🧡 XONLY 🧡

เรื่องนี้ วางโครงเรื่องเอง แล้วให้ Gemini แต่ง มี 17 ตอน
ผมลงวันละ 4 ตอน ถ้าไม่ลืมนะครับ
ตอนสั่ง ไปสั่งมันแต่งชื่อคนที่มีตัวตนจริง แก้ชื่อวุ่นวายโคตร อาจมีหลุด

จบซักที ตรงนี้เป็น Epilogue

---

บันทึกถึงนายท่าน
(ภาพเปิด: ลูน่าและอารยานั่งคุกเข่าอยู่ข้างกันบนพื้นไม้ในห้องโถงบ้านร้าง พวกเธอเปลือยเปล่า สวมเพียงปลอกคอหนังสีดำเรียบๆ หันหน้าเข้าหากล้องที่ตั้งอยู่บนขาตั้ง อาทรและอาเดชนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหลังกล้อง มองดูพวกเธอด้วยสายตาที่เรียบเฉยแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ลูน่าเป็นคนแรกที่เริ่มพูด ใบหน้าของเธอดูสงบนิ่ง แต่ในแววตากลับมีความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย)

ลูน่า: น... นายท่านคะ... นี่คือ... บันทึกถึงนายท่านค่ะ... นายท่านสั่งให้พวกหนู... เล่าเรื่องของพวกหนู... ตั้งแต่ตอนที่เรา... ถอนตัวออกมา... จนถึงวันนี้...

(ลูน่าหยุดเล็กน้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ค่อยๆ มั่นคงขึ้น)

ลูน่า: วันที่เราประกาศถอนตัวจากวง... บนเวทีคอนเสิร์ตวันนั้น... ข้างในพวกหนู... มันกำลังปั่นป่วนมากค่ะ... เครื่องสั่นที่นายท่านเสียบไว้... มันทำงานตลอดเวลา... ทุกครั้งที่เต้น... ทุกครั้งที่ร้อง... มันเหมือนจะระเบิดออกมา... พวกหนูต้องพยายาม... กลบเกลื่อน... ด้วยการยิ้ม... ด้วยการสัมผัสกันเอง... ด้วยการจูบกันเบาๆ... ต่อหน้าแฟนคลับ... มันน่าอายมากค่ะ... แต่พวกหนู... ก็ทำได้... พวกหนูอดทนได้... ตามที่นายท่านสอน...

(อารยาพยักหน้าเบาๆ มองลูน่าด้วยสายตาที่เข้าใจความรู้สึกนั้นดี)

อารยา: วันนั้น... มันเหมือนชีวิตสองด้าน... ด้านหนึ่งคือไอดอล... ที่ต้องยิ้ม... ต้องสดใส... อีกด้านคือ... คือทาส... ที่ร่างกายกำลังถูกทรมาน... การได้จูบกับลูน่าบนเวที... ทั้งๆ ที่ข้างในกำลังรู้สึกบ้าคลั่ง... มันเป็นความรู้สึกที่... ที่ซับซ้อนมากค่ะ... ทั้งอาย... ทั้งอยาก... และ... รู้สึกปลอดภัย... เพราะมีลูน่าอยู่ตรงนั้น... อยู่ในสภาพเดียวกัน...

(อารยาหันมามองกล้อง มองตรงไปยังอาทรและอาเดช)

อารยา: พอคอนเสิร์ตจบ... พอพวกเราประกาศถอนตัว... เหมือนชีวิตในฐานะไอดอล... มันก็จบลงตรงนั้นจริงๆ ค่ะ... ไม่มีอีกแล้ว... การยิ้มให้กล้อง... การเต้นให้แฟนคลับ... ชีวิตของพวกหนู... ย้ายมาอยู่ที่นี่... ที่บ้านร้างหลังสวน... อย่างสมบูรณ์...

ลูน่า: ใช่ค่ะ... ตั้งแต่วันนั้น... ชีวิตของพวกหนู... ก็คือการฝึกฝน... ในทุกๆ วัน... นายท่านสอนพวกหนูหลายอย่าง... ในห้องเก็บของใต้โรงรถ... นายท่านสอนให้พวกหนูอดทน... ต่อความเจ็บปวด... ต่อความสุขสมที่ถูกปฏิเสธ... ด้วยพันธนาการ... ด้วยเครื่องมือต่างๆ...

อารยา: ในบ้านร้าง... นายท่านสอนให้พวกหนู... รู้จักกับความอับอายอีกขั้น... การคลานเปลือย... สวมปลอกคอ... ถูกจูงไปในสวน... ต่อหน้าสายตาของนายท่าน... การถูกตีด้วยแส้... ทุกครั้งที่ร่างกายไม่เชื่อฟัง... มันเจ็บค่ะ... แต่... มันก็ทำให้พวกหนูจำบทเรียนได้ดีขึ้น...

ลูน่า: บทเรียนที่ยากที่สุด... อาจจะเป็น... การฝึก 'กลั้นถึง'... ต่อหน้าตัวเอง... ในห้องกระจก... การได้เห็นร่างกายตัวเอง... ที่กำลังสั่นไหว... ที่กำลังทรมาน... ที่กำลังต้องการ... ในกระจก... มันทำให้รู้สึก... ทั้งอาย... ทั้ง... ทั้งยอมรับ... ยอมรับว่าร่างกายนี้... ไม่ได้เป็นของตัวเองอีกแล้ว...

อารยา: ใช่ค่ะ... การฝึกให้กันและกัน... ด้วยรีโมต... ด้วยปากและนิ้ว... ต่อหน้ากล้อง... ต่อหน้าผู้ชมที่ไม่รู้จัก... มันน่าอายมากค่ะ... อายจนแทบจะร้องไห้... แต่เมื่อนายท่านสั่ง... พวกหนูก็ทำ... และเมื่อโดนลงโทษ... เพราะทำพลาด... มันก็... มันก็ทำให้พวกหนูจำได้ว่า... การเชื่อฟัง... สำคัญแค่ไหน...

(ลูน่าเอื้อมมือไปจับมือของอารยาที่นั่งอยู่ข้างๆ พวกเธอจับมือกันแน่น)

ลูน่า: พวกหนู... เรียนรู้หลายอย่างค่ะ... นายท่าน... เรียนรู้ที่จะอดทน... เรียนรู้ที่จะเชื่อฟัง... เรียนรู้ที่จะ... ที่จะมีความสุข... ในแบบที่นายท่านมอบให้... ความยินยอม... มันไม่ได้มีอยู่ตั้งแต่แรกค่ะ... พวกหนู... ถูกทำให้รู้สึก... ถูกทำให้ต้องการ... ถูกทำให้ยอมรับ...

อารยา: มันเหมือน... เหมือนมีบางอย่างในตัวพวกหนู... ที่นายท่านปลุกขึ้นมา... ความปรารถนาที่จะถูกควบคุม... ความปรารถนาที่จะเป็นของนายท่าน... ตอนแรกๆ มันน่ากลัวค่ะ... น่าอาย... แต่พอเรียนรู้ไปเรื่อยๆ... มันก็... มันก็กลายเป็นสิ่งที่พวกหนู... ต้องการ...

(เสียงของอารยาสั่นเล็กน้อย แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น)

อารยา: วันนี้... พวกหนู... ไม่อายอีกแล้วค่ะ... ที่จะถูกจูง... ที่จะถูกใช้... ที่จะถูกแสดง... แม้แต่... แม้แต่ในสวนสาธารณะตอนกลางคืน... ที่อาจจะมีคนผ่านมาเห็น... พวกหนู... ก็ไม่อายค่ะ... เพราะพวกหนู... เป็นของนายท่านแล้ว... ทั้งร่างกาย... ทั้งจิตใจ...

ลูน่า: ใช่ค่ะ... พวกหนูเป็นของนายท่านแล้ว... อย่างสมบูรณ์... นายท่าน... ได้หล่อหลอมพวกหนูใหม่ทั้งหมด... จากไอดอล... ให้เป็นทาส... พวกหนูขอบคุณนายท่านนะคะ... ที่สอนบทเรียนเหล่านี้... ขอบคุณ... ที่ทำให้พวกหนู... ได้ค้นพบตัวเองอีกด้าน... ด้านที่ปรารถนาจะถูกบงการ...

(ลูน่าและอารยามองหน้ากันอีกครั้ง ยิ้มให้กันเบาๆ เป็นรอยยิ้มที่ทั้งเศร้า สุข และยอมรับในชะตากรรมเดียวกัน)

อารยา: พวกหนูพร้อมค่ะ... นายท่าน... พร้อมที่จะทำทุกอย่าง... ที่นายท่านต้องการ... พร้อมที่จะรับทุกบทเรียน... พร้อมที่จะเป็น... ทาสที่ดีที่สุด... ของนายท่าน...

ลูน่า: พวกหนูรอคอยบทเรียนต่อไปอยู่ค่ะ... นายท่าน... ไม่ว่าจะเป็นอะไร... พวกหนูพร้อมเสมอ...

(ลูน่าและอารยาหันกลับมามองกล้องอีกครั้ง มองตรงไปยังอาทรและอาเดชที่นั่งอยู่ด้านหลัง พวกเธอก้มศีรษะลงช้าๆ ค้างอยู่ในท่าก้มหน้า... เป็นการแสดงความเคารพและการยอมจำนนขั้นสูงสุด...)

ลูน่าและอารยา (พร้อมกัน เสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจน): พวกหนู... เป็นของนายท่านค่ะ...

(ภาพค่อยๆ มืดลง จบการบันทึก)


บทสุดท้าย: รอยยิ้มที่บาดตา
ในฐานะเด็กฝึกหัดในวงการ TPOP ฉันมี 'พี่' ที่เป็นเหมือนเป้าหมาย เหมือนตัวอย่างให้เดินตามอยู่หลายคน แต่ที่โดดเด่นที่สุด... คือ พี่ลูน่า กับ พี่อารยา สองพี่ใหญ่จากวง Sugar Sweet ภาพลักษณ์ใสๆ ของพี่ลูน่า กับความเซ็กซี่มีเสน่ห์ของพี่อารยา มันรวมกันเป็นความสมบูรณ์แบบที่ฉันฝันอยากจะเป็นให้ได้สักครึ่งหนึ่ง พี่ๆ เก่งมากบนเวที เป็นมืออาชีพ เป็นที่รักของแฟนคลับ การประกาศถอนตัวของพวกพี่เมื่อปีก่อน เป็นเรื่องที่ช็อกวงการและทำให้แฟนคลับเสียใจมาก ฉันเองก็เสียดายมากค่ะ ไม่คิดเลยว่าพี่ๆ จะหายไปจากวงการเร็วขนาดนี้

มีข่าวลือเยอะแยะไปหมดว่าทำไมพี่ๆ ถึงออกไป บางคนก็บอกว่าไปเรียนต่อ บางคนก็บอกว่าไปทำธุรกิจครอบครัว แต่ไม่มีใครรู้ความจริงเลยค่ะ พี่ๆ หายไปจากสาธารณะจริงๆ เหมือนกลืนหายไปในอากาศ

แล้ววันหนึ่ง... มันเป็นบ่ายวันธรรมดาที่ฉันกำลังเดินกลับหอพักหลังจากซ้อมเสร็จ... ฉันเดินผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล... แล้วสายตาฉันก็ไปสะดุดกับผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่... พวกเขาใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่มาก... เหมือนพยายามซ่อนตัวเอง... ท่าทางดูหลุกหลิก... เหมือนกำลังหลบๆ ซ่อนๆ ใครบางคน... และ... มีความรู้สึกประหลาดๆ... เหมือนกลัวๆ... หรือไม่ก็... เสียวๆ... อะไรสักอย่าง... ฉันไม่แน่ใจค่ะว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร...

แต่บางอย่างในท่าทางและรูปร่างของพวกพี่เขา... มันคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก... ฉันหยุดมอง... พยายามนึก... แล้วหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างกะทันหัน...

พี่ลูน่า... กับ พี่อารยา!

ฉันจำได้ค่ะ! แม้จะใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ปิดบังแทบทั้งตัว แต่เค้าโครง... ท่าทางการยืน... มันใช่พี่ๆ แน่นอน! ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอพวกพี่ในที่แบบนี้... ในสภาพแบบนี้... พวกพี่ดู... ดูแตกต่างจากบนเวทีมากค่ะ... ไม่มีออร่าของไอดอลเลย... ดูเหมือนคนธรรมดาที่กำลังมีเรื่องไม่สบายใจ...

ความตื่นเต้นผสมกับความสงสัยทำให้ฉันตัดสินใจ... ฉันเดินตรงเข้าไปหาพวกพี่ๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ... หัวใจเต้นรัว...

"พี่ลูน่า... พี่อารยา... ใช่ไหมคะ?" ฉันถามเสียงสั่นๆ

พวกพี่ทั้งสองคนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อฉันทัก... แล้วหันมามองฉันด้วยแววตาที่ดูตกใจ... แต่ก็... ไม่มีท่าทีคุกคามนะคะ... แค่ดูประหลาดใจ...

"น้อง... ใช่แล้วจ้ะ..." พี่ลูน่าตอบเสียงแผ่วเบา

"สวัสดีค่ะ... น้องนัยนา... จากวง..." พี่อารยาพูดต่อ เสียงของพวกพี่ก็ดูแผ่วๆ ไม่สดใสเหมือนบนเวทีเลยค่ะ...

ฉันยิ่งตื่นเต้นค่ะ! พี่ๆ จำฉันได้ด้วย! ฉันเลยรีบคว้าสมุดกับปากกาในกระเป๋าออกมา

"หนูเป็นแฟนคลับพี่ๆ ค่ะ! เป็นตัวอย่างของหนูเลยค่ะ... ขอ... ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมคะ?" ฉันถามด้วยความดีใจสุดๆ

พี่ลูน่ากับพี่อารยามองหน้ากันเล็กน้อย... แล้วก็ยิ้ม... รอยยิ้มนั้น... มันเป็นรอยยิ้มที่... ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ... ไม่ใช่รอยยิ้มสดใส... หรือรอยยิ้มเซ็กซี่แบบบนเวที... แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูสงบ... ดูมีความสุข... แต่... แต่มีความสุขในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อนเลยค่ะ... มัน... มันเหมือนมีความสุขที่ซ่อนอยู่ในความเศร้า... หรือมีความสุขที่มาพร้อมกับความเหนื่อยล้า... มันเป็นรอยยิ้มที่ดู... ลึกซึ้ง... และ... และทำให้ฉันรู้สึก... เย็นวาบเล็กน้อย...

พวกพี่เซ็นลายเซ็นให้ฉันอย่างช้าๆ... มือของพวกพี่ดูสั่นเล็กน้อย... ขณะเซ็น... ฉันพยายามชวนคุยต่อค่ะ... ถามว่าพวกพี่สบายดีไหม... ทำอะไรอยู่... แต่พวกพี่ตอบน้อยมากค่ะ... ส่วนใหญ่ก็จะพยักหน้า... หรือตอบสั้นๆ... ท่าทางยังคงดูหลบๆ ซ่อนๆ... คอยมองไปรอบๆ ตลอดเวลา... เหมือนกลัวใครจะมาเห็น...

แต่รอยยิ้มนั้น... รอยยิ้มที่ดูมีความสุขแบบประหลาดๆ... มันยังคงอยู่บนใบหน้าของพวกพี่ตลอดเวลาที่คุยกับฉัน...

พอเซ็นลายเซ็นเสร็จ... ฉันก็ขอบคุณพวกพี่มากๆ ค่ะ... แล้วพี่ลูน่าก็พูดขึ้น...

"ดูแลตัวเองนะจ้ะ... น้องนัยนา..." เสียงพี่ลูน่าฟังดูอ่อนโยน... แต่ก็แฝงความหมายบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ...

พี่อารยาก็พยักหน้าให้ฉัน... แล้วพวกพี่ทั้งสองคนก็รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว... กลับไปในทิศทางที่ฉันเพิ่งเดินผ่านมา... หายลับไปในกลุ่มต้นไม้ใหญ่...

ฉันยืนมองพวกพี่เดินจากไป... รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก... ได้เจอไอดอลในดวงใจ... ได้ลายเซ็น... แต่ทำไมถึงรู้สึกประหลาดใจและไม่สบายใจแบบนี้...

เสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ซ่อนร่างกายของพวกพี่... ท่าทางที่หลบๆ ซ่อนๆ... ความรู้สึกเหมือนกลัวๆ หรือเสียวๆ ที่ฉันสัมผัสได้... และ... และรอยยิ้มนั้น... รอยยิ้มที่มีความสุขในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน... มันยังคงติดอยู่ในหัวฉันค่ะ...

ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ลูน่ากับพี่อารยา... ทำไมพวกพี่ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้... ทำไมถึงต้องใช้ชีวิตแบบหลบๆ ซ่อนๆ... และทำไมถึงมีความสุขในแบบที่ดู... บาดตา... แบบนั้น...

ความสงสัยในใจฉันมันยิ่งใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า... เรื่องราวของพี่ลูน่ากับพี่อารยา... มันยังคงเป็นปริศนา... ปริศนาที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้มที่ดูมีความสุขแบบประหลาดๆ... ในความมืด... ในความลับ... ของชีวิตที่อยู่เบื้องหลังแสงไฟบนเวที... และฉันก็ไม่รู้เลยว่า... ปริศนานั้น... จะมีคำตอบ... หรือไม่...

มีรุ่น2รึเปล่าครับ

ไม่รู้ว่าจะชื่นชมดีหรือไม่ กับการสร้างทาสแบบนี้

ถ้ามีต่อ  รุ่นน้องโดนลากมาด้วยแน่

รอภาคต่อ

 

รุ่ยสอง

รุ่นน้องต่อ

ปูมาแบบนี้ มีต่อใช่ไหม

เสียวชอบมากๆครับ

เสียวมาก ชอบอยากเป็นทาส