แฟนกู ภาค 3 ตอน 9 เจ็บ...แต่ไม่จบ

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

   เรื่องแบบนี้...เมื่อมีเริ่มขึ้นแล้ว  อย่าได้ไปให้สัญญาใครเลยว่าจะมีแค่ครั้งเดียว

   ผมเองก็ทำตามที่บีทบอก  คือเดินหน้าซ้ำยัยบีทไปอีกทีนึง  จนรอบสองนี้หนักหน่วงจนเจ้าบีทถึงกะระบมและเราก็หยุดกันเพียงแค่นั้น  ผมยังนอนกอดน้องสาวผม  ไม่รู้สิ...เมื่อวานนี้เรายังเป็นพี่น้องกันเลย  แล้ววันนี้มันเป็นอะไรแล้วหละ  เป็นผัวเมีย  เป็นกิ๊ก  เป็นชู้  เป็นแฟน หรือเป็นแค่พี่น้องที่มีอะไรกันแล้ว.?????

   "ก็เป็นแฟนเลยพี่โบ๊ต  นะๆๆๆๆ...เป็นแฟนกะบีทแล้วกัน"
   "เฮ้ย  พี่ยังรักพี่โมโนอยู่"
   "โห  พี่กูทำไมซื่อบื้องี้วะ  ก็ซินแสบอกไม่ใช่เหรอว่าต้องเป็นแฟนคนอื่น แต่เป็นกิ๊กกะพี่โมโน   พี่โบ๊ตก็เป็นแฟนกะบีทสิ  แล้ว... พี่จะเป็นอะไรกะพี่โมโน หรือจะทำไงกะพี่โมโน  บีทไม่รู้ด้วยหละ"

   ผมดึงเจ้าน้องรักตัวแสบมาจูบหน้าผาก  ผมไม่อยากเชื่อว่าบีทลงทุนถึงขั้นยอมเอาตัวเองมาสังเวยเพื่อให้ผมกะโมโนได้ไปกันต่อ   แต่ยังไงผมก็ไม่ค่อยแน่ใจอยู่ดี  หลังๆนี่เวลามีอะไรกะโมโนแต่ละที  ไม่ใครก็ใครปางตายแทบทุกครั้ง
......................................................

   ผมห่างจากโมโนไปหลายวันเลยทีเดียว  อาทิตย์นั้นและอีกอาทิตย์ต่อมา  โมโนก็ยังไม่มากรุงเทพ  เธอบอกว่าใกล้ๆจะส่งงานแล้ว  รายงานแยะมาก  เธอทำไม่ทัน  และวันศุกร์นี้ก็เหมือนกัน...

   "ง้านนน ... ขอโบ๊ตไปกินข้าวด้วยนะ  คิดถึงมากแล้ว  นี่จะสามอาทิตย์แล้ว  ไม่คิดถึงเราเลยเหรอ"
   "คิดถึงดิ  แต่งานมันทำไม่ทันจริงๆนะ  เออ...เอางี้ โบ๊ต...มาค้างกะไอ้ปั้นสิ"
   "ค้างอ่ะได้  แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดีแหละ"
   "น่านะ  เราอยากมีคนกินข้าวด้วย  มีคนช่วยทำรายงาน"
   
   วันศุกร์ผมโทรหาไอ้ปั้น  ซึ่งแน่นอนมันย่อมยินดีให้ผมไปค้างอยู่แล้ว  ผมขับรถไปถึงศาลายาเกือบห้าโมงครึ่ง   โมโนวิ่งลงมารับหน้าห้องสมุด  เราไม่กล้ากอดกันหน้าสถานที่เปิดเผยแบบนี้  แต่ด้วยสีหน้าและแววตา..โมโนเองก็คิดถึงผมมากมายไม่แพ้กัน  ผมจูงมือเธอไปโรงอาหารกินข้าวเย็น  และชวนโมโนไปเดินเล่นย่อยอาหาร   โมโนพาผมเดินไปที่สวนริมน้ำ  เราเดินกันรอบๆสระน้ำ

   "เออ...โบ๊ต  เรื่องนั้นน่ะ  โมโนไปถามพระมาแล้วอ่ะ  แต่พระก็ไม่บอกอะไร  ตอบมาเป็นกลางๆ ประมาณว่ามันไม่ขึ้นกะดวงชะตาอะไรหรอก  ขึ้นกะเราสองคน  ถ้ารักกันอะไรก็ผ่านไปได้หมดแหละ"
   "อืมมม์  โบ๊ตไม่สบายใจมากๆนะ  คราวแล้วที่โมโนป่วยอ่ะ  แล้วสลบไปหลังจากเสร็จอ่ะ  โห  กลัวมากๆเลย  กลัวโมโนตาย..."
   "แหมมมม  โมโนตายไปก็เข้าทางเลยดิ  หาแฟนใหม่ใช่ม้า..."

   เธอประชดประชันด้วยสีหน้ายิ้มๆ ที่ผมชอบตลอดมา  แต่โมโนไม่ได้หมายความถึงแบบนั้นจริงๆ 

   "ถ้าโบ๊ตไม่สบายใจ  เราจะหาแฟนใหม่นะ"
   "เฮ้ยยยย...ย  ไม่เอาแบบนี้สิโมโน  เรารักโมโนนะ  เราไม่กลัวหรอก ที่กลัวคือโมโนเป็นไรไปต่างหาก"
   "ม่าย  ไม่ได้หมายความว่าจะไปหาแฟนใหม่แทนโบ๊ต  แต่ต้องไปหาแฟนมาแทนในนามเท่านั้นแหละ"
   "แต่ว่า มันเป็นแฟนเฉยๆไม่ได้นะโมโน มันต้องถึงขั้นมีไรกันด้วย"

โมโนเงียบไปเลย 
"แล้วโมโนจะขอใครมาเป็นแฟน..."
   "พี่ป้องไง"

   ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินชื่อพี่รหัสผม  มันยังไงกันเนี่ย...
   "เฮ้ย พี่ป้องเนี่ยนะ  อย่าไปยุ่งดีกว่า  กว่าจะทำให้พี่เค้ากะพี่โบนัสคืนดีกันก็ยุ่งยากจะตายแล้ว  แล้วเธอจะเข้าไปยุ่งกะพี่เค้าให้มันวุ่นวายขึ้นไปอีกทำไม"
   "ไม่หรอก  เราจะไปปรึกษาพี่ป้องเค้าเฉยๆ  เห็นพี่เค้าแก้ไขเรื่องไอ้พีท  น่าจะช่วยแนะนำเราได้"
   "ตอนนั้นพี่โบ้ต่างหากเป็นเจ้าของความคิดแก้ปัญหาให้พี่ปกป้อง   แต่...โมโนจะยอมให้เรื่องที่เรามีอะไรกันมันรู้ไปหมดเหรอ"
   
   โมโนเงียบไปอีกครั้ง  มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ  ผมดึงโมโนมากอด  แค่โดนตัวนิ่มๆของโมโน  อารมณ์ผมก็มาแล้ว  ยิ่งเราไม่เจอกันตั้งสามอาทิตย์  แม้ผมยังเป็นห่วงเรื่องชง  แต่ก็ได้แก้ไปบ้างแล้วกะยัยบีท  คงไม่น่ามีปัญหาอะไร   แต่ว่า...ตอนนี้เวลานี้...เราจะบอกรักกันที่ไหนล่ะเนี่ย   ตอนนี้มันเริ่มมืดแล้วและเริ่มปลอดคน 

   "เฮ้ย  โบ๊ต ไม่เอาน่า  เดี๋ยวมีใครมาเห็นนะ"
   "ไม่มีหรอก  มาตรงนี้สิ  ต้นไม้แยะ"

   ผมดึงมือแฟนผมมาตรงที่สงบเงียบและดูมิดชิด  ก่อนที่จะประกบปากจูบที่รักของผมด้วยความคิดถึง  โมโนเองเจอเอ้าท์ดอร์แบบนี้  เธอออกจะกลัวๆและระแวงว่าจะมีใครมาเห็น  แต่มันกลับสร้างความตื่นเต้นให้เธอไม่น้อย  โมโนตอบรับการเข้ามาของลิ้นผม  เธอบอกให้ผมรู้ว่าเธอเองก็ต้องการไม่น้อยไปกว่าผมเลย  ผมเอามือไปจับที่นมของเธอ  โมโนยังแต่งชุดนักศึกษาอยู่  เธอยังเป็นโมโนที่ยังไม่ได้อาบน้ำ   กลิ่นตัวกลิ่นเหงื่อของโมโนมันฉุดกระชากผมให้ไหลลงไปในความเงี่ยนมากอย่างถอนตัวไม่ได้   โมโนเอามือมาจับควยผม เธอสัมผัสความแข็งแกร่งในนั้น  ผมก็รุกรานเข้าไปในกระโปรงนักศึกษาของโมโน  ผมพยายามรูดกางเกงในของเธอลง  ตรงนี้มืดมาก  ผมไม่เห็นอะไรเลย  ทั้งหมดทำด้วยสัมผัสล้วนๆ  ผมเอามือคลำหาช่องทางของโมโนอยู่แป๊บนึงก็พบว่าโมโนฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำแล้ว

   "โบ๊ต  จะทำตรงนี้เหรอ  เรากลัวมีใครมาเห็นนะ"