ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกคอมเม้นที่ให้กำลังใจ โดยเฉพาะบางคนที่เสนอความคิดเห็นที่นำไปใช้ในการแต่งได้อีก เรียกได้ว่าเป็นผู้อ่านที่มีคุณภาพสุดๆไปเลยค่ะ แต่ก็ต้องขอโทษที่ข้ามมาแต่งเรื่องใหม่เพราะพอมีไอเดียใหม่ๆขึ้นมาทีไรก็ชอบลงมือเขียนทันที แบบนี้สินะถึงไม่จบสักเรื่อง TT

เรื่องนี้ได้แนวคิดมาจากในคอมเม้นนะคะ พอได้ข้อมูลมาก็เกิดจินตนาการไปไกลเลยกลายเป็นเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ แต่ยังไม่ค่อยชินกับแนวคิดใหม่เพราะยังจับจุดดำเนินเรื่องไม่ได้ เลยเขียนแบบค่อยเป็นค่อยไปนะคะ เนื้อเรื่องอาจจะช้าๆไปบ้างต้องขออภัยด้วยนะคะ

ห่างหายกันไปนานจริงๆ

ส่วนอันนี้นอกเรื่องนะครับ จากรีดผู้ติดตามมานานตั้งแต่แอคเก่า เลยพอรู้ว่าจขกทน่าจะชอบแนวนี้ ผมไม่รู้นะครับว่าจขกทจะรู้จักแนวนี้มาก่อนรึเปล่า
คือมันมีแนวที่เรียกว่า ENF อยู่ ซึ่งอีแนวนี้มันคือการโชว์ของผู้หญิงครับ แต่มันจากสถานการณ์ที่บังคับให้โชว์ เช่น โดยสะกดจิตร่างกาย โดนสับขาหลอกหรือว่าเผลอเซ็นสัญญาแปลกๆ ซึ่งใจจริงๆของพวกเธอไม่อยากโชว์ด้วยซ้ำ มันเลยทำให้พวกเธอเกิดความอับอาย และสู้กลับโดยพยายามทำให้ตัวเองถูกปิดน้อยที่สุด ซึ่งความสนุกมันอยู่ตรงนี้ ตรงที่เราจะได้เห็นพวกเธอพยายามสุดความเพื่อทำให้ตัวเองอับอายน้อยลงแต่สุดท้ายก็แพ้และล้มลงในที่สุด

แต่ใดๆ สิบคำบรรยายก็ไม่เท่าดูเอง อันนี้คือ
ที่เป็นmmdครับ

เอาจริงแนวแปลกๆผมมีเยอะมาก ตั้งแต่ สามัญสำนึก NPC ไม่รู้ตัว โชว์แบบแอบ และอีกเยอะ พอดีค้นลึกไปหน่อย

- Shame
- Exhibition
- Humiliation
- Mind Control
- Public Use
คำเตือน: เรื่องทั้งหมดคือเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการที่หลุดโลกไปไกล กรุณาอ่านเพื่อความสนุกโดยไม่ต้องหาเหตุผลใดๆมารองรับ 



นายหม่น ชายวัย 39 ปี หน้าตาบ้านๆผิวสีเข้ม เป็นคนเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใครแถมยังขี้ขลาดไม่กล้าสู้หน้าใครด้วย วันๆของนายหม่นจึงทำงานเป็นภารโรงในมหาลัย ตกเย็นก็กลับบ้านที่ราวกับบ้านร้าง ไม่มีใครสักคน ญาติก็เสียไปหมด ครอบครัวก็ไม่มี แฟนยังไม่เคยมีสักคนเพราะไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปคุย สุดท้ายวันนี้จึงต้องซื้อเค้กจุดเทียนฉลองวันเกิดคนเดียว

นายหม่น: เที่ยงคืน! ฟู่วว~

นายหม่นเป่าเทียนจนดับ ห้องที่ไร้แสงไฟจึงมืดสนิทในทันที อายุ 40 แล้วสินะ นายหม่นนั่งถอนหายใจก่อนจะลุกไปเปิดไฟที่กำแพง

ป๊อก!

ไฟดวงเล็กแสนประหยัดถูกห้อยอยู่กลางห้อง เห็นเค้กก้อนเล็กวางบนโต๊ะ แต่ไม่ได้กินทันทีเพราะต้องเก็บไว้กินเป็นมื้อๆตอนหิว อย่างน้อยก็มื้อเช้าก่อนออกไปทำงาน คงแทนข้าวเช้าได้

ตอนนี้ได้เวลาแห่งความสุข กิจกรรมยามว่างนี้เป็นสิ่งเดียวที่ค้ำยันจิตใจเอาไว้ นายหม่นเปิดมือถือที่จอร้าวไปครึ่ง เข้าเว็ปโป๊ก่อนจะถอดกางเกงชักควย

สายตาของนายหม่นจดจ้องอยู่กับมือถือ จนไม่รู้ตัวเลยว่าได้มีของบางอย่างตกลงมาจากฟ้า มันพริ้วไหวตามสายลมก่อนจะเข้ามาทางหน้าต่าง

กว่าจะรู้ตัวก็ทำกิจกรรมยามว่างเสร็จไปแล้ว จึงหันไปเห็นขนนกสีขาววางอยู่บนโต๊ะ ที่เดียวกับที่เขาวางเค้กไว้

นายหม่น: ขนนกอะไร สวยจังว่ะ มีราคาไหมเนี่ย

นายหม่นหยิบขนนกขึ้นมาดู บนขนนกยังปรากฏลวดลายแปลกๆ คงมีใครทำขึ้นมาแน่ๆ ขนนกปกติคงไม่มีลายแบบนี้ ดูแล้วก็ตื่นเต้นหวังว่าจะมีราคา

วูบ!!

ทว่าตอนนั้นเอง ระหว่างจับพลิกไปพลิกมาก็เกิดแสงเป็นเส้นวาดขึ้นมาบนอากาศ นายหม่นตกใจโยนขนนกทิ้งทันที

นายหม่น: เชี้ยไรว่ะเนี่ย? ตาฟาดรึปล่าว?

นายหม่นขยี้ตามอง เส้นแสงยังคงอยู่สักพักก่อนจะหายไป มันคืออะไรกันแน่ ว่าแล้วก็ลองเอื้อมมือหยิบขึ้นมาใหม่ ขนนกเบาหวิวราวกับไม่ได้ถือเอาไว้

ตรงปลายขนนกมีสีดำ ทั้งๆที่ทั้งขนเป็นสีขาวทั้งหมด นายหม่นลองจับแบบปากกาอีกครั้ง แล้วลองตวัดวาดมั่วๆ

วูบ~ วูบๆ~ วูบ!

ทันใดนั้นก็เกิดแสงสีขาวบนอาการตามการตวัดมือวาด นี่มันเกินสามัญสำนึกไปแล้ว! ตอนนี้นายหม่นราวกับได้ของเล่นชิ้นโปรด ตวัดวาดไปเรื่อยๆจนท้องห้องสว่างไปด้วยเส้นแสง ใครมองมาคงเห็นเป็นคนบ้า เพราะแสงเหล่านี้มีเพียงนายหม่นเท่านั้นที่เห็น

นายหมืน: ฮ่าๆๆ อะไรว่ะเนี่ย ใครสร้างมันขึ้นมา? ต้องแพงมากแน่ๆ นี่เรากลายเป็นพวกตกยุคแล้วสินะ ฮ่าๆ

เป็นปกติของคนแก่ที่ตามเทคโนโลยีไม่ทัน จึงเข้าใจว่าขนนกนี้เป็นของไฮเท็คไว้ให้เด็กเล่น คงเสริมสร้างจินตนาการให้เด็กได้ไม่น้อย คิดแล้วคิดอีกก็คงมีราคาแน่นอน!

นายหม่น: ลองเขียนบ้างดีกว่า

นายหม่นตัดสินใจลองเขียนเป็นประโยค เส้นแสงสีขาวปรากฏขึ้นบนอากาศอีกครั้ง

~นักศึกษาสาวๆช่วยภารโรงเก็บขยะ~

เป็นคำที่คิดขึ้นมาเล่นๆ มันแว๊บเข้ามาในหัวจึงลองเขียนออกไป ทว่าเส้นแสงที่ปกติจะหายไป กลับกลายเป็นสีทอง!

วิ้ง!

ประโยคนั้นกลายเป็นสีทองแล้วหายไป ทำนายหม่นงงไปสักพัก จึงลองเขียนประโยคอื่นๆ

~คนชื่อหม่นหล่อเท่~

~เงินจ๋าอยู่ไหน พี่จะไปหา~

~วิ่งเร็วมันนี่ วิ่งมาทางนี้เร็ว~

ทว่าประโยคเหล่านั้นมันไม่กลายเป็นสีทอง มันหายไปเหมือนเส้นแสงปกติที่วาดมั่วๆ มันมีฟังก์ชั่นยังไงกันแน่?

คิดไปก็ปวดหัว นี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานเป็นภารโรงแต่เช้า นายหม่นจึงปิดไฟนอน

..

..

..

เช้าวันต่อมา

นายหม่นลุกมาล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำแต่งตัว กินเค้กของเมื่อคืน แล้วใส่รองเท้าวิ่งจ็อกกิ้งไปทำงาน โชคดีที่บ้านอยู่ใกล้มหาลัยจึงประหยัดค่าเดินทางไปได้

หน้าที่ตอนเช้าคือเข็นถังขยะไปทิ้งรวมกัน นายหม่นทำหน้าที่ตามปกติ ทว่าก็มีนักศึกษาสาวเดินมาหา

!!

นี่มันวิกฤตชัดๆ นายหม่นรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตา เดี๋ยวคงเดินผ่านไปไม่ก็เดินมาทิ้งขยะเฉยๆ มันจึงหยุดลากถังทันที

??: หนูช่วยนะคะ

นายหม่น งง งวย รีบตอบ

นายหม่น: มะไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง

??: ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้หนูช่วยนะ

นายหม่น: เอ่ออ.. ก็ได้ครับ

นายหม่นจับปีกหมวกกดลงหลบหน้า ไปเอาถังอีกใบมาเข็น นักศึกษาสาวคนนั้นก็เข็นมาประชิดข้าง ทำไมทั้งน่ารักทั้งใจดีแบบนี้นะ หรือเพราะเป็นวันเกิด

พอเข็นมาถึงถังใหญ่ก็ต้องตะลึง เพราะเห็นนักศึกษาสาวเข็นถังขยะใบอื่นมารอกันอยู่แล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้รกันแน่

??: นั่นไงภารโรง.. ลุงภารโรงคะช่วยไขกุญแจหน่อยค่ะ พวกหนูรอลุงมาเปิดนี่แหละ ^^

นายหม่น: ครับๆๆ สักครู่นะครับ

นายหม่นรนรานทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะหันไปมองอะไร เดินชนถังนู่นทีถังนี้ที รีบไขกุญแจเปิดล็อค แต่เขาจะให้นักศึกษาสาวเข้ามาในนี้ไม่ได้เพราะมันสกปรก

นายหม่นจึงยืนประจำทางเข้าคอยรับขยะมาเท ทำไมวันนี้ทุกคนถึงมาช่วยกันนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน กระทั่งทุกถังว่างเปล่า นักศึกษาสาวก็แยกย้ายกันไป

นายหม่น: เห้ออ.. หมดสักที เกิดบ้าไรขึ้นเนี่ย หรือมีคะแนนพิเศษ?

นึกไปนึกมาก็นึกออกแค่นี้ ทว่าก็หันไปเห็นขนนกในกระเป๋าเสื้อ!? มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง จำได้ว่าไม่ได้เอามาด้วย

นายหม่นหยิบขึ้นมา พบว่าเป็นขนนกอันนั้นจริงๆ ลองตวัดวาดก็เกิดเป็นเส้นแสง ตอนนั้นเองที่นึกอะไรขึ้นได้

นายหม่น: เห้ย! หรือว่าเพราะเจ้านี่!!

จำได้ว่าเมื่อคืนเขียนประโยคแรกว่า ~นักศึกษาสาวๆช่วยภารโรงเก็บขยะ~ หรือว่าสิ่งที่เขียนจะเป็นจริง!!?

ยิ่งคิดยิ่งตกใจ ยังไงงานตอนเช้าก็ใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่เข็นถังขยะไปวางตามจุด อยู่ๆก็นึกอะไรขึ้นได้

~นักศึกษาชายช่วยภารโรงเก็บถังขยะเข้าที่~

วิ้ง!

แสงสีทองปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้วประโยคก็หายไป ทันใดนั้นนักศึกษาชายที่อยู่รอบๆก็เดินมาช่วยเก็บถังขยะจริงๆ ช่วยไม่ได้ที่นายหม่นจะลองถาม

นายหม่น: น้องครับ.. คือว่าทำไมมาช่วยผมเก็บถังครับ?

??: ลุงถามอะไรนะ? ปกติผู้ชายต้องช่วยเก็บไม่ใช่หรอ นี่ลุงไปอยู่ไหนมาเนี่ย ใครๆก็รู้กัน

นายหม่นยิ้มๆเดินถอยกลับมา ไม่รู้ว่าจะกลัวทำไม แค่คุยกับนักศึกษาก็กลัวซะแล้ว คงเพราะไม่ได้สุงสิงกับใครมานาน

ว่าแต่ทำไมทุกคนถึงรู้ ทั้งๆที่เพิ่งเคยไปเมื่อกี้ หรือว่าขนนกนี่จะไม่ธรรมดาจริง? คิดแล้วก็มองขนนกพลางตื่นเต้นในใจ แต่เมื่อคืนก็ลองเขียนไปหลายประโยค ทำไมได้ผลแค่อันเดียว?

~กระผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการ~

~คนชื่อหม่นถูกเงินหล่นทับ~

~มีคนเดินเอาตังมาให้~

ไม่ได้ผลสักนิด ลองอีกหลายประโยคก็ไม่ได้ผล นี่มันยังไงกันแน่ แต่งานช่วงเช้าก็หมดแล้ว จึงเดินไปหาที่นั่งพัก เผื่อจะคิดอะไรออกบ้าง

ตอนนั้นเองที่เดินผ่านโซนห้องน้ำ เห็นนักศึกษาสาวๆเดินเข้าห้องน้ำก็นึกหื่น ลองเขียนอะไรแผลงๆออกไป

~นักศึกษาสาวเข้าห้องน้ำไม่ปิดประตู~

วิ้ง!

นายหม่น: เห้ย! ทำไมได้ผลล่ะ เวรแล้วไง!

นายหม่นตื่นตระหนกรีบเอามือปัดๆเส้นแสงบนอากาศกลัวว่าจะเป็นจริง แบบนั้นคงวุ่นวายแน่ๆ ไม่รู้ว่ายกเลิกได้ไหม จึงอยากลองไปเช็คดู

แต่จะเข้าไปดูก็ยังไงอยู่ นายหม่นยืนอยู่ไกลๆ เห็นจากด้านข้างเท่านั้น เพราะมีกำแพงบังด้านหน้าห้อง สักพักก็มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งเดินเข้าห้องน้ำไป

มุมด้านข้างเห็นไม่ค่อยชัดแต่ก็เห็นขอบประตูได้ ถ้าประตูปิดจะเห็นทันที ทว่าเข้าไปแล้ว ไม่ปิดประตู!? นักศึกษาสาวจากห้องอื่นๆก็เดินออกมา ทีแรกนึกว่าไม่มีคน แต่ไม่ปิดประตูนี่หว่า

ในใจก็ปลอบตัวเองว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือของมัน คิดไปคิดมาก็ถอนหายใจโล่งอก ความคิดหื่นๆจึงปรากฏขึ้นมาแทน

คราวนี้นายหม่นหาที่ลับตากลัวคนเห็น เขียนเส้นแสงบนอากาศภาวนาให้แสดงผลด้วยเถอะ อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง

~นักศึกษาสาวแก้ผ้าก่อนเข้าห้องน้ำ~

วิ้ง!

ทันทีที่เห็นแสงสีทอง นายหม่นก็ยิ้มแปลกๆออกมา มันได้ผลจริงๆ! เริ่มคิดแล้วว่าไม่ควรขายขนนกอันนี้ เขาควรเก็บไว้เป็นสมบัติ!

นายหม่นทำตัวลับๆล่อๆเดินกลับมาที่เดิม ทว่าก็พบว่ามีนักศึกษาชายหลายคนนั่งอยู่แล้ว แต่ตรงนั้นคือจุดเดียวที่เห็นห้องน้ำหญิง จึงเดินไปยืนใกล้

??: ไม่ปวดฉี่กันบ้างรึไงนะ ฮ่าๆ หายไปไหนกันหมด

??: เอาน่า รอหน่อย ของดีมีให้ดูอยู่แล้ว

??: ดาวมหาลัยเขาเข้าห้องน้ำที่ไหนกันนะ ใครพอมีข้อมูล?

??: เออ น่าสนใจนะ

นายหม่นได้ยินบทสนทนาก็ยิ่งสงสัย คุยกันราวกับเป็นเรื่องปกติ ถ้าใช่อย่างที่คิด พวกนี้กำลังพูดถึงนักศึกษาสาวที่แก้ผ้าก่อนเข้าห้องน้ำแน่ๆ

นายหม่น: เอ่ออ.. ขอโทษนะครับ ผมขอถามอะไรหน่อย.. ได้ไหม?

??: ครับๆ ว่าไงลุง

??: ไม่ต้องกลัวพวกผมหรอก ฮ่าๆ

นายหม่น: คือว่าทำไมมารวมกันตรงนี้ครับ?

??: อ่าว ลุงก็รู้ไม่ใช่เร๊อะ เป็นสามัญสำนึกเลยนะ ที่พวกนักศึกษาหญิงจะแก้ผ้าก่อนเข้าห้องน้ำ ลุงก็มารอดูไม่ใช่รึไง?

??: ไม่มั้ง เรื่องนี้ใครๆก็รู้ ลุงเขาคงถามว่าทำไมไม่ไปรอดูห้องน้ำอื่น

??: เออจริงด้วย ฮ่าๆ.. ก็ที่อื่นคนเยอะนี่ลุง ที่นี่คนน้อยดี

??: เห้ยๆ มาแล้วๆ

ระหว่างที่คุยกันก็มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งเดินมา เป็นสาวแว่นตัวเล็กไม่คุ้นหน้าคงอยู่ปีหนึ่ง พวกนี้อยู่ปีสามจึงเดาได้ทันที

นายหม่นเองก็สูดหายใจลึกหลบหลังเสา มองไปยังทางเข้าห้องน้ำหญิง สาวแว่นตัวเล็กคนนั้นก็น่ารักดี จะแก้ผ้าจริงๆใช่ไหม!?

สาวแว่นมองไปรอบๆอย่างกังวล มีคนผ่านไปผ่านมาและมีพวกจับกลุ่มนั่งดูอยู่ด้วย แต่ราวกับไม่มีทางเลือก สาวแว่นพยายามถอดชุดนักศึกษาให้รัดกุมที่สุด

เวลาถอดจะเอาแขนมาบังแล้วก้มเยอะๆ แต่บางส่วนก็หลุดรอดออกมาให้เห็นอยู่ดี เพราะมัวแต่ปิดด้านหน้า แผ่นหลังเปลือยเปล่ากับก้นเล็กๆจึงเผยออกมาทั้งหมด สาวแว่นพับชุดวางไว้หน้าห้องน้ำก่อนจะเดินเข้าไป

??: น่ารักดีนะ แต่ปิดซะจนไม่เห็นอะไรเลย

??: ตาไวไม่พอ กูเห็นนมเว้ย เห็นแว๊บๆหน้าอกเล็กแต่ได้รูปอยู่นะ

??: มีใครเห็นหีไหมว่ะ

??: ปิดซะขนาดนั้นใครจะมองทัน

ฮ่าๆๆๆๆ

นายหม่นยิ่งฟังยิ่งใจเต้น ราวกับสามัญสำนึกถูกเปลี่ยนโดยประโยคที่มันเขียน รู้สึกเลยว่าตัวเองมีอำนาจบางอย่าง ขอแค่มีขนนกอันนี้ ขอแค่มีเจ้านี่!

นายหม่นดีใจจนเนื้อเต้นจับขนนกพลางเดินออกไปอย่างร่าเริง ทำเอานักศึกษามองเหยียด นี่พวกมันเพิ่งคุยกับภารโรงบ้าไปหรอเนี่ย

..

..

หลายชั่วโมงผ่านไป

นายหม่นลองเขียนประโยคไปมากมาย จนเริ่มจับจุดได้แล้ว ทุกอันที่ได้ผลจะเป็นการปรับเปลี่ยนสามัญสำนึกของทุกคนในทันที แม้จะยังติดขัดอยู่บ้างแต่ก็สำเร็จไปตั้ง 3 อัน

~ครูสาวในมหาวิทยาลัยแต่งตัวเซ๊กซี่~

~นักศึกษาสาวไม่ใส่ชุดชั้นใน~

~อาชีพภารโรงได้เงินเดือนสูงกว่าครู~

ที่จริงนายหม่นดีใจกับข้อที่สามมากที่สุด ดีจริงๆที่ทดลองเขียนไปตั้งเยอะ พรุ่งนี้ก็เป็นวันเงินเดือนออกพอดี คงได้ไม่ต่ำกว่าสองหมื่นแน่ๆ เงินจ๋า~

??: มานั่งแอบอะไรตรงนี้คะ!

!!

นายหม่นสะดุ้งโหย่ง หันไปเจอกับครูสาวที่แต่งตัวเซ๊กซี่ เสื้อเกราะอกกระโปรงสั้น ถุงเท้าตาข่ายรองเท้าส้นสูง หุ่นดีชะมัดจนเผลอมองไปพักนึง

??: ลุงเป็นภารโรงสินะ ฉันถามว่ามาแอบอู้อะไรตรงนี้คะ? เงินเดือนก็ได้มากกว่าดิฉันที่เป็นครู รู้ไหมว่าต้องลำบากขนาดไหนกว่าจะสอบเป็นครูได้ แต่นี่ดูสิ ได้เป็นภารโรงทั้งทีแต่มาแอบอู้เนี่ยนะ

สงสัยด้วยความเป็นครูจึงสวดไม่ยั้ง นึกถึงครูสมัยเด็กเลยชอบจู้จี้แบบนี้เหมือนกัน

นายหม่น: เอ่อ.. ขอโทษครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้

??: อย่าให้เห็นอีกนะว่าแอบอู้ ครั้งหน้าฉันจะแจ้งกับทางมหาลัยจริงๆนะคะ

นายหม่นก้มหน้าก้มตาเดินออกมา ไม่เถี่ยงกลับสักคำ อย่างน้อยก็ได้รู้แล้วว่าประโยคที่เขียนนั้นได้ผล!

ตอนนี้คงใกล้เวลาพักเที่ยงเลยเห็นนักศึกษาพากันออกมาประปราย นึกดูแล้วก็แอบอู้จริงๆนี่หว่า ตั้งแต่เช้ายันเที่ยงเลย ท้องก็ร้องหิวซะแล้ว จึงเดินไปโรงอาหาร

พอไปถึงก็เจอกับนักศึกษาที่ต่อแถวซื้ออาหาร แสงในโรงอาหารสว่างสไวตามมาตรฐาน จนเห็นหัวนมดันเสื้อนักศึกษาขึ้นมาจางๆ เห็นแล้วกระชุ่มกระชวยดีจริงๆ

นายหม่นไปต่อแถวพลางเหล่มองหัวนม สาวคนนั้นน่ารักดีจนเผลอมองนานไปหน่อย กลายเป็นความซวยของมันจนได้

??: นี่ลุง! มองอะไรย่ะ โรคจิตรึไงคะ?

เสียงเตือนมาจากนักษาสาวที่มันมอง นายหม่นสะดุ้งรีบเดินหนีไปแถวอื่น ไม่กินก็ได้ก๋วยเตี๋ยว จึงไปต่อแถวข้าวมันไก่ ราคาพอกัน

คราวนี้นายหม่นพยายามไม่มองนานๆ กวาดตาผ่านเสื้อนักศึกษาที่รัดรูป เห็นหัวนมกับใบหน้าสวยๆก็อดยิ้มไม่ได้ กลายเป็นว่านายหม่นค่อยๆเชี่ยวชาญซะงั้น

??: ต้มทอด?

นายหม่น: ข้าวมันไก่ต้มครับ

??: พิเศษหรือธรรมดา?

นายหม่น: ธรรมดาหนึ่งจานครับ

จ่ายเงินรับจานอาหารก็เดินไปหาที่นั่งกิน แต่โต๊ะไหนก็เต็มไปหมด ปกติจะเดินไปกินด้านหลัง แปปๆหมดแล้ว ทว่าวันนี้อยากลองใช้ขนนกช่วย

จากการทดลองไปมาหลายชั่วโมง มีครั้งหนึ่งที่มีคนเดินผ่านมาพอดี และได้รู้ว่าไม่มีใครเห็นเส้นแสงเหมือนกับเขา ดังนั้นนายหม่นจึงหยิบขนนกขึ้นมาเขียนอย่างไร้กังวล

~สาวๆชวนภารโรงไปนั่งกินข้าว~

ไม่ได้แหะ

~นักศึกษาสาวเว้นที่ไว้ให้ภารโรง~

ก็ยังไม่ได้แหะ

~ภารโรงมีที่นั่งกินข้าวเสมอ~

ไม่ได้สักอัน จากตอนแรกรู้สึกมีพลัง ตอนนี้กลายเป็นห่อเหี่ยวขึ้นมา ใช้ขนนกไม่เป็นก็เหมือนกิ้งก่าได้พลอยสินะ

นายหม่นจึงเดินไปหลังโรงอาหารเช่นเดิม จากบรรยากาศที่เต็มไปด้วยสาวๆกลายเป็นความเงียบเหงาเหมือนทุกวัน พลันนึกถึงห้องน้ำหญิงขึ้นมา.. ตัดสินใจเปลี่ยนไปนั่งแถวห้องน้ำดีกว่า

นายหม่นยิ้มอีกครั้ง ข้างๆโรงอาหารมีห้องน้ำตั้งอยู่ ใกล้ๆยังมีโต๊ะม้าหินเหมาะสำหรับทานข้าวพอดี

ตอนแรกก็กังวบว่าจะมีใครมาจองที่รึยัง เพราะตรงนี้เห็นห้องน้ำหญิงชัดมาก แต่กลับไม่มีใครมาสักคน ทว่าพอนึกดูดีๆจะมีนักศึกษสาวที่ไหนมาเข้าห้องน้ำที่นี่

เพราะห้องน้ำหญิงที่นี่ไม่มีกำแพง เป็นเพียงห้องส้วมติดกัน 4 ห้อง โดยด้านหลังจะเป็นห้องน้ำชาย ตรงด้านหน้าหันออกมาข้างนอก คนที่ผ่านไปผ่านมาคงมองได้ง่ายๆ เพราะจำได้ว่าเขียน เข้าห้องน้ำไม่ปิดประตูนี่นะ

นั่งนึกไปก็กินไป คงไม่มีใครมาใช้ห้องน้ำจริงๆล่ะ ยกเว้นจะปวดฉี่มากจริงๆ แต่ไปฉี่ข้างทางอาจจะปลอดภัยจากสายตามากกว่าที่นี่อีก ว่าแล้วก็ลองใช้ขนนก

~ทุกคนใช้ห้องน้ำ~

วิ้ง!

เอ๊ะ? ทำไมมีแสงสีทอง ทุกคนใช้ห้องน้ำใช่ความหมายเดียวกับที่เข้าใจไหมนะ ตอนแรกจะลองเขียน เผื่อว่ามีใครไม่ยอมใช้ห้องน้ำไปแอบฉี่ในพุ่มไม้แบบนั้น เพราะการมาใช้ห้องน้ำหญิงหมายความว่า นักศึกษาสาวต้องแก้ผ้าก่อนเข้าห้องน้ำ แล้วไม่ปิดประตูอีก ตอนนี้ไม่ใช่ว่าสามัญสำนึกเปลี่ยนไปแล้วนะ?

ทันใดนั้นก็มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งเดินมา เห็นไกลๆยังสัมผัสได้ถึงออร่าความสวย ต้องเป็นคนดังแน่ๆสวยขนาดนี้ หุ่นผอมเพรียวตัวสูงผมยาวสลวย หน้าตาน่ารัก

และแล้วจากโต๊ะที่นั่งอยู่โดดเดี่ยวก็มีนักศึกษาชายมานั่งด้วย แถมยังมีครูแก่ๆคนหนึ่งมานั่ง ทุกคนวางจานข้าวลงบนโต๊ะราวกับเพื่อนที่มานั่งทานข้าวด้วยกัน

บรรยากาศแบบนั้นน่าอึดอัดสำหรับนายหม่นมาก แต่ก็เสียดายถ้าจะลุกออกไป อย่างน้อยก็ขอดูคนนี้ก่อน

??: นักเรียน ห้ามถ่ายคลิป มันผิดกฏหมายส่วนบุคคล

??: โธ่จารย์ นั่นดาวมหาลัยเลยนะ หยวนๆหน่อยสิครับ ผมไม่เอาไปปล่อยที่ไหนหรอก

??: ไม่ได้ๆ เก็บมือถือเดี๋ยวนี้

??: จารย์ไม่เห็นรอบๆรึไง มีคนถ่ายกันเพียบ

??: แต่ครูนั่งอยู่นี่ เธอห้ามถ่าย!

??: ก็ได้ งั้นผมลุกเอง ฮ่าๆลาก่อนครับ

นักศึกษาที่มานั่งที่โต๊ะต่างพากันลุกหนี จนเหลือแต่นายหม่นกับครูแก่ๆคนนั้น ตรงนี้เห็นชัดที่สุดเพราะอยู่หน้าห้องน้ำพอดี แถมยังได้รู้แล้วว่าเธอคนนั้นเป็นถึงดาวมหาลัย ถึงว่ามีคนมาดูเยอะขนาดนี้

ดาวมหาลัยมองไปรอบๆด้วยสีหน้ากังวล แต่ราวกับไม่มีทางเลือก เธอค่อยๆถอดชุดนักศึกษาออก พร้อมมือที่พยายามปิดส่วนสำคัญ กระทั่งทั้งตัวเปลือยเปล่า

ดาวมหาลัยหันก้นไปทางห้องน้ำ พยายามก้มตัวให้ต่ำใช้มือปิดด้านหน้าอย่างสุดชีวิต เสื้อผ้าก็พับไว้หน้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินเข้าไป

พอเปิดประตูก็เห็นส้วมแบบเก่าที่ต้องนั่งยองๆ ดาวมหาลัยหันหน้าออกมา นั่งยองๆย่อนก้นให้ตรงกับส้วม มือก็พยายามปิดหน้าอก เข่าหุบจนไม่เห็นอะไรเท่าไหร่ แต่ก็เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าได้ลางๆ

นายหม่นก็อดเสียดายไม่ได้ แม้จะเป็นกำไรชีวิตแต่ก็อยากเห็นมากกว่านี้ จึงตวัดขนนกไปมาพลางคิดว่าจะเขียนอะไรดี ยังไงก็ไม่มีใครเห็นเส้นแสงนี้อยู่แล้ว สมาธิทั้งหมดจึงเจาะจงไปที่ดาวมหาลัย

วูบ!!

ทันใดนั้น เส้นแสงที่วาดมั่วๆบนอากาศก็พุ่งตรงไปยังดาวมหาลัยที่นั่งยองๆ เส้นแสงผูกมัดไปที่ข้อมือทั้งสองข้างก่อนจะดึงรั้งจนแขนทั้งสองข้างชูขึ้น

หน้าอกเปลือยเปล่าจึงเผยออกมาต่อหน้าทุกคน เสียงถ่ายรูปดังรัวๆยิ่งกว่าเดิม พร้อมเสียงอุทานฮือฮาจากโดยรอบ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น นายหม่นดีใจจนเนื้อเต้นอีกครั้ง ดาวมหาลัยพยายามดึงมือลงแต่กลับถูกเส้นแสงดึงไว้ สีหน้าของดาวมหาลัยก็ดูตื่นตระหนกเอามากๆ คงสับสนว่ามีอะไรมาดึงมืออยู่แน่ๆ

นายหม่นไม่หยุดแค่นั้น ตีดาบต้องตีในตอนที่มันร้อนๆ เหมือนเคยได้ยินมาจากหนัง จึงตวัดขนนกไปมาเป็นเส้น แล้วเพ่งสมาธิไปที่ขาของดาวมหาลัย

วูบ !!

เส้นแสงพุ่งออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้มันไปผูกกับหัวเข่าทั้งสองข้าง ก่อนจะดึงรั้งจนอ้ากว้าง เผยแคมหีสีชมพูที่กำลังพ่นฉี่ออกมาเป็นเส้นสาย

เสียงฮือฮาดังอีกครั้ง ดาวมหาลัยพยายามดิ้นดึงทั้งแขนทั้งขาให้หุบ ใบหน้าก็แดงก่ำไปหมดแล้ว คงกำลังอายมากแน่ๆ แต่ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่มีผล

ทว่าเมื่อฉี่หยุดไหล อยู่ๆเส้นแสงก็หายไป คงทำหน้าที่ของมันเสร็จแล้วสินะ ดาวมหาลัยก็รีบล้างหีก่อนจะเอามือปิดเดินก้มๆออกมา

นายหม่นฉีกยิ้มหื่น ตวัดขนนกอีกครั้งเพ่งสมาธิไปที่ดาวมหาลัย จินตนาการว่ามัดมือ

วูบ !!

เส้นแสงพุ่งไปหาดาวมหาลัย ก่อนจะดึงรั้งมือทั้งสองข้างไปไว้ด้านหลัง ดาวมหาลัยเธอตกใจเอามากๆ รีบหันหลังเอามือหยิบเสื้อผ้าแล้ววิ่งหนีไป

ด้านหน้าที่ไม่มีอะไรปิดจึงถูกถ่ายเอาไว้ ท่าทางอับอายของดาวมหาลัยทำนายหม่นถูกใจเอามากๆ คงถูกมัดมือจนกว่าจะหาที่ลับตาได้ละมั้ง

หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้รอบๆแถวนี้จะมีคนอยู่เยอะก็ตาม แต่ไม่มีนักศึกษาสาวมาใช้ห้องน้ำห้องนี้เลย คงไปหาห้องน้ำที่อื่นใช้ล่ะมั้ง

นายหม่นกินเสร็จก็ถือจานไปเก็บ แล้วกลับมาทำงานต่อ หน้าที่ช่วงบ่ายก็เก็บขยะเข้าถังกับกวาดใบไม้ แต่วันนี้ไม่มีขยะตกพื้นสักชิ้นเลย คงเป็นผลมาจาก ~นักศึกษาสาวๆช่วยภารโรงเก็บขยะ~

แถมวันนี้ก็ไม่ค่อยมีใบไม้ด้วย เลยถือโอกาสพักผ่อน ในหัวกำลังครุ่นคิดว่าจะเดินเล่นในมหาลัยหรือออกไปข้างนอก แต่จะเดินเล่นที่นี่ทำไมยังไงก็เดินจนเบื่อทุกวันอยู่แล้ว

นายหม่นจึงวิ่งจ้อกกิ้งออกไปข้างนอก ในเมื่อเงินเดือนขึ้นแล้วก็ไม่ต้องประหยัดมากก็ได้มั้ง จึงตัดสินใจเรียกวินมอไซค์

??: ไปไหนครับเพ่

นายหม่น: ไปห้างครับ กี่บาท

??: ยี่สิบครับเพ่

นายหม่นพยักหน้าใส่หมวกกันน็อค ก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายไปห้างสรรพสินค้า หวังว่าจะได้เปิดหูเปิดตาอยากไปมานานแล้ว

..

..

ณ ห้างสรรพสินค้า

มาถึงก็ลงรถจ่ายเงิน เงยหน้ามองตึกใหญ่จนขนลุกซู่ ไม่เคยคิดจะมาสักพักเพราะไม่มีเงิน แต่วันนี้แค่มาเดินเล่นคงไม่เป็นไร ว่าแต่ใส่ชุดภารโรงจะเข้าได้ไหม มันเริ่มกังวล

เดินเข้าไปก็เจอกับลานจอดรถสุดกว้างขวาง ใหญ่กว่าในมหาลัยอีก มีรถสวยๆเพียบเลย ตรงนั้นก็มีที่จอดสำหรับซุปเปอร์คาร์ เดินไปก็ตาลุกวาวไปราวกับเด็ก

มาถึงประตูก็เลื่อนเปิดอัตโนมัติ ลมเย็นตีเข้าหน้าสดชื่นขึ้นทันควัน พอเดินเข้าไปก็เจอกับหลอดไฟมากมายสว่างสไวกับแอร์เย็นๆพัดใส่ผิวไม่หยุด

มองไปทางไหนก็เจอร้านค้าที่ดูหรูหรา คนที่มายังใส่ชุดที่ดูดี ราวกับคนละโลกที่มันอยู่เลย นายหม่นเดินไปทางไหสก็รู้สึกตาลุกวาว จึงลองเดินขึ้นบรรไดเลื่อนเป็นครั้งแรก

รู้สึกดีสุดๆไม่ต้องเดินขึ้นเองให้เมื่อย นี่ต้องจ่ายตังตรงไหนรึปล่าว นายหม่นเริ่มกังวล แต่มองยังไงก็ไม่มีจึงถอนหายใจโล่งอก

เดินไปเดินมาจนเริ่มเวียนหัวซะแล้ว จึงหาที่นั่งพักสมองสักหน่อย มีที่นั่งหน้าร้านชุดชั้นในพอดี ระหว่างนั่งพักก็มองเข้าไปในร้าน

มีผู้หญิงหลายคน แต่ก็มีผู้ชายด้วย สงสัยคงซื้อไปให้เมียหรือมาด้วยกัน ส่วนผู้หญิงก็เข้าไปลองในห้องที่มีม่านกั้น ว่าแล้วก็นึกหื่นขึ้นมาได้

~ผู้หญิงทุกคนลองชุดชั้นหน้าร้านขายชุดชั้นใน~

วิ้ง !

ไม่คิดว่าจะได้ บางทีก็ได้แบบงงๆ แต่ดีแล้ว นายหม่นนั่งมองอย่างสบายใจ คนแถวนี้ก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ และแล้วผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินออกมาหน้าร้าน

เป็นสาววัยกลางคนที่แต่งตัวราวกับไฮโซ มีเครื่องประดับหลายชิ้นคงมีเงินเยอะมากแน่ๆ ทั้งกำไลข้อมือ ต่างหู นาฬิกา และสร้อยคอ

??: มาดูอะไรกันย่ะ ไม่เคยเห็นผู้หญิงลองชุดชั้นในรึไง เสียมารยาท!

สาวไฮโซบ่นใส่คนรอบๆ แต่ก็ถอดเสื้อผ้าออกอยู่ดี แต่แปลกที่ไม่บิดตัวหลบเหมือนนักศึกษาสาว ทั้งยังยืนตรงไม่มือเอาปิดด้วย แต่ก็ไม่ได้หันหน้ามาทางนี้ เห็นได้แต่หลังกับก้นเปลือยๆ จะว่าไปผิวพรรณเธอก็ดีจริงๆ ดูเนียนนุ่มกระจ่างใสเหมือนที่เคยเห็นในโฆษณา

สาวไฮโซถอดเสื้อผ้าเสร็จก็ใส่ชุดชั้นใน ทั้งยกทรงและกางเกงใน ก่อนจะเดินไปส่องกระจกในห้องม่านกั้น แล้วค่อยเดินออกมาที่หน้าร้าน

ทุกอย่างดูราบรื่นราวกับทำแบบนี้มาหลายครั้ง ใส่ชุดกลับตามเดิมเสร็จก็ไปจ่ายเงิน เดินออกมาตามปกติ คงกลายเป็นสามัญสำนึกไปแล้ว คนโดยรอบก็ไม่ได้มองเป็นเรื่องใหญ่อะไร แค่แวะมายืนดูกันเฉยๆ

พอมานึกดูแล้ว คงไม่มีนักศึกษาสาวๆมาลองชุดชั้นในสินะ ก็เคยไปว่าไม่ใส่ชุดชั้นในกันนี่นะ แอบเสียดายหน่อยๆ แต่ก็ลุกย้ายที่ไปดูอื่นบ้าง

ระหว่างนั้นก็เดินผ่านซอยแคบๆมีคนมุงดูอะไรกันเต็มเลย เลยเดินเข้าไปดูบ้าง เงยหน้าขึ้นเห็นป้ายห้องน้ำ อ่อที่นี่คือห้องน้ำนี่เอง แล้วมุงดูอะไรกัน

ยังดีที่เห็นช่องให้คนเดินผ่าน จึงมองได้ง่ายๆ เห็นแค่ชุดนักศึกษาสองชุดถูกพับวางไว้ ทันใดนั้นก็นึกออก มีนักศึกษาออกมาเที่ยวห้างนี่เอง คงเลิกเรียนไว

สักพักก็มีหญิงสาวสองคนเดินเปลือยออกมาทั้งคู่พยายามเอามือปิดนมปิดหรมองซ้ายมองขวาอย่างกังวล นายหม่นจึงฉีกยิ้มหยิบขนนก

เส้นแสงตวัดผ่านอากาศพุ่งตรงไปยังทั้งสองคน มือทั้งสองข้างพลันถูกรวบไว้ด้านหน้า สร้างเสียงฮือฮาแก่ทุกคนโดยรอบ

ทั้งสองรีบหันหลังมาทางนี้ พยายามดิ้นให้มือออกจากกันแต่ก็ไม่เป็นผล คนหนึ่งถึงกับมีน้ำตาไหลออกมา อีกคนก็ส่งเสียงอุทานอย่างไม่พอใจ

นายหม่นไม่มีความสงสารทั้งยังนึกสนุกอยากลองอะไรเพิ่ม จึงลองตวัดขนนกจนเกิดเส้นแสงอีกครั้ง

คราวนี้เส้นแสงพุ่งตรงไปที่หัวนมทั้งสองข้าง ผูกมัดอย่างแน่นหนาก่อนจะดึงรั้งมาทางผู้คนที่ยืนอยู่ ทันใดนั้นสาวทั้งสองคนก็หันหน้ามาทางนี้ด้วยสีหน้าเสียวซี๊ด หัวนมทั้งสองข้างยืดเล็กน้อยจากการถูกดึง

กลายเป็นว่าต้องยืนเอามือไขว้หลัง โดนดึงหัวนมจนหันหนีไปทางอื่นไม่ได้ ทั้งสองคนเริ่มตัวกระตุกถี่ๆ ใบหน้ากลายเป็นลามกก่อนจะอ้าขาแอ่นหีพ่นน้ำหีออกมาราวกับน้ำพุ

ตอนนั้นเองที่เส้นแสงหายไป ทั้งคู่ล้มลงนั่งหงายหลังอย่างหมดแรง ที่พื้นเต็มไปด้วยน้ำหี แน่นอนว่าชุดนักศึกษาก็เปียกไปหมด

เมื่อร่างกายเป็นอิสระทั้งคู่จึงรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ ทว่าพอไม่มีชุดชั้นใน เสื้อนักศึกษาสีขาวเข้ารูปก็อวดหน้าอกเต็มๆ เพราะมันเปียกจนมองทะลุได้ง่ายๆ หัวนมก็ตั้งชูชันยื่นออกมาเล็กน้อย คงเพราะถูกดึงมาสักพัก

จะว่าไปมันเขียนกำกับแค่นักศึกษา ผู้หญิงคนอื่นยังเดินเข้าห้องน้ำกันชิลๆเลยแหะ นายหม่นจึงตวัดขนนกอีกครั้ง

~ผู้หญิงทุกคนแก้ผ้าก่อนเข้าห้องน้ำ~

วิ้ง !

 

จะเปลี่ยนสามัญสำนึกไปแค่ไหนกันนะ

เหมือนเปลี่ยนธรรมเนียมสารพัดอย่างให้ได้ดังใจเลย ดีจริงๆ

เนื้อเรื่องแหวกแนวน่าติดตามจริงๆ จะเปลี่ยนสามัญสำนึกไปได้ถึงไหนกันนะ
พีคเรื่อยๆตามความชำนาญของลุง

ตามต่อเลย

อยากได้แบบนี้บ้างงงงง  

เหมือนเปลี่ยนธรรมเนียมสารพัดอย่างให้ได้ดังใจเลย ดีจริงๆ

พล็อตแนวสะกดจิต,เปลี่ยนสามัญสำนึกนี่ จะกี่ครั้งๆก็เร้าใจเสมอ เปลี่ยนมาแนวยุคปัจจุบันบ้างก็ตัดเลี่ยนได้ดีจริงๆ ตรงจริตผมมากเลยการที่ทุกคนทำเหมือนเป็นเรื่องปกติเนี่ย

เขียนเพิ่มหลังอ่านจบ
-คอนเซ็ปเป็น'เปลี่ยนสามัญสำนึกเรื่องที่เขียน แต่ยังมีสำนึกยางอาย' ทำให้ปฏิกิริยาของผู้หญิงมีหลากหลาย ตั้งแต่อายปกติไปถึงพวกชอบโชว์
-นึกถึงคำพูดที่ว่า'ถ้ายังซิงจนถึงอายุ30แล้วจะกลายเป็นจอมเวทย์' แต่เรื่องนี้เป็น'ถ้ายังซิงถึงอายุ40แล้วจะได้รับไอเทมวิเศษหลุดโลก'(ฮา) น่าเก็บไว้เป็นคอนเซ็ปเรื่องในอนาคตนะ
-วันเกิดทั้งทีน่าจะได้เป็นกล่องของขวัญที่ใส่ปากกาไว้น่าจะดูลึกลับดี(อันนี้แล้วแต่ผู้เขียนชอบ แค่จู่ๆลอยเข้าหน้าต่างเลยมันแค่รู้สึกแปลกเฉยๆ)
-ที่มีสีตัวอักษรตามประเภทที่เขียนนี้ไอเดียดีเลย
-การที่ไม่มีวิธีใช้ให้เลยก็ดีนะ เวลาเขียนมั่วๆแล้วบังเอิญใช้ได้น่าจะดูวุ่นวายดี
-ไอ้'ภาพตัด'เนี่ย แค่สลบหรือตายไปเลยนะ(ฮา)

โห้น่าสนใจมาครับ เป็นแนวที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น writeเขียนเลย แล้วเขียนได้น่าติดต่มด้วยครับ

เริ่มแล้ว

น่าจะช่วยให้ภารโรงเปลี่ยนสามัญสำนึกจะดีกว่านะครับ

ปากกาแบบนี้หาซื้อได้ที่ใหน

น่าสนใจนะครับ

 

ถึงเวลาที่นายหม่นจะเฉิดฉายพร้อมกับปากกาคู่ใจแล้ว