🧡 XONLY 🧡

อ้างจาก: nato87 เมื่อ มีนาคม 27, 2020, 04:47:53 ก่อนเที่ยงพูดคุยก่อนอ่าน : หายไปนาน ก็สวัสดีนะครับมิตรรักแฟน ๆ ของลุงพลและเดอะเมียทุกคน ก็กลับมาอีกครั้ง ท่ามกลางพิษเศรษฐกิจและไวรัสโควิทระบาด

แต่นิยายของผมเป็นนิยายของโคแก่กินหญ้าอ่อนครับ 55555+ ก่อนอื่นบอกก่อนว่าตอนนี้ไม่มีฉากสยิวกิ๊วอะไรนะครับ เป็นฉากพักยก จะมีก็แค่ฉากเซอร์วิสครูเบสท์นิดหน่อยเท่านั้น

หลัก ๆ ก็เป็นบทสรุปของน้องแนนและนายหัวภูชิต อนาคตของครูเบสท์ แล้วก็ไฮไลต์ของงานคือรักสามเส้าของลุงพล ไอ้บอย และหมอพลอย ซึ่งผมได้ทิ้งท้ายเอาไว้ให้พวกคุณลุ้นกันเล่น ๆ

ตอนหน้าคุณจะได้เห็นฉากย้ำรักของหมอพลอยและลุงพลครับ ดีใจกันใช่ม๊า เตรียมทิชชู่ให้พร้อมครับ นี่จะเป็นฉากเลิฟซีนระหว่างลุงพลและหมอพลอยที่ดุเดือดขึ้นกว่าที่คุณเคยอ่าน เป็นอีกหนึ่งตอนที่น่าจะชุ่มฉ่ำไปด้วยสารคัดหลั่ง...ส่วนจะเป็นสารคัดหลั่งของใครนั้น ขอให้ติดตามนะครับ

ปล.ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ขอให้อ่านนิยายเรื่องนี้เพื่อความบันเทิงนะครับ อะไรไม่ดีอย่าไปทำตาม

ปล2.ผมเขียนเกมรักมานานละ อยากจะถามเรื่องนี้มานาน คุณคิดว่าฉากเลิฟซีนของเกมรักฉบับใต้ดินเนี่ย มันเข้มข้นระดับไหนครับ ขอความเห็นหน่อย 5555

###################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=227861.0

อ้างถึง"เร็วอีก!!! เร็วอีก!!! ใกล้แล้ว!!!!" ลุงพลเริ่มเร่งมือให้น้องอุ๊ชักว่าวให้ตัวเองเร็วขึ้น "ใช้ปากเลยได้ไหมน้องอุ๊!!!"

น้องอุ๊เลื่อนต่ำลง แล้วลงไปดูดเลียหัวควยของลุงพลที่ใกล้จะถึงจุดสุดยอด ร่างของลุงพลกระตุกเกร็งแรงขึ้น แรงขึ้น และแรงขึ้น จนในที่สุด

"ไม่แตกในปากนะลุง หนูไม่อยากกินน้ำลุงอีก มันคาว!!!" ยัยอุ๊คายท่อนเอ็นออกมาจากปากโดยมีสารคัดหลั่งเหนียว ๆ ไหลยืดออกมา "เสร็จแล้วบอกหนูด้วย"

"จ๊ะ...จ๊ะ...อมต่อเถอะ...อูยยยยย" ลุงพลกัดฟันแน่น "ไม่ไหวแล้ว...อ๊ะ...อ๊ะ...โอ้ยยยย!!!"

ยัยอุ๊ที่รับรู้ถึงการตอบสนองของท่อนควยลุงพล ก็รู้ว่าลุงพละกำลังจะถึงจุดสุดยอด ยัยอุ๊ก็เลยรีบคายท่อนเอ็นออกมา ในจังหวะที่กำลังฉีกน้ำเชื้อสีขาวขุ่นพุ่งออกมาเป็นสายรดหน้าใส่ยัยอุ๊

"อื้อ!!! เข้าตา!!!" ยัยอุ๊รีบเอามือปิดตาด้วยความตกใจ เพราะน้ำเชื้อของลุงพลรดใส่หน้า

ส่วนลุงพลก็หัวเราะแหะ ๆ ด้วยความชอบใจ ยัยอุ๊หันไปค้อนใส่ลุงพล ตาเฒ่าหื่นสังเกตว่าปอยผมของเธอเลอะคราบอสุจิของตัวเองด้วย

"อืออออ....ต้องสระผมใหม่จนได้!!!" ยัยอุ๊หยิบปอยผมที่เลอะคราบน้ำเชื้อของลุงพล "มองอะไรอ่ะ!!! ไอ้คนนิสัยเสีย!!!! ไอ้แก่ลามก!!!"

ถึงจะด่าลุงพล แต่ก็เป็นการด่าไปยิ้มไป ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่น้องอุ๊ด่าเพราะโกรธและเกลียดจริง ๆ ว่าแล้วลุงพลก็เลยลุกขึ้นแล้วดูดปากหอมแก้มยัยอุ๊เป็นการตบรางวัล

"อาบน้ำแล้วรีบกลับนะลุง" ยัยอุ๊ร่นคิ้วใส่ลุงพล "พรุ่งนี้หนูมีเรียนแต่เช้านะ"

"จ๊ะ..." ลุงพลยิ้ม "เราไปอาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวลุงสระผมให้นะ"

ว่าแล้วลุงพลก็จูงมือพายัยอุ๊ไปอาบน้ำสระผมในห้องน้ำ ตาเฒ่าและเด็กสาวหยอกล้อกันภายในห้องน้ำอย่างมีความสุข ลุงพลสระผมและฟอกสบู่ถูหลังให้ยัยอุ๊ ส่วนยัยอุ๊ก็ทำแบบเดียวกับที่ลุงพลทำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ลุงพลและยัยอุ๊ก็แต่งตัวแล้วเดินออกมาจากห้อง โดยมีบริกรแอบชำเลืองมองด้วยความคิดอกุศลว่าสองคนนี้คงเป็นมากกว่าลุงกับหลาน

ลุงพลขับรถพายัยอุ๊กลับไปส่งที่หอพักในช่วงห้าทุ่มครึ่ง ตาเฒ่าหื่นสั่งกำชับว่าห้ามไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ยัยอุ๊ตอบตกลง แล้วยังทิ้งท้ายด้วยว่า

"ความจริงหนูควรเป็นคนพูดเรื่องนี้ต่างหาก!!" ยัยอุ๊กลับสู่โหมดเดิม "จำไว้นะลุง ต่อหน้าคนอื่น หนูจะแสดงว่าหนูเกลียดลุง หนูไม่ยอมให้ใครรู้แน่ว่าหนูกับลุงน่ะ..."

"รักกันใช่ม๊ะ?" ลุงพลแทรกขึ้นมา ทำเอายัยอุ๊หน้าแดงก่ำด้วยความอาย

"ไอ้บ้า!!!" ยัยอุ๊ด่าลุงพล "ไอ้แก่ลามก!!! หึ๊ยยย!!!"

ลุงพลขับรถกระบะจอดให้ยัยอุ๊ลงข้างทาง ระหว่างที่ยัยอุ๊กำลังเดินกลับเข้าไปในหอพักสตรีอยู่นั้น

"พี่อุ๊? พี่ไปทำอะไรมาเนี่ย?" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ยัยอุ๊หน้าซีดเผือกเพราะรู้ว่านั่นเป็นเสียงใคร

"ยัยหมวย?" หทัยรัตน์หันกลับไป ก็เห็นน้องหมวย เดือนดารา นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่งในชุดนอนอยู่ด้านหลัง ในมือก็ถือถุงจากร้านสะดวกซื้อจากฝั่งตรงข้าม "มาทำอะไรที่นี่ดึก ๆ ดื่น ๆ"

"หนูว่าต้องเป็นหนูป่ะที่ต้องถามพี่อ่ะ?" ยัยหมวยย้อนคำถาม "หนูไปซื้อของที่เซเว่นแล้วก็แวะซื้อยาให้ยัยอีฟมัน แล้วพี่อุ๊ล่ะ พี่ไปทำอะไรมา?"

เอาละซิ นี่มันจังหวะนรกชัด ๆ หทัยรัตน์จะแก้ไขสถานการณ์คับขันนี้ยังไงนะ

####################

"ว่าไงคะพี่อุ๊? จะตอบได้หรือยัง?" เดือนดาราย้ำคำถามเดิมกับรุ่นพี่ที่กำลังยืนหน้าซีด

"พี่ไปทำธุระข้างนอกมา" หทัยรัตน์ตอบ "พี่เหนื่อย พี่ขอตัวกลับห้องก่อนนะ"

"เดี๋ยวซิ" ยัยหมวยไม่ยอมเลิกรา เด็กสาวได้กลิ่นแชมพูและสบู่จากเรือนจากของรุ่นพี่ "พี่ไปอาบน้ำมาเหรอ?"


ตายแล้วยัยอุ๊!!! ความลับจะแตกไหมเนี่ย จอมจุ้นจำได้ว่าก่อนกลับได้อาบน้ำกับลุงพลมา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมกลิ่นสบู่และแชมพูถึงได้หอมฉุยแบบนี้ จะตอบว่ายังไงดี

"พี่..พี่...กลับไปบ้านมาน่ะ" จอมจุ้นตอบ "นี่!!! จะถามเซ้าซี้อะไรนักหนา พี่เหนื่อย!! พี่อยากนอน!!!"

หทัยรัตน์รีบเดินหนีออกไปให้เร็วที่สุด แต่ยัยหมวยยังไม่ยอมเลิกรา จอมจุ้นหมายเลขสองเลยยิงคำถามจี้ใจดำทำเอายัยอุ๊รุ่นพี่ถึงกับสะอึก

"บ้านพี่อยู่ราชบุรีไม่ใช่เหรอ? พี่อุ๊กำลังปิดบังอะไรหมวยอยู่หรือเปล่า?" เดือนดาราเอ่ยปาก แต่ทหัยรัตน์รุ่นพี่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว "พักหลังทำตัวมีเงื่อนงำตลอดนะพี่อุ๊"

เดือนดาราส่ายหน้า ก่อนเดินกลับหอพักเอายาและข้าวต้มไปให้ยัยอีฟที่นอนซมอยู่ที่ห้อง ปกติสาวอีฟเป็นคนมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่ค่อยป่วยง่าย ๆ แต่อยู่ดี ๆ สองสามวันมานี้ก็เกิดล้มป่วยอย่างมีเงื่อนงำ

พี่อุ๊ก็ทำตัวแปลก ๆ ส่วนยัยนาถนั่นแปลกมานานแล้ว ล่าสุดยัยอีฟก็ป่วย สองสองสาวคู่เลสอย่างพี่เฟิร์นกับพี่โดนัทปล่อยไปเถอะ

"โอ้ย...มีแต่เรื่อง!!" เดือนดาราบ่นกับตัวเองก่อนเดินเข้าหอพัก

........................

"นี่อีฟ เอาข้าวต้มกับยามาส่ง" เดือนดาราเปิดประตูห้องเข้ามา ก็เห็นยัยอีฟนั่งซึมเพราะพิษไข้อยู่ "กินข้าวแล้วค่อยกินยานะอีฟ"

"ขอบใจจ๊ะหมวย" อรัญญาตอบเสียงสั่นเครือ "ถ้าอีฟไม่มีเพื่อนดี ๆ อย่างหมวย อีฟคงแย่แน่ ๆ"

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" ยัยหมวยหรี่ตามองเพื่อนรัก "ทำไมพูดจาอะไรมีนัยยะจัง?"

"อือ...ไม่มีอะไรหรอก" อรัญญาพยายามฝืนยิ้ม "แค่ก แค่ก!!!"

เพราะเห็นว่าเพื่อนไม่สบาย เดือนดาราก็เลยเซอร์วิสเอาใจเพื่อนรักด้วยการแกะถุงข้าวต้มเครื่องใส่ชามแล้วเสิร์ฟให้ถึงที่ พร้อมกับรินน้ำอุ่นใส่แก้วไว้ที่ข้างโต๊ะ

"หมวยใจดีจัง" อรัญญายิ้มให้เพื่อนรัก "ขอบใจที่เป็นธุระให้เราหลาย ๆ เรื่องนะหมวย"



"อือ..." เดือนดารายิ้ม "ตะกี้เราเจอพี่อุ๊มาด้วยแหละ พี่อุ๊พักหลังทำมีพิรุธขึ้นทุกวัน"

"ทำไมเหรอ?" อรัญญาถาม ก่อนเป่าข้าวต้มเครื่องในช้อนก่อนทาน

"ก็เราเจอพี่อุ๊ข้างนอก ไม่รู้ไปทำไรมา แล้วเนื้อตัวก็หอมสบู่และแชมพู" เดือนดาราตอบ "เหมือนไปอาบน้ำมายังไงยังงั้นเลย"

อรัญญานึกถึงเหตุการณ์วุ่นวายที่ห้องพักภารโรงเมื่อวันก่อน ที่พี่อุ๊ตามมาช่วยเธอที่ห้องพักภารโรง ก่อนจะมีปากเสียงกับนาถลดาและลุงพล นี่ที่พี่อุ๊หายไปคงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกใช่ไหม?

"ทำไมพักหลัง เพื่อน ๆ กับรุ่นพี่เราถึงมีแต่คนทำตัวแปลก ๆ กันเยอะนะ" เดือนดาราส่ายหน้า ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะอ่านหนังสือเพื่อเตรียมทบทวนตำราเรียน "เราหวังว่าอีฟจะไม่เป็นเหมือนคนอื่นนะ"

อรัญญาได้แต่นิ่งเงียบ ด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง ทำให้เธอรู้ว่านี่อาจเกี่ยวข้องกับลุงพล ภารโรงยอดนักรักคนนั่นแน่นอน นี่ยังไม่รวมถึงความฝันแปลก ๆ ที่ว่าเธอเคยเป็นนางฟ้านางสวรรค์เมื่ออดีตชาติ

นางงามมิตรภาพเหลือบหันไปมองยัยหมวยเพื่อนรัก พลางนึกถึงภาพนิมิตรความฝันที่ยัยหมวยจะต้องตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ พอมองนาน ๆ เข้า ก็เหมือนยัยหมวยจะรู้ตัว

"มองเรามีอะไรอ่ะ?" เดือนดาราหันกลับมา

"เปล่า...ไม่มีอะไร" อรัญญารีบตอบ

"แน่ใจ?" ยัยหมวยวางปากกาบนโต๊ะ

"ไม่มีอะไร" สาวอีฟปฏิเสธ

"ไอ้คำว่าไม่มีอะไรของอีฟ" เดือนดาราหรี่ตามองเพื่อนรักด้วยความแปลกใจ "สำหรับเรา มันไม่ใช่อ่ะ มันต้องมีอะไรแน่ ๆ เพราะเราเห็นอีฟแอบมองเราตั้งนานนะ"

"คือ..." อรัญญานิ่งเงียบไป "เราแค่รู้สึกว่าหมวยดูตั้งใจเรียนขึ้น ก็เลยรู้สึกดีใจอ่ะนะ"

"เหรอ?" เดือนดาราเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเพื่อนรัก "แค่นั้นจริง ๆ เหรอ?"



"จริงซิ" อรัญญาตอบ "เราว่าหมวยนอยด์มากไปป่ะ? คิดมากไปแล้วนะ"

"อือ...สงสัยจะจริง" พอได้ยินสาวอีฟตอบแบบนั้น ก็เลยรู้สึกว่าบางทีตัวเองคงจะเก็บเอาเรื่องของคนอื่นมาคิด มาเครียดจนนอยด์ไปเอง "ขอโทษด้วยแล้วกันนะอีฟ สงสัยจะจริง เราว่าเราคงนอยด์ไปเองแหละ"

ว่าแล้วเดือนดาราก็หันกลับไปทบทวนตำราเรียนต่อ ส่วนอรัญญาก็กินข้าวต้มแล้วกินยาดื่มน้ำตาม ก่อนลุกขึ้นเอาช้อนชามไปล้างในห้องน้ำ

"ไหวเปล่า?" เดือนดาราหันไปถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง "ถ้าไม่ไหวเราล้างให้เอาไหม?"

"ไม่เป็นไร แค่นี้เราก็เกรงใจหมวยจะแย่อยู่แล้ว" อรัญญาตอบ "หมวยเซอร์วิสเราดีแบบนี้ เดี๋ยวเราจะเป็นง่อยไปซะก่อน"

อรัญญาพูดติดตลกเพื่อสร้างบรรยากาศ มีรอยยิ้มอ่อนปรากฎบนใบหน้าของเดือนดาราที่หันกลับไปทบทวนหนังสือเรียนต่อ เรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมากเลยทีเดียว เพราะมีอะไรก็คอยช่วยเหลือกันตลอด

........................

ตัดมาที่นายหัวภูชิต หลังจากตกลงค่าตัวกับแนนนี่เสร็จ โดยฝ่ายนายหัวจะโอนเงินให้เป็นงวด ๆ งวดละ 50,000 บาท ครั้งละ 4 งวด จนกว่าจะครบยอด 200,000 บาท พอตกลงกันได้ นายหัวก็เดินเข้าไปประคองไหล่ของพริตตี้สาวคนสวย

"อือ!!! จะทำตรงนี้ไม่ได้นะคะพี่ภู!!!" นริศราร้องห้ามขณะกำลังถูกนายหัวภูชิตพยายามซุกไซ้ซอกคอ

"ก็น้องแนนน่ารักแบบนี้ พี่อดใจไม่ไหวจริง ๆ ขอพี่หอมแก้มสักฟอดหน่อยซิจ๊ะ"นายหัวพยายามจะหอมแก้มพริตตี้สาว แต่กลับถูกต่อต้านด้วยฝ่ามือของนริศรา

"พี่ภู!! ไม่เอาตรงนี้ซิคะพี่!!!" แนนนี่ พริตตี้สู้ชีวิตร้องห้าม เพราะเห็นบริกรหนุ่มใส่ชุดทักซิโด้แอบยิ้มอยู่

"อ่อ...อายว่างั้น" นายหัวเหมือนรู้ว่ามีเศษหนึ่งส่วนเกินอยู่ในห้อง ก็เลยหันไปไล่บริกรคนนั้น "ออกไป ก่อนออกไปอย่าลืมล๊อคห้องด้วย ขอความเป็นส่วนตัวให้อั๊วกับน้องแนนหน่อย"

บริกรคนนั้นพยักหน้า ก่อนเดินออกไปจากห้องพร้อมกับล็อคประตูให้ คราวนี้ก็ทางสะดวก นายหัวภูชิตเริ่มลวนลามพริตตี้สาวต่อ

"พี่ภู!!! พี่ภู!!! อย่าค่ะ!!! อือ!!!!" พริตตี้พยายามดิ้นรนขัดขืน "พี่ภู!!! โอนเงินให้แนนก่อนซิ!!!"

"อึ้ย!! เรื่องเงินค่อยคุยกันซิ!!!" นายหัวเริ่มเล่นแง่ จนนริศราต้องขัดขืนหนักขึ้น "เดี๋ยวพี่ให้ทีเดียวแสนนึงเลยอ่ะ!!!"

"พี่ภู!!! ใจ ๆ หน่อยซิคะ!!!" นริศราเริ่มไม่พอใจ "แนนเป็นผู้หญิงนะ พี่ภูเป็นนักการเมืองมีเงินมีชื่อเสียง เงินแค่สองแสนมันจะอะไรกันนักกันหนา ถ้าขอแค่นี้ไม่ได้ก็อย่ามาคุยกันเลย!!!"

"เดี๋ยวซิ!!! พี่ให้ก็ได้!!!" นายหัวภูชิตเริ่มเห็นท่าไม่ดี จะมาทำหัวหมอกับพริตตี้สาวคนนี้ก็ไม่ได้ซะด้วย "เดี๋ยวพี่โอนให้ มีเบอร์บัญชีไหม?"

"มีคะ...นี่คือเบอร์บัญชีของแนน" นริศราหยิบสมาร์ทโฟนบอกเบอร์บัญชีให้นายหัวโอนตังค์มาก่อน "แสนนึง!!!"

"ก็เราตกลงกันแล้วไงว่าห้าหมื่นจ่ายสี่งวด?" นายหัวภูชิตถาม

"ก็ตะกี้พี่ภูบอกจะให้แนนแสนนึงอ่ะ พูดอะไรก็รับผิดชอบหน่อยซิคะ!!"

"เดี๋ยว!!!! แป๊ปนึงนะ มีคนโทรมา" นายหัวภูชิตหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา ก็พบว่าเป็นเบอร์ของไอ้บอยลูกชายตัวแสบ "ไอ้บอย มึงโทรมาทำไมตอนนี้วะ?"

นายหัวภูชิตกดวางสายแบบไม่ลังเล ก่อนหันไปยิ้มให้นริศราแล้วเตรียมจะโอนตังค์ให้ แต่ว่าคราวนี้เป็นเบอร์ทนายความประจำตระกูลโทรมา

"นายหัว!!! ตอนนี้นายหัวอยู่ไหน?" ทนายอ๊อด ทนายความคู่ใจของนายหัวภูชิตเอ่ยปากถามผู้เป็นเจ้านาย

"อยู่ข้างนอก ว่าพรือไอ้อ๊อด?" นายหัวภูชิตทำเสียงฮึดฮัดใส่เหมือนไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะ (อยู่ข้างนอก มีอะไรไอ้อ๊อด)

"ตอนนี้ผมอยู่กับคุณภูวนาทนะครับนายหัว คุณภูวนาทโดนตำรวจกองปราบจับกุมตัวเอาไว้ ตอนนี้ผมอยู่กับคุณภูวนาทที่โรงพัก กำลังอยู่ในขั้นตอนเจรจาขอประกันตัวอยู่"

"มันเรื่องอะไรแล้วหล่าว...." (เรื่องอะไรอีก) นายหัวถึงกับหัวร้อนจนต้องเอามือลูบหน้า "ไอ้บอย...ไอ้หัวเกียง...เหยดแม่มมมม"(ไอ้บอย ไอ้คนไม่ได้เรื่อง)

นริศราถึงกับร่นคิ้วใส่ด้วยความแปลกใจ เธอไม่เข้าใจภาษาปักษ์ใต้เท่าไร แต่รู้แค่ว่าตอนนี้นายหัวภูชิตกำลังมีปัญหาแน่นอน

"คือตำรวจแจ้งมาว่าคุณภูวนาทมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีแชร์ลูกโซ่ แล้วก็มีส่วนพัวพันในคดีฆาตกรรมดาวน์ไลน์ที่ฆ่าตัวตายเพราะหนีหนี้ ตอนนี้ผมสั่งให้คุณภูวนาทเงียบ เพื่อที่ผมจะได้ดำเนินการช่วยเหลือทางกฎหมายต่อไป แล้วคือ..."

"ให้ไอ้บอยมันจ่ายเบี้ยค่าทนายไปเองต๊ะ ใครใช้ให้มันไปยุ่งกับพวกแชร์ลูกโซ่เอ้า!!" (ให้ไอ้บอยมันจ่ายเงินค่าทนายเอง ใครบอกให้มันไปยุ่งกับพวกแชร์ลูกโซ่) นายหัวบ่นอย่างหัวเสีย "งานการดี ๆ มีไม่คิดจะทำ ไปทำแชร์ลูกโซ่ กูล่ะเก๊กซิ้มเลย หัวดอ!!!" (งานการดี ๆ ไม่มีคิดจะทำ ไปทำแชร์ลูกโซ่ กูละเครียด)

"คดีนี้มันคดีใหญ่ระดับประเทศเลยนะครับนายหัว ลำพังแค่ผมอาจไม่ไหว ต้องรบกวนนายหัวช่วยด้วย" ทนายอ๊อดตอบ "เอ่อ...คุณภูวนาทมีอะไรจะคุยกับนายหัวหน่อยนะครับ"

"พ่อ!!!! พ่อช่วยผมด้วย!!!" ภูวนาทขอความช่วยเหลือผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงเลิกลั่ก

"ไอ้บอย!!!" นายหัวภูชิตกัดฟันแน่น "มึงนี่นะ!!! มึงนี่เอิดใหญ่แล้วนะ!!!! หยัดแหมมมม กูไม่รู้จะด่าไรมึงแล้วนี่ ฮึ้ยยยย!!!" (เอิด = เอาใหญ่, ไม่เกรงใจ)

"ผมขอโทษครับพ่อ!!!" น้ำเสียงไอ้บอกสั่นเครือ "พ่อต้องช่วยผมนะครับ เรื่องนี้ผมไม่ผิด ผมไม่อยากติดคุก ผมอยากแต่งงานกับน้องพลอย!!!"

"หัวดอ!!!! ยังมีหน้ามาหวงเรื่องเหมีย!!" (ยังมีหน้ามาห่วงเรื่องเมีย,ผู้หญิง) นายหัวภูชิตโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง เพราะลืมตัวหรือยังไงไม่ทราบ หนุ่มใหญ่ผู้มากอิทธิพลเลยหันไปมองพริตตี้สาวที่ยืนยิ้มอยู่ "เออ...เดี๋ยวกูไปหามึง มึงรออยู่ตรงนั้นแหละ เหยดแมม!!"

"ขอบคุณครับพ่อ..." นายหัวกดตัดสายแบบไม่ลังเลด้วยความโกรธ ก่อนตั้งสติแล้วมาคุยเพื่ออธิบายสถานการณ์กับพริตตี้สาวตรงหน้า

"ดูเหมือนพี่ภูจะมีธุระด่วนนะคะ" นริศรายิ้ม

"ก็...นิดหน่อย" นายหัวแค่นยิ้มด้วยความอับอายที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ "สงสัยวันนี้เราคงไม่ได้เป็นหุ้นส่วนกันซะแล้ว เอาไว้วันหน้านะจ๊ะ แล้วพี่จะติดต่อไป พี่คิดถึงแนนเสมอนะจ๊ะ"

ว่าแล้วนายหัวภูชิตก็ให้บริกรพาแนนนี่ไปส่งที่โรงจอดรถ พอขึ้นรถเสร็จ พริตตี้สาวก็ตบพวงมาลัยด้วยความหัวเสีย



"ไอ้เหี้ย!! ควย!!! เหย็ดแม่ม!!! ขี้เหนียวชิบหายไอ้แก่นี่ สัส!!!" นริศราสบถใส่นายหัวภูชิต เธอไม่คิดมาก่อนว่านายหัวผู้มากอิทธิพลและมั่งคั่งคนนี้จะงกและขี้เหนียวได้ถึงขนาดนี้ "แล้วจะหาเงินได้จากไหนวะ!!!!"

พริตตี้สาวกำลังหัวร้อนได้ที่ สังเกตได้จากการขับรถของเธอ เธอเหยียบคันเร่งออกจากโรงจอดรถหลังโรงแรมหรูด้วยความหัวเสีย เพราะนอกจากจะไม่ได้เงินแล้ว ยังเสียอารมณ์กับความงี่เง่าและงกขั้นสุดของนายหัวภูชิตอีกด้วย

หรือไม่บางที นายหัวอาจจะหวังเจาะไข่แดงเธอฟรี ๆ ก็ได้ เพราะถ้านายหัวมีเงินจริง ก็ไม่น่าจะลีลาเยอะแยะขนาดนั้น

........................

ตัดมาที่ภัคจิรา อาจารย์สาวคนสวยของวิทยาลัยพยาบาล ตอนนี้เธอกำลังเปิดเว็บไซต์สถานทูตอเมริกา สลับไปกับเว็บไซต์ของทางวิทยาลัยพยาบาล เกี่ยวกับการขอทุนการศึกษาไปเรียนต่อในระดับปริญญาเอกของเธอที่สหรัฐอเมริกา

"คุณเป็นบุคลากรที่ดีของเรานะคะ อาจารย์ภัคจิรา" ผู้อำนวยการของวิทยาลัยพยาบาลเอ่ยปากชมเชยภัคจิรากลางโต๊ะประจำ "แต่คุณต้องเข้าใจนิดนึงว่าขั้นตอนและกระบวนการทางราชการมันจะกินเวลาสักหน่อย ก็อาจจะต้องใช้เวลาอยู่บ้าง"

"ค่ะ...เข้าใจค่ะผู้อำนวยการ" ภัคจิราตอบ

"แน่นอน คุณสมบัติของคุณดีพร้อมทุกอย่าง ไม่มีที่ติ" ผู้อำนวยการเปิดเอกสารสำคัญทางราชการที่เกี่ยวข้องกับภัคจิรา "ดิชั้นขอถามคุณหน่อยได้ไหม? ถามอย่างตรงไปตรงมาเลย"



"ได้ซิคะผู้อำนวยการ" ภัคจิรายิ้มหวาน ในขณะที่ผู้อำนวยการเหลือบมองคณะกรรมการที่นั่งอยู่ล้อมโต๊ะทำงาน

"ถ้าคุณได้ไปเรียนต่อที่สหรัฐ คุณจะกลับมาทำงานกับเราได้ไหม?" ผู้อำนวยการถามอย่างตรงไปตรงมา "ในวิทยาลัยพยาบาลของดิชั้น ส่วนใหญ่ครูบาอาจารย์ก็เป็นคนมีอายุและใกล้เกษียณกันหมด แต่คุณอายุยังน้อย ดิชั้นคิดว่าคุณจะเป็นเสาหลักให้กับวิทยาลัยพยาบาลของเราในอนาคตได้"

"พวกเราจะออกทุนให้คุณไปเรียนต่อ" ผู้บริหารของวิทยาลัยพยาบาลอีกคนหนึ่งเสริม "พวกเราเดิมพันกับคุณไว้สูงมากนะ คุณภัคจิรา พวกเราหวังว่าคุณจะไม่ทำให้เราผิดหวัง"

"คุณจะกลับมาทำงานกับเรา และคุณจะไม่หนีหนี้ใช่ไหม?" คราวนี้ผู้อำนวยการถามตรงประเด็น ทำเอาภัคจิราเงียบ "ดิชั้นและทุกคน ณ ทีนี้ ไม่คิดขัดขวางความฝันของคุณ และพร้อมจะสนับสนุนคุณให้ก้าวหน้าขึ้นไป แต่พวกเราต้องการความมั่นใจว่า คุณจะกลับมาทำงานกับเรา"

"แล้วคุณก็ต้องใช้หนี้ให้เราด้วย" ผู้บริหารของวิทยาลัยพยาบาลเสริม "แน่นอนว่าขั้นตอนต่าง ๆ จะเป็นไปตามกฎหมาย เรามีทีมทนายความสำหรับเรื่องนี้ เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่าย แต่ถ้าจะให้พวกเราออกทุนให้ ก็จะอนุมัติในเทอมหน้าที่จะถึงนี้ ถ้าคุณรอไหวน่ะนะ อาจารย์ภัคจิรา"

"ไม่ใช่ว่าเราไม่ไว้ใจคุณนะ อาจารย์ภัคจิรา" ผู้อำนวยการตอบ "แต่เคยมีกรณีอาจารย์หนีทุน เราไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำรอยอีก ดิชั้นจะให้เวลาคุณไปคิดทบทวนสักสองวันแล้วค่อยกลับมาให้คำตอบกับเราแล้วกันนะ"

นั่นคือหัวข้อสนทนาของผู้อำนวยการ คณะกรรมการของวิทยาลัยพยาบาล ที่ได้พูดคุยกับภัคจิราในช่วงบ่ายของวัน ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำภารกิจของใครของมัน

ตัดมาที่ปัจจุบันภัคจิราลุกขึ้นจากโต๊ะนั่งเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถ หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้น ส่วนเบื้องล่างมีเพียงชุดชั้นในสีน้ำเงิน เพราะกางเกงในมันเข้าวิน ครูเบสท์คนสวยก็เลยเอื้อมมือดึงขอบผ้าออกมาจากร่องก้น ก่อนเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวก่อนเข้านอน

"ไม่ไหวแหะ ตูดเราใหญ่ขึ้นป่ะเนี่ย?" ภัคจิราหันก้นใส่กระจก หญิงสาวรู้สึกถึงความเทอะทะ "กินจุไปหน่อยช่วงนี้ สงสัยต้องเริ่มไดเอทแหะ"



ภัคจิราลูบไล้บั้นท้ายของตัวเองด้วยความกังวล แต่ในใจก็นึกขำกับความคิดสัปดลของตัวเอง

"ตูดใหญ่ก็เซ็กซี่ดีเหมือนกันนะเรา" ภัคจิราหัวเราะคิกคักตบตูดตัวเองเล่นภายในห้องน้ำ ก่อนหมุนตัวหนึ่งรอบ แล้วโพสต์ท่าแอ่นก้นราวกับว่าตัวเองเป็นนางงามที่เดินเด่นเป็นสง่าบนแคทวอล์ค "ภัคจิรา ฟรอม ไทยแลนด์!!!"



"เอาน่า!!! ขอทุนก็ขอทุน!!!" ภัคจิราตัดสินใจเด็ดขาด ก่อนหลับตานอนด้วยความอ่อนเพลีย เพราะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า

........................

ในวันรุ่งขึ้น ลุงพลมาเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ตามปกติ มีลูกค้าทั้งนักศึกษาพยาบาลชายและหญิง รวมทั้งครูบาอาจารย์และเจ้าหน้าที่ของวิทยาลัยพยาบาลมาอุดหนุนด้วย

"ขายดีนะครับลุงพล" เจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลทักทายลุงพลอย่างอารมณ์ดี

"ก็ขายได้เรื่อย ๆ ครับ" ลุงพลยิ้ม ก่อนทอนเงินให้อย่างอารมณ์ดี

ลุงพลเหลือบมองซ้ายขวา วันนี้แปลกจัง ไม่เห็นมีเมียเด็กนักศึกษาพยาบาลคนไหนแวะเวียนมาที่โรงอาหารเลยสักคน ใบเฟิร์น โดนัท นาถ ยัยอุ๊ หรือแม้กระทั่งน้องอีฟ

"สงสัยลืมผัวแก่คนนี้ไปแล้วละมั้ง..." ลุงพลบ่นกับตัวเอง ก่อนตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองไป

พอช่วงสายที่เริ่มไม่มีคน ลุงพลก็สั่งข้าวแกงร้านข้าง ๆ มากิน จนถึงช่วงเที่ยง ก็ยังไม่เห็นเมียเด็กคนไหนมารายงานตัวสักคน เรียกได้ว่าเงียบจนผิดสังเกต จนลุงพลถอดใจ แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะตัวแกเองก็รู้สึกว่ามีเมียเด็กเยอะเกินไปละ เริ่มจัดลำดับความสำคัญไม่ถูก ฮ่า....

แต่ว่า อยูดี ๆ ก็มีสาวน้อยนักเรียนมัธยมปลายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา ทำเอาลุงพลถึงกับอ้าปากค้าง เด็กคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย ถึงได้น่ารักขนาดนี้

เด็กคนนี้สูงไม่น่าจะถึง 160 ซม. ผิวขาวป่านหยวกกล้วย ผมยาวทำไฮไลต์สีน้ำตาลอ่อน สาวน้อยคนนี้ดูดีในชุดนักเรียนคอนแวนต์ ลุงพลหมั่นใจว่าเด็กสาวคนนี้ต้องเป็นลูกผู้ดีมีสกุลแน่นอน

"เอ่อ...น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ที่นึงคะลุง" สาวน้อยนักเรียนคอนแวนต์คนนั้นพูดกับลุงพล "ลุงคะ?"

"จ๊ะ ๆ ได้จ๊ะหนู" เพราะความตื่นเต้นหรือยังไงไม่ทราบ ลุงพลก็เลยดูประหม่า มันน่าแปลกใจไม่น้อย ที่เสือเฒ่านักล่าพรมจรรย์สาวอย่างลุงพลต้องมาประหม่าต่อหน้าสาวน้อยนักเรียนคอนแวนต์ที่ไม่ว่าดูมุมไหนก็ยังอายุไม่น่าจะถึง 18 ปี



แต่สิ่งหนึ่งที่ลุงพลรู้ สาวน้อยคอนแวนต์คนนี้มีชื่อว่า ภาสินี ถิ่นทวีพัฒนา ณ ภูเก็ต เดี๋ยวนะ นามสกุลนี้มัน!!! นามสกุลนักการเมืองใหญ่ของประเทศเลยนี่หว่า

"เงินค่ะลุง" สาวน้อยคอนแวนต์คนนั้นยื่นแบงค์ยี่สิบสองใบให้ลุงพล ก่อนเดินไปนั่งกับแก๊งค์สาว ๆ นักเรียนคอนแวนต์ ลุงพลคิดว่าสาวน้อยพวกนี้คงมาสมัครเข้าเรียนต่อแน่นอน ไม่เรียนหมอก็คงเรียนพยาบาลชัวร์

หลังจากนั้น ลุงพลก็ขายน้ำเต้าหู้ในช่วงเที่ยงไป พอของหมดในช่วงบ่าย ลุงพลก็เตรียมล้างหม้อไหเก็บของเตรียมกลับบ้าน ระหว่างที่กำลังจะเดินทางกลับ ลุงพลก็เหลือบไปเห็นหมอพลอยกับไอ้หนุ่มไฮโซที่เกือบขับรถเฉี่ยวแกเมื่อวันก่อนกำลังคุยกันหน้าเคร่งเครียดอยู่ตรงลานจอดรถ

"นั่นมันหมอพลอยกับ...ใครวะ?" ลุงพลแอบดูสถานการณ์อยู่ด้านนอก ความจริงแกจำไอ้หนุ่มคนนั้นได้ ไอ้หนุ่มคนนั้นขับรถราคาหลายล้านเกือบเฉี่ยวแกเมื่อวันก่อน แล้วก็จ้างคนให้มากระทืบ แต่โชคดีที่หมอพลอยช่วยเอาไว้ได้ทัน ตกลงมันมีธุระอะไรกับหมอพลอยกันนะ

........................

"น้องพลอยฟังพี่หน่อยซิครับ!!!" เจ้าบอย ภูวนาทพยายามอธิบายและปรับความเข้าใจกับหมอพลอยว่าที่คู่หมั้น "พี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยนะ พี่บริสุทธิ์จริง ๆ เชื่อพี่เถอะ!!"

"เชื่ออะไร!!!" หมอพลอยร่นคิ้วใส่พี่บอย "ครอบครัวพี่ก็ออกจะร่ำรวย แล้วทำไมพี่ถึงคิดไปทำธุรกิจอะไรแบบนั้น ไปทำแชร์ลูกโซ่หลอกเงินคนอื่นทำไมคะ?"

"มันไม่ใช่แชร์ลูกโซ่..." ไอ้บอยส่ายหน้า "มันเป็นธุรกิจขายของออนไลน์ ที่เราต้องลงทุนก่อนเพื่อหวังกำไรจากการขาย โดยให้ลูกทีมของเราเป็นผู้สนับสนุน"

"ก็นั่นแหละ แชร์ลูกโซ่" หมอพลอยตอบ "พี่บอย พี่ไปเคลียร์เรื่องของพี่ให้เสร็จก่อนเถอะ ถึงจะมาคุยกับพลอยน่ะ พี่รู้ตัวไหมว่าข่าวของพี่ดังไปทั่วประเทศแล้ว พลอยไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย"

"พลอย...ฟังพี่ก่อนซิครับ" ภูวนาทถือวิสาสะจับมือพลอยพรรณ แต่ถูกอีกฝ่ายสะบัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี "ทำไมถึงทำตัวงอแงเหมือนเด็กครับพลอย?"

"พี่บอกตัวเองเถอะค่ะ" เจ้าหญิงน้ำแข็งดุ "ได้ข่าวว่าพ่อพี่ไปประกันตัวพี่มาเมื่อคืนไม่ใช่เหรอ? แทนที่พี่จะเก็บเนื้อเก็บตัวเคลียร์คดีตัวเอง แต่ยังมีหน้ามาง้อมาตื้อพลอย พี่เป็นคนยังไงคะ ถามจริง ๆ เถอะ"

พอเห็นหมอพลอยเริ่มต่อต้านแบบนั้น เจ้าบอยก็เลยต้องงัดท่าไม้ตายออกมา ด้วยการใช้อำนาจของพ่อมาข่มขู่ ถึงไม่อยากทำก็ต้องทำ เพราะหมอพลอยคนนี้ดื้อด้านเหลือเกิน

"พูดกับพี่ให้ดีหน่อยนะพลอย" ภูวนาทเริ่มดุใส่ "อย่าลืมนะว่าครอบครัวพลอยต้องให้พี่..."

"จะทวงบุญคุณอะไรนักหนา?" เจ้าหญิงน้ำแข็งเริ่มเดือด เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ก็ไม่เคยเจอผู้ชายตอแยและดื้อด้านอะไรแบบนี้มาก่อนเลย "พี่บอย ถามจริง ๆ เถอะค่ะ พี่ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า ถึงมาข่มเหงผู้หญิงเนี่ย แล้วก็เลิกได้แล้วไอ้นิสัยข่มขู่เนี่ย พลอยบอกพี่แล้วไงว่าให้เลิกทำนิสัยแบบนี้ พลอยไม่ใช่คนยอมให้ใครมารังแกอยู่ฝ่ายเดียวนะคะ คิดผิดคิดใหม่ได้ค่ะ ขอเตือน"

"แล้วจะให้พี่ทำยังไงละครับพลอย..." ภูวนาทเริ่มตัดพ้อ ไม่ว่าจะทำไรก็เหมือนจะผิดตลอดในสายตาของพลอยพรรณ "บอกพี่มาเถอะ พี่ต้องทำยังไงพลอยถึงจะใจอ่อนรับรักพี่สักที"

"ถอนหมั้น..." พลอยพรรณตอบอย่างแข็งกร้าว "แล้วก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นเถอะค่ะพี่บอย พี่ไม่ได้ใกล้เคียงกับผู้ชายในสเป็คของพลอยเลยแม้แต่น้อย เข้าใจตรงกันนะคะ พลอยขอตัว"

"พลอย!!! อย่าพึ่งไปซิครับ คุยกันก่อน!!!" ไอ้บอยยังไม่เลิกรา ดึงแขนพลอยพรรณจนฝ่ายหญิงร้องด้วยความเจ็บปวด



"โอ้ย!!! เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย!!! ปล่อย!!!" พลอยพรรณร้องด้วยความตกใจ ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาพยาบาลหนุ่มสาวที่แอบดูอยู่ห่าง ๆ "ปล่อยนะพี่บอย!! คนอื่นเค้ามองอยู่!!! ปล่อย!!!"

"ไม่ปล่อย!!! จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง!!!" ไอ้บอยยืนยันหนักแน่น

พอเห็นท่าไม่ดี ลุงพลที่แอบดูอยู่ก็ทนไม่ไหว เลยต้องเข้าไปช่วยหมอพลอยเมียรักของตัวเอง

"คุณ!!! คุณทำอะไรน่ะ!!" ลุงพลชี้หน้าไอ้บอย หนุ่มไฮโซลูกแหง่ไม่เอาไหนที่กล้ามาข่มเหงน้ำใจเมียหมอยอดดวงใจของมัน "ที่นี่มันสถานที่ราชการนะ ผู้หญิงเค้าไม่เต็มใจจะคุยด้วย ก็หัดรู้จักความเป็นสุภาพบุรุษหน่อยเถอะ!!!"

"พี่บอย!! พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย!!!" ลูกขวัญ ภาสินี นักเรียนคอนแวนต์ที่มาอุดหนุนร้านน้ำเต้าหู้ของลุงพล ที่วันนี้เธอมาทำธุระเรื่องเรียนต่อที่วิทยาลัยพยาบาลด้วยมาเห็นเข้า ก็เลยรีบวิ่งเข้าไปห้ามศึกทันที "พี่บอย!!! หยุด!!! อายเค้า!!!"

ลุงพลถึงกับแปลใจไม่น้อย ไม่คิดว่านักเรียนคอนแวนต์ตัวน้อยที่มาอุดหนุนร้านน้ำเต้าหู้ของมันเมื่อช่วงเที่ยงเป็นน้องสาวของไอ้หนุ่มลูกแแหง่คนนี้ แล้วทีนี้พอเห็นว่าจนมุม ไอ้บอยก็เลยต้องปล่อยมือ แล้วเดินหน้ามุ่ยออกมา ก่อนที่จะกลับไปขึ้นรถ ภูวนาทชี้หน้าลุงพลอย่างเอาเรื่อง

"มึงอีกแล้วนะไอ้แก่ เดี๋ยวมึงเจอกู!!" ไอ้บอยชี้หน้าลุงพลอย่างเดือดดาล "ลูกขวัญ!!! กลับ!!!"

"พี่บอย!!! พี่ใจเย็น ๆ หน่อยซิคะ!!!" ลูกขวัญที่มีสติสตังดีกว่าพี่ชายดุใส่ "ขอโทษนะคะพี่พลอย ขวัญขอโทษ!!"

"พร้อมเมื่อไรก็บอก" เพราะความโกรธที่เห็นหมอพลอยโดนรังแก และอาจเป็นเพราะศักดิ์ศรีความเป็นทหารเก่า ก็เลยทำให้ลุงพลทำเก๋าโดยไม่เจียมสังขาร แต่สิ่งหนึ่งที่ลุงพลไม่คาดคิดก็คือ

"ลุงพล..." หมอพลอยยิ้มให้ลุงพลที่มาช่วยเธอเอาไว้ในนาทีคับขัน "ขอบคุณนะคะ"



แค่ได้เห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ของหมอพลอย ก็ทำเอาลุงพลใจชื้นขึ้นมาแล้ว ลุงพลเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาหมอพลอยเพื่อสอบถามข้อมูล แต่อยู่ดี ๆ ก็เกิดหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม จนเป็นฝ่ายหมอพลอยที่ต้องเข้ามาช่วยพยุงตัวลุงพล

"ลุงพล!!!" หมอพลอยเขย่าตัวลุงพลด้วยความเป็นห่วง "ช่วยด้วย!!! ลุงพลเป็นลม ใครก็ด้วยช่วยพยุงลุงพลไปที่ห้องพยาบาลหน่อย เร็ว!!"

แล้วสติสัมปชัญญะของลุงพลก็ค่อย ๆ เลือนหายไป พร้อมกับใบหน้าของหมอพลอย และใบหน้าของยามที่เข้ามาช่วยพยุงแกขึ้นมาจนพื้นคอนกรีต


โปรดติดตามตอนต่อไป