ชีวิตที่สองของไอ้ศักดิ์ 9

[วงกต]

ยังยืนยันว่าไม่มีฉาก Incest นะ

---------------------

เป็นเวลาบ่ายแก่ๆแล้วที่วรรณมารับวินกลับบ้าน

หลังจัดการเรื่องเอกสารและจ่ายเงินอีกเล็กน้อยทั้งคู่ก็พากันกลับ

ระหว่างทางขณะนั่งอยู่ในรถโดยมีวรรณเป็นคนขับ

ไอ้ศักดิ์ในร่างวินก็ยังคงคิดวาดฝันอันสวยหรูจนต้องอมยิ้มอยู่ตลอด

จนเมื่อผู้เป็นแม่สังเกตุเห็นเข้า

แน่นอนว่าเธอต้องเข้าใจผิดเต็มประตูจนอดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"รู้สึกดีที่ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมวิน เห็นยิ้มมาตลอดตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้ว จำความรู้สึกนี้ไว้นะจ๊ะ และไม่ว่าจะเกิดอะไร อย่ากลับไปอะไรทำแบบนั้นอีกนะ"

ไอ้ศักดิ์ได้ยินเสียงหวานๆก็หลุดจากภวังค์ พอตอบก็ตะกุกตะกักด้วยยังไม่คุ้นสรรพนาม

"เออ เอ้ย! ครับ....แม่ ผมยังนึกไม่ออกเลยครับ ว่าทำไปทำไม ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ ถ้าตายไปล่ะเสียดายแย่ หึหึ"

"ดีแล้วจ้ะวิน ปล่อยมันไปเถอะ อย่าไปจำเรื่องพรรณ์นั้นเลยรกสมองลูกเปล่าๆ"

วรรณยิ้มแก้มปริเมื่อได้ยินคำตอบ แล้วก็พลันนึกอะไรได้

"อ้อ! มือถือวินอยู่ในถุงผ้าหลังรถนะจ๊ะ โชคดีที่วินตั้งสแกนนิ้วไว้ ไม่งั้นแม่ก็ไม่รู้จะช่วยวินนึกรหัสผ่านได้ยังไง ลองเอามาเล่นดูนะเผื่อจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง"

ฟังจบไอ้ศักดิ์ก็หันไปดูที่เบาะหลัง บนนั้นมีถุงผ้าขนาดพอเหมาะวางอยู่ก่อนมันจะเอื้อมไปหยิบมาดู

ภายในมีกระเป๋าสตางค์ มือถือ และสมุดหรือหนังสืออีกสองเล่มใส่เอาไว้ข้างใน

"นี่ของผมทั้งหมดเลยเหรอครับ"

"ใช่จ้ะ ไว้เดี๋ยวถึงบ้านลองเปิดดูด้วยกันอีกทีนะจ๊ะ แม่จะพยายามช่วยฟื้นความจำให้วินเอง เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ", วรรณตอบกลับด้วยเสียงเศร้าๆ

ใช่แล้ว ไอ้ศักดิ์แกล้งทำเป็นความจำเสื่อม

โชคดีที่บังเอิญมีโรคเกี่ยวกับอาการขาดเลือดทางสมองจนอาจเป็นภาวะความจำเสื่อมได้อยู่จริงๆ

อีกทั้งหมอนนท์ก็เป็นคนยืนยันเรื่องนี้มาด้วยตัวเอง

จึงไม่ยากเท่าไหร่นักที่ไอ้ศักดิ์จะใช้เรื่องนี้ในการปิดบังตัวตนของมัน

"อีกสักพักก็จะถึงบ้านเราแล้ว วินหิวไหม ข้างหน้ามีร้านสะดวกซื้อ เดี๋ยวแม่ลงไปซื้อให้"

วรรณเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวลูกชายคนเดียวของเธอ

แต่เธอไม่ได้รู้เลยว่า

แม้ร่างกายภายนอกจะยังคงเป็นวินลูกชายสุดที่รัก แต่ภายในตอนนี้นั้นกลับกลายเป็นคนอื่นไปเสียแล้ว

"นิดหน่อยครับ อืมมม...แต่วินว่าวินอยากกินอะไรอร่อยๆมากกว่า กินแต่อาหารโรงบาล จืดจะแย่ รบกวนแม่หน่อยนะครับ"

วินตอบยิ้มๆใบหน้าซุกซ่อนจุดประสงค์บางอย่างเอาไว้

วรรณพยักหน้ารับก่อนจะเลี้ยวรถลงไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ

"เดี๋ยวแม่ดูให้นะ แป๊บเดียวเดี๋ยวกลับมาจ้าาา"

แล้ววรรณก็ลงรถเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป

ระหว่างรอ ไอ้ศักดิ์ก็หยิบกระเป๋าสตางค์มาเปิดดู

ภายในไม่มีอะไรพิเศษมากนัก มีเพียงบัตรประชาชน บัตรประกัน และธนบัตรอีกสองสามใบ

มือถือของวินเองก็เช่นกัน เป็นเพียงโทรศัพท์รุ่นกลางๆไม่แพงมากนัก

ไอ้ศักดิ์ลองเลื่อนดูคร่าวๆก็ไม่พบแอพหรืออะไรหวือหวาเลย

มันจึงปิดไปก่อนและหยิบบัตรประชาชนของวินขึ้นมาดู

"อายุสิบแปด ชื่อนายปิยพัทธ์ ชื่อดีใช้ได้ แต่นามสกุลนี่..... ทำไมถึงคุ้นๆจัง"

ไอ้ศักดิ์พยายามนึก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

แล้วภาพหนึ่งก็แว่บเข้ามาในมโนคิด

มันเป็นภาพจำอันแสนเลือนรางของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ภายใต้แสงสว่างจ้า

จ้าจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าหรือสังเกตุเห็นลักษณะอื่นใดได้ชัดเจน

เธอคนนั้นกำลังกางแขนอ้าออกกว้างด้วยทีท่าอันอบอุ่นเอื้ออารีราวเทพธิดา

แต่ก่อนที่มันจะนึกอะไรได่

ภาพเลือนลางนั้น ก็กลับถูกซ้อนทับด้วยร่างของวรรณที่กำลังถือของพะรุงพะรังออกจากร้านสะดวกซื้อตรงหน้าเข้าเสียก่อน

"เอ้า! เกือบลืมไปเลย"

ไอ้ศักดิ์ร้องก่อนจะรีบเปิดประตูรถเดินออกไปหาวรรณ

"ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยครับเนี่ย เดี๋ยววินช่วยถือ"

"ขอบใจมากจ๊ะ สงสัยกลัวลูกจะรอนาน แม่เลยรีบจนลืมเอาถุงผ้าเข้าไปด้วยเลย แย่จริงๆ"

วรรณตอบกลับพลางถ่ายของที่ถือให้วิน

และช่วงนั้นเองที่ไอ้ศักดิ์จะดำเนินแผนที่มันวางไว้ ไ

อ้ศักดิ์ฉวยโอกาสตอนที่วรรณไม่ระวัง แอบจี้จุดเบาๆไปสองจุด

แล้วมันในร่างวินก็ช่วยถือของกลับเข้ารถตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แอบนึกยิ้มในใจรอเพียงผลของการกดจุดจะค่อยๆเริ่มสำแดงฤทธิ์เท่านั้น

ไม่นานนักหลังจากนั้นทั้งคู่ก็กลับมาถึงบ้าน

มันเป็นเพียงบ้านไม้หลังเล็กสองชั้นซึ่งตั้งอยู่บนเนื้อที่อันจำกัดภายในซอยเล็กๆกลางกรุง

ตัวบ้านมีสภาพกลางเก่ากลางใหม่

รายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพรรณทั้งไม้ดอกไม้ประดับจนดูคล้ายป่าย่อมๆ

พวกมันถูกปลูกเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยดูสวยงามสบายตา

บ่งบอกได้ถึงความเอาใจใส่ดูแลของผู้พักอาศัยได้เป็นอย่างดี "

ถะ ถึงแล้วจ๊ะ อูยยย..."

วรรณเอ่ยหน้าแดงก่ำหายใจลึกถี่จนหน้าอกกระเพื่อม

ตั้งแต่ขับรถออกจากร้านสะดวกซื้อ

จู่ๆร่างกายของเธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆคล้ายจะเป็นไข้

มันเริ่มร้อนผ่าวและไวต่อสัมผัสขึ้นมาเรื่อยๆโดยไม่มีสาเหตุ

แรกๆก็จั๊กจี้เล็กๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกเสียว

และยิ่งทุกครั้งที่เธอขยับตัวจนผิวหนังเสียดสีกับเสื้อผ้า

มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเสียวมากยิ่งขึ้นจนทนแทบไม่ไหว

จนหลายครั้งแล้วที่เธอเกือบจะหลุดปากเผลอครางออกมาดังๆ

แต่ก็จนใจที่มีลูกชายนั่งอยู่ข้างๆ

ได้แต่กัดฟันรีบขับรถกลับบ้านให้ไวที่สุดเพื่อหาทางแก้ไขอาการประหลาดที่ไม่มีที่มานี้

[Jonah MTS]

แค่คิดว่าตอนหน้าจะเป็นยังไงก็รู้สึกรอไม่ไหวจริงๆ

[biggiggog]

แล้วจะแก้อาการนี้ยังไงหล่ะ
จะแก้เองหรือมีคนช่วยแก้
ขอบคุณครับ

[Kingmar]

จี้ตรงไหนครับ บอกหน่อยสิจะลองจี้สาวดู 

[ตะวัน123]

ได้สักทีเถอะแบบว่ายังไม่รู้ตัวอะไรแบบนี้แต่ถ้าตอนหน้าไม่ได้แสดงว่าท่านทรมานพวกเราแล้วละ

[swss2511]

แกล้งแม่จนเสียอาการแล้วจะหาใครมาช่วย

[fantastica]

คราวนี้คงไม่รอด

[peddo]

ทำความผิดมา โดนสาปให้เป็นมะเขือเผายังไม่รู้ตัว เจออย่างนี้ทรมานกว่าเก่าอีกนะครับ มีเงื่อนงำตลอด อิอิ
ขอบคุณครับ

[Zoso]

ตอนหน้า คุณแม่ อาจจะไม่รอดแน่ๆ จะเสร็จศักดิ์ในร่าง วิน ไหม

[surfaced]

ถึงจะเป็นคนดีไม่ได้ก
ไอ้คุณศักดิ์ ก็อย่าเป็นคนโง่ก็พอ

[saranchai]

ทรมานผู้อ่านมากฮืออออ ตอนหน้าแม่จะเสร็จวินไหมอยากรู้

[mercuryzx]

อยากรู้ว่ากดตรงไหนจะได้ลองบ้าง 

[chanky2007]

จี้แม่ไปซะงั้น แล้วจะยังไงต่อ
ไม่อ่านนานจนต้องย้อนไปอ่านตอนเก่าก่อนครับ

ขอบคุณครับ

[aeadza]

ถึงมาบ้านแล้วก็ถึงเวลาเผด็จศึกแรกแล้วหรือเปล่าครับ

[johnywalker]

ใช้วิชาจี้จุดนี้กับแม่ตัวเองอีกละ คราวนี้จะสำเร็จหรือเปล่าหนอ