ความเดิมตอนที่แล้ว
[backcolor=#ffffff]" ผม... ขอโทษ " ริวกล่าวทิ้งทายไว้ ด้วยเสียงอันเศร้าหมอง ละตัวเขา ค่อยๆดึงเขาโซเฟียมากนุนแขนตนเองละหลับไปในที่สุด [/backcolor]

เช้าถัดมา
โซเฟียตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เธอจำเรื่องราวได้เป็นบางตอนขณะ พยุงตัวเองขึ้นมา และในขณะนั้น
โซเฟียก็พบว่าตนเองนั้น ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว!!
'นี่มัน... อะไรกัน...' เธอถามตัวเองในใจ และ มโนภาพในสมองเธอก็ค่อยนึกออกมาทีละเหตุการ์ณ
น้ำตาไหลเธอไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
" ไม่จริงใช่ไหม เราปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน " เธอถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
' แล้วหมอนั่นหละะ ไอตัวก่อเรื่องทั้งหมดอยู่ไหน !!! ' โซเฟียคิดพลางควานหาเสื้อตัวเอง

ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ได้เปิดออกมา
"อ่าว ตื่นละหรอ " ริวหันหน้ามาถาม ด้วยท่าทีปกติ ไม่ต่างอะไรจากตอนเจอกันหน้าฟร้อนท์ของโรงแรม
"นาย..!! ทำไมกันนน นอนกับนาย !! ชั้นคนนี้ต้องเสียความบริสุทธ์ให้กับคนอย่างนายเนี่ยนะ  !!??" โซเฟียเริ่มตะเบ็งเสียงดังขึ้น
"หืมม เมื่อคืนเธอพูดต่างออกไปจากตอนนี้นะ หึ เมื่อคืนใครกัน ร้องว่าต้องการชั้นอยู่เลย" ริวยังพูดด้วยท่าทีปกติ อีกทั้งแกมยั่วโมโหนิดๆ
" มันเป็นความผิดพลาดด!!!! ที่ชั้นจะไม่มีวันให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่ 2 ไม่มีวัน!!! " เธอเริ่มกรีดเสียงดังขึ้นไปอีก
" ความจริงก็คือความจริง โซเฟีย เธอเป็นใครมาจากไหนก็ตามแต่ เธอก็ไม่สามารถหลีกหนีความเป็นจริงได้ " ริวยังพูดต่อไป
" ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย นายมันทุเรศ!!!! " โซเฟียพูดพร้อมทั้งใส่ชุด และรีบเดินออกจากห้องไป


เพล้ง!!! ริวปัดแก้วน้ำที่อยู่ข้างตัวลงกับพื้น มันแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ
'หึ โซเฟีย เกมส์ของเราทั้งคู่มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น.... ' ริวคำรามในใจ
เขาไม่สามารถแสดงด้านที่เป็นคนดีต่อหน้าเธอได้เลย ทุกครั้งไป เขามักแสดงอีกด้านนึงออกมาเสมอ มันเป็นด้านที่เขาถนัด เป็นด้านที่มีไว้ใช้ทำลายคนอื่น หรือใช้เพื่อความสนุกของเขาเท่านั้น


ณ เพนส์เฮาส์ของโซเฟีย
" คุณหนูโซเฟียยย คุณหายไปไหนมาทั้งคืน! ดิชั้นเป็นห่วงคุณแทบแย่ " โดเน็ท แม่บ้านคนสนิทนั้นเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
" ไม่มีไรหรอก โดเน็ท แค่คืนแย่ๆคืนหนึ่ง... ที่ชั้นอยากจะลบมันไปจากหัวชั้นมากเหลือเกิน " โซเฟียพูดเนิบๆ
" เจสสิก้าทิ้งลิสรายการไว้ให้ดิชั้น เกี่ยวกับ งานของคุณหนู เริ่มจาก ไปงานเลี้ยงชิมอาหารที่จัดขึ้นโดยท่านลอร์ดจาก อังกฤษ ตอนบ่าย มีประชุมบอร์ดบริหาร เกี่ยวกับการเทคโอเว่อร์บริษัท แฟชั่น ตอนเย็นมีงานประมูลภาพศิลปะ ....." โดเน็ทอ่านลิสรายการตามหน้าที่ของเธอ
" ยกเลิกให้หมด ชั้นไม่อยากไปไหนทั้งนั้น วันนี้ชั้นอยากพัก " โซเฟีงหบิยลิสมาดูละโดยมันออกไปอย่างไม่ใส่ใจ
" งานอื่นก้ไม่ไปได้หรอกค่ะ แต่งานประมูลภาพศิลปะนั้น คุณหนูบ่นอยากได้ ภาพเขียนอันนั้นมากไม่ใช่หรอค้ะ? " โดเน็ทยังคงถามต่อ
" ออกไปก่อน ตอนนี้ชั้นอยากอยู่คนเดียว " โซเฟียพูดพร้อมเดินเข้าห้องตัวเอง


ตอนนี้นั้นในความคิดของเธอมีแต่ความสับสนปนกับความโกรธ เธอต้ิองหาอะไรทำซักอย่าง คนอย่างเธอไม่ควรมามาอยู่มรสภาพทุเรศอย่างนี้
โซเฟียคิดกับตัวเองอยู่ซักพัก  ใช่แล้ว!! ทำไมเธอนึกไม่ออกนะ มีคนเพียงคนเดียวที่เธอสามารถระบายทุกๆเรื่องได้แน่นอน เพื่อนสนิทเพียงของเธอคนเดียว คนที่รู้จัก กับเธอตั้งแต่จำความได้
"ฮัลโหล วี นี่ชั้นเอง วันนี้เธอว่างมั้ย แน่นอนให้เดาเธอต้องว่างอยู่แล้วนี่นะ เธอช่วยมางานประมูลภาพกับชั้นหน่อยได้มั้ยคืนนี้ นะๆๆ " โซเฟียพยายามพูดให้เป็นเหมือนปกติทุกอย่าง
" เธอทำแบบนี้อีกแล้วนะ ชอบนัดกระชั้นชิดอยู่เรื่อย แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นละ ปกติเธอไม่ยอมปล่อยเวลาว่างขนาดนี้นี่นา  ซี " วี หรือไวโอเล็ต พูดออกมาด้วยน้ำเสียงบ่นหน่อยๆ

ไวโอเล็ตนั้น ถ้านับแล้วเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่โซเฟียไว้ใจมากที่สุด ไม่ว่าเรื่องอะไร ทั้ง2คนสามารถ เล่าให้ฟังกันเสมอ เธอเป็นทายาทตระกูลที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัย์ที่มีชื่อเสียงในเมือง ด้วยบุคคลิกที่ออกแนวร่าเริง กล้าแสดงออกของเธอทำให้เธอใช้ชีวิตอย่างไม่จำเจ และด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอก็ไม่เป็นรองโซเฟียเลย ผมของเธอดำเป็นลอนเงางาม โครงหน้าที่เข้ารูป  อีกทั้งตัวเธอนั้นสูงกว่าโซเฟียอีกด้วย ทำให้เธอเด่นในเรื่อง รูปร่างของเธอเป็นหุ่นในฝันของชายทุกคน
มีหลายเอเย่นติดต่อ ให้เธอไปเป็นนางแบบ แต่เธอไม่รับเท่านั้นเอง แต่เธอก็ไม่เหมือนโซเฟีย เธอมีอดีตที่หลอกหลอนเธออยู่ แต่นั่นมันก็เป็นแรงผลักดันให้เธอใช้ชีวิตร่าเริงเพื่อ ลืมอดีต

" ก็ไม่มีไรมากหรอก วี แต่เธอไม่ปฏิเสธชั้นใช่มั้ย " โซเฟียถามเพื่อความแน่ใจ
" ชั้นไม่เคยขัดเธออยู่แล้วซี แต่พวกเราควรออกไปช้อปนะะ เลือกซื้อของตามสไตล์ เรา2คนไง อีก 1 ชม ที่บ้านเธอนะ ซี  " ไวโอเล็ทพูดไปพร้อมเลือกเสื้อผ้า

ตัดกลับมาที่ริว ซึ่งตอนนี้เจ้าตัว กำลังนั่งรอเพื่อนสนิทของเขาอยู่ที่โรงแรมเอมไพร์

ติ๊ง...


" ว่าไง ริว จู่ๆ ก็เรียกมาแบบนี้ " แม๊ททิว ก้าวออกมาจากลิฟท์พร้อมทักเพื่อนสนิทของเขา
" ก็ไม่มีไรมากหรอก แค่ชั้นจะชวนนายไปงานประมูลคืนนี้ " ริวเงยหน้าและลุกขึ้นพร้อมส่งแก้วบรั่นดีให้แม๊ททิว
" ชั้นประหลาดใจนะ ริว ปกตินายไม่เคยสนงานแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ ปกติก็เห็น จัดปาร์ตี้ชวนผู้หญิงมาซะเอง " แม๊ททิวเหน็บเพื่อนของเขาอย่างขำๆ
" หึ ชั้นอาจจะเปลี่ยนไป พอดีชั้นอยากได้ภาพอันนึงมาแขวนในห้องนะ แต่ส่วนเรื่องปารตี้ไม่ต้องห่วงหรอก อาทิตย์นี้ จะเป็นปาร์ตี้หนุ่มโสดอย่างพวกเร่าจะมันส์กันสุดเหวี่ยง ซึ่งมีแต่ชั้นคนนี้แหละที่ทำได้ " ริวพูดพลางจิบ บรั่นดี
" ค่อยสมเป็นเพื่อนชั้นหน่อย '  แม็ททิวพูด " ชั้นเห็น โซเฟียจะไปด้วยนิ งานประมูลนะ "
" ชั้นไม่เห็นจะสนใจ อีกอย่างนะแม็ท มีแต่ใครๆพูดตั้งแต่เด็ก ว่านายกับโซเฟียต้องคู่กัน ชั้นไม่เห็นนายจะทำไรซักอย่าง ไม่รวบเธอซักทีวะ " ริวพูดเนิบหยั่งเชิงเพื่อของเขา
 " ชั้นก็สนใจโซเฟียอยู่หรอกนะ แต่งานเธอยุ่งนี่เพื่อน มันไม่จำเป็นต้องนอนกับเธอทั้งที่เธอไม่พร้อมหรอกนะ ริว " แม็ทพูดติดขำๆ
 " ชั้นว่านายไม่ลองหาคนอื่นดูมั่งวะ ดูๆแล้วเธอไม่เห็นจะเล่นด้วย " ริวยังคงกล่าวต่อ
" นายไม่เข้าใจหรอกริว  " แม๊ทพูดอย่างรู้นิสัยเพื่อนของเขา


แม๊ททิวนั้น เป็นหนุ่มรูปรางดี ออกจากผอมไปซักหน่อย แต่รูปร่างที่ หน้าตาคมคาย ชอบยิ้ัม ของเจ้าตัวนั้น ทำให้แม็ทนั้นป๊อปปูล่ามากในสังคม เขาเป็นทายาทของตระกูลนักการเมืองและ ทนายชื่อดังชองเมือง ดังนั้นเขาเป็นที่คาดหวังของคนหลายๆคนว่าเขานี่แหละเป็นคนที่น่าพึ่งพามากที่สุด ซึ่ง ทั้งตระกูลของทั้ง ริว แม็ททิว ไวโอเล็ท และ โซเฟียนั้นสนิทสนมกันมาก ทั้ง 4 คนนั้นโตมาด้วยกัน ความคาดหวังของตระกูลแม็ทนั้น อยากเกี่ยวดองกับ ตระกูลของโซเฟียมากเพราะเรื่องธุรกิจและ อำนาจทางการเมืองบางส่วน
ทั้งคู่ถูกฝ่ายผู้ใหญ่ทาบทามให้ตั้งแต่เด็ก  ซึ่งโซเฟียนั้นยอมรับแม็ทเป็นผู้ชายที่น่าสนใจและ เป็นเพียงคนเดียวที่เธออาจจะลองคบด้วย

[backcolor=#ffffff][/backcolor][post][backcolor=#ffffff]Sotheby'sสถานที่ประมูลภาพ[/backcolor]
[backcolor=#ffffff]
[/backcolor]โซเฟียและไวโอเล็ต ข้างลงมาจากรถลีมูซีนคันยาว  ทันทีที่ทั้งสองคนนั้น ก้าวออกมาจากรถ ไม่ว่าจะ นักข่าว ผู้ร่วมงาน หรือ
สตาฟ ในงานก็แล้วแต่ ทั้งหมดจ้องมองมาที่บุคคลทั้ง 2 มันเป็นช่วงเวลาเพียงอึดใจ พริบตาเดียวนั้น แต่สายตาทุกคู่
 จ้องมองอย่างเนิ่นนาน  โซเฟียนั้น ใส่ชุดเดรสยาวสีดำ ตัดกับผิว ขาวนวลและผมบลอนด์ของเธอ ชุดนั้นทำให้เห็นลำคองามระหงส์ของเธออย่างชัดเจน ส่วนไวโอเล็ทนั้น ใส่ชุดเดรสสั้นสีขาว ที่ตัดกับผมสีดำสลวย และชุดนั้นเผยให้เห็นช่วงเรียวขาของเธอนั้น ทำให้ คนที่ผ่านมาต้องหยุดมองเสมอ
และทันทีที่ทั้ง2 คนนั้น โปรยยิ้มเล็กน้อย ทำให้ผู้ชายทุกคนถึงกับตัวค้าง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะนึง


แชะ แชะๆ.....  
นักข่าวทั้งหลายต่างรุมถ่ายรูป อย่างขมักเขม่น แน่นอน พวกเขาไม่พลาดที่จะเก็บรูปบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อว่า ควีนของเมืองนี้ทั้ง 2 คนหรอก
ไม่ว่าทั้งสองคนนี้จะทำอะไร ข่าวของพวกเขาก็ตีพิมพ์ขายออกมาได้เสมอๆ ทั้งนิตยสาร หนังสือพิมพ์ หรือแม้แต่ในโซลเชี่ยวก็ตาม
"อีกรูปนะครับ โซเฟีย ไวโอเล็ท ช่วยเปลี่ยนท่านิดนึงนะครับๆ " นักข่าวทั้งหลายพร้อมกันร้องบอก
" เป็นไง ซี ชั้นบอกเธอแล้ว เวลาเธอยิ้ม เธอสวยเสมอนะ เธอต้องหัดยิ้มบ่อยๆ" ไวโอเล็ทกระซิบในขณะเดินเข้าประตูไป
"ชั้นละชอบความรู้สึกนี้จริงๆเลย เหมือนทุกคนต้องร้องขอให้เราทำอะไรซักอย่างเพื่อรูปพวกนั้น" โซดฟียกล่าวพร้อมกัยหยิบแชมเปนจาดบริกร
" จ้าา แต่ยังไงเธอ ไม่สิ พวกเรา ทำอะไรก็ตกเป็นข่าวเสมอ หรือเธอยังไม่ชินหรอ ซี " ไวโอเล็ตพูดไปขำไป
"ช่างเถอะ ไปประมูลภาพ ดีกว่า " โซเฟียมุ่งความสนใจไปยังเวที แต่แล้วตาเธอก็สะดุดไปยังชายหนุ่ม2 คนที่เดินเข้ามาใกล้พวกเธอ
คนนึงนั้นใส่ชุด สูทสีเทาทำให้ดูเข้ากับผมสีน้ำตาลของเจ้าตัว รูปร่างผอมนิดๆ เดินยิ้มมาหาพวกเธอ  และอีกคน... ใส่สูทดำ หน้าตานิ่งๆและสายตาที่มองมานั้นเย็นชา
"ว่าไง โซเฟีย ไวโอเล็ท กะแล้วพวกเธอต้องมางานนี้หนะ เธอคลั่งภาพวาดออกจะตายไปตั้งแต่เด็กๆกันละ " แม็ททิวพูดกับทั้งสองคนและยิ้มกว้างให้โซเฟีย
" มันทำให้รู้สึกสบายใจเวลาจ้องมองภาพเหล่านั้นนะแม็ท " โซเฟียยิ้มตอบ  เวลาเขาพูดหรือยิ้มนั้นทำให้โซเฟียสบายใจตลอด มันดูเป็นยิ้มที่อบอุ่น สำหรับเธอ
" แต่ชั้นแปลกใจนะ ที่เธอลากริว มาด้วยได้ เป็นไงมั่งริว ไม่ได้เจอกันนานซักพักละ " ไวโอเล็ทพูดทักไปหาริว
"มันแหละ ลากชั้นมา " แม็ทพูดพร้อมตบบ่าริว แต่สายตาไวโอเล็ทยังคงอึ้งกับคำตอบ
" บางทีชั้นก็อยากจะได้ภาพมาแขวนที่โรงแรมมั่งหนะ แต่ก็นะ คงต้องให้ โซเฟียช่วยชั้นแล้วหละ เธอเลือกได้ถูกใจชั้นทุกทีเลย เนอะโซเฟีย " ริวกันหน้าไปหาโซเฟีย พร้อมยิ้มน้อยๆให้
ซึ่งโซเฟียหลังจากได้ยินริวพูดนั้น เธอเห็นรอยยิ้มที่หน้า ริว มันเป็นยิ้มที่เจ้าเล่ห์ เหมือนมีแผนอะไรซักอย่าง ซึ่งเธอเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามของหมอนี่ เธอยังไม่รู้จะจัดการเขายังไง แถมหมอนั่นยังแสร้งทำเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดชึ้นทั้งนั้น
"ชั้นพึ่งรู้นะเนี่ย ว่านายก็ชอบสไตล์เดียวกับโซเฟีย " แม็ทขมวดคิ้วหน่อยๆ


ฟรึ่บ!!
แสงไฟทั้งหมดดับลงเหลือเพียงแต่แสงของเวที
"ยินดีต้อนรับท่านผู้มีเกียตริทุกท่านเข้าสู่การประมูลภาพนะครับ วันนี้เราจะเริ่มด้วยภาพของ ...." พิธีกรพูดกล่าวต้อนรับ ผู้คนต่างปรบมือ ให้กับงาน
"เธอเมินใส่ชั้นหรือไงโซเฟีย เมื่อกี้นะ" ริวกระซิบไปที่หูของโซเฟียและโอบใหล่ ในขณะที่ทุกคนให้ความสนใจเกี่ยวกับภาพบนเวที
"ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ริว ออกไปให้พ้นๆ" โซเฟียกระซิบเสียงเครียดพร้อมทั้งสะบัดแขนริวออกไป
" หึ นั่นสินะ ถ้ากลับกันเป็นแม็ตเธอคงยอมอยู่แล้ว เอ แต่แม็ทมันจะรู้มั้ยนะ ว่าเธอก็ไม่บริสุทธิเหมือนคนอื่นๆ แล้ว " ริวยังคงกระซิบต่อไป
" นายไม่มีหลักฐานอะไร เกี่ยวกับชั้น แม็ทไม่มีทางเชื่อหรอก หึ นายเล่นเกมส์ตื้นไปนะ " โซเฟียพูดและยิ้มเหยียดไปหาริว
"นั่นสินะ แต่ถ้าเป็นคลิปเสียงละก็นะ เธอเรียกชั้นสะดังลั่นเลย หึหึ " ริวเลิกคิ้วเหมือนคนเหนือกว่า
"หยุดทรมานชั้นซักที!" โซเฟียถลึงตามองเข้าไปในดวงตาริว
"มันคือเกมส์ระหว่างเรา โซเฟีย เกมส์นี้อาจจะทำลายเราทั้ง2 แต่ชั้นไม่แคร์" ริวพูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อยพร้อมเดินจากไป

"รายการต่อไปนะครับ หนึ่งในภาพที่แวนโก๊ะ ศิลปินชื่อดัง ตัวของแวนโก๊ะนั้นเป็นมาสเตอร์ด้าน post impressionism
สำหรับท่านใดที่หลงใหลผลงานของเขา เชิญยกหมายเลขได้เลยครับ.... " พิธกรกล่าวต่อไป "เริ่มที่ 1แสน5หมื่น เหรียญ
" 1แสน 5 " จากหมายเลข 5        " 1แสน 7 " จากหมายเลข 10       " 2แสนครับ " จากหมายเลข 1
" 2แสน5 " จากหมายเลข 10     " 3แสนครับ " จากหมายเลข 1      " 3แสน5 " จากหมายเลข 10
" 4แสนครับ " จากหมายเลข 1 " ริว! หยุดนะ ชั้นต้องการภาพนี้!!" โซเฟียพูดออกมาหลังจากเธอมองหาคนที่ประมูลสู้เธออยู่
" อะไรที่เธออยากได้ ชั้นก็อยากได้ตามนะโซเฟีย "ริวพูดแกมขำๆ " 1 ล้าน "
" 1ล้านละครับ " จากหมายเลข 10
" หยุดนะ! " โซเฟียหันมาหาและยกป้ายสู้  " 1ล้าน 5แสน " จากหมายเลข 1


ทั้งสองประมูลสู้กันไปเถียงกันไป ทันใดนั้น " 9ล้านดอลล่าครับ  ครั้งที่ 3 " " ขายครับ " ทั้งสองหันมามองหน้ากัน
" ชั้นบอกแล้ว แม้ว่าเกมส์มันจะทำลายเราสองคน ก็ตาม ... นี่แค่เกมส์แรก โซเฟีย " ริวหันมายิ้มให้ พร้อมเดินจากไป
" นายไปแกล้งเธอทำไม ริว "  ไวโอเล็ตถามหลังจากสังเกตุอาการทั้งสอง
"ก็เปล่านิ ชั้นอยากได้จริง " ริวแกล้งตอบซื่อๆ
" ชั้นดูออกนะ เวลานายมีแผนอะไรแกล้งเพื่อนรักชั้นทุกที  พอซะทีได้ไหม นายจะตามแกล้งเธอไปจนแตางงานหรือไง เราก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว อย่าทำให้นายดูเหมือนมีปัญหาครอบครัวสิ" ไวโอเล็ตใช้เสียงจริงจัง
แต่เธอชุดคิดได้ว่าเธอพูดแรงไปสำหรับเพื่อนเธอตรงหน้า " ชั้นขอโทษ ..." เธอรู้ปัญหาครอบครัวริวอย่างดี พ่อของเขานั้น คุมกิจการใหญ่มากมาย เลยไม่มีเวลาให้ลูกชายเลย
แต่ไม่ทันแล้ว ... ริวเขม่งไปที่ไวโอเล็ตและหัวเราะเสียงเครียด
" นั่นสินะ แต่ไวโอเล็ต เธอก็ไม่ดีกว่าชั้นนักหรอก อย่าคิดว่าเธอจะลืมมันไปง่ายๆหรอกนะ เหตุการ์ณเมื่อ 1 ปีก่อน ที่งานแต่ง ฟอเร้นส์ วันนั้นนะ  ระหว้่างเธอ กะ แม็ท หึ กลับว่าที่แฟนของเพื่อนสนิทเธอเลยนะ " ริวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ตรงข้ามกับแววตาเขาที่มันมีไฟโทสะลุกโชน
" !!!! " ไวโอเล็ต ตกใจมากเธอไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้ เรื่องที่เธอพยายามจะลืมมันไปให้พ้น เธอต้องหนีไปนอกเมือง ตั้ง 1 ปี เพื่อหนีความรู้สึกผิดนั้น


1 ปีที่แล้ว ในงานแต่งของฟอเร้นส์
อาฟเตอร์ปาร์ตี้นั้นมีคน2คนแอบออกมาหาเครื่องดื่มกินที่ไพรเวทบาร์ นั่นคือ ไวโอเล็ตและแม็ททิว
"ชั้นว่าเอาอันนี้เถอะ คิกคิก " โซเฟียพูดด้วยเสียงอารมร์ดีและหยิบขวดวิสกี้ขึ้นมา  เธอมึนๆเพราะดื่มเยอะพอสมควร
" ก็ได้ ชั้นคิดว่า โซเฟียคงบ่นอีกแน่ๆ ฮ่าๆ เธอไม่ชอบปีนี้ แต่ไวโอเล็ทเธอชอบนิ  " แม็ทก็พูดโดยอาการไม่ต่างกัน
"นายรู้เรื่องชั้นดีอีกแล้วนะแม็ท คิกๆ " โซเฟียกระโดดขึ้นไปนั่งบนบาร์ ชายกระโปรงเธอนั้นเลิกขึ้นมาจนถึงขาอ่อน
"ละเธอจะรู้ว่าชั้นรู้เรื่องเธอเยอะจนตกใจเลยหละ " แม็ตยังคงพูดต่อ แต่มือเขานั้นลูปไล้ไปที่ขาอ่อนของไวโอเล็ต ซึ่งเจ้าตัวก็เรอ่มทำหน้าเคลิ้ม
" แบบไหนหรอออ .... "  ไวโอเล็ตยังคงถามต่อ แต่ดวงหน้านั้นโน้ม เข้าไปใกล้แม็ทจนรู้สึกถึงลมหายใจของแต่ละฝ่าย
"แบบ..นี้มั้ง.." แม็มพูดพร้อมจูปไปยังไวโอเล็ต  ทั้งสองเริ่มจากจูบที่อ่อนละมุนละมันเริ่มจะดุเดือดขึ้นเรื่อน ลิ้นทั้งสองแลกไปมาระหว่างกัน มือแต่ละฝ่ายเริ่มอยู่ไม่สุข มือของไวโอเล็ตนั้นเริ่มแกนะกระดุมของแม็ต และแม็ตก็เลื่อนมือไปรูดซิบข้างหลังออกจากเสื้อโซเฟีย
"อื้มมมมมม  อือออ .... อืออออ ...." ทั้งสองเริ่มคราง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหายไปแล้ว
แม็ทนั้นปลดชุดไวโอเล็ตได้สำเร็จไม่กี่อึดใจ มือเขาบดคลึงไปยังเนินอกที่ใหญ่ของไวโอเล็ตและเลื่อจูปจากปากของเธอมายังคอและใหล่
" ซี๊ดดดด อืมมมม ... อาาา " ไวโอเล็ตครางออกมา  แต่เธอนั้นก็ใช่ว่าจะอยู่เฉย มือเธอนั้น ปลดซิปกางเกงแม็ทและล้วงเอาควยของแม็ทออกมา มันแข็งตัว และสั่นน้อยๆ หัวปลายนั้นชุ่มไปด้วยน้ำเยิ้มออกมา เธอนั้นรูดขึ้นลงอย่างชำนาญ
" ซี๊ดดด อาาา... ไวโอเล็ตมันยอดมากก" แม็ทคราง ไวโอเล็ตนั้นค่อยๆนั่งยองๆ หน้าของเธอนั้นประจัญกับแท่งยาวนั้น มันพร้อมที่ออกทำศึกแล้ว เธอค่อยเอามันใส่ปากของเธอ เธออมเข้าไปได้ครึ่งลำ และรูดขึ้นลงไปตามจังหวะ
"อูยยยยย ตรงนั้นแหละะะ อื้มมม" แม็ทครางดังขึ้น พร้อมจับหัวของไวโอเล็ททั้งสองมือ
เธอคายออกมาและค่อยใช้ลิ้นนั้นเลียตั้งแต่ลำโคนขึ้นไปตรงหัวปลาย โดยเน้นๆ มือเธอก็ช่วงชักท่อนเอ็น   เธออมท่อนเอ็นเข้าไปในปากอีกครั้งและครั้งนี้เธอพยายามดันเข้าไปให้สุดดด มันทำให้แม็ทเสียวจนเกือบทรงตัวไม่อยู่
"เธอ... ยอด...มาก... ." แม็ทกล่าวหร้อมพยุงตัวให้ไวโอเล็ทยืนขึ้น " ให้ชั้น.. ช่วยเธอนะ " เขากล่าวพร้อมเอานิ้วสาวเข้าไปในร่องรักของไวโอเล็ทที่ตอนนี้มันเปียกแฉะ และเยิ้มไปด้วยน้ำแห่งความปราถนา  เขาใช้นิ้งแทงเข้าออกอย่างชำนาญ นิ้วเขาค่อยๆเกี่ยวขึ้นมาอย่างเป็นจังหวะ
"อ๊าาาา ...... อื้มมมมม..." ไวโอเล็ทเธอดิ้นพล่านๆในขณะที่เธอยืนน เธอกระตุกเบาๆ2ครั้ง และเธอเลื่อนปากไปจูบกะแม็ทอย่างเร่าร้อน
้"แม็ท....ชั้นไม่ไหวแล้ว..ชั้นต่องการมันเดี๋ยวนี้ ...ทำเลย.." ไวโอเล็ตขอร้อง
แม็ทนั้นไม่รอช้า รีบนำท่องเอ็นของเค้าแทงพรวดเดียวไปที่ร่องของไวโอเล็ท
"อึก!!! อ๊าาาาา..... อย่างนั้นแหละะ แรงๆเลยแม็ทท " ไวโอเล็ตหลุดครางออกมาเสียงดัง
แม็ทสานท่อนเอ็นเข้าออกอย่างแรงและเร็ว
ตับ!! ตับ !!! ตับ!!! ตับ!! ทุกจังหวะที่กระแทกนั้น แรงและเน้นไปที่ร่องรักของไวโอเล็ทอย่างจัง
"อูยยยย อะไรจะขนาดนี้ วี มันแน่นไปหมด มันเหมือน จะดูดเข้าไปเลย อูยย " แม็ทกล่าวออกมาพร้อมเปลี่ยนไปซอยช้าๆ หลังทั้งสองนั้นเหนอะไปด้วยเหงื่อ และผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงทั้งสอง
" ของนายก็ใหญ่มาก ใหญ่ซะจนจะทะลุขึ้นมาเลยย อ๊า แบบนั้นแหละ เร็วขึ้นอีกๆ " ไวโอเล็ตเร่งจังหวะ พร้อมทั้งตัวเธอก็เป็นคนสวนเข้าไปเองง
ดูเหมือนอารมณืของทั้งสองทะลุไปอย่างไปสามารถชุดกลับมาได้ ไวโอเล็ตจับแม็ทนอนบนบาร์จากนั้นเธอก้าวขึ้นไปนั่งยองๆบนตัวเขาพร้อมจับท่อนเอ็นยัดใส่ร่องของเธอเอง  เธอใช้จังหวะของเธออย่างเร่าร้อน สะบัดผมไปมา
ตับ !! ตับ !! ตับ !! ตับ !!!
"โอ้พระเจ้า นี่มันสุดยอมจริงๆ อา.... นี่แหละ ...อย่างนั้น..." เธอครางออกมาและได้เร่งจังหวะเร็วขึ้นไปอีกก
"อาาาา....อูยย ชั้นจะเสร็จแล้ววไวโอเล็ท" แม็ทครางออกมาจากด้านล่าง
"ปล่อยมาเลยแม็ทชั้นต้องการมันเดี๋ยวนี้ ... เธอยอดมากกกอ๊า...." ไวโอเล็ทกระตุกเป็นครั้งที่ 3
"เสร็จจ .อ.อะะ เสร็จแล้วว....ว...อะ...แล้วว" แม็ทพุ่งสวนเข้าไป เขาปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่องของไวโอเล็ทอย่างจัง ทั้งคู่นอนกอดก่ายกันบนบาร์ น้ำรักไหลเยิ้มออกมาจากร่องของไวโอเล็ต เธอสั่นน้อยๆ
"ยังมีเวลาอีกเยอะนะ...กว่ารถจะมารับ หรือบอกให้เค้ารอดี " แม๊ทกล่าวขึ้นมาหลังจากทั้งคู่นอนนอนลูปไล้อีกฝ่าย
" ปล่อยรอไปเถอะ คิกๆ เรายังมีเวลา แต่อยู่ที่เธอไหวรึเปล่า" ไวโอเล็ทยิ้มและจูปประกบปากเข้าไป
" อืมมม นั่นสิ..." [/post]
แต่ทั้งสองนั้นไม่รู้เลยว่ามีบุคคลหนึ่งนั้นเดินเข้ามาเห็นเหตุการ์ณนี้พอดีที่ชั้นลอยของห้อง บุคคลนั้นมองและยิ้มที่มุมปากน้อยๆ....

ติดตามตอนต่อไป ... ขอโทษที่ลงช้านะครับพึ่งหายจากไม่สบาย เหมือนเดิมนะครับ มีข้อติเตียนอะไรคอมเม้นบอกได้เลยครับปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นที่พิมพ์มานั้นนะครับ อาจจะดูเว่อไปซักหน่อย แต่ผมอ่านทุดอันนะครับ 5555 พยายามทำให้กลายเป็นเรื่องที่สมบูรณ์ ขึ้นเรื่อยๆ มีหลายคนถามว่าโซเฟียจะร้ายตอบมั้ย และทำไมดูเหมือนริวจีบผู้หญิงไปเป็นหรอ บอกได้เลยครับว่า โซเฟียร้ายแน่นอน ร้ายพอๆกะริวด้วย 555 ส่วน เรื่องริวนั้น ต้องรอติดตามต่อครับ [/u]

ความเดิมตอนที่แล้ว
[backcolor=#ffffff]" ผม... ขอโทษ " ริวกล่าวทิ้งทายไว้ ด้วยเสียงอันเศร้าหมอง ละตัวเขา ค่อยๆดึงเขาโซเฟียมากนุนแขนตนเองละหลับไปในที่สุด [/backcolor]

เช้าถัดมา
โซเฟียตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เธอจำเรื่องราวได้เป็นบางตอนขณะ พยุงตัวเองขึ้นมา และในขณะนั้น
โซเฟียก็พบว่าตนเองนั้น ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว!!
'นี่มัน... อะไรกัน...' เธอถามตัวเองในใจ และ มโนภาพในสมองเธอก็ค่อยนึกออกมาทีละเหตุการ์ณ
น้ำตาไหลเธอไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
" ไม่จริงใช่ไหม เราปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน " เธอถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
' แล้วหมอนั่นหละะ ไอตัวก่อเรื่องทั้งหมดอยู่ไหน !!! ' โซเฟียคิดพลางควานหาเสื้อตัวเอง

ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ได้เปิดออกมา
"อ่าว ตื่นละหรอ " ริวหันหน้ามาถาม ด้วยท่าทีปกติ ไม่ต่างอะไรจากตอนเจอกันหน้าฟร้อนท์ของโรงแรม
"นาย..!! ทำไมกันนน นอนกับนาย !! ชั้นคนนี้ต้องเสียความบริสุทธ์ให้กับคนอย่างนายเนี่ยนะ  !!??" โซเฟียเริ่มตะเบ็งเสียงดังขึ้น
"หืมม เมื่อคืนเธอพูดต่างออกไปจากตอนนี้นะ หึ เมื่อคืนใครกัน ร้องว่าต้องการชั้นอยู่เลย" ริวยังพูดด้วยท่าทีปกติ อีกทั้งแกมยั่วโมโหนิดๆ
" มันเป็นความผิดพลาดด!!!! ที่ชั้นจะไม่มีวันให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่ 2 ไม่มีวัน!!! " เธอเริ่มกรีดเสียงดังขึ้นไปอีก
" ความจริงก็คือความจริง โซเฟีย เธอเป็นใครมาจากไหนก็ตามแต่ เธอก็ไม่สามารถหลีกหนีความเป็นจริงได้ " ริวยังพูดต่อไป
" ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย นายมันทุเรศ!!!! " โซเฟียพูดพร้อมทั้งใส่ชุด และรีบเดินออกจากห้องไป


เพล้ง!!! ริวปัดแก้วน้ำที่อยู่ข้างตัวลงกับพื้น มันแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ
'หึ โซเฟีย เกมส์ของเราทั้งคู่มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น.... ' ริวคำรามในใจ
เขาไม่สามารถแสดงด้านที่เป็นคนดีต่อหน้าเธอได้เลย ทุกครั้งไป เขามักแสดงอีกด้านนึงออกมาเสมอ มันเป็นด้านที่เขาถนัด เป็นด้านที่มีไว้ใช้ทำลายคนอื่น หรือใช้เพื่อความสนุกของเขาเท่านั้น


ณ เพนส์เฮาส์ของโซเฟีย
" คุณหนูโซเฟียยย คุณหายไปไหนมาทั้งคืน! ดิชั้นเป็นห่วงคุณแทบแย่ " โดเน็ท แม่บ้านคนสนิทนั้นเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
" ไม่มีไรหรอก โดเน็ท แค่คืนแย่ๆคืนหนึ่ง... ที่ชั้นอยากจะลบมันไปจากหัวชั้นมากเหลือเกิน " โซเฟียพูดเนิบๆ
" เจสสิก้าทิ้งลิสรายการไว้ให้ดิชั้น เกี่ยวกับ งานของคุณหนู เริ่มจาก ไปงานเลี้ยงชิมอาหารที่จัดขึ้นโดยท่านลอร์ดจาก อังกฤษ ตอนบ่าย มีประชุมบอร์ดบริหาร เกี่ยวกับการเทคโอเว่อร์บริษัท แฟชั่น ตอนเย็นมีงานประมูลภาพศิลปะ ....." โดเน็ทอ่านลิสรายการตามหน้าที่ของเธอ
" ยกเลิกให้หมด ชั้นไม่อยากไปไหนทั้งนั้น วันนี้ชั้นอยากพัก " โซเฟีงหบิยลิสมาดูละโดยมันออกไปอย่างไม่ใส่ใจ
" งานอื่นก้ไม่ไปได้หรอกค่ะ แต่งานประมูลภาพศิลปะนั้น คุณหนูบ่นอยากได้ ภาพเขียนอันนั้นมากไม่ใช่หรอค้ะ? " โดเน็ทยังคงถามต่อ
" ออกไปก่อน ตอนนี้ชั้นอยากอยู่คนเดียว " โซเฟียพูดพร้อมเดินเข้าห้องตัวเอง


ตอนนี้นั้นในความคิดของเธอมีแต่ความสับสนปนกับความโกรธ เธอต้ิองหาอะไรทำซักอย่าง คนอย่างเธอไม่ควรมามาอยู่มรสภาพทุเรศอย่างนี้
โซเฟียคิดกับตัวเองอยู่ซักพัก  ใช่แล้ว!! ทำไมเธอนึกไม่ออกนะ มีคนเพียงคนเดียวที่เธอสามารถระบายทุกๆเรื่องได้แน่นอน เพื่อนสนิทเพียงของเธอคนเดียว คนที่รู้จัก กับเธอตั้งแต่จำความได้
"ฮัลโหล วี นี่ชั้นเอง วันนี้เธอว่างมั้ย แน่นอนให้เดาเธอต้องว่างอยู่แล้วนี่นะ เธอช่วยมางานประมูลภาพกับชั้นหน่อยได้มั้ยคืนนี้ นะๆๆ " โซเฟียพยายามพูดให้เป็นเหมือนปกติทุกอย่าง
" เธอทำแบบนี้อีกแล้วนะ ชอบนัดกระชั้นชิดอยู่เรื่อย แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นละ ปกติเธอไม่ยอมปล่อยเวลาว่างขนาดนี้นี่นา  ซี " วี หรือไวโอเล็ต พูดออกมาด้วยน้ำเสียงบ่นหน่อยๆ

ไวโอเล็ตนั้น ถ้านับแล้วเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่โซเฟียไว้ใจมากที่สุด ไม่ว่าเรื่องอะไร ทั้ง2คนสามารถ เล่าให้ฟังกันเสมอ เธอเป็นทายาทตระกูลที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัย์ที่มีชื่อเสียงในเมือง ด้วยบุคคลิกที่ออกแนวร่าเริง กล้าแสดงออกของเธอทำให้เธอใช้ชีวิตอย่างไม่จำเจ และด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอก็ไม่เป็นรองโซเฟียเลย ผมของเธอดำเป็นลอนเงางาม โครงหน้าที่เข้ารูป  อีกทั้งตัวเธอนั้นสูงกว่าโซเฟียอีกด้วย ทำให้เธอเด่นในเรื่อง รูปร่างของเธอเป็นหุ่นในฝันของชายทุกคน
มีหลายเอเย่นติดต่อ ให้เธอไปเป็นนางแบบ แต่เธอไม่รับเท่านั้นเอง แต่เธอก็ไม่เหมือนโซเฟีย เธอมีอดีตที่หลอกหลอนเธออยู่ แต่นั่นมันก็เป็นแรงผลักดันให้เธอใช้ชีวิตร่าเริงเพื่อ ลืมอดีต

" ก็ไม่มีไรมากหรอก วี แต่เธอไม่ปฏิเสธชั้นใช่มั้ย " โซเฟียถามเพื่อความแน่ใจ
" ชั้นไม่เคยขัดเธออยู่แล้วซี แต่พวกเราควรออกไปช้อปนะะ เลือกซื้อของตามสไตล์ เรา2คนไง อีก 1 ชม ที่บ้านเธอนะ ซี  " ไวโอเล็ทพูดไปพร้อมเลือกเสื้อผ้า

ตัดกลับมาที่ริว ซึ่งตอนนี้เจ้าตัว กำลังนั่งรอเพื่อนสนิทของเขาอยู่ที่โรงแรมเอมไพร์

ติ๊ง...


" ว่าไง ริว จู่ๆ ก็เรียกมาแบบนี้ " แม๊ททิว ก้าวออกมาจากลิฟท์พร้อมทักเพื่อนสนิทของเขา
" ก็ไม่มีไรมากหรอก แค่ชั้นจะชวนนายไปงานประมูลคืนนี้ " ริวเงยหน้าและลุกขึ้นพร้อมส่งแก้วบรั่นดีให้แม๊ททิว
" ชั้นประหลาดใจนะ ริว ปกตินายไม่เคยสนงานแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ ปกติก็เห็น จัดปาร์ตี้ชวนผู้หญิงมาซะเอง " แม๊ททิวเหน็บเพื่อนของเขาอย่างขำๆ
" หึ ชั้นอาจจะเปลี่ยนไป พอดีชั้นอยากได้ภาพอันนึงมาแขวนในห้องนะ แต่ส่วนเรื่องปารตี้ไม่ต้องห่วงหรอก อาทิตย์นี้ จะเป็นปาร์ตี้หนุ่มโสดอย่างพวกเร่าจะมันส์กันสุดเหวี่ยง ซึ่งมีแต่ชั้นคนนี้แหละที่ทำได้ " ริวพูดพลางจิบ บรั่นดี
" ค่อยสมเป็นเพื่อนชั้นหน่อย '  แม็ททิวพูด " ชั้นเห็น โซเฟียจะไปด้วยนิ งานประมูลนะ "
" ชั้นไม่เห็นจะสนใจ อีกอย่างนะแม็ท มีแต่ใครๆพูดตั้งแต่เด็ก ว่านายกับโซเฟียต้องคู่กัน ชั้นไม่เห็นนายจะทำไรซักอย่าง ไม่รวบเธอซักทีวะ " ริวพูดเนิบหยั่งเชิงเพื่อของเขา
 " ชั้นก็สนใจโซเฟียอยู่หรอกนะ แต่งานเธอยุ่งนี่เพื่อน มันไม่จำเป็นต้องนอนกับเธอทั้งที่เธอไม่พร้อมหรอกนะ ริว " แม็ทพูดติดขำๆ
 " ชั้นว่านายไม่ลองหาคนอื่นดูมั่งวะ ดูๆแล้วเธอไม่เห็นจะเล่นด้วย " ริวยังคงกล่าวต่อ
" นายไม่เข้าใจหรอกริว  " แม๊ทพูดอย่างรู้นิสัยเพื่อนของเขา


แม๊ททิวนั้น เป็นหนุ่มรูปรางดี ออกจากผอมไปซักหน่อย แต่รูปร่างที่ หน้าตาคมคาย ชอบยิ้ัม ของเจ้าตัวนั้น ทำให้แม็ทนั้นป๊อปปูล่ามากในสังคม เขาเป็นทายาทของตระกูลนักการเมืองและ ทนายชื่อดังชองเมือง ดังนั้นเขาเป็นที่คาดหวังของคนหลายๆคนว่าเขานี่แหละเป็นคนที่น่าพึ่งพามากที่สุด ซึ่ง ทั้งตระกูลของทั้ง ริว แม็ททิว ไวโอเล็ท และ โซเฟียนั้นสนิทสนมกันมาก ทั้ง 4 คนนั้นโตมาด้วยกัน ความคาดหวังของตระกูลแม็ทนั้น อยากเกี่ยวดองกับ ตระกูลของโซเฟียมากเพราะเรื่องธุรกิจและ อำนาจทางการเมืองบางส่วน
ทั้งคู่ถูกฝ่ายผู้ใหญ่ทาบทามให้ตั้งแต่เด็ก  ซึ่งโซเฟียนั้นยอมรับแม็ทเป็นผู้ชายที่น่าสนใจและ เป็นเพียงคนเดียวที่เธออาจจะลองคบด้วย

[backcolor=#ffffff][/backcolor][post][backcolor=#ffffff]Sotheby'sสถานที่ประมูลภาพ[/backcolor]
[backcolor=#ffffff]
[/backcolor]โซเฟียและไวโอเล็ต ข้างลงมาจากรถลีมูซีนคันยาว  ทันทีที่ทั้งสองคนนั้น ก้าวออกมาจากรถ ไม่ว่าจะ นักข่าว ผู้ร่วมงาน หรือ
สตาฟ ในงานก็แล้วแต่ ทั้งหมดจ้องมองมาที่บุคคลทั้ง 2 มันเป็นช่วงเวลาเพียงอึดใจ พริบตาเดียวนั้น แต่สายตาทุกคู่
 จ้องมองอย่างเนิ่นนาน  โซเฟียนั้น ใส่ชุดเดรสยาวสีดำ ตัดกับผิว ขาวนวลและผมบลอนด์ของเธอ ชุดนั้นทำให้เห็นลำคองามระหงส์ของเธออย่างชัดเจน ส่วนไวโอเล็ทนั้น ใส่ชุดเดรสสั้นสีขาว ที่ตัดกับผมสีดำสลวย และชุดนั้นเผยให้เห็นช่วงเรียวขาของเธอนั้น ทำให้ คนที่ผ่านมาต้องหยุดมองเสมอ
และทันทีที่ทั้ง2 คนนั้น โปรยยิ้มเล็กน้อย ทำให้ผู้ชายทุกคนถึงกับตัวค้าง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะนึง


แชะ แชะๆ.....  
นักข่าวทั้งหลายต่างรุมถ่ายรูป อย่างขมักเขม่น แน่นอน พวกเขาไม่พลาดที่จะเก็บรูปบุคคลที่ได้ขึ้นชื่อว่า ควีนของเมืองนี้ทั้ง 2 คนหรอก
ไม่ว่าทั้งสองคนนี้จะทำอะไร ข่าวของพวกเขาก็ตีพิมพ์ขายออกมาได้เสมอๆ ทั้งนิตยสาร หนังสือพิมพ์ หรือแม้แต่ในโซลเชี่ยวก็ตาม
"อีกรูปนะครับ โซเฟีย ไวโอเล็ท ช่วยเปลี่ยนท่านิดนึงนะครับๆ " นักข่าวทั้งหลายพร้อมกันร้องบอก
" เป็นไง ซี ชั้นบอกเธอแล้ว เวลาเธอยิ้ม เธอสวยเสมอนะ เธอต้องหัดยิ้มบ่อยๆ" ไวโอเล็ทกระซิบในขณะเดินเข้าประตูไป
"ชั้นละชอบความรู้สึกนี้จริงๆเลย เหมือนทุกคนต้องร้องขอให้เราทำอะไรซักอย่างเพื่อรูปพวกนั้น" โซดฟียกล่าวพร้อมกัยหยิบแชมเปนจาดบริกร
" จ้าา แต่ยังไงเธอ ไม่สิ พวกเรา ทำอะไรก็ตกเป็นข่าวเสมอ หรือเธอยังไม่ชินหรอ ซี " ไวโอเล็ตพูดไปขำไป
"ช่างเถอะ ไปประมูลภาพ ดีกว่า " โซเฟียมุ่งความสนใจไปยังเวที แต่แล้วตาเธอก็สะดุดไปยังชายหนุ่ม2 คนที่เดินเข้ามาใกล้พวกเธอ
คนนึงนั้นใส่ชุด สูทสีเทาทำให้ดูเข้ากับผมสีน้ำตาลของเจ้าตัว รูปร่างผอมนิดๆ เดินยิ้มมาหาพวกเธอ  และอีกคน... ใส่สูทดำ หน้าตานิ่งๆและสายตาที่มองมานั้นเย็นชา
"ว่าไง โซเฟีย ไวโอเล็ท กะแล้วพวกเธอต้องมางานนี้หนะ เธอคลั่งภาพวาดออกจะตายไปตั้งแต่เด็กๆกันละ " แม็ททิวพูดกับทั้งสองคนและยิ้มกว้างให้โซเฟีย
" มันทำให้รู้สึกสบายใจเวลาจ้องมองภาพเหล่านั้นนะแม็ท " โซเฟียยิ้มตอบ  เวลาเขาพูดหรือยิ้มนั้นทำให้โซเฟียสบายใจตลอด มันดูเป็นยิ้มที่อบอุ่น สำหรับเธอ
" แต่ชั้นแปลกใจนะ ที่เธอลากริว มาด้วยได้ เป็นไงมั่งริว ไม่ได้เจอกันนานซักพักละ " ไวโอเล็ทพูดทักไปหาริว
"มันแหละ ลากชั้นมา " แม็ทพูดพร้อมตบบ่าริว แต่สายตาไวโอเล็ทยังคงอึ้งกับคำตอบ
" บางทีชั้นก็อยากจะได้ภาพมาแขวนที่โรงแรมมั่งหนะ แต่ก็นะ คงต้องให้ โซเฟียช่วยชั้นแล้วหละ เธอเลือกได้ถูกใจชั้นทุกทีเลย เนอะโซเฟีย " ริวกันหน้าไปหาโซเฟีย พร้อมยิ้มน้อยๆให้
ซึ่งโซเฟียหลังจากได้ยินริวพูดนั้น เธอเห็นรอยยิ้มที่หน้า ริว มันเป็นยิ้มที่เจ้าเล่ห์ เหมือนมีแผนอะไรซักอย่าง ซึ่งเธอเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามของหมอนี่ เธอยังไม่รู้จะจัดการเขายังไง แถมหมอนั่นยังแสร้งทำเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดชึ้นทั้งนั้น
"ชั้นพึ่งรู้นะเนี่ย ว่านายก็ชอบสไตล์เดียวกับโซเฟีย " แม็ทขมวดคิ้วหน่อยๆ


ฟรึ่บ!!
แสงไฟทั้งหมดดับลงเหลือเพียงแต่แสงของเวที
"ยินดีต้อนรับท่านผู้มีเกียตริทุกท่านเข้าสู่การประมูลภาพนะครับ วันนี้เราจะเริ่มด้วยภาพของ ...." พิธีกรพูดกล่าวต้อนรับ ผู้คนต่างปรบมือ ให้กับงาน
"เธอเมินใส่ชั้นหรือไงโซเฟีย เมื่อกี้นะ" ริวกระซิบไปที่หูของโซเฟียและโอบใหล่ ในขณะที่ทุกคนให้ความสนใจเกี่ยวกับภาพบนเวที
"ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ริว ออกไปให้พ้นๆ" โซเฟียกระซิบเสียงเครียดพร้อมทั้งสะบัดแขนริวออกไป
" หึ นั่นสินะ ถ้ากลับกันเป็นแม็ตเธอคงยอมอยู่แล้ว เอ แต่แม็ทมันจะรู้มั้ยนะ ว่าเธอก็ไม่บริสุทธิเหมือนคนอื่นๆ แล้ว " ริวยังคงกระซิบต่อไป
" นายไม่มีหลักฐานอะไร เกี่ยวกับชั้น แม็ทไม่มีทางเชื่อหรอก หึ นายเล่นเกมส์ตื้นไปนะ " โซเฟียพูดและยิ้มเหยียดไปหาริว
"นั่นสินะ แต่ถ้าเป็นคลิปเสียงละก็นะ เธอเรียกชั้นสะดังลั่นเลย หึหึ " ริวเลิกคิ้วเหมือนคนเหนือกว่า
"หยุดทรมานชั้นซักที!" โซเฟียถลึงตามองเข้าไปในดวงตาริว
"มันคือเกมส์ระหว่างเรา โซเฟีย เกมส์นี้อาจจะทำลายเราทั้ง2 แต่ชั้นไม่แคร์" ริวพูดเสียงดังขึ้นเล็กน้อยพร้อมเดินจากไป

"รายการต่อไปนะครับ หนึ่งในภาพที่แวนโก๊ะ ศิลปินชื่อดัง ตัวของแวนโก๊ะนั้นเป็นมาสเตอร์ด้าน post impressionism
สำหรับท่านใดที่หลงใหลผลงานของเขา เชิญยกหมายเลขได้เลยครับ.... " พิธกรกล่าวต่อไป "เริ่มที่ 1แสน5หมื่น เหรียญ
" 1แสน 5 " จากหมายเลข 5        " 1แสน 7 " จากหมายเลข 10       " 2แสนครับ " จากหมายเลข 1
" 2แสน5 " จากหมายเลข 10     " 3แสนครับ " จากหมายเลข 1      " 3แสน5 " จากหมายเลข 10
" 4แสนครับ " จากหมายเลข 1 " ริว! หยุดนะ ชั้นต้องการภาพนี้!!" โซเฟียพูดออกมาหลังจากเธอมองหาคนที่ประมูลสู้เธออยู่
" อะไรที่เธออยากได้ ชั้นก็อยากได้ตามนะโซเฟีย "ริวพูดแกมขำๆ " 1 ล้าน "
" 1ล้านละครับ " จากหมายเลข 10
" หยุดนะ! " โซเฟียหันมาหาและยกป้ายสู้  " 1ล้าน 5แสน " จากหมายเลข 1


ทั้งสองประมูลสู้กันไปเถียงกันไป ทันใดนั้น " 9ล้านดอลล่าครับ  ครั้งที่ 3 " " ขายครับ " ทั้งสองหันมามองหน้ากัน
" ชั้นบอกแล้ว แม้ว่าเกมส์มันจะทำลายเราสองคน ก็ตาม ... นี่แค่เกมส์แรก โซเฟีย " ริวหันมายิ้มให้ พร้อมเดินจากไป
" นายไปแกล้งเธอทำไม ริว "  ไวโอเล็ตถามหลังจากสังเกตุอาการทั้งสอง
"ก็เปล่านิ ชั้นอยากได้จริง " ริวแกล้งตอบซื่อๆ
" ชั้นดูออกนะ เวลานายมีแผนอะไรแกล้งเพื่อนรักชั้นทุกที  พอซะทีได้ไหม นายจะตามแกล้งเธอไปจนแตางงานหรือไง เราก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว อย่าทำให้นายดูเหมือนมีปัญหาครอบครัวสิ" ไวโอเล็ตใช้เสียงจริงจัง
แต่เธอชุดคิดได้ว่าเธอพูดแรงไปสำหรับเพื่อนเธอตรงหน้า " ชั้นขอโทษ ..." เธอรู้ปัญหาครอบครัวริวอย่างดี พ่อของเขานั้น คุมกิจการใหญ่มากมาย เลยไม่มีเวลาให้ลูกชายเลย
แต่ไม่ทันแล้ว ... ริวเขม่งไปที่ไวโอเล็ตและหัวเราะเสียงเครียด
" นั่นสินะ แต่ไวโอเล็ต เธอก็ไม่ดีกว่าชั้นนักหรอก อย่าคิดว่าเธอจะลืมมันไปง่ายๆหรอกนะ เหตุการ์ณเมื่อ 1 ปีก่อน ที่งานแต่ง ฟอเร้นส์ วันนั้นนะ  ระหว้่างเธอ กะ แม็ท หึ กลับว่าที่แฟนของเพื่อนสนิทเธอเลยนะ " ริวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ตรงข้ามกับแววตาเขาที่มันมีไฟโทสะลุกโชน
" !!!! " ไวโอเล็ต ตกใจมากเธอไม่คิดว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้ เรื่องที่เธอพยายามจะลืมมันไปให้พ้น เธอต้องหนีไปนอกเมือง ตั้ง 1 ปี เพื่อหนีความรู้สึกผิดนั้น


1 ปีที่แล้ว ในงานแต่งของฟอเร้นส์
อาฟเตอร์ปาร์ตี้นั้นมีคน2คนแอบออกมาหาเครื่องดื่มกินที่ไพรเวทบาร์ นั่นคือ ไวโอเล็ตและแม็ททิว
"ชั้นว่าเอาอันนี้เถอะ คิกคิก " โซเฟียพูดด้วยเสียงอารมร์ดีและหยิบขวดวิสกี้ขึ้นมา  เธอมึนๆเพราะดื่มเยอะพอสมควร
" ก็ได้ ชั้นคิดว่า โซเฟียคงบ่นอีกแน่ๆ ฮ่าๆ เธอไม่ชอบปีนี้ แต่ไวโอเล็ทเธอชอบนิ  " แม็ทก็พูดโดยอาการไม่ต่างกัน
"นายรู้เรื่องชั้นดีอีกแล้วนะแม็ท คิกๆ " โซเฟียกระโดดขึ้นไปนั่งบนบาร์ ชายกระโปรงเธอนั้นเลิกขึ้นมาจนถึงขาอ่อน
"ละเธอจะรู้ว่าชั้นรู้เรื่องเธอเยอะจนตกใจเลยหละ " แม็ตยังคงพูดต่อ แต่มือเขานั้นลูปไล้ไปที่ขาอ่อนของไวโอเล็ต ซึ่งเจ้าตัวก็เรอ่มทำหน้าเคลิ้ม
" แบบไหนหรอออ .... "  ไวโอเล็ตยังคงถามต่อ แต่ดวงหน้านั้นโน้ม เข้าไปใกล้แม็ทจนรู้สึกถึงลมหายใจของแต่ละฝ่าย
"แบบ..นี้มั้ง.." แม็มพูดพร้อมจูปไปยังไวโอเล็ต  ทั้งสองเริ่มจากจูบที่อ่อนละมุนละมันเริ่มจะดุเดือดขึ้นเรื่อน ลิ้นทั้งสองแลกไปมาระหว่างกัน มือแต่ละฝ่ายเริ่มอยู่ไม่สุข มือของไวโอเล็ตนั้นเริ่มแกนะกระดุมของแม็ต และแม็ตก็เลื่อนมือไปรูดซิบข้างหลังออกจากเสื้อโซเฟีย
"อื้มมมมมม  อือออ .... อืออออ ...." ทั้งสองเริ่มคราง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหายไปแล้ว
แม็ทนั้นปลดชุดไวโอเล็ตได้สำเร็จไม่กี่อึดใจ มือเขาบดคลึงไปยังเนินอกที่ใหญ่ของไวโอเล็ตและเลื่อจูปจากปากของเธอมายังคอและใหล่
" ซี๊ดดดด อืมมมม ... อาาา " ไวโอเล็ตครางออกมา  แต่เธอนั้นก็ใช่ว่าจะอยู่เฉย มือเธอนั้น ปลดซิปกางเกงแม็ทและล้วงเอาควยของแม็ทออกมา มันแข็งตัว และสั่นน้อยๆ หัวปลายนั้นชุ่มไปด้วยน้ำเยิ้มออกมา เธอนั้นรูดขึ้นลงอย่างชำนาญ
" ซี๊ดดด อาาา... ไวโอเล็ตมันยอดมากก" แม็ทคราง ไวโอเล็ตนั้นค่อยๆนั่งยองๆ หน้าของเธอนั้นประจัญกับแท่งยาวนั้น มันพร้อมที่ออกทำศึกแล้ว เธอค่อยเอามันใส่ปากของเธอ เธออมเข้าไปได้ครึ่งลำ และรูดขึ้นลงไปตามจังหวะ
"อูยยยยย ตรงนั้นแหละะะ อื้มมม" แม็ทครางดังขึ้น พร้อมจับหัวของไวโอเล็ททั้งสองมือ
เธอคายออกมาและค่อยใช้ลิ้นนั้นเลียตั้งแต่ลำโคนขึ้นไปตรงหัวปลาย โดยเน้นๆ มือเธอก็ช่วงชักท่อนเอ็น   เธออมท่อนเอ็นเข้าไปในปากอีกครั้งและครั้งนี้เธอพยายามดันเข้าไปให้สุดดด มันทำให้แม็ทเสียวจนเกือบทรงตัวไม่อยู่
"เธอ... ยอด...มาก... ." แม็ทกล่าวหร้อมพยุงตัวให้ไวโอเล็ทยืนขึ้น " ให้ชั้น.. ช่วยเธอนะ " เขากล่าวพร้อมเอานิ้วสาวเข้าไปในร่องรักของไวโอเล็ทที่ตอนนี้มันเปียกแฉะ และเยิ้มไปด้วยน้ำแห่งความปราถนา  เขาใช้นิ้งแทงเข้าออกอย่างชำนาญ นิ้วเขาค่อยๆเกี่ยวขึ้นมาอย่างเป็นจังหวะ
"อ๊าาาา ...... อื้มมมมม..." ไวโอเล็ทเธอดิ้นพล่านๆในขณะที่เธอยืนน เธอกระตุกเบาๆ2ครั้ง และเธอเลื่อนปากไปจูบกะแม็ทอย่างเร่าร้อน
้"แม็ท....ชั้นไม่ไหวแล้ว..ชั้นต่องการมันเดี๋ยวนี้ ...ทำเลย.." ไวโอเล็ตขอร้อง
แม็ทนั้นไม่รอช้า รีบนำท่องเอ็นของเค้าแทงพรวดเดียวไปที่ร่องของไวโอเล็ท
"อึก!!! อ๊าาาาา..... อย่างนั้นแหละะ แรงๆเลยแม็ทท " ไวโอเล็ตหลุดครางออกมาเสียงดัง
แม็ทสานท่อนเอ็นเข้าออกอย่างแรงและเร็ว
ตับ!! ตับ !!! ตับ!!! ตับ!! ทุกจังหวะที่กระแทกนั้น แรงและเน้นไปที่ร่องรักของไวโอเล็ทอย่างจัง
"อูยยยย อะไรจะขนาดนี้ วี มันแน่นไปหมด มันเหมือน จะดูดเข้าไปเลย อูยย " แม็ทกล่าวออกมาพร้อมเปลี่ยนไปซอยช้าๆ หลังทั้งสองนั้นเหนอะไปด้วยเหงื่อ และผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงทั้งสอง
" ของนายก็ใหญ่มาก ใหญ่ซะจนจะทะลุขึ้นมาเลยย อ๊า แบบนั้นแหละ เร็วขึ้นอีกๆ " ไวโอเล็ตเร่งจังหวะ พร้อมทั้งตัวเธอก็เป็นคนสวนเข้าไปเองง
ดูเหมือนอารมณืของทั้งสองทะลุไปอย่างไปสามารถชุดกลับมาได้ ไวโอเล็ตจับแม็ทนอนบนบาร์จากนั้นเธอก้าวขึ้นไปนั่งยองๆบนตัวเขาพร้อมจับท่อนเอ็นยัดใส่ร่องของเธอเอง  เธอใช้จังหวะของเธออย่างเร่าร้อน สะบัดผมไปมา
ตับ !! ตับ !! ตับ !! ตับ !!!
"โอ้พระเจ้า นี่มันสุดยอมจริงๆ อา.... นี่แหละ ...อย่างนั้น..." เธอครางออกมาและได้เร่งจังหวะเร็วขึ้นไปอีกก
"อาาาา....อูยย ชั้นจะเสร็จแล้ววไวโอเล็ท" แม็ทครางออกมาจากด้านล่าง
"ปล่อยมาเลยแม็ทชั้นต้องการมันเดี๋ยวนี้ ... เธอยอดมากกกอ๊า...." ไวโอเล็ทกระตุกเป็นครั้งที่ 3
"เสร็จจ .อ.อะะ เสร็จแล้วว....ว...อะ...แล้วว" แม็ทพุ่งสวนเข้าไป เขาปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่องของไวโอเล็ทอย่างจัง ทั้งคู่นอนกอดก่ายกันบนบาร์ น้ำรักไหลเยิ้มออกมาจากร่องของไวโอเล็ต เธอสั่นน้อยๆ
"ยังมีเวลาอีกเยอะนะ...กว่ารถจะมารับ หรือบอกให้เค้ารอดี " แม๊ทกล่าวขึ้นมาหลังจากทั้งคู่นอนนอนลูปไล้อีกฝ่าย
" ปล่อยรอไปเถอะ คิกๆ เรายังมีเวลา แต่อยู่ที่เธอไหวรึเปล่า" ไวโอเล็ทยิ้มและจูปประกบปากเข้าไป
" อืมมม นั่นสิ..." [/post]
แต่ทั้งสองนั้นไม่รู้เลยว่ามีบุคคลหนึ่งนั้นเดินเข้ามาเห็นเหตุการ์ณนี้พอดีที่ชั้นลอยของห้อง บุคคลนั้นมองและยิ้มที่มุมปากน้อยๆ....

ติดตามตอนต่อไป ... ขอโทษที่ลงช้านะครับพึ่งหายจากไม่สบาย เหมือนเดิมนะครับ มีข้อติเตียนอะไรคอมเม้นบอกได้เลยครับปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นที่พิมพ์มานั้นนะครับ อาจจะดูเว่อไปซักหน่อย แต่ผมอ่านทุดอันนะครับ 5555 พยายามทำให้กลายเป็นเรื่องที่สมบูรณ์ ขึ้นเรื่อยๆ มีหลายคนถามว่าโซเฟียจะร้ายตอบมั้ย และทำไมดูเหมือนริวจีบผู้หญิงไปเป็นหรอ บอกได้เลยครับว่า โซเฟียร้ายแน่นอน ร้ายพอๆกะริวด้วย 555 ส่วน เรื่องริวนั้น ต้องรอติดตามต่อครับ [/u]