สามเดือนผ่านไป...

กำแพงสีขาวของโรงพยาบาลจิตเวชไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนวันแรกอีกต่อไป

ภัทรยอมจำนนต่อความจริง เขายอมรับว่าตัวเองป่วย... ยอมรับว่า "นานา" คือภาพหลอนที่สมองของเขาสร้างขึ้นมาเพื่อรับมือกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียไอริณและกับดักที่เธอทิ้งไว้

เขายอมกินยาตามที่หมอต้นสั่ง เข้าร่วมกิจกรรมบำบัดอย่างสม่ำเสมอ เขาพูดคุย... เขาเริ่มกลับมาเป็นนายแพทย์ภัทรคนเดิมทีละน้อย แม้จะเป็นเวอร์ชันที่แตกสลายและต้องเยียวยาก็ตาม

และในทุกๆ บ่ายของทุกๆ วัน... เขาก็ได้พบกับ "แพรวา"

เธอไม่ใช่แพรวาในชุดเดรสสีแดงเพลิงหรือชุดนักศึกษาพยาบาลสุดเซ็กซี่ที่เขาเคยจินตนาการถึง แพรวาในโลกแห่งความจริงคือผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งในเสื้อยืดธรรมดาและกางเกงชาวเล ผิวของเธอสีน้ำผึ้ง ไม่ได้ขาวผุดผ่อง จมูก คาง และหน้าอกของเธอเป็นธรรมชาติอย่างที่แม่ให้มา

เธอมีความสวยในแบบของคนธรรมดา... ความสวยของผู้หญิงที่ผ่านโลกมาอย่างหนักหน่วงแต่ยังคงยืนหยัดสู้

เธอมาเยี่ยมพ่อของเธอที่นอนป่วยด้วยพิษสุราเรื้อรังอยู่ที่เตียงรวมซึ่งมองเห็นได้จากห้องพิเศษของเขา ในช่วงแรกพวกเขาทำเพียงแค่สบตากัน... แล้วก็ส่งยิ้มที่เหนื่อยล้าให้กันและกัน

จนวันหนึ่ง... เธอก็เดินเอาส้มที่ปอกแล้วหนึ่งลูกมาวางไว้ให้ที่โต๊ะข้างเตียงของเขา

"เห็นคุณหมอดูดีขึ้นเยอะเลยนะคะ" เธอยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ "พยาบาลบอกว่าคุณหมอแค่ลาราชการมารักษาตัว... เก่งจังเลยนะคะ"

คำพูดนั้นทำให้ภัทรใจชื้นขึ้นมาอย่างประหลาด แพรวารู้ว่าเขาเป็นหมอ แต่เธอก็ยังมองเขาด้วยสายตาที่ธรรมดา ไม่ได้มองเป็นคนป่วยที่น่าสมเพชหรือนายแพทย์ที่สูงส่ง ในสายตาเธอ เขาเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง

บทสนทนาของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นจากตรงนั้น...

เขาถามไถ่อาการพ่อของเธอ เธอถามว่าวันของเขาเป็นอย่างไร เขาได้รู้ว่าเธอมีลูกสาวตัวน้อยวัยสองขวบ และต้องเลิกรากับสามีขี้เหล้าไปตั้งแต่ลูกยังไม่ทันลืมตาดูโลก

ชีวิตของเธอคือการต่อสู้... และความแข็งแกร่งของเธอนั้นงดงามยิ่งกว่าจินตนาการใดๆ ที่เขาสร้างขึ้น

แพรวาเริ่มมาดูแลเขาด้วยความเต็มใจ เอาน้ำมาให้บ้าง ซื้อขนมจากตลาดมาฝากบ้าง ความห่วงใยของเธอคือของจริง... มันไม่ซับซ้อน ไม่ใช่เกม... มันคือความเมตตาที่มนุษย์คนหนึ่งมีให้มนุษย์อีกคน

หมอต้นกับมิวมองภาพนั้นด้วยความยินดี

"พี่ภัทรดูมีความสุขขึ้นมากเลยนะครับตั้งแต่ได้คุยกับคุณแพรวา" ต้นพูดกับมิวในเย็นวันหนึ่ง "เขายิ้มเหมือนตอนที่ผมรู้จักเขาใหม่ๆ เลย"

"ฉันก็ว่างั้นแหละ" มิวเห็นด้วย "หวังว่ายัยแพรนี่แหละ จะเป็นยาใจที่ดีที่สุดให้คุณหมอได้นะ"

ภัทรเองก็รู้สึกเช่นนั้น... เขารู้สึกดีกับแพรวา ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ มันไม่ใช่ความปรารถนาที่ร้อนแรงเหมือนที่มีต่อนานา แต่มันคือความรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย... และมั่นคง

เขาเริ่มมองเห็นอนาคต... อนาคตที่อาจจะมีเธอและลูกสาวของเธออยู่เคียงข้าง

จนกระทั่งวันหนึ่ง... วันที่เขาคิดว่าตัวเองใกล้จะหายดีแล้ว

"คุณหมอคะ... พรุ่งนี้แพรขออนุญาตหมอต้นพาคุณหมอออกไปข้างนอกหนึ่งวันได้ไหมคะ" แพรวาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ "ไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง... แพรจะดูแลคุณหมออย่างดีเลย"

ภัทรยิ้มกว้างที่สุดในรอบหลายปี "ไปสิครับ... ผมก็อยากออกไปข้างนอกเหมือนกัน"

เดทแรกของพวกเขาคือการไปปิกนิกง่ายๆ ที่อ่างเก็บน้ำ ไม่มีร้านอาหารหรู ไม่มีคำพูดเชือดเฉือน มีเพียงเสื่อหนึ่งผืน ข้าวเหนียว ส้มตำไก่ย่าง และเสียงหัวเราะที่จริงใจ

ภัทรจับมือแพรวาไว้ เขาเล่าเรื่องความฝันที่อยากจะกลับไปผ่าตัด เธอเล่าเรื่องความหวังที่อยากจะเห็นลูกสาวมีชีวิตที่ดีกว่าเธอ

ในตอนเย็น... แพรวาพาเขาไปที่ห้องเช่าเล็กๆ ของเธอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอ่างเก็บน้ำ มันคือการตัดสินใจร่วมกันที่ไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูด

ภายในห้องพักที่เรียบง่ายและสะอาดสะอ้าน แสงไฟสีนวลส่องกระทบใบหน้าของกันและกัน ไม่มีบทสนทนาใดๆ อีกต่อไป ภัทรยกมือขึ้นลูบไล้แก้มของแพรวาอย่างแผ่วเบา... ผู้หญิงที่แข็งแกร่งและงดงามตรงหน้าเขา... ผู้หญิงที่เป็นความหวังหนึ่งเดียวของเขา

"แพร..." เขากระซิบเสียงพร่า "ขอบคุณนะ... ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตผม"

"คุณหมอก็เหมือนกันค่ะ" เธอตอบเสียงสั่น น้ำตาคลอหน่วย "ขอบคุณที่ทำให้แพร... รู้สึกว่าตัวเองมีค่า"

เขากำลังจะโน้มตัวลงไปจูบเธอ... จูบแรกที่แท้จริง... เขารู้สึกถึงความรักที่ท่วมท้นอยู่ในอก... ความรักที่บริสุทธิ์และแท้จริงที่มีต่อผู้หญิงคนนี้...

หมอภัทรอยากจะให้ความรักครั้งนี้บริสุทธิ์ผุดผ่อง เขาจะเริ่มต้นใหม่โดยไม่ใช้อารมณ์และความปรารถนานำทาง แต่แพรวาที่เป็นผู้หญิงกร้านโลก เธอผ่านเรื่องแบบนี้ตั้งแต่อายุไม่ถึงสิบห้า เธอสบตาหมอภัทรแล้วใช้มือข้างเดียวรูปซิบกางเกงขายาวตัวเก่าของเขา แพรวาทำตาโต เผลอหลุดปาก "ว้าว" เธอเซอร์ไพรซ์กับขนาดของ 'หมอ' ที่ตอนนี้อยู่ในสถานะคนไข้ มันดูสะอาดและไม่ผ่านการใช้งานมาก่อน เธอจึงตัดสินใจจูบที่หัวบานขนาดเขื่องแล้วห่อปากรูดลงกับความยาว เธอตาเหลือกขึ้นเล็กน้อยเมื่อปลายหัวหยักของหมอหนุ่มมันแทงลึกเข้าไปสุดคอหอย น้ำลายของเธอฉีดจากกระพุ้งแก้มด้วยความเปรี้ยวปาก ด้วยแพรวาหลังจากเลิกกับพ่อของลูกก็ไม่ได้มีใครเป็นจริงเป็นจัง อีกอย่างหมอภัทรก็จัดว่าหล่อเฟี้ยวถ้ายังปกติอยู่ เธอต้องทำให้หมอคนนี้หลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น เพราะเธอแอบถามมิวมาแล้วว่า ภัทรเคยเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลประจำจังหวัด แถมอนาคตไกลไปถึงรองผู้อำนวยการในไม่กี่ปี ถ้าไม่เจออุบัติเหตุเสียก่อน ถ้าเขาหายดี ลูกเธอก็คงสบายรวมถึงตัวเธอด้วย อาจจะมีวาสนาเป็นถึงคุณนาย ผอ. โรงพยาบาลประจำจังหวัด ว่าแล้วก็เร่งโม้คควยหมออย่างแรงแต่แผ่วเบา ลีลาเธอรับรองได้ นี่แค่อมเฉยๆ ถ้าเจอท่าควงสว่านของเธอก็มีแต่จะเรียกหาชื่อ แพรวาคนนี้

แพรวาก้าวขึ้นบนตักของหมอภัทร โดยหันหลังให้เขา ร่องหีที่ผ่านการมีลูกและใช้งานมาหนักแต่โดนควยใหญ่ยาวของหมอภัทรเข้าไปก็ไม่หลวมจนน่าเกลียด เธอโหย่งก้นขึ้นเตรียมพร้อม แล้วค่อยๆ หย่อนตูดใหญ่เกือบ 37 นิ้วลงช้าๆ ก่อน รูหีและท่อนควยสอดประสานกันเป็นจังหวะเนิบนาบ ก่อนที่แพรวาจะสวิงเอวควงสว่านและกดร่องหีขึ้นลงถี่ๆ จนหมอภัทรต้องแหงนหน้าสูดปากด้วยความเสียว "ชอบไม๊คะหมอ แพรรักหมอนะคะ" แพรวาทำเสียงออดอ้อน ภัทรคิดว่าเขาได้เมียเป็นแม่ม่ายสาวอดีตนางงามประจำตำบลก็ไม่เลว สำหรับหมอที่ป่วยเป็นจิตเภทอย่างเขา แค่เธอมีใจให้เขาก็ดีเกินพอแล้ว "ครับ แพรวา ผมก็รักคุณ"

นั่นคือวินาทีที่กับดักทำงาน

"อึก...!"

จู่ๆ ร่างของภัทรก็กระตุกเกร็งอย่างรุนแรง ดวงตาของเขาเบิกโพลง ภาพใบหน้าของแพรวาที่เต็มไปด้วยความรักเมื่อครู่เริ่มบิดเบี้ยว... เสียงรอบข้างอื้ออึง... กลิ่น... กลิ่นดอกมะลิจางๆ ที่เขาแสนจะคุ้นเคยลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง...

"คุณหมอ! คุณหมอเป็นอะไรไปคะ!" เสียงร้องของแพรวาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด

ภัทรล้มลงกับพื้น ร่างกายของเขากระตุก ชักเกร็งอย่างรุนแรง ฟองสีขาวไหลออกมาจากมุมปาก ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของแพรวาที่กำลังกรีดร้องและควานหาโทรศัพท์...

...จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบลง...

...

...ความรู้สึกแรกคือความนุ่มสบายของผ้าปูที่นอนราคาแพง...

...กลิ่นหอมสะอาดของเครื่องปรับอากาศรุ่นใหม่ล่าสุด...

ภัทรลืมตาขึ้นช้าๆ...

ภาพที่เห็นคือเพดานห้องสีขาวสะอาดของคอนโดหรูที่เขาคุ้นเคย... คอนโดที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดที่เขาเพิ่งย้ายมา...

เขาอยู่ที่นี่อีกแล้ว...

ภัทรสับสนไปหมด เขาพยายามจะลุกขึ้น... พยายามจะตะโกนเรียกชื่อแพรวา แต่เสียงของเขากลับแหบแห้งอยู่ในลำคอ

ก๊อก... ก๊อก...

เสียงเคาะที่ประตูหน้าห้องดังขึ้น... เป็นเสียงเคาะที่นุ่มนวลและมั่นใจ

ภัทรรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ตะโกนถามออกไป...

"ใครน่ะ..."

และเสียงที่ตอบกลับมาจากอีกฟากของประตู... ก็ทำให้โลกทั้งใบของเขาหยุดหมุนอีกครั้ง

"นานาเองค่ะ... คุณหมอ... เปิดประตูให้นานาหน่อยสิคะ"

โอยยย..อันไหนโลกแห่งความจริง อันไหนโลกในจินตนาการนะนี่ แต่สนุกดี ทำให้คาดเดาอะไรไม่ถูกเลย แต่งเก่งจริงๆครับ

เริ่มงงละ เดียวจริงเดียวปลอม อันไหนแน่

นานากลับมาแล้ว

อ่านแล้วหยุดไม่ได้จริง ๆ โลกจริงโลกลวงซ่อนทับกลับไปมาจนลวงคนอ่านให้สับสน ตั้งคำถามว่ากำลังอยู่ในโลกจริง ๆ หรือโลกที่ถูกสร้างลวงไว้ในใจ ชื่นชมผู้เขียนครับ

เอาล่ะสิ ตัดภาพไปมา คนอ่านนี่แหละจะงงเอง

คนอ่านแทบจะหลุดไปก่อนหมอภัทร

อารมณ์เหมือนดูหนัง บอดี้ศพ19