เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องแต่ง  บุคคลภายในเรื่องเป็นบุคคลในจินตนาการไม่ได้มีเค้าโครงจากเรื่องจริงแต่อย่างใด



บทที่7

 



      นาฬิกาบอกเวลา7โมงเช้าแล้วแต่ท้องฟ้าข้างนอกยังคงอึมครึม  สายฝนลงเม็ดปรอยๆลงมาไม่หยุดทำให้บรรยากาศโดยรอบชื้นเย็นน่านอนแต่ผมกลับยังคงนั่งอ้าขาพิงหัวเตียงรู้สึกตาสว่างอยู่โดยมีเพื่อนบ้านสาวสวยกำลังนั่นคุกเข่ารูดชักเอ็นเนื้อเยิ้มฉ่ำไปด้วยคราบน้ำลายและเมือกคาวๆของน้ำรักไปพร้อมกับแลบลิ้นเลียไล่ตั้งแต่พวงไข่ยานๆขึ้นมาถึงหัวถอกบานสีม่วง

      "อืมมม  ทำไมมันแข็งขึ้นมาอีกแล้วล่ะ  แต้วรับไม่ไหวแล้วนะคะ"พี่แต้วพูดจาออดอ้อนแล้วอมมันเข้าไปทั้งแท่ง  โยกหัวถี่ๆหวังจะรีดน้ำรักข้นคาวออกมาเพื่อให้มันอ่อนตัวลง

      "มันคึกเพราะพี่แต้วนั่นแหละ  ก็ใครใช้ให้เซ็กซี่น่ารักขนาดนี้ล่ะ  ยิ่งตอนกำลังดูดควยยิ่งน่ารัก"ผมลูบผมเธอราวกับเธอเป็นเด็ก  พี่แต้วมองค้อนผมก่อนจะถอนปากออกมาเลียคราบน้ำลายรอบๆแท่งให้สะอาดอีกรอบ

      "เด็กบ้า  พูดจาลามกไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่เลยนะ...ว่าแต่พอก่อนได้มั้ย  เมียอมจนเมื่อยปากไปหมดแล้วเนี่ย"

      "ไหนเมื่อคืนบอกว่าจะทำให้มันอ่อนไง  นี่มันยังแข็งชี้หน้าพี่อยู่เลยนะ"ผมแซวพลางมองสำรวจเรือนร่างครูสาวตอนกำลังทำท่าคุกเข่าคลานสี่ขาอย่างนี้ไปด้วย  เธอดูเซ็กซี่สุดๆในท่านี้  ใบหน้าสวยใสมีเมือกสีขาวขุ่นเป็นหยดๆเกาะพราวอยู่เต็มหน้า  และยังมีคราบเมือกข้นๆกับฟองขาวๆไหลเยิ้มอยู่ที่มุมปากข้างหนึ่ง  นมขาวๆขนาดเต็มมือคล้อยลงมานิดๆตามแรงโน้มถ่วงพร้อมกับมีเมือกเหนียวๆข้นๆเกาะทั่วทั้งเต้า  ส่วนที่ข้นน้อยค่อยๆไหลลงมาตามเนินขาวถึงปานสีชมพูตรงส่วนฐานของหัวนมและก่อตัวเป็นหยดเมือกขุ่นข้นยืดย้อยลงมาจากหัวนม  ส่วนตรงซอกคอก็มีร่องรอยของการดูเม้มจากปากผมจนเป็นรอช้ำสีม่วงจ้ำๆเป็นวงไปทั่ว   แค่ได้เห็นภาพนี้มันช่างน่าชมจริงๆจนแอบคิดไปไกลว่าผมนี่มันโชคดีเป็นบ้าที่ได้พี่แต้วมาเป็นเมีย

      "ก็เรานั่นแหละที่ผิด  คนอะไรใหญ่ก็ใหญ่อึดก็อึด  กว่าจะทำให้เสร็จได้เล่นซะของแต้วระบมไปหมด  คราวหลังไม่ทำให้แล้วนะ  เข็ดจนตาย"

      "คราวหลังก็ไม่ต้องตั้งใจรีดน้ำผมขนาดนี้สิพี่  แค่พี่มีความสุขกับมันก็พอ...ส่วนเรื่องลูกให้เป็นหน้าที่ผมเอง"ผมดึงพี่แต้วให้เซถลามาซบอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะพลิกขึ้นคล่อมเพื่อคุมเกม

      "ว้าย!  อย่านะอย่าๆๆ  เมียไม่ไหวแล้วขอพักบ้างเถอะ  แค่นี้ก็ระบมไปทั้งตัวแล้ว"

      "แล้วชอบมั้ย"

      "อื้อ..."พี่แต้วหลบตาผมแอบอมยิ้มนิดๆขณะตอบดูน่ารักจนผมคิดไม่ออกเลยว่าทำไมคนน่ารักแบบนี้ถึงไม่ไปเป็นดาราหรือนางแบบมีเงินมีรถร่ำรวย  มาเป็นครูเงินเดือนน้อยๆอย่างนี้ทำไม  แต่จะถามก็คงไม่เหมาะ  อย่างน้อยผมก็เคารพกับอาชีพเธอ  และอีกอย่าง  ถ้าเธอไม่มาเป็นครูแล้วซื้อห้องอยู่ข้างๆผมแบบนี้ล่ะก็ป่านนี้ผมคงไม่ได้ชิมความหอมหวานจากดอกฟ้าแสนสวยอย่างที่เป็นอยู่นี่แน่ๆ

      "งั้นพักผ่อนนะคนดี  เดี๋ยวผัวไปทำกับข้าวมาให้ว่าที่คุณแม่ได้กินก่อน"ผมจูบเธอตรงไรผมแผ่วเบาก่อนจะปล่อยให้ครูสาวค่อยๆหลับตาลงนอนอมยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข...บางทีผมก็คิดนะว่าอยากหยุดทุกอย่างไว้กับผู้หญิงคนนี้แต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะต่อให้ผมเป็นตัวจริงในใจพี่แต้วมากแค่ไหน  จะได้ครอบครองร่างกายเธอหรือเป็นพ่อให้ลูกเธอยังไงแต่สุดท้ายคนที่เธอต้องอยู่ด้วยก็คือสามีที่ถูกต้องตามกฏหมายของเธอและผมคงไม่อยากกินน้ำใต้ศอกใครแน่ๆ...จะคิดอะไรให้วุ่นวายวะเนี่ย  รู้ตัวเองอยู่แล้วว่าน้องมายด์คือที่หนึ่งในหัวใจ  เป็นเป็นว่าจบเรื่องยุ่งพวกนี้ได้เมื่อไหร่ถ้าได้น้องมายด์เป็นแฟนจะไม่มองใครอีกเลยก็แล้วกัน

      ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะตักข้าวผัดฝีมือตัวเองใส่จานพูนๆถือออกมา  พี่แต้วในชุดกางเกงขาสั้นสีชมพูกับเสื้อเชิ้ตแขนกุดสีขาวกำลังลงบันไดมาพอดีทำให้ผมที่จะเอาข้าวขึ้นไปให้เปลี่ยนเป็นเอาไปวางบนโต๊ะอาหารพร้อมกับยิ้มให้เธอ "หิวแล้วล่ะสิว่าที่คุณแม่  มากินได้เลยนะ"

      "ค่ะว่าที่คุณพ่อ  หอมจนแต้วต้องลงมาหาเลยเนี่ย...ขอลองชิมหน่อยนะว่าจะอร่อยเหมือนน้ำผัวรึเปล่า"

      "หึๆๆ  พูดอย่างนี้ระวังเมื่อยปากอีกนะพี่  ค่อยๆกินนะครับมันร้อน"ผมเตือนด้วยความห่วงใยก่อนจะนั่งลงข้างๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสาวน้อยในดวงใจผมด้วยความเป็นห่วง  "ฮัลโหลๆ  มายด์นี่พี่เองนะ"

      "ค่ะพี่"

      "พี่ห่วงเราจัง  เดี๋ยววันนี้พี่ซื้อของไปเยี่ยมเราดีกว่าจะได้ดูเราด้วย"

      "ขอบคุณนะคะแต่ว่า...พ่อมายด์เขาไม่ชอบให้มีเพื่อนผู้ชายเข้าบ้าน  มายด์ว่าพี่อย่าเข้ามาหาดีกว่านะ  กลัวพ่อจะไล่พี่ไปเปล่าๆ  แต่ขอบคุณนะคะที่พี่ห่วงมายด์ขนาดนี้"

      "ก็นะ  ไม่ห่วงได้ไงล่ะก็..."ผมรีบเม้มปากปิดเงียบทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือนุ่มๆล้วงกางเกงจับเอามังกรดำตัวโตออกมารูดเล่น  พอก้มลงไปดูใต้โต๊ะถึงได้เห็นว่าพี่แต้วกำลังมองค้อนผมเคืองๆและอ้าปากอมมันเข้าไปทั้งลำจนรู้สึกอุ่นซ่าน

      "ก็...อะไรคะพี่"

      "ก็พี่...กลัวเราจะคิดมากน่ะสิ"ผมสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้สุดๆเพื่อไม่ให้ปลายสายจับผิดความรู้สึกซ่านเสียวในน้ำเสียงได้

      "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่  นี่ก็มีแพรมาเยี่ยมมายด์ด้วยแล้ว  แต่ขอบคุณนะคะ  พี่เนี่ยยังดูแลมายด์ตลอดไม่เปลี่ยนเลย"

      "เอ่อ...ง-งั้นแค่นี้ก่อนนะมายด์  ไว้เจอกันนะ"ผมรีบตัดบทอย่างรวดเร็ว  วางหูโทรศัพท์แล้วกดหัวพี่แต้วให้อมท่อนเอ็นเข้าไปทั้งลำแล้วแช่นิ่งไว้ "พี่ทำอะไรเนี่ย  ผมเกือบทำเสียงแปลกๆให้มายด์ได้ยินแล้วนะ"

      "อึก...อึก"พี่แต้วกลืนน้ำลายถี่  รัวกำปั้นทุบต้นขาให้ผมปล่อยเป็นอิสระ "แคกๆๆ  คนบ้า  ยาวก็ยาวยังกดมาซะมิดเลยหายใจเกือบไม่ออก"พี่แต้วบ่นอุบก่อนจะจับมันเลียปลายม่วงทีละนิดราวกับแมวน้อยเลียอาหาร "สมน้ำหน้า  น่าจะร้องให้ดังๆเลยน้องมายด์จะได้ไม่ต้องมายุ่งด้วยอีก  ถ้าเอาเวลาไปคุยกับน้องเหนิงหรือจะพาไปทำอะไรต่อมิอะไรกับน้องเหนิงพี่จะไม่ว่าเลยแต่นี่อะไร  มีเหนิงอยู่แล้วทั้งคนยังจะไปทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับคนอื่นอีก  บอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าถ้าเราคบกับเหนิงพี่ช่วยเต็มที่แต่ถ้าจะหักอกเหนิงไปคบคนอื่นล่ะก็ได้โดนพี่แกล้งไม่เลิกแน่"

      "สรุปคือเชียร์เหนิงอยู่ว่างั้นเถอะ"

      "ช่วยไม่ได้ก็พี่ถูกชะตากับเหนิงนี่  แล้วเจ้าชู้อย่างเราน่ะต้องเหนิงเท่านั้นแหละที่ปราบอยู่"

      "จ้าๆคุณแม่สื่อ  แล้วนี่ตกลงจะกินข้าวหรือกินน้ำผมกันแน่ล่ะเนี่ย  บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าจะกินน้ำคงต้องดูดนานหน่อย"

      "ข้าวสิใครจะไปอยากกินไอ้ของคาวๆพรรณนี้กัน"พี่แต้วคลานออกจากใต้โต๊ะมานั่งกินข้าวต่อหน้าตาเฉย "อ้อ!! คืนนี้แต้วนอนห้องแต้วนะเพราะพรุ่งนี้แฟนคงกลับมา  ห้ามมาแอบลักหลับล่ะ"สุดท้ายครูแต้วก็อดทิ้งท้ายให้ผมหมั่นใส้ไม่ได้จริงๆ  ผมล่ะนับถือใจเธอเลย

      

      เพราะว่าไปเยี่ยมมายด์ไม่ได้และผมก็ไม่รู้จะทำอะไรไอ้เจ้าแกงเกอร์ในหัวเลยเริ่มออกมาปากดีกับผมอีกครั้งว่าผมมันกากอย่างโน้นกากอย่างนี้  จะเรียงคำทีก็ช้า  แก้สถานการณ์ทีไม่ทันกินถ้าไปเจอศัตรูเข้าคงมีหวังได้เพลี่ยงพล้ำแน่  จากนั้นมันก็เริ่มสาธยายว่าผมควรจะฝึกอะไรบ้างถึงจะพอมีความฉลาดติดตัวไปใช้สู้ใครเขาได้และทักษะแรกที่ผมควรจะมีเลยคือ...ความรวดเร็ว

      เรื่องนี้ผมไม่เถียงเลยว่ากว่าจะเรียงคำได้แต่ละทีมันช้าแค่ไหนแต่ขอเถียงมันสักหน่อยเถอะว่าพอเริ่มใช้บ่อยเข้าก็เริ่มเรียงได้เร็วขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเยอะแล้ว  ถึงอย่างนั้นผมก็ยอมตามใจมันโดยการออกไปลองฝึกข้างนอกกับสถานการณ์จริงโดยที่มันไม่วายจะเลียบๆเคียงถามถึงขิมว่าสมควรจะพาไปด้วยมั้ยเพราะจะได้ทำให้ขิมไม่โกรธผมซึ่งมันถามได้ตรงใจมากเพราะผมกังวลอยู่เลยว่าคนน่ารักอย่างขิมจะรู้สึกบอบช้ำทางจิตใจแค่ไหนที่โดนผมลวนลามไปอย่างนั้นและผมก็สมควรจะช่วยรักษาเยียวยาขิมให้ดีขึ้นด้วย  มันเลยกลายเป็นโจทย์ที่ว่าผมจะสร้างสถานการณ์ยังไงให้ขิมกลับมาคืนดี  ผลคือตอนนี้ผมมาจอดรถยนต์คันหรูยืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้านพยาบาลขิม



 


      "มาแล้วค่า!!"เสียงใสๆมาพร้อมกับร่างบอบบางดูสะโอดสะองในชุดเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนขาสั้นใส่สบายๆ  แต่พอขิมก้าวออกมาจากประตูบ้านแล้วเห็นว่าใครกำลังกดกริ่งเรียกอยู่เท่านั้นก็รีบหมุนตัวกลับทันที

      "เดี๋ยวขิมเดี๋ยว  เปิดประตูให้ผมก่อนสิ"ผมรีบละล่ำละลักพูดออกไปกลัวว่าเธอจะไม่ให้โอกาสผมได้เจอหน้า  ทันไดนั้นร่างเพรียวบางถึงกับชงัก  ค่อยๆหันเดินมาเปิดประตูให้ผมอย่างง่ายดาย

...ดีนะที่เอ็งให้นางคนนี้เป็นทาสไม่งั้นชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีกแน่...

...เงียบน่ะ...ผมเอ็ดแกงเกอร์ในความคิดก่อนจะรีบเข้าไปกุมมือขิมแน่น "เรื่องเมื่อวานผมขอโทษจริงๆนะ"

      "ขิม...ไม่มีอะไรจะพูดกับเก่งอีกแล้ว"

      "เรื่องทั้งหมดมันมีเหตุผลนะขิม  ผมอธิบายได้  ถ้ายังไงวันนี้ขอผมชดเชยความผิดเมื่อวานด้วยการพาขิมไปเลี้ยงข้าวอีกครั้งนะ"

      "กลับไปเถอะขิมไม่อยากเจอหน้าเก่ง..."เสียงพูดเงียบลงเมื่อผมรั้งร่างนั้นมากอดอย่างกะทันหัน  พยาบาลขิมตั้งสติได้ช้าไปเธอเลยไม่มีการผลักไสใดๆทั้งสิ้นได้แต่ยืนนิ่งเงียบราวกับท่อนไม้

      "ขิม  ไปกินข้าวกับผมเถอะ  อย่าปฏิเสธผมเลย"

...จำไว้นะห้ามสั่งให้ขิมคืนดีกับเอ็งแค่ทำยังไงก็ได้ให้ขิมยอมคืนดีเอง... แกงเกอร์กำชับผมก่อนจะต่อท้ายอีกนิด ...จะสั่งให้นางคนนี้เป็นทาสเซ็กซ์เอ็งแล้วสนุกกันจนยอมคืนดีด้วยข้าก็ไม่ว่านะ  แค่แนะนำเฉยๆน่ะ...

...หุบปากไปเลยไอ้ปากปีจอ...

      "ขึ้นรถกันนะ  ตกลงมั้ย  ขอแค่โอกาสให้เก่งอีกสักครั้งก็พอ"

      "ก็ได้  แต่...สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรขิม"


 


      "ได้สิ" ผมยิ้มรับด้วยความยินดี  ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาผมจึงปรากฏตัวอยู่ภายในห้างหรูโดยมีพยาบาลขิมเดินอยู่ห่างๆในชุดแซ็กยาวลายขาวดำมีเสื้อกันหนาวสีดำสวมทับอีกที  ครั้งนี้ดูขิมจะระวังตัวรักษาระยะไม่ยอมเข้าใกล้ผมเหมือนแต่ก่อนยิ่งทำให้ผมต้องรีบหาทางทำอะไรสักอย่าง

      ผมมองไปรอบๆเพื่อหาวิธีแก้สถานการณ์และวิธีแก้สถานการณ์ที่ดีที่สุดคือต้องทำให้เราเป็นพระเอกของเรื่องเพราะฉนั้นผมถึงต้องหาผู้ร้ายซะก่อน

...ข้อแนะนำแรก  หาคำที่ใช่จากทุกคนที่ห้อมล้อมรอบตัว  แล้วเรียงให้ได้ประโยคที่จะเป็นเรื่องราวเข้าใจที่ข้าพูดมั้ย...

      "รู้หรอกน่ะ"ผมพึมพำออกมา  สายตาก็เพ่งมองไปทั่วจนเจอชายคนหนึ่งที่จะเดินสวนผมไป  ชื่อที่ลอยอยู่บนหัวบอกผมว่าเขาชื่อ สตังค์  ชาญชัย  เอมเอี่ยม  ผมเล็งเป้าไปที่ชายคนนี้ทันทีเพราะผมมีคำที่ต้องการจะใช้อยู่ในใจอยู่แล้ว

      ผมเอาพยัญชนะ ส,ต,ง,ม กับสระอา,ไม้หันอากาศ,ไม้เอก ภายในชื่อมาเรียงผสมกันอย่างรวดเร็วเพื่อให้ได้คำว่า 'ตามสั่ง'  มันทำให้ผมรู้เคล็ดได้ทันทีเลยว่าถ้าเรามีคำหรือต้องการให้ได้ประโยคแบบใหนในหัวมันจะสามารถเรียงออกมาได้เร็วขึ้นกว่าเดิมมาก

      พอเรียงชื่อเป็นคำได้ผมก็เดินช้าลงให้ขิมนำหน้าผมไปหน่อยแล้วค่อยๆเดินให้เฉียดใกล้ชายคนนั้นที่สุดทันทีโดยเล็งที่จังหวะเดินสวนกันแล้วแกล้งยกหูโทรศัพท์ขึ้นทำเป็นคุยกับคนในสาย "ทำตามที่กูสั่ง...เดินตามมา"

      ชายคนนั้นชงักวูบ  หันมองผมชั่วครู่ก่อนจะมีอาการสั่นนิดๆเหมือนคนหนาวแล้วก็เดินตามผมมาตามคาด  ผมเลยสั่งคำสั่งต่อไปทันที "ไปแอบถ่ายใต้กระโปรงผู้หญิงใส่แว่นนั่นอย่าให้รู้ตัวแล้วเจอกันในห้องน้ำชั้นร้านอาหาร"

      ทุกการกระทำเป็นไปอย่างรวดเร็ว  ผมเร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินใกล้ๆขิมอีกครั้ง "ถือว่าให้ผมเลี้ยงขอโทษนะขิม  ไปร้านโน้นกันมั้ย"ผมชี้ไปที่ร้านหนึ่งในโซนร้านอาหาร

      "ก็ได้ค่ะ...จริงๆไม่ต้องก็ได้นะ  ขิมไม่ได้อยากให้เก่งเลี้ยงหรอก"

      "ไม่ได้หรอก  ผมขอโทษจริงๆ  พูดไปก็อายปากเพราะเก่งทำไปขนาดนั้นก็สมควรให้ขิมโกรธหรอกแต่ทุกอย่างที่ทำไปผมไม่ได้คิดร้ายจริงๆนะขิม  จะให้ผมทำอะไรเพื่อตอบแทนก็ได้"

      "...แค่เก่งสำนึกผิดขิมก็โอเคแล้วค่ะ  แค่อย่าไปทำแบบนั้นกับใครอีกนะ..."ขิมเว้นวรรคคำพูดเบนหน้าไปมองร้านรวงต่างๆก่อนจะพูดออกมาอีกประโยค "มันจะดูไม่ดี"

      "สัญญาเลยขิม"ผมยิ้ม  ยกมือขึ้นชูนิ้วก้อยรอ "หายโกรธผมนะครับ"

      ขิมหันมาเกี่ยวก้อยแล้วยิ้มบางๆ  เป็นรอยยิ้มแรกที่ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  อย่างน้อยพยาบาลขิมก็ไม่ได้โกรธขนาดจะตัดขาดผมเสียทีเดียว  และถ้าแผนที่คิดไว้สำเร็จผมคงมีสิทธิ์ไปนั่งอยู่ในใจเธอในฐานะคนที่น่าเชื่อถือคนหนึ่งเลยทีเดียวก็ว่าได้  และรับรองเลยว่าจากนี้ผมจะไม่ให้พลาดซ้ำสองอีกแน่

      ไม่นานนักบรรยากาศในร้านอาหาร  กลิ่นชวนกินของอาหารนานาชนิดกับเสียงพูดคุยในร้านก็ทำให้เราสองคนกลับมาคุยและกินกันได้อย่างมีความสุขตามเดิม  ถึงแม้จะไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวกันแบบเมื่อวานแต่เราก็ดูสนิทสนมกันกว่าเมื่อเช้ามากนัก  แต่เสียอย่างเดียวคืออาหารทุกอย่างที่พยาบาลขิมสั่งมามันแพงจนช่างกล้องจนๆอย่างผมแอบมีน้ำตาตกในเหมือนกัน  แน่นอนว่าเธอกินไม่หมดหรอกแค่ตอดโน่นนิดนี่หน่อยเท่านั้น  ส่วนที่สั่งมาเยอะเนี่ยจงใจแกล้งกันชัดๆ

      "แหม  หน้าซีดเลยเหรอคะ  เอ...จะเลี้ยงขิมไหวมั้ยเนี่ย"

      "...ก็คงต้องเป็นลูกมือล้างจานแล้วแหละครับคุณขิม"

      "ขิมบอกอย่าเรียกคุณไงคะ  ดูไม่สนิทเลย"พยาบาลขิมยิ้มหวานจนตาหยี "ไม่ต้องห่วงนะ  ขิมช่วยจ่าย  แค่จะแกล้งอำเก่งเล่นเท่านั้นแหละ  ก็เมื่อวานแกล้งขิมไว้เยอะนี่"เธอพูดไปก็หน้าแดงไปแถมยังชายตามองผมหน่อยๆทำเอาผมหัวใจกระตุกวูบวาบเลยทีเดียว

      "เฮ้อ!! ค่อยโล่งหน่อยนึกว่าผมจะต้องเป็นลูกมือร้านนี้ซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ"

      เราสองคนหัวเราะกันด้วยความสุขก่อนจะจัดการอาหารอีกหน่อยไม่ให้เสียของถึงจะไปจ่ายเงิน...จะว่าไปพยาบาลขิมนี่เวลาอยู่ใกล้ๆก็ทำให้สดชื่นดีเหมือนกันนะผมว่า

...ชอบแล้วล่ะสิ  ไม่ลองชิมดูอีกสักทีล่ะ  ไม่แน่ยัยนี่อาจยอมก็ได้นะ...

...เก็บหมาไว้ในปากเลยมึง  เงียบไปๆ...

      ผมถึงกับหูร้องฉ่ากับความคิดลามกของแกงเกอร์ที่ยัดใส่สมองผมโดยมีภาพพยาบาลขิมกำลังลิ้มรสเอ็นเนื้อผมอย่างเอร็ดอร่อยและยังขึ้นควบขย่มผมเอง  แค่จินตนาการเจ้ามังกรน้อยก็ผงาดแข็งตึงในกางเกงไปหมดแล้ว แต่ให้ตายผมคงไม่กล้าทำอีกแน่เพราะผมไม่อยากเห็นคนน่ารักสดใสแบบนี้ต้องหนีหน้าผมอีกเป็นครั้งที่สอง  และเพื่อสิ่งนั้นผมต้องเป็นฮีโร่ในสายตาเธอให้ได้

      "เอ้อ  ขิม  ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ  เดินดูของไปก่อนได้เลยเดี๋ยวเจอกันที่โซนเสื้อผ้า"ผมเดินแผนต่อ  รีบปลีกวิเวกตัวเองเพื่อให้ชายที่คอยเดินตามผมกับขิมมาตลอดได้ทำงานต่อ  ส่วนผมไม่ได้หลบไปไกลเลย  แค่ทำเป็นเดินหายไปแล้วแอบย้อนมาดูหน่อยนึง

      ขิมกำลังเดินดูสินค้าบนเชลเตอร์ไปเพลินๆแล้วหยุดยืนดูอาหารโดยมีชายชื่สตางค์เดินถือถุงกระดาษตาม  พอขิมหยุดยืนเขาก็วางถุงกระดาษใต้กระโปรงขิมทันทีพร้อมกับพูดขอโทษแบบเนียนๆทำเป็นว่าจะดูของเหมือนกัน  ผมเห็นแผนสำเร็จไปส่วนนึงเลยรีบเดินไปรอที่จุดนัดพบทันที  รอให้ชายคนนั้นมาพบตามสั่ง

      "ไหนเปิดให้ดูหน่อย"ผมสั่ง  ไม่อยากจะจับมือถือตรงๆ  บอกเลยว่าระแวงพอสมควร  กลัวว่าแผนจะแตก  พอเขาเปิดให้ดูผมถึงกับหน้าชา  อยากจะจับสาวแว่นคนนี้มาปรนนิบัติในฐานะแฟนจริงๆ  ก็ใครจะไปเชื่อล่ะว่าขิมจะใส่กางเกงในสีครีม  แถมคงจะไม่ได้มีผ้าอนามัยรองด้วยเพราะกลีบแคมสาวอันอวบอิ่มมันกินกางเกงในเข้าไปหน่อยๆจนเห็นเป็นพูสวยเลยทีเดียว  ตอนนี้ผมเลยรู้สึกพลาดมากๆที่มาดูเพราะผมเริ่มจะหงุดหงิดงุ่นง่านขึ้นมาจริงๆซะแล้ว "...ตามต่อไปอย่าให้รู้ตัว  กูเดินแยกออกมาเมื่อไหร่ให้ขู่แล้วลวนลามได้เลย"ผมสั่งต่อก่อนจะออกมาจาห้องน้ำไปหาขิม

      "เข้านานจัง"

      "พอดีกินน้ำเยอะน่ะขิม  เรากลับกันดีกว่ามั้ง  หรือขิมว่าไง  จะเดินต่อก็ได้นะ  วันนี้ทั้งวันยกให้ขิมเลย"

      "ขิมว่ากลับดีกว่าค่ะ  ยังไงเก่งก็เลี้ยงข้าวขิมแล้ว  ขอบคุณมากๆเลยนะที่มาหาขิมน่ะ"สาวแว่นยิ้มหวานอีกครั้ง  มันทำให้ผมแทบยั้งใจเอาไว้ไม่อยู่อยากจะโผเข้าไปกอดเลยทีเดียวแถมใจยังคิดเสียดายด้วยซ้ำถ้าใครได้ขิมไปเป็นแฟนแทนผม

      "ไม่เป็นไรๆ  จริงๆขิมก็ช่วยผมออกจะว่าผมเลี้ยงได้ไง...เอ่อ"ผมแกล้งทำเป็นค้นตัวพลางขมวดคิ้ว "สงสัยลืมกุญแจรถไว้ในห้องน้ำแหงเลย  ขิมไปรอที่รถก่อนนะเดี๋ยวผมไปหากุญแจก่อน"ผมไม่รอให้เธอพูดอะไรต่อกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับทางเก่าสวนกับชายคนนั้นอีกครั้ง "จัดการที่ลานจอดรถ" ผมสั่งเร็วๆแล้ววิ่งลับไป  จริงๆแค่วิ่งมาหน่อยแล้วย้อนกลับไปดูก็ได้แต่ผมกลัวแสดงไม่เนียนเลยวิ่งขึ้นไปเข้าห้องน้ำจริงๆก่อนจะรีบกลับไปที่ลานจอดรถด้วยความเป็นห่วงขิม...และแผนได้ผล

      เมื่อผมมาถึงลานจอดรถ  ภาพตรงหน้าผมคือขิมที่พยายามดิ้นอย่างอ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มแปลกหน้า  มือของเขาล้วงหายเข้าไปใต้กระโปรงชุดแซ็ก  ขยับขยุกขยิกไม่หยุดจนขิมหน้าแดงก่ำเม้มปากบางพยายามเก็บเสียงร้องเอาไว้และอีกไม่นานคงได้ถึงสวรรค์แน่แต่ผมไม่ยอมให้ขิมขึ้นสวรรค์ก่อนเป็นอันขาด

      ผมปรี่เข้าไปต่อยชายคนนั้นสุดแรงด้วยอารมณ์หึงหวงที่ไม่ต้องแกล้งแสดง  เสียงตะโกนก่นด่าของผมดังลั่นด้วยความคับแค้นใจทั้งที่ตัวเองเป็นคนสั่งแท้ๆแต่ไม่คิดเลยว่าการได้เห็นชายคนอื่นมาลวนลามผู้หญิงของตัวเองอย่างนี้มันจะเจ็บจนพูดไม่ออก

      กว่าผมจะรู้ตัว รปภ. ก็มาจับผมเอาไว้ไม่ให้อาละวาดอีก  ส่วนชายคนนั้นโดนจับไปตามระเบียบ  ถึงผมจะรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ทำให้เขาต้องมาเป็นผู้ร้ายแต่ถ้าได้ใจขิมผมก็ยินดีจะทำ...แต่คราวหน้าผมคงไม่สร้างสถานการณ์เล่นใหญ่แบบนี้อีกแน่...
      
...ไม่ค่อยได้ใช้พลังเท่าไหร่แต่ถือว่าทำได้ดี  อันที่จริงให้ดีที่สุดคือไม่ต้องใช้พลังแต่แค่ชักนำให้เรื่องราวเป็นไปตามที่เราคิดได้นั่นแหละถือว่าเยี่ยมที่สุด  ถือว่าวันนี้เอ็งทำได้ดีมาก  เอาเป็นว่าเรื่องการแปลงคำได้เร็วถือว่าผ่าน...เสียงแกงเกอร์ในหัวผมมีแขวะเบาๆตามมา



      ผมมาส่งขิมถึงบ้านโดยตลอดทางเราสองคนแทนจะไม่ได้คุยกันเลยจนผมแอบคิดในใจว่าแผนคงพังหมดแหงๆและขิมคงไม่มีทางให้ผมได้เจออีกแน่แต่เปล่าเลย  พอมาถึงบ้านขิมกลับเปิดประตูให้ผมเอารถเข้าไปจอดแล้วชวนไปดื่มน้ำในบ้าน

      "ขอบคุณนะที่มาช่วยขิมไว้"สาวแว่นเดินมายื่นแก้วน้ำให้ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงในห้องครัวดื่ม "ถ้าไม่ได้เก่งวันนี้ขิมไม่รู้จะรอดรึเปล่า"

      "...ผมก็ไม่นึกว่าพอเห็นขิมโดนลวนลามแบบนั้นแล้วจะฟิวขาดเหมือนกัน  ขอโทษนะที่ให้เห็นอะไรรุนแรงแบบนั้น"

      "ไม่หรอก  มันสมควรโดนแล้ว" ขิมน้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นจนผมรู้สึกได้กับคำพูดนั้นก่อนที่จะมีเสียงอ่นลงมาในประโยคถัดไป "ตอนนั้นขิมนึกว่าจะไม่รอดแล้ว...จู่ๆมันก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นมา"พยาบาลสาวขยับเข้ามาใกล้ผมอีกนิด  ดวงตาเรียวเล็กจ้องผมตาไม่กระพริบ "ตอนนั้นขิมคิดจริงๆนะว่าถ้าเป็นเก่งแทนคงดีกว่า...บางทีขิมคง..."

      "ขิม"ผมครางเบาๆเมื่อเธอหลับตาลงเผยอริมฝีปากออกช้าประกบกับผมอย่างนุ่มนวล  ผมกอดเอวเธอดึงเข้ามาใกล้  ค่อยๆเม้มชิมริมฝีปากบางเฉียบช้าๆก่อนจะขยับเปิดปากเธอเพื่อสอดลิ้นเข้าไป  เธอลืมตามองผมอย่างคนตื่นตกใจนิดๆ

      "ข-ขอโทษนะ"พยาบาลขิมรีบผละออกห่าง  เอามือปิดปากตัวเองคล้ายกับยังกลัวอะไรบางอย่าง

...จัดการเลยสิ  ยัยนี่ชอบเอ็งเข้าแล้วแหงๆ  ว่าไงล่ะ  ถ้าเจ้าตัวสมัครใจเอ็งจะยอมปล่อยไปงั้นเหรอ...

      เสียงแกงเกอร์ดังยั่วยุอยู่ในหัวแต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ต่อต้าน  ตรงกันข้ามผมกลับตอบรับมันด้วยความต้องการส่วนตัวอันดำมืด

      "ขิม  ผมอยากให้ขิมเป็นของผม  ผมไม่อยากให้ใครได้ขิมไป  ไม่อยากให้ใครแตะขิมอีก...ให้ผมถอดชุดขิมออกนะแล้วมาเป็นของผมแค่คนเดียว"

      "..."สาวแว่นหน้วหมวยจ้องผมตาไม่กระพริบราวกับถูกสะกด "เก่ง"เธอพูดได้แค่นั้นก็ถูกผมประกบจูบกลับ  แต่ครั้งนี้เราไม่ได้มีการยับยั้งชั่งใจใดๆกับอีก  ผมค่อยๆจับชายชุดแซ็กรั้งขึ้นผ่านหน้าท้องแบนราบ  เนินอกขาวกลมกลึงขึ้นไปผ่านลำแขนเธอออกมาจากร่างจนเหลือแต่ชั้นในสีเนื้อชวนมองก่อนจะลุกขึ้นโอบเอวขิมพาไปวางบนโต๊ะอาหาร  ค่อยๆถอดกางเกงในรูดลงไปตามเรียวขาสวยให้หลุดกองบนพื้นตามด้วย บราเซียขนาดคัพบีโดยที่เจ้าของไม่ได้มีอาการเสียดายเลยแม้แต่น้อย

      "ให้ผมเป็นดวงตาให้ขิมนะ"ผมพูดขอ  เอื้อมมือไปจับขาแว่นเธออย่างนุ่มนวล  ขิมพยักหน้ายิ้มเขินๆปล่อยให้ผมถอดมันออกและบรรจงจูบเธอต่อ

      ถึงแม้สาวหมวยจะไร้แว่นแล้วแต่มือก็ยังไม่วายควานหากระดุมเสื้อผมแล้วช่วยปลดออกทีละเม็ดๆจนหมดจด  ถอดรั้งออกแล้วลูบไล้ไปตามแผงอกและกล้ามท้องน้อยๆลงมาถึงเข็มขัด

      "อืมมม  ขิม  ไม่นึกว่าคุณจะกล้า..."

      "เพราะเก่งนั่นแหละทำให้ขิมเก็บเอาไปฝันทั้งคืนเลย...ตอนแรกขิมนึกว่าฝันร้ายแต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่"เธอถอดเข็มขัดผมออก  ปลดตะขอรูดซิปกางเกงลงช้าๆ  เอื้อมมือมาจับขอบกางเกงในผมเป็นอย่างต่อไป

      "จะเก่งไปแล้วนะยัยแว่น  เรื่องนี้ผู้ชายทำเองดีกว่า"ผมถอดกางเกงในออกแล้วจับมือเธอให้ลงไปคลำเอ็นเนื้อแท้แข็งเขม็งกลางหว่างขา "อา...มือขิมนุ่มจัง  มองเห็นมั้ยว่ากำลังจับอะไรอยู่"

      "ขิม...ขิมไม่เห็นหรอกแต่มันยาวจัง"

      "ขิม  คุณทำผมจะคลั่งตายอยู่แล้วนะ  ผมขอนะที่รัก"ผมอ้าขาเธอออกค่อยๆกดให้เธอนอนหงายลงบนโต๊ะกินข้าว  ขาสองข้างห้อยต่องแต่งกับขอบโต๊ะ  ผมจับเอ็นเนื้อแข็งค่อยๆกดหัวเงี่ยงเข้าไปช้าๆ "เจ็บหน่อยนะขิม  แต่ผมสัญญาว่าจะตอบแทนขิมให้มีความสุขที่สุดเอง"

      "ด-เดี๋ยว  ขิมยังไม่...อ๊ะ!!!"สาวหมวยอ้าปากค้าง  ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อถูกอาวุธยาวใหญ่เท่ากระบอกไฟฉายรุกล้ำปากแคมเข้าไปภายในร่าง  ถึงจะเข้าไปได้แค่ครึ่งลำแต่มันก็มากพอจะทำให้พยาบาลสาวผู้ไร้ประสบการณ์ถึงกับเจ็บจนพูดไม่ออก

      "ซี๊ดดดด  ฟิตมาก!!!  ไม่เคยเสียวอย่างนี้มาก่อนเลยขิม!!"ผมครางลั่นแทบคลั่งกับความฟิตและแรงตอดรัดของมันที่แทบทำให้ทำนบกั้นน้ำของผมแตกออก  ผมโน้มตัวลงไปเคล้นคลึงดูดเลียสองเต้าขาวเนียนนั้นทันทีเพื่อให้เธอผ่อนคลายกว่านี้หน่อยและเพื่อให้ผมได้พัก "อืมมม  เต้าขิมสวยจัง  หอมด้วย  ทำไมมันน่ากินอย่างนี้  อา...นางฟ้าชัดๆเลย"ผมครางระบายความเสียว  ริมฝีปากไม่วายดูดเม้มยอดเต้าสีชมพูอ่อนทั้งสองข้างจนแดงเข้มและยังทิ้งรอยดูดเป็นวงแดงๆไปทั่วเต้า

      ขิมแอ่นอกเชิดครางระรัว  บายครั้งเธอก็กดหัวผมให้ซุกเต้าแต่บายครั้งเธอก็บีบเคล้นเต้าตัวเองเพื่อยั่วให้ผมดูด  ยิ่งผมสนุกกับมันมากเท่าไหร่กลีบเนื้อกลางหว่างขาเธอก็ยิ่งฉ่ำเยิ้มมากขึ้นเท่านั้นจนกระทั่งเอ็นเนื้อของผมค่อยๆรุกล้ำเข้าไปได้ทีละนิดๆ

      "ซี๊ดดดด  เก่ง  ขิม...ขิมอยาก...ช่วยขิมด้วยเก่ง...ขิมจะตายอยู่แล้ว"เธอร้องครวญครางเสียงแหบโหย  สองแขนเปลี่ยนจากสนุกกับสองเต้าสวยของตัวเองมาโอบรอบคอผมเพื่อดึงรั้งเข้าไปจูบ "ช่วย...ช่วยขิมด้วย  ทำขิมเถอะนะ  โอ๊ะ!!!"เธอหลับตาพริ้มเชิดหน้าร้องลั่นเมื่อเจอกับแรงกระแทกแรกจากดุ้นเอ็นเนื้อตามประสงค์ "โอ๊ะ!...โอ๊ะ!...อ๊ะ!..."ขิมเริมขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันในทันทีกับการถูกกระหน่ำแทงอย่างต่อเนื่องครั้งแล้วครั้งเล่า

      แก่นกลางกายของผมร้อนฉ่า  ไม่ใช่เพราะแรงตอดรัดอันหนึบหน่วงภายในแต่เป็นเพราะความไร้เดียงสาของเธอที่ต้องการจะถึงจุดสุดยอดแต่ทำได้เพียงเรียกร้องให้ผมช่วย  สิ่งนี้แหละมันกระตุ้นราคะในกายผมจนพลุ่งพล่านแทบคุมไม่อยู่

      "ซี๊ดดด  เก่ง  อา...เก่ง  ขิมจะตายแล้ว  ช่วยขิม...ช่วย...อ๊า!!!!!"หมวยสาวเชิดหน้าหลับตาปี๋ร้องลั่นบ้าน  ร่างบอบบางกระตุกเกร็งตอดถี่ทำเอาผมที่ใกล้ถึงฝั่งอยู่แล้วต้องหลุดการควบคุม  กดกระแทกเข้าไปอีกหลายทีติดๆกันก่อนจะแอ่นเอวเสียบลึกสุดหยั่งเพื่อปลดปล่อยสายธารข้นแห่งรักให้พรั่งพรูเข้าไปจนล้นเอ่อ "อ๊าย!!!!  ข-ขิมถึงอีกแล้ว  อ๊าย!!!!"

      ผมแทบล้มทั้งยืนกับความสุขอันท่วมท้นเกินบรรยาย  ได้แต่ฝืนกายอุ้มขิมขึ้นในท่าอุ้มแตงเพื่อจะพาไปนอนกอดรัดกันบนโซฟารับแขกผ้าไหมแล้วผลอยหลับไปด้วยกัน

      

      ผมลืมตาตื่นมาอีกครั้งปรากฏว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังนอนมองผมอยู่ก่อนแล้ว  พอเธอเห็นผมตื่นก็ค่อยๆกระชับกอดเอวผมอีกนิด

      "...เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย"เธอถามเสียงอ่อน  ก้มหน้างุดซุกกับแผนอกผมนิ่ง

      "...ขิมโกรธผมมั้ย"ผมถามด้วยความกังวลนิดๆ  กลัวว่าพอราคะที่คอยบังตาสาวใสซื่อจางลงแล้วจะทำให้เธอรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดจนอาจจะหนีผมไปแต่เจ้าตัวกลับยังคงก้มหน้างุด  ส่ายหน้าช้าๆราวกับจะตอบแผ่นอกผมว่าเธอไม่ได้โกรธเลยสักนิด "ผมไม่อยากหลอกขิมนะ  ผมรักขิม  รักที่ขิมเป็นแบบนี้มากด้วยแต่ผมมีแฟนแล้ว"

      "..."เธอถึงกับสะอึก  เงยหน้ามองผมเหมือนต้องการค้นหาคำตอบบางอย่าง "แฟน...ใครเหรอ  คนที่เก่งคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อวานเหรอ"

      "ไม่หรอก  แฟนผมชื่อเหนิง  เป็นรุ่นน้องที่คณะ...ขิมจะโกรธมั้ยถ้าผมมีแฟนแล้ว"

      "แล้ว...แล้วขิมล่ะเก่ง...ขิมเสีย...ให้เก่งหมดแล้วนะ...อย่าทิ้งขิมไปนะจะให้ขิมคบเก่งแบบลับๆก็ได้แค่อย่าทิ้งขิมไปเลยนะ"เธอเริ่มมีน้ำตาคลอน้อยๆมันยิ่งทำให้ผมทั้งสงสารและเจ็บปวดที่ทำกับเธอแบบนี้แต่ความต้องการของมนุษย์ใครล่ะจะห้ามได้

      "ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งขิมแน่  รับรองด้วยเกียรติลูกผู้ชายเลย  เพราะงั้นอย่าร้องเลยนะเมียจ๋า"ผมกระซิบคำว่าเมียจ๋าอย่างนุ่มนวลข้างหูขิมแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ทำเอาสาวขี้แยสะอื้นเบาๆดึงผมลงไปกอดซุกหน้าลงกับแผ่นอกผมอีกครั้ง

      "บ้า!"

      "จริงจังนะขิม...ขอผมดูแลขิมตลอดไปเลยนะ"ผมจับสาวหมวยเชยคางขึ้นมามองตา  เธอส่ายหน้ายิ้มๆก้มลงซุกอกผมอีกครั้งไม่ยอมสู้หน้า

      "ไม่ได้หรอก  ขิมสิต้องเป็นฝ่ายดูแลเก่ง  อยู่ให้ขิมดูและนะ  ขิมสัญญาไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรของเก่งขิมก็จะอยู่  จะไม่ไปไหนเลยทั้งชีวิต"

      ผมฟังขิมพูดแล้วถึงกับสะอึกนึกถึงคำที่ผมใช้ควบคุมเธอขึ้นมา...นี่สินะ 'ทาสรัก' รักที่จะซื่อสัตย์กับคนที่ตัวเองรักตลอดไป...พอคิดแล้วก็สงสารที่ขิมจะต้องมารักคนอย่างผม "ขอบคุณนะขิมที่รักผมขนาดนี้...ว่าแต่ไม่ได้ป้องกันเลย  ปล่อยเข้าไปก็ตั้งเยอะจะท้องมั้ยเนี่ย"

      "ก็...อาจจะ  ช่วงนี้ไข่ตกอยู่ด้วยสิ"ขิมหลูบตาลงต่ำด้วยความรู้สึกผิดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอเผลอให้ชายแปลกหน้าอย่างผมพรากความสาวไปโดยไม่ได้เตรียมป้องกันอะไรไว้เลยสักนิด

      "เอาน่ะไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมหายาคุมให้ขิมเองนะ"ผมโน้มตัวลงจูบไปบนเปลือกตาเธออย่างแผ่วเบาครั้งหนึ่งก่อนจะจับมือเธอให้มากุมรอบเอ็นเนื้อแข็งลื่นแฉะ "ว่าแต่ขออีกทีได้มั้ยเมียจ๋า  เห็นหน้าแล้วห้ามใจไม่อยู่เลยจริงๆ"

      ขิมดูจะตกใจหน้าแดงก่ำอยากชักมือกลับในตอนแรกแต่พอผมจ้องหน้าเธอไม่วางตาด้วยความจริงจังสาวหมวยสายตาสั้นก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้และพยักหน้าเป็นเชิงยินยอม "เบาๆนะขิมระบมไปหมดแล้ว"

      "จะถนอมอย่างดีเลยที่รัก  ว่าแต่เมื่อกี้จุกมั้ย  กระแทกแรงไปรึเปล่าหรือว่ามันยาวไป"

      "บ้า!!  ถามอะไรก็ไม่รู้ขิมอายนะ"

      "ก็จะได้ทำถูกไงว่าต้องทำยังไงบ้างขิมถึงจะมีความสุข...ว่าไงครับที่รักเมื่อกี้ที่ทำหน้าจุกๆนี่จุกมั้ย"

      "อือ..."เธอหันหน้าหนีผมแล้วพยักหน้าด้วยความเขินอาย

      "ผมกระแทกแรงไปหรือกำลังดีเหรอ"ผมถาม  ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อกระซิบข้างหูและแลบลิ้นออกมาสัมผัสกับติ่งหูแดงซ่านเบาๆจนเจ้าของใบหูสั่นสะท้าน "ว่าไงที่รัก"

      "ก-กำลังดีค่ะ"

      "แล้วที่ขิมจุกเพราะอะไรไหนบอกผมหน่อยสิจะได้ไม่ทำให้จุกอีก"จมูกของผมซุกไซ้ลงไปบนต้นคอขาวระหงเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับบรรจงดูดเบาๆฝากรอยจ้ำแดงเอาไว้บนนั้น  ถึงตอนนี้สาวแว่นผู้เรียบร้อยของผมก็เริ่มหอยหายใจถี่กระชั้นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นซะแล้ว  "พูดสิที่รัก"

      "ม-มัน...ยาว...ยาวไปค่ะ"เธอจำใจพูดออกมาอย่างขัดไม่ได้  มือของขิมเริ่มกำรอบแท่งแน่นขึ้นอีกนิด "พ-พอเถอะอย่าแกล้งขิมเลยนะเก่ง  อยากทำอะไรกับขิมก็ทำเถอะ"

      "ขิมก็รู้นี่ว่าผมอยากทำอะไรขิมบ้าง  เอาของในมือขิมไปจ่อตรงที่อยากให้ผมทำสิ"ผมอดหยอกต่อไม่ได้   สาวหมวยสายตาสั้นคงจะโดนเล้าโล้มด้วยคำพูดจนอยากมากแล้วจริงๆพอผมสั่งไปแบบนั้นเธอถึงจ้องหน้าผมไม่วางตา  ไม่หลบตาอย่างแต่ก่อน  จับมันมาจ่อส่วนหัวบานเบ่งกับกลีบเนื้อแฉะเยิ้มทันที  ผมโน้มตัวลงจูบหน้าผากเธอ "รับรองว่าขิมจะไม่เจ็บอีกแน่นอน  ผมจะนุ่มนวลกับขิมที่สุดเลย"

      "อืมมมม"สาวหมวยค่อยๆหลับตาลงช้าๆเมื่อเอ็นเนื้อเคลื่อนตัวเข้าไปในร่องสาว  ฝ่ามือนุ่มๆคลายตัวออกจากการเกาะกุมเปลี่ยนมาเป็นคล้องคอกอด "อา...ขิมอยากอีกแล้วเก่ง  อา...เก่งทำขิมเป็นแบบนี้แล้ว ห-ห้ามทิ้งขิมนะ"เธอย้ำอีกครั้ง  โน้มตัวผมลงมาจูบแลกลิ้นอย่างเชื่องช้าจนเพิ่มระดับเป็นการดูดึงลิ้นของกันและกันอย่างเร่าร้อน

      ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยพูดไป  สัญชาตยานดิบเข้าครอบงำผมจนเป็นเหมือนสัตว์ป่าผู้หื่นกระหาย  จังหวะรักของผมค่อยๆถี่และหนักหน่วงขึ้นจนใบหน้าสวยใสเริ่มมีอาการขมวดคิ้วมุ่นหลับตาปี๋อีกครั้ง 

      "อื้มมมม"ขิมถอนจูบออกมาขบเม้มริมฝีปากล่าง  เชิดหน้าขึ้นสูง  เกร็งนี้วจิกเล็บกับแผ่นหลังผมจนเจ็บแสบ

      "...ขิมเจ็บใช่มั้ย  ผมขอโทษ  เดี๋ยวจะทำช้าลงนะ"

      "ย-อย่า!  อย่าหยุดนะ! ขิมไม่ไหวแล้วเก่ง  ช่วย...ช่วยขิมด้วย!!"เธอกลับเป็นฝ่ายบดสะโพกกลับมาหาผมด้วยความต้องการอันร้อนแรงแต่ไร้ประสบการณ์  จากที่ควรเสียวใบหน้าสวยๆจึงยิ่งเหยเกมากกว่าเก่าจนผมต้องจับเอวเธอกดไว้ให้อยู่นิ่งๆ

      "เดี๋ยวๆๆ  ขิมเล็งแย่มากเลย ให้ผมทำเองเถอะ"ผมเร่งซอยเอวสวนเข้าไปอย่างหนักหน่วงต่อเนื่องตามที่เธอต้องการทันที  สาวแว่นทำหน้านิ่วคิ้วขมวดหนักกว่าเก่าแต่กลับส่งเสียงครางออกมาด้วยน้ำเสียงเสียวซ่านถึงใจพร้อมกับร่องรักที่ดูดดึงเอ็นเนื้อผมอย่างบ้าคลั่ง

      "ซี๊ดดดดด  ขิม...ขิมใกล้แล้ว  ซี๊ดดดดด  เก่งขา  ขิมไม่ไหวแล้ว  ช-ช่วยขิมด้วย! อ๊าย!!!!!!"เธอร้องลั่นจิกเล็บกับแผ่นหลังผมจนรู้สึกเจ็บ  แอ่นเนินเนื้อรับแรงกระแทกกระทั้งส่งท้ายด้วยตัวเองก่อนที่เราสองคนจะเสร็จสมไปพร้อมๆกับ

      ผมถึงกับหัวหมุนติ้ว  แทบสำลักความสุขตายกับแรงตอดรัดหนึบแน่นที่ทำให้เอ็นเนื้อแข็งต้องสำรอกน้ำรักเข้าไปอย่างท่วมท้นจนอ่อนตัว  ซบหน้านิ่งกับคนตัวเล็กใต้ร่าง "ไม่เคยเจอใครป่วนให้ล้าได้ขนาดนี้มาก่อนเลย  เก่งจริงๆนะยัยแว่น"ผมกระซิบชมเธอทำเอาพยาบาลสาวยิ้มน้อยๆก่อนจะเบนหน้าหนี





 

      กว่าจะกลับถึงบ้านพักสุดรักสุดหวงของผมก็เกือบค่ำเพราะมัวแต่เอาแรงไปลงกับสาวแว่นผู้ไร้เดียงสาหมด  ยอมรับเลยว่าความไร้เดียงสาและความสดใสของเธอทำให้ผมมีความต้องการไม่รู้เบื่อจริงๆ  ยิ่งเธอร้องขอผมยิ่งอยากสนองตอบเธอทุกอย่าง  ผลคือผมแทบหมดเรี่ยวแรงกลับมาเลยทีเดียว  แต่ยังดีอย่างที่พอผมกลับมาและคิดว่าจะต้องอยู่อย่างเงียบเหงาคนเดียวกลายเป็นว่าเมียสาวตาน้ำข้าวของผมกลับมาตามเดิมโดยมีเพื่อนสาวตาน้ำข้าวพ่วงมาด้วยอีกคน  ทำเอาผมกระชุ่มกระชวยหัวใจขึ้นมาไม่น้อยเพราะคิดว่าอเล็กซานดร้าจะไปโดนไม่กลับมาร่ำลาผมซะแล้ว

      "นี่เหรอแฟนแกน่ะ  กินเด็กนี่เองถึงได้ไม่ไปตะลอนที่ไหนอย่างทุกที...สวัสดีนะฉันชื่อไบร์สเป็นเพื่อนรุ่นพี่อเล็กซ์น่ะ"

      "ครับ  ผมชื่อ...เอ่อ...เอาเป็นว่าจะเรียกอะไรก็ได้ครับเอาที่สะดวกเลยดีกว่า"

      "อย่างที่เล่าไปน่ะ  เขาความจำเสื่อมแต่ก็น่ารักนะ"สาวสวยทรงโตยิ้มหวานเดินมากอดผมจากด้วยหลังแล้วหอมแก้มเข้าฟอดใหญ่ "แถมเซ็กซ์จัดอีกต่างหาก"

      "อเล็กซ์"ผมดุอายๆ

      "โอ้ย!!! อิจฉา  มีหนุ่มน้อยน่ารักในสังกัดอย่างนี้มันน่าตัดพี่ตัดน้องนักเชียว"

      "อยากได้ก็บอกเถอะน่ะ  คนนี้น่ะให้ร่วมใช้ก็ได้นะ"อเล็กซานดร้ายังไม่วายแหย่เพื่อนทำเอาผมเริ่มเขินจริงจังจนต้องหาทางปลีกตัวออกห่างวงสนทนาอีนตรายนี้ซะก่อน

      "เอ่อ...ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ...อเล็กซ์  เดี๋ยวเราเคลียกันยาวแน่"ผมดุทิ้งท้ายก่อนจะพุ่งขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำชำระร่างกายซะหน่อยหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

ก๊อกๆๆ

      "เปิดประตูให้หน่อยสิ  ปวดฉี่จะแย่แล้ว"เสียงเคาะประตูกับเสียงเรียกร้องให้เปิดของอเล็กซ์ดังออกมาจากนอกห้องน้ำจนผมต้องหยุดถูสบู่แล้วถามกลับไปอย่างงงๆ

      "ไม่เข้าข้างล่างล่ะ"

      "ไบร์สเข้าอยู่  เร็วๆรีบเปิดสิ"

แกร็ก...

      ผมเปิดประตูรับ  พอเห็นภาพสาวตรงหน้าถึงกับตกใจเพราะเธอนุ่งผ้าขนหนูเล็กๆผืนเดียวอยู่โดยที่หน้าอกแม่วัวของเธอเล่นดันออกมาจนดูราวกับว่าจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่อยู่เต็มที

      "ขออาบน้ำด้วยคนได้มั้ย"

      "อือ"ผมมองดูเธอปิดประตูแล้วคลายปมผ้าขนหนูออกโชว์ร่างเปลือยเปล่าของแม่วัวนมพันธุ์ดีต่อหน้าผมแล้วเดินเข้ามาสวมกอด

      "พรุ่งนี้กลับแล้วนะ  จะคิดถึงกันมั้ย"

      "คิดถึงอยู่แล้ว...มาชุดนี้เพื่อนไม่เห็นเหรอ"

      "จะอายทำไม  นอนกับผู้ชายคนเดียวกันก็เคยมาแล้ว  ยัยพี่ไบร์สน่ะเมื่อก่อนรักสนุกจะตาย"

      "ผู้ชายคนเดียวกันก็เคย...มาแล้วเหรอ"ผมหน้าชารู้สึกหึงเมียคนสวยของผมนิดๆ  อเล็กซ์อมยิ้ม  หอมแก้มผมและกอดกระชับยิ่งขึ้น

      "สมัยเรียนน่ะ  กัปตันทีมฟุตบอลมหาลัย...ฮอตมากเลยแย่งกันจีบ  สุดท้ายหมอนั่นไม่เลือกสักคนจับเราทั้งคู่เล่นสวิงซะอย่างนั้น...หึงรึเปล่าเนี่ย  ไม่ต้องหึงนะตอนนั้นยังเด็กทำอะไรไม่คิด  ตอนนี้สิโตแล้วเจอพ่อของลูกแล้ว  จากนี้จะไม่ให้ผู้ชายคนไหนได้แอ้มอีกแล้วนอกจากคนนี้"เธอจิ้มนิ้วชี้มาที่อกผมยิ้มๆ  ดวงตาสีเหล็กจ้องผมด้วยความหมายลึกซึ้ง  ผมกอดเธอทั้งยังลื่นสบู่ไปทั้งตัว  ปล่อยให้ร่างกายเปลือยเปล่าของเราแนบชิดกัน

      "คุณกลับไปแล้วผมจะอยู่กับใครล่ะ"

      "ทำมาพูด  ก็ให้แต้วช่วยดูแลแล้วคนนึงไง  แถมยังแอบซุกกิ๊กไว้อีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้  ขาดฉันไปคนคงไม่เหงาหรอกมั้ง"พูดไปเธอก็เปิดก๊อกฝักบัวให้น้ำไหลลงมารดเราทั้งคู่

      "ก็คนอื่นไม่เหมือนคุณนี่"ผมเลื่อนมือจากสะโพกลงไปลูบก้นงอนๆของเธอไปมา "ไม่กลับได้มั้ย"

      "งานคืองาน  ไม่กลับไม่ได้หรอก  ฉันต้องคุมบริษัทถึงจะขัดใจตัวเองแต่หน้าที่ต้องมาก่อน  เข้าใจกันนะ"

      "อือ"ผมกอดเธอ  ซบหน้ากับไหล่ขาวเนียนนิ่ง "อาบน้ำกัน  อยากอยู่ด้วยนานๆ"

      "เหมือนกันเลย...ว่าแต่นะ  ทำไมอาบน้ำด้วยกันขนาดนี้แล้วมันยังไม่ตั้งขึ้นมาอีกล่ะ  ทุกทีแค่เห็นฉันแก้ผ้าหน่อยก็ตั้งแล้วนี่"

      "เพิ่งใช้งานหนักมาน่ะ  คงหมดฤทธิ์แล้วแหละ  อยากนะแต่มันไม่ลุกแล้ว"

      "เพิ่งใช้งานหนักมาเหรอ"สาวทรงโตถามลอยๆ  มือนุ่มๆคว้าจับเข้ากลางลำอ่อนปวกเปียกแล้วรูดเล่น "ว่าจะระลึกความหลังกับไบร์สสักหน่อย  น่าเสียดายมันไม่สู้ซะแล้ว"

...ว่าไงนะ  จะได้อักษรตัวใหม่โดยไม่ต้องลงแรงเลยเนี่ยนะ  ไม่ได้การล่ะ  ข้าจะให้เอ็งยืมพลัง...

      แกงเกอร์รีบออกตัวทันที  พอมันพูดจบเอ็นเนื้อผมก็ค่อยๆแข็งตัวขึ้นมาให้กำมือเมียสาวอย่างน่าตกใจ  อเล็กซานดร้าเบิกตากว้างมองผมอย่างอึ้งๆก่อนจะหัวเราะร่วน

      "ฮะๆๆๆ  พูดแค่นี้ของขึ้นเลยเหรอ  แค่พูดเล่นนี่เอาจริงเลยนะแสดงว่าคิดไม่ซื่อกับพี่สาวฉันแต่แรกแล้วสิเนี่ย"

      "ป-เปล่านะ"ผมละล่ำละลักด้วยความตกใจนึกเคืองไอ้แกงเกอร์ไม่น้อยที่มาทำให้ของผมตั้งขึ้นมาตอนนี้

      "ยังจะมาพูดอีกผู้ร้ายปากแข็ง"เธอยิ้มกริ่มรูดมันไปมาอย่างคุ้นเคย "ถ้าอยากได้ฉันจะคุยให้เพราะยังไงพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าคืนนี้ฉันคงทำให้คุณไม่ไหวแน่  แย่จริงๆมายด์บอยเฟรนของฉัน  คิดกับผู้หญิงไปทั่วเลยนะ"

      "นี่ไม่หึงเหรอ"

      อเล็กซานดร้ายิ้มแล้วส่ายหน้า "ไม่นะ  เรายังเป็นแค่แฟนกันฉันไม่คิดมากหรอกถ้าคุณจะอยากนอนกับคนอื่น  แต่ถ้าเป็นมายด์ฮัสแบนด์ของฉันแล้วห้ามเอาเจ้านี่ไปใช้กับใครอีกนะ"

      "ก็ถ้าได้แต่งกับคุณผมคงเอาไปใช้กับคนอื่นไม่ไหวหรอก  ดูหุ่นคุณสิเกิดมาเพื่อให้ผู้ชายหลงชัดๆ"

      "ทำมาปากหวานนะ  รีบอาบน้ำกันเถอะฉันจะได้ไปคุยกับไบร์สเรื่องคุณ"

      ถึงผมจะเขินและไม่ค่อยอยากให้คุยเท่าไหร่ก็เถอะแต่แกงเกอร์ในตัวผมมันดูจะไม่ยองแถมยังดูตื่นเต้นมากๆด้วยที่จะได้อักษรตัวใหม่ผมเลยได้แต่เงียบไปและปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปตามอย่างที่มันควรจะเป็น  ผลคือผมต้องมานั่งนิ่งหน้าชาต่อหน้าสองสาวที่คุยกันอย่างสนุกสนานเรื่องผม

      "แหมเซ็กซ์จัดจริงๆด้วยนะเราน่ะ  แฟนอยู่นี่ทั้งคนยังจะอยากได้ฉันอีกเหรอ  ร้ายจริงๆเลยน้า..."ไบร์สอมยิ้มมานั่งบนตักผมหน้าตาเฉย "ฉันก็ไม่ได้รังเกียจคนมีแฟนหรอกนะ  ยิ่งเป็นแฟนยัยนี่ด้วยยิ่งน่าลองแต่ไม่น่ารักเลยนะทำตัวเจ้าชู้แบบนี้  สงสัยต้องลงโทษซะหน่อย"

      "จะลงโทษอะไรก็เต็มที่เลยนะกับผู้ชายคนนี้น่ะ  แค่อย่าให้ช้ำก็พอ  ฉันไปนอนละ  ไม่ไหวพรุ่งนี้ออกเช้าด้วย"อเล็กซานดร้าเดินขึ้นห้องนอนไปทิ้งให้ผมอยู่กับไบร์สสองต่อสอง

      "จะลงโทษยังไงดีน้า..."เธออมยิ้ม

...ให้ข้าจัดการยัยนี่เถอะ  ขี้แกล้งอย่างนี้ข้าชอบ...

...แต่ว่า...

...น่าๆ  ครั้งเดียว  ข้าออกไปได้ไม่นานหรอกไม่ต้องห่วง  รับรองว่าจะเหลืออารมณ์เสียวให้แบบน่าประทับใจสุดๆแน่นอน...

...โอเคๆ  ก็ได้...

      ผมตกลงกับแกงเกอร์ในตัวทั้งที่ไม่รู้เลยว่าปล่อยมันออกมาแล้วจะเป็นยังไงแต่จะให้รับมือกับคนใจกล้าแบบนี้โดยที่ผมมีความรู้สึกเป็นรองอย่างนี้มันเขินๆยังไงไม่รู้ก็คงได้แต่ยอมให้มันคุมร่างไปสักพักแหละ  อย่างน้อยก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆ

      พอคิดแบบนั้นปุ๊บผมรู้สึกหน้ามืดไปทันที  ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ต่างออกไปตรงที่มันมีบ้านอยู่ท่ามลางทุ่งดอกไม้นี้ด้วย  มันเป็นบ้านที่คล้ายกับปราสาท  หลังใหญ่  สูงเด่นชวนมอง  ผมเดินตรงเข้าไปหามันทันทีและอีกครู่หนึ่งผมก็เข้ามาอยู่ข้างในตัวปราสาท

      โดยรอบของปราสาทเป็นกำแพงก่อด้วยหินหนา  มันมืดทึบ  มีแค่แสงจากเทียนไขให้ความสว่างอยู่ข้างกำแพงหลายเล่ม  เท่านั้นซึ่งมันให้ความสว่างได้แค่สลัวๆ

      ผมเดินสำรวจชั้นล่างโดยเลี้ยวเข้าไปในห้องหนึ่งถึงได้เห็นว่ามันเป็นห้องรับแขกที่มีพื้นและผนังบุผ้านวมหนาหลายชั้นดูนุ่มสบายโดยที่กำแพงอีกด้วนหนึ่งเป็นกระจากเงาบานใหญ่เต็มผนัง

      ในกระจกกำลังแสดงภาพที่ผมเดาว่าเป็นเป็นสิ่งที่ตาผมเห็นเพราะตอนนี้มันกำลังฉายหนังโป๊ระหว่างผมกับไบร์สอยู่  และมันเป็นภาพที่น่าดูจนผมต้องนั่งลงจดจ้องกับมันเลยทีเดียว

      ภาพภายในกระจกกำลังแสดงให้ผมเห็นสาวต่างชาติตาน้ำข้าวกำลังนอนแผ่หรายิ้มหน้าระรื่นกับการถูกกระแทกกระทั้งอย่างต่อเนื่องอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล  เธอส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้พร้อมกับชี้มือมาที่อกผมแล้วชี้กลับไปที่ตัวเอง

 

      "You are mine"

      "No  I just a man of the womans like you"ผมตอบไปเป็นภาษาอังกฤษเหมือนกันทั้งที่ถ้าเป็นผมคนเดิมคงไม่อาจหาญตอบภาษาต่างชาติอย่างนี้แน่ "You just relax in time...can I cum in you?"

      "Yes  I like it  cum for me.  make me pregnant"

      "Realy?"ผมถามอะไรบางอย่างแล้วสาวตาน้ำข้าวก็พยักหน้ายิ้มๆอย่างเต็มใจยิ่งทำให้ผมเร่งกระแทกหนักจนเธอร้องโหยหวนเหมือนจะขาดใจ  ร่างส่ายไปมา  หลับตาเชิดหน้าร้องระงมก่อนจะกระตุกเกร็งถี่ๆ

      แล้วผมก็สติหลุดอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกเสียวสุดยอดซาบซ่านถึงทรวง

      "I cumon  I...cumon of you!!! Ahhhhhh"

      


         
/>ในเว็บบ้านมีคอมเม้นมาว่าอยากให้ฉากเสียวขิมมันยาวอีกหน่อยผมเลยไปเขียนเพิ่มมาอีกกับเพิ่มรูปให้ด้วยก็...ได้ตามนี้แหละครับ  ติชมกันได้  ไม่เข้ามานานเพราะต้องทำโปรเจ็ค  ตอนนี้โล่งแล้วเลยหันมาจับงานเขียนแก้เครียดสักหน่อย    อธิบายเรื่องซ่อนรูปสักนิด  ส่วนของผมเลิกซีเรียสเรื่องคอมเม้นนานแล้วแต่ที่ยังซ่อนก็กลัวเรื่องกฏหมายซะส่วนใหญ่  หลักๆคือไม่ให้คนนอกเว็บเห็นหรือคนที่อ่านผ่านๆเห็น  คือโดยรวมคนที่สนใจจะอ่านนิยายผมจริงๆมีคอมเม้นกันเท่านั้นถึงจะได้เห็นรูปเพื่อแสดงว่าคุณใส่ใจจะอ่านแบบเต็มอรรถรส  ส่วนที่ไม่คอมเม้นผมก็ไม่ได้ซ่อนข้อความใดๆ  อยากอ่านก็อ่านได้ตามสบายแต่ไม่ได้เห็นรูป  เพราะ "คนเยอะเรื่องเยอะ" ซ่อนเอาไว้บ้างคนที่แค่จะมาเสพผ่านๆจะได้ไม่ต้องคอยจับผิดผมนัก  เรื่องจะพูดเท่านี้แหละครับ  บายครับผม ^^

--------------------------------------------------------------------------------------------
เข้าสู่ห้องสารบัญหนังสือ

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

รอติดตามอยู่เสมอนะครับ กว่าจะครบอักษรน่าจะเข้มข้นมากมาย ว่าแต่มีผู้ร้ายเก่งๆมาน่าจะดีนะครับ

หายไปนานเลยนะครับ แต่ไม่เป็นไรยังไงก็จะรออ่านเน้อ

หายไปนานมากเลยนะครับเนี่ย
(แต่ผมนานกว่า)
ยาวมากๆเลยตอนนี้ ขอเม้นก่อนอ่านนะครับ อิอิ

สนุกมากครับ รอตอนใหม่อยู่นะครับ


...............................................................................................
  11/10/2560   

  รีพลายผิดเงื่อนไขการพิมพ์ตอบห้อง ผู้ประพันธ์บอร์ด
แบน 6 เดือน ( 11/10/2560 - 11/4/2561 )
..............................................................

เรื่องนี้เค้าโครงเรื่องแปลกดี มีที่มาที่ไป ชอบชอบ

แล้ว นายเก่งจะได้เข้าฮาเรม กี่คนกันนะ

รอคอยตลอดครับ ขอบคุณที่แวะมาเขียนให้ ส่วนเรื่องเรียนก็สู้ๆครับ เครียดก็แวะมาแต่งนะ5555

จะมีสาวใดมาเข้าร่วมอีกกันน๊า::Shower::

 ::JubuJubu::คุ้มค่ากับการรอคอยมาตั้งนาน สุดยอดไปเลยครับ

สุดยอด​ครับ สงสัยจะได้เก็บอักษร b สักที

อ่านแล้วติดลมเลย ขอบคุณครับ

หายไปนานเลย ผมพึ่งย้อนอ่านตอนเก่าๆ ไปเอง

อย่าหายไปนานๆอีกนะ คิดถึงท่านกับผลงานท่าน

ชอบ สาวขิมที่สุดเลย ดูไร้เดียงสาดี