เช้าวันจันทร์ พี่สาวของฉันโทรบอกกับฉันว่า เย็นนี้เขาจะเดินทางไปดูงานต่างจังหวัด 1 วัน กลับตอนเย็นวันอังคาร 
ให้ฉันช่วยมาดูแลที่บ้านของเธอหน่อย ฉันตอบตกลงทันที เพราะหลานของฉันยังอยู่ในวัยแบเบาะ...


ในวันนั้น เมื่อฉันเลิกเรียน ฉันตรงไปที่บ้านของพี่สาว ...ฉันไม่ได้เตรียมชุดไป เพราะฉันใส่ชุดร่วมกับพี่สาวได้
...เมื่อถึงบ้าน ฉันเข้าไปทักทาย และรับคำฝากฝัง เตรียมพร้อมเพื่อดูแลเด็ก...เมื่อฝากฝังเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ก่อนออกไปเธอบอกกับฉันว่า "สามีพี่ไปดูงานที่ประเทศลาว จะกลับประมาณวันพุธ อยู่บ้านคนเดียวปิดประตูหน้าต่างให้เรียบร้อยนะ"
ฉันตอบรับ พร้อมส่งเธอขึ้นแท็กซี้ ....


ฉันดูแลหลานจนกระทั่งหลับ ฉันจึงนำไปนอนในอู่ ซึ่งอยู่ในห้องนอนของพี่...
เมื่อเสร็จธุระในการดูแลหลาน ฉันจึงไปอาบน้ำ และนำชุดนอนของพี่มาใส่...
....ฉันเปิดแอร์นอนเอกเขนกอ่านหนังสือบนเตียงอยากสบายใจ...จนฉันผลอยหลับไป.....


ฉันรู้สึกหนักเหมือนมีบางอย่างทับลำตัวของฉันเอาไว้...ฉันขยับตัวไม่ได้...จะร้องก็ร้องไม่ออก...
...ฉันคิดในใจอย่างหวดกลัว ..."ฉันคงถูกผีอำแล้ว"....
ฉันพยายามลืมตา แต่ไฟในห้องมันมืดสนิด ฉันไม่ได้ปิดไฟ แต่ทำไมมันมืด....
เสียงหายใจฟืดฟาด ฟืดฟาด ราดรดเนินอก ต้นคอ จากนั้นมีบางอย่างบดขยี่และเลียเข้ากับริมฝีปากของฉัน....แพล้บๆ แพล็บๆ
....กรี๊ดดดดดดด....ฉันร้องดังลั่น หลานฉันตกใจสดุ่งตื่น ร้องจ้า.....
ฉันลุกขึ้นได้ ....เมื่อเปิดไฟหัวเตียง ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ โบโบ้ หมาพันธุ์ลาบราดอร์ ที่พี่สาวของฉันเลี้ยงไว้...
ฉันตวาดไล่ให้มันออกไปจากห้อง พร้อมทั้งลุกไปเปลี่ยนผ้าอ้อม ป่อนนมหลาน และไกวเปลให้นอนต่อ....


...."ปล่อยให้หมามันเข้ามาในห้องนอนได้ยังไง" ฉันตัดพ้อในการอบรมสั่งสอนหมาของพี่....


เมื่อหลานหลับ ฉันจึงเดินไปล็อกห้อง และปิดไฟนอนต่อ....อย่างสบายใจ....


ติ๊ดๆติ๊ดๆติ๊ดๆติ๊ดๆติ๊ดๆ.....เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลา 6.00 น. เมื่อฉันลุกขึ้นฉันต้องสะดุ้งเพราะฉันอยู่ในสภาพเปลือยท่อนล่าง
กางเกงในลงไปกองที่พื้น ...น้ำขุ่นขาวไหลเยิ้มออกมาจากรูสวาท...
หยดเลือดแต้มลงบนผืนผ้าปูที่นอนเสมือนกับความด่างพล้อยที่เกิดขึ้นบนเรือนร่างสตรีแรกแย้ม


นาทีนี้...ฉันงง งง งงที่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาพเช่นนี้....


ฉันวิ่งเข้าห้องน้ำใช้ฝักบัวฉีดพ่นความสกปรกให้ออกไปจากเรือนร่าง...
จากนั้นใส่เสื้อผ่า วิ่งลงมาที่ชั้นล่าง ...ฉันเห็นพี่เขย นั่งสลดอยู่ที่ห้องรับแขก...เขามองฉันแว๊บหนึ่ง แล้วหันหน้าหนี


ฉันเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว ...ฉันสบัดหน้า เดินกลับไปดูแลหลาน พร้อมนำหลานลงมาที่ชั้นล่าง...และกล่อมให้นอน...
เราทั้งสองนั่งเงียบอยู่ที่ห้องรับแขก....
"ไหนพี่นกบอกว่าพี่อิฐจะกลับวันพุธไง" ฉันตั้งคำถามทำลายความเงียบ
"พอดีงานพี่เสร็จเร็ว เลยกลับก่อนกำหนด" พี่อิฐตอบ


ฉันลังเล ซักครู่และถามว่า "พี่มีอะไรในใจจะพูดไหม"
เขาอ้ำๆอึ้งๆ อยู่นาน ก่อนที่จะพูด "พี่เข้าใจผิด คิดว่าเธอเป็นนก พี่ก็เล-"
"นี่มันครั้งแรกของหนู" ฉันพูดตัดบทด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว....


"พี่ไม่มีอะไรจะพูด พี่ผิดเอง"
"กว่าจะรู้ตัวพี่ก็ใส่เข้าไปแล้ว แต่ถึงพี่จะรู้ พี่ก็หยุดตัวเองไม่ได้"


ฉันอึ้ง...พูดไม่ออก ฉันไม่เข้าใจตัวเอง ว่าฉันไม่รู้สึกตัวจริงๆ หรือแกล้งไม่รู้สึกตัวกันแน่


ย้อนกลับไปในคืนนั้น....


แกร๊ก...แอ๊ดดดดด....
"ทูนหัว พี่กลับมาเซอร์ไพร แล้วนะจ๊ะ" เสียงอิฐกล่าวทักทายเมีย
ฉันรู้สึกตัวลืมตาโพลง...แต่ฉันไม่ร้อง...
พี่อิฐเริ่มลวนลามฉัน ฉันถูกถอดกางเกงชุดนอน กางเกงใน
และถูกทำออรัสเซ็ก ฉันได้แต่ซีดปากด้วยความเสียวซ่าน ฉันไม่ร้องห้ามพี่อิฐเลยซักนิด....
นี่เป็นความปรารถนาลึกๆในใจของฉัน ฉันแอบหลงรักพี่เขยนับตั้งแต่ที่เขาช่วยติวหนังสือให้ฉันจนสามารถเข้าเรียนมหา'ลัยได้


ฉัน....ทรยศพี่สาวฉัน แต่ฉันไม่ได้ทรยศความรู้สึกตัวเอง...
คืนนั้นฉันเริงรัก อย่างตื่นเต้น ตื่นเต้นที่ทำผิดศิลธรรม ตื่นเต้นที่สมหวังกับรสสวาทจากคนที่เป็นรักแรก...


ฉันปล่อยให้พี่อิฐถลำลึกเข้ามาในเรือนร่าง ปล่อยน้ำรักอันเข้มข้นเข้าช่องสวาทอย่างไม่หวาดหวัน ...ฉันละทิ้งความสาวของตัวเอง
ฉันงอตัวเล่นในท่าหกเก้า อมรูดดุ้นแห่งความเป็นชายของพี่อิฐจนทะลักความสุขออกมาราดรดใบหน้า...พี่อิฐก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เลยแม้แต่น้อย
พี่อิฐแทรกลิ้นผ่านช่องหลืบแห่งความเสียว จนฉันเสร็จไปไม่รู้กี่ครั้ง ฉันทำแม้แต่ขึ้นขย่มตอซุงของเขา เขาไม่พูดอะไรเลย...ไม่ใช้วาจาแทะโลมเมีย เหมือนตอนที่เขาเข้าห้องมาแรกๆ...เขาไม่เรียกเมีย...ไม่เรียกนก....เขาก้มหน้าก้มตาปฏิบัติกิจอย่างช่ำชอง.... เขาคงรู้ตัวแล้วว่าฉันไม่ใช่พี่นก...
...แต่ฉันไม่สนใจว่าพี่อิฐจะรู้ตัวหรือไม่...ฉันรู้เพียงว่า ...ฉันดื่มด่ำในรสกามจนหมดแรงที่จะยื้อยุดห้วงเวลานี้เอาไว้...


ฉันผลอยหลับไปอีกครั้งจนนาฬิกาปลุกดังขึ้น....
....
...
..
.
ฉันและพี่อิฐ นั่งเงียบในห้องรับแขก....เหมือนต่างคนต่างนึกถึงเรื่องของค่ำคืนนี้....
ฉันหันไปมองหน้าพี่อิฐ พี่อิฐมองหน้าฉัน... มันทำให้ความต้องการทางธรรมชาติ มันทะลักล้นออกมาอีกแล้ว...
...ฉันชั่งใจอยู่นาน ก่อนเอ่ยปากถามพี่อิฐว่า
"ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง กว่าพี่นกจะกลับบ้าน พวกเราอยู่ว่างๆจะทำอะไรกันดีคะ"
.............................




แต่งโดย sinnano
ผิดพลาดประการใดขออภัย