🧡 XONLY 🧡

อ้างจาก: wattana2015 เมื่อ มีนาคม 24, 2017, 08:45:12 หลังเที่ยงกระบี่เย้ยยุทธจักรภาคแปลงใต้แผงหนังสือ by wattana2015

กระบี่เย้ยยุทธจักรภาคแปลงใต้แผงหนังสือ ตอนที่ 5 เล่งฮู้ชงเยือนสำนักชิงเฉิน

**ขอทำความเข้าใจกับผู้อ่านกันนิดนะครับ  เรื่องนี้ผมแต่งประมาณล้อกับบทประพันธ์เดิมของท่านกิมย้งนะครับ  เพราะฉะนั้นบทเสียวกับเมียเจ้าสำนักงักปุกคุ้ง(งักฮูหยิน)หรืออาจารย์หญิงจะไม่มีในเวอร์ชั่นนี้นะครับ  เพราะฉบับที่ท่านเคยอ่านมาเป็นจินตนาการของฝั่งผู้เขียนนิยาย 18+ ที่เค้าเขียนได้เก่งละเมียดละไมแต่งได้ดีมากๆของเว็บในบ้านเรานะครับผมก็เคยอ่านอยู่เหมือนกัน  แต่อย่าสับสนว่าเหมือนกับบทประพันธ์จริงท่านกิมย้งนะครับ**

ความเดิม

"น้องเล็กพี่ทนไม่ไหวแล้ว ร่องของเจ้าตอดรัดพี่เหลือเกิน เจ้าเสร็จแล้วใช่ไหม รับหยาดน้ำรักของพี่ใหญ่ด้วยนะ อ่าาาาาา อะ อะ ออกแล้ว อูยยยย"

  งักเล็กซังเจอน้ำรักร้อนๆข้นๆพรวดเข้าร่องของนางก็สะดุ้งร้องว้ายแล้วขมิบน้ำรักของนางมาหลั่งวะโลมรดทวนทองของมันในทันที นางระทดระทวยอยู่ในอ้อมแขนของ เล่งฮู้ชงด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น...

  เย็นวันนั้นที่ในสำนักหัวซาน งักปุ๊กคุ้งผู้อาจารย์ก็สอบถามเล่งฮู้ชงเสียงเข้ม...

"ไปอยู่ผาสำนึกตน ได้อะไรมาบ้าง..."
"ข้าสำนึกแล้ว ต่อไปจะไม่ทำให้อาจารย์โกรธอีก" ในใจยังนึกเสียดายความมันที่เย็ดน้องเล็กมาไม่หาย ตอบอาจารย์ยิ้มๆ
"ข้าจะให้เจ้ากับต้าโหย่วนำเอาจดหมายนี่ไปมอบเจ้าสำนักอื้อที่เขาชิงเฉิน และขอโทษเขาด้วยตัวเจ้าเอง"
"ท่านพ่อคะ เราไม่ได้เป็นคนเริ่มหาเรื่องก่อน แล้วทำไมฝ่ายเราต้องขอขมาล่ะคะ" งักเล็กซังแย้งด้วยความไม่พอใจนัก
"เป็นมิตรย่อมดีกว่าเป็นศัตรู อยู่ในยุทธภพการผูกมิตรกันไว้ดีกว่าการก่อศัตรูให้มองหน้ากันไม่ติดนะลูก"
"แต่ว่าเรากับสี่หนุ่มชิงเฉินไม่ใช่มิตรกันแล้ว ถ้ายังให้เราสองคนไปอีก มันจะไม่มีปัญหากันเหรอครับอาจารย์" ลู่ต้าโหย่วแย้ง

   

งักปุ๊กคุ้งผู้อาจารย์ทำหน้าดุใส่ แล้วว่า

"พูดอะไรอย่างนั้นเล่า ใครเรียนผูกต้องเรียนแก้เอง ปัญหาที่เกิดขึ้นเพราะพวกเจ้า พวกเจ้าก็ต้องไปแก้กันเอง ไม่ว่าจะถูกลบหลู่ยังไง เพื่อสานไมตรีของสองสำนักให้คงอยู่ยังไงก็ต้องอดทนไว้เข้าใจไหม"

    ลู้ต้าโหย่วพยายามจะค้านความคิดนี้  แต่เล่งฮู้ชงที่รู้นิสัยอาจารย์ดีชิงตัดบทพูดเสียก่อน

"อาจารย์ข้าเข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง ข้ากับต้าโหย่วจะจัดการเรื่องนี้ให้ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องขายหน้าต่อเจ้าสำนักอื้อแน่ๆ"
"ก็ดี ขอให้เป็นดังที่เจ้าว่าเถอะ เอาล่ะเตรียมดัวออกเดินทางได้แล้ว"
"ครับ อาจารย์"
 
    ทั้งสองล่ำลาอาจารย์และเริ่มออกเดินทางทันที เล่งฮู้ชงเดินไปก็บ่นไป

"เดินตั้งหลายวันเหนื่อยเป็นบ้า"
"อาจารย์ก็เหลือเกิน ไม่ยอมให้ขี่ม้ามาซะอีก เพราะพี่ใหญ่แท้ๆอยู่ดีดีก็ไปมีเรื่องกับไอ้พวกนั้น"
"อ่ะๆ จะโทษข้าหรือ ถ้าเจ้าไม่อ่อนหัดสู้เขาได้เขาคงไม่ต้องเข้าไปช่วยหรอกมั้งต้าโหย่ว ทนเอาหน่อย ผ่านเขาข้างหน้านี่ก็ถึงชิงเฉินแล้ว อ่ะถึงแล้วนี่"

   เดินทางมาถึงยังไม่ทันไรก็ให้มาเจอกับสี่หนุ่มชิงเฉินที่บาดหมางกันพอดี

"เจ้าตัวแสบ มาชิงเฉินทำไม"
"สงสัยมันคงอยากเจ็บตัวล่ะมั้ง"

   

เล่งฮู้ชงพยายามขมอารมณ์และอาศัยน้ำเย็นเข้าลูบ

"คราวก่อนเราไม่สู้กันก็ไม่รู้จัก ถ้าข้าล่วงเกินต้องขออภัย อาจารย์ให้เราทั้งสองพี่น้องเดินทางมาขอขมาต่อเจ้าสำนักอื้อ รบกวนพวกท่านพาไปพบด้วย"
"อ่ะฮ้า จะพบอาจารย์ของพวกข้าหรือ ต้องผ่านด่านเราไปเสียก่อน"
"ผ่านด่านพวกเจ้ารึ" ต้าโหย่วทวนคำ
"ใช่"
"แหมๆ ยังคิดจะสู้อยู่อีกรึ คราวก่อนก็แพ้ให้ศิษย์พี่ข้า จนม้วนเสื่อกลับสำนักมาแล้ว ยังจะเอาอีกเรอะ"

ต้าโหย่วพูดถากถาง แต่เล่งฮู้ชงตัดบทพูดว่า

"นี่ต้าโหย่ว อาจารย์ให้มาขอขมาเจ้าสำนักอื้อนะ ไม่ใช่มาชวนพวกเขาทะเลาะ และข้าก็รับปากอาจารย์แล้วว่าจะไม่มีการตอบโต้ ไม่มีการเถียง เพราะฉะนั้นไม่ว่าพวกเขาจะด่าจะซ้อมก็เชิญตามสบาย แต่ขอให้รู้ไว้ว่า ถ้าข้าสองคนพี่น้องมาบาดเจ็บที่นี่ ถ้าเกิดข่าวลือแพร่ออกไปคนอื่นจะคิดว่าสำนักชิงเฉินใช้พวกมากรังแกคนน้อยกว่า คนที่จะเสียชื่อเสียงคือเจ้าสำนักอื้อชางไฮ่และสำนักชิงเฉิน"

  เมื่อเจอไม้นี้เข้าสี่หนุ่มชิงเฉินก็ถึงกับอึ้งและเห็นตามที่เล่งฮู้ชงว่ากล่าวไว้ เปลี่ยนความคิดจากที่ตอนแรกจะรุมซ้อมทั้งสองคนมาเป็นการหยามเกียรติแทน หันไปปรึกษากันทั้งสี่คนแล้วบอกกับทั้งสองว่า

"อยากจะพบกับเจ้าสำนักเรอะ ก็ได้ แต่ว่าเจ้าทั้งสองต้องลอดหว่างขาพวกข้าเข้าไปก่อน"
"หา เจ้าว่าอะไรนะ" ลู่ต้าโหย่วโกรธมากที่ถูกหมิ่นเกียรติ
"นี่ต้าโหย่ว พวกเรามาขอขมาเขา ถ้าเขาหายโมโหก็ไม่เป็นไรหรอก มันก็คุ้มนะ รู้จักอดทนหน่อยสิ อาจารย์สั่งมาว่าอย่างไร เจ้าลืมไปแล้วหรือ"
"แต่พี่ใหญ่" ต้าโหย่วอ้าปากค้าน
"เจ้าเห็นข้าเป็นศิษย์พี่หรือไม่ คำพูดของข้าเจ้าจะไม่ฟังใช่ไหม มา มาลอดเร็ว"
"ท่านเป็นศิษย์พี่ก็หน้าก่อนสิ" ต้าโหย่วต่อรอง

 

   
  อื้อชางไฮ่ว่าเขาไม่ติดใจถือสาเพราะเล่งฮู้ชงก็ได้คำนับแล้ว เป็นอันว่าทั้งหัวซานกับชิงเฉินก็กลับมาเป็นมิตรที่ดีต่อกันเช่นเดิม