เรียกไปเอ็ด หรือว่าอม

แอบชอบ พี่ยุ้ย เป็นการส่วนตัว555 ฟินนนนนนน
(อ่านเพื่อความบรรเทิงล้วนๆ)

นักศึกษาฝึกงาน SS2. EP2 : ห้องเย็น

พี่ยุ้ย

หลังจากเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจให้วิทไป ยุ้ยก็รู้สึกผิดกับพี่เปมาก วันเสาร์หลังจากที่พี่เปตื่นแล้ว เลยชวนพี่เค้าไปทะเลเพื่อเอาใจพี่เค้าซะหน่อย ส่วนพี่เปก็คงรู้สึกผิดที่ไปทำตัววุ่นวายในงานเลี้ยงส่งวิท รวมถึงเรื่องแฟนเก่าพี่เค้าด้วยแหล่ะ เราเลยต่างคนต่างพยายามเอาใจกันและกัน เพื่อให้ผ่านช่วงระหองระแหงนี้ให้จบลงด้วยดี

ยุ้ยเซอร์ไฟร์ต์พี่เปด้วยการแอบจองโรงแรมริมทะเลไว้ให้ เลยแกล้งดึงเวลาเดินเล่นริมทะเลบ้าง ขอให้ขับรถซื้อของฝากบ้าง พาพี่เปดินเนอร์บ้าง จนมืดค่ำ เลยชวนพี่เปนอนโรงแรมที่จองไว้ ให้เหตุผลว่าไม่อยากกลับบ้านดึกๆดื่นๆ ส่วนพี่เปเค้าก็รู้แหละว่าเราอยากเปลี่ยนบรรยากาศด้วย เค้าก็หัวเราะขำๆอย่างคนรู้ทัน

โชคดีที่เราจองห้องวิวทะเลไว้ บรรยากาศเงียบสงบ ท้องฟ้าทะเลเป็นสีนิล มองไกลๆจะเห็นไฟน้อยๆจากเรือหาปลาตอนกลางคืนสะท้อนกับผิวน้ำทะเล บนท้องฟ้าก็มีดาวระยิบระยับสะท้อนล้อกับไฟหาปลาและผิวน้ำทะเลเช่นกัน

ยุ้ยมองวิวนั้นเพลินเลยค่ะ วิวแบบนี้ทำให้ลืมเรื่องวุ่นวายในใจ ทั้งเรื่องงานเรื่องความรักและเรื่องเผลอไผลให้วิทไปหมด จนลืมไปว่าพี่เปอยู่ในห้องกับเราด้วย

"อุ้ย...." พี่เปคงเห็นเราดูวิวเพลินจนลืมพี่เค้าไป เค้าเลยย่องเข้ามากอดเราจากทางด้านหลัง ยุ้ยมองวิวเพลิน ในใจก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอพี่เค้ามากอดก็สะดุ้งนิดๆ

พี่เป โอบกอดยุ้ยจากข้างหลัง มองดูวิวกับเราไปด้วย สักพักก็มือไม้ก็ซนยุ่บยับจับนู้น ลูบไล้นี่ จมูกพี่เปเริ่มไซส์แถวต้นคอ ติ่งหู ลมหายใจอุ่นๆ พอโดนบริเวณแถวต้นคอของยุ้ย ก็ทำให้ขนอ่อนแถวคอลุกชันอย่างคนมีอารมณ์ร่วม

"พี่เป บรรยากาศดีจังเลยนะคะ โชคดีที่ยุ้ยจองห้องนี้ได้" เราชวนพี่เปคุยเรื่อยเปื่อย แม้คิดในใจว่าคืนนี้โดนพี่เปแน่ๆ แต่จริตจกร้านของผู้หญิงวัยเข้า 30 หน่อยๆ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาบ้างก็สอนให้เราอย่าไปยอมเค้าง่ายๆ ตอนนี้พี่เปเค้ามีอารมณ์ คนที่จะง้อและขอให้มีอะไรด้วย ต้องเป็นฝ่ายผู้ชาย

"อื้อ.....ห้องวิวสวยมาก แต่ไม่เท่าคนนะ" พี่เปพูดเอาใจ ปากพี่เค้างับเข้าติ่งหู ส่วนสองมือก็โอบเอวลูบไล้ผ่านชุดเดรสเที่ยวทะเลสีฟ้าลื่นๆของเราขึ้นมาเรื่อยๆ

"อื้อ...ปากหวานนะ เอาใจเก่งจริง ถึงว่าใครต่อใครติดกันจัง" เราแกล้งยั่ว แต่คงไปสะกิดพี่เปจนแกฉุกกึก แกเลยหยุดมือมองตาเราดุๆ
 
"พูดทำไมอีกยุ้ย เปขอให้จบไปแล้วไง เปบอกแล้วว่าไม่ทำอีกล่ะ แต่ยุ้ยไม่จบไง มันเลยทะเลาะกันบ่อยๆ" เอาแล้ว งานเข้าค่ะ แล้วพี่เปแกก็หุนหันไปล้มตัวนอนที่โซฟา กลายเป็นเราเสียเองที่ต้องไปง้อเค้า

"พี่เปปปปปป ยุ้ยหยอกเล่น โอ๋...ๆๆ "
....... พี่เปทำเป็นนิ่ง ไม่สนใจ
"พี่เป ขอโทษ ไม่แกล้งแล้ว" และอะไรอีกหลายๆอย่าง แต่พี่เปก็ยังนิ่งอีก จนยุ้ยเริ่มรำคาญ ไม่ลุกก็ไม่ต้องลุกล่ะ งอนก็ไม่ง้อล่ะ  เลยทิ้งพี่เปนอนบนโซฟาไว้แบบนั้น ส่วนเราก็เดินหนีไปเข้าห้องน้ำกะว่าจะอาบน้ำแล้วจะนอนเลยเหมือนกัน สิ่งที่หวังไว้ก็อดไปหมด ปากพาจนจริงๆนะยุ้ยเนี่ย
อุตสาห์จองห้องพักติดวิวทะเล ห้องน้ำก็มีอ่างจากุชชี่ให้ ค่าห้องก็เกือบๆ สี่พันห้าพัน สงสัยจะได้ต่างคนต่างนอนแล้วแหล่ะ คิดดังนั้นเลยสะบัดลุกไปเปิดน้ำที่อ่างกะจะแช่ผ่อนคลายอารมณ์ แล้วก็เลยไปเปลี่ยนชุดคลุมอาบน้ำใหม่ ส่วนเสื้อผ้าก็ถอดๆระเกระกะที่หน้าห้องน้ำไว้อย่างนั้น

"ยุ้ยจะอาบน้ำก่อนนะ พี่ก็อาบน้ำด้วยล่ะ เหม็น"  พี่เปก็เหลือบๆมองทำเป็นไม่สนใจ ยุ้ยได้แต่คิดในใจ 'พอย่ะ เชิญงอนให้พอ ไม่ง้อแล้ว' แล้วก็เลยปิดประตูห้องน้ำดังปัง แบบคนอารมณ์ไม่ดี

น้ำเต็มอ่างแล้ว น้ำร้อนได้ที่ ยุ้ยเอาสบู่บาธบอม (Bath Bomb) โยนลงไปในอ่าง สักพักฟองฟูนุ่นก็เต็มอ่างหอมอบอวนไปทั่ว ยุ้ยก้าวลงไปนอนแช่ในอ่างหลับตาแล้วสูดกลิ่นหอมดอกไม้จากบาธบอมไปในตัว

สักแปปหนึ่ง ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำมา สักแปปก็ได้ยินเสียงล้างตัว แต่ยุ้ยทำเป็นไม่สนใจ ไม่ทำให้ตัวเองเสียฟอร์มหรอก พี่เปอาบน้ำล้างตัวเสร็จก็เดินมาสะกิดยุ้ยให้ลืมตา

"หลบหน่อยแช่ด้วย" เสียงยังคงงอนๆอยู่ ยุ้ยแกล้งลืมตาก็เห็นพี่เปยืนแท่งเอ็นตั้งโด่วชูทักทาย จนเกือบหลุดขำออกมา ดีนะกลบเกลื่อนได้ทัน เลยทำเป็นเขยิบพื้นที่ให้พี่เปลงแช่ด้วย

พี่เปก้าวลงมานอนอีกฝั่ง พอมีคนเข้ามาเพิ่ม น้ำในอ่างก็ล้นขอบอ่างไหลกระฉอกลงนอกซะเยอะ

"โธ่ เสียดายฟอง ไหลหมดเลย" ยุ้ยบ่นกึ่งขำๆกึ่งประชด พี่เปก็ยังหน้าง้ำอยู่อย่างนั้น จนเราต้องง้ออีกครั้ง "พี่เป หันหลังมาค่ะ เดี้ยวยุ้ยฟอกสบู่ให้" ตอนแรกนึกว่าพี่เปจะงอนอยู่ เพราะแกทำตัวนิ่งๆ แต่สักพักก็ยอมหันหลังแต่โดยดี

ยุ้ยขยับตัวเข้าไปใกล้ๆพี่เป ง้อพี่เค้าด้วยการค่อยๆเอาใยขัดผิวนุ่มๆถูหลังเค้าเบาๆ จากข้างหลัง พอข้างหลังสะอาดก็เอื้อมมือไปโอบรอบตัวพี่เค้าก่อนจะถูด้านหน้าบ้าง แต่ท่านั่งลักษณะนั้นและความคับแคบของอ่าง ทำให้เราต้องขยับตัวไปชิดพี่เปจนแนบสนิท เนินอกเราเลยเบียดกับแผ่นหลังพี่เปโดยปริยาย

พี่เปคงจะเพลินจากมือนุ่ม ความหอมของฟองสบู่ และใยขัดผิวลื่นๆ แกเลยจับมือเราที่ถูสบู่อยู่นั้น ให้ไปจับเจ้าน้องชายของพี่เค้าที่แข็งโป๊กด้านล่าง

"ฟอกตรงนี้ให้พี่ด้วย" พี่เปบอก แต่คงไม่ใช่แค่ฟอกอย่างเดียวหรอก ยุ้ยรู้ทันแหล่ะ ทำให้มือยุ้ยข้างหนึ่งใช้ใยขัดผิวขัดขี้ไคลบริเวณคอให้พี่เค้า ส่วนมืออีกข้างก็ชักขึ้นรูดลงให้พี่เปอย่างเอาใจ

"อือ........." พี่เปครางอย่างสุขล้น ยุ้ยยิ่งเบียดตัวเข้ากับหลังพี่เปแน่นขึ้น เพราะรู้จังหวะนี้แหละ กำลังเป็นใจให้แผนการจองโรงแรมเพื่อสานความสัมพันธ์ของเราประสบความสำเร็จ

ยุ้ยกำจรวดรูดขึ้นลงอยู้อย่างนั้นอีกราว 3-4 นาทีได้ จนพี่เปห้าม จะขอเปลี่ยนท่าบ้าง  "ยุ้ย พอก่อน มือพอแล้วนะ" แล้วพี่เปก็ลุกยืนขึ้นหันด้านหน้าให้ทันที เอ็นแข็งเป๊กราวท่อนไม้ชี้หน้ายุ้ยเหมือนจะเอาเรื่อง พี่เปมองลงมา จับคางมนของเราไว้เชิดให้พอดีกับระดับแท่งเอ็นพี่เค้า ยุ้ยรู้ทันทีแหล่ะว่าเค้าต้องการอะไร

ยุ้ยจัดการสาวแท่งเอ็นพี่เปที่กำลังลื่นด้วยสบู่อ่อนๆ ลื่นๆ อีกหลายที คลึงปลายหัวมนด้วยมือนุ่ม ก่อนแลบลิ้นสีชมพูเลียส่วนหัวกลมและขอบร่องหยักของแท่งเอ็น มือก็ประคองลูกบอลพี่เป 2 ลูกในมือ อีกข้างก็จับแท่นเอ็นประคองเข้าปาก ทำตามทุกอย่างที่พี่เปเคยสอน

พี่เปแหงหน้าครางอู้อ้า อย่างถูกใจที่ยุ้ยทำตามตำราเค้า "อื้อ ดีมาก....ยุ้ยเลียไข่ให้ด้วยสิ" และสั่งพิเศษใส่ใข่เพิ่มเติมอีกต่างหาก ยุ้ยทำตามคำขอของพี่เปอย่างไม่อิดออด มือข้างหนึ่งจับแท่งพี่เปเชิดขึ้นและจัดการละเลงลิ้นรอบพวงลูกบอลพี่เค้า บางทีก็แกล้งดูดแรงๆดังจ๊วบสักทีสองที เพื่อฟังเสียงพี่เปสักครั้ง "อูวววว......." พี่เปคงทั้งจุกทั้งเสียว

ถึงจุดนี้ยุ้ยก็รู้สึกเพลินไปกับการทำให้พี่เปมีอารมณ์หื่นกระสัน จะแกล้งให้พี่เปรู้สึกเสียวแต่ก็ไม่สุด ทรมาณให้ใจแทบขาดไปเลย ก็เลยตั้งใจลงลิ้นละเลงจากปลายพวงสวรรค์ขึ้นมายังปลายเงี่ยงของจรวดพี่เป ก่อนดูดดังจ๊วบ จ๊วบๆ และเลียวนรอบหัวอีกพักใหญ่
ได้ผลคราวนี้พี่เปยิ่งแอ่นตัวตรงเกร็งไปหมด ก่เอามือค่อยๆจับหัวของยุ้ยป้อนกระเด้าเจ้าแท่งจรวดเข้าปากให้เป็นจังหวะ "ซิ๊ดดดด ยุ้ยเก่งขึ้นเยอะเลยนะ ดีกว่าแต่ก่อนเยอะเลย โอววววว"

ดุ้นเอ็นพี่เป พยายามกระเด้าเข้าปาก พี่เปคงกะจะเสร็จคาปากยุ้ยให้ได้  แต่เกมนี้ไม่ได้คุมยุ้ยง่ายๆหรอก มันเป็นเกมที่ยุ้ยจะคุม ไม่ให้เร็ว ไม่ให้ช้า ไม่ให้เป็นจังหวะตามที่พี่เปต้องการ แต่เกมเสียวนี้จะต้องเป็นสิ่งที่ยุ้ยกำหนดให้กับพี่เปเอง

พี่เปพยายามจะเอากระเด้าแท่งเอ็นเข้าปากเท่าไร ยุ้ยก็ขัดขืนไม่ให้เข้าปากเท่านั้น หากแต่ลงลิ้นละเลงรอบหัวมนเพื่อดึงเกมไปเรื่อยๆ สักพักปากน้อยๆของยุ้ยก็จูบตามแท่งเอ็นไล่ไปตามความยาวของมัน พี่เปมองลงมาเหมือนคนมีอำนาจพลางลูปหัวเอ็นดูยุ้ยไปด้วย หากแต่หารู้ไม่ ยุ้ยเองต่างหากคนคุมเกมนี้

เจ้าแท่งเอ็นกระดกพงกหัวถี่ๆ คงจะเสียวน่าดู ยุ้ยบำเรอเจ้าจรวดแท่งนั้นของพี่เปอยู่สักพัก ก็ขยับไปนั่งคุกเข่าด้วยความเมื่อย แต่มือก็ยังขยับเจ้าแท่งนั้นขึ้นและลงไม่ให้ขาดตอน

"อื้อ......โอววว" พี่เปคงได้ที่แล้วแหล่ะ อาการนี้แกคงใกล้จะขึ้นสวรรค์แล้ว ยุ้ยกะหยุดเกมนี้ไว้กลางคัน แล้วเปลี่ยนสถานที่บ้าง แต่ระหว่างที่อ้าอมเจ้าแท่งเอ็นของพี่เป จนเราลืมระมัดระวังตัว

ผลปรากฎว่าจังหวะที่เราเผลอนั้น พี่เปเป็นฝ่ายจับศีรษะเราไว้แน่น แล้วออกแรงกระเด้าแท่งเอ็นเข้าปากยุ้ยทันที จนเราต้องครางอือออกมา เพราะเจ้าแท่งนั้นมันพุ่งกระทบด้านในปากเราจนแทบสำลัก มือเราตีหน้าขาพี่เป จะให้หยุด แต่พี่เปก็ยังแอ่นเอวกระดกทะลวงท่อนเอ็นเข้าปากยุ้ยต่อเนื่อง จนตอนนี้ท่อนเอ็นอยู่เต็มปากสวย จนเราได้แต่ครางอู้อี้ "อืออออออ"

จนในที่สุดสองมือของพี่เปก็จับกดไปที่ต้นคอของยุ้ยหนักๆ ดันให้ท่อนเอ็นเสียบเข้าไปในปากนั้นจนมิดก่อนจะพุ่งน้ำรักฉีดทะยานทุกหยาดหยดเข้ามาในช่องปากและลำคอจนยุ้ยตาเบิกโพลง แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาดูดกลืนน้ำรักของพี่เปอึกๆ อยู่อย่างนั้น เพราะดูแล้วพี่เปคงกะเอาให้หมดเกลี้ยงก่อน ถึงจะยอมปล่อยยุ้ยให้เป็นอิสระ

สักพักพี่เปก็ถอนแท่งจรวดออกมาจากช่องปากยุ้ย ตอนนี้เจ้าแท่งนั้นหมดพิษสงที่ทำกับยุ้ยไปแล้ว หัวหล่นคอพับ แต่พี่เปก็ยังคงเชิดเจ้าแท่งนั้นอยู่ต่อหน้าต่อตายุ้ยอยู่ราวกับจะรอให้ยุ้ยทำความสะอาดให้ทั่ว

ยุ้ยเลยต้องเลียทำความสะอาดเจ้าหนูที่สิ้นฤทธิ์ของพี่เป วนรอบๆ ทั้งหัวหยักและแท่งจรวดอยู่อีก 2-3 ครั้ง พี่เปถึงพอใจ ก้าวออกจากอ่างจากุชชี่ไปล้างเนื้อล้างตัวพี่แกอีกสักพัก แกก็ผลัดเปลี่ยนชุดนอนแล้วจะเดินออกจากห้องน้ำไป จนยุ้ยถึงกับงงว่าเกิดอะไรขึ้น
"อ้าวพี่เป นั่นจะไปไหนอาะ นี่เสร็จแล้วก็ทิ้งยุ้ยอย่างงี้เลยหรอ"
"พี่เพลียจะนอนแล้วเนี่ย เดี้ยวค่อยต่อพรุ่งนี้" แล้วแกก็เดินพ้นประตูห้องน้ำไปล้มตัวนอนบนเตียง

ยุ้ยทั้งโกรธทั้งแค้นเลยนะ อารมณ์เงียนของยุ้ยกำลังได้ที่แล้วแท้ๆ วันนี้แทบจะเรียกได้ว่าเสนอตัวให้พี่เปเลยแหล่ะ แต่พอพี่เปได้ระบายน้ำออกกลับทิ้งยุ้ยได้ไร้เยื่อใยมาก  แต่ทำไงได้ในเมื่อเราเสนอแล้วเค้าไม่สนองก็ต้องทำใจ รีบอาบน้ำให้เสร็จ ไปบ้วนปากแปรงฟัน เปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้วเดินไปดูพี่เปที่ตอนนี้หลับสนิทบนเตียง ยุ้ยเลยได้แต่เข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันคิดในใจ....... จำไว้นะ แบบคาดโทษไว้ว่าอย่าให้ถึงทีของยุ้ยบ้าง
 

วิท

มีข่าวดีจะบอกครับ ถึงแม้การฝึกงานจะจบภาคบังคับ 3 เดือนไปแล้ว แต่ทางมหาลัยกว่าจะเปิดเรียนจริงๆ ก็เกือบกลางเดือนมิถุนายน ระหว่างนั้นว่างๆ ไม่รู้จะทำอะไรกัน เพื่อนๆบางคนก็ทำงานพิเศษ บางคนก็พักผ่อนรอเรียนเปิดเทอม ส่วนตัวผมว่างๆ บ้านก็อยู่ต่างจังหวัด ถ้าจะกลับบ้านกลับได้ไม่นานอีกแค่ไม่กี่วันก็ต้องกลับมากรุงเทพอีกแล้ว เลยเอาเวลาว่างๆนั้นไปเสนอตัวฝึกงานต่อ นัยว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์ที่ดี พอเรียนจบจะได้ขอสมัครเข้าทำงานที่แบงค์นี้เลย

ส่วนทรายเห็นว่าอยากพักผ่อน ที่บ้านก็นัดเที่ยวต่างจังหวัดกันด้วย ก็เลยไม่ขอฝึกงานต่อแล้ว ซึ่งผมก็ตามใจ เพราะใจหนึ่งก็ห่วงเรื่องความสัมพันธ์กับพี่ธงด้วย เพราะแกก็ตามตื้อตลอดเวลาจนผมเริ่มรำคาญ

บ่ายๆวันเสาร์หลังจากทำธุระที่มหาลัยเสร็จ ผมเลยติดต่อทางหัวหน้าแผนกว่าจะขอกลับไปฝึกงาน โดยไม่ขอรับเงินเดือน (ช่วงฝึกงาน 3 เดือน ที่แบงค์ก็ให้ค่าตอบแทนในรูปแบบเงินเดือนครับ)

"ก็ได้สิวิท ดีเลยมาช่วยพี่ เดี้ยวเรียนจบก็มาทำงานที่นี่เลยล่ะกัน ง่ายดี" พี่หัวหน้าบอก 

"งั้นผมเริ่มกลับไปทำเช้าวันจันทร์เลยนะครับ" เรื่องนี้ผมไม่ได้บอกพี่ยุ้ยไป เพราะกะทำให้แกประหลาดใจ

"ได้สิ แต่วันจันทร์พี่ไม่อยู่ ลาพักร้อน ยังไงบอกยุ้ยเลยล่ะกันว่าเราขอกลับมาฝึกงานเอาประสบการณ์ คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร" แล้วหัวหน้าแกก็วางสายไป

ก็เป็นอันเรียบร้อยครับ บ่ายวันนั้นขากลับคอนโดก็เลยแวะซื้อข้าวต้มกับยาแก้วิงเวียนไปให้ทราย เพราะตอนจะออกจากห้องทรายยังดูอาการไม่ดีนัก ไม่แน่ใจว่าจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่ไปฉลองกับกลุ่มเพื่อนๆมาหรือป่าว หวังว่าพักผ่อนสักหน่อยก็คงหาย

แล้วหลังจากนั้นผมก็รอเซอร์ไฟร์ตพี่ยุ้ย เช้าวันจันทร์ทีเดียว ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากรู้ว่าพี่ยุ้ยแกจะประหลาดใจแค่ไหน ว่าแล้วก็อยากให้ถึงวันจันทร์เร็วๆจังเลยครับ
 

พี่ยุ้ย

เช้าวันจันทร์แรกของเดือนมิถุนายน วุ่นวายหงุดหงิดน่าเบื่อเป็นคำจำกัดความง่ายๆในอารมณ์ของยุ้ยวันนี้ เช้านี้ลองดูก็ได้ ใครทำอะไรขัดใจ รับรองแม่จะวีนให้หงอทั้งแผนกเลย ว่าแต่ทำไมอารมณ์ยุ้ยถึงขุ่นมัวได้น่ะหรอ

ก็ยอดชายนายพี่เปน่ะสิ หลังจากทิ้งยุ้ยให้อารมณ์ค้างเติ่งข้ามคืน ตอนสายๆยุ้ยรู้สึกตัวก่อนก็อุตสาห์ไปซุกไซ้หอมแก้ม นอนกอดพยายามสะกิดให้พี่เปรู้สึกตัว มือก็ลูบไล้เจ้าแท่งจรวดของพี่เปหวังให้รับผิดชอบที่ทำให้ยุ้ยอารมณ์ค้างด้วย แต่พี่เปก็ดันผลักตัวยุ้ยออกอีก "คนกำลังนอนอยู่" แล้วพี่เค้าก็กรนไปทั้งอย่างนั้น

เท่านั้นแหล่ะค่ะตลอดทั้งวันอาทิตย์ อารมณ์เราบูดทั้งวัน ต่างคนก็ต่างนิ่ง ทริปที่วางแผนจะสานสัมพันธ์ก็ล่มไม่เป็นท่า พอกลับมาถึงบ้านต่างคนก็ต่างเหนื่อยจากการเดินทางที่ต้องฝ่ารถติดเข้ากรุงเทพอีก พอกินอะไรกันอิ่มแล้วก็แยกย้ายกันนอน ไม่สุงสิงกันอีกเลย

เนี่ยแหล่ะ สาเหตุที่วันนี้อารมณ์บูด พอออกจากลิฟท์ได้ ก็เดินก้มหน้างุดๆ วางแฟ้มวางกระเป๋าเอกสารดังโครม จนทุกคนในแผนหันมามองหน้าอย่างงงๆ คงสงสัยว่าเราไปกินรังแตนมาจากที่ไหน ทั้งแผนกเงียบกริบไม่มีเสียงคุย เหมือนต่างคนต่างแยกย้ายกันทำงาน

เรากำลังจะนั่งเป่าปากระบายอารมณ์บูด ก็บังเอิญมีเสียงหนึ่งแทรกมาจากโต๊ะฝั่งซ้ายของเราว่า
"บอส เอ่อ...พี่ยุ้ย โมโหใครมาเนี่ย"

ยุ้ยก็ถึงขั้นเหวอเลยสิคะ หันขวับตามเสียงก็เห็นนายวิทยิ้มแห้งๆมาให้ เราทั้งตกใจทั้งงง เพราะนี้มันหมดฝึกงานไปแล้ว เลี้ยงส่งก็เรียบร้อยแล้ว แต่ไหงโต๊ะที่ควรต้องว่างๆ กลับมาวิทนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ได้

เราหันไปเจอปุ๊ป ก็หันกลับมาปั๊บด้วยทั้งตกใจ ทั้งแปลกใจ แต่ที่สำคัญไม่อยากให้วิทเค้าเห็นว่าเราแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ เรานั่งเงียบๆ จนวิทเค้าก็คงแปลกใจถาม  "อ้าวพี่ยุ้ย ทำท่าเหมือนคนเห็นผี ผมยังไม่ตายพี่ ตัวอุ่นๆเลย " แล้วนายนั้นก็หัวเราะเยาะขันๆกับท่าทีเรา

เราหันไปมองค้อนชุดใหญ่ ปากบึนใส่ "ฝึกงานจบแล้วยังจะมาอีกเน้ออ คนแถวนี้เค้าเบื่อกันแย่แล้ว" แต่ห้ามน้ำเสียงไว้ไม่เป็นค่ะ มันดูสดใสแปลกๆ

"ก็ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียวนี่พี่ เบื่อๆก็เลยมาขอฝึกงานอีกสักครึ่งเดือน" ก่อนจะลดเสียงเบาลงแทบกระซิบ "แล้วก็คิดถึงพี่ยุ้ยของผมม๊ากกกกมากกกก" จนเราต้องหันไปตีแขนดังเพี้ยะ

"เบาๆ คนอยู่กันเยอะ...... เดี้ยวใครได้ยิน พี่ไม่คุยเรื่องนี้แล้วนะ" แล้วก็มองตาคว่ำตาหงายใส่เค้าไปอีกชุดใหญ่
"เดี้ยวก็ตาเหล่หรอกพี่ มองค้อนผมอยู่นั่น ผมไม่อยากมีเมียตาเหล่อีกคนนะ" "เอํะ วิท พี่บอกว่าพี่ไม่คุยเรื่องนี้แล้วไง" ยุ้ยได้แต่ปรามเสียงดุๆวิทอีกครั้ง หลังจากนั้นก็พยายามทำตัวนิ่งๆ ไม่สุงสิงกับนายวิทมาก เพราะเริ่มรู้สึกจะเสียการปกครองกับนายนี่ไปแล้ว
 

วิท

และแล้วก็ถึงเช้าวันจันทร์ ทรายก็ยังนอนอยู่ที่คอนโด ผมคงลุกขึ้นแต่งตัวเสียงดังไปหน่อย ทรายก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมางัวเงีย "จะไปฝึกงานแล้วหรอ" ทรายถาม

"อื้อ ออกเช้าหน่อย เบื่อรถติด ทรายเป็นไงบ้าง เห็นอาการไม่ค่อยดีมา 2 วันแล้ว อย่างกับแอลกอฮอลล์เป็นพิษเห็นมึนๆเมาๆทั้งวันเลย"

"อือ ตั้งแต่ไปกินกับพวกเฟ ก็อ้วกตลอดเลย ไม่รู้อาหารเป็นพิษหรือเมาค้างกันแน่"
"งั้นนอนพักเยอะๆนะ ตอนเย็นเอาข้าวต้มอีกไหม เดี้ยวซื้อมาฝาก"
"ขอบใจจ๊ะ เดี้ยวนอนอีกพัก เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น แต่วิทไม่ไปวันนี้ไม่ได้หรอ เรายังไม่ค่อยดีเลย"
"........... อือออ มันวันแรกที่แจ้งหัวหน้าไปด้วยสิ ลาวันแรกเลย คงไม่ดีแน่ๆ ทรายก็ดูดีขึ้นหน่อยแล้วด้วย เอางี้ๆถ้าไม่ไหวยังไง โทรหาวิทนะ จะรีบกลับมา" ลังเลเหมือนกันครับว่าจะไปดีไหม เพราะก็เป็นห่วงออยเหมือนกัน แต่พึ่งรับปากหัวหน้าไปว่าจะไปทำงาน เดี้ยวผิดคำพูดก็ดูไม่ดี
"งั้นไปเถอะ เดี้ยวทรายก็คงดีขึ้น" ทรายงอน นอนหันหลังไปอีกทาง เดี้ยวผมค่อยกลับมาง้อแหล่ะ อารมณ์ผู้หญิงผมเข้าใจดี ผมก็เลยค่อยๆย่องออกจากประตูไป เพราะไม่อยากมีเรื่อง
 
ที่ทำงาน พอพี่ๆที่ฝึกงานเห็นผมกลับเข้ามาทำงานต่างก็แปลกใจ พอรู้เหตุผลว่าไม่อยากนอนอยู่บ้านเบื่อๆ ก็เลยเข้าใจ แล้วพากันแซวว่าเลี้ยงส่งเจ้าวิทรอบหน้า ต้องพามันไปเที่ยวไซค์ไลน์ให้ได้แน่นอน เพราะรอบก่อนไอ้วิทมันโดนมารผจญเข้าไป จากนั้นก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจกันใหญ่

จนเวลาเกือบๆ 8 โมง เป็นเวลาที่พี่ยุ้ยมาทำงานครับ ผมสังเกตุเห็นแกแล้ว เดินก้มหน้างุดๆ คิ้วผูกโบว์ชัดเจนมาแต่ไกล ใครๆเห็นก็พากันเงียบเสียงที่คุยกันเมื่อกี้ เพราะดูพี่ยุ้ยอารมณ์ไม่ค่อยดี ผมก็กะทำให้แกประหลาดใจ เลยนั่งเงียบๆ จนพี่ยุ้ยเดินมาถึงโต๊ะทำงานแก พี่เค้าก็วางกระเป๋าดังโครมใหญ๋ จนทำให้ผมถามไม่ได้

"เอ่อออ พี่ยุ้ย โมโหใครมาเนี่ย" แล้วก็ยิ้มขันๆให้พี่ยุ้ย ที่มองหน้าผมแบบเหวอๆ คงแปลกใจที่ผมกลับมาทำงาน พอเห็นแกอึ้งๆ อ้าปากเหวอแบบนั้น ผมก็อดแซวต่อไม่ได้

"อ้าวพี่ยุ้ย ทำท่าเหมือนคนเห็นผี ผมยังไม่ตายพี่ ตัวอุ่นๆเลย "  จนพี่ยุ้ยหายเหวอ  แกค้อน แล้วตอกกลับผม  "ฝึกงานจบแล้วยังจะมาอีกเน้อ คนแถวนี้เค้าเบื่อกันแย่แล้ว"


"ก็ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียวนี่พี่ เบื่อๆก็เลยมาขอฝึกงานอีกสักครึ่งเดือน" ก่อนผมจะลดเสียงเบาลงแซวๆ แกไปว่า"แล้วก็คิดถึงพี่ยุ้ยของผมม๊ากกกกมากกกก"

 พี่ยุ้ยได้ยินก็หันมาตีแขนผมดังเพี้ยะใหญ่ แล้วปราบคำพูดผมดุๆว่า "เบาๆ คนอยู่กันเยอะ...... เดี้ยวใครได้ยิน พี่ไม่คุยเรื่องนี้แล้วนะ" แต่คนปราบดันหน้าแดงซะเอง

อาการเขินนั้น ทำให้พี่ยุ้ยน่ารักซะขนาดนี้ ผมก็อดแซวแกไม่ได้"เดี้ยวก็ตาเหล่หรอกพี่ มองค้อนผมอยู่นั่น ผมไม่อยากมีเมียตาเหล่อีกคนนะ"

แต่ดูพี่ยุ้ยเค้าไม่ค่อยชอบใจเท่าไร "เอํะ วิท พี่บอกว่าพี่ไม่คุยเรื่องนี้แล้วไง" แล้วแกก็เงียบไป ชวนคุยอะไรก็ไม่ตอบ จนผมเริ่มรู้สึกไม่ดี กะว่าหลังเที่ยงๆถ้าชวนแกคุยแล้วแกไม่คุยด้วย จะอ้อนขอโทษซะหน่อย หลังจากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานเงียบๆไปแบบคนซึมๆ

จนในที่สุดพักเที่ยง ผมก็ลุกบิดขี้เกียจ มองดูพี่ยุ้ยที่ก้มหน้าทำงานของแกเงียบๆ "ป่ะพี่ยุ้ย ทานข้าวกันครับ" ผมกล้าๆกลัวๆลองชวนแกทานข้าวกลางวันกันครับ เหมือนง้อแกอยากให้พี่เค้าอารมณ์ดี

พี่ยุ้ยเงยหน้ามองนิ่งๆเช่นเดิม "พี่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ เดี้ยวจะเข้าไปห้องผู้จัดการไปเอาเอกสาร เดี้ยววิทเข้าไปช่วยพี่หาหน่อย แล้วค่อยลงไปทานข้าวกัน" แล้วพี่ยุ้ยก็เดินผุบเข้าไปในห้องผู้จัดการ ที่ใครต่อใครไม่ค่อยกล้าเข้าไปนัก ส่วนมากเรียกกันว่าห้องเย็น ที่ใครก็ตามที่โดนเรียกตัวเข้าไปในห้องนั้นมักจะมีอาการหนาวๆ เหงื่อแตก เหมือนคนเป็นไข้

ผมกลืนน้ำลายเอื้อกๆ เดินเข้าไป ไม่รู้ที่พี่ยุ้ยเจตนาให้ผมเข้าไปเพื่อจะช่วยหาเอกสารจริง หรือจะเรียกผมเข้าห้องเชือดกันแน่ โทษฐานที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงไปแซวเค้าในที่ทำงาน
..........................................................................................
 




เนื้อเรื่องตอนเก่าๆ ติดตามได้ที่นี่ครับ

นักศึกษาฝึกงาน EP1. ห้องน้ำที่ฝึกงาน


นักศึกษาฝึกงาน EP2. เสียงโทรศัพท์พี่ธง


นักศึกษาฝึกงาน EP3. วันเลี้ยงส่ง


นักศึกษาฝึกงาน EP3.2 ระหว่างทาง


นักศึกษาฝึกงาน ซีซั่น2 (ทรายเขียน) EP.1


ช่วงนี้ติดซิรีย์กันครับ เรื่องอาจจะมาช้านิดหนึ่ง ทรายก็ติดงานเขียนนิยายหลักด้วย ยังไงรออ่านกันนะครับ

วิทโดนเรียกไปกินในห้องแล้ว

สาวออฟฟิศแอบกินเด็กฝึกงาน

แนวนี้ดูลึกลับน่าติดตามมากครับ

 

 

ลุ้นต่อครับ

จัดในห้องเย็นอีกสักดอก

ระลึกความทรงจำย้อนหลังกันหน่อย

วิทเริ่มที่จะเสี่ยงล่ะ