ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

เนื่องจากไรท์ช่วงนี้มีปัญหาส่วนตัว ทำให้ไม่สามารถอัพเดทงานได้ตรงเวลา จึงขอปรับการอัพตามความสะดวกจนกว่าจะจัดการปัญหาได้ ไว้จัดการเรียบร้อยแล้วจะกลับมาอัพเป็นประจำเหมือนเดิมครับ

คอมเม้นของทุกท่านเป็นสิ่งล้ำค่า เม้นให้กำลังใจ ติชมผลงานได้ตามสะดวกครับ

ขอบคุณที่ติดตามครับ

=============================================

แสงไฟในบ้านของรัฐไม่สว่างจ้า มีเพียงหลอดไฟ ดวงเล็ก ๆ ใต้ฝ้าเพดานที่ให้แสงพอประมาณ พื้นบ้านปูด้วยไม้สีเข้ม เฟอร์นิเจอร์เรียบง่ายแต่จัดอย่างเป็นระเบียบทุกมุม ราวกับทุกอย่างในบ้านนี้มีตำแหน่งที่แน่นอน
แพรนั่งลงที่โซฟาหนังสีเข้มในห้องรับแขก มือวางกระเป๋าข้างตัวอย่างเกรงใจ เธอสำรวจรอบบ้านอย่างเงียบ ๆ ไม่มีรูปครอบครัว ไม่มีของตกแต่งจุกจิก มีเพียงชั้นหนังสือ โต๊ะทำงาน ที่เหมือนตั้งไว้ให้เป็นแค่ องค์ประกอบ
"เดี๋ยวนะ" รัฐเอ่ยขณะเดินหายเข้าไปทางด้านในบ้าน "เดี๋ยวครูเอาผ้ามาให้ เช็ดหัวก่อน เดี๋ยวไม่สบาย"
แพรแตะเส้นผมตัวเองเบา ๆ รู้ตัวว่ามันยังชื้นจากฝนโปรยเมื่อตอนเย็น เธอพยักหน้ารับ แม้เขาจะไม่ได้หันกลับมามอง
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาเดินกลับมาด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ แล้วยื่นให้
"เอาไปซับผมก่อน เดี๋ยวครูขอเปลี่ยนเสื้อแป๊บ"
แพรรับผ้าด้วยมือสองข้าง "ขอบคุณค่ะ..."
รัฐเดินลับไปยังห้องด้านใน ฝีเท้าเขาเบา เสียงประตูห้องนอนเปิด...แต่ไม่ได้ ปิดสนิท
มันถูก "แง้ม" ไว้เพียงนิดเดียว
ราวกับคนเจ้าของลืมปิด
ภายในห้องมีไฟอีกดวงที่ส่องออกมาอ่อน ๆ พอให้เห็นเงาตัดของร่างเขากับผนัง
แพรไม่รู้ว่าเธอหันไปมองตอนไหน
บางทีอาจจะเป็นเสียงเสื้อที่ขยับ หรือเสียงเข็มขัดที่เขาคลายออกเบา ๆ
บางทีอาจเป็นเพราะเธอ "รู้" ตั้งแต่เขาเดินออกจากห้องน้ำเมื่อครู่...ว่าเขาตั้งใจจะให้เธอเห็น
แล้วเธอก็เห็น—เขายืนหันข้างเล็กน้อย สะบัดเสื้อเชิ้ตออกจากตัว
ท่อนบนเปลือยเปล่าของเขาไม่ได้ใหญ่โตเหมือนนักกีฬา
แต่มัน "มั่นใจ" พอจะหยุดสายตาเธอได้
กล้ามเนื้อแน่น ได้รูป ไม่มากเกินไป แต่ก็ไม่มีอะไร "เหลือ" จากคนที่ใช้ชีวิตอย่างมีวินัย
แผ่นหลังของเขามีแนวเส้นที่แฝงการควบคุมร่างกายได้อย่างเงียบ ๆ เหมือนทุกอย่างในตัวเขา
แพรกลืนน้ำลายโดยไม่ตั้งใจ เธอหันหน้ากลับแทบจะทันที
แต่ไม่ทันหรอก...เธอรู้ว่าเขาต้อง "รู้" ว่าเธอแอบมอง
เพราะทุกอย่างในจังหวะนั้น...มันถูกออกแบบมาให้เธอ ต้องมอง
เพียงครู่เดียว เขาก็เดินออกมาพร้อมเสื้อยืดสีเข้มตัวใหม่
เส้นผมยังชื้นเล็กน้อย เขายิ้ม ราวกับไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น
"หิวรึยัง" เขาถามเรียบ ๆ
แพรพยักหน้าช้า ๆ ทั้งที่ยังรู้สึกร้อนวูบไปทั่วใบหน้า
ไม่ใช่แค่เพราะอากาศในบ้านที่อุ่นกว่า...
แต่เพราะบางอย่างในตัวเขา กำลังปลุกเธอให้ตื่นขึ้น
กลิ่นน้ำมันร้อนลอยฟุ้งไปทั่วครัว เสียงไข่ที่ถูกตีฟองจนเนียนเทลงกระทะดัง ฉ่า อย่างสม่ำเสมอ
รัฐยืนอยู่หน้าเตา ใส่ผ้ากันเปื้อนสีเรียบที่ดูเหมือนไม่เคยใช้บ่อยนัก แต่กลับใส่ได้อย่างไม่เคอะเขิน ท่าทางคล่องแคล่วกว่าที่แพรคาดไว้มาก เขาเอียงกระทะนิดหน่อย ใช้ตะหลิวเขี่ยขอบไข่ให้ฟู พอได้สีเหลืองทองที่กรอบนอกแต่ดูนุ่มตรงกลาง เขาก็วางกระทะพักไว้
ด้านข้างหม้อมาม่าธรรมดา ๆ ก็กำลังเดือดกลิ่นหอม รัฐหย่อนเส้นแห้งลงไป คนนิดหน่อยแล้วหยิบช้อนซ้อมออกมาเตรียมไว้ที่โต๊ะ
แพรยืนพิงเคาน์เตอร์ครัวอีกด้าน มือถือผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ เธอยิ้มขำ ๆ ระหว่างดูเขาจัดจานไข่เจียวที่ฟูจนเหมือนหมอนนิ่ม ๆ
"ไม่คิดว่าครูจะทอดไข่ฟูขนาดนี้ได้เลยนะคะ..."
"ฝีมือเด็กหอ" เขาตอบพลางหยิบจานใส่มาม่าไปวางข้าง ๆ
"อยู่หอมาเกือบสิบปี จะไม่รอดเมนูพวกนี้ก็แย่แล้ว"
ไม่นาน อาหารสองจานง่าย ๆ ก็ถูกจัดเรียงลงโต๊ะกลางห้องรับประทานอาหารเล็ก ๆ ไข่เจียวร้อน ๆ วางเคียงกับมาม่าซุปใส มีน้ำแข็งกับน้ำเปล่าอยู่ในแก้วทรงสูงพร้อมใช้
รัฐหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามแพร แล้วเอ่ยขึ้นขณะหยิบช้อน
"มื้อนี้...ครูไม่ขอนับว่าเป็นรางวัลแล้วกันนะ"
แพรเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย "อ้าว ทำไมล่ะคะ?"
"ถือว่าเป็นการขัดดอกไปก่อน" เขายักไหล่นิด ๆ "แค่เลี้ยงกันประทังชีวิตเฉย ๆ รางวัลจริง ๆ ค่อยว่ากันใหม่"
แพรหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เสียงใสจริงใจ
"งั้นหนูไม่ถือก็ได้ค่ะ..." เธอยิ้ม
"ยังไงเลี้ยงหนูอีกหน หนูก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว"
รัฐยิ้มตอบในแบบที่ดูไม่ยิ้มมาก แต่ลึกกว่ารอยยิ้มทั่วไป
"ตามนั้น"
ทั้งคู่เงียบลงเมื่อเริ่มลงมือทาน
ช้อนกระทบจานเบา ๆ เสียงซดน้ำซุปและไข่เจียวกรอบ ๆ กลายเป็นเสียงเดียวในห้องครัว
ไม่มีอะไรหรูหรา
ไม่มีเมนูซับซ้อน
แต่ในความเรียบง่ายนั้น...เต็มไปด้วยน้ำหนักที่ยากจะวัดได้
แพรกินเงียบ ๆ แต่ในใจเธอกลับอุ่นจนแทบกลั้นไม่อยู่ เธอไม่เคยคิดเลยว่าแค่ไข่เจียวกับมาม่าจะทำให้รู้สึก เหมือนกำลังถูกดูแลจริง ๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
และรัฐ...แม้จะทำแค่เพียง "ของง่าย ๆ" แต่เขารู้ดีว่ามื้อนี้ไม่ใช่เรื่องของไข่หรือบะหมี่
มันคือการ "ให้" ที่เริ่มจากความตั้งใจ และกำลังจะพาใครบางคนเดินลึกเข้าไปในวงกลมของเขา—โดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
หลังมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเล็ก ๆ และบทแซวกันแบบไม่เป็นทางการ โต๊ะกินข้าวก็ว่างลงทีละอย่าง แพรช่วยเขาเก็บจานเงียบ ๆ โดยไม่ต้องสั่ง เธอเช็ดโต๊ะเบา ๆ ขณะที่รัฐล้างจานอย่างคล่องมือ
ทุกอย่างดูเหมือนชีวิตธรรมดาของใครสักคนในคืนวันฝนตก แต่กลับมีบางอย่างที่ ไม่ธรรมดา ปะปนอยู่เงียบ ๆ ใต้บรรยากาศเหล่านั้น
เมื่อเก็บของเสร็จ รัฐหันมาบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
"งั้นเดี๋ยวครูไปส่งนะ ฝนยังตกอยู่แต่ไม่น่าตกนาน"
แพรหยุดมือ แล้วส่ายหน้าเบา ๆ พลางยิ้มจาง ๆ
"หนูขออยู่ต่ออีกหน่อยได้มั้ยคะ?"
รัฐเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ตกใจ แต่ชัดเจนว่าเขาไม่ได้คาดคำขอนั้น
"หือ?"
"ก็..." เธอพูดต่ออย่างเป็นธรรมชาติ แต่แฝงความจริงใจไว้เต็มเสียง
"นาน ๆ ทีหนูจะได้ออกมาแบบนี้อะค่ะ อยู่บ้านก็น่าเบื่อ ยิ่งวันฝนตกยิ่งไม่มีอะไรทำเลย"
เธอชำเลืองมองฝนที่ยังคงเทอย่างต่อเนื่องอยู่ด้านนอก
เสียงฝนกระทบหลังคากระเบื้องเบา ๆ เหมือนจังหวะดนตรีที่ไม่มีทำนองแน่นอน
"...อีกอย่าง ฝนตกหนักขึ้นด้วย หนูกลับตอนนี้ เดี๋ยวก็เปียกแย่เลย"
รัฐเงียบไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบา ๆ
เขาเอ่ยเพียงคำเดียวด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่า ตกลงเพราะเห็นใจ หรือเพราะต้องการให้เธออยู่จริง ๆ
"อืม"
จากนั้น เขาเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมเบียร์ในมือ
แพรมองตามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะขยับตามเขาไปที่ระเบียงด้านข้างของบ้าน — ระเบียงเล็ก ๆ ที่มีหลังคาโปร่ง ปูพื้นเรียบ ไม่มีอะไรตกแต่งนอกจากเก้าอี้สองตัวและโต๊ะกลมเล็ก ๆ
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ส่วนเขาหย่อนตัวลงข้าง ๆ
เสียง "ป๊อก" จากฝาเบียร์ที่เปิดดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่รัฐจะจิบและวางกระป๋องลงบนโต๊ะด้วยท่าทางผ่อนคลาย เขาเอนหลังเล็กน้อย จ้องมองฝนด้านหน้าโดยไม่พูดอะไร
แพรก็เงียบตาม
ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด
แต่เป็นความเงียบที่คล้ายกับทั้งสองคนกำลังปล่อยให้เสียงฝนพูดแทน
ละอองฝนโปรยบาง ๆ จากขอบหลังคา สะท้อนแสงไฟสีส้มจากเสาไฟหน้าบ้านเป็นหยดเล็ก ๆ ที่ตกต่อเนื่องไม่ขาด
แพรหันไปมองรัฐแวบหนึ่ง
เขาดูนิ่ง...แต่ไม่ห่าง
เหมือนทุกการเคลื่อนไหวของเขามีจังหวะ และทุกคำที่ไม่พูดออกมา กลับ "รู้สึก" ได้มากกว่าคำพูดหลายเท่า
เสียงฝนยังคงตกต่อเนื่องไม่เปลี่ยน
หยดน้ำจากปลายชายคาร่วงลงกระทบพื้นเป็นจังหวะที่ฟังดูคงที่จนน่าเชื่อว่าทั้งโลกกำลังอยู่ในสถานะ "รอก่อน"
รัฐจิบเบียร์ช้า ๆ ไม่รีบ กลิ่นเย็นของมันลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นดินเปียกจากสวนข้างบ้าน แสงไฟข้างในบ้านลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ มาตัดกับแสงฝนด้านนอกเป็นแถบสีอบอุ่น
แพรนั่งข้าง ๆ มือสองข้างวางประสานบนตัก สายตามองออกไปข้างหน้าเหมือนกำลังใช้ฝนเป็นพื้นหลังให้ความคิด
แล้วเธอก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่หันไปมองเขา
"...เบียร์มันอร่อยเหรอคะ?"
รัฐยกคิ้วนิด ๆ แต่ไม่หันกลับมาทันที
เขาจิบอีกคำ ก่อนตอบช้า ๆ คล้ายกับกำลังรินคำให้พอดีกับอารมณ์
"ไม่ได้อร่อย...แต่บางทีมันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ร่างกายมัน 'เข้าใจ' โดยไม่ต้องแปลรส"
แพรหันมามองเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ
"ฟังดูเป็นคำตอบของนักปรัชญามากกว่าครูวิทย์นะคะ"
รัฐยิ้มนิด ๆ มุมปาก เขาหันกลับมามองเธอในที่สุด
แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังเกินไป แต่กลับแทงเข้ากลางอกได้เฉียบขาดอย่างประหลาด
"อาจเพราะรสชาติของการเป็นผู้ใหญ่มันขม..."
เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย
จากนั้นก็เอ่ยต่อ โดยยังสบตาเธออยู่
"...จนทำให้เบียร์หวานล่ะมั้ง"
แพรนิ่ง
เธอไม่รู้ว่าคำไหนของเขาทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้น
อาจเป็นคำว่า "ขม" ที่ทำให้เธอนึกถึงยาย พ่อแม่ และโต๊ะเรียนในห้องเงียบ ๆ ที่ต้องนั่งอยู่คนเดียวหลายคืน หรือคำว่า "หวาน" ที่หลุดจากปากเขา...ซึ่งเธอไม่เคยได้ยินเขาใช้กับใครมาก่อน
เธอมองกระป๋องเบียร์ในมือเขานิ่ง ๆ เหมือนกำลังไตร่ตรองบางอย่าง ก่อนจะพูดช้า ๆ
"...งั้น หนูขอลองได้มั้ยคะ?"
รัฐไม่ตอบทันที
แต่เขาหันไปมองเธออย่างนิ่ง ๆ ไม่ใช่ด้วยแววตำหนิ พลางขยับกระป๋องในมือมาทางเธอ
แพรไม่หลบตา แม้หัวใจจะเต้นแรงกว่าทุกครั้งที่เธอเคยมองเขาใกล้ขนาดนี้ เธอยกกระป๋องขึ้นจิบ—แค่ปลายริมฝีปาก ของเหลวเย็น ๆ ไหลผ่านลิ้น กลิ่นเฉพาะตัวของมันกระแทกเข้าจมูกในวินาทีเดียวกับที่เธอกลืนไม่ทัน
"อื๋อ—" เธอทำหน้าเหยเกทันที จมูกย่น ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย แล้วขมวดคิ้ว "ขมจริงด้วย..."
รัฐหลุดยิ้ม ขณะเท้าแขนกับพนักเก้าอี้ด้านหลังอย่างสบาย ๆ "...บอกแล้วว่าไม่อร่อย"
แพรวางกระป๋องกลับลงบนโต๊ะอย่างเบามือ แล้วใช้นิ้วแตะริมฝีปากตัวเองเหมือนจะเช็ดบางอย่าง แต่แล้วเธอก็นิ่งไปชั่ววินาที ราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าที่ดูแปลกใจเล็กน้อยเปลี่ยนไปเป็นแดงระเรื่อ เธอเบือนหน้าหนีเล็กน้อย เหมือนกำลังพยายามกลบเกลื่อน
รัฐขมวดคิ้วมองเธอแบบสงสัย "เป็นอะไร?"
แพรเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองเขา แล้วพูดเสียงเบาแบบคนที่ทั้งอาย ทั้งห้ามตัวเองไม่ให้พูด...แต่สุดท้ายก็ยอมพูดออกมาอยู่ดี "...นี่มัน...จูบทางอ้อมนี่นา"
รัฐนิ่งไปแค่ครึ่งจังหวะ ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ "...อืม ถ้ามองแบบนั้นก็คงใช่"
แพรรีบเอามือปิดปาก ราวกับพยายามดันคำที่เพิ่งพูดออกไปให้กลับคืน แต่สายตาเธอยังจ้องเขาอยู่ "หนูไม่ได้คิดจะหมายความแบบนั้นนะคะ แค่..." เธอหลบตา ยกมือแตะแก้มตัวเองเบา ๆ "...มันเผลอคิดขึ้นมาเฉย ๆ"
"แต่เธอก็พูดออกมาแล้ว" รัฐพูดยิ้ม ๆ พร้อมยกเบียร์ขึ้นจิบอีกคำ สบาย ๆ ราวกับเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
แต่ในสายตาเขา...มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะคำว่า "จูบ" แต่เพราะนี่คือครั้งแรกที่แพรเปิดเผยความรู้สึกที่เธอพยายามเก็บไว้...ออกมาด้วยตัวเอง เธอไม่ได้ล้อเล่น ไม่ได้ยั่ว แค่พูด...ในแบบที่ซื่อตรง
"ครูรัฐมีแฟนรึเปล่าคะ?" แพรถามออกไปขณะยังจ้องสายฝนข้างหน้า แต่หางเสียงมีบางอย่างสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัวคำตอบ—แต่เพราะกลัวจะรู้สึกกับคำตอบนั้นจริง ๆ
รัฐไม่ตอบทันที เขาหันมามองเธอเพียงครู่ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเรียบเฉย แต่กลับแตะใจได้ลึกกว่าเสียงตะโกน
"ที่ตกลงรับปากว่าจะมาบ้าน...เพราะอยากมาเห็นเองไม่ใช่เหรอ?"
เธอชะงักนิดหนึ่ง เหมือนคำถามนั้นตีตื้นบางอย่างในใจที่เธอเองยังพูดออกมาไม่หมด เธอยิ้มจาง ๆ ทั้งที่แก้มยังร้อนอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่เพราะอาย—แต่เพราะเขา "รู้ทัน" มากเกินไป
เขาหันกลับไปมองสายฝน ราวกับจะไม่มองตอบตรง ๆ แล้วพูดต่อ คล้ายกับคนที่กำลังให้คำตอบ...แต่ก็ไม่อยากให้ฟังง่ายเกินไป
"ไม่มีที่นี่...แต่อาจจะมีที่อื่น" แพรเอ่ยและนิ่งไปชั่วครู่ สายตาเธอยังไม่ละจากหน้าเขาแม้เขาจะหันกลับไปมองฝนแล้วก็ตาม ดวงตาคู่นั้นแน่วแน่เกินกว่าจะเป็นเพียงคำถามของเด็กมัธยมที่อยากรู้อะไรเล่น ๆ
"ไม่มีที่อื่นหรอก" เขาพูดเสียงนิ่งแต่ชัดเจน ราวกับเป็นการยืนยันมากกว่าคำโต้แย้ง
ฝนยังคงตกต่อเนื่องจากฟากฟ้าที่ไร้แสงดาว ม่านน้ำพร่างพราวเหนือหลังคาระเบียงโปร่งกลายเป็นฉากหลังที่ดูเหมือนตั้งใจให้เกิดขึ้น—ไม่เร่ง ไม่ช้า แต่พอดีกับจังหวะความรู้สึกที่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้าหากันโดยไม่มีคำสั่ง ไม่มีคำถาม
แพรยังนั่งนิ่งอยู่ข้างเขา สายตาหลุบต่ำที่กระป๋องเบียร์บนโต๊ะไม้เล็กตรงหน้า ปลายนิ้วเธอแตะวนรอบขอบฝาอะลูมิเนียมที่เปียกชื้นเหมือนกำลังพยายามผ่อนลมหายใจที่แน่นขึ้นทุกที
รัฐไม่ได้เร่ง เขายังนั่งเอนหลัง จ้องสายฝนเบื้องหน้าอย่างกับใช้มันเป็นฉากฉายความคิดในหัวที่ไม่มีใครรู้ว่าไปไกลแค่ไหน
"หนูบอกยายไว้ว่าจะกลับสี่ทุ่ม" แพรพูดขึ้นเบา ๆ ขณะยังไม่หันมามองเขา "ตอนนี้เพิ่งทุ่มนิด ๆ เอง..."
คำพูดนั้นไม่ได้บอกเวลา
มันกำลังบอกว่า ยังมีเวลา
เขาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ไม่ใช่แปลกใจ—แต่เหมือนฟังความตั้งใจเธอจนจบ แล้วปล่อยให้มันลอยอยู่ในอากาศเงียบ ๆ โดยไม่จำเป็นต้องตอบ
ฝนเริ่มกระทบระเบียงแรงขึ้นทีละน้อย ละอองฝนบางส่วนสาดเข้ามาถึงขอบเท้า เธอยกมือแตะผมที่เปียกชื้นเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปยืนตรงขอบราวไม้ มองฝนตกลงบนพื้นซีเมนต์ที่สะท้อนแสงไฟวอร์มจากในบ้านเป็นริ้วไหว
เธอไม่พูดอะไร
แค่ยืนอยู่ตรงนั้น ร่างบางในเสื้อยืดลำลองเปียกฝนเล็กน้อยจนผ้าบางส่วนแนบลงกับแผ่นหลัง
รัฐลุกขึ้นช้า ๆ เขาเดินเข้ามายืนข้างเธอ ไม่ใกล้จนชิด แต่ใกล้พอให้รู้ว่าไหล่ของเธอสั่นน้อย ๆ จากลมเย็น
"บางที..." เธอพูดเบา ๆ ราวกับถามใครสักคนในความฝัน "มันอาจจะเป็นความรู้สึกที่หนูไม่ควรรู้ตอนนี้ก็ได้...แต่มันก็หยุดไม่ได้แล้ว"
เขาหันมามองเธอในวินาทีนั้น ดวงตาคู่นั้นไม่มีแววตำหนิ ไม่มีคำตอบใด ๆ ที่แสดงถึงความเหนือกว่า มีแต่ความนิ่งที่คล้ายกับยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว—ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าควรจะห้ามมันตั้งแต่แรก
แพรหันมาสบตาเขา ดวงตาเธอไม่ได้ไหววูบ แต่แน่วแน่พอที่จะเดินเข้าหาช่องว่างสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่
ฝนกระทบหลังคาดังขึ้นเรื่อย ๆ ขณะทั้งสองยืนอยู่กลางระเบียงในเงามืดของคืน
เขาเอียงตัวเข้าหาเธออย่างช้า ๆ มือข้างหนึ่งเอื้อมขึ้นแตะกรอบหน้าเธออย่างแผ่วเบา แล้วจูบของเขาก็แตะลง—ช้าและมั่นคง ไม่มีแรงบีบ ไม่มีการเร่งเร้า มีเพียงริมฝีปากที่ถามโดยไม่ใช้คำพูด และอีกฝ่ายที่ "ตอบ" ด้วยการหลับตาลง
จูบแรกเกิดขึ้นท่ามกลางสายฝน ไม่ได้มีเสียงดนตรี ไม่มีลมหอบแรงหรือฉากหลบมุม มีเพียงฝนบาง ๆ ที่ไหลต่อเนื่อง กับสองคนที่ต่างเลือกจะอยู่ตรงนี้—ในเวลาที่ไม่มาก...แต่พอดี

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

อ้าก ค้างอะครับ อยากได้ตอนต่อไปเร็วๆเลยคร้าบ

รอติดตามตอนต่อไป
สงสัยต้อง ชัก นำไปก่อนเลย
😆😆😆😆

เฝ้ารอฉากนี้มานาน พอจะถึงกลับถูกตัดให้ไปอักตอนต่อไป

พลอยจะโดนเขี้ยทิ้งเพราะ้รัฐได้ของเล่นใหม่หรือเปล่า สาว2ิคน คือ ผู้ที่มีปัญหาในตัวบางอย่างพอเจอผึ่ชายดูอบอุ่นก็อยาก พักพิง

นุ้งแพรไม่รอดแน่ อยากรู้เลยว่าครูรัฐจะจัดคิวยังไงต่อไป

แพรตัดสินใจแล้วที่จะแย่งชิงครูรัฐ

สงครามเริ่มแล้ว ใครจะกำชัยหรือทุกคนจะพ่ายแพ้

เมื่อกวางน้อยต้องมนต์. นายพรานก็เชือดนิ่มๆ

ชอบคำนี้จังเลยครับ

"หนูบอกยายไว้ว่าจะกลับสี่ทุ่ม ตอนนี้เพิ่งทุ่มนิด ๆ เอง..."