เมื่อหวังอี้ลืมตาได้สติขึ้นมา สิ่งแรกที่มันได้เห็นคือใบหน้าแก่ชราเหี่ยวย่น หนวดเคราหงิกงอรุงรัง ปากกว้างฉีกยิ้มให้เห็นฟันดำสกปรก
   "เอิ้ววววว" หวังอี้ร้อง และรีบถอยหนีจากชายชราที่ยืนคร่อมร่างมันอยู่
   "ฟื้นแล้วรึ พ่อหนุ่ม" ตาเฒ่าถาม
   "ท่านเป็นใคร.....ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...." หวังอี้ถาม
   มันจำได้ว่าอุ้มร่างแม่นางเซียวเฟยซิงกระโดดลงแม่น้ำใหญ่หนีจากเงื้อมมือหวังฟันเจ้า กระแสน้ำนั้นรุนแรงนัก มันพยายามประคองร่างแม่นางเซียวให้ลอยเหนือน้ำ ทว่าท่อนไม้ใหญ่ลอยมากระแทกร่างมัน แล้วทุกอย่างก็วูบดับไป
   "แล้วผู้ที่อยู่กับข้าล่ะ...ท่านพบเห็นหรือไม่"
   "ตอนข้าดึงร่างเจ้าขึ้นมาจากน้ำ เจ้าก็อยู่แต่ผู้เดียวนิ" ชายชราบอก "เจ้ามาอยู่ที่นี่ก็เพราะข้าดึงเจ้าขึ้นมาจากน้ำนี่แหละ...ส่วนข้าเป็นใครน่ะรึ.....หึหึหึ"
   มันเงียบไปครู่ใหญ่
   "ข้าชื่อว่าเฮี๊ยงกวยหลี่"
   "ขอบคุณผู้เฒ่าเฮี๊ยงมากที่ช่วยชีวิตข้า" หวังอี้ลุกขึ้นยืนและคารวะคำนับ
   "ข้ามิได้สนใจจะช่วยชีวิตเจ้า ไยต้องขอบคุณข้า" ตาเฒ่าส่ายหน้า
   "มิคิดช่วยข้า ไยดึงข้าขึ้นจากน้ำเล่า"
   "เจ้าเงียบได้แล้ว ไอ้หนุ่ม" ตาเฒ่าเฮี๋ยงขู่ฟ่อ "หากพบเจ้าที่ท่าน้ำ พวกนางย่อมโหวกเหวกโวยวาย มิยอมอาบน้ำตามปกติน่ะสิ"
   "หือ ผู้เฒ่าพูดถึงใครกันเล่า"
   "เจ้าหุบปากเถิด พวกนางมานู่นกันแล้ว"
   หวังอี้หันมองตามที่เฮี๊ยงกวยหลี่ชี้ พลันก็เห็นดรุณีงามวัยยี่สิบเศษสองคน คนหนึ่งอาภรณ์เหลือง อีกคนอาภรณ์แดง ค่อย ๆ เดินยุรยาตรลงมาที่ท่าน้ำ จากหลังต้นสนใหญ่ที่หวังอี้และเฮี๋ยงกวยหลี่อยู่นั้นมองเห็นพวกนางชัดเจน ทว่าจากท่าน้ำกลับมีพุ่มไม้ใหญ่บังสองบุรุษจากสายตาพวกนาง
   "นั่นภริยาของผู้ใหญ่บ้าน" เฮี๋ยงกวยหลี่ชี้ไปทางสตรีชุดเหลืองและกระซิบ "ส่วนนั่นน้องสาวของนาง แม้จะยังมิได้ตบแต่งกับผู้ใด แต่นางเคยลักลอบเล่นชู้กับบุรุษมากหน้าหลายตานัก ทั้งสองนางนี้ชาวบ้านล้วนนับเป็นยอดหญิงงาม อา"
   แม่นางในชุดเหลืองปลดเปลื้องอาภรณ์ออกแล้ว สองเต้าเต่งของนางกระเพื่อมไหวตามการเคลื่อนไหว
   "สามีนางคงบีบเคล้นหนักนัก" เฮี๋ยงกวยหลี่รำพึง "เต้านมนางหาได้ใหญ่เช่นนี้ไม่ก่อนนางออกเรือน"
   "ผู้เฒ่า....นี่ท่านแอบดูพวกนางอาบน้ำกระนั้นหรือ"
   "ทุกวันด้วย"
   "ผู้เฒ่า.....ท่านช่างชั่วร้ายนัก"
   "ชู่ววว เจ้าอย่าพูดเสียงดัง หากพวกนางได้ยินเราย่อมจะเดือดร้อน"
   "ผู้เฒ่า!!! ทำเช่นนี้ไม่ถูก!!!!!"
   ปลายนิ้วของเฮี๊ยงกวยหลี่จิ้มเข้าที่จุดกลางหน้าอกหวังอี้ มันเซจะล้มแต่กลับตัวแข็งทื่อในฉับพลันอยู่ในท่าเอนเอียงกึ่งจะล้มนั้น เลือดเนื้อแลโลหิตล้วนรู้สึกแข็งทื่อดุจศิลาไม่อาจขยับไปไหนได้
   "เมื่อเจ้ามิอาจยืนดูเงียบ ๆ ได้ก็จงอยู่นิ่งไปเถิด" เฮี๊ยงกวยหลี่กระซิบ "เสร็จกิจแล้วผู้เฒ่าจะคลายจุดให้"
   ว่าแล้วชายชราก็หันกลับไปจ้องเขม็งไปที่ท่าน้ำ หวังอี้นั้นแข็งนิ่งอยู่ในท่าที่หันหน้าไปทางเฮี๊ยงกวยหลี่จึงมิอาจมองเห็นภาพที่ท่าน้ำ ทว่าเสียงตีน้ำและเสียงหัวเราะต่อกระซิกก็พอจะบอกได้ว่าสตรีสองนางนั้นเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเพียงใด  
   มือเหี่ยวย่นแกะเชือกที่ผูกรอบเอวออกและหย่อนกางเกงลง หวังอี้ไม่อาจแม้แต่จะหลับตาจึงได้แต่มองชายชราสาวท่อนเนื้อความยาวเกือบครึ่งหลาที่กุมแน่นในมือ
   "อูวววว ไยเจ้ากอดกันแน่นัก มิยอมให้ข้าเข้าไปแทรกกลางหรืออย่างไร ข้าช่างอยากเอาแก่นกายของข้าไปยัดตามร่องรักแลรูทวารของพวกเจ้ายิ่งนัก"
   "อา" มือเหี่ยวย่นสาวเนื้อด้วยความเร็วสูงขึ้น ใบหน้าสูงวัยบิดเบี้ยวด้วยความสุขสม ยิ่งดูคล้ายมนุษย์น้อยลงไปอีก
   "ท่านช่างอุบาทว์นัก!!!!!!" หวังอี้ร้อง
   "เห้ยยยยย!!!!!!" เฮี๊ยงกวยหลี่ร้อง "เจ้าคลายจุดให้ตนเองได้อย่างไร"
   "ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย" สองสาวที่เล่นน้ำอยู่ร้อง "มีโจรโรคจิตแอบดูพวกเราอาบน้ำ!!!!"
   "เจ้าหนุ่มบัดซบ ทำเราถูกจับได้เสียแล้ว!!!" เฮี๊ยงกวยหลี่ร้อง "ตามข้ามา ผู้เฒ่ามีกระท่อมลับซ่อนอยู่บนเขา เจ้าใช้หลบชาวบ้านได้อยู่"

   เมื่อถึงกระท่อมลับ เฮี๊ยงกวยหลี่ก็หันกลับมาหาหวังอี้และเงื้อฝ่ามือ หวังอี้ผวาหลบ
   "เจ้าเป็นใครกันแน่ ชื่อแซ่อันใด เป็นศิษย์สำนักใด" เฮี๊ยงกวยหลี่ถามด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม
   "ข้าน้อยหวังอี้ มิเคยได้ศึกษาวรยุทธใด" หวังอี้ตอบตามความจริง
   "แล้วเจ้าคลายจุดที่ข้าสกัดไว้ได้อย่างไรเล่า"
   "ตัวข้าเองก็มิอาจทราบได้"
   "หรือว่า...." เฮี๋ยงกวยหลี่ครุ่นคิด
   "ท่านผู้เฒ่า ดึงกางเกงขึ้นก่อนดีกว่าหรือไม่ อึ๊กกกกกกกกกกกกกกก"
   อีกครั้ง หวังอี้แน่นิ่งไปเมื่อถูกเฮี๊ยงกวยหลี่สกัดจุด
   "หากข้าจะเอาท่อนเอ็นของข้าปาดหน้าเจ้า เจ้าจะคลายจุดตัวเองได้อีกหรือไม่" เฮี๊ยงกวยหลี่ถาม และเดินเข้ามา มือก็กำท่อนเอ็นยกสูง
   "ท่านผู้เฒ่าอย่าเอาสิ่งนั้นมาถูกตัวข้า!!!" หวังอี้ร้องและวิ่งหนีแต่มือเหี่ยวของเฮี๊ยงกวยหลี่คว้าไหล่มันไว้ได้ก่อน
   "ฮ่าฮ่า ข้าเห็นแล้ว" เฮี๊ยงกวยหลี่หัวเราะร่า "ยามเจ้าทนสิ่งที่เห็นไม่ได้ ร่างกายของเจ้าหลั่งน้ำตา แลน้ำตานั้นวิ่งผ่านจุดที่ถูกสกัดจนคลายออกเอง ช่างเป็นความบังเอิญนัก....ไหนลอง....."
   นิ้วของมันจิ้มไปสองจุดที่อกและเอวหวังอี้
   "อั๊กกกกกก"
   "ข้าสกัดจุดไหลเวียนโลหิตเจ้าแล้ว หาดเจ้าคลายจุดเองมิได้ เลือดจะไม่หล่อเลี้ยงร่างกายจนเสียชีวิต แต่จุดนี้หาได้แก้ได้จากร่องน้ำตาไม่"
   "ท่านผู้เฒ่า โปรดเมตตาเถิด...ข้าไม่อาจ...."
   เฮี๊ยงกวยหลี่จิ้มคอหวังอี้ ลิ้นของมันแข็งลงทันที
   "หากแม้นเจ้าสามารถขับเคลื่อนให้น้ำพิสุทธิ์เวียนวนในร่างได้ เจ้าจะคลายจุดตายที่ข้าสกัดไว้ได้"
   น้ำพิสุทธิ์เช่นนั้นฤา
   หน้าอกของมันเจ็บปวด สายตาเริ่มพร่าเลือน ศีรษะวิงเวียนอ่อนล้า
   เรื่องอันใดเล่า ที่ทำให้มันหลั่งน้ำได้
   หวังอี้หลับตา ครุ่นคิดถึงร่างเปลือยของเซียวเฟยซิงที่มันเคยเห็นจนเต็มตา
   "อา" มันรู้สึกได้ถึงความตึงแน่นที่หน้าอกค่อย ๆ จางหายไปขณะที่อวัยวะเบื้องล่างขยายขนาดขึ้น
   เฮี๊ยงกวยหลี่ตบเข่าตนเองฉาดใหญ่และหัวร่อร่า "เจ้าหนุ่มเอ๋ย ร่างเจ้าช่างอัศจรรย์นัก ที่เจ้าทำ มีเพียงหนึ่งในหมื่นที่จะทำได้ เจ้าควบคุมลมปราณและการไหลเวียนของพลังในร่างได้ด้วยพฤติกรรมธรรมดาสามัญ หากได้ฝึกเสียหน่อย เจ้าจะมีพรสวรรค์ยิ่งนัก แต่พรสวรรค์หากมิได้รับการฝึกฝน ย่อมมีแต่เสียเปล่า"
   "ผู้เฒ่า หยุดกลั่นแกล้งข้าเถิด" หวังอี้คราง
   "ข้าหาได้กลั่นแกล้งเจ้าไม่ หากแต่ค้นพบถึงพรสวรรค์" เฮี๊ยงกวยหลี่บอก "หวังอี้ เจ้าอยากฝึกฝนวรยุทธหรือไม่"
   คำตอบแรกที่หวังอี้คิดคือ ไม่คิดอยากฝึกจากท่าน
   "ผู้เฒ่าคิดรับข้าเป็นศิษย์เช่นนั้นหรือ"
   "ใช่แล้ว"
   "ข้ายังมิรู้จักท่านเลย จะให้เป็นศิษย์ท่านได้อย่างไรเล่า"
   "เจ้ารู้ชื่อว่าแล้วมิใช่หรือ ข้า เฮี๊ยงกวยหลี่ ผู้คนในใต้หล้าล้วนรู้จักด้วยสมญาเฒ่าลามก ฝีมือยอดเยี่ยมไร้เทียมทานหาผู้ใดเปรียบ"
   "ท่านคิดว่าสมญาท่านผู้คนเรียกด้วยความนับถือกระนั้นหรือ"
   "ใช่แล้ว ทุกผู้คนล้วนนับถือเฒ่าลามก" เฮี๊ยงกวยหลี่ยืดอก
   หวังอี้กระพริบตาปริบ ๆ
   "ข้า....รู้สึกเป็นเกียรตินัก ผู้อาวุโส ทว่าข้าคงเป็นศิษย์ฝึกวิชากับท่านมิได้"
   "ทำไมเล่า"
   "ข้าจำต้องไปตามหาผู้ที่ร่วงหล่นลงแม่น้ำมากับข้า"
   "สหายเจ้ารึ"
   ".........ใช่ นางเป็นสหายของข้า"
   "เจ้าช่างโป้ปดนัก สตรีมีหรือจะเป็นมิตรกับไก่อ่อนเช่นเจ้า หากฝึกวิชากับข้า เจ้าย่อมมีสิทธิ์พิชิตใจนางได้"
   "นางอาจจะจมน้ำนะท่าน"
   "ถ้าจมป่านนี้ก็จมไปแล้ว" เฮี๊ยงกวยหลี่ยักไหล่ "ข้ามิได้เห็นใครอีกยามช่วยเจ้าขึ้นมาจากแม่น้ำ เจ้าจะไปตามหาแม่นางคนนั้นทางใดได้เล่า"
   "อย่างไรข้าก็ต้องออกตามหานาง" หวังอี้ยืนกราน "อย่างน้อย แม้นรู้ว่านางสิ้นชีพในสายธาร ก็ช่วยให้ข้าหมดสิ้นข้อกังขา"
   "เหตุใดเจ้ากับนางจึงพลัดหล่นลงในแม่น้ำฤา" เฮี๊ยงกวยหลี่ลูบเครา
   "เราถูกตามล่าโดยโจรโฉดชั่วนามหวังฟันเจ้า" นางถูกซัดสลบไป ข้าจึงพานางโดดหนีลงแม่น้ำหลบหนีจากเงื้อมมือโจร หากนางตาย ย่อมเป็นความผิดข้า
   "แล้วหากเจ้าตามหานางแต่กลับไปพบโจรผู้นั้น เจ้าจักต่อกรมันได้หรือไม่"
   "ข้าคงมิอาจสู้ได้"
   "เพราะฉะนั้นแล เจ้าจึงต้องฝึกเพลงยุทธ" เฮี๊ยงกวยหลี่ยืนกราน "พักผ่อนเสียเถิด ร่างกายเจ้าเหนื่อยล้ามากแล้ว พรุ่งนี้ข้าจักสอนวิชาพื้นฐานให้เจ้าสักสองสามกระบวนท่า แล้วเจ้าค่อยออกตามหาคนรักของเจ้า"
   "นางหาใช่คนรักของข้าไม่ เราเป็นเพียง...สหาย"
   "เช่นนั้นเจ้ายิ่งต้องฝึกวิชา" เฒ่าลามกบอก "หากเจ้ารู้วิชาของข้า เจ้าเปลี่ยนสหายเป็นคนรักได้ง่ายเพียงพลิกฝ่ามือ"
   หวังอี้หูผึ่ง
   "ทำเช่นนั้นได้จริงหรือ ท่านอาจารย์"
   "แน่นอน ศิษย์ข้า พักเสีย อาจารย์ของเจ้าสั่ง เราเริ่มฝึกวิชาพรุ่งนี้ยามย่ำรุ่ง"   
   

หนทางอัพเวลมาแล้ว

พบเฒ่าลามกเพื่อฝึกฝีมือ ดีงามจริง ๆ

อาจารย์เทพมาก 555

พระเอกเราจะเก่งแล้ว

พระเอกเริ่มฉายแววว่ามีพรสวรรค์ตั้งแต่ช่วยนางเอกจากหวังฟันเจ้า

จนโชคชะตามาพบกับอาจารย์ที่จะช่วยฝึกฝนพระเอกให้แก้แค้นให้พ่อและช่วยแก้แค้นให้นางเอก

ยังขาดเคล็ดวิชาและอาวุธวิเศษนะครับ

ผมชอบตรงผู้แต่งมีมุกตลกแทรกไว้ระหว่างบทสนทนา ทำใหเเรื่องดูไม่หนักไม่ดาร์กจนเกินไป

ว่าแต่เฒ่าลามกนี่เป็นจอมยุทธ์จริงหรือเปล่าครับ  ฟังดูเหมือนเป็นคำด่าซะมากกว่า

ข้าขอคารวะเป็นศิษย์ท่านเฒ่าลามก

หวังอี้เริ่มจะสมหวังแล้ว

ฟังแค่ฉายาก็น่าเรียนด้วยละ55555

 

หวังอี้มีอาจารย์สอนวิชาให้แล้ว

ท่านผู้เฒ่าจะได้ถ่ายทอดวิชาเฒ่าลามกเสียที

ทุกอย่างในยุทธภพล้วนมีคำว่าอัศจรรย์และบังเอิญทั้งนั้น

เขียร์พระเอก

เฒ่าลามกผู้นี้ สมควรคำนับเป็นอาจารย์อย่างยิ่ง