราแล้วเหรอ  เอาสิ..เอามือถือมา"
"เออ ขอบคุณนะ  เธอก็มีเบอร์เราแล้ว  โทรมาคุยกันได้นะ.."

เธอยิ้มและพยักหน้าให้ผม  ก่อนเดินจากไปกะเพื่อนผู้ชายโรงเรียนเดียวกันคนนั้น 

ใกล้เปิดเรียนแล้ว  ไอ้โอมได้อยู่หอมหาลัย  ส่วนผมนั้นขี้เกียจย้าย  พ่อแม่ก็บอกว่าไม่เป็นไร อยู่หอนอกก็ได้  ผมอยู่แถวกิ่งเพชร ราชเทวี.. ก็ไม่แย่นัก  ผมบอกตามตรงผมไม่ชอบรับน้องหอ  ฟังข้อมูลจากไอ้โอมแล้ว  ต้องตื่นตีสี่ตีห้ามารับน้อง  มันบ้ากันหรือเปล่า  พ่อแม่ยังไม่เคยปลุกมาร้องเพลงตอนตี 4 เลย  แล้วจะเอาวิญญาณอะไรไปเรียนหนังสือ  ผมตั้งใจว่าไว้ปี 2 ก่อนแล้วค่อยมาหอใน

"มึงไอ้ป้อง มึงอยู่แก๊งพี่รหัสนางฟ้าป่ะวะ  พี่เค้าชวนน้องรหัสปี 1 ไปกินข้าวที่บ้าน  มึงไปป่ะ"
"ที่ไหนนะ..อ๋อ..นึกออกแล้ว  พี่แหววบอกกูแล้ว  บ้านพี่แจ๋มใช่ป่ะ  เออไปดิ เอ่อ....ขอกูไปด้วยกู กูไปไม่ถูก"

ปาร์ตี้ไม่ได้มีอะไรมากมาย พี่รหัสมี 10 คน พี่ผู้หญิงหมดเลย  พี่ๆตั้งชื่อว่าแก๊งค์นางฟ้า  ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น  พี่แหววพี่รหัสผมก็คือหนึ่งในนั้น..อย่างสวย  น้องที่มาก็สิบคน 
"อ้าว โบนัส มาด้วยเหรอ  ดีใจจัง..."
"เออ  พอดีพี่หนูขาวเป็นพี่รหัสเรา... แล้วของป้องใครเป็นพี่รหัส..."
"พี่แหววไง  ใจดีๆหน่อยอ่ะ"

ผมได้เพื่อนคุยแล้ว..และดูเหมือนโบนัสก็อยากคุยกะผม   ผมถามเธอถึงเพื่อนผู้ชายคนนั้น
"อ๋อ อาร์มเหรอ...  ม่ายช่ายแฟน  มันก็มาจีบๆอยู่นะ  แต่ไม่รู้ดิ  บ้านมันรวยมากๆอ่ะ  แล้วเวลาเราเข้าไปบ้านมัน ยังไงก็ไม่รู้ดิ  พ่อแม่มันมองเราแปลกๆ  เนี่ย..ยังได้ยินว่ามันจะไปเรียนหมอต่อที่เมืองนอกด้วยซ้ำ...แล้วป้องอ่ะ"
"แฟนเราชื่อหนังสือ 5555 ไม่มีแฟนหรอก ไม่ค่อยรู้จักใคร..."

แล้วผมก็เล่าให้โบนัสฟังว่าผมเป็นเด็กพิษณุโลก ที่บ้านขายของชำ  ชอบเรียนมากๆ  และก็มีแต่เรื่องเรียนในชีวิต  ก็มีคนมาสนใจแยะ  มีเหมือนกันที่มาคุยแต่คงทนนิสัยผมไม่ได้ที่ไม่ยอมไปไหนนอกจากอยู่ห้องอ่านหนังสือ

"แล้วตอนนี้อ่ะ.... ป้องก็คุยเก่งขึ้นนะ วันแรกที่เจอกันก็เห็นเก้ๆกังๆ เหมือนกัน 5555 ถึงขั้นไหว้เรา  จริงๆโบนัสบ้านอยู่บ้านแหลม เพชรบุรีนะ  แต่ก็มาเรียนกรุงเทพตั้งแต่ ม 1 แล้วอ่ะ  อยู่กะพี่ที่คอนโดอยู่แถวรัชดา"
"โอ๊ย...จีบกันอยู่ได้นะจ้ะ  เด็กๆ  มาคุยกะพี่ๆ  มั่งค่า...."

ผมเล่นเริ่มคุยกะคนอื่นได้มากขึ้น  ไม่เก้อเขินในปาร์ตี้ที่สนุกสนานและเชื่อมสัมพันธ์ทั้งพี่และน้อง  ที่ขาดไม่ได้คือเหล้าและเบียร์มากมายไม่อั้น  ผมจัดเบียร์เข้าไปได้กระป๋องเดียวก็เละแล้ว เพราะไม่เคยกิน  ส่วนโบนัสก็มึนๆ  ปาร์ตี้เลิกดึกทีเดียวเกือบสี่ทุ่ม  บ้านพี่ที่จัดงานอยู่ไกลถึงพุทธมณฑลสาย 3  พี่ๆต่างจัดสรรให้น้องๆกลับกะพี่คนไหนสักคน  หรือน้องที่เอารถมาเองก็ชวนเพื่อนๆกลับ

"ป้องกลับกะพี่มั๊ย  เดี๋ยวส่งให้ปิ่นเกล้า อ่ะ...โบนัสกลับไงคะ  ไปกะพี่มั๊ย  พี่ส่งให้ปิ่นเกล้านะ"
"อืมม  ยังอ่ะ เดี๋ยวรออาร์มก่อน  เอ่อ...คือเพื่อนจะมารับอ่ะคะ  นัดไว้นานแล้วค่ะ"
"พี่แหวว กลับก่อนก็ได้ครับ  เดี๋ยวผมรอส่งโบนัสก่อน"
"อ้าว...แล้วถ้าแฟนโบนัสเค้ามารับ  เธอจะกลับไงยะ...  เนี่ยเหลือพี่คันสุดท้ายแล้ว  ถ้าไม่งั้น อีแจ๋มมันไม่ยอมขับไปแน่น...มันกลัวถนนมืด"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเดินออกไปได้ครับ  ผมกลัวว่าแฟนโบนัสจะไม่มารับสิครับ  อันนี้จะยากกว่า"
"เออ จริงด้วย... เอา งั้นพี่รอ  แต่อย่าดึกนักนะ เอางี้...สี่ทุ่มครึ่งไม่มา  กลับกันนะ"

และเป็นงั้นจริงๆ  สี่ทุ่มครึ่ง "แฟน" โบนัสก็ไม่มารับ  โบนัสพยายามโทรหลายต่อหลายครั้งก็ไม่ได้รับสาย   เธอจำยอมกลับออกมาพร้อมพี่แหววและผม  กว่าจะถึงปิ่นเกล้าห้าทุ่มกว่าแล้ว  ผมบอกพี่แหววว่าไม่ต้องห่วง  ผมจะพาโบนัสไปส่งที่คอนโดเอง

"โบนัส เดี๋ยวเราไปแท๊กซี่กันนะ"
เธอยังพยายามโทรหา "แฟน" อยู่  จนท้ายสุดเธอหัวเสียและเก็บมือถือเข้ากระเป๋า
"ไม่กลับคอนโดแล้ว...ไปบ้านป้องนะ"

แฟนกู ตอน 1 นอกตำรา

ผมชื่อป้อง   ผมเป็นเด็กเรียนครับ...
ผมเป็นเด็กเรียน...ที่หน้าตาดีด้วยครับ...แต่เรื่องสังคมผมแย่มากๆครับ

ผมพูดงั้นเพราะผมเป็นเด็กเรียนจริงๆ  เรียนจนผมไม่ได้สนใจเรื่องอะไรในโลกเลยนอกจากหนังสือเรียน   คุยกะคนอื่นก็แทบจะเรียกว่าน้อยมากๆ  เพราะผมมีแต่เรียน 8 โมงเช้าถึง 2 ทุ่ม  หมดวันก็กลับหอ อ่านหนังสือดังนั้นผมจบ ม 6 มาด้วยความบริสุทธิ์ 100%  ผมไม่ได้รู้สึกเก็บกดหรืออัดอั้นใดๆทั้งนั้น  ก็ไม่ต้องห่วงว่าผมจะบ้ากามเอาแต่ชักว่าว  ต้องพูดใหม่ครับว่าผมฝันเปียกมากกว่าชักว่าวอีก  หนังสือโป๊ผมได้ดูไม่กี่ครั้งเองครับ  และหนังโป๊นี่คือไม่เคยเลย เพราะเพื่อนผมก็เด็กเรียนทั้งนั้น ที่สำคัญผมไม่เคยสนใจอย่างอื่นนอกจากหนังสือเรียน ด้วยความเป็นเด็กโคตรเรียนของผม  ผมจบ ม 6 จากโรงเรียนมัธยมชื่อดังด้วยเกรด 4.00 และคณะแพทย์มหาลัยอันดับ 1 ของประเทศก็ไม่ใช่เรื่องยากมากนัก  แต่ที่ยากคือเรื่องต่อไปนี้ครับ...

"น้องคะ...จับมือน้องผู้หญิงสิค่ะ  เอ๊า  เร็วๆ  จับมือให้เป็นวง"
"ไอ้เหี้ยป้อง  มึงจะรอเหี้ยไร  ก็ไปจับเค้าดิ"

ไอ้เพื่อนที่ยืนข้างผมเป็นเพื่อนซี้ชื่อไอ้โอม  มันไม่ได้เรียนเก่งมากมายระดับผม  แต่มันก็ติดหมอมาด้วยกัน  ผมเหมือนเปิดโลกใหม่  ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง  พอรุ่นพี่บอกให้จับมือผู้หญิง  ผมยกมือไหว้เพื่อนผมคนข้างๆ 
"ขอโทษนะครับ  ขอผมจับมือนะคับ"
"โอ๊ย....ไม่ต้องไหว้ค่า  เอาสิคะ  โบนัสนะคะ  เป็นเพื่อนกันได้เลยค่ะ"
"ได้ค่ะ เอ๊ย ได้ครับ  ผมป้องครับ"

นับเป็นผู้หญิงคนแรกสุดของผมก็ว่าได้ที่ผมได้จับมือด้วย   โบนัสน่ารักนะครับ  ผมก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงยังไงน่ารักไม่น่ารัก  แต่คนไหนที่ผมถูกใจก็คนนั้นแหละครับ...น่ารัก  โบนัสก็หน้าตาสวยงาม  วันนี้โบนัสรวบผมไว้ข้างหลังทำให้เห็นหน้าของเธอกลมๆ แก้มยุ้มน่ารัก  จากชุดนักเรียนก็รู้มาว่าเธอมาจากโรงเรียนชื่อดังเรียนดีแถวศาลายา  เพื่อนเธอมากันหลายคน  เพื่อนชายด้านขวาที่จับมือโบนัสก็น่าจะเป็นเพื่อนเธอ   

"เชี่ย..มึงแม่ง  เจอผู้หญิงทำยังกะเค้าเป็นสัตว์ประหลาด  มึงไม่ต้องกลัวหรอก  แค่จับมือ...เค้าไม่เอามึงทำผัวหรอก"
"เฮ้ย  กูไม่เคย"
"ก็นี่ไง เคยๆซะ  ไม่งั้นเดี๋ยวพี่เค้าพาไปขึ้นครูมึง...ต้องกราบน้องๆด้วยมั๊ยเนี่ย 5555"

ที่ไอ้โอมพูดนับว่ามีประเด็น  ผมก็ไม่รู้นะว่ามันจริงหรือเปล่าที่พี่ๆจะพาไป  ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายกับเรื่องแบบนั้น  แต่การเข้ามหาลัยมาแล้ว ทุกอย่างดูจะเป็นตรงข้ามกับโรงเรียนเลยจริงๆ  ไม่ต้องทุ่มเทกับตำรามากมาย  มีแต่เที่ยวเตร่ เฮฮา กินเลี้ยง กินเหล้า ซ้อมเชียร์  ผมค่อยๆเริ่มทุกๆอย่างจากไอ้โอมชวน  ซึ่งมันก็เป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนผม  ต่างกันที่ไอ้โอมมันขาลุย   ผมเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น  เล่นสันทนาการกับเพื่อนๆอย่างไม่เก้อเขิน  ผมจับมือได้หลายคนแล้ว  และก่อนจับมือ ผมยังคงเอ่ยปากขอโทษ และรู้จักชื่อสาวๆทุกคน  จนครั้งนึงในช่วงพักกินน้ำ

"โบนัสนี่....ใช่มั๊ย"
"อ๊า...เก่งนี่จำเราได้ด้วย ป้องใช่มะ  เพื่อนพวกเราแยะมาก จะอาทิตย์นึงแล้ว เรายังจำไม่ได้เลยอ่ะ"
"โบนัสจะว่าอะไรมั๊ย หากเราขอเบอร์โทร  คือ....ไม่ค่อยมีเพื่อน  ถ้าไงจะขอโทรไปคุยมั่งนะ"
"เอ๊ยยยย...ขอเบอร์เลยเหรอ 55555  ยังเจอกันไม่ครบ 7 วันเลย จะจีบเราแล้วเหรอ  เอาสิ..เอามือถือมา"
"เออ ขอบคุณนะ  เธอก็มีเบอร์เราแล้ว  โทรมาคุยกันได้นะ.."

เธอยิ้มและพยักหน้าให้ผม  ก่อนเดินจากไปกะเพื่อนผู้ชายโรงเรียนเดียวกันคนนั้น 

ใกล้เปิดเรียนแล้ว  ไอ้โอมได้อยู่หอมหาลัย  ส่วนผมนั้นขี้เกียจย้าย  พ่อแม่ก็บอกว่าไม่เป็นไร อยู่หอนอกก็ได้  ผมอยู่แถวกิ่งเพชร ราชเทวี.. ก็ไม่แย่นัก  ผมบอกตามตรงผมไม่ชอบรับน้องหอ  ฟังข้อมูลจากไอ้โอมแล้ว  ต้องตื่นตีสี่ตีห้ามารับน้อง  มันบ้ากันหรือเปล่า  พ่อแม่ยังไม่เคยปลุกมาร้องเพลงตอนตี 4 เลย  แล้วจะเอาวิญญาณอะไรไปเรียนหนังสือ  ผมตั้งใจว่าไว้ปี 2 ก่อนแล้วค่อยมาหอใน

"มึงไอ้ป้อง มึงอยู่แก๊งพี่รหัสนางฟ้าป่ะวะ  พี่เค้าชวนน้องรหัสปี 1 ไปกินข้าวที่บ้าน  มึงไปป่ะ"
"ที่ไหนนะ..อ๋อ..นึกออกแล้ว  พี่แหววบอกกูแล้ว  บ้านพี่แจ๋มใช่ป่ะ  เออไปดิ เอ่อ....ขอกูไปด้วยกู กูไปไม่ถูก"

ปาร์ตี้ไม่ได้มีอะไรมากมาย พี่รหัสมี 10 คน พี่ผู้หญิงหมดเลย  พี่ๆตั้งชื่อว่าแก๊งค์นางฟ้า  ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น  พี่แหววพี่รหัสผมก็คือหนึ่งในนั้น..อย่างสวย  น้องที่มาก็สิบคน 
"อ้าว โบนัส มาด้วยเหรอ  ดีใจจัง..."
"เออ  พอดีพี่หนูขาวเป็นพี่รหัสเรา... แล้วของป้องใครเป็นพี่รหัส..."
"พี่แหววไง  ใจดีๆหน่อยอ่ะ"

ผมได้เพื่อนคุยแล้ว..และดูเหมือนโบนัสก็อยากคุยกะผม   ผมถามเธอถึงเพื่อนผู้ชายคนนั้น
"อ๋อ อาร์มเหรอ...  ม่ายช่ายแฟน  มันก็มาจีบๆอยู่นะ  แต่ไม่รู้ดิ  บ้านมันรวยมากๆอ่ะ  แล้วเวลาเราเข้าไปบ้านมัน ยังไงก็ไม่รู้ดิ  พ่อแม่มันมองเราแปลกๆ  เนี่ย..ยังได้ยินว่ามันจะไปเรียนหมอต่อที่เมืองนอกด้วยซ้ำ...แล้วป้องอ่ะ"
"แฟนเราชื่อหนังสือ 5555 ไม่มีแฟนหรอก ไม่ค่อยรู้จักใคร..."

แล้วผมก็เล่าให้โบนัสฟังว่าผมเป็นเด็กพิษณุโลก ที่บ้านขายของชำ  ชอบเรียนมากๆ  และก็มีแต่เรื่องเรียนในชีวิต  ก็มีคนมาสนใจแยะ  มีเหมือนกันที่มาคุยแต่คงทนนิสัยผมไม่ได้ที่ไม่ยอมไปไหนนอกจากอยู่ห้องอ่านหนังสือ

"แล้วตอนนี้อ่ะ.... ป้องก็คุยเก่งขึ้นนะ วันแรกที่เจอกันก็เห็นเก้ๆกังๆ เหมือนกัน 5555 ถึงขั้นไหว้เรา  จริงๆโบนัสบ้านอยู่บ้านแหลม เพชรบุรีนะ  แต่ก็มาเรียนกรุงเทพตั้งแต่ ม 1 แล้วอ่ะ  อยู่กะพี่ที่คอนโดอยู่แถวรัชดา"
"โอ๊ย...จีบกันอยู่ได้นะจ้ะ  เด็กๆ  มาคุยกะพี่ๆ  มั่งค่า...."

ผมเล่นเริ่มคุยกะคนอื่นได้มากขึ้น  ไม่เก้อเขินในปาร์ตี้ที่สนุกสนานและเชื่อมสัมพันธ์ทั้งพี่และน้อง  ที่ขาดไม่ได้คือเหล้าและเบียร์มากมายไม่อั้น  ผมจัดเบียร์เข้าไปได้กระป๋องเดียวก็เละแล้ว เพราะไม่เคยกิน  ส่วนโบนัสก็มึนๆ  ปาร์ตี้เลิกดึกทีเดียวเกือบสี่ทุ่ม  บ้านพี่ที่จัดงานอยู่ไกลถึงพุทธมณฑลสาย 3  พี่ๆต่างจัดสรรให้น้องๆกลับกะพี่คนไหนสักคน  หรือน้องที่เอารถมาเองก็ชวนเพื่อนๆกลับ

"ป้องกลับกะพี่มั๊ย  เดี๋ยวส่งให้ปิ่นเกล้า อ่ะ...โบนัสกลับไงคะ  ไปกะพี่มั๊ย  พี่ส่งให้ปิ่นเกล้านะ"
"อืมม  ยังอ่ะ เดี๋ยวรออาร์มก่อน  เอ่อ...คือเพื่อนจะมารับอ่ะคะ  นัดไว้นานแล้วค่ะ"
"พี่แหวว กลับก่อนก็ได้ครับ  เดี๋ยวผมรอส่งโบนัสก่อน"
"อ้าว...แล้วถ้าแฟนโบนัสเค้ามารับ  เธอจะกลับไงยะ...  เนี่ยเหลือพี่คันสุดท้ายแล้ว  ถ้าไม่งั้น อีแจ๋มมันไม่ยอมขับไปแน่น...มันกลัวถนนมืด"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเดินออกไปได้ครับ  ผมกลัวว่าแฟนโบนัสจะไม่มารับสิครับ  อันนี้จะยากกว่า"
"เออ จริงด้วย... เอา งั้นพี่รอ  แต่อย่าดึกนักนะ เอางี้...สี่ทุ่มครึ่งไม่มา  กลับกันนะ"

และเป็นงั้นจริงๆ  สี่ทุ่มครึ่ง "แฟน" โบนัสก็ไม่มารับ  โบนัสพยายามโทรหลายต่อหลายครั้งก็ไม่ได้รับสาย   เธอจำยอมกลับออกมาพร้อมพี่แหววและผม  กว่าจะถึงปิ่นเกล้าห้าทุ่มกว่าแล้ว  ผมบอกพี่แหววว่าไม่ต้องห่วง  ผมจะพาโบนัสไปส่งที่คอนโดเอง

"โบนัส เดี๋ยวเราไปแท๊กซี่กันนะ"
เธอยังพยายามโทรหา "แฟน" อยู่  จนท้ายสุดเธอหัวเสียและเก็บมือถือเข้ากระเป๋า
"ไม่กลับคอนโดแล้ว...ไปบ้านป้องนะ"