เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 46 : ฮาเร็มแตก (เปิดตัวครูเบสท์คนสวย)

[QwhiteQ]

น้องอุ๊ยังไงก้อคงโดนปิดปากเหมือนหมอแน่ๆ

[Poppy_Mesuk]

ได้เปิดอกคุยกันแล้ว

[Poppy_Mesuk]

เมื่อไหร่ยัยอุ๊จะโดนบ้างนะ 

[imisskeng]

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับกับตอนใหม่ ยังไม่จบภาคแรกนะครับ เพราะลุงพลเรายังปิดบัญชีนางเอกภาคนี้ไม่ครบทุกคน เหลือยัยอุ๊คนเดียวแล้ว บอกเลยแล้วกัน ตอนแรกผมตั้งใจจะจัดยัยอุ๊ก่อนหมอพลอย แต่ทนเสียงเรียกร้องจากแฟน ๆ และใจตัวเองไม่ไหว เลยจัดหมอพลอยให้ก่อนซะเลย ฟินน์กันไหมละทุกคน เสียกันกีน้ำ

ตอนนี้เป็นการเปิดตัว บอสใหญ่ (อย่างไม่เป็นทางการ) ของเกมรักภารโรงเฒ่าภาค 2 เธอคือ ครูเบสท์ ภัคจิรา วัย 26 ปี อาจารย์พยาบาลสาวคนสวยจากจังหวัดเชียงราย ที่ผมเคยประกาศว่าเธอคือนางเอกตัวท๊อปเกรดเดียวกับหมอพลอย (ในความคิดของผมนะ) ซึ่งจะมีบทบาทเต็มตัวในภาค 2 โดยในภาคนี้เธออาจจะมีบทบาทบ้างเล็กน้อยตามสมควรครับ และบอกไว้เลยว่า เธอยังไม่เสร็จลุงพลในภาคนี้ล้านเปอร์เซนต์ครับ



ทักไว้ก่อน ต้องมีคนบอกว่าน้องพิมมี่หายเหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับน้องเฟิร์น อย่าตกใจครับ ตอนหน้าน้องเค้าจะกลับมา ช่วงนี้เราเทบทฝั่งสาว ๆ วิทยาลัยพยาบาลเยอะหน่อย เพราะน้องพิมมี่เจอดราม่าหนัก ๆ มาเยอะแล้ว และบอกไว้ล่วงหน้านะครับ ตอนหน้ามีฉากเสียวของน้องนาถครับ มาดูกันว่าเธอจะทำคะแนนสู้พวกรุ่นพี่ได้ไหม

ตอนนี้ไม่มีฉากเสียวครับ ขอให้สนุกกับการอ่าน ผมซ่อนข้อความช่วงดราม่าของแก๊งสี่สาวกับลุงพลนะครับ ฮาเล็มแตกแล้วนะ สมใจบางคนแล้วใช่ไหม 555

.......................................................................................


เนตรชนก ณิชา นาถลดา ต่างตกอกตกใจกับการประกาศวางตัวเมียหลักอย่างหมอพลอย ทางฝ่ายเจ้าตัวถึงกับปล่อยโหออกมาชุดใหญ่ เพราะทนไม่ได้กับชะตากรรมที่โหดร้ายสำหรับหญิงสาวผู้สูงศักดิ์อย่างเธอ

"พูดมาอีกทีซิ!!" โดนัทมีท่าทีไม่พอใจอย่างชัดเจน "พูดให้ดี ๆ ใครเป็นเมียลุง ห๊ะ!! จะมากไปแล้วนะ!!"

สาวห้าวมีท่าทีเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัด อาจเป็นเพราะความโกรธและความหึง จนใบเฟิร์นที่ใจเย็นกว่าต้องรั้งตัวเอาไว้

"ใจเย็นก่อนโดนัท!!" ใบเฟิร์นพยายามเตือนสติเพื่อนรัก "ว่ามาซิคะลุง!! ลุงทำอะไรหมอพลอยอ่ะ!!"

"ลุงจะพูดอีกครั้งก็ได้" มนุษย์ลุงยืดอกอย่างภูมิใจ "หมอพลอยเป็นเมียลุงอีกคนแล้วนะ และจากนี้ไปหมอพลอยจะเป็นพี่ใหญ่ของทุก ๆ คน ลุงอยากให้เมียของลุงทุกคน จากนี้ไปรักใคร่สามัคคีกันนะ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

พอลุงพลพูดแบบนี้ หมอพลอยคนสวยยิ่งร้องไห้หนักขึ้น จนนาถลดาชักเริ่มใจเสีย เพราะเธอเป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

"หนูขอโทษนะคะหมอพลอย...เพราะหนูแท้ ๆ หมอถึงต้องเจอกับเรื่องแบบนี้" น้องนาถออกปากขอโทษหมอพลอย สาวน้อยใช้มือประคองร่างที่ไร้เรียวแรงของอีกฝ่ายไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น

"ทำไมลุงถึงทำแบบนี้คะ!!" โดนัทมองหน้าลุงพลตาขวาง "ลุงมันเลวเกินเยียวยาแล้วนะ ทำไมต้องทำกับหมอพลอยแบบนี้ รู้ไหมว่าบ้านเมืองมีกฎหมาย ลุงทำแบบนี้ลุงไม่กลัว...."

"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" ลุงพลตอบอย่างแน่วแน่ "จะเข้าไปคุยข้างในก่อนดีไหม? คุยกันข้างนอก ถ้ามีใครมาเห็นจะยุ่งเอา"

"ลุงกลัวเหรอคะ!!" สาวห้าวจากเมืองหลวงท้าวเอว มองภารโรงเฒ่าตาขวาง "มาถึงขั้นนี้หนูไม่สนหรอกคะ ดีเหมือนกัน จะได้ให้คนทั้งวิทยาลัยพยาบาลรู้กันให้หมดว่า...."

"เจ๊!!! เบา ๆ หน่อย!!" ใบเฟิร์นออกตัวห้ามเพื่อนรัก เพราะเธอกลัวว่าลุงพลจะย้อนศรเรื่องเงิน ไหนจะเรื่องสร้อยคอทองคำ ที่ลุงพลแกซื้อให้โดนัท แถมสองสาวเพื่อนรักยังใช้เงินและทรัพย์สินที่ได้จากลุงพลไปแล้วด้วย

ใบเฟิร์นกระซิบข้างหูโดนัท จนสาวห้าวมีท่าทีอ่อนลง ทางฝั่งนาถก็เฝ้ามองดูรุ่นพี่ด้วยความสงสัย สองคนนี้มีลับลมคมในมากกว่าที่เธอคิด ส่วนพลอยพรรณก็ยืนเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะตอนนี่เธออับอายเหลือเกิน จากคนที่พยายามสืบสวนความจริงเกี่ยวกับตาเฒ่าชุมพลว่าแอบมีสัมพันธ์สวาทกับเด็กนักเรียนพยาบาล สุดท้ายกลับกลายเป็นเธอเสียเองที่ตกเป็นเมียของภารโรงเฒ่าจอมหื่นกามคนนี้ แถมยังถูกเปิดเผยความจริงต่อหน้าเหล่าบรรดาเมียเด็กของนักการจอมหื่นวัยดึกอีกด้วย

"ก็ได้...แต่อย่าคิดว่ามันจะจบสวยนะ!!!" โดนัทกัดฟันพูด ก่อนเดินตามลุงพลเข้าไปในห้องพักภารโรง โดยมีใบเฟิร์นเดินตามเข้าไปด้วย


"หมอพลอยคะ หนูว่าเราเข้าไปคุยข้างในก่อนนะ" สาวน้อยจากปักษ์ใต้เสนอความเห็น

"ไม่!!!" หมอพลอยส่ายหน้า เธอไม่อยากเข้าไปในอาณาจักรของตาเฒ่าชุมพลอีก

"เข้าไปเถอะคะ มาถึงขั้นนี้แล้ว เชื่อใจพี่โดนัทกับพี่เฟิร์นนะคะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น หนูจะช่วยคุณหมออีกแรง" นาถลดามองหน้าหมอพลอยด้วยความจริงใจ เธออยากชดเชยในความผิดพลาดของเธอ อันเป็นสาเหตุที่ทำให้หมอพลอยพรรณต้องเสียสาวให้นักการจอมหื่น

..........................................................

พอเข้ามาในห้องพักภารโรง ลุงพลนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ใบเฟิร์นและโดนัทยืนกอดอกมองตาเฒ่าเอาเรื่อง โดยมีนาถกับหมอพลอยตามมาติด ๆ

"เอ้า!!! พูดมาซิ!!!" โดนัทเปิดประเด็น "รีบ ๆ พูดมาซะ ก่อนหนูจะเปลี่ยนใจ"

"ใช่...." ใบเฟิร์นพยักหน้า "ตอบมาซิคะลุงพล ทำไมลุงถึงทำแบบนี้"

"ทำไมลุงถึงทำแบบนี้เหรอ?" ลุงพลยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ยีหระ "เพราะลุงรักหนูทุกคนไง...."

"อะไรนะ?" ใบเฟิร์นขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ "ลุงพูดอะไรของลุงน่ะ...."

"ลุงเป็นผู้ชาย ลุงเป็นคนเจ้าชู้ ลุงจะไม่โกหกอีกต่อไป" ลุงพลสารภาพอย่างลูกผู้ชาย "ที่ผ่านมาลุงเบื่อหน่ายที่จะโกหกกับทุกคนแล้ว ลุงมุสามาเยอะแล้ว จากนี้ไปลุงอยากจะพูดแต่ความจริง"

"คนอย่างลุงพูดจริงเป็นด้วยเหรอ?" โดนัทแขวะใส่ สาวห้าวกอดอดมองลุงพลด้วยหางตา "ตาแก่หัวงู"

"แล้วคิดว่าที่ลุงซื้อสร้อยคอทองคำให้หนู นั่นคืออะไรล่ะ?" ลุงพลตอบกลับ ทำเอาโดนัทหน้าเจื่อนเพราะถูกเปิดโปงความจริง ว่าเธอได้ของขวัญจากนักการวัยดึก ที่บรรจงสวมใส่สร้อยคอทองคำให้เมียเด็กในสภาพเปลือยเปล่าที่โรงแรมย่านเกษตรนวมินทร์

"เป็นแบบนี้เองเหรอ!!!" หมอพลอยเอ่ยปากออกมาเป็นครั้งแรก "โดนัท...ทำไมถึงทำตัวแบบนี้!!!"

"พี่พลอย..." โดนัทหน้าถอดสี เมื่อถูกลุงพลไล่ต้อนจนไปไม่เป็น "ทอง...เทิงอะไรหนูไม่รู้เรื่อง"

"หนูกำลังโกหกทุกคนอยู่นะ..." ลุงพลยืนกรานหนักแน่น "ส่วนใบเฟิร์น หนูเองก็ได้เงินจากลุงไปหลายหมื่น ที่ลุงเต็มใจมอบให้เป็นทุนการศึกษา ลุงนะรักหนูเสมอนะ รักไม่น้อยกว่าใคร ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้ว หนูจะไม่เลือกลุง โอเค ลุงเข้าใจได้นะ ลุงมันแก่แล้ว บางทีด้วยวัยของหนู หนูคงอยากได้ใครสักคนที่เดินร่วมทางกับหนูได้"

"ลุงพล...." ใบเฟิร์นนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร ส่วนโดนัทก็เริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะคำสาปใดหนอ ที่ทำให้เด็กสาวผู้แข็งกร้าวอย่างเธอต้องหวั่นไหวมอบกายใจให้ลุงพลไปได้

"แบบนี้เองเหรอคะ..." นาถลดาเอ่ยปากพูดบ้าง "หนูสงสัยพวกพี่มานานแล้ว ที่แท้พวกพี่ก็มีอะไรกับลุงพลมาก่อนซินะ อย่างที่พี่อุ๊สงสัยจริง ๆ"

"นาถ..." หมอพลอยเหลือบมองนาถด้วยความแปลกใจ

"หนูเอง..." สาวน้อยจากปักษ์ใต้จำใจสารภาพ "หนูเองก็มีอะไรกับลุงพลเหมือนกันค่ะ เพราะมาสืบเรื่องพี่โดนัทที่นี่ หนูก็เลย...."

นาถลดาหน้าแดงเพราะความเขินและอาย หมอพลอยนิ่งเงียบเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างสูงมองหน้าลุงพล ใบเฟิร์น โดนัท และนาถลดา อย่างไม่เชื่อสายตา นี่ตกลงแล้วพวกเธอทั้งสีล้วนตกเป็นเมียนักการจอมหื่นใช่ไหม

"โดนัท...." หมอพลอยเค้นคำพูดบางอย่างออกจากปากมา มันเป็นคำพูดที่รุนแรงที่เสียดแทงจิตใจโดนัท ที่เธอคิดว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่งของเธอเช่นกัน "พี่ไม่คิดเลยนะว่าโดนัทจะเป็นคนแบบนี้...ไม่คิดว่าโดนัทจะไม่รักนวลสงวนตัว พี่เสียใจแทนคุณพ่อและคุณแม่ของโดนัทจริง ๆ ที่....."

"พี่พลอยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อกับแม่หนู อย่าพูดดีกว่า!!!" คราวนี้โดนัทย้อนกลับคุณหมอสาว "พี่พลอยก็เหมือนกันนั่นแหละ พี่กรมาชอบดี ๆ ก็ไม่เอา หนูไม่เคยเข้าใจพี่เลยนะคะว่าผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่กร ทำไมพี่พลอยถึงได้เล่นตัวหนัก แต่กับไอ้...ไอ้สัสลุงนี่!!!" สาวห้าวชี้หน้าลุงพล "ทำไม...."



"หยุดนะณิชา!!!" พลอยพรรณขึ้นเสียง "ถ้าไม่ใช่เพราะพฤติกรรมลับ ๆ ล่อ ๆ ของเธอ พี่คงไม่สงสัยหรอก ถ้าจะโทษพี่ ลองพิจารณาตัวเองดูใหม่หน่อยดีไหม?"

"หมอพลอยคะ ใจเย็น ๆ หน่อยคะ" นาถพยายามห้ามศึก เช่นเดียวกับใบเฟิร์น ที่เข้ามาปรามโดนัท จนลุงพลทนไม่ไหว

"ใจเย็น ๆ ก่อนนะทุกคน มาถึงขั้นนี้แล้ว ลุงอยากให้ลืมความบาดหมางในอดีตไว้ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว หนักนิดเบาหน่อย ลุงอยากให้ทุกคนรักใคร่สามัคคีกัน"

"แล้วพิมมี่ล่ะ?" โดนัทมองค้อนลุงพล "ไม่บอกทุกคนด้วยละคะ ว่านอกเหนือจากพวกเราแล้ว ลุงพลยังมีกิ๊กนักศึกษาสถาบันอื่นด้วย ได้ข่าวว่าเป็นแฟนเก่าบิ๊ก น้องชายหมอพลอยด้วยไม่ใช่เหรอ?"



"ตกลง....ผมคงต้องผิดหวังซินะครับ" ลุงพลยิ้มเจื่อน เพราะดูทรงแล้ว ไม่มีสาวคนไหนยอมเล่นด้วย "ผมจะเคารพทุกการตัดสินใจของทุกคนครับ"

"งั้นก็ลาก่อนค่ะ..." ใบเฟิร์นพนมมือไหว้ลุงพลแบบขอไปที ก่อนจูงมือโดนัทออกมา "นาถ พาหมอพลอยออกไปเถอะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกับคนแก่ตัณหากลับคนนี้อีกแล้ว รีบไป เดี๋ยวฝนตกอีกรอบ เราจะแย่"

โดนัทยืนนิ่ง มองลุงพลนัยน์ตาแดงก่ำเพราะความโกรธและเสียใจ ที่สุดท้ายแล้วลุงพลก็ไม่ยอมรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ เธอไม่ได้พูดอะไร ทำได้เพียงแค่เดินตามเฟิร์นไป ในขณะที่นาถและหมอพลอยเดินออกไปก่อนแล้ว

หลังจากที่สี่สาวเดินออกไป บรรยากาศในห้องก็กลับมาสงบอีกครั้ง ฝนด้านนอกหยุดตกมาได้สักพักใหญ่แล้ว ลุงพลที่รู้สึกใจหายกับการต้องสูญเสียสี่สาวในเวลาพร้อมกันถึงกับต้องเอามือกุมหน้าอก มันทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้และนั่งหายใจด้วยความยากลำบาก

"โอยยย.....เกือบตาย" ลุงพลเอ่ยปากขณะกำลังควานหายาดมในลิ้นชัก "อย่างน้อยก็ยังเหลือน้องพิมละวะกู"

............................................................................................................

"วันนี้พี่พลอยไม่มาเหรอคะ?" เสียงหวาน ๆ ของ เบสท์ ภัคจิรา อาจารย์พยาบาลสาววัย 26 ปี จากจังหวัดเชียงราย ดังขึ้นในห้องพยาบาล หลังจากที่เจ้าหน้าที่บอกว่าวันนี้คุณหมอพลอยพรรณลาป่วย "แปลกจริง เมื่อวานยังเห็นแข็งแรงอยู่เลยแหะ พอดีมีเรื่อเอกสารทางวิชาการอยากมาขอคำปรึกษาหน่อย"



ในวิทยาลัยพยาบาลชื่อดังแห่งนี้ มีสองสาวที่ได้รับการขนานนามว่าเป็น 'เจ้าหญิง' และ 'นางฟ้า' ซึ่งก็คือ หมอพลอยและครูเบสท์ หรือที่เหล่านักศึกษาพยาบาลสาวต่างเรียกขานเธอด้วยความเคารพและรักใคร่ว่าครูเบสท์ เพราะเธอคือนางฟ้าใจดีของเด็ก ๆ ที่คอยดูแลเทคแคร์และเอาใจใส่นักศึกษาพยาบาลเหมือนพี่สาวคนหนึ่งโดยไม่ถือตัว จนทำให้ครูเบสท์เป็นที่รักของนักเรียน อาจารย์ และเจ้าหน้าที่ทุกคนในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้

ครูเบสท์เป็นรุ่นน้องหมอพลอยอยู่ปีเดียว แต่เธอก็ให้เกียรติด้วยการเรียกว่าพี่หมอ และมักมาขอคำปรึกษาเรื่องวิชาการที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ต่าง ๆ ลึก ๆ แล้ว ครูเบสท์ให้ความนับถือพี่หมอพลอยมาก เพราะอีกฝ่ายเป็นคนสวยและมีความรู้เพราะจบปริญญาโทด้านการแพทย์จากเมืองนอกมา ในขณะที่ครูเบสท์นั้นก็พึ่งจบปริญญาโทจากสถาบันทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียงของประเทศไทยเช่นเดียวกัน ฟังดูดีกรีครูเบสท์อาจเป็นรองหมอพลอยอยู่บ้าง แต่ความสวยและน่ารักนั้นบอกได้เลยว่าสูสีกันมาก

สาว ๆ ในวอร์ดพยาบาลเคยนิยามหมอพลอยว่าเปรียบเสมือนเจ้าหญิงน้ำแข็ง เพราะเธอไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก ไว้ตัว และจริงจังกับการทำงานมาก ๆ ในขณะที่ครูเบสท์จะใจดีและเป็นกันเองกับนักศึกษาพยาบาลและพยาบาลอาชีพมากกว่า นอกจากนี้ เหล่าสาว ๆ ในวอร์ดพยาบาลหลายคนยังยกประเด็นเรื่องที่ว่าตกลงแล้วหมอพลอยกับครูเบสท์ใครสวยกว่ากัน

"ชั้นว่าหมอพลอยสวยกว่านะ หมอพลอยขาวกว่า น่ารักเหมือนคนญี่ปุ่น"

"ชั้นว่าครูเบสท์ต่างหาก หมอพลอยน่ารักก็จริงนะแก แต่ชั้นว่าครูเบสท์มีเสน่ห์กว่าอ่ะ"

ไม่ว่าใครจะจับกลุ่มนินทาเรื่องความสวยของสองสาวงามแห่งวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้ว่าอย่างไร แต่หมอพลอยและครูเบสท์ต่างเคารพและให้เกียรติกันในฐานะเพื่อนร่วมอาชีพสายเดียวกัน ที่ต้องการเสียสละเพื่อช่วยเหลือชีวิตเพื่อนมนุษย์

ตัดมาที่ปัจจุบัน หลังจากที่ทราบข่าวว่าหมอพลอยลาป่วย ครูเบสท์จึงตัดสินใจเดินทางกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ตอนนี้ยังเป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ นักเรียนพยาบาลที่เดินผ่านแถวนั้นล้วนพนมมือไหว้ครูเบสท์ด้วยความเคารพ

"สวัสดีค่ะพี่เบสท์" นักศึกษาพยาบาลปีสี่รายหนึ่งพนมมือไหว้เธอด้วยความเคารพ

"สวัสดีจ้า สู้ ๆ นะจ๊ะเปิ้ล ช่วงนี้งานหนักจริง ๆ พ้นช่วงนี้ก็สบายแล้วล่ะ สู้ ๆ นะ" ครูเบสท์กล่าวให้กำลังใจนักศึกษาพยาบาลรายหนึ่งก่อนเดินตรงไปที่โรงอาหารเพื่อซื้อของหวานขึ้นไปทาน แน่นอนว่ามันต้องผ่านสนามหญ้าที่นักการภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์อย่างลุงพลกำลังทำงานอยู่

..................................................

ลุงพลในชุดเครื่องแบบนักการภารโรงสีกากี กำลังทำหน้าที่ปัดกวาดขยะด้วยสภาพอิดโรและหมดแรง หลังจากที่เมื่อวาน มันถูกเหล่าบรรดาเมียรักทั้ง 4 สลัดรักอย่างไร้เยื่อไย ลุงพลเหม่อลอยดูห้องพักนักศึกษาหญิงตาละห้อย เพราะเสียดายใบเฟิร์น โดนัท รวมไปถึงนาถลดา ส่วนหมอพลอยนะเหรอ? บอกได้เลยว่าคงยากที่จะรักมัน เพราะสิ่งที่มันทำนั้นจัดว่าเลวระยำจนน่ากระทืบให้ตาย

.....อย่างน้อยมันก็ยังเหลือน้องพิมมี่ ก็ได้แต่ภาวนาว่าเด็กสาวจะไม่ปันใจไปรักใคร ซึ่งมันก็ไม่คาดหวังอะไรหรอก เพราะได้บทเรียนจากใบเฟิร์นมาแล้ว

ลุงพลกวาดเศษใบไม้และกิ่งไม้แล้วโกยใส่ถุงดำ มันเหลือบดูท้องฟ้าวันนี้มืดครึ้มเป็นพิเศษ ในใจสังหรณ์ว่าเดี๋ยวฝนต้องตก ไม่ทันไรฟ้าก็ร้อง แล้วอยู่ดี ๆ ลมพายุก็พัดเข้ามา จนกองใบไม้และกิ่งไม้ปลิวกระจายตามแรงลม

"บ้าจริง!!!lสงสัยต้องกวาดใหม่แล้ว!!" ลุงพลสบถออกมา แต่ทันใดนั้น มันเหลือบไปเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสาวงามของวิทยาลัยพยาบาลเช่นเดียวกับหมอพลอยคนสวย ที่พึ่งถูกมันเจาะไข่แดงไปเมื่อคืนวาน

"ว๊าย!!!ตายแล้ว!!" ครูเบสท์ร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อลมพายุพัดกระโปรงลายลูกไม้ของเธอจนเกือบเผยให้เห็นโคนขาอ่อน โชคดีที่เจ้าตัวใช้มือปกปิดไว้ทัน ลุงพลคนหื่นตาไวเหลือบเห็นเรียวขาของครูเบสท์คนสวยก็ถึงกับกลืนน้ำลาย เพราะมันขาวนวลและเนียนมา จนอดคิดไม่ได้ว่าพื้นที่สงวนใต้ร่มผ้านั้นจะงดงามเพียงใด

ครูเบสท์เหลือบมองลุงพลด้วยสายตาดุ เพราะรู้ตัวว่าภารโรงเฒ่ากำลังแทะโลมเธอด้วยสายตาจากอุบัติเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจ พอรู้ตัว ลุงพลเลยรีบทำเนียนด้วยการกวาดขยะต่อไป

"บ้าจริง...ลุงพลดันอยู่ตรงนี้ซะด้วย คงไม่เห็นอะไรหรอกมั้ง?" ครูเบสท์อุทานในใจ ก่อนเดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปที่โรงอาหารเพื่อหาซื้อของหวานขึ้นไปทาน ส่วนลุงพลคนหื่นก็ทำเนียนกวาดขยะและเหลือบมองบั้นท้ายของครูเบสท์ด้วยความสนใจ

"หื่นไม่เลิกจริง ๆ นะ!!" เสียงดุ ๆ ที่ลุงพลคุ้นเคยจากด้านหลังดังขึ้น ภารโรงเฒ่ายิ้มเพราะรู้ว่านั่นคือเสียงของโดนัทนั่นเอง

"มีอะไรเหรอจ๊ะโดนัท?" ลุงพลที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพราะคิดว่าสุดท้ายแล้วโดนัทจะกลับมาหามันอีกครั้ง แน่นอน โดนัทกลับมา แต่คราวนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว เพราะใบเฟิร์นและนาถ ก็มาด้วย

"เห็นไหม? สันดานผู้ชายเหมือนกันหมดจริง ๆ ทั้งแก่และเด็ก" โดนัทหันไปคุยกับนาถ ที่ยิ้มเจื่อน เพราะไม่อยากมีเรื่องกับใครอีก เพราะยังเข็ดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหมอพลอยอยู่ไม่หาย

"แกเคยพูดว่าไงนะเจ๊?" ใบเฟิร์นย้อนถามเพื่อนรัก "ที่ว่าแกจะเฉือนไอ้นั่นของคนแถวนี้ให้ห่านหลังโรงอาหารกิน ชั้นเห็นด้วยนะ แต่ถ้าจะให้ดี น่าจะควักลูกกะปู๋สองลูกให้หมามันกินด้วยก็ดี จะได้หายเจ้าชู้สักที!!"

"โถ.....พูดอะไรแบบนั้นละจ๊ะโดนัท เฟิร์น" ลุงพลตัดพ้อ "ลุงนะรักทุกคน ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตจริง ๆ นะ นาถก็ด้วยเหมือนกัน"

"อย่ายุ่งกับน้องรหัสหนูนะ" โดนัทแกล้งประชดลุงพลด้วยการคว้าแขนโดนัทขึ้นมาควง "ผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้มันเฮงซวย คบผู้หญิงด้วยกันแล้วสบายใจกว่า ไปเถอะนาถ นาถเป็นแฟนพี่แล้วนะ พี่ไม่อยากเสียเวลากับผู้ชายแก่ ๆ กาก ๆ เหมือนคนบางคนแถวนี้ เห๊อะ!!"

โดนัทจูงมือนาถเดินออกจากตรงนั้นไป ส่วนนาถก็ยิ่งตกใจ ทำตัวไม่ถูก เธอรู้ดีว่าโดนัทนะไม่ได้คิดอะไรกับเธอหรอก ที่ทำไปก็แค่อยากประชดใส่ลุงพลเท่านั้น แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะก่อคดีไว้เยอะ

"สมน้ำหน้า อยากเจ้าชู้ดีนัก!! รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกแล้วทุกคน" ใบเฟิร์นแลบลิ้นใส่ภารโรงเฒ่าเป็นการเยาะเย้ย ก่อนเดินตามโดนัทและนาถไปติด ๆ ปล่อยให้ลุงพลยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นคนเดียว

"แบบนี้เองเหรอ?" ยัยอุ๊ ที่แอบดูในมุมตึกและบันทึกภาพสามสาวและลุงพลกำลังครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ นี่อย่าบอกนะว่าสามสาวใบเถาอย่างใบเฟิร์น โดนัท และนาถรู้เห็นเป็นใจกับลุงพลด้วย

"คราวนี้ดิ้นไม่หลุดแน่นอน" สาวอุ๊ยิ้มอ่อน "คอยดูเหอะ เดี๋ยวชั้นจะเอาภาพพวกนี้ไปให้หมอพลอยดู รับรองไม่รอดแน่ ๆ ตาเฒ่าลามก"

ยัยอุ๊ หทัยรัตน์ ที่ตามสืบเรื่องราวไม่ชอบมาพากลของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลมาได้สักพัก กำลังครุ่นคิดถึงแผนการเปิดโปงความเจ้าชู้ระดับเจ้าพ่อของลุงพลที่แอบมีสัมพันธ์กับเหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาล โดยเธอคาดหวังว่าหมอพลอยในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่จะช่วยเธอได้ แต่เธอคาดไม่ถึงว่าหมอพลอยนั้นเสร็จลุงพลไปเรียบร้อยแล้ว



ยัยอุ๊เดินทางไปที่ห้องพยาบาลเพื่อหาหมอพลอย แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเมื่อเจ้าหน้าที่คนเดิมบอกว่าหมอพลอยลาป่วย ยัยอุ๊มีสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจน

"มีอะไรจะฝากถึงหมอพลอยไหมจ๊ะหทัยรัตน์?" เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลเอ่ยปากถาม

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ" สาวอุ๊พนมมือไหว้ก่อนเตรียมตัวกลับไปขึ้นเรียนคาบเช้ากับครูเบสท์

"เออ...ตะกี้ครูเบสท์ก็เข้ามาหาหมอพลอยเหมือนกัน" เจ้าหน้าที่สาวใหญ่คนนั้นหลุดปากออกมา "วันนี้มันอะไรเนี่ย มีแต่คนอยากพบหมอพลอย"

"ครูเบสท์เหรอคะ?" ยัยอุ๊ขมวดคิ้ว พอดีว่าเธอมีเรียนคาบเช้ากับครูเบสท์ เช่นเดียวกับใบเฟิร์นและโดนัท "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

เจ้าหน้าที่สาวใหญ่คนนั้นพยักหน้าอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าหทัยรัตน์เป็นอะไร แต่ท่าทีของเด็กสาวดูตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง

"นี่ถ้าเราดึงครูเบสท์มาช่วยเรื่องนี้กับหมอพลอยด้วยละก็....ลุงพลได้เข้าซังเตแน่ ๆ" สาวอุ๊ครุ่นคิดในใจ เพราะความอับอายและโกรธที่ถูกแก๊งสามสาวอย่างใบเฟิร์น โดนัท และนาถ ตัดเยื่อไยกับเธอเรื่องพฤติกรรมของลุงพล ทั้งที่เธอเห็นกับตา แน่นอนว่าคนอย่างสาวอุ๊ ไม่มีวันเลิกราแน่นอน ถ้าความจริงไม่ถูกเปิดเผย

ใช่แล้ว....เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น น้องอุ๊คนสวยจะไม่ยอมปล่อยให้คนชั่วลอยนวลแน่นอน

จัดครูเลย

[Amami]

อุ๊นี่ก็จุ้นจ้านเกิน

[เด็ก90]

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับกับตอนใหม่ ยังไม่จบภาคแรกนะครับ เพราะลุงพลเรายังปิดบัญชีนางเอกภาคนี้ไม่ครบทุกคน เหลือยัยอุ๊คนเดียวแล้ว บอกเลยแล้วกัน ตอนแรกผมตั้งใจจะจัดยัยอุ๊ก่อนหมอพลอย แต่ทนเสียงเรียกร้องจากแฟน ๆ และใจตัวเองไม่ไหว เลยจัดหมอพลอยให้ก่อนซะเลย ฟินน์กันไหมละทุกคน เสียกันกีน้ำ

ตอนนี้เป็นการเปิดตัว บอสใหญ่ (อย่างไม่เป็นทางการ) ของเกมรักภารโรงเฒ่าภาค 2 เธอคือ ครูเบสท์ ภัคจิรา วัย 26 ปี อาจารย์พยาบาลสาวคนสวยจากจังหวัดเชียงราย ที่ผมเคยประกาศว่าเธอคือนางเอกตัวท๊อปเกรดเดียวกับหมอพลอย (ในความคิดของผมนะ) ซึ่งจะมีบทบาทเต็มตัวในภาค 2 โดยในภาคนี้เธออาจจะมีบทบาทบ้างเล็กน้อยตามสมควรครับ และบอกไว้เลยว่า เธอยังไม่เสร็จลุงพลในภาคนี้ล้านเปอร์เซนต์ครับ



ทักไว้ก่อน ต้องมีคนบอกว่าน้องพิมมี่หายเหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับน้องเฟิร์น อย่าตกใจครับ ตอนหน้าน้องเค้าจะกลับมา ช่วงนี้เราเทบทฝั่งสาว ๆ วิทยาลัยพยาบาลเยอะหน่อย เพราะน้องพิมมี่เจอดราม่าหนัก ๆ มาเยอะแล้ว และบอกไว้ล่วงหน้านะครับ ตอนหน้ามีฉากเสียวของน้องนาถครับ มาดูกันว่าเธอจะทำคะแนนสู้พวกรุ่นพี่ได้ไหม

ตอนนี้ไม่มีฉากเสียวครับ ขอให้สนุกกับการอ่าน ผมซ่อนข้อความช่วงดราม่าของแก๊งสี่สาวกับลุงพลนะครับ ฮาเล็มแตกแล้วนะ สมใจบางคนแล้วใช่ไหม 555

.......................................................................................


เนตรชนก ณิชา นาถลดา ต่างตกอกตกใจกับการประกาศวางตัวเมียหลักอย่างหมอพลอย ทางฝ่ายเจ้าตัวถึงกับปล่อยโหออกมาชุดใหญ่ เพราะทนไม่ได้กับชะตากรรมที่โหดร้ายสำหรับหญิงสาวผู้สูงศักดิ์อย่างเธอ

"พูดมาอีกทีซิ!!" โดนัทมีท่าทีไม่พอใจอย่างชัดเจน "พูดให้ดี ๆ ใครเป็นเมียลุง ห๊ะ!! จะมากไปแล้วนะ!!"

สาวห้าวมีท่าทีเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัด อาจเป็นเพราะความโกรธและความหึง จนใบเฟิร์นที่ใจเย็นกว่าต้องรั้งตัวเอาไว้

"ใจเย็นก่อนโดนัท!!" ใบเฟิร์นพยายามเตือนสติเพื่อนรัก "ว่ามาซิคะลุง!! ลุงทำอะไรหมอพลอยอ่ะ!!"

"ลุงจะพูดอีกครั้งก็ได้" มนุษย์ลุงยืดอกอย่างภูมิใจ "หมอพลอยเป็นเมียลุงอีกคนแล้วนะ และจากนี้ไปหมอพลอยจะเป็นพี่ใหญ่ของทุก ๆ คน ลุงอยากให้เมียของลุงทุกคน จากนี้ไปรักใคร่สามัคคีกันนะ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

พอลุงพลพูดแบบนี้ หมอพลอยคนสวยยิ่งร้องไห้หนักขึ้น จนนาถลดาชักเริ่มใจเสีย เพราะเธอเป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

"หนูขอโทษนะคะหมอพลอย...เพราะหนูแท้ ๆ หมอถึงต้องเจอกับเรื่องแบบนี้" น้องนาถออกปากขอโทษหมอพลอย สาวน้อยใช้มือประคองร่างที่ไร้เรียวแรงของอีกฝ่ายไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น

"ทำไมลุงถึงทำแบบนี้คะ!!" โดนัทมองหน้าลุงพลตาขวาง "ลุงมันเลวเกินเยียวยาแล้วนะ ทำไมต้องทำกับหมอพลอยแบบนี้ รู้ไหมว่าบ้านเมืองมีกฎหมาย ลุงทำแบบนี้ลุงไม่กลัว...."

"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด" ลุงพลตอบอย่างแน่วแน่ "จะเข้าไปคุยข้างในก่อนดีไหม? คุยกันข้างนอก ถ้ามีใครมาเห็นจะยุ่งเอา"

"ลุงกลัวเหรอคะ!!" สาวห้าวจากเมืองหลวงท้าวเอว มองภารโรงเฒ่าตาขวาง "มาถึงขั้นนี้หนูไม่สนหรอกคะ ดีเหมือนกัน จะได้ให้คนทั้งวิทยาลัยพยาบาลรู้กันให้หมดว่า...."

"เจ๊!!! เบา ๆ หน่อย!!" ใบเฟิร์นออกตัวห้ามเพื่อนรัก เพราะเธอกลัวว่าลุงพลจะย้อนศรเรื่องเงิน ไหนจะเรื่องสร้อยคอทองคำ ที่ลุงพลแกซื้อให้โดนัท แถมสองสาวเพื่อนรักยังใช้เงินและทรัพย์สินที่ได้จากลุงพลไปแล้วด้วย

ใบเฟิร์นกระซิบข้างหูโดนัท จนสาวห้าวมีท่าทีอ่อนลง ทางฝั่งนาถก็เฝ้ามองดูรุ่นพี่ด้วยความสงสัย สองคนนี้มีลับลมคมในมากกว่าที่เธอคิด ส่วนพลอยพรรณก็ยืนเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะตอนนี่เธออับอายเหลือเกิน จากคนที่พยายามสืบสวนความจริงเกี่ยวกับตาเฒ่าชุมพลว่าแอบมีสัมพันธ์สวาทกับเด็กนักเรียนพยาบาล สุดท้ายกลับกลายเป็นเธอเสียเองที่ตกเป็นเมียของภารโรงเฒ่าจอมหื่นกามคนนี้ แถมยังถูกเปิดเผยความจริงต่อหน้าเหล่าบรรดาเมียเด็กของนักการจอมหื่นวัยดึกอีกด้วย

"ก็ได้...แต่อย่าคิดว่ามันจะจบสวยนะ!!!" โดนัทกัดฟันพูด ก่อนเดินตามลุงพลเข้าไปในห้องพักภารโรง โดยมีใบเฟิร์นเดินตามเข้าไปด้วย


"หมอพลอยคะ หนูว่าเราเข้าไปคุยข้างในก่อนนะ" สาวน้อยจากปักษ์ใต้เสนอความเห็น

"ไม่!!!" หมอพลอยส่ายหน้า เธอไม่อยากเข้าไปในอาณาจักรของตาเฒ่าชุมพลอีก

"เข้าไปเถอะคะ มาถึงขั้นนี้แล้ว เชื่อใจพี่โดนัทกับพี่เฟิร์นนะคะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น หนูจะช่วยคุณหมออีกแรง" นาถลดามองหน้าหมอพลอยด้วยความจริงใจ เธออยากชดเชยในความผิดพลาดของเธอ อันเป็นสาเหตุที่ทำให้หมอพลอยพรรณต้องเสียสาวให้นักการจอมหื่น

..........................................................

พอเข้ามาในห้องพักภารโรง ลุงพลนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ใบเฟิร์นและโดนัทยืนกอดอกมองตาเฒ่าเอาเรื่อง โดยมีนาถกับหมอพลอยตามมาติด ๆ

"เอ้า!!! พูดมาซิ!!!" โดนัทเปิดประเด็น "รีบ ๆ พูดมาซะ ก่อนหนูจะเปลี่ยนใจ"

"ใช่...." ใบเฟิร์นพยักหน้า "ตอบมาซิคะลุงพล ทำไมลุงถึงทำแบบนี้"

"ทำไมลุงถึงทำแบบนี้เหรอ?" ลุงพลยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ยีหระ "เพราะลุงรักหนูทุกคนไง...."

"อะไรนะ?" ใบเฟิร์นขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ "ลุงพูดอะไรของลุงน่ะ...."

"ลุงเป็นผู้ชาย ลุงเป็นคนเจ้าชู้ ลุงจะไม่โกหกอีกต่อไป" ลุงพลสารภาพอย่างลูกผู้ชาย "ที่ผ่านมาลุงเบื่อหน่ายที่จะโกหกกับทุกคนแล้ว ลุงมุสามาเยอะแล้ว จากนี้ไปลุงอยากจะพูดแต่ความจริง"

"คนอย่างลุงพูดจริงเป็นด้วยเหรอ?" โดนัทแขวะใส่ สาวห้าวกอดอดมองลุงพลด้วยหางตา "ตาแก่หัวงู"

"แล้วคิดว่าที่ลุงซื้อสร้อยคอทองคำให้หนู นั่นคืออะไรล่ะ?" ลุงพลตอบกลับ ทำเอาโดนัทหน้าเจื่อนเพราะถูกเปิดโปงความจริง ว่าเธอได้ของขวัญจากนักการวัยดึก ที่บรรจงสวมใส่สร้อยคอทองคำให้เมียเด็กในสภาพเปลือยเปล่าที่โรงแรมย่านเกษตรนวมินทร์

"เป็นแบบนี้เองเหรอ!!!" หมอพลอยเอ่ยปากออกมาเป็นครั้งแรก "โดนัท...ทำไมถึงทำตัวแบบนี้!!!"

"พี่พลอย..." โดนัทหน้าถอดสี เมื่อถูกลุงพลไล่ต้อนจนไปไม่เป็น "ทอง...เทิงอะไรหนูไม่รู้เรื่อง"

"หนูกำลังโกหกทุกคนอยู่นะ..." ลุงพลยืนกรานหนักแน่น "ส่วนใบเฟิร์น หนูเองก็ได้เงินจากลุงไปหลายหมื่น ที่ลุงเต็มใจมอบให้เป็นทุนการศึกษา ลุงนะรักหนูเสมอนะ รักไม่น้อยกว่าใคร ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้ว หนูจะไม่เลือกลุง โอเค ลุงเข้าใจได้นะ ลุงมันแก่แล้ว บางทีด้วยวัยของหนู หนูคงอยากได้ใครสักคนที่เดินร่วมทางกับหนูได้"

"ลุงพล...." ใบเฟิร์นนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร ส่วนโดนัทก็เริ่มกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะคำสาปใดหนอ ที่ทำให้เด็กสาวผู้แข็งกร้าวอย่างเธอต้องหวั่นไหวมอบกายใจให้ลุงพลไปได้

"แบบนี้เองเหรอคะ..." นาถลดาเอ่ยปากพูดบ้าง "หนูสงสัยพวกพี่มานานแล้ว ที่แท้พวกพี่ก็มีอะไรกับลุงพลมาก่อนซินะ อย่างที่พี่อุ๊สงสัยจริง ๆ"

"นาถ..." หมอพลอยเหลือบมองนาถด้วยความแปลกใจ

"หนูเอง..." สาวน้อยจากปักษ์ใต้จำใจสารภาพ "หนูเองก็มีอะไรกับลุงพลเหมือนกันค่ะ เพราะมาสืบเรื่องพี่โดนัทที่นี่ หนูก็เลย...."

นาถลดาหน้าแดงเพราะความเขินและอาย หมอพลอยนิ่งเงียบเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างสูงมองหน้าลุงพล ใบเฟิร์น โดนัท และนาถลดา อย่างไม่เชื่อสายตา นี่ตกลงแล้วพวกเธอทั้งสีล้วนตกเป็นเมียนักการจอมหื่นใช่ไหม

"โดนัท...." หมอพลอยเค้นคำพูดบางอย่างออกจากปากมา มันเป็นคำพูดที่รุนแรงที่เสียดแทงจิตใจโดนัท ที่เธอคิดว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่งของเธอเช่นกัน "พี่ไม่คิดเลยนะว่าโดนัทจะเป็นคนแบบนี้...ไม่คิดว่าโดนัทจะไม่รักนวลสงวนตัว พี่เสียใจแทนคุณพ่อและคุณแม่ของโดนัทจริง ๆ ที่....."

"พี่พลอยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อกับแม่หนู อย่าพูดดีกว่า!!!" คราวนี้โดนัทย้อนกลับคุณหมอสาว "พี่พลอยก็เหมือนกันนั่นแหละ พี่กรมาชอบดี ๆ ก็ไม่เอา หนูไม่เคยเข้าใจพี่เลยนะคะว่าผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่กร ทำไมพี่พลอยถึงได้เล่นตัวหนัก แต่กับไอ้...ไอ้สัสลุงนี่!!!" สาวห้าวชี้หน้าลุงพล "ทำไม...."



"หยุดนะณิชา!!!" พลอยพรรณขึ้นเสียง "ถ้าไม่ใช่เพราะพฤติกรรมลับ ๆ ล่อ ๆ ของเธอ พี่คงไม่สงสัยหรอก ถ้าจะโทษพี่ ลองพิจารณาตัวเองดูใหม่หน่อยดีไหม?"

"หมอพลอยคะ ใจเย็น ๆ หน่อยคะ" นาถพยายามห้ามศึก เช่นเดียวกับใบเฟิร์น ที่เข้ามาปรามโดนัท จนลุงพลทนไม่ไหว

"ใจเย็น ๆ ก่อนนะทุกคน มาถึงขั้นนี้แล้ว ลุงอยากให้ลืมความบาดหมางในอดีตไว้ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว หนักนิดเบาหน่อย ลุงอยากให้ทุกคนรักใคร่สามัคคีกัน"

"แล้วพิมมี่ล่ะ?" โดนัทมองค้อนลุงพล "ไม่บอกทุกคนด้วยละคะ ว่านอกเหนือจากพวกเราแล้ว ลุงพลยังมีกิ๊กนักศึกษาสถาบันอื่นด้วย ได้ข่าวว่าเป็นแฟนเก่าบิ๊ก น้องชายหมอพลอยด้วยไม่ใช่เหรอ?"



"ตกลง....ผมคงต้องผิดหวังซินะครับ" ลุงพลยิ้มเจื่อน เพราะดูทรงแล้ว ไม่มีสาวคนไหนยอมเล่นด้วย "ผมจะเคารพทุกการตัดสินใจของทุกคนครับ"

"งั้นก็ลาก่อนค่ะ..." ใบเฟิร์นพนมมือไหว้ลุงพลแบบขอไปที ก่อนจูงมือโดนัทออกมา "นาถ พาหมอพลอยออกไปเถอะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกับคนแก่ตัณหากลับคนนี้อีกแล้ว รีบไป เดี๋ยวฝนตกอีกรอบ เราจะแย่"

โดนัทยืนนิ่ง มองลุงพลนัยน์ตาแดงก่ำเพราะความโกรธและเสียใจ ที่สุดท้ายแล้วลุงพลก็ไม่ยอมรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ เธอไม่ได้พูดอะไร ทำได้เพียงแค่เดินตามเฟิร์นไป ในขณะที่นาถและหมอพลอยเดินออกไปก่อนแล้ว

หลังจากที่สี่สาวเดินออกไป บรรยากาศในห้องก็กลับมาสงบอีกครั้ง ฝนด้านนอกหยุดตกมาได้สักพักใหญ่แล้ว ลุงพลที่รู้สึกใจหายกับการต้องสูญเสียสี่สาวในเวลาพร้อมกันถึงกับต้องเอามือกุมหน้าอก มันทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้และนั่งหายใจด้วยความยากลำบาก

"โอยยย.....เกือบตาย" ลุงพลเอ่ยปากขณะกำลังควานหายาดมในลิ้นชัก "อย่างน้อยก็ยังเหลือน้องพิมละวะกู"

............................................................................................................

"วันนี้พี่พลอยไม่มาเหรอคะ?" เสียงหวาน ๆ ของ เบสท์ ภัคจิรา อาจารย์พยาบาลสาววัย 26 ปี จากจังหวัดเชียงราย ดังขึ้นในห้องพยาบาล หลังจากที่เจ้าหน้าที่บอกว่าวันนี้คุณหมอพลอยพรรณลาป่วย "แปลกจริง เมื่อวานยังเห็นแข็งแรงอยู่เลยแหะ พอดีมีเรื่อเอกสารทางวิชาการอยากมาขอคำปรึกษาหน่อย"



ในวิทยาลัยพยาบาลชื่อดังแห่งนี้ มีสองสาวที่ได้รับการขนานนามว่าเป็น 'เจ้าหญิง' และ 'นางฟ้า' ซึ่งก็คือ หมอพลอยและครูเบสท์ หรือที่เหล่านักศึกษาพยาบาลสาวต่างเรียกขานเธอด้วยความเคารพและรักใคร่ว่าครูเบสท์ เพราะเธอคือนางฟ้าใจดีของเด็ก ๆ ที่คอยดูแลเทคแคร์และเอาใจใส่นักศึกษาพยาบาลเหมือนพี่สาวคนหนึ่งโดยไม่ถือตัว จนทำให้ครูเบสท์เป็นที่รักของนักเรียน อาจารย์ และเจ้าหน้าที่ทุกคนในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้

ครูเบสท์เป็นรุ่นน้องหมอพลอยอยู่ปีเดียว แต่เธอก็ให้เกียรติด้วยการเรียกว่าพี่หมอ และมักมาขอคำปรึกษาเรื่องวิชาการที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ต่าง ๆ ลึก ๆ แล้ว ครูเบสท์ให้ความนับถือพี่หมอพลอยมาก เพราะอีกฝ่ายเป็นคนสวยและมีความรู้เพราะจบปริญญาโทด้านการแพทย์จากเมืองนอกมา ในขณะที่ครูเบสท์นั้นก็พึ่งจบปริญญาโทจากสถาบันทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียงของประเทศไทยเช่นเดียวกัน ฟังดูดีกรีครูเบสท์อาจเป็นรองหมอพลอยอยู่บ้าง แต่ความสวยและน่ารักนั้นบอกได้เลยว่าสูสีกันมาก

สาว ๆ ในวอร์ดพยาบาลเคยนิยามหมอพลอยว่าเปรียบเสมือนเจ้าหญิงน้ำแข็ง เพราะเธอไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก ไว้ตัว และจริงจังกับการทำงานมาก ๆ ในขณะที่ครูเบสท์จะใจดีและเป็นกันเองกับนักศึกษาพยาบาลและพยาบาลอาชีพมากกว่า นอกจากนี้ เหล่าสาว ๆ ในวอร์ดพยาบาลหลายคนยังยกประเด็นเรื่องที่ว่าตกลงแล้วหมอพลอยกับครูเบสท์ใครสวยกว่ากัน

"ชั้นว่าหมอพลอยสวยกว่านะ หมอพลอยขาวกว่า น่ารักเหมือนคนญี่ปุ่น"

"ชั้นว่าครูเบสท์ต่างหาก หมอพลอยน่ารักก็จริงนะแก แต่ชั้นว่าครูเบสท์มีเสน่ห์กว่าอ่ะ"

ไม่ว่าใครจะจับกลุ่มนินทาเรื่องความสวยของสองสาวงามแห่งวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้ว่าอย่างไร แต่หมอพลอยและครูเบสท์ต่างเคารพและให้เกียรติกันในฐานะเพื่อนร่วมอาชีพสายเดียวกัน ที่ต้องการเสียสละเพื่อช่วยเหลือชีวิตเพื่อนมนุษย์

ตัดมาที่ปัจจุบัน หลังจากที่ทราบข่าวว่าหมอพลอยลาป่วย ครูเบสท์จึงตัดสินใจเดินทางกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย ตอนนี้ยังเป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ นักเรียนพยาบาลที่เดินผ่านแถวนั้นล้วนพนมมือไหว้ครูเบสท์ด้วยความเคารพ

"สวัสดีค่ะพี่เบสท์" นักศึกษาพยาบาลปีสี่รายหนึ่งพนมมือไหว้เธอด้วยความเคารพ

"สวัสดีจ้า สู้ ๆ นะจ๊ะเปิ้ล ช่วงนี้งานหนักจริง ๆ พ้นช่วงนี้ก็สบายแล้วล่ะ สู้ ๆ นะ" ครูเบสท์กล่าวให้กำลังใจนักศึกษาพยาบาลรายหนึ่งก่อนเดินตรงไปที่โรงอาหารเพื่อซื้อของหวานขึ้นไปทาน แน่นอนว่ามันต้องผ่านสนามหญ้าที่นักการภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์อย่างลุงพลกำลังทำงานอยู่

..................................................

ลุงพลในชุดเครื่องแบบนักการภารโรงสีกากี กำลังทำหน้าที่ปัดกวาดขยะด้วยสภาพอิดโรและหมดแรง หลังจากที่เมื่อวาน มันถูกเหล่าบรรดาเมียรักทั้ง 4 สลัดรักอย่างไร้เยื่อไย ลุงพลเหม่อลอยดูห้องพักนักศึกษาหญิงตาละห้อย เพราะเสียดายใบเฟิร์น โดนัท รวมไปถึงนาถลดา ส่วนหมอพลอยนะเหรอ? บอกได้เลยว่าคงยากที่จะรักมัน เพราะสิ่งที่มันทำนั้นจัดว่าเลวระยำจนน่ากระทืบให้ตาย

.....อย่างน้อยมันก็ยังเหลือน้องพิมมี่ ก็ได้แต่ภาวนาว่าเด็กสาวจะไม่ปันใจไปรักใคร ซึ่งมันก็ไม่คาดหวังอะไรหรอก เพราะได้บทเรียนจากใบเฟิร์นมาแล้ว

ลุงพลกวาดเศษใบไม้และกิ่งไม้แล้วโกยใส่ถุงดำ มันเหลือบดูท้องฟ้าวันนี้มืดครึ้มเป็นพิเศษ ในใจสังหรณ์ว่าเดี๋ยวฝนต้องตก ไม่ทันไรฟ้าก็ร้อง แล้วอยู่ดี ๆ ลมพายุก็พัดเข้ามา จนกองใบไม้และกิ่งไม้ปลิวกระจายตามแรงลม

"บ้าจริง!!!lสงสัยต้องกวาดใหม่แล้ว!!" ลุงพลสบถออกมา แต่ทันใดนั้น มันเหลือบไปเห็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสาวงามของวิทยาลัยพยาบาลเช่นเดียวกับหมอพลอยคนสวย ที่พึ่งถูกมันเจาะไข่แดงไปเมื่อคืนวาน

"ว๊าย!!!ตายแล้ว!!" ครูเบสท์ร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อลมพายุพัดกระโปรงลายลูกไม้ของเธอจนเกือบเผยให้เห็นโคนขาอ่อน โชคดีที่เจ้าตัวใช้มือปกปิดไว้ทัน ลุงพลคนหื่นตาไวเหลือบเห็นเรียวขาของครูเบสท์คนสวยก็ถึงกับกลืนน้ำลาย เพราะมันขาวนวลและเนียนมา จนอดคิดไม่ได้ว่าพื้นที่สงวนใต้ร่มผ้านั้นจะงดงามเพียงใด

ครูเบสท์เหลือบมองลุงพลด้วยสายตาดุ เพราะรู้ตัวว่าภารโรงเฒ่ากำลังแทะโลมเธอด้วยสายตาจากอุบัติเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจ พอรู้ตัว ลุงพลเลยรีบทำเนียนด้วยการกวาดขยะต่อไป

"บ้าจริง...ลุงพลดันอยู่ตรงนี้ซะด้วย คงไม่เห็นอะไรหรอกมั้ง?" ครูเบสท์อุทานในใจ ก่อนเดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไปที่โรงอาหารเพื่อหาซื้อของหวานขึ้นไปทาน ส่วนลุงพลคนหื่นก็ทำเนียนกวาดขยะและเหลือบมองบั้นท้ายของครูเบสท์ด้วยความสนใจ

"หื่นไม่เลิกจริง ๆ นะ!!" เสียงดุ ๆ ที่ลุงพลคุ้นเคยจากด้านหลังดังขึ้น ภารโรงเฒ่ายิ้มเพราะรู้ว่านั่นคือเสียงของโดนัทนั่นเอง

"มีอะไรเหรอจ๊ะโดนัท?" ลุงพลที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพราะคิดว่าสุดท้ายแล้วโดนัทจะกลับมาหามันอีกครั้ง แน่นอน โดนัทกลับมา แต่คราวนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว เพราะใบเฟิร์นและนาถ ก็มาด้วย

"เห็นไหม? สันดานผู้ชายเหมือนกันหมดจริง ๆ ทั้งแก่และเด็ก" โดนัทหันไปคุยกับนาถ ที่ยิ้มเจื่อน เพราะไม่อยากมีเรื่องกับใครอีก เพราะยังเข็ดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับหมอพลอยอยู่ไม่หาย

"แกเคยพูดว่าไงนะเจ๊?" ใบเฟิร์นย้อนถามเพื่อนรัก "ที่ว่าแกจะเฉือนไอ้นั่นของคนแถวนี้ให้ห่านหลังโรงอาหารกิน ชั้นเห็นด้วยนะ แต่ถ้าจะให้ดี น่าจะควักลูกกะปู๋สองลูกให้หมามันกินด้วยก็ดี จะได้หายเจ้าชู้สักที!!"

"โถ.....พูดอะไรแบบนั้นละจ๊ะโดนัท เฟิร์น" ลุงพลตัดพ้อ "ลุงนะรักทุกคน ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตจริง ๆ นะ นาถก็ด้วยเหมือนกัน"

"อย่ายุ่งกับน้องรหัสหนูนะ" โดนัทแกล้งประชดลุงพลด้วยการคว้าแขนโดนัทขึ้นมาควง "ผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้มันเฮงซวย คบผู้หญิงด้วยกันแล้วสบายใจกว่า ไปเถอะนาถ นาถเป็นแฟนพี่แล้วนะ พี่ไม่อยากเสียเวลากับผู้ชายแก่ ๆ กาก ๆ เหมือนคนบางคนแถวนี้ เห๊อะ!!"

โดนัทจูงมือนาถเดินออกจากตรงนั้นไป ส่วนนาถก็ยิ่งตกใจ ทำตัวไม่ถูก เธอรู้ดีว่าโดนัทนะไม่ได้คิดอะไรกับเธอหรอก ที่ทำไปก็แค่อยากประชดใส่ลุงพลเท่านั้น แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะก่อคดีไว้เยอะ

"สมน้ำหน้า อยากเจ้าชู้ดีนัก!! รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกแล้วทุกคน" ใบเฟิร์นแลบลิ้นใส่ภารโรงเฒ่าเป็นการเยาะเย้ย ก่อนเดินตามโดนัทและนาถไปติด ๆ ปล่อยให้ลุงพลยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นคนเดียว

"แบบนี้เองเหรอ?" ยัยอุ๊ ที่แอบดูในมุมตึกและบันทึกภาพสามสาวและลุงพลกำลังครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ นี่อย่าบอกนะว่าสามสาวใบเถาอย่างใบเฟิร์น โดนัท และนาถรู้เห็นเป็นใจกับลุงพลด้วย

"คราวนี้ดิ้นไม่หลุดแน่นอน" สาวอุ๊ยิ้มอ่อน "คอยดูเหอะ เดี๋ยวชั้นจะเอาภาพพวกนี้ไปให้หมอพลอยดู รับรองไม่รอดแน่ ๆ ตาเฒ่าลามก"

ยัยอุ๊ หทัยรัตน์ ที่ตามสืบเรื่องราวไม่ชอบมาพากลของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลมาได้สักพัก กำลังครุ่นคิดถึงแผนการเปิดโปงความเจ้าชู้ระดับเจ้าพ่อของลุงพลที่แอบมีสัมพันธ์กับเหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาล โดยเธอคาดหวังว่าหมอพลอยในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่จะช่วยเธอได้ แต่เธอคาดไม่ถึงว่าหมอพลอยนั้นเสร็จลุงพลไปเรียบร้อยแล้ว



ยัยอุ๊เดินทางไปที่ห้องพยาบาลเพื่อหาหมอพลอย แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเมื่อเจ้าหน้าที่คนเดิมบอกว่าหมอพลอยลาป่วย ยัยอุ๊มีสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจน

"มีอะไรจะฝากถึงหมอพลอยไหมจ๊ะหทัยรัตน์?" เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลเอ่ยปากถาม

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ" สาวอุ๊พนมมือไหว้ก่อนเตรียมตัวกลับไปขึ้นเรียนคาบเช้ากับครูเบสท์

"เออ...ตะกี้ครูเบสท์ก็เข้ามาหาหมอพลอยเหมือนกัน" เจ้าหน้าที่สาวใหญ่คนนั้นหลุดปากออกมา "วันนี้มันอะไรเนี่ย มีแต่คนอยากพบหมอพลอย"

"ครูเบสท์เหรอคะ?" ยัยอุ๊ขมวดคิ้ว พอดีว่าเธอมีเรียนคาบเช้ากับครูเบสท์ เช่นเดียวกับใบเฟิร์นและโดนัท "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

เจ้าหน้าที่สาวใหญ่คนนั้นพยักหน้าอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าหทัยรัตน์เป็นอะไร แต่ท่าทีของเด็กสาวดูตื่นเต้นกับอะไรบางอย่าง

"นี่ถ้าเราดึงครูเบสท์มาช่วยเรื่องนี้กับหมอพลอยด้วยละก็....ลุงพลได้เข้าซังเตแน่ ๆ" สาวอุ๊ครุ่นคิดในใจ เพราะความอับอายและโกรธที่ถูกแก๊งสามสาวอย่างใบเฟิร์น โดนัท และนาถ ตัดเยื่อไยกับเธอเรื่องพฤติกรรมของลุงพล ทั้งที่เธอเห็นกับตา แน่นอนว่าคนอย่างสาวอุ๊ ไม่มีวันเลิกราแน่นอน ถ้าความจริงไม่ถูกเปิดเผย

ใช่แล้ว....เพราะความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น น้องอุ๊คนสวยจะไม่ยอมปล่อยให้คนชั่วลอยนวลแน่นอน

ชอบ

[montoya2109]

อุ๊นี่ก็เดี๋ยวโดนแน่

[Nut27]

สงสัยยายอุ๊จอมจุ้นน่าจะเป็นรายต่อไปของลุงพล ยุ่งไม่เข้าเรื่อง

[saizeroza]

 

[motown]

เพิ่งได้หมอพลอยมายังไม่ทันไร เปิดตัวว่าที่นางเอกคนไม่ทันที
ขอเวลาฮันนีมูนให้ลุงกับหมอบ้างเถอะครับ

[Kittili]

จัดลำดับเมีย

[nutlalala]

 

[lolimaster]

  ชอบฉากทิ่มหลังบ้าน อิอิ

[ซันแมน]

สาวคนใหม่มาอีกแล้ว