🧡 XONLY 🧡

พูดคุยก่อนอ่าน : มาอย่างเร็วครับ พอดีผมต้องเริ่มเตรียมตัวออกเดินทางละ เลยเอาอีก 2 ตอนที่เหลือมาลงเลยก็แล้วกันครับ


ความเดิมจากตอนที่แล้ว


//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=265632.0

"ลุงยอดคะ!!" หลังจากขับรถกลับมาถึงคอนโดในช่วงเย็น เขมภัสสร์ก็เดินมาหายอดยิ่ง ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าป้อมยามด้านหน้า "นี่คะลุง แอมป์ซื้อขนมมาฝากค่ะ"

"อีกแล้วเหรอครับคุณหมอ!!" ลุงยอดปฏิเสธตามฟอร์ม "ทีหลังไม่ต้องซื้อขนมมาฝากลุงก็ได้นะครับ ลุงเกรงใจจะแย่อยู่แล้ว"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุง" หญิงสาวยิ้ม "นี่คะ รับไปเถอะ"

"อย่าทำแบบนี้เลยนะครับคุณหมอ" หนุ่มใหญ่ยังยืนกรานคำเดิม "ลุงเกรงใจจริง ๆ ครับ คุณหมอซื้อขนมมาฝากลุงหลายครั้งแล้ว ลุงกลัวว่าคนอื่นจะมองคุณหมอในทางที่ไม่ดีนะ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิคะลุง" เขมภัสสร์ร่นคิ้วด้วยความสงสัย "แล้วมันก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แอมป์นับถือลุงยอดเหมือนญาติผู้ใหญ่คนนึง เพราะฉะนั้นรับไปเถอะค่ะลุง นะคะ"

"คุณหมอครับ ทำแบบนี้ ลุงก็ลำบากใจแย่นะซิครับ" ยอดยิ่งยังคงพยายามปฏิเสธต่อไป ถึงแม้ว่าจะถูกเขมภัสสร์คะยั้นคะยอยังไงก็ตาม "ลุงรับไม่ได้จริง ๆ ครับ"

"ถ้าลุงไม่รับ" แล้วเขมภัสสร์ก็ใช้ท่าไม้ตาย "แอมป์ก็จะจำเอาไว้นะคะ แอมป์อุตส่าห์ซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากลุง เพื่อตอบแทนที่ลุงช่วยไปดูความเรียบร้อยตอนที่ช่างล้างแอร์"
"เฮ้อ..." สุดท้าย เพราะไม่อยากให้หมอสาวเสียความรู้สึก ลุงยอดเลยจำใจต้องรับไมตรีจากอีกฝ่าย "ก็ได้ครับคุณหมอ แต่ลุงขอละ ครั้งหน้าไม่ต้องก็ได้ ลุงเกรงใจคุณหมอจริง ๆ เพราะขนมแต่ละอย่างที่คุณหมอซื้อมา มันแพง ๆ ทั้งนั้น"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุง" เขมภัสสร์ยิ้มหวาน "แอมป์เต็มใจค่ะ ว่าแต่ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหมคะ?"

"เรียบร้อยแล้วครับ" ยอดยิ่งตอบ "ช่างล้างทำความสะอาดแอร์เรียบร้อยแล้วครับคุณหมอ"

"ค่ะ..." แล้วหมอแอมป์ถอยหลังและพนมมือไหว้ลาลุงยอดที่อาสุโสกว่า "เดี๋ยวแอมป์ขอตัวกลับขึ้นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะลุงยอด เดี๋ยวแอมป์ว่าแอมป์จะลงมาวิ่งออกกำลังกาย จะไปด้วยกันไหมคะ?"

"ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของลุงเลย" ลุงยอดมองหมอแอมป์พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม "ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ"

"ค่ะ" แล้วเขมภัสสร์ก็หันหลังเดินจากไป พร้อมกับรอยยิ้มของยอดยิ่ง ที่มองคุณหมอสาวคนสวยตาไม่กระพริบ

"หมอแอมป์ สวยทั้งกายและใจ" หนุ่มใหญ่ยืนคิดในใจ "แถมไม่รังเกียจเราอีกต่างหาก นี่มันนางฟ้าชัด ๆ นางฟ้าของลุง"

มือขวาของลุงยอด กำกระเป๋ากางเกงที่ภายในมีชุดชั้นในของเขมภัสสร์ที่แอบขโมยมาอย่างแนบแน่น พลางนึกถึงกลิ่นกายที่ลับของหญิงสาวที่ติดบนเนื้อผ้า พอคิดแบบนี้แล้ว เป้ากางเกงของหนุ่มใหญ่ก็เริ่มตื่นตัวอีกครั้ง

นี่แค่กลิ่นนะ ถ้าเป็นของจริงจะขนาดไหนกัน เนื้อหนังใต้ร่มผ้าของคุณหมอจะงดงามขนาดไหนกันนะ แต่น่าเสียดาย ที่วาสนาของลุงยอดมาได้ไกลเท่านี้ ทำได้เพียงแค่เก็บภาพและดมกลิ่นกายของนางในฝันอย่างเขมภัสสร์

ฝันหวาน พร่ำเพ้อ ละเมอถึงเธออยู่ฝ่ายเดียว โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เรื่องอะไร เหมือนเป็นตาแก่โรคจิตคลั่งรักในวัยใกล้ลงโลงอยู่รอมร่อ แต่จะให้ทำยังไงได้ เมื่อหัวใจตาเฒ่ามันห้ามแล้วก็ไม่ฟัง ยังคิดไปรักหมอสาวรุ่นลูกอย่างเขมภัสสร์ต่อไป รักข้างเดียว ยังไงมันก็ช้ำอยู่แล้ว แต่ก็ดีกว่าใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีใครให้รักและคิดถึงละนะ

"สวัสดีค่ะพี่จี้" ตัดกลับมาที่เขมภัสสร์ หลังจากที่เดินเข้ามาภายในห้องโถงคอนโด หญิงสาวก็พนมมือไหว้ทักทายพี่จี้ ฝ่ายนิติบุคคลประจำคอนโดมิเนียม พร้อมกับยื่นถุงขนมเป็นของฝาก "ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหมคะพี่? นี่คะ แอมป์ซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากพี่จี้ด้วยแหละ"

"ขอบคุณค๊าคุณหมอ" พี่จี้พนมมือไหว้ขอบคุณหมอแอมป์ตามมารยาท ก่อนยื่นมือรับของฝ่ายด้วยรอยยิ้ม "ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะคุณหมอ กลับขึ้นห้องไป แอร์เย็นเจี๊ยบแน่นอน"

"ค่ะ" เขมภัสสร์ยิ้มหวาน "เดี๋ยวแอมป์ขอตัวกลับขึ้นห้องก่อนนะคะพี่"

หลังจากร่ำลากับพี่จี้ นิติบุคคลของคอนโดมิเนียม หมอแอมป์ก็เดินเข้าไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นห้องพักชั้นบน เมื่อเข้าไปถึงห้องหญิงสาวก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกายตามปกติ

"พรุ่งนี้ค่อยเอาไปซักก็แล้วกัน" เขมภัสสร์นำเสื้อผ้าที่ใส่แล้วโยนใส่ตะกร้า โดยไม่รู้เลยว่ากางเกงชั้นในของเธอถูกลุงยอดแอบขโมยไปแล้ว

.............................

เช้าวันต่อมา

เขมภัสสร์ขับรถมาทำงานตั้งแต่เช้าเหมือนที่เคย วันนี้ก็เป็นอีกวันทำงานที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ จนกระทั่งในช่วงบ่าย ร.อ.ภาคิน ก็โทรศัพท์เข้ามาหาเธอ

"ฮัลโหล?" หมอแอมป์ที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะกดรับสายจากคู่หมั้น "มีอะไรเหรอคะพี่โอ๋?"

"น้องแอมป์" ร.อ.ภาคิน เอ่ยปากเรียกชื่อแฟนสาว เพื่อที่จะบอกเรื่องสำคัญ "คือวันเสาร์หน้าที่จะถึงนี้ มันมีงานเลี้ยงประจำปีนายทหารสัญญาบัตรของกองทัพอากาศน่ะครับ พี่เลยอยากจะชวนน้องแอมป์ไปร่วมงานด้วยน่ะครับ"

"เดี๋ยวนะคะพี่โอ๋" เขมภัสสร์รู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย "มันเป็นงานเลี้ยงของทหารอากาศนิ แล้วจะให้แอมป์ไปในฐานะอะไรเหรอคะพี่?"
"ก็ไปในฐานะคู่หมั้น ไปในฐานะแฟนยังไงครับ" ทหารอากาศหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี ตรงไปตรงมาไม่ต้องอ้อมค้อมอะไรมาก เพราะคิดว่าแฟนสาวน่าจะเข้าใจ "นะครับ วันนั้นคุณลุงขจรเกียรติกับคุณป้าชมจันทร์ รวมถึงคุณพ่อกับคุณแม่พี่ก็ไปร่วมงานด้วย นะครับน้องแอมป์"

"เอ่อ..." ความจริงหมอแอมป์ตั้งใจจะปฏิเสธไป ด้วยเหตุผลง่าย ๆ เลยก็คือ เธอขี้เกียจ อยากใช้เวลาในวันหยุดเดินเที่ยวห้าง นอนดูหนัง Netflix หรือซีรีย์ใน HBO อะไรแบบนี้มากกว่า แต่เมื่อ ร.อ.ภาคิน คู่หมั้นบอกว่าจะมีพวกผู้หลักผู้ใหญ่ไปร่วมงานด้วย มันก็เหมือนกับว่าเธอแทบไม่มีทางปฏิเสธข้อเสนอดังกล่าวได้เลย "ก็ได้ค่ะพี่โอ๋"

"คอนเฟิร์มแล้วนะครับน้องแอมป์!!" ร.อ.ภาคิน ยินดีไม่น้อย ที่แฟนสาวตอบตกลง "พี่ดีใจมากเลย ที่น้องแอมป์จะไปร่วมงานด้วย!!"

"ค่ะ..." หมอสาวตอบสั้น ๆ "เอ่อ...พี่โอ๋คะ มีธุระอะไรอีกหรือเปล่า? พอดีตอนนี้แอมป์ติดประชุมอยู่ เดี๋ยวแอมป์อาจจะต้องขอวางสายก่อนนะคะ ไว้ถ้าพี่โอ๋มีธุระอะไร ช่วงค่ำ ๆ ค่อยโทรมาใหม่ได้ไหมคะ?"

"ได้ซิครับ" ผู้กองโอ๋ตอบตกลง "แล้วเดี๋ยวตอนค่ำ ๆ พี่โทรไปหานะครับ คิดถึงน้องแอมป์นะครับ ไว้คุยกันช่วงค่ำนะ"

"ค่ะ" แล้วเขมภัสสร์ก็กดวางสาย พร้อมกับนั่งถอนหายใจ "เฮ้อ!! โดนมัดมือชกอีกแล้วซิเรา!!"

เขมภัสสร์เอง ยิ่งนานวัน ก็ยิ่งชัดเจนว่าเธอเริ่มรู้สึกอยากอยู่คนเดียวแบบนี้สักพัก ไม่ใช่ว่าพี่โอ๋ ร.อ.ภาคิน ไม่ดี เขาเป็นคนดี และมั่นใจได้เลยว่าผู้กองหนุ่มคนนี้จะเป็นทั้งสามีและพ่อที่ดีของลูกได้แต่ แต่ปัญหาสำคัญเลยก็คือ ความรู้สึกของเขมภัสสร์ที่มีให้ฝ่ายชายมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เธออยากจะเว้นระยะห่างกับผู้กองโอ๋สักพัก แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ด้วยเหตุเพราะยังเกรงใจคุณพ่อและคุณแม่ รวมถึงญาติผู้ใหญ่ฝ่ายพี่โอ๋ สุดท้ายก็เลยต้องยอมกล้ำกลืนฝืนทนต่อไปแบบนี้

หมอสาวพยายามบอกกับตัวเองว่า มันอาจจะเป็นความเคยชินหรือเปล่า เพราะเธอรู้จักกับพี่โอ๋มาตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อเวลาผ่านไป ความหวานที่เคยมีให้กันมันก็ลดน้อยถอยลงไปตามกาลเวลา ไม่ใช่ว่าเธออยากจะขอเลิกกับพี่โอ๋หรอก เธอแค่ต้องการเวลา ต้องการพื้นที่ส่วนตัวในการใช้ชีวิตเป็นอิสระ เพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมา หญิงสาวปฏิบัติตัวเป็นลูกที่ดีและเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่ ที่ตีกรอบการดำเนินชีวิตแทบทุกอย่าง เมื่อเธอได้อิสรภาพ เธอก็แค่อยากใช้ชีวิตในแบบของเธอบ้าง ก็เท่านั้น

สุดท้าย เขมภัสสร์ก็ทำได้เพียงแค่เพียงวนเรือพ่ายในอ่าง กับความคิดซ้ำซาก ที่หาทางออกไม่ได้แบบนี้ต่อไป

.............................

คอนโดมิเนียมของเขมภัสสร์

หลังจากเลิกงาน เขมภัสสร์ก็ขับรถกลับมาที่คอนโด และตรงขึ้นไปบนห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมออกกำลังกาย ในระหว่างที่เธอกำลังจะนำเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปใส่ลงในตะกร้าเพื่อเตรียมซัก คุณหมอสาวก็หยิบเอาพวกชุดชั้นในแยกออกมาเพื่อเตรียมซักมือ

"เอ๊ะ!!" แล้วทันใดนั้น หมอแอมป์ก็รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง เมื่อกางเกงในตัวหนึ่งของเธอมันหายไป "กางเกงในเราหายไปไหนตัวนึงเนี่ย?"

สุดท้าย คุณหมอสาวก็ตัดสินใจเทผ้าที่ใส่แล้วลงพื้น เพื่อค้นหากางเกงชั้นในตัวนั้น แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ

"มันหายไปได้ยังไง?" เขมภัสสร์ในชุดออกกำลังกายยืนท้าวเอว "ก็เราเอามาใส่ไว้ในตะกร้าตลอด มันจะหายไปได้ยังไงละเนี่ย?"

แล้วเขมภัสสร์ ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่เธอเรียกให้ช่างมาล้างทำความสะอาดเครื่องปรับอากาศ และให้ลุงยอดมาคอยกำกับดูแลความเรียบร้อย หญิงสาวกำลังสงสัยว่าช่างแอร์พวกนั้นอาจจะฉวยโอกาสหยิบกางเกงในของเธอไปหรือเปล่า

"ถ้ากล้าทำแบบนั้น ก็เข้าข่ายโรคจิตละ!!" พอนึกขึ้นได้แบบนี้ หมอแอมป์ก็รู้สึกโกรธ เลยตัดสินใจจะลงไปถามลุงยอด ที่เฝ้ายามอยู่หน้าป้อมให้หายสงสัย "แย่มาก!!! แย่ที่สุดเลย!! อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร!!! จะแจ้งตำรวจจับเข้าคุกให้เข็ดเลย!!! ไอ้โรคจิต!!"

เขมภัสสร์ปิดประตูห้อง พร้อมกับเดินเข้าไปในลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่าง และเมื่อได้พบกับลุงยอด ที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ หมอสาวก็เดินตรงเข้าไปหาโดยไม่ลังเล

"ตายละ!!" ยอดยิ่ง ที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ พอเห็นเขมภัสสร์เดินตรงเข้ามา ก็รีบขยี้ก้นบุหรี่กับกระบะทรายบนถึงขยะทันที "มีธุระอะไรหรือเปล่าครับคุณหมอ?"

"ลุงยอด..." หมอสาวในชุดออกกำลังกายเอ่ยปากเรียกลุงยอดยืนเฝ้าอยู่ตรงป้อมยาม พร้อมกับใช้มือปิดจมูก เพราะกลิ่นบุหรี่ที่โชยมาจากตัวของหนุ่มใหญ่ "แอมป์ถามอะไรหน่อยซิคะ?"

"มีอะไรเหรอครับคุณหมอ?" ลุงยอดเอ่ยปากถามอีกฝ่าย พร้อมกับรอยยิ้ม

"เมื่อวันก่อน ที่แอมป์เรียกช่างมาล้างแอร์ที่ห้องของแอมป์" เขมภัสสร์ร่ายยาวถึงสิ่งที่เกิดขึ้น "ลุงยอดเห็นช่างคนไหนเข้ามาป้วนเปี้ยนแถวห้องแต่งตัวของแอมป์หรือเปล่าคะ?"

"เอ่อ..." ความจริงแล้ว ผู้ร้ายตัวจริงของเรื่องนี้ ไม่ใช่ช่างแอร์พวกนั้น แต่เป็นลุงยอด ที่ยืนอยู่ตรงหน้าหมอแอมป์เนี่ยแหละ "ก็ไม่นิครับ ทุกอย่างเป็นปกติดี เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณหมอ?"

"มีของในห้องแอมป์หายค่ะ" เขมภัสสร์ตอบด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ "หายังไงก็หาไม่เจอ แอมป์เลยสงสัยว่าจะมีช่างแอร์แอบไปขโมยของในห้องแต่งตัวของแอมป์หรือเปล่า?"

"ว่าแต่อะไรในห้องของคุณหมอหายเหรอครับ?" ลุงยอด ที่เป็นผู้ร้ายตัวจริงเอ่ยปากถาม ทั้ง ๆ ที่ในใจแกก็รู้อยู่แล้วว่าไอ้ของที่หายมันคืออะไร แต่แค่อยากจะถามเพื่อความแน่ใจ ก็เท่านั้น "เป็นของมีค่าหรือเปล่าครับ?"

"ก็ไม่ได้มีค่าอะไรหรอกค่ะ" สุดท้าย เขมภัสสร์ก็เลือกที่จะไม่บอกยอดยิ่งว่าอะไรของเธอหาย เพราะมันน่าอายเกินไป "บางทีแอมป์อาจจะหลง ๆ ลืม ๆ ไปเอง ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวแอมป์จะไปวิ่งออกกำลังกายแล้วนะคะ"

"ครับหมอ" ลุงยอดรู้สึกโล่งใจอยู่ไม่น้อย ที่หมอแอมป์เป็นฝ่ายเลิกราไปเอง

"ลุงยอดคะ" แล้วทันใดนั้น หมอแอมป์ก็เอ่ยปากเรียกหนุ่มใหญ่

"มีอะไรเหรอครับคุณหมอ?" หนุ่มใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าป้อมทำหน้าเหรอหรา

"บุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ" เขมภัสสร์เอ่ยปากเตือน "แอมป์ก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ ควันบุหรี่มันไม่ได้แค่ทำลายสุขภาพของผู้สูบเท่านั้น แต่ควันบุหรี่มันยังเป็นมลพิษและทำลายสุขภาพคนรอบข้างอีกด้วย เพลา ๆ ลงบ้างก็ดีนะคะ แอมป์เตือนด้วยความหวังดีค่ะ"

"ครับ" พอโดนตำหนิเรื่องบุหรี่ ลุงยอดก็รีบก้มหน้าก้มตา "ขอโทษครับคุณหมอ แต่ลุงเลิกไม่ได้จริง ๆ เพราะสูบมาตั้งแต่ยังหนุ่ม ๆ แล้วน่ะครับ"

"ค่ะ..." ด้วยอารมณ์ที่ยังขุ่นมัวของเขมภัสสร์ เลยทำให้คุณหมอสาวเดินจากไป ทิ้งไว้ก็เพียงลุงยอด ที่ยังยืนเฝ้าอยู่หน้าป้อมยาม

"เฮ้อ!! เกือบซวย!!" ยอดยิ่งถอนหายใจ "เกือบโดนจับได้ละกู!!"

ความจริง ลุงยอดเองก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ที่แอบไปขโมยชุดชั้นในที่ใส่แล้วของเขมภัสสร์ถึงห้อง นี่ถ้าเจ้าตัวรู้ มีหวังคงโดนด่ายับและโดนจับเข้าซังเตเป็นแน่

"ขอโทษนะครับคุณหมอ" ด้วยความรู้สึกผิด ลุงยอดจึงมองหมอแอมป์ที่กำลังวิ่งออกไปจนลับตา "ลุงไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ลุงทำไปเพราะลุงรักคุณหมอนะครับ"

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ดูเหมือนว่าเขมภัสสร์จะมีท่าทีเหินห่างจากยอดยิ่ง ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอยังเคืองเรื่องที่ของหายภายในห้องไปหรือเปล่า จนทำให้ลุงยอดรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น เพราะหมอแอมป์เลือกที่จะปล่อยผ่านไป แทนที่จะติดตามเรื่องเพื่อหาตัวผู้กระทำผิด

จนกระทั่งวันหนึ่ง หลังจากเลิกงาน หมอแอมป์ก็สวมชุดออกกำลังกาย เพื่อเตรียมไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน และวันนี้ เธอก็ไม่พบกับลุงยอด ที่มักยืนเฝ้าเวรอยู่ตรงป้อมยาม แต่เป็นคนอื่นแทน

"วันนี้ลุงยอดไม่มาเฝ้าเวรเหรอคะน้อง?" ด้วยความสงสัย เขมภัสสร์จึงเอ่ยปากถามเด็กหนุ่ม ที่เพิ่งมาเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่คอนโดมิเนียมแห่งนี้
"อ้อ!! พอดีเจ้านายเปลี่ยนตารางเวรนิดหน่อยน่ะครับ" ยามหนุ่มคนนั้นตอบ "ผมเลยได้มาเฝ้าแทนลุงยอดน่ะครับ"

"งั้นเหรอ?" หมอแอมป์ยืนนิ่งไป แต่ในใจเธอก็คิดว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะลุงยอดที่อายุมากแล้วจะได้มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น "ขอบคุณมากนะคะน้อง"

ยามหนุ่มน้อยคนนั้นยิ้มรับ ก่อนที่เขมภัสสร์จะวิ่งจ๊อกกี้เบา ๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังสวนสาธารณะทันที โดยไม่รู้เลยว่า แท้จริงแล้ว ลุงยอดได้แอบไปดักรอวิ่งพร้อมกับหมอแอมป์ที่นั่นก่อน เพื่อหวังเจอหน้าหญิงสาวที่ตนแอบรักอยู่นั่นเอง

.............................

ณ สวนสาธารณะใกล้กับคอนโดมิเนียม

เขมภัสสร์วิ่งออกกำลังกายเพื่อเรียกเหงื่อจนถึงช่วงค่ำ ซึ่งมันเป็นกิจวัตรประจำวันที่เธอทำอยู่เป็นประจำ ก่อนที่จะเดินทางกลับไปที่คอนโดมิเนียม และในวันนี้ ก็เป็นอีกวันที่คุณหมอสาววิ่งออกกำลังกายตามปกติ

"เหมือนมีใครแอบอยู่ข้างหลังแหะ?" ระหว่างที่กำลังวิ่งอยู่ในทางเปลี่ยว เขมภัสสร์ก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนแอบสะกดรอยตาม จึงรีบหันกลับไปดู

ไม่มีใครอยู่ด้านหลัง จะมีก็เพียงทางเท้าที่ลาดยางมะตอย และสองข้างทางที่มีเพียงแค่พุ่มไม้และเสาไฟที่ส่องแสงสว่างในยามค่ำคืน

"วิ่งพอละมั้งวันนี้" เขมภัสสร์ตรวจดูสมาร์ทวอทซ์ตรวจจับอัตราการเต้นของหัวใจ ระยะเวลาการวิ่งและระยะทาง เมื่อพบว่าตัวเลขทั้งหมดเป็นที่น่าพอใจ และเธอเองก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า จึงตัดสินใจว่าจะพอแค่นี้ และกลับคอนโดเพื่ออาบน้ำและพักผ่อน

"จะไปไหนเหรอครับพี่สาว?" แล้วทันใดนั้น กลุ่มเด็กวัยรุ่นขี้ยาจำนวนสี่คน ที่แอบสะกดรอยตามเขมภัสสร์มานาน ก็ปรากฏตัวออกมาจากพุ่มไม้ ทั้งหมดล้อมหน้าล้อมหลังหญิงสาวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหลบหนีไปได้

"นี่มันอะไรกัน!!" เขมภัสสร์กวาดสายตามองกลุ่มเด็กวัยรุ่นขี้ยา ที่น่าจะเป็นอาศัยอยู่ในแหล่งชุมชนแออัดที่ติดอยู่กับสวนสาธารณะด้วยความตกใจ "พวกเธอเป็นใครน่ะ!!??"

"พวกผมเห็นพี่มาวิ่งที่นี่อยู่เป็นประจำ" หนึ่งในเด็กขี้ยาที่ดูแล้วน่าจะเป็นหัวโจกเอ่ยปากขึ้นมา "ก็เลยนึกอยากวิ่ง อยากมีเทรนเนอร์บ้างน่ะครับพี่ พี่พอมาเป็นเทรนเนอร์สอนพวกผมวิ่งหน่อยได้ไหม?"

ไอ้เด็กหัวโจกคนนั้นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเหมือนคนเสียสติ เช่นเดียวกับเด็กที่เหลือ จนทำให้เขมภัสสร์รับรู้ได้ว่าเธอกำลังจะเจอกับอะไร

"นี่!! ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทการเข้าหาผู้ใหญ่บ้างเหรอ?" เขมภัสสร์พยายามทำใจดีสู้เสือ "มาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้ทำไม?"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ" กลุ่มวัยรุ่นขี้ยากลุ่มนั้นยืนหัวเราะเหมือนคนเสียสติ จนทำให้เขมภัสสร์เริ่มรู้สึกกังวลใจ ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

"สงสัยพวกผมต้องรบกวนให้พี่สาวช่วยสอนเรื่องคุณธรรม จริตยธรรมเพิ่มอีกสักวิชาด้วยละครับ" เด็กวัยรุ่นที่เป็นหัวโจกตอบ "มากับพวกเราหน่อยนะครับพี่สาว พวกผมไม่อยากใช้กำลังกับพี่"

"ช่วยด้วยค๊า!!" เขมภัสสร์ตัดสินใจที่จะวิ่งฝ่าวงล้อมกลุ่มวัยรุ่นขี้ยาพวกนั้น แต่เธอก็ถูกรั้งตัวเอาไว้ได้ทัน "ปล่อยนะ!!! ช่วยด้วยค๊า!!! ช่วยด้วย!!"

"จับพี่สาวเอาไว้พวกมึง!!"" เมื่อเห็นว่าเหยื่อสาวกำลังจะหลบหนี กลุ่มเด็กเหลือขอกลุ่มนั้นก็เดินปรี่เข้าไปหาทันที "จับแน่น ๆ อย่าปล่อยมือเด็ดขาดนะ!!"

"ว้าย!!" เขมภัสสร์ร้องลั่นสวนสาธารณะด้วยความตกใจ เมื่อถูกกลุ่มเด็กวัยรุ่นติดยาพยายามฉุดกระชากเธอไปทำมิดีมิร้าย "ปล่อยนะ!! ช่วยด้วยค๊า!!! ช่วยด้วย!!!"

"พี่สาวคนนี้แรงเยอะจังวะ!!??" ด้วยความที่เขมภัสสร์ เป็นคนที่ชื่นชอบการออกกำลังกาย เลยทำให้เธอมีสุขภาพแข็งแรงและมีพละกำลังมากพอ ที่จะต่อสู้ขัดขืนเด็กวัยรุ่นขี้ยากลุ่มนั้น "แรงเยอะใช่ไหม? ได้!!! งั้นต้องเจอแบบนี้!!"
"โอ้ยยย!!!" เขมภัสสร์ถูกหัวโจ๊กเด็กขี้ยากลุ่มนั้นฮุคเข้าไปที่ท้องจนตัวงอ ก่อนที่เธอจะถูกดึงแขนเข้าไปที่พุ่มไม้ข้างทางที่ลับตาผู้คน แต่ทันใดนั้น

"เฮ้ย!!! พวกมึงจะทำอะไร!!??" แล้วทันใดนั้น ลุงยอด ในชุดเสื้อเตะบอลสีฟ้าของทีมสโมสรแมนเชสเตอร์ซิตี้ พร้อมกับรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ ก็ปรากฏตัวพร้อมท่อนไม้ "ปล่อยคุณหมอเดี๋ยวนี้นะโว้ย!! ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่!!"

"ลุงยอด!!" เหมือนฟ้ามาโปรด เมื่อพระเอกขี่ม้าขาวปรากฏตัวเพื่อมาช่วยเจ้าหญิงอย่างเธอได้ทัน เพียงแต่พระเอกคนนี้จะอายุอานามมากไปซะหน่อย "ช่วยแอมป์ด้วยคะลุง!!!"

...ดูเหมือนว่า ลุงยอด จะมีโอกาสได้ไถ่บาปในสิ่งที่ตัวตัวเองก่อ ด้วยการสวมบทเป็นพระเอกละครหลังข่าว เพื่อเข้าไปช่วยเหลือนางเอกที่กำลังจะถูกกลุ่มโจรดักฉุดไปทำมิดีมิร้าย และเรื่องราวหลังจากนี้ จะดำเนินต่อไปยังไงละเนี่ย?

โปรดติดตามตอนต่อไป...

งานนี้มีลุ้นได้ใจคุณหมอคนสวยเต็มๆครับ

แฟนแมนซิตี้เฟ้ย ลุยเลยฟาดมันเลย
ฮีโร่มาสาวก็หลงแน่นอน

พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยสาว

ลุงยอดถูกกระทืบหยอดน้ำข้าวต้ม หมอสาวสวมบทฮีโร่ อัดกลุ่มขี้ยาหนีกระเติง

ขอโทษนะครับคุณหมอ

ลุงยอดจะบวกกับเด็ก ๆ ไหวหรอครับ นั่น

ฮี่โร่ขี่ม้าขาวมาช่วยแล้ว

หึหึได้ควบๆๆๆ