เอาเข้าแล้ว คราวนี้เอาปืนมาด้วย ใครจะร่วง ใครจะรุ่ง โปรดติดตามกันต่อไป (มีเฮแน่ๆ) 

ลุงพลนี่โครตเจ้าเล่ห์

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอย่างเร็วครับ พอดีอยากรีบปั่นเร็ว ๆ ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้วนะครับ เป็นบทสรุปของเรื่องราวทั้งหมด ซึ่งบอกได้เลยว่าทุกคนต้องรับผลกรรมที่ตัวเองสร้างไว้ โดยเฉพาะเจ้าบิ๊ก ที่ทำเลวทรามตำช้ากับน้องพิมมี่มานานเหลือเกิน นี่เป็นข่าวดีสำหรับทีมน้องพิมมี่นะครับ ที่จากนี้ไปเธอจะหมดเวรหมดกรรมกับไอ้บิ๊กซะที (แต่หมอพลอยไม่รู้ครับ ตอนนี้เธอรับบทหนักมาก น่าสงสารไม่น้อย)

ตอนนี้ค่อนข้างเคร่งเครียดจริงจังนิดนึงนะครับ เพราะเราเล่นอ้างอิงเรื่องข้อกฏหมาย ผมออกตัวก่อนว่าไม่แม่นเป๊ะ เพราะไม่ได้ทำงานด้านกฏหมายโดยตรง หากผู้อ่านคนไหนมีข้อมูลทางกฏหมายแน่น ๆ จะแนะนำหรือติชมในตอนนี้ ผมยินดีครับ

ตอนท้าย ๆ มีบทเลสของ โดนัท - เฟิร์น นิดหน่อย ไว้แก้เครียดนะครับ ขอซ่อนนิดนุง ฮ่า....

.....................................................


ไอ้บิ๊กเคาะประตูหน้าห้องน้องพิมมี่หนักมาก จนตอนนี้ห้องอื่น ๆ เริ่มเปิดประตูหันมามองที่ห้องของพิมมี่เป็นทางเดียวกัน ไอ้บิ๊กมันก็เห็น แต่ตอนนี้มันสติหลุดไปแล้ว เพราะความโกรธที่พิมมี่กับลุงพลแอบแอบควงกัน

"มองอะไรวะ!!" ไอ้บิ๊กหันกลับไปตวาดใส่พวกเด็กหอที่เปิดประตูออกมาดู "อ้อ!? พวกมึงอยากรู้เหรอ แฟนกูมีชู้ไง ไอ้สัส!? หนุ่ม ๆ มีไม่ชอบ ไปชอบคนแก่รุ่นราวคราวลุงคราวปู่ เปิดประตูนะพิม!!!"

เสียงเคาะประตูดังลั่นไปทั่วทั้งชั้น ตอนนี้ไอ้บิ๊กไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขณะเดียวกับ ทางฝั่งลุงพลกับพิมมี่รีบแต่งตัวและคิดหารือเพื่อหาทางออกจากสถานการณ์คับขันเช่นนี้

"เราจะทำยังไงดี!!!" พิมมี่มีท่าทีตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด "ถ้าเปิดประตู มันเล่นหนูกับลุงถึงตายแน่ ๆ"




"พิมมีเบอร์เรียกยามไหม ให้ยามขึ้นมาด่วน หรือไม่ก็โทรตามตำรวจมาที่นี่ เร็ว!!" ลุงพลสั่งการอย่างเข้มแข็ง ประสบการณ์ชีวิตสอนให้มันสุขุมรอบคอบในการตัดสินใจในสถานการณ์กดดันเช่นนี้ ลุงพลตัดสินใจแล้วว่าในเมื่อไอ้บิ๊กยังจองเวรมันไม่เลิกรา ก็คงต้องเป็นหน้าที่ของมันที่จะส่งไอ้เด็กคนนี้กลับไปนอนในซังเตอีกรอบ

พิมมี่โทรแจ้งยามข้างล่าง รายงานถึงสถานการณ์ฉุกเฉิน พิมมี่หันมาบอกกับลุงพลว่าพี่ยามกำลังขึ้นมา ให้ปิดประตูอย่าเปิดออกมาเด็ดขาดเพื่อความปลอดภัย

"เราจะรอดไหมคะลุง?" พิมมี่ดูกระวนกระวายมาก "หนูกลัวจังเลย"

พิมมี่โอบกอดภารโรงเฒ่าด้วยความหวาดกลัว สายตาของเธอมองประตูที่สั่นสะเทือนจากแรงทุบจากไอ้บิ๊กที่กำลังเดือดสุด ๆ อยู่ด้านนอก

"กูบอกให้เปิด!!!" ไอ้บิ๊กตะโกนลั่น "พิม ไอ้สัสลุงพล มึงกล้าดียังไงถึงมาเป็นชู้กับเมียกู ไอ้ชาติชั่ว!!!" บุรินทร์ทุบบานประตูหน้าห้องพิมมี่เสียงดังลั่น จนทำเอาเด็กหอคนอื่น ๆ เริ่มทนไม่ไหว ส่งเสียงโวยวายมากขึ้น

"เอะอะอะไรกันวะ เกรงใจห้องข้าง ๆ หน่อยซิ!!" หนุ่มออฟฟิศวัยทำงานคนหนึ่งตะโกนออกมาจากอีกมุมห้อง

"มึงอย่าเสือก นี่มันเรื่องของผัวเมีย!!" ไอ้บิ๊กทำท่าลูบคลำกระเป๋าสะพายหนัง ที่มีปืนลูกซองประดิษฐ์ข้างใน หนุ่มออฟฟิศคนนั้นรับรู้โดยสัญชาตญาณว่าไอ้เด็กคนนี้มีของ ก็เลยปิดประตูเงียบเข้าไปในห้อง

"กลับไปซะไอ้บิ๊ก!!!" พิมมี่ตะโกนลั่นออกมาจากข้างนอกห้อง "กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงแล้ว อย่ามายุ่งกับชีวิตกูอีก"

"กูไม่สน!!!" บุรินทร์ตะโกนลั่น "มึงมีชู้กับไอ้ลุงพล ทำไมวะพิม หนุ่ม ๆ อย่างกูเลวมากนักเหรอ ถึงไปเอาคนแก่รุ่นราวคราวพ่อคราวปู่มาทำผัว"

"ตั้งสติหน่อยเถอะว่ะไอ้บิ๊ก" พิมมี่ตะโกนกลับมา "มึงคิดว่าทำแบบนี้มึงเท่ห์เหรอวะ ผู้หญิงเค้าไม่รักมึงแล้วยังจะตามตื้ออรีก หน้าด้านชิบหาย ไอ้อ่อน!!!"

"พูดหมา ๆ เหรอวะพิม!!!!" ไอ้บิ๊กเดือดดาลหนักกว่าเดิม "กูเข้าไปในห้องได้ มึงตายแน่ ทั้งมึง ทั้งไอ้ลุงพล!!!"

"เฮ้ย!!??บิ๊ก!!!" พี่ยามที่คุยกับบิ๊กข้างล่างขึ้นมาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน "นี่มันอะไรกันเหรอ? ใจเย็นก่อนซิ!!"

"ใจเย็นอะไรอีกวะพี่!!!" ไอ้บิ๊กหันกลับมาอย่างหัวเสีย "แฟนผมมีชู้ พาชู้มานอนกกในห้อง เป็นพี่ พี่จะทำยังไง หา!!"

"เดี๋ยวนะ...มีอะไรค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากัน รู้ไหมตอนนี้วุ่นวายไปทั้งชั้นแล้ว" พี่ยามพยายามเกลี้ยกล่อมไอ้บิ๊ก ก่อนหันกลับไปถามลูกน้องว่าตำรวจใกล้มาถึงยัง พอรู้คำตอบว่าตำรวจกำลังขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาในซอยหอพักของพิมมี่แล้วก็รู้สึกอุ่นใจขึ้น "ประเด็นเรื่องส่วนตัว พี่ไม่ขอออกความเห็น แต่พี่จะพูดแบบนี้นะบิ๊ก ตอนนี้บิ๊กทำเกินกว่าเหตุ ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาดีกว่า"

"ผมพูดดีแล้วพี่!!!" ไอ้บิ๊กหัวเสียหนักกว่าเดิม "แต่พิมไม่ฟังเลย เปิดประตูซิวะพิม!!!!"

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นทั้งชั้น พวกเด็กหอและคนเช่ารายอื่น ๆ เริ่มส่งเสียงสบถกันมากขึ้นให้ตามตำรวจมา เพราะไอ้บิ๊กดูไม่สนใจใครอีกแล้ว

ลุงพลที่แอบฟังอยู่ ครุ่นคิดแผนการบางอย่าง หากมันนิ่งเฉยอย่างนี้คงไม่ดี ก็เลยตัดสินใจจะเปิดประตูไปเผชิญหน้ากับโจทย์เก่าอย่างไอ้บิ๊ก

"ลุงจะทำอะไร!!!" พิมมี่เอ่ยปากถามสุภาพบุรุษวัยดึกของเธอ "ออกไปลุงตายนะ!!"

"เดี๋ยวลุงจัดการเอง" ลุงพลยืนยันหนักแน่น "ใจเย็นก่อนบิ๊ก ลุงจะเปิดประตูออกไปแล้ว"

"เออ!!ออกมาได้สักทีไอ้ห่า!" ไอ้บิ๊กตวาดใส่ พอลุงพลเปิดประตู ไอ้บิ๊กเดินปรี่เข้าไปต่อยหน้าลุงพลฉาดใหญ่ ชายสูงวัยเซถลาจนเกือบล้มไปนอนกองกับพื้น มันพยายามปัดป้องหมัดของไอ้บิ๊กที่จัดว่าหนักเอาเรื่อง

"มึงกล้าดียังไงเป็นชู้กับเมียกู!!!" ไอ้บิ๊กใส่ไม่ยั้ง ลุงพลพยายามปัดป้องอย่างสุดความสามารถ แต่เรี่ยวแรงคนแก่จะไปสู้อะไรกับคนหนุ่มได้ ลุงพลทำได้เพียงแค่ปัดป้องหมัดซ้ายขวาของไอ้บิ๊กที่สลับกันกระทบใบหน้าของมัน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะบิ๊ก!!!" พิมมี่ตะโกนลั่น พยายามดึงตัวบิ๊กออกจากลุงพล แต่เธอถูกไอ้บิ๊กเหวี่ยงแขนใส่จนล้มลงไปกองกับพื้น "โอ้ยยยย!!!?? ช่วยด้วยคะ!!!"

พอเห็นท่าทางไม่ดี พี่ยามและลูกทีมเลยรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อช่วยเหลือลุงพลด้วยการดึงตัวไอ้บิ๊กออกมา ตอนแรกไอ้บิ๊กจะคว้าปืนลูกซองประดิษฐ์จากกระเป๋าหนังสะพาย แต่พี่ยามไหวตัวทัน รีบคว้ามือไอ้บิ๊กได้ทัน และจับมันนอนคว่ำกับพื้นและสวมกุญแจมือไขว้หลังเพื่อไม่ให้มันดิ้นรนไปไหนได้

"จับตัวได้แล้ว อย่าดิ้นนะ ไปสงบสติอารมณ์ที่โรงพักแล้วกัน ตำรวจกำลังมาพอดี" พี่ยามใช้เข่ากดแผ่นหลังของบิ๊กเอาไว้ "ไม่เป็นไรนะครับคุณลุง?"

"เลวที่สุด ประสาท!!!" พิมมี่เหมือนรู้งานเร็ว เลยเล่นไปตามเกม "มึงปัญญาอ่อนหรือไง นี่มันญาติกูที่โคราชไอ้บิ๊ก ยิ่งนานวันมึงยิ่งเหมือนหมาบ้าเข้าไปทุกวันแล้วรู้ไหม!!!" พอด่าไอ้บิ๊กหนำใจ ร่างอวบเลยหันกลับไปดูแลกิ๊กเฒ่าของเธอ "ไม่เป็นไรนะคะลุงพล"

พิมมี่กระพริบตาเป็นสัญญาณให้ลุงพลเล่นไปตามเกม พอเห็นเช่นนั้นลุงพลก็เลยเนียนไปตามน้ำเพื่อหาเรื่องมัดตัวไอ้บิ๊กไม่ให้ดิ้นคดีหลุด คราวนี้ติดคุกยาวแน่นอนมึง

"ลุงไม่เป็นไรจ๊ะหลานเอ้ย....อูยยย" ลุงพลใช้มือกุมใบหน้าที่ฟกช้ำของมัน ถึงจะเจ็บแต่ก็รู้สึกสะใจนิด ๆ ที่คราวนี้สามารถส่งตัวไอ้บิ๊กกลับซังเตได้อีกรอบ และคงอีกนานกว่าจะได้ออกมาอีก

สักพักตำรวจก็ตามมาถึง และจัดการพาตัวไอ้บิ๊กไปที่โรงพักแถวดินแดง และเชิญตัวลุงชุมพลและพิมพาภรณ์ไปให้การด้วย

........................................................................................

หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดหรูใจกลางเมืองในช่วงเย็น หมอพลอยอาบน้ำแต่งตัวและบันทึกคลิปเสียงลุงพลที่เธอแอบอัดเอาไว้ ตอนแรกหมอพลอยคิดว่าจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมด้วยการโทรไปถามเพื่อนสาวที่เป็นทนายความเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่อีกใจเธออยากให้ลุงพลถูกจับตัวแบบคาหนังคาเขา เพื่อที่มันจะไม่สามารถหนีรอดไปทำร้ายใครได้อีก



แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีเบอร์แปลก ๆ โทรมาเข้ามาในสมาร์ทโฟนของเธอ หมอพลอยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะนั่นคือเบอร์ของไอ้บิ๊ก ญาติผู้น้องตัวแสบของเธอ

"ฮัลโหล มีอะไรเหรอบิ๊ก?" หมอพลอยถาม

"พี่พลอย....ช่วยผมด้วยครับ" บิ๊กสารภาพ "ผมถูกตำรวจจับ ตอนนี้อยู่ที่โรงพักดินแดง....."

"อะไรนะ!!!?? อีกแล้วเหรอ!!!" ร่างสูงตาค้าง เพราะไม่คาดคิดว่าญาติคนน้องจะไปก่อวีรกรรมจนทำให้ตัวเองถูกจับอีกรอบ "แกไปทำอะไรมา? ทำไมบิ๊กถึงเป็นคนแบบนี้!!!"

"ผมขอโทษครับพี่....ช่วยผมด้วยนะครับ" บิ๊กน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว เหมือนจะร้องไห้ สักพักก็มีเสียงแปลก ๆ ซึ่งเป็นเสียงของร้อยเวรประจำ สน.ดินแดง "ขอโทษนะครับ ผม ร.ท.พีรพงษ์ ดำรงค์ธรรม ผมกำลังเรียนสายอยู่กับใครครับ ใช่ญาติหรือผู้ปกครองของนายบุรินทร์หรือเปล่า?"

"ค่ะคุณตำรวจ" หมอพลอยตอบ "ดิชั่นเป็นญาติกับบิ๊ก หรือบุรินทร์เองค่ะ ไม่ทราบว่าเจ้าบิ๊กไปทำอะไรเหรอคะ?"

"หนักหนามาทีเดียวครับ" ร้อยเวรตอบ "พกพาอาวุธเถื่อน ข่มขู่ ทำร้ายร่างกาย เอาเป็นว่าคุณ....."

"พลอยพรรณค่ะ" หมอพลอยตอบ

"โอเค คือคุณพลอยพรรณพอจะติดต่อผู้ปกครอง หรือเดินทางมาที่โรงพักได้ไหมครับ" ร้อยเวรกล่าว "ตอนนี้ผมอยู่กับฝ่ายผู้เสียหายสองคน คนแรกคือนางสาวพิมพาภรณ์ กับคุณลุงชุมพล ตอนนี้กำลังสอบปากคำกันอยู่"

"โอเคค่ะคุณตำรวจ" ร่างสูงตอบตกลง "เดี๋ยวดิชั้นจะรีบไปทันทีเลย"

หลังจากกดวางสาย หมอพลอยถึงกับไมเกรนขึ้นสมอง อุตส่าห์กำชับเจ้าบิ๊กแล้วว่าให้ใจเย็น แต่สุดท้ายก็ไม่ฟัง คราวที่แล้วเธออุตส่าห์ติดต่อเพื่อนที่เป็นทนายให้ช่วยเดินเรื่องประกันตัวมัน แต่ครั้งนี้คงยากเสียแล้ว เรียกได้ว่าทำตัวเองแท้ ๆ ไอ้บิ๊ก ที่แน่ ๆ คือ ดันไปมีเรื่องกับลุงพล นักการภารโรงเจ้าเล่ห์ประจำวิทยาลัยพยาบาล เธอกลัวว่าคราวนี้ลุงพลจะใช้เหตุผลเรื่องไอ้บิ๊กกดดันเธอมากกว่าเดิม

ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ หมอพลอยรู้ดีว่าไม่ควรโทรไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ของเจ้าบิ๊ก เพราะยิ่งจะทำให้ท่านต้องทุกข์ใจหนักกว่าเดิม ก็เลยตัดสินใจประวิงเวลาไปสักระยะ หญิงสาวรีบแต่งตัวด้วยชุดทะมัดทะแมงที่สุด เพื่อเดินทางไปยังสถานีตำรวจ

ตอนแรกเธอตั้งใจจะโทรไปหาพี่กร ให้มาช่วยเป็นเพื่อน แต่มาคิดอีกที พี่กรเหนื่อยเพื่อเธอมาเยอะแล้ว ก็เลยตัดสินใจไม่โทรหาดีกว่า

"บิ๊กนะบิ๊ก!!!?รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป!!" หมอพลอยมีท่าทีฉุนเฉียวอย่างหนัก เธอเดินออกจากห้อง ลงลิฟต์แล้วเปิดประตูรถ Toyota Prius สีขาวที่จอดในโรงจอดรถชั้นใต้ดินของคอนโดมิเนียมหรู เพื่อเดินทางไปยังสถานีตำรวจย่านดินแดง ที่เจ้าบิ๊กถูกควบคุมตัวอยู่

.......................................................................................

หลังจากที่เดินทางไปถึงสถานีตำรวจ หมอพลอยในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนส์สีน้ำเงินและรองเท้าส้นสูงสีขาว พร้อมด้วยกระเป๋าแบรนสุดหรูปรากฏตัวตรงหน้ารอยเวร ที่กำลังสอบปากคำพิมพาภรณ์กับลุงพลอยู่

"สวัสดีคะ" หมอพลอยพนมมือไหว้ร้อยเวรตรงหน้า "ดิชั้นพลอยพรรณ เป็นญาติของเจ้าบิ๊กคะ"

"โอเค เชิญนั่งก่อนครับ" ร้อยเวรโบกมือเป็นสัญญาณให้หมอพลอยนั่งด้านข้างพิมพาภรณ์ หมอพลอยหันไปมองพิมมี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ฝ่ายพิมมี่เองก็ไม่ได้ยีหระอะไร เพราะในที่สุดเธอก็สามารถจำกัดไอ้บิ๊กให้ไปพ้น ๆ จากชีวิตของเธอเสียที

"โอเค...มาก็ดีแล้วนะครับ" ร้อยเวรกล่าวสรุปข้อหาที่เจ้าบุรินทร์ต้องเจอ ซึ่งบอกได้เลยว่าอ่วม ยิ่งสืบประวัติย้อนหลังยังมีคดีติดตามตัวในลักษณะเดียวกัน คราวนี้บอกได้แค่ว่าต่อให้ทนายเก่งแค่ไหน มีเงินก้อนโตเท่าไร ก็ยากที่จะช่วยไอ้บิ๊กออกมาจากซังเตได้

หมอพลอยได้แต่พยักหน้ายอมรับในโชคชะตา ในใจก็นึกตำหนิอารมณ์ร้อนทะลุจุดเดือดของญาติคนน้อง เมื่อตำรวจพาเจ้าบิ๊กออกมาจากห้องสอบสวน หมอพลอยเหลือบมองบุรินทร์ด้วยหางตา และไม่หันกลับไปมองอีกเลย

"พี่พลอย...ผมขอโทษ" เจ้าบิ๊กพนมมือไหว้ญาติคนพี่ "อย่าบอกพ่อกับแม่นะครับพี่พลอย ผมขอร้อง"

"เดินต่อไปไอ้น้อง" ตำรวจที่ควบคุมตัวเจ้าบิ๊กพยายามดันร่างของมันให้เดินต่อไป มือของไอ้บิ๊กถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือ และไม่แน่ใจเสียด้วยว่าเมื่อไรมันจะได้รับอิสรภาพอีก ในเมื่อมันเคยได้รับโอกาสแล้ว แต่ไม่รู้สำนัก คราวนี้คงยากเสียหน่อยที่พลอยพรรณจะช่วยอีก

...............................................................................

หลังจากพูดคุยกับร้อยเวรและพิมพาภรณ์และชุมพลเสร็จ หมอพลอยตั้งใจจะขอแยกตัวออกมาเพื่อไปเยี่ยมบุรินทร์ที่ห้องขังครั้งสุดท้ายก่อนกลับ เธอหมดเรี่ยวแรงหรือสติปัญญาใด ๆ ที่จะช่วยญาติผู้น้องจอมฉุนเฉียวได้อีก ในขณะที่ลุงพลนั้นใช้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวทางกฏหมายที่มันพอรู้มาบ้างเพื่อเอาผิดกับไอ้บิ๊กให้ได้



"ผมยอมไม่ได้นะครับ เจ้าเด็กคนนี้มันพยายามจะฆ่าผมเหมือนคราวก่อน คุณตำรวจไปสืบค้นแฟ้มคดีเก่าได้เลย มันจะเอาปืนมายิงผมอ่ะ คิดดู แล้วแบบนี้ผมยังจะต้องรออะไรอยู่" ลุงพลร่ายยาว กะบี้ให้เจ้าบิ๊กไม่ได้ผุดได้เกิดเลย

"หมอเสียใจกับสิ่งที่เจ้าบิ๊กมันทำนะคะลุงพล" หมอพลอยหันกลับไป "แต่หมอขอเถอะคะ เจ้าบิ๊กมันเป็นญาติของหมอ เห็นแก่อนาคตของบิ๊กเถอะนะคะลุงพล"

"เห็นแก่อนาคตไอ้บิ๊กเหรอคะพี่พลอย!!!" พิมมี่สวนกลับไปบ้าง "แล้วอนาคตหนูละว่าไง!!! ไหนพี่บอกว่าทุกอย่างโอเค พี่พลอยสอนมันยังไงอ่ะ มันถึงตามมาราวีหนูอีก นิสัยไม่ดี!!!"

"โอเค ๆ ทุกคนใจเย็นก่อนครับ" ร้อยเวรกล่าวตัดบท "คดีนี้เป็นคดีอาญา เรื่องพยายามฆ่าเนี่ยมันยอมความไมได้ ส่วนโทษที่จำเลยจะได้รับต้องปล่อยให้เป็นดุลยพินิจของศาลละครับ"

"พอจะมีทางช่วยบุรินทร์ไหมคะคุณตำรวจ?" หมอพลอยถามร้อยเวรด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"คงยากครับ จำเลยมีคดีเก่าแบบนี้ แนะนำให้สารภาพไปตามตรงดีกว่า เผื่อศาลท่านจะเมตตาลดโทษให้ได้บ้าง แต่ก็...อาจจะยากหน่อยนะครับ" ร้อยเวรตอบตามความจริง จนทำเอาหมอพลอยหน้าถอดสีด้วยความตกใจ

"ดีแล้วคะ คนชั่วอย่างไอ้บิ๊กสมควรได้รับบทลงโทษหนัก ๆ" พิมมี่เปิดเปลือยความรู้สึกสะใจออกมา จนลุงพลต้องสะกิดให้เธอสำรวม เพราะหมอพลอยนั่งเงียบอยู่

พอนึกออก หมอพลอยจำได้ว่าเธออัดคลิปเสียงลุงพลที่พยายามแบล็คเมล์เธออยู่ ไหน ๆ มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอตั้งใจจะแลกหมัดกับภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์ ให้มันรู้ไปเลยว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรมเหลือแล้ว

"จะทำอะไรก็คิดถึงพ่อถึงแม่ให้เยอะ ๆ เด็กสมัยนี้มันไม่รู้จักคิดเลยจริง ๆ" ลุงพลแกล้งพูดลอย ๆ เพื่อเตือนสติหมอพลอย มันไม่มีทางรู้หรอกว่าหมอพลอยแอบบันทึกเสียงมันเอาไว้ แต่มันกันไว้ก่อน เผื่อในกรณีไม่คาดฝัน พอคิดได้ มันเสี่ยงเกินไป หมอพลอยเลยตัดใจไม่แจ้งความกับตำรวจเรื่องถูกลุงพลแบล็คเมล์ หญิงสาวกำหมัดแน่นเป็นครั้งแรกด้วยความโกรธ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้

เรื่องนี้คงโทษใครไม่ได้นอกจากเจ้าบิ๊ก ที่เจ็บไม่รู้จักจำ ทั้ง ๆ ที่หมอพลอย พ่อและแม่ของมันเตือนหนักหนาให้กลับตัวกลับใจเป็นคนดี เลิกอารมณ์ร้อน แต่สุดท้ายทุกอย่างก็สูญเปล่า หลังจากการพูดคุยสามฝ่ายระหว่างหมอพลอย พิมมี่กับลุงพล และร้อยเวรเสร็จสิ้นลง หมอพลอยขออนุญาตเข้าไปพูดคุย แต่ถูกตำรวจปฏิเสธ เพราะหมดเวลาการเข้าเยี่ยมผู้ต้องหาไปนานแล้ว



สุดท้ายหมอพลอยก็เดินเหม่อลอยออกมาจากโรงพัก หลังจากจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ลุงพล เธอไม่สามารถปิดบังพ่อกับแม่ของเจ้าบิ๊กได้อีกต่อไป แม่ของบิ๊กเป็นลม ส่วนพ่อก็โกรธจัด และประกาศว่าจะตัดขาดพ่อลูกกันเลยทีเดียว พลอยพรรณได้ถอนหายใจ ก่อนกลับขึ้นรถแล้วขับกลับไปที่คอนโด ส่วนลุงพลขับรถมอเตอร์ไซค์กลับ ตอนแรกพิมมี่จะขอซ้อนท้ายกลับไปด้วย แต่ถูกมนุษย์ลุงปฏิเสธ เพราะเรื่องอุตส่าห์มาได้ดี ตอนแรกพิมมี่ก็งอน แต่ลุงพลบอกว่าทั้งหมดมันดีกับตัวของพิมเองทั้งนั้น

"หนูอยู่หอนั้นไม่ได้แล้วละ พวกคนในหอคงเอาเรื่องของหนูไปนินทากันสนุกปากแน่ ๆ" พิมมี่แสดงความวิตกกังวลออกมา

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุงช่วยออกค่ามัดจำหอใหม่ให้ พอหนูได้ค่ามัดจำหอเก่า ค่อยมาคืนลุง หนูว่าดีไหม?" สุภาพบุรุษวัยดึกอย่างชุมพลยื่นข้อเสนอ พอได้ยินแบบนั้น พิมมี่ยิ้มร่าจนเกือบลืมตัวโผเข้ากอดกิ๊กวัยดึก

"ใจเย็นก่อน อย่าลืมว่าข้างนอกเราเป็นอะไรกัน" ลุงพลย้ำเตือนเด็กสาวอีกครั้ง "เอางี้ หนูกลับไปนอนที่ห้องก่อน เดี๋ยววันเสาร์ลุงหยุดงาน จะช่วยหนูหาหอพักใหม่ ๆ สวย ๆ ให้"

"หนูขอแค่พออยู่ได้ ใกล้มหาลัยก็พอแล้วคะลุงพล" พิมมี่ตอบ "หนูไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านั้นเลย หนูแค่อยากเรียนจบเร็ว ๆ กลับไปหาพ่อกับแม่ ขอบคุณลุงพลสำหรับทุกอย่างนะคะ"

พิมมี่พนมมือไหว้ชุมพลด้วยท่าทางที่นอบน้อมกว่าที่เคย สำหรับน้องพิมแล้ว ลุงพลเปรียบเสมือนพ่อพระมาโปรดเลยทีเดียว

"ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอจ๊ะพิมมี่" ลุงพลยิ้ม พลางรับการไหว้ของเด็กสาว "จากนี้ไปชีวิตหนูจะมีแต่ความสุข สมหวัง ไม่มีอันตรายมาเบียดเบียนอีกแล้วนะ"

"ค่ะลุง....ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ" พิมมี่ยิ้มหวาน เธอดูสดใสกว่าที่เคย "แล้วเจอกันนะคะคนดีของพิม"

พิมมี่แยกตัวกลับไปที่หอพักด้วยรถเมลประจำทาง ลุงพลเฝ้าดูเมียรักหมายเลข 3 เดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข

จะบอกว่ายังไงดีนะ ตอนนี้ในบรรดาเมียทั้งสี่ พิมมี่อาจเป็นเมียที่ลุงพลอยู่ด้วยแล้วมีความสุข สบายใจที่สุด และสงสารหรืออาจจะรักมากที่สุดก็เป็นไปได้

.....................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งใบเฟิร์น ที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทบทวนบทเรียน เช่นเดียวกับโดนัท ทั้งสองคนตั้งหน้าตั้งตาทบทวนหนังสือเพื่อเตรียมสอบย่อยวันพรุ่งนี้ อันที่จริงแล้วทั้งคู่ทบทวนบทเรียนหลายรอบจนแตกฉานแล้ว แต่เพื่อความมั่นใจ พวกเธอจึงอยากทบทวนซ้ำอีกครั้งเพื่อทำคะแนนสอบย่อยดี ๆ



"โอ้ยยย....พอเหอะ!!!" โดนัทลุกขึ้นจากโต๊ะอ่านหนังสือ "เปลี่ยนอิริยาบถบางเถอะเฟิร์น นั่งติดต่อกันนาน ๆ เดี๋ยวเป็นโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทหรอก"

"อืม..." เนตรชนกตอบตกลง พลางเหลือบมองนาฬิกาที่แสดงอยู่บนหน้าจอสมาร์ทโฟนของเธอ "หนึ่งทุ่มแล้วนี่หว่า"

ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าก็ดังขึ้น เนตรชนกกดรับโทรศัพท์และพบว่าปลายสายเสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ ของหนุ่มเจมส์

"เฟิร์น นี่เจมส์เองนะ โทรจากโรงเรียนนายร้อย" เจมส์รายงานตัว

"จ้า...มีอะไรเหรอเจมส์?" เนตรชนกเผลอยิ้มที่มุมปาก พอเธอเหลือบไปเห็นโดนัทที่กำลังมองค้อนจึงรีบป้องปากเพื่อไม่ให้เพื่อนรักได้ยินบทสนทนาแสนหวานจนเลี่ยน เฟิร์นและเจมส์คุยกันเรื่องทั่วไป แต่หลัก ๆ คือเจมส์อยากพาเฟิร์นไปเที่ยวที่สยามเหมือนที่เคยพาไป เธอตอบตกลง ก่อนกดวางสายไป

"อิจฉาคนมีความรักจริง ๆ" โดนัทเหน็บแนมเพื่อนรัก "คนอะไร? ควบได้ทั้งคนแก่ นักเรียนนายร้อย เลือกเอาสักทางเถอะ เดี๋ยวหลุดมือทั้งคู่จะร้องไห้น้ำตาตกในเอา"

ดีงาม

เนื้อหาเข้มข้นมากๆครับ

 

อันนี้โดนัทเตือนด้วยความห่วงใย หรือจะตัดคู่แข่งกันแน่ครับ

  เป็นซี่รี่ย์ยาวที่สนุกมากครับ

แย่งสาวกับเด็กหนุ่มไหวเหรอลุง