🧡 XONLY 🧡

ตอนที่ 1 ลูกสาวคนเดียวของบ้าน



 "ปิ๊บ... ปิ๊บ..."

เสียงนาฬิกาปลุกดังแหลม ลั่นก้องในห้องนอนเล็กๆ รินสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ขนตายาวกะพริบช้าๆ ขณะที่ร่างกายยังคงนอนคว่ำจมอยู่กับหมอนนุ่มนวล

มือเรียวเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงอย่างงัวเงีย นิ้วเรียวยาวเลื่อนปิดเสียงนั้น ก่อนที่ใบหน้าสวยหวานจะซุกกลับลงหมอนอีกครั้งราวกับปฏิเสธเช้าวันใหม่

"แว่นตา... อยู่ที่ไหนนะ..."

เสียงหวานนุ่มพึมพำ รินค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้น มือเล็กหยิบแว่นกรอบบางจากโต๊ะข้างเตียงมาสวม กรอบแว่นสีดำตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดของใบหน้า

ดวงตากลมโตมองผ่านเลนส์ไปยังโทรศัพท์ เห็นเวลา 05:12 น. เธอถอนหายใจยาว ร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกตรึงไว้กับเตียง

รินค่อยๆ นั่งคุกเข่าบนผ้าปูที่นอนสีขาวบาง บั้นท้ายกลมกลึงโค้งมนเด่นชัดภายใต้กางเกงขาสั้นสปอร์ตตัวจิ๋วที่รัดแน่น เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่สมบูรณ์แบบ

ผิวขาวนวลเนียนราวกับหยกสะท้อนแสงยามเช้าที่ลอดผ่านม่านบาง เธอยกมือบิดขี้เกียจ แขนเรียวระหงยืดขึ้นสูง เสื้อกล้ามสีขาวบางเบาร่นขึ้น เผยให้เห็นเอวคอดกิ่วและผิวท้องแบนราบที่ชวนมอง

"ฮ้าว..."

เสียงหาวหวานระงมในลำคอ รินยืดตัวเต็มที่ หน้าอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อกล้ามขยับไหวตามจังหวะการเคลื่อนไหว เสื้อตัวบางนั้นแทบจะปิดบังความงามของทรวงอกกลมโตไม่ได้

รูปกายอันเย้ายวนนั้นเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ ขณะที่รักแร้ขาวเนียนเผยออกมาในจังหวะที่แขนยกสูง แสงยามเช้าสาดส่องทำให้ผิวของเธอดูเรืองรองราวสว่างขาว

รินลุกจากเตียง ขายาวเรียวสวยก้าวลงพื้นอย่างมั่นคง เส้นผมสีดำยาวสลวยพลิ้วไหวตามแรงสะบัด เธอรวบผมหลวมๆ ด้วยมือทั้งสอง ปล่อยให้ผมบางส่วนหลุดร่วงลงมาปกรอบหน้าสวยหวาน

เธอเดินออกจากห้องนอน ร่างกายในชุดรัดรูปเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวล บั้นท้ายกลมแน่นขยับเบาๆ ตามจังหวะก้าวเดิน เอวบิดแอ่นชวนหลงใหล

ริน นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสอง ลูกสาวคนเดียวของบ้านหลังนี้ที่ต้องรับบทหนักหลังจากแม่จากไป เธอเดินผ่านโถงกลางบ้าน สายตาเหลือบไปเห็นรูปถ่ายบนโต๊ะข้างโทรทัศน์ แม่ของเธอยิ้มอยู่ในกรอบรูปนั้น ใบหน้าที่เหมือนรินราวกับพิมพ์เดียวกัน

ดวงตาของรินวูบไหวด้วยความคิดถึงและความเศร้าที่ฝังลึก สองปีแล้วที่แม่ไม่อยู่ ทุกอย่างในบ้านนี้เปลี่ยนไป พ่อที่เย็นชา น้องที่ห่างเหิน พี่ชายเริ่มไม่เอาไหน และภาระที่ถาโถมลงบนบ่าของเธอ

แต่รินไม่ยอมให้ตัวเองจมอยู่กับความรู้สึกนั้นนาน เธอยิ้มน้อยๆ ให้รูปของแม่ ราวกับสัญญาว่าจะดูแลครอบครัวนี้ต่อไป มือเรียวหยิบผ้ากันเปื้อนสีครีมจากตะขอข้างประตูครัว ผูกมันรอบเอวคอดอย่างคล่องแคล่ว ผ้าผูกนั้นยิ่งขับเน้นส่วนโค้งเว้าของร่างกายให้เด่นชัด

รินก้าวเข้าสู่ห้องครัว กลิ่นข้าวต้มที่เริ่มเดือดฟุ้งอยู่ในอากาศ เธอลงมือทำอาหารด้วยความชำนาญ มือเล็กๆ เคลื่อนไหวอย่างประณีต แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ไม่อาจอธิบาย

ร่างกายที่เคลื่อนไหวในครัวนั้นทั้งสง่างามและเย้ายวนโดยไม่รู้ตัว เสื้อกล้ามบางที่เปียกชื้นจากไอร้อนของหม้อข้าวต้มเกาะติดผิวเนียน เผยให้เห็นเค้าโครงของทรวงอกที่อวบอิ่ม

รินโยนผมที่หลุดร่วงลงมาปรกหน้าออกอย่างไม่ใส่ใจ แววตาของเธอฉายแววเด็ดเดี่ยว เธอจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวนี้เดินหน้าต่อไป

"พ่อ! พี่วิน! ข้าวเสร็จแล้ว ลงมากินข้าวกันได้แล้ว!"

เสียงของรินดังก้องในบ้านที่เงียบสงัด แต่ไม่มีคำตอบกลับมา

"..."

เธอวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะไม้ที่มีรอยขีดข่วนจากกาลเวลา

"ได้ยินกันไหม!? ข้าวเสร็จ__"

"เออ! ได้ยินแล้ว จะตะโกนเสียงดังอะไรหนักหนา!?"

เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ก่อนที่พี่วินจะเดินลงมา ชายรูปร่างผอมสูง ใส่ชุดนักศึกษาชายที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อย ท่าทางหงุดหงิดไม่พอใจตลอดเวลา เดินมาที่โต๊ะพร้อมกับตักข้าวต้มที่ทำไว้อย่างไม่สนใจใครในบ้าน

ทำตัวเหมือนกับอันธพาลที่ต้องได้ดั่งใจตัวเองทุกอย่าง รินได้แต่มองอย่างเงียบๆ ด้วยใบหน้าเจื่อนๆ

ก่อนที่ชายอีกคนจะเดินตามมาจากด้านหลัง

"วันนี้ข้าวต้มอีกแล้วเหรอ? เฮ้อ...หน้าพ่อจะเป็นเม็ดข้าวอยู่แล้ว"

พ่อเดินมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับถอนหายใจอย่างเบื่อๆ เขารูปร่างสูงตัวอ้วนกลม ผมหงอกเริ่มมีมากข้างศีรษะ ใส่แว่นตาสีดำหนาเหมือนกับริน หนวดเครารุงรังแทบไม่ได้ดูแลตัวเองเลย เหมือนก่อนพ่อไม่ใช่แบบนี้ก่อนที่จะเสียแม่ไป

"หนูขอโทษค่ะ...เดี๋ยวหนูไปทอดไข่ให้ใหม่ก็ได้"

"ไม่ต้อง! ไม่ทันแล้ว เดี๋ยวพ่อไปสาย คราวหลังก็ทำให้มันหลากหลายหน่อยสิ ถ้าเป็นแม่ทำ เมนูคงไม่ซ้ำสักวันหรอก"

"คะ ค่ะ..."

รินได้ก้มหัวขอโทษ ก่อนที่จะเดินไปนั่ง ทานข้าวต้มถ้วยของตัวเอง ก่อนจะมองไปยังโต๊ะข้างๆ ที่ว่างอยู่ แล้วมองขึ้นไปยังบันไดบ้านชั้นบน ที่เงียบไร้เสียงคนเดินลงมา

"...."

รินอยากให้นิน น้องชายของเธอเดินลงมากินข้าวด้วยกัน แต่ก็เหมือนทุกครั้งนินไม่ชอบลงมากิน มักจะเก็บตัวอ่านหนังสืออยู่ในห้อง หลังจากที่แม่เสียไป ทำให้เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

แต่บรรยากาศในห้องอาหารหนักอึ้งราวกับมีหมอกบางๆ ปกคลุม พ่อนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ สายตาจับจ้องไปที่ไอแพกดในมือ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง รินมองพ่อด้วยแววตาที่ทั้งหวังและผิดหวัง แต่เขาไม่มีท่าทีสนใจ

พี่วินเองก็เช่นกัน ดวงตายังจ้องจอโทรศัพท์ในมือ นิ้วเลื่อนหน้าจออย่างไม่สนใจสิ่งรอบตัว เขาตักข้าวต้มเข้าปากเคี้ยวโดยไม่พูดอะไร สายตาของรินกวาดมองทั้งสองคน หัวใจของเธอบีบรัดด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ก่อนที่พ่อหันไปมองที่พี่วิน

"วิน แล้วเรื่องมหาลัย ปีนี้แกจะจบจริงใช่ไหม?"

 เสียงของพ่อทำพี่วินขมวดคิ้ว เขาเป็นนักศึกษาปี 6 ที่ยังเรียนไม่จบ แล้วไม่มีทีท่าว่าพี่เขาจะจบเรียนง่ายๆ อีกด้วย หลังจากที่แม่เสียไป เขาก็ไม่เอาอะไรสักอย่าง จนกระทั่งเรียนไม่จบซ้ำๆ อยู่แบบนี้

 "เอาน่า ผมเรียนจบอยู่แล้วพ่อ พ่อไปไม่ต้องสนใจหรอก ไปสนอยู่ลูกชายของพ่อนู้น มันจะเข้ามหาลัยได้หรือเปล่าไม่รู้"

 "แต่แกเองก็ควรจบมาหลายปีแล้วนะ รู้ไหมฉันเสียเงินส่งแกมากแค่ไหนในแต่ละปี รีบๆ เรียนให้จบแล้วออกมาหางานทำได้แล้ว!"

 คำพูดของพ่อทำพี่วินกัดฟันแน่น เขาวางช้อนลงในถ้วย ก่อนจะลุกขึ้น

 "รู้แล้ว! ไม่ต้องมาบอกหรอก ผมก็เข้าเรียนอยู่นี่ไง!? ถ้ามันจะจบผมก็จะจบเองแหละ"

 พูดจบเขาก็หยิบกระเป๋าก่อนเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ฉันอยู่กับพ่อที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

นับตั้งแต่แม่จากไป บ้านหลังนี้เหมือนสูญเสียความอบอุ่นไปด้วย ทุกคนกลายเป็นคนแปลกหน้าที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

รินนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง ตักข้าวต้มเข้าปากอย่างรวดเร็ว ความร้อนจากอาหารแทบไม่รู้สึกเมื่อเทียบกับความหนาวเย็นในใจ เธออยากพูดอะไรบางอย่าง อยากให้บ้านนี้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่คำพูดทั้งหมดติดอยู่ที่ลำคอ เธอกลืนข้าวต้มลงไปพร้อมกับความรู้สึกหน่วงหนัก

เพราะสูญเสียแม่ซึ่งน่าจะเป็นศูนย์รวมความรักของบ้าน เลยทำให้บ้านหมดชีวิตชีวา ภาระความกดดันจึงมาตกแก่ริน ผู้เป็นหญิงคนเดียวของบ้าน

ชีวิตพลิกผันเพราะขาดแม่คนเดียว

อ่านก่อนนอน เปิดเรื่องได้ดีมากเลย