แสงไฟนีออนหน้าหอพักกระพริบวูบวาบ เสียงจักรยานยนต์วิ่งผ่านซอยยังดังไม่ขาดสาย นิ่มนั่งนิ่งอยู่ในรถหลังจากเพิ่งเดินออกมาจากห้องเนาว์ ใจเต้นแรงเหมือนเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิด เธอหายใจแรง พยายามตั้งสติ แต่ในห้วงความคิดกลับวนเวียนอยู่กับสายตาและรอยยิ้มอบอุ่นของเนาว์

ในคืนนั้นเอง เนาว์ส่งข้อความมาหาเธอ

> เนาว์: "คุณนิ่ม ถึงบ้านแล้วใช่มั้ยครับ ขอบคุณอีกครั้งนะที่ไม่รังเกียจผม"



นิ่มอ่านข้อความนั้นอยู่นาน ก่อนจะตอบไปสั้น ๆ

> นิ่ม: "ถึงแล้วค่ะ...พักผ่อนนะคะ"



ข้อความนั้นดูเหมือนเรียบง่าย แต่ในใจเธอกลับสั่นไหวไม่ต่างจากแผ่นน้ำที่ถูกโยนก้อนหินลงไป


---

 สองวันต่อมา

หลังเลิกงาน นิ่มแต่งตัวสบาย ๆ เสื้อยืดคอวีสีเทา กางเกงยีนส์เข้ารูปที่รัดสะโพกกลมแน่นจนเห็นส่วนโค้งชัดเจน เส้นผมปล่อยยาวสยายลงมาถึงกลางหลัง เธอตัดสินใจแวะไปหาคาเฟ่เดิมอีกครั้งโดยไม่ได้นัดหมาย แต่เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นเนาว์นั่งอยู่ที่มุมประจำราวกับกำลังรอ

"อ้าว...บังเอิญจังครับ" เนาว์ยิ้มกว้าง ร่างท้วมขยับเก้าอี้ให้เธออีกครั้ง
นิ่มยิ้มตอบอย่างเกรงใจ "ค่ะ...บังเอิญจริง ๆ"

การพูดคุยครั้งนี้ต่างออกไป — ไม่ใช่แค่ถามสารทุกข์ แต่เป็นการเล่าเรื่องส่วนตัว เรื่องที่นิ่มไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่ว่าจะเป็นความเหนื่อยจากงาน ความกดดันในครอบครัว ความรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตประจำวัน

เนาว์นั่งฟังด้วยสายตาที่จริงจัง ร่างท้วมที่ดูหยาบกร้านกลับมีความอบอุ่นที่นิ่มไม่คาดคิด


---

 กลับไปที่หอพัก

หลังจากนั่งคุยกันเกือบสองชั่วโมง นิ่มก็เผลอพูดออกมาเองว่า
"คุณพักที่นี่ใกล้ ๆ เองนิคะ..."

ประโยคนั้นเป็นเหมือนการเปิดทางโดยไม่ตั้งใจ เนาว์เพียงแค่พยักหน้าและยิ้ม ก่อนจะชวนเธอกลับไปที่หอพักอีกครั้ง

บันไดคอนกรีตที่เก่าคร่ำคร่า พื้นทางเดินเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำฝน ไฟตามโถงกระพริบเป็นจังหวะ ทุกอย่างเหมือนซ้ำรอยครั้งก่อน แต่หัวใจของนิ่มกลับเต้นแรงกว่าเดิม

เมื่อเข้ามาในห้องเล็ก ๆ กลิ่นห้องโทรม ๆ ผสมกับกลิ่นกายของผู้ชายที่เพิ่งอาบน้ำใหม่ ๆ ทำให้บรรยากาศตึงเครียด

นิ่มนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง มือเกาะหูถ้วยกาแฟที่เนาว์ยื่นให้ พยายามไม่สบตา แต่ก็รู้สึกถึงสายตาของเขาที่มองมาไม่วาง


---

 สัมผัสแรก

"คุณนิ่ม..." เสียงเนาว์ดังขึ้นช้า ๆ
นิ่มหันไปสบตา ใจเต้นแรง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับเบา ๆ ที่หลังมือของเธอ

ร่างกายเธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ดึงมือออกไป กลับปล่อยให้สัมผัสนั้นดำเนินต่อ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุอก

"ผมขอโทษนะครับ...แค่รู้สึกดีมากที่คุณไม่เคยมองผมแปลก ๆ"
"ไม่เป็นไรค่ะ..." เสียงเธอสั่นเครือ

เนาว์เลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสแขนเปลือยที่โผล่พ้นแขนเสื้อยืด ลูบไล้เบา ๆ จนนิ่มขนลุกซู่ ใบหน้าเธอร้อนผ่าว


---

💋 จูบต้องห้าม

ก่อนที่เธอจะทันตั้งสติ ริมฝีปากหนาของเนาว์ก็กดจูบลงมาบนแก้มของเธอเบา ๆ สัมผัสนั้นทำให้หัวใจนิ่มสั่นสะท้าน เธอหายใจแรงขึ้น มือกำเสื้อยืดของตัวเองแน่น

เนาว์ไม่เร่งเร้า เพียงแตะเบา ๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกและสบตาเธอ "ผม...หยุดก็ได้นะครับ ถ้าคุณไม่อยาก"

นิ่มกัดริมฝีปากล่าง ไม่ตอบ แต่ไม่ได้ถอยหนี นั่นเพียงพอให้เนาว์กดจูบลงมาอีกครั้ง คราวนี้ตรงริมฝีปากของเธอ

ริมฝีปากที่นิ่มเคยเก็บไว้เพื่อสามีเท่านั้น กำลังถูกผู้ชายอีกคนที่หัวล้านลงพุงครอบครอง — ความรู้สึกผิดปะปนกับความวาบหวามทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม


---

📲 รายงานถึงเทพ

คืนนั้นเอง หลังจากนิ่มกลับบ้านไป เนาว์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเตียงที่ยับเล็กน้อยกับแก้วกาแฟสองใบ แล้วส่งให้เทพ

> เนาว์: "วันนี้ผมได้จับมือ...แล้วก็จูบเธอครับพี่ เธอไม่ปฏิเสธเลย"

เตียงยับ

ชอบมาก

จบแค่จูบจริงเหรอ?

จูบแล้วต้องจับค่อยๆคืบทีละนิด

 

อุ๊ย แค่จูบ แต่เตียงยับ

ขอบพระคุณลุนซ่องเป็็นอย่างยิ่ง