ตัวละครและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ เป็นเรื่องสมมติที่แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

คุยกันก่อนอ่าน

ส่วนนี้เป็นส่วนที่ไรต์ใช้แจ้งข้อมูลต่างๆ ช่วยอ่านกันหน่อย ไม่ใช่ข้ามไปอ่านแต่ส่วนเนื้อเรื่อง แล้วก็มารีพลายถามซ้ำๆ ทั้งๆที่มีส่วนนี้ชี้แจ้งเอาไว้


มีรีดเดอร์หลายคนไม่เคยอ่านงานของไรต์. ไรต์ก็ขอกล่าวสวัสดีอีกครั้งนะครับ.  สำหรับงานของไรต์จะเป็นแนว superhero erotic 5555 ตั้งขึ้นเอง. สำหรับใครที่ชอบหนัง DC , Marvel หรือการ์ตูนแนวซุปเปอร์ฮีโร่ คุณมาถูกทางละครับ. งานของไรต์ก็แค่มีเพิ่มฉากเสียวนิดๆหน่อยๆ(จริงๆนะ). และผลงานของไรต์ที่ลงนั้นมีความเกี่ยวเนื่องกัน พูดง่ายๆอยู่ในจักรวาลเดียวกัน. โดยมีเรื่อง. Vector เป็นเรื่องหลักนะครับ

อยากจะแจ้งข่าวร้ายกับรีดเดอร์ว่า ฮาร์ดดิสคอมพ์ของไรต์พังไปละครับ ไม่รู้ว่าจะเก็บกู้ข้อมูลได้เท่าไร ก็รอเวคเตอร์ไปก่อนละกันนะ ช่วงนี้ไรต์จะทยอยลงจอมพลังช้างเผือกนะครับ. ซึ่งเป็นมินิซีรี่ย์ น่าจะ 7-8 ตอนจบ ไม่ยาวครับผม

มีรีดเดอร์หลายคนถามว่า รมต.ช้างกับคุณหญิงวรรณในเรื่องนี้ คือ ขุนช้างกับวันทองหรือไม่. ขนาดขุนแผนยังโผล่มาแล้วในเวคเตอร์   แล้วรีดเดอร์ทั้งหลายคิดว่าไงล่ะครับ.  หึหึ.    ไม่เฉลยละกัน. ตามอ่านต่อไปละกันนะครับ.   

มีรีดเดอร์ถามว่านาคกับครุฑ ไม่ได้ตีกันอยู่แล้วหรอ. ปกตินาคกับครุฑเป็นอริกันครับ ยกเว้น นาคสกุลนึงคือ "นาควาสุกรี" เพราะพระนารายณ์เคยขอครุฑไว้ ด้วยนาคสกุลนี้เป็นข้ารับใช้พระนารายณ์ครับ นอกจากนี้ทั้งนาค และครุฑก็ถูกแบ่งแยกเป็นหลายชนิด หลายจำพวก รีดเดอร์หาอ่านในเน็ทละกันนะ ไรต์ไม่ลงลึกในเรื่องนี้

ท่าน sasanu ถามว่า เรื่องนักฆ่าที่เป็นผลงานของไรต์ก่อนหน้านี้เกี่ยวข้องหรืออยู่ในจักรวาลเวคเตอร์หรือไม่ ท่านหมายถึงเรื่อง shooter สินะ.  ยังไม่ได้อ่านล่ะสิท่าน มีตัวละครในทีม Protector ไปโผล่ในเรื่องด้วยนะ. แล้วในอนาคตจะมีตามมาในเวคเตอร์แน่นอนครับ. ติดตามไว้ได้เลย ยังไม่บอกว่าใครบ้างจะโผล่มา อิอิ


ความเดิมตอนที่แล้ว

ก้องเริ่มงานใหม่ในวันแรกในฐานะเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติห้วยขาแข้ง โดยในวันแรกในการทำงาน เค้าต้องต้อนรับคณะของครุฑ และนาค รวมถึงรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ และภริยา...


วันรุ่งขึ้น

ก้องในชุดสีเขียวเข้มลายพลางเดินเคียงคู่กับดำหัวหน้าของตน เพื่อไปยังเรือนรับรองของเหล่าครุฑ นาคและรัฐมนตรี

ก้อง.      :      หัวหน้าคิดว่า การประชุมครั้งนี้ ฝ่ายไหนจะได้อภิสิทธิ์ในพื้นที่อุทยานนี้ไปครับ?
ดำ.       :        ตอบยากมาก.  ทั้งครุฑ และนาคต่างก็อยากให้เราทำพิธีบวงสรวงมอบพื้นที่ตรงนี้ให้ เพื่อเวทมนต์โบราณ.   เอาจริงๆเหอะ.  กูไม่เชื่อหรอกว่ามีเวทมนต์ไรนั่นอยู่ที่นี่. แต่ถ้าพวกนั้นจะแย่งกัน ก็ขอให้ท่านรัฐมนตรีแลกเปลี่ยนอะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์ต่อพวกเราก็พอ เพราะยังไงซะพวกเราก็เอาไอ้เวทมนต์นั่นไปใช้ไม่ได้อยู่ละ
ก้อง.      :       อ่อครับ
ดำ.      :        แล้ววันนี้ระหว่างที่ท่านรัฐมนตรีประชุม ฝากมึงพาองค์ชายครุฑ นาค และภริยาท่านรมต.เที่ยวชมอุทยานด้วยละกัน
ก้อง.    :     ได้ครับหัวหน้า
ดำ.     :     ดูแลดีๆ อย่าให้เค้ามาด่ากูได้นะ
ก้อง.     :     ครับ


12.00 น.

ก้องเดินนำพาสดายุ ,ราโด และวรรณเข้าชมภายในอุทยาน ซึ่งเจ้าชายทั้งสองล้วนเบื่อหน่าย ไม่ได้มีท่าทีสนใจเท่าใดนัก ผิดแผกแตกต่างจากวรรณที่ดูสนอกสนใจไปซะทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นแมกไม้ ดอกไม้แปลกๆหายาก รวมทั้งสัตว์ป่านานาชนิต





สดายุ.   :     น่าเบื่อจังวุ้ย.   นี่เจ้ามนุษย์.  ไม่มีสถานที่ที่มีเวทมนต์เจ๋งๆบ้างหรอ. พาข้าไปชมหน่อย
ก้อง.     :      กราบขออภัยจริงๆองค์ชาย.   ข้าเป็นเพียงมนุษย์เรื่องเวทมนต์อะไรนี่. ข้าไม่ทราบเลยจริงๆ
สดายุ.    :    ลืมไปๆ ไอ้พวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ. มีของดีอยู่กับแต่ดันใช้ไม่เป็น เสียของจริงๆ.  นี่คนสวย เจ้าน่ะ ไปหาเรื่องสนุกๆทำกับข้าดีกว่ามั้ย.


สดายุไม่พูดเปล่า เค้าจับข้อมือของวรรณเอาไว้อย่างแน่นหนา โดยที่วรรณพยายามขัดขืนสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากการคร่ากุมก็ไม่เป็นผล (ฉากนี้มันคุ้นๆตาอยู่นาาา)

วรรณ.     :       อย่าค่ะ.    ข้าเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ ข้าไม่คู่ควรกับท่านหรอกองค์ชาย. อีกอย่างข้าก็มีสามีแล้ว
สดายุ.    :         ถ้าเจ้ามาเป็นมเหสีของข้า. เจ้าก็จะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอีกต่อไป.  ข้าจะทำให้เจ้าลืมไอ้อ้วนหัวโล้นนั่นเลย.  บอกข้าสิ. มันให้เจ้าเท่าไร.  พ่อข้าพญาสุบรรณ มีสมบัติมากมายกว่าไอ้อ้วนนั่น เจ้าอยากจะได้อะ....

เพี้ยะ!!!!

วรรณสะบัดฝ่ามือตบใส่ใบหน้าของสดายุเต็มแรงจนหน้าสะบัด.  สดายุหันกลับมาพร้อมกับแววตาแห่งความโกรธแค้น

สดายุ.      :       เจ้ากล้า!!!!

สดายุเงื้อมือขึ้น. แต่ทว่ากลับมีมือข้างหนึ่งมาดึงมือเค้าไว้............มือของก้อง

ก้อง.       :         เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง.   ขอท่านโปรดให้อภัย
สดายุ.     :       เจ้ากล้าดียังไงมาแตะต้องตัวข้า.  เจ้ามนุษย์

ผัวะ!!!!!

สดายุสะบัดแขนแรงๆหนึ่งครา ก็ส่งร่างของก้องลอยไปหลายวากระแทกต้นไม้เสียงดัง พลั่ก

วืบบบบบบบบบ

หางสีดำยาวม้วนรัดที่ข้อมือของสดายุแน่น. สดายุหันไปหาต้นตอของหางนั้น กลับเป็นราโดกลับคืนร่างท่อนล่างเป็นพญานาค แล้วรัดแขนของสดายุไว้

สดายุ.   :      เจ้าก็คิดจะลองดีกับข้าหรือ?
ราโด.   :     ข้าแค่จะช่วยท่าน
สดายุ.     :      ช่วย?
ราโด.      :      อย่าลืมจุดประสงค์ที่ท่านมาที่นี่สิ.    พ่อของท่านส่งท่านกับพี่ชายของท่านมาเพื่อหวังให้ท่านตกลงกับพวกมนุษย์ในการครอบครองพื้นที่แห่งนี้.   แต่หากท่านทำอันตรายกับหญิงคนนั้น. คิดว่ามนุษย์คนนั้นจะยอมมอบเขตแดนนี้ให้ท่านหรือ?
สดายุ.     :      ..............
ราโด.      :       ถ้าเป็นเช่นนั้น. ย่อมเป็นความผิดของท่าน.  ท่านจะรับผิดชอบเรื่องนี้ต่อพ่อของท่านได้อย่างไร


คำพูดของราโดช่วยเตือนสติของสดายุ.  สดายุลดแขนลง ในขณะที่ราโดก็คลายหางที่รัดข้อมือสดายุออก

สดายุ.    :      หึ เจ้าพูดถูก.    กะแค่อีผู้หญิงมนุษย์ชั้นต่ำ. ข้าไม่ควรเอามาแลกกับงานใหญ่ของท่านพ่อ.  อ่อ. ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์ของเจ้านะ.  พวกมนุษย์เรียกขานเจ้าว่ายังไงนะ.     นางวันทองสองใจ!!!  ใช่มะ.  ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สดายุพูดจบก็สยายปีกโบยบินกลับไปยังที่พักทันที. ในขณะที่ราโดได้แต่ทอดถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

ก้อง.    :      ท่านช่วยพวกเราทำไม. ทั้งๆที่ถ้าเป็นดั่งที่ท่านว่า. พวกท่านจะเป็นฝ่ายได้รับประโยชน์

ก้องกล่าวถามในขณะที่ราโดเข้ามาพยุงให้ลุกขึ้น

ราโด.     :       พวกเราชาวนาคแม้จะอยู่ในเมืองบาดาล. แต่จิตใจหาได้ต่ำตม.  อันตัวข้าสืบเชื้อสายมาจากพญามุจลินท์ผู้ที่เคยได้รับใช้องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า.   การมีจิตช่วยเหลือสัตว์โลกเป็นสิ่งที่บรรพชนของข้าสั่งสอนไว้ ข้าไม่เคยลืม

ก้อง.    :     ..........
ราโด.      :     อีกทั้งพวกเราไม่เคยมองว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ.  พวกเรากลับอิจฉาพวกท่านนะ
ก้อง.      :      อิจฉา?
ราโด.     :     พวกท่านสามารถบวช และได้เข้าถึงธรรมเพื่อการหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสารนี้ได้.  แต่พวกเราไม่สามารถ. บรรพบุรุษของเราเพียรพยายามขอองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า.  แต่ก็ทำได้แค่มีชื่ออยู่ในพิธีการเท่านั้น
ก้อง.     :      เรื่องนี้ข้าก็เคยได้ยินมา.  ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
ราโด.    :      จงภูมิใจเถิดที่เจ้าได้เกิดเป็นมนุษย์.  ข้าขอตัวกลับที่พักก่อนละกันนะ
ก้อง.    :     ขออภัยในความไม่สะดวกนะครับ

ราโดพูดจบก็โผบินขึ้นฟ้า เหาะเหิรเดินอากาศกลับไปยังที่พักอย่างรวดเร็ว. ก้องระบายลมออกมาทางจมูกโดยแรงด้วยความเหนื่อยใจ. แต่ดูเหมือนเค้าจะลืมอะไรบางอย่าง....วรรณ!!! ใช่.  ตอนนี้เธอกลับหายไป!!!

ในช่วงเวลาที่เค้ากับราโดพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำ เธอกลับหนีหายไป เค้าเดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นเพราะคำพูดของสดายุที่ทำร้ายจิตใจเธอ จนเธอเตลิดหนีไป.   

ก้องเดินตรวจดู เค้าพบรอยเท้าและร่องรอยของเธอได้ไม่ยาก. แม้ว่าเค้าจะเริ่มทำงานที่นี่ได้เพียงสองวัน แต่ก้องกลับมีความสามารถในการแกะรอยขั้นสูง. เนื่องจากสมัยเด็กๆคุณพ่อของเค้ามักพาเค้าเข้าไปในป่า และสอนวิธีการแกะรอยในป่า จนก้องสามารถทำได้อย่างชำนาญ

ก้องติดตามรอยของวรรณเข้าไปในป่าลึก.  เธอเตลิดออกนอกเส้นทางหลัก. แต่ยังดีที่เป็นช่วงกลางวันทำให้ร่องรอยต่างๆยังคงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน. เค้าติดตามไปไม่นานก็พบหญิงสาวกำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ริมลำธาร ก้องเดินมาอยู่ข้างหลังของเธอ

ก้อง.    :    คุณหญิงครับ.  คุณไม่ควรออกนอกเส้นทางนะครับ.   ที่นี่มีสัตว์ป่ามากมาย คุณหญิงจะเป็นอันตรายได้นะครับ
วรรณ.   :       ก็ดีสิคะ.  คนอย่างชั้นตายเสียได้ก็ดี. ในเมื่อคนทั้งแผ่นดินนี้ ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัยก็ก่นด่าสาปแช่งชั้นว่า วันทองสองใจ!!!!
ก้อง.    :      ขอนั่งด้วยคนนะครับ

วรรณไม่ตอบ ก้องจึงถือวิสาสะนั่งลงเองเคียงข้างหญิงสาวสวย. เค้าจ้องมองเธอ แม้ในยามที่เธอกำลังดูเศร้าสร้อย แต่ก็ยังคงงดงาม เค้าไม่แปลกใจเลยที่สดายุอยากได้เธอไปเป็นมเหสี. เพราะเธองดงามมากจริงๆ

ก้อง.  :       ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ครับ.   คือคุณหญิงเคยมีสามี แล้วเลิกกันหรอครับ?
วรรณ.   :    คุณไม่เคยได้ยินเรื่องความรักของนางวันทอง กับขุนช้าง ขุนแผนหรอ
ก้อง.   :    แน่นอนสิครับ ผมเคยได้ยิน เคยอ่านมา
วรรณ.    :     ชั้น.......คือ.  นางวันทอง
ก้อง.      :       คุณหญิงครับ.   คนอื่นอาจจะดูถูกคุณ.   แต่คุณไม่จำเป็นต้อ....
วรรณ.     :     ไม่ใช่.......ชั้นคือนางวันทอง........นางวันทองตัวจริง  นางวันทองในเรื่องขุนช้างขุนแผนที่คุณเคยได้ยินได้ฟังมา
ก้อง.     :      เดี๋ยวนะ.  มันจะเป็นไปได้ยังไง.   ในเมื่อเรื่องขุนช้างขุนแผนเป็นเพียงนิทานพื้นบ้าน.  แม้ว่าผมจะเคยได้ยินว่ามีเค้าโครงเรื่องจริง.   แต่นั่นมันก็ตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาหลายร้อยปีผ่านมาแล้ว
วรรณ.     :      ถูกต้อง.  ชั้นเกิดในสมัยนั้น.  ตอนนี้ชั้นก็มีอายุหลายร้อยปีเข้าไปแล้ว
ก้อง.      :       มันจะเป็นไปได้ยังไง?
วรรณ.     :       ขนาดครุฑ. นาค. คุณยังเห็นเลย ว่ามีอยู่จริง.  ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อน คงเป็นเพียงแค่ตำนาน
ก้อง.    :      .........
วรรณ.    :       ถ้าถามว่าทำไมชั้นถึงอยู่มาได้จนถึงวันนี้ ชั้นก็ตอบไม่ได้หรอก.  รู้แค่เพียงเป็นเพราะเวทมนต์คำสาปบางอย่าง.    เวทมนต์น่ะมีมาตั้งแต่บรรพกาลยาวนานกว่าที่คุณคาดคิดนะ.  เพิ่งมาไม่นานนี่แหละที่พวกคุณเริ่มค้นพบการมีตัวตนอยู่ของเวทมนต์ และสิ่งมีชีวิตวิเศษต่างๆ
ก้อง.     :      ถ้าอย่างนั้น ท่านรัฐมนตรีก็คือ ขุนช้าง
วรรณ.   :    อื้ม.   ตอนนี้คุณคงเข้าใจแล้วสินะ. ไม่ว่าผ่านมากี่ยุคกี่สมัย. ทุกคนก็สาปแช่งก่นด่าชั้นว่า วันทองสองใจ ชั้นมันเลว ชั้นเป็นผู้หญิงชั่วช้า ชั้นมันควรตายๆไปซะ
ก้อง.   :      รู้มั้ยครับ ตอนผมอ่านเรื่องของคุณ. เอ้ย ผมหมายถึง เรื่องขุนช้างขุนแผนน่ะครับ. ผมรู้สึกเห็นใจคุณนะครับ
วรรณ.    :     หืมมมม
ก้อง.      :      คุณไม่ได้สองใจ.  คุณรักขุนแผนจริงๆ แต่เค้าก็ทำร้ายจิตใจคุณ.  ในขณะที่ขุนช้างดีกับคุณ. แต่คุณก็ไม่ได้รักเค้า.   คุณรู้สึกเหมือนเป็นหนี้บุญคุณเค้ามากกว่า.   แต่ด้วยสภาพทางสังคมในเวลานั้น. ผู้ชายพาคุณไปทางไหนคุณก็ต้องยินยอมทำตาม ผู้หญิงในสมัยนั้นน่าสงสารนะครับ ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไรเลย

ก้อง.    :    คุณหญิงครับ.  อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะครับ.  เรื่องบางเรื่อง. สังคมอาจจะไม่เข้าใจในตัวเราอย่างถ่องแท้ เพราะพวกเค้าไม่ใช่ตัวเรา.  แต่ถ้าเรามั่นใจว่าสิ่งที่ทำ ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน. คุณหญิงไม่จำเป็นต้องไปฟังเสียงสังคมทั้งหมดหรอกครับ.    คุณหญิงยังมีสามีที่รักคุณหญิง นั่นก็เพียงพอละครับ


วรรณหันมาจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่อ่อนโยนนุ่มนวล ซึ่งก้องก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเธอ เธอยิ้มให้กับเค้า รอยยิ้มของเธอเป็นดั่งแสงตะวันแรกแย้มยามเช้าก็ไม่ปาน

วรรณ.   :     ขอบคุณนะคะ ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับชั้นมาก่อนเลย   ชั้นรู้สึกดีขึ้นมากเลย.  คุณ....ก้องใช่มั้ย.   ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องลำบากออกมาตามชั้น
ก้อง.   :      ไม่เป็นไรครับ.  เริ่มมืดแล้ว.  เรารีบกลับกันดีกว่านะครับ
วรรณ.    :     อื้ม


ก้องรีบพาวรรณเดินกลับก่อนที่พระอาทิตย์จะตก ซึ่งจะทำให้การกลับเข้าสู่เส้นทางหลักเป็นไปได้อย่างยากลำบากมาก อีกทั้งสัตว์ป่าส่วนใหญ่ก็มักจะออกมาหากินในยามค่ำคืน


ก้องพาวรรณเดินลัดเลาะอยู่นานนับเป็นชั่วโมง. แต่ทว่าเค้าก็เดินกลับมา ณ จุดเริ่มต้นที่ลำธารนั้น ไม่ว่าเค้าจะเดินเปลี่ยนเส้นทางอย่างไร เค้าก็จะเดินกลับมาที่ลำธารนี้เสมอ เสมือนว่าเค้าทั้งสองกำลังเดินวนอยู่ภายในเขาวงกต

วรรณ.   :     นี่เราหลงป่าแล้วใช่มั้ยคะ คุณก้อง
ก้อง.    :    น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ.   ขอโทษนะครับคุณหญิง. เราคงต้องพักกันที่ริมธารนี้. แล้วตอนเช้าค่อยหาทางออกจากป่ากัน
วรรณ.     :     เรียก วรรณ ก็ได้ค่ะ
ก้อง.     :     ครับ

ก้องรีบก่อกองไฟขึ้น เค้าทำได้อย่างชำนิชำนาญ.  ทั้งสองมารวมกันผิงไฟขับไล่ความหนาวเย็นยามค่ำคืน

วรรณ.    :     อุ่นดีจัง.   ก้องนี่เก่งจังเลยนะคะ
ก้อง.   :      ขอโทษนะครับ.   ที่ผมพาคุณวรรณออกจากป่าไม่ได้
วรรณ.   :    ไม่ใช่ความผิดของคุณนี่คะ.    เป็นความผิดของชั้นเอง

ครืด.  ครืดดดด

เสียงท้องร้องของหญิงสาวดังขึ้นทำลายความเงียบของผืนป่า

ก้อง.     :      ท่าทางคุณวรรณคงจะหิวแล้ว.   เดี๋ยวผมลองเข้าไปหาผลไม้ในป่ามาให้มั้ยครับ
วรรณ.   :      ไม่ต้องหรอกค่ะ.   ชั้นทนได้.  แค่มื้อเดียวเอง.  อีกอย่างชั้นก็ไม่อยากอยู่คนเดียว. อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะคะ.....

แต่เหมือนก้องจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอ.   สายตาของเค้าจับจ้องเข้าไปในป่า. ในนั้นเค้ากลับเห็นหญิงสาวผิวขาวผมสั้น ผิวพรรณเปล่งปลั่งเรืองรองยืนส่งยิ้มมาให้เค้า. ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินหลบหายไปจากสายตาของชายหนุ่ม

ก้อง.    :      เดี๋ยวผมมานะครับคุณวรรณ
วรรณ.   :     ก้อง.  อย่าเพิ่ง. ยะ.  อย่า..

ก้องไม่ได้ฟังคำทัดทาน.   ผู้หญิงคนนั้นคือใคร.  หรือมีคนมาตามหาเพื่อช่วยเหลือพวกเค้า.  ก้องเหมือนโดนมนต์สะกด เค้ารีบวิ่งตามหญิงปริศนาเข้าไปในป่าโดยไม่รีรอ.  เค้าทิ้งวรรณไว้เบื้องหลัง




ก้องรีบติดตามหญิงปริศนาไปอย่างรวดเร็ว. ท่วงท่าของเธอเดินอย่างแช่มช้าราวกับอยู่ในสวนหลังบ้าน.  แต่ก้องก็ยังไม่สามารถตามเธอทัน.  เธอหันมายิ้มให้เค้าหนึ่งครั้ง.  ก่อนที่จะเดินหายไปหลังกอหญ้าสูงทึบ

ก้องรีบติดตามไปอย่างไม่ลดละ.   เค้าแหวกกอหญ้านั้นหมายใจว่าจะได้พบกับหญิงปริศนาแสนสวยคนนั้น.  แต่ทว่าสิ่งที่เค้าได้พบกลับเป็น.  ช้าง!!!!!!

ช้างเผือก!!!!!

ช้างเผือกตัวเต็มวัยตัวหนึ่ง. รูปลักษณ์งดงามตามคชลักษณ์โบราณ. ผิวสีชมพูอ่อน. ท่วงท่าดูแข็งแรง.  แต่ที่สำคัญคือ. งาของมันนั้นยาวโง้งโค้งสวยในแบบที่ก้องไม่เคยพบมาก่อน.   ขาหลังทั้งสองข้างของมันติดกับดักของพวกลักลอบฆ่าสัตว์

เจ้าช้างเมื่อเห็นก้องก็มีท่าทีหวาดกลัวและก้าวร้าวขึ้นมา. แต่มันไม่สามารถหนีไปได้ แม้ว่าจะพยายามสักเท่าใดก็ตาม

เสียงในหัวก้องบอกก้องว่า.  ให้สังหารช้างตัวนี้เสีย.  เนื้อของมันคงช่วยให้เค้าและวรรณ. หญิงสาวที่กำลังโหยหิวอิ่มไปได้อย่างสบายๆ. อีกทั้งงานั้นถ้านำไปขาย คงสามารถทำเงินสร้างเนื้อสร้างตัวได้ มากกว่าเงินเดือนจิ้บจ้อยที่เค้าได้รับอยู่ทุกวันนี้

มือขวาของก้องชักปืนพกสั้นออกมา.  ในขณะที่มือซ้ายก็ชักมีดสนามออกมาเช่นกัน. เค้าค่อยๆย่างสามขุมไปที่ช้างเผือกผู้โชคร้าย.  เจ้าช้างพยายามดิ้นรน และส่งเสียงร้องข่มขู่ชายหนุ่ม.  แต่ก็ไม่เป็นผล.  เจ้าช้างหยุดนิ่งพร้อมกับขุกเข่าลง. ก้มหัว. แล้วหลับตาลง คลับคล้ายกลับยินยอมรับชะตากรรมว่าตนคงไม่รอด

ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มเลือนหายไป ครอบงำด้วยความโลภในทรัพย์สินเงินทอง. ก้องจ่อปืนเข้าที่หัวของช้างเผือกตัวนั้น.  นิ้วชี้อยู่ที่ไกปืน. น้ำตาของเจ้าช้างค่อยๆไหลลงมา

กรึกกกกกก

แต่จู่ๆเหมือนสติของก้องกลับคืนมา. เค้าเก็บปืนอย่างรวดเร็ว.  เค้านึกถึงวันที่เค้าปฏิญาณตนได้ดี. เค้าระลึกถึงดวงวิญญาณของเหล่าวีรชนผู้เสียสละเพื่อปกป้องผืนป่าและสัตว์ในที่แห่งนี้.   ก้องวางมือสัมผัสที่หัวของเจ้าช้างอย่างนุ่มนวล

ก่อนที่เค้าจะเดินไปยังด้านหลังของเจ้าช้าง. พร้อมกับช่วยมันออกจากกับดักอย่างทุลักทุเล.  เจ้าช้างเองก็งุนงงที่มนุษย์ผู้นี้กลับช่วยเหลือมัน.  มันค่อยๆลุกขึ้นหยัดยืน. มันหันมาก้มหัวให้ก้อง. ราวกับจะกล่าวขอบคุณและอำลา. ก่อนที่มันจะเดินหายเข้าไปในป่า. โดยมีก้องยืนมองด้วยหัวใจอันชุ่มชื้นในความดีที่ตนได้กระทำ


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงของวรรณดังกึกก้องไปทั้งป่า. ช่วยปลุกก้องจากภวังค์ขึ้นมาว่า เค้าทิ้งหญิงสาวไว้ที่ริมลำธาร.  ก้องรีบวิ่งไปยังต้นตอของเสียง. และภาวนาว่าเค้าจะไปช่วยเธอทันไม่ว่าเธอจะเจอกับอะไรก็ตาม



ก้องรีบวิ่งมาอย่างไม่คิดชีวิต.  จนมาถึงริมลำธาร.   และพบว่าวรรณนั้นกำลังตะเกียกตะกายอยู่กลางลำธารนั้น.   ก้องรีบโผและกระโจนไปช่วยเธออย่างรวดเร็ว.  ก่อนที่เค้าจะช่วยเธอกลับขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย

ปฏิกิริยาแรกของหญิงสาวที่ทำให้ชายหนุ่มแปลกใจก็คือ.  เธอโผเข้าซบเค้า พร้อมกับร้องไห้คร่ำครวญ

วรรณ.   :      ไหนว่าจะไม่ทิ้งชั้นไป.    ไหนว่าจะอยู่กับชั้นไง
ก้อง.    :      ผมขอโทษครับคุณวรรณ.  ผมขอโทษ.  ผมจะไม่ห่างจากคุณแม้สักเซนนึงเลยดีมั้ยครับ. ไม่ร้องนะครับ.   
วรรณ.    :     ก้องสัญญาแล้วนะ
ก้อง.      :      ครับ.   แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นครับ.   ทำไมคุณวรรณถึงตกลงไปในน้ำล่ะครับ
วรรณ.     :      เมื่อกี้จู่ๆก็มีช้างตัวโตตัวหนึ่งวิ่งมาทางนี้. ดูท่ามันหงุดหงิดอะไรสักอย่าง.  มันพยายามไล่ให้ชั้นหนีลงน้ำ.    แล้วพอชั้นลงน้ำ.......มันก็ไป


ก้องได้ฟังก็ยิ่งสงสัย. หรือจะเป็นช้างตัวเดียวกับที่เค้าได้ช่วยเอาไว้.  แต่คงไม่ใช่หรอก.  ในป่าแห่งนี้มีช้างอยู่มากมาย.  แต่ที่เค้าสงสัยคือ.   ตอนที่เสียงวรรณร้องขึ้น เค้าก็รีบมาทันที. เค้าไม่พบร่องรอยของช้างหรือสัตว์อื่นใดเลย. หรือว่าวรรณจะโกหกเค้า?   

ก้องมองดูวรรณที่เนื้อตัวเริ่มสั่นเทิ้มด้วยความหนาว.  เค้าต้องทำอะไรสักอย่าง

ก้อง.    :      คือว่า...คุณวรรณครับ.  ถอดเสื้อผ้าตากไว้ก่อนดีมั้ยครับ.   เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ

ก้องคาดการณ์ไว้ว่าเธอจะต้องด่าเค้ายับเยินแน่นอน. แต่ผลกลับตรงกันข้าม. วรรณค่อยๆเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนเหลือเพียงชุดชั้นใน

ก้องจ้องมองเรือนร่างของเธออย่างตะลึงงัน.   ผิวของเธอเนียนขาวสวยไม่มีไฝฝ้าตำหนิเลยแม้แต่น้อย. หน้าท้องแบนราบ.  ช่วงเอวคอดกิ่ว.  ขาเรียวยาว หน้าอกที่ถูกบราห่อหุ้มก็ช่างเต่งตึงขนาดเต็มมือดีแท้.   ก้องจ้องมองอย่างลืมตัวจนวรรณต้องยกมือขึ้นมากอดอกด้วยความเขินอาย


วรรณ.    :      ก้องก็ถอดด้วยสิ.  ชั้นอายนะ.  มัวแต่มองอะไรไม่รู้
ก้อง.    :      ขอโทษนะครับ


ก้องพูดพลางก็ถอดเสื้อผ้าของตนออกเช่นกัน. เผยให้เห็นมัดกล้ามเป็นมัดๆอย่างสวยงามจากการหมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ.  ในขณะที่วรรณก็ค่อยๆปลดตะขอบราของตนออก.  พร้อมกับถอดกางเกงในออก

ก้องมองดูทุกอิริยาบถของหญิงสาวโดยไม่คลาดสายตา.   เต้านมขาวสวยขนาดเต็มมือโผล่ออกมาท้าทายสายตาชายหนุ่ม.  หัวนมปานเล็กสีชมพูสดแข็งเป็นไตชี้ใส่หน้าก้อง.   หน้าท้องแบนราบ.  และตรงหว่างขา. หีของเธอนั้นมีขนขึ้นปกคลุมเล็กน้อย. ขนหมอยสีดำมันขลับเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ

วรรณเองก็รู้ว่า ก้องกำลังจ้องมองสำรวจเรือนร่างของตน. เธอพยายามหนีบขา และใช้สองมือปกปิดของสงวนของตนเอาไว้.  แต่ก็ไม่สามารถปิดได้มิด.   ในขณะที่ก้องเองก็ถอดเสื้อผ้าออกจนล่อนจ้อน.  แก่นกายขนาดเจ็ดนิ้วเด้งผึงออกมาท้าทายหญิงสาว

ควยของก้องแข็งตัวอย่างเต็มที่ หัวบานสีชมพูกระดกหงึกๆอย่างท้าทาย  มีหญิงสาวแสนสวย สุดเซ็กซี่เป็นที่หมายปองของตน ยืนเปลือยเปล่าอยู่เบื้องหน้า. ถ้าควยไม่แข็งก็ควรไปพบแพทย์หรือไม่ก็ตัดทิ้งละครับ

ทั้งสองนั่งลงที่ข้างกองไฟ โดยที่เว้นช่วงห่างจากกันสองช่วงตัว.   ไม่มีคำพูดใดๆจากปากของทั้งคู่.  ทั้งคู่ต่างเคอะเขินที่ต้องมาเปลือยต่อหน้าอีกฝ่าย.   ก้องพยายามข่มใจไม่มองดูวรรณ.  เค้าพยายามจ้องมองไปที่กองไฟ.  มือสองข้างก็อังไฟรับไออุ่น



ในขณะที่วรรณเองนั้นก็ยังนั่งสั่นเทาด้วยความเหน็บหนาว.  เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมถึงยอมเปลือยกายต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้. เธอรู้เพียงแต่ว่าเธอรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ใกล้เค้า ได้พูดคุยกับเค้า. และรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

วรรณ.    :     ก้องคะ
ก้อง.      :     คะ. ครับ
วรรณ.    :    ชั้นยังไม่หายหนาวเลย.  เอ่อ. ก้องช่วยกอดชั้นจะได้มั้ยคะ


ชายหนุ่มแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน.  เธอต้องการให้เค้าไปกอดเธอ. เนื้อของเค้าจะแนบชิดสนิทเนื้อหนังของเธอ.  ในหัวเค้าเหมือนมีฝ่ายชั่วและฝ่ายดีตีกันว่า เค้าควรทำตามที่เธอขอหรือไม่.

แต่ในระหว่างที่เค้าลังเลใจ. กลับเป็นวรรณที่เดินมาหาเค้าแล้วนั่งลงตรงหน้าเค้า. ก่อนที่เธอจะดึงแขนเค้ามาโอบร่างเธอ.  แผ่นอกผายของก้องก็แนบชิดกับแผ่นหลังขาวเนียนของวรรณ.  ใบหน้าของเค้าอยู่ข้างๆใบหน้าของเธอ. ใกล้จนเค้าได้กลิ่นเรือนร่าง กลิ่นลมหายใจของเธอ

เนื้อตัวของนั้นนุ่มนิ่มละมุนละไม ผิวที่ขาวเนียนก็แสนละเอียดงานดีไปทุกส่วนสัด.  หัวใจของก้องเต้นตูมตามราวกับกลองศึก.   แก่นกายแข็งปั๋งกระดกหงึกๆพร้อมรบเต็มที่


วรรณ.    :      อุ่นจังเลย.   ขอบคุณนะคะ


เธอบอกเค้าอย่างแผ่วเบา.  ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย.  ส่วนก้องมีหรือจะหลับลง. ตัวเค้าเกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนใดๆเนื่องด้วยกลัวเธอตื่น.  อีกทั้งความตื่นเต้น. ความเงี่ยนงุ่นง่านที่ประเดประดังเข้ามา.  แต่เค้าก็ยังสามารถหักห้ามใจ ไม่ให้ทำมิดีมิร้ายกับภริยาของผู้อื่นได้


ยามเช้าของวันรุ่งขึ้น. วรรณตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของก้อง. เธอรู้สึกสงบและอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปี. ผู้ชายคนนี้แม้ในสภาพแบบนี้ เค้าก็ยังคงความเป็นสุภาพบุรุษแตกต่างจากชายหนุ่มอื่นๆที่เธอเคยพบมา (ไม่เหมือนพระเอกบางเรื่อง ถ้าเจอวรรณสภาพนี้ วรรณไม่น่ารอด). เสื้อผ้าแม้จะยังไม่แห้งสนิท แต่ก็สามารถสวมใส่ได้แล้ว.  ทั้งสองต่างรีบใส่เสื้อผ้า

ก้องพาวรรณหาทางออกจากป่า. ซึ่งน่าแปลกที่คราวนี้เค้าสามารถพาเธอเดินออกจากป่าเข้าสู่เส้นทางหลักได้อย่างง่ายดาย.  ทั้งสองพบกับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่รัฐมนตรีช้างส่งออกมาตามหาและพากลับที่พักโดยสวัสดิภาพ

ยามค่ำคืน.  ก้องกระวนกระวายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น.   เค้ารู้สึกบางอย่างกับวรรณ.  เค้าควรทำเช่นไร.  ควรจะบอกเธอหรือไม่.  หรือควรเก็บความรู้สึกนี้ไว้.  เค้าอยากพบเธอ.  อยากพูดคุยกับเธอ.   เค้าจึงตัดสินใจไปหาเธอที่เรือนรับรองรัฐมนตรีช้าง

ยามวิกาลที่มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้อง. ก้องยืนชะเง้ออยู่หน้าตึกเรือนรับรองของรัฐมนตรีหวังใจว่าจะได้พบหญิงสาวที่ตนเองรัก.   แม้ว่าเธอจะเป็นภรรยาของคนอื่นก็ตาม.  เค้าขอเพียงได้พบ. ได้พูดคุยกับเธอก็พอใจแล้ว.  แต่แล้วหูของชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังขึ้นแว่วๆ

??????   :     อ๊าาาาา.  อ๊าาาาาา.   อ๊าาาาาาา.  ระ. แรงๆเลยค่ะ.

ไม่ผิดแน่.  นี่เป็นเสียงครางกระเส่าของวรรณ หญิงสาวที่เค้าตกหลุมรักอย่างแน่นอน.  ก้องเงยหน้าขึ้นไปมองยังห้องพักชั้นบน

ผลั่ก!!!!

ร่างของใครบางคนกระแทกกับกระจกระเบียงที่ชั้นด้านบน.   ก้องสามารถเห็นหลังและก้นที่เปลือยเปล่าไม่มีอาภรณ์ใดๆปกปิดสักชิ้น.   ผิวขาวเรียบเนียนไร้ไฝฝ้าราคี. ร่างนั้นกำลังกระเด้งกระดอนกระแทกกับกระจกระเบียงรัวถี่. พร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่เริ่มดังขึ้นอย่างชัดเจน


วรรณ.     :      อ๊าาาาาา.  อ๊าาาาาาาาาา.  พะ พี่ช้าง.  แรงๆค่ะ.  ยะ เย็ด วรรณแรงๆเลย. อูยยยยย. ซี้ดดดดดดดดดด
รมต.ช้าง.     :       เงี่ยนมากล่ะสิ.    ไม่โดนควยวันนึง.  คิดถึงควยของพี่มั้ยล่ะ
วรรณ.      :      อ๊าาาาาา.   คิดถึงสิคะ.    วรรณอยากให้ควยพี่ช้างเย็ดหีวรรณตลอดเวลาเลยค่ะ.   อ๊าาาา.  อ๊าาาาา. วันนี้พี่ช้างต้องชดเชยให้วรรณด้วยนะคะ.   อ๊าา
รมต.ช้าง.     :      อื้มมมม ซี้ดดดดด. จัดไปจ้ะเมียจ๋าาา



เสียงพูดคุยครางกระเส่าของทั้งสอง ก้องได้ยินอย่างชัดเจน.  เค้ายืนขาตายมองดูผู้หญิงที่เค้ารักกำลังโดนกระหน่ำเย็ดโดยชายอ้วนพุงโลหัวล้าน

แผ่นหลังที่ขาวเนียน. ตูดที่ใสราวกับตูดเด็กกระเด้งกระดอนเบียดอัดกับกระจกเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงครางสูดปากของหญิงสาวที่ดังขึ้นเรื่อยๆ


วรรณ.   :     อ๊าาาาา. อ๊าาาาาาา.   อ๊าาาาาาาาา.   อย่างนั้นแหละค่ะผัวขา.  กินนมเมียเยอะๆนะ.  อูยยยซี๊ดดดดดด. อย่ากัดสิ.  อ๊าาาาาาาาาา


วรรณครางร้องลั่นโดยไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน.   รมต.ช้างจับวรรณพลิกตัวมา.  ทำให้ก้องได้เห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจน

ใบหน้าของเธอกำลังแดงก่ำ.  หลับตาพริ้มเชิดขึ้นด้วยความสุขเสียวซ่าน.   หน้าอกขนาดกำลังพอดีและเรือนร่างของเธอแนบชิดเบียดอัดกับกระจกหน้าต่าง


วรรณ.   :     โอ้ยยยยยย.  ควยพี่เข้าลึกจัง.  ซี๊ดดดดดดดด
รมต.ช้าง.   :      แล้วชอบมั้ยล่ะจ๊ะเมียจ๋า
วรรณ.   :     ชอบสิ.   อูยยยย.  อื้มมมมม.  อ๊าาาา. อ๊าาาาา. อ๊าาาาาา

วรรณครางกระเส่ารับจังหวะที่สามีของตนกระแทกกระทั้นควยเข้าใส่รูหีของเธอ.   หัวนมที่แข็งเป็นไตของเธอถูครูดกับกระจก.  ก้องสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน.  ใบหน้าสวยของเธอบิดเบี้ยวเหยเก

ก้องทนดูไม่ได้อีกต่อไป.  เค้ากลับหลังเดินกลับไปยังที่พักของตน.  แม้ในขณะเดินกลับเค้าก็ยังได้ยินเสียงของทั้งสองดังแว่วมา



วรรณ.    :     พะ พี่ช้าง.  ยะ. อย่าหยุดนะ.  วรรณน้ำหีจะแตกแล้ว. ยะ. ยะ.  อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.

เสียงกรีดร้องของวรรณบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอถูกส่งขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดไปเรียบร้อยแล้ว.  ก้องเดินคอตกได้แต่บอกตัวเองว่า. ควรจะตัดใจจากเธอซะ.  เพราะยังไงเธอก็เป็นภรรยาของคนอื่น.  แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของเค้าก็ดังขึ้น. ชื่อที่โชว์บนหน้าจอบ่งบอกว่าเป็นดำหัวหน้าของเค้า. ก้องกดรับทันที


ก้อง.    :     ว่าไงครับหัวหน้า
ดำ.     :      ก้อง.  มึงว่างมั้ย
ก้อง.    :      ว่างครับ
ดำ.     :       มาที่ห้องพักกู.  กูมีเรื่องสนุกๆให้มึงทำ
ก้อง.    :    ครับ

ก้องตอบรับทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวหน้าของตนชวนตนไปทำอะไร.  เค้าคิดว่าก็คงชวนไปดื่มเหล้า. ซึ่งเค้าเองก็กำลังอยากจะเมา เพื่อลืมเลือนทุกสิ่งเช่นกัน. เค้าจึงมุ่งหน้าไปยังที่พักของดำทันที



เรือนรับรององค์หญิงราดา

ราดา.   :      อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย  มันเจ็บนะ... เอามันออกไป แกกล้าดียังไงถึงทำแบบนี้กับชั้น อ๊ายยยย ชั้นคือองค์หญิงแห่งเมืองบาดาลนะ

 

อ้าวใครไปปล้ำองค์หญิงล่ะนั่น

 ::Bloody::ขอบคุณมากครับว่าแล้วว่าวรรณคือนางวันทอง ไรท์เตอร์คิดเหมือนผมเลยนะครับว่านางวันทองคือคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง

แนวนี้ อ่านแล้วชวนจินตนาการมากครับ ตัวละครนี้ มาจากไหน ยังไง สนุกครับ

กดรีเฟรสทีเดียว เรื่อง จอมพลังช้างเผือก มาให้อ่านพอดี ขอบคุณครับ

ขอนับถือผู้แต่งจากใจจริงครับ เรื่องนี้สามารถผูกเข้ากับวรรณคดีไทยหลายเรื่องแล้ว แสดงว่าผู้แต่งเชี่ยวชาญพอสมควร ที่สำคัญ ยังแฝงเกร็ดความรู้เสริมเข้ามาอีก ไม่เสียแรงที่เป็น FC ครับ

ก้องช่างดีแสนดี คุณวรรณต้องเสร็จก้องแน่นอน สนุกครับ ติดตามแนวนี้ครั้งแรกเลยครับ ชอบเลย

เรื่องมันชักไม่ดี ผมได้กลิ่นของกลอุบาย 
แก้ไขเพิ่มเติม อนัตราชนาค (เขียนงี้ปะวะ) นาค1ในสองตนที่มี9เศียร ประทับที่ทะเลน้ำนมบังลังค์แห่งพระนารายณ์
วาสุกรี พญานาค9เศียรอีกองค์นับตามศักดิ์คือราชาของเหล่านาคก็ตามที่พี่ไรท์บอกอะจริงๆแบ่งหยิบย่อยได้อีกเยอะ แต่ส่วนพญานาคที่มาเป็นบังลังค์แห่งพระพุทธเจ้าคือพญามุจิลิน เรื่องราวมันเป็นงี้คือหลังจากพระพุทธองค์ตรัสรู้ก็ใช้เวลาทบทวนพิจารณาธรรมที่ท่านตรัสรู้มาโดยละเอียดโดยจารึกไปตามต้นไม้ที่ละ7วัน พอคืนที่21 ท่านประทับใต้ต้นจิกวันนั้นพายุฝนโหมตกหนักพญามุจินลินเลยออกจากวังบาดาลมาขดรอบและแผ่แม่เบี้ยบังละอองฝนให้พระพุทธองค์ และเป็นที่มาของพระปางที่มีนาคไงละครับ (ส่วนหลังจากท่านพิจารณาธรรมจนละเอียดก็นึกท้อใจว่าธรรมเนี่ยมันละเอียดมากไปสอนใคร ใครจะเข้าใจได้บ้าง ร้อนถึงพระพรหมเลยต้องมาอาราธานาท่านพระพุทธเจ้าไปแสดงธรรม ใครสวดบทอาราชธานาธรรมได้ก็น่าจะทราบ จบเถอะจะยาวอีกแลเว)

ชอบครับแต่งเรื่องได้ซับซ้อนมีรายละเอียดมีมิติดีมากๆครับ

เพิ่งมาเจอก็เป็นตอนที่สองละ ตอนแรกมันผ่านตาผมไปได้ไงละเนี่ย ยอมรับว่าที่ต้ดสินใจอ่านเพราะเลื่อนมาเจอ ครุฑกับนาค  ชอบเรื่องแนวนี้มากครับทั่น ดูมีมิติฉากอย่างว่านี่ ถ้ามีกันบ่อยๆถึ่ๆมันก็ดูเกลื่อน ผมชอบเรื่องที่มีเนื้อหาแล้วแทรกฉากแบบนั้นไว้ได้มากกว่า ขอติดตามอีกคนนะครับ

เป็นอีกเรื่องที่เป็นนิยายเรื่องยาวน่าติดตาม ยาวไปๆ ครับ 
ขอขอบคุณท่านนักประพันธ์ มากครับ

 
  อยากรู้จังเลยนะครับว่าวันทองไปโดนใครสาปมากันนะ แล้วตอนไหนก้องของเราจะได้พลังกันนะครับ
  ขอบคุณนะครับ

ผูกเรื่อง และ ใช้ภาษาได้สุดยอดเลย

วรรณทอง มัก สองใจ ขอบคุณครับ

ขอบคุณครับ สู้ๆนะครับ