โบ๊ต ดีมาก

สงสัยไม่รอด

แฟนกู ภาค 3 ตอน 18 นั่นก็ดี..นี่ก็ได้

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

เสียงพลอยเดินเข้ามากะเพื่อนไอ้ปั้น 

ไอ้ปั้นรีบเอากางเกงในของมันกวาดน้ำออกจากหลังโมโนอย่างเร็ว  และดึงเสื้อยืดของโมโนลง  รีบแต่งตัวให้โมโนก่อนที่จะจัดการกับตัวเอง 
"ไฟเปิด  มีใครอยู่อ่ะ  โหล โหลๆๆๆๆ" เสียงยัยพลอยตะโกนล่วงหน้ามาก่อน
"โมโนเอง  ปั้นด้วย"

เราเจอกันตรงบันไดพอดีในสภาพที่โมโน  นั่นพับอยู่กะพื้น  โมโนเกาะราวบันไดเพื่อยืนขึ้นและบอกปั้นว่ากลับเหอะ  ไอ้ปั้นก็คงพอดูออกว่าสองคนนี้มาทำไร  โมโนบอกยัยพลอยไปว่าไอ้ปั้นมาเอายาทาขาแพลง  ไอ้พลอยเพื่อนโมโนก็ไม่ได้สงสัยอะไร  คืนนั้น ปั้นต้องขอพี่ยามช่วยประคองโมโนส่งที่ห้อง  ก่อนที่มันจะกลับไป  แต่เรายังไม่ได้นอน  โมโนโทรไปหาปั้น

"ปั้น  เราเปิดโอกาสให้ดูแลเรานะ  แต่ไม่ให้เป็นแฟน"
"เออ  ทำอยู่แล้ว  ไม่ค่อยสบายใจนะคืนนี้  อยากอยู่ใกล้ๆ  กลัวโมโนลำบาก"
"ไม่ลำบากหรอก มารับไปกินข้าวแล้วกัน"

------------------------------------------------------------------

กลับมาที่โบ๊ต

หลังจากที่ผมกะโมโนทำสัญญาออกห่างกันสักระยะ  ผมคิดถึงโมโนมากๆ  การโทรไปหาเฉยๆ ไม่ช่วยอะไรเลย  การเจอกันแค่ดูหนัง  ก็ไม่ได้ช่วยให้ความคิดถึงหดหายลงไป  ผมยังหาทางออกไม่ได้  ด้านผมก็แก้ชงไปแล้วกะแปม  แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าด้านของโมโนแก้ชงหรือยัง  จากเหตุการณ์ครั้งที่เราตกบันไดกันก็พอจะบอกได้ว่ามันไม่ช่วยอะไรเลย  หรือว่าเราต้องเลิกกันจริงๆ  ผมไม่สบายใจ...

อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมปลายแล้ว  แปมโทรมาหาผม  เธอร้องไห้มากมาย  ผมบอกแปมว่าจะไปหาที่หอ

"พี่โบ้โทรมาคอนเฟิร์มว่าแปมเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะต้นๆ  โบ๊ต...แปมทำไงดี"
"เฮ้ย...จริงดิ  แล้วพี่โบ้ให้ทำไงมั่ง"
"พี่โบ้บอกว่ายังมีทางที่พอจะรักษาได้  ก็จะเรียกให้ไปเจออาจารย์หมอจันทร์นี้  ขอร้อง ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ...กลัวอ่ะ"
   
    วันจันทร์เช้า ผมไปเป็นเพื่อนแปม  พี่โบ้วันนี้ไม่พูดเล่นหรือล้อเล่นตามที่เคย  หน้าตาซีเรียส  เรามาพบอาจารย์ในห้องบรรยายเล็กๆ 
    "ผมพูดเร็วๆเลยนะ  หมอโบ้ไปอธิบายให้น้องๆฟังอีกทีแล้วกัน.."
    จากนั้นอาจารย์ก็พูดภาษาแพทย์ สารพัดอย่าง  ผมกะแปมนั่งเอ๋อไม่รู้เรื่องเลย  พี่โบ้จดยิก  ประมาณ 10 นาที อาจารย์ก็พูดกะเรา

    "นิสิตเดี๋ยวปรึกษาพี่หมอโบ้นะ  เราจะค่อยๆเริ่มการรักษาเลย  อาจารย์ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะไหวมั๊ยนะ...ถ้าจะเรียนไปด้วย  ยังไงลองปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษาอีกทีนะ"

    เราทั้งสามคนยกมือไหว้อาจารย์  พี่โบ้ลงมาแล้วพาเราไปกินกาแฟ

"วุ้ย...ซีเรียสสิคะ  อาจารย์เทพนี่โคตรมหาดุค่ะ  ทำเป็นลิงเป็นค่าง...แกด่าแหลกค่ะ  อาจารย์ก็คงให้การรักษานะคะ  เป็นยานะคะ  เค้าเรียก เคโมเทอราปี  หรือที่เรารู้จักคือเคโมค่ะ  ยาน่าจะมีประสิทธิภาพ  แล้วค่อยติดตามผลนะ  แต่ยาเนี่ย กินแล้วมีผลข้างเคียงแน่ๆค่ะ  แต่พี่ว่า เรียนได้นะ  อาจจะเพลียๆเหนื่อยๆในบางวัน นู๋แปมก็ไม่ต้องไป  ใช้สิคะ...อีเพื่อนคนเนี้ย  หน้าตาก็ดี...ช่วยเพื่อนนะคะ  ปีหนึ่งไม่ค่อยอะไรมากหรอกค่ะ  แต่ถ้าเป็นปีสองปีสามหละ งานช้างค่ะ  ขาดไม่ได้เลย"

เราลาพี่โบ้กลับออกมาก็ราว 10 โมงแล้ว
"ก็ไม่เป็นไร  เดี๋ยวเราช่วย  จันทร์หน้าจะมาเป็นเพื่อนนะ"
"ขอบคุณโบ๊ตนะ  เราจะบอกที่บ้านไงเนี่ย"
"ก็บอกไปเลยตามนี้  แต่บอกที่บ้านว่า อาจารย์จะรักษาให้  แค่นี้แหละ"

เหตุการณ์มันเหมือนจะง่ายๆ  แต่การบอกว่าเป็นมะเร็งมันเหมือนตัดสินประหารชีวิตไปแล้ว  แม่ของแปมทนไม่ไหวก็ลงมาทันที  ทีม "ปราบมาร" พอรู้ข่าวก็รีบช่วยเหลือกัน  พี่ป้องขอเช่าห้องป้าที่หอพี่ป้อง  พอดีมีห้องว่าง ป้าเลยให้แม่กะแปมอยู่ฟรีสามวัน  พี่แหววจัดเตรียมเครื่องนอนมาจากฝ่ายพัฒน์  ส่วนพี่โบ้จะมาคุยอธิบายให้แม่ฟัง  พี่โบนัสเรียกแปมไปคุยอยู่นานมากๆ  คงจะปลอบใจให้ข้อคิด  และผมเองก็โดนพี่ป้องเรียกไปคุยด้วย

"เฮ้ย มึง...  น้องกูเป็นไงมั่ง...โมโนอ่ะ"
"ดุเหมือนเดิมครับ"
"ไม่ใช่ดุ  หมายถึงเป็นแฟนอยู่หรือเปล่า หรือมึงเปลี่ยนเป็นน้องแปมแล้ว"
"ยังเป็นแฟนครับพี่  ผมรักโมโนนะพี่  แต่แปมเป็นเพื่อน แปมมันไม่ค่อยมีเพื่อน  ผมเลยมาคอยช่วย"
"เออ ดีแล้ว  ทำดีๆนะเว้ย  เดี๋ยวจะซ้ำรอยพี่รหัส  ความรักแม่ง..วุ่นวายชิบหาย  บอกโมโนมันให้เข้าใจด้วย"

วันที่พี่โบ้นัดแม่มาคุย  พี่โบ้และพี่แหววมาช่วยกันอธิบาย...เป็นชั่วโมง
"คุณหมอคะ  แม่ฝากลูกด้วยนะ  แปมน่ะ  เป็นคนที่ทั้งตำบลฝากความหวังไว้ค่ะ  เป็นคนเดียวในจังหวัดที่ได้มาเรียนหมอที่นี่  แล้วลูกก็มาเป็นโรคร้ายแรง  แม่ยังไม่รู้จะบอกคนอื่นเค้ายังไงเลย"
"อู๊ยย...คุณแม่ขา  ไม่ต้องห่วงนะคะ  หมอที่นี่เก่งคะ  อีกอย่าง แปมยังเป็นช่วงต้นๆค่ะ  น่าจะควบคุมจัดการกันได้อยู่นะคะ"  พี่โบ้อธิบายแล้วก็ชี้มาที่ผม  "แล้วไอ้คนเนี้ย  เค้าคอยช่วยน้องแปมอยู่ด้วยค่ะ"

สามวันนั้นผมหมดเวลาไปกับแปมและแม่  แม่แปมไม่เคยมากรุงเทพเลยด้วยซ้ำ  ผมพาไปกินข้าวและเลี้ยงดู พาไปเที่ยวที่ต่างๆอยู่สามวัน  ก่อนจะส่งแม่ขึ้นรถกลับสกลนคร

"ลูกโบ๊ต  แม่ขอบคุณลูกมากๆนะ  ลูกเป็นคนมีจิตใจดีงาม  ช่วยคนอื่นมันเป็นอาชีพของลูกๆ  แม่ดีใจนะที่ลูกยินดีช่วยเจ้าแปมมัน  บ้านเราจน...แม่ไม่มีอะไรจะตอบแทนหรอก  แต่อะไรที่แม่ทำให้ได้..แม่จะทำให้  แม่ขอบคุณลูกนะ  แม่ฝากเจ้าแปมด้วย  ดูแลมันด้วยนะ"

แล้วอย่างคิดไม่ถึง  แม่แปมยกมือไหว้ผม  ผมรีบยกมือไหว้แม่แปมก่อน

"แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ  ผมดูแลแปมตลอดแน่นอนครับ  แม่สบายใจได้ครับ  เอ่อ...แม่ครับ นี่โทรศัพท์เครื่องเก่าของผมนะครับ  ช่วยรับไว้นะครับ แม่อย่าคิดมากนะครับ  แม่ถามคนที่นั่นได้ครับว่าใช้ยังไง  ในนี้มีซิมแล้วครับ  ผมจะเติมเงินให้จากกรุงเทพครับ  แม่ใช้คุยกะแปมนะครับ  แล้วถ้าพี่หมอโบ้มีอะไร  จะคุยกะแม่นะครับ  แม่ช่วยรับไว้ด้วยนะครับ"

แม่แปมรับไว้ จากนั้นแม่ลูกก็กอดกันร้องไห้  ผมเดินเลี่ยงออกมา  ให้เวลาเค้านานที่สุดจนกระทั่งรถทัวร์เรียกไปขึ้นรถ  แปมน้ำตาไหลตลอดเวลา  พอแม่ลับตาไปเท่านั้น  แปมก็หันมากอดผมร้องไห้โฮออกมารุนแรง  ผมโอบกอดด้วยความสงสาร

"แปม  มีสองเรื่องนะ  อันแรก  โมโนเค้าคงไม่มาหาเราระยะนึง..แต่ว่ายังเป็นแฟนกันนะ  ดังนั้นทุกวันศุกร์มาอยู่กะเราได้  เดี๋ยวจะไปบอกแม่ให้  ส่วนเรื่องโทรศัพท์น่ะ  เดี๋ยวเราจะซื้อให้แปมอีกเครื่องนึง  ไว้คุยกะแม่  ไม่ต้องเติมเงินนะ  เราจะเติมให้ทั้งสองเครื่อง  ส่วนอีกเรื่องนึง  แปมต้องการอะไร  เราจะช่วย  แปมต้องหาย.."
"ขอบใจนะโบ๊ต  เรื่องไปค้างทุกวันศุกร์อ่ะ  เราขอไม่ไปนะ  เราไม่อยากให้โมโนผิดใจกะโบ๊ต  เราจะพยายามช่วยตัวเองก่อนแล้วกันนะ  ถ้าอะไรเราอยากให้โบ๊ตช่วย  เราจะบอกนะ"

ผมเป็นคนขี้สงสาร  เป็นมาตั้งแต่สงสารพี่ป้องแล้ว  นี่ก็สงสารแปมอีกคน  ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นแม่ลูกไม่ได้ติดต่อกันเลยมา 6 เดือน เพราะความจนทั้งสองคนไม่มีโทรศัพท์  ที่สำคัญ..ผมสงสารแปมสุดหัวใจที่จะต้องมีเคราะห์กรรมกับเรื่องร้ายๆ  ผมพยายามไปหาอาจารย์หมอกับแปมทุกครั้งเพื่อรับการรักษา  พี่โบ้บอกว่าเมื่อให้ยาแล้ว สามวันหลังให้ยาจะมีอาการมากๆ  เลยจะนัดให้ยาทุกวันพฤหัสหรือศุกร์  เพื่อที่จะได้พักเสาร์อาทิตย์ 

"โบ๊ต..เท่าที่ลูกเล่ามาอ่ะ  แม่ว่าเราต้องช่วยเค้านะ  แม่สงสาร  ให้หนูแปมมาอยู่กะเราหลังให้ยานะ  จะได้มีคนดูแล  แต่ลูกต้องระวังสองอย่าง  แฟนลูก..โมโนอ่ะ  ไปคุยดีๆนะ  อย่าให้เข้าใจผิด  แล้วก็ต้องอย่าให้แปมเข้าใจโบ๊ตผิดด้วย ขีดเส้นดีๆนะ  ไม่งั้นเดี๋ยวเรื่องยาว  ส่วนแม่ไม่เป็นไรหรอก  เรื่องเติมเงินอะไรเนี่ย แม่เติมให้ 200 ต่อเครื่องต่อเดือน  พอมั๊ย..พอนะ  ไม่พอก็บอกมา"

ใกล้เปิดเรียนแล้ว  ผมใช้เวลากะแปมก่อนเปิดเรียนมากที่สุด  ผมไปหาแทบทุกวัน  ความใกล้ชิดกันกับแปมทำให้ลืมโมโนไปชั่วขณะ  แปมเองก็น่ารัก  แต่ผมมาเป็นเพื่อนเพราะรู้สึกสงสารมากกว่าจะจีบแปมเป็นเรื่องเป็นราว  ผมว่าผมเข้ากะโมโนได้ดีกว่าแปม  ผมรู้สึกว่า แปมเองก็เกรงใจผมและรักษาระยะพอสมควร 

เปิดเรียนมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว  หมอยังไม่ให้ยา  ให้ลองเรียนก่อนจะได้รู้ว่าจะรับยาวันไหน  วันนี้วันศุกร์แล้ว  เลิกเรียนผมเดินไปหาแปม 
"กลับบ้านโบ๊ตนะ"
"ไม่เอาอ่ะ  ทำไมเหรอ"
"มาเหอะ  เตรียมตัว ยัยบีทมันอยู่  ไม่ต้องกลัวหรอก... เราไม่ทำอะไรหรอก"

เย็นวันนั้นเรากินข้าวที่แม่บ้านทำไว้ให้ในตอนเย็น  ยัยบีทอยู่ด้วย  อาทิตย์นี้น้องสาวตัวแสบไม่ไปไหน  เจ้าบีทรู้เรื่องของแปมทั้งหมดเหมือนกัน  ผมเล่าให้บีทฟังเสมอ  เพราะว่าเธอจะได้เป็นพยานหากพี่โมโนซักไซร้ไล่เรียงผม
"งั้นให้พี่แปมนอนห้องบีทเหมือนเดิมนะ..."
"พี่กวนน้องบีทจัง...."
"บีท  แกไปอาบน้ำทำไรให้เสร็จก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวถ้าพี่แปมง่วง  พี่จะพาไปส่ง"

เรากินข้าวเสร็จ  ผมพาแปมขึ้นมาในห้อง  พอเราเข้าห้อง  แปมก็กอดผมแน่น 
"โบ๊ต  บอกตามตรง กลัวว่ะ  ไม่รู้วันจันทร์จะเป็นยังไง"

ผมกอดแปม เอามือลูบหัว  ปลอบใจ 
"เออ ไม่ต้องกลัวหรอก  มันคงไม่เจ็บไรมากกว่าฉีดยาหรอกน่า  ไม่รู้สิ  ถ้าเจ็บ พี่โบ้คงบอกอ่ะนะ"
"โบ๊ต  ช่วยเราไว้มากเลย  หลายเรื่องแล้ว  เกรงใจจัง  "
"เออ ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
"โบ๊ต  อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป  เราต้องให้ยาแล้ว  คงจะอ่อนเพลียอย่างมาก  เราขออะไรโบ๊ตเป็นครั้งสุดท้ายได้มั๊ย"
"เอาสิ  ได้เสมอ"
"โบ๊ตอยู่กะเรา  ทำกะเราแบบพี่เรา  นะ  คืนนี้..."

โบ๊ทน่าจะขีดเส้นความสัมพันธ์กับแปมแน่ๆ แค่เป็นเพื่อนที่ดี เป็นแฟนในเรื่องแก้ชง แต่โมโนอาจจะมีใจให้ปั้นไปจริงๆก็ได้
หวังให้ทั้ง2คนเข้าใจกันดีๆ