Chat แต่งล้วนๆ อีกแล้ว
40 ตอน
วันละตอนนะครับ

---

บทที่ 5: อาจารย์สาวในห้องเรียน
บ่ายคล้อยของมหาวิทยาลัยชื่อดังกลางเมือง ตึกคณะศิลปศาสตร์เงียบสงบแปลกตา แสงอาทิตย์ลับขอบตึกชั้นสูงสาดสีส้มอ่อนเข้าในทางเดินที่เริ่มว่างเปล่า เสียงพูดคุยของนักศึกษาลดระดับลงจนเหลือเพียงเสียงใบไม้ไหวผ่านหน้าต่างบานสูง
ประตูห้องพักอาจารย์บานหนึ่งเปิดแง้มเล็กน้อย แสงสว่างจากโคมไฟตั้งโต๊ะส่องเฉพาะจุดกลางโต๊ะไม้ขัดมัน กลิ่นกระดาษ หนังสือ และกาแฟเย็นที่ยังไม่หมดแก้วลอยตลบอยู่ภายใน
"น้ำหนึ่ง" อาจารย์สาววัย 29 ปี ผมยาวดำขลับ รวบไว้หลวม ๆ ด้วยกิ๊บดำที่ปลายเส้นเริ่มหลุดร่วงลงมาแตะต้นคอ ผิวเธอขาวอมชมพูเหมือนดอกพีช ใบหน้าคมหวานดุจครูในฝันของนักศึกษา ใส่เชิ้ตขาวพอดีตัว กระโปรงดินสอสีกรมท่าที่แนบสะโพกพอดีอย่างมีรสนิยม
เธอกำลังนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ไม้หุ้มหนัง อ่านหนังสือเล่มหนาที่เปิดค้างอยู่ หน้าอกขยับเล็กน้อยตามลมหายใจ ริมฝีปากเคลื่อนไหวเบา ๆ ตามถ้อยคำที่อ่านในใจ
แต่เธอไม่รู้เลย ว่าเงาเงียบ ๆ กำลังยืนอยู่ข้างหลัง...
กาย แฝงตัวเข้ามาอย่างไร้เสียง ด้วยแหวนต้องห้ามที่ทำให้เขากลายเป็นเพียงเงาในโลกแห่งการรับรู้ ความเร่าร้อนในอกเขาเดือดพล่านเมื่อมองแผ่นหลังอาจารย์สาวตรงหน้า
เขายื่นมือออกไปช้า ๆ แล้วสัมผัสที่ปลายเส้นผมของเธอ
น้ำหนึ่งสะดุ้งน้อย ๆ เอียงคอเล็กน้อย พลางใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่เธอคิดว่าร่วงมาเอง ก่อนจะหลุบตากลับไปที่หนังสือ
กายไม่หยุดเพียงแค่นั้น
เขาโน้มตัวลงใกล้ มือเลื่อนไล้จากเส้นผมลงมาตามแนวท้ายทอย จนถึงต้นคอขาวที่ไร้เครื่องประดับ ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ผิวอุ่น
เธอสะดุ้งเงียบ ๆ หันมองด้านหลังช้า ๆ ดวงตาสั่นระริก—ว่างเปล่า
แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น...
น้ำหนึ่งเม้มริมฝีปากแน่น คิ้วขมวดเล็กน้อย ขณะที่มือของกายเลื่อนสัมผัสลงจากคอไปยังไหล่บอบบางใต้เสื้อเชิ้ต เขากดเบา ๆ ในจังหวะนวดที่แม่นยำและอ่อนโยน แต่แฝงแรงกดที่ทำให้หัวใจสั่นสะเทือน
"อื้ม..." เสียงครางบางเบาเล็ดลอดออกจากริมฝีปากเธอโดยไม่รู้ตัว
หน้าเธอเริ่มขึ้นสี แก้มแดงเรื่อ ลมหายใจหอบขึ้นเล็กน้อย เธอวางหนังสือลงช้า ๆ สองมือประสานกันบนตัก ขาไขว่ห้างแน่นกว่าเดิม แต่ไม่ใช่เพื่อป้องกันตัว
เป็นเพราะความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นจากภายใน
กายโน้มลงใกล้ขึ้นอีก กระซิบลมหายใจอุ่นรินข้างใบหูเธอ เป่าลงที่ติ่งหูจนเธอสะดุ้งอีกครั้ง
มือเขาเลื่อนไปแตะแนวสันหลังตรงกระดูกไหล่กลางหลัง ลูบเบา ๆ ผ่านผ้าเชิ้ตบางที่เริ่มชื้นจากเหงื่อซึม เธอเริ่มหายใจถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากแย้มออกน้อย ๆ
ดวงตาเธอมองตรงไปยังหน้าต่างด้านหน้าห้อง แต่ไม่ได้เห็นอะไรอีกแล้ว
โลกของเธอเริ่มเหลือแค่สัมผัสจากเงามืด...ที่กำลังครอบงำทุกอณูของร่างกาย
"ซี้ดด..." เธอครางเบา ๆ หัวเอียงไปด้านข้างเล็กน้อยราวกับยอมรับการลูบไล้ ปลายนิ้วของกายเลื่อนต่ำลงมายังขอบกระโปรง นิ้วเขาไล้ผ่านตะเข็บผ้า แล้ววนปลายนิ้วบนต้นขาเธออย่างตั้งใจ
 กายยิ้มบางอย่างพึงพอใจ ยืนอยู่เบื้องหลังอาจารย์สาวที่ตอนนี้ไม่ต่างจากนักเรียนสาวไร้เดียงสา ร่างของเธอพร้อมแล้ว...แม้ใจจะยังสับสน
แต่เงานี้...จะพาเธอไปไกลกว่าที่เธอเคยเรียนรู้ในตำราใด ๆ

ผนังปูนขาวห้องเรียนชั้นสามยามเย็นเงียบสงัด แสงแดดตกกระทบหน้าต่างเป็นลำเฉียง ฝุ่นละอองลอยฟุ้งในอากาศเหมือนโลกหยุดเวลา เสียงลมหายใจของผู้คนดับไปตั้งแต่ประตูปิด
บนโต๊ะครูตรงหน้า กระดานดำที่ยังมีลายชอล์กจาง ๆ และบรรยากาศไร้ผู้คน—คือฉากที่เงามืดจะทิ้งรอย
น้ำหนึ่งยังอยู่ในภวังค์ล่องลอยหลังจากถูกปลุกความรู้สึกในห้องพักอาจารย์ เธอยังไม่เข้าใจว่าความร้อนในอกที่แล่นลงท้องน้อยจนถึงต้นขานั้นคืออะไร เหมือนมีบางอย่างสะกิดเธอจากภายใน... และตอนนี้ กายก็จับเธอด้วยมือมองไม่เห็น ลากร่างเธอออกจากห้องอาจารย์ พาเดินลัดเลาะตามทางเดินสลัว แสงไฟเปิดทิ้งบางดวงกระพริบเหมือนบอกเป็นนัยว่า "ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครเห็น"
เขาผลักประตูห้องเรียนเปิดออกอย่างเงียบกริบ—ห้องเรียนที่ไม่มีใครอยู่ โต๊ะเรียนเรียงกันนิ่งเงียบ อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ผิวเธอลุกชันเมื่อถูกดันไปทางโต๊ะครูหน้าแถว ร่างบอบบางของน้ำหนึ่งถูกกดให้นั่งบนโต๊ะ ขณะที่กายยืนล่องหนอยู่ตรงหน้าเธอ
เขาจับปลายกระโปรงเธอรูดขึ้น ช้า ช้า จนถึงสะโพก แล้วใช้นิ้วลูบผ่านต้นขาที่สั่นระริกอย่างไร้เสียง
 น้ำหนึ่งนอนนิ่ง ตัวอ่อนระทวย น้ำรักไหลย้อยจากร่องลงบนโต๊ะครู ร่างยังสั่นน้อย ๆ ลมหายใจยังไม่ทันเรียบ
ประตูห้องยังปิด
ไม่มีใครรู้...ว่าห้องเรียนแห่งนี้ เพิ่งถูกใช้เป็นเวทีของเงามืดที่ลึกที่สุดแห่งตัณหา

Chat แต่งล้วนๆ อีกแล้ว
40 ตอน
วันละตอนนะครับ

---

บทที่ 5: อาจารย์สาวในห้องเรียน
บ่ายคล้อยของมหาวิทยาลัยชื่อดังกลางเมือง ตึกคณะศิลปศาสตร์เงียบสงบแปลกตา แสงอาทิตย์ลับขอบตึกชั้นสูงสาดสีส้มอ่อนเข้าในทางเดินที่เริ่มว่างเปล่า เสียงพูดคุยของนักศึกษาลดระดับลงจนเหลือเพียงเสียงใบไม้ไหวผ่านหน้าต่างบานสูง
ประตูห้องพักอาจารย์บานหนึ่งเปิดแง้มเล็กน้อย แสงสว่างจากโคมไฟตั้งโต๊ะส่องเฉพาะจุดกลางโต๊ะไม้ขัดมัน กลิ่นกระดาษ หนังสือ และกาแฟเย็นที่ยังไม่หมดแก้วลอยตลบอยู่ภายใน
"น้ำหนึ่ง" อาจารย์สาววัย 29 ปี ผมยาวดำขลับ รวบไว้หลวม ๆ ด้วยกิ๊บดำที่ปลายเส้นเริ่มหลุดร่วงลงมาแตะต้นคอ ผิวเธอขาวอมชมพูเหมือนดอกพีช ใบหน้าคมหวานดุจครูในฝันของนักศึกษา ใส่เชิ้ตขาวพอดีตัว กระโปรงดินสอสีกรมท่าที่แนบสะโพกพอดีอย่างมีรสนิยม
เธอกำลังนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ไม้หุ้มหนัง อ่านหนังสือเล่มหนาที่เปิดค้างอยู่ หน้าอกขยับเล็กน้อยตามลมหายใจ ริมฝีปากเคลื่อนไหวเบา ๆ ตามถ้อยคำที่อ่านในใจ
แต่เธอไม่รู้เลย ว่าเงาเงียบ ๆ กำลังยืนอยู่ข้างหลัง...
กาย แฝงตัวเข้ามาอย่างไร้เสียง ด้วยแหวนต้องห้ามที่ทำให้เขากลายเป็นเพียงเงาในโลกแห่งการรับรู้ ความเร่าร้อนในอกเขาเดือดพล่านเมื่อมองแผ่นหลังอาจารย์สาวตรงหน้า
เขายื่นมือออกไปช้า ๆ แล้วสัมผัสที่ปลายเส้นผมของเธอ
น้ำหนึ่งสะดุ้งน้อย ๆ เอียงคอเล็กน้อย พลางใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่เธอคิดว่าร่วงมาเอง ก่อนจะหลุบตากลับไปที่หนังสือ
กายไม่หยุดเพียงแค่นั้น
เขาโน้มตัวลงใกล้ มือเลื่อนไล้จากเส้นผมลงมาตามแนวท้ายทอย จนถึงต้นคอขาวที่ไร้เครื่องประดับ ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ผิวอุ่น
เธอสะดุ้งเงียบ ๆ หันมองด้านหลังช้า ๆ ดวงตาสั่นระริก—ว่างเปล่า
แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น...
น้ำหนึ่งเม้มริมฝีปากแน่น คิ้วขมวดเล็กน้อย ขณะที่มือของกายเลื่อนสัมผัสลงจากคอไปยังไหล่บอบบางใต้เสื้อเชิ้ต เขากดเบา ๆ ในจังหวะนวดที่แม่นยำและอ่อนโยน แต่แฝงแรงกดที่ทำให้หัวใจสั่นสะเทือน
"อื้ม..." เสียงครางบางเบาเล็ดลอดออกจากริมฝีปากเธอโดยไม่รู้ตัว
หน้าเธอเริ่มขึ้นสี แก้มแดงเรื่อ ลมหายใจหอบขึ้นเล็กน้อย เธอวางหนังสือลงช้า ๆ สองมือประสานกันบนตัก ขาไขว่ห้างแน่นกว่าเดิม แต่ไม่ใช่เพื่อป้องกันตัว
เป็นเพราะความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นจากภายใน
กายโน้มลงใกล้ขึ้นอีก กระซิบลมหายใจอุ่นรินข้างใบหูเธอ เป่าลงที่ติ่งหูจนเธอสะดุ้งอีกครั้ง
มือเขาเลื่อนไปแตะแนวสันหลังตรงกระดูกไหล่กลางหลัง ลูบเบา ๆ ผ่านผ้าเชิ้ตบางที่เริ่มชื้นจากเหงื่อซึม เธอเริ่มหายใจถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากแย้มออกน้อย ๆ
ดวงตาเธอมองตรงไปยังหน้าต่างด้านหน้าห้อง แต่ไม่ได้เห็นอะไรอีกแล้ว
โลกของเธอเริ่มเหลือแค่สัมผัสจากเงามืด...ที่กำลังครอบงำทุกอณูของร่างกาย
"ซี้ดด..." เธอครางเบา ๆ หัวเอียงไปด้านข้างเล็กน้อยราวกับยอมรับการลูบไล้ ปลายนิ้วของกายเลื่อนต่ำลงมายังขอบกระโปรง นิ้วเขาไล้ผ่านตะเข็บผ้า แล้ววนปลายนิ้วบนต้นขาเธออย่างตั้งใจ
กายยิ้มบางอย่างพึงพอใจ ยืนอยู่เบื้องหลังอาจารย์สาวที่ตอนนี้ไม่ต่างจากนักเรียนสาวไร้เดียงสา ร่างของเธอพร้อมแล้ว...แม้ใจจะยังสับสน
แต่เงานี้...จะพาเธอไปไกลกว่าที่เธอเคยเรียนรู้ในตำราใด ๆ

ผนังปูนขาวห้องเรียนชั้นสามยามเย็นเงียบสงัด แสงแดดตกกระทบหน้าต่างเป็นลำเฉียง ฝุ่นละอองลอยฟุ้งในอากาศเหมือนโลกหยุดเวลา เสียงลมหายใจของผู้คนดับไปตั้งแต่ประตูปิด
บนโต๊ะครูตรงหน้า กระดานดำที่ยังมีลายชอล์กจาง ๆ และบรรยากาศไร้ผู้คน—คือฉากที่เงามืดจะทิ้งรอย
น้ำหนึ่งยังอยู่ในภวังค์ล่องลอยหลังจากถูกปลุกความรู้สึกในห้องพักอาจารย์ เธอยังไม่เข้าใจว่าความร้อนในอกที่แล่นลงท้องน้อยจนถึงต้นขานั้นคืออะไร เหมือนมีบางอย่างสะกิดเธอจากภายใน... และตอนนี้ กายก็จับเธอด้วยมือมองไม่เห็น ลากร่างเธอออกจากห้องอาจารย์ พาเดินลัดเลาะตามทางเดินสลัว แสงไฟเปิดทิ้งบางดวงกระพริบเหมือนบอกเป็นนัยว่า "ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครเห็น"
เขาผลักประตูห้องเรียนเปิดออกอย่างเงียบกริบ—ห้องเรียนที่ไม่มีใครอยู่ โต๊ะเรียนเรียงกันนิ่งเงียบ อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ผิวเธอลุกชันเมื่อถูกดันไปทางโต๊ะครูหน้าแถว ร่างบอบบางของน้ำหนึ่งถูกกดให้นั่งบนโต๊ะ ขณะที่กายยืนล่องหนอยู่ตรงหน้าเธอ
เขาจับปลายกระโปรงเธอรูดขึ้น ช้า ช้า จนถึงสะโพก แล้วใช้นิ้วลูบผ่านต้นขาที่สั่นระริกอย่างไร้เสียง
น้ำหนึ่งนอนนิ่ง ตัวอ่อนระทวย น้ำรักไหลย้อยจากร่องลงบนโต๊ะครู ร่างยังสั่นน้อย ๆ ลมหายใจยังไม่ทันเรียบ
ประตูห้องยังปิด
ไม่มีใครรู้...ว่าห้องเรียนแห่งนี้ เพิ่งถูกใช้เป็นเวทีของเงามืดที่ลึกที่สุดแห่งตัณหา

รอบนี้เล่นอาจารย์เลย

รอบนี้เล่นอาจารย์เลย

แบบนี้จะเรียกว่าขึ้นครูได้ไหมนี่

 

แม้แต่อาจารย์ยังไม่เว้นนะ

ขอบคุณครับ

ขึ้นครูได้ไหม  

จะเอาหมดทุกวงการเลยหรอกาย

ขอแบบมีคนอยู่ข้างๆด้วยครับ แบบแอบอีกคนไม่รู้ตัว

กับอาจารย์ในห้องเรียนเลยเหรอ

ขึ้นครูซะละ

ถราวนี้เป็นอาจารย์ซะด้วย

พอล่องหนก็ไม่มีคนเห็นเเต่รู้สึกได้

กายแค่เปลี่ยนคนไปเรื่อยๆรึครับ