ผมเปิดตาตื่นขึ้นมา ยังรู้สึกงัวเงียๆอยู่ มิ้นเมียผมกำลังนอนหลับอยู่ข้างๆผม ท่าทางเธอคงจะยังเพลียอยู่ เพราะตอนผมขยับลุกออกจากเตียงเธอก็ยังนอนนิ่งสนิทไม่ขยับไปไหน ออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะเช็คห้องนอนเล็กว่าเจ้าเอกมันยังอยู่ไหม เปิดประตูเข้าไปดูก็พบว่าเตียงถูกพับเก็บเรียบร้อยแล้ว ไอ้เอกมันคงกลับไปแล้วล่ะ ผมคิดในใจ

ผมเดินลงมาข้างล่างอย่างสบายใจ แต่ก็ได้ไม่นานเพราะระหว่างที่กำลังเดินลงบันได ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังล้างจานอยู่ในครัว แน่นอนว่าเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากไอ้เอก ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปในครัวอย่างเร็ว ไอ้เอกมันอยู่ในครัวจริงๆด้วย

"นี่มึงยังไม่กลับอีกเหรอ ไอ้เอก" ผมด่ามันไป
"ยังครับ จะให้ไปโดยไม่ลาเจ้าบ้านเลย มันเสียมารยาทครับ" เจ้าเอกตอบแก้ตัว
"โอเค งั้นก็ลากูแล้วมึงก็กลับไปได้ละ"
"เดี๋ยวสิครับคุณมีน จะไม่คุยเรื่องเมื่อคืนกันหน่อยเหรอครับ" มันเบรคผม แต่ผมก็ส่ายหน้าตอบมันไปว่าไม่คุย

"ดูจากรูปเกมของเมื่อคืนแล้ว ผมเป็นห่วงคุณมีนกับคุณมิ้นนะครับ" มันบอกผม
"ห่วงอะไรของมึง มิ้นกับกูไม่มีอะไรให้เป็นห่วงหรอก"
"มีสิครับคุณมีน สุขภาพคุณมีนไม่ฟิตขนาดนั้น เมื่อคืนไม่ถึงสามนาทีน้ำก็แตกแล้ว"
"น่าสงสารคุณมิ้นแย่เลย อารมณ์คงค้างแย่แน่ๆ"
"ให้เดานะ อย่างคุณมีนเมื่อคืนไม่น่ามีภาคต่อแน่นอน ขึ้นนอนเลยใช่ป่าวครับ" ไอ้เอกมันยังคงพูดมากต่อ ถึงแม้ว่าที่มันพูดจะถูกหมด

"นั้นก็เพราะ เมื่อคืนมึงมาขัดจังหวะต่างหาก ปกติไม่ไวขนาดนั้นโว้ย" ผมแก้ตัวกับมัน
"แต่ก็ดีที่ทำให้งานของผมง่ายขึ้น" มันยังคงพล่ามต่อ จะว่าไปผมยังไม่รู้เลยว่ามันวางแผนอะไรเอาไว้
"นี่มึงวางแผนอะไรไว้" ผมถามมัน
ไอ้เอกมันหงายมือแบะออกสองข้าง "ป่าวครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย คุณมีนเนี่ยแหละที่ทำ"
ผมงงกับคำตอบของมัน ผมไปทำอะไรให้
"เมื่อคืนผมเมาจริงๆนะครับ ตอนแรกก็มีแผนที่คิดไว้เหมือนกัน แต่พอเมาแล้วดันลืมหมดเลยครับ"
"แต่ผมจะแนะนำคุณมีนไว้นะครับ ว่าคุณมีนรีบไปจัดแมทช์แก้ตัวกับคุณมิ้นจะดีกว่า"
"คราวนี้อย่าให้เหมือนเมื่อคืนนะครับ จะไปกินยาบำรุง..บำเริงอะไรก็กินไปครับ"
"แต่แค่อย่างเดียว.... อย่าให้เหมือนเมื่อคืนครับ ไม่งั้น..." มันแนะนำผมก่อนที่มันจะออกไป
แม้ว่าผมจะคะยั้นคะยอถามมันว่าทำไม แต่มันก็ไม่ยอมบอก

แน่นอนว่า ผมคิดที่จะไปจัดแมทช์แก้ตัวกับเมียผมอยู่แล้ว แต่ทำไมไอ้เอกต้องแนะนำผมให้ไปกินนู้นกินนี่ด้วย ผมรู้ตัวว่าเรื่องบนเตียงผมอาจจะทำได้ไม่ดีเท่าที่เมียผมต้องการ แต่เรื่องนี้เราสองคนคุยกันแล้วก็เข้าใจซึ่งกันและกันแล้ว มิ้นเมียผมไม่เคยติดใจหรือไม่พอใจอะไร

หรือว่าเราจะกินยาซักหน่อยหว่า... มีความคิดนี้ขึ้นมาแย้งผมนิดหน่อย แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรทั้งสิ้น ผมเชื่อมั่นในความรัก ความเข้าใจกันของคู่ผม หลังจากที่ไอ้เอกมันกลับไป ผมใช้เวลาอยู่ข้างล่างครู่หนึ่ง ดูตารางงานของวันนี้ ไม่มีงานอะไรเร่งด่วน ไม่จำเป็นต้องรีบเข้าออฟฟิศไปทำงาน ทำให้ผมมีเวลาที่จะสวีทกับมิ้นอีกพักใหญ่ๆ

ผมเดินกลับขึ้นไปในห้องนอน เมียผมยังคงหลับอยู่ ผมค่อยๆปล่อยตัวลงไปนอนบนเตียงข้างๆเธอ แต่แรงสั่นบนเตียงก็ทำให้มิ้นรู้สึกตัวแล้วกำลังจะตื่นขึ้นมา
เมียผมตื่นงัวเงียๆ พร้อมกับขยี้ตาไปมา ผมเข้าไปหอมแก้มเธอเบาๆ
"มอนิ้งจ๊ะที่รัก เป็นไงมั้ง" ผมทักเมียเมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้น
"ก็โอเคนะ ยังเพลียๆอยู่นิดนึง" มิ้นทักผมตอบพร้อมกับหอมแก้มผมคืน

เราสองคนคุยกันบนเตียงอยู่แป๊ปนึง มิ้นถามถึงเจ้าเอก ซึ่งผมก็ตอบกลับไปว่ามันกลับไปแล้ว
"มีนจะตื่นเลยไหม ต้องรีบไปทำงานรึเปล่า" มิ้นถามผม พร้อมทำท่าจะลุก แต่ผมจับแขนเธอเอาไว้
ผมส่ายหน้า "ป่าวจ๊ะ วันนี้ไม่ต้องรีบ มีเวลาอีกเยอะเลยค่อยไปก็ได้" ผมยิ้มกลับ
ผมดึงตัวเธอให้ล้มกลับมานอนข้างๆผม พร้อมกลับกอดตัวเธอเอาไว้ ผมเริ่มไซร้คอเธอนัวเนียไปมา

"ตอนนี้ไม่ใครมาขัดจังหวะแน่นอน เรามาต่อจากเมื่อคืนกันไม๊" ผมกระซิบข้างหูมิ้น ที่กำลังดูเขินอายปนจั๊กจี้หน่อยๆ
ผมไม่รอช้ารีบปลดเปลื้องผ้าผ่อนของเราสองคนอย่างรวดเร็ว
"คราวนี้เค้าขอแก้ตัวจากเมื่อคืนนะ จะไม่ทำให้ที่รักผิดหวังเลย" เมียผมได้ยินก็ยิ้มตอบแล้วก็พยักหน้า
เราสองคนบรรเลงเพลงรักกันเป็นหนังม้วนเดียวกับเมื่อคืน จนกระทั่งผมกับเมียกลับมาอยู่ตำแหน่ง 69 กันเหมือนเดิม มิ้นก็กำลังเลียไอติมแท่งเดิม แทบจะเป็นเดจาวูจากเมื่อคืน แต่ที่ต่างกันก็คือผมพกความมั่นใจว่าไอติมแท่งเดิมนี้จะไม่ละลายไวเหมือนเมื่อคืนแน่ๆ.........

.....

....

...

..

ผ่านไป 3 นาที ในห้องตลบอบอวลไปด้วยความรักของผมกับเมีย แต่ก็น่าเสียดาย

ที่ตอนนี้ผมกำลังเหยียดขาตรงเกร็งจนเท้าสั่น เพราะไอติมผมได้ละลายไปเรียบร้อยแล้ว พร้อมๆกับมิ้นที่กำลังบีบไข่แข็งของผม นี่ผมไม่ได้ต้องการให้มันเดจาวูเหมือนทุกอย่างซะหน่อย

ผมนิ่งไปเพราะผิดหวังกับตัวเอง แล้วก็รู้สึกผิดกับมิ้นด้วย แต่คราวนี้เป็นเมียผมที่เป็นคนเข้ามาปลอบผมเองด้วยความเข้าใจ ผมอยากจะขอโทษเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็มีสายจากที่ทำงานให้ผมรีบเข้าไปออฟฟิศ ซึ่งมิ้นก็เข้าใจและปลอบผมว่าไม่ต้องคิดมาก

เป็นอีกวันที่ผมทำงานด้วยความเซ็งๆ นี่ผมพลาดตรงไหนวะ ปกติมันไม่ไวขนาดนี้นี่นา ผมพยายามคิดวิเคราะห์หาสาเหตุว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างก็เหมือนเดิมนิ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ เมียผมนั้นแหละ ปกติเธอจะไม่มาวุ่นวายกับไข่แข็งของผม แต่สองครานั้นเธอบีบมันนี่นา ผมไม่ได้เตรียมตัวรับมือกับเทคนิคแบบนี้ เมื่อรู้สาเหตุผมก็พร้อมที่จะไปอธิบายกับเมียคืนนี้ เธอก็คงจะเข้าใจ

หลังเลิกงาน ผมรีบกลับบ้านไปหามิ้นทันที พอถึงบ้านเมียผมก็ต้อนรับผมด้วยการเข้ามากวดพร้อมกับหอมแก้ม เธอน่ารักเหมือนเดิม อย่างกับว่ามิ้นไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ผมก็เลือกที่จะคุยเรื่องนี้ต่อ

"ที่รัก เรื่องเมื่อคืนกับเมื่อเช้านี้อ่ะ เค้าขอโทษนะ ที่ทำได้ไม่เป็นอย่างที่หวังอ่ะ" ผมขอโทษกับเมีย
"บ้า...ไม่ต้องคิดมากมีน เค้าไม่ได้โกรธอะไรซักหน่อย" มิ้นตอบกลับมาราวกลับว่าเธอไม่ได้คิดอะไรถึงเรื่องนี้แล้ว
แต่ผมก็ยังคงอธิบายต่อไป ซึ่งมิ้นก็ยังให้คำตอบกลับมาเหมือนเดิมว่าผมไม่ต้องคิดมาก พร้อมกับตัดบท
"เออนี่มีน เอกเค้าขอนัดคุยเรื่องงานอีกรอบอ่ะ" เธอตัดบทพร้อมกับเอาเจ้าเอกเข้ามามีส่วนร่วม
ผมเกิดอาการหัวเสียหน่อยๆ ที่กำลังคุยเรื่องเราสองคนแล้วโดนเบรคด้วยเรื่องไอ้เอก

"ที่รักอย่าเพิ่งพูดถึงไอ้เอกมันสิ คุยเรื่องของเราสองคนก่อน" ผมเข้าไปอ้อน พร้อมกับกวดนัวเนียเธอ
"ปล่อยเรื่องของมันไปก่อน เดี๋ยวเค้าทำให้ที่รักลืมเรื่องมันเองนะ"
ผมกำลังจะเข้าไปจูบเมียผม แต่ก็ต้องตกใจเพราะเธอเบรคผมเอามือดันหน้าอกผมไว้ก่อน

เธอก็ค่อยๆเดินไปทางในครัว ปล่อยให้ผมทำหน้างงว่าเธอจะทำอะไร

แล้วก็มีเงาคนตัวใหญ่ออกมาจากในครัว มิ้นเอามือสองมือไปวางบนหน้าอกนั้น เป็นไอ้เอก!!! พอผมเห็นมัน ไอ้เอกก็เอามือมาจับก้นเมียผม ข้างขวามันจับกระโปรงเมียผมดึงขึ้นพร้อมกับดึงติดกางเกงในเธอรั้งเข้าร่องก้นขึ้นมาด้วย ส่วนอีกข้างก็ขยำบีบแก้มก้นซ้ายของเธอ

"มีน!!!...."

"มีน ทำให้เค้าลืมไม่ได้หรอก......"

มิ้นพูดพร้อมกับหันมาหาผมด้วยสายตาเย็นชา โดยที่ตอนนี้ไอ้เอกกำลังเอามือขยำแก้มก้น พร้อมกับบีบคลึงดันขึ้นมาจนบวมเป่งเป็นลูก...

3คนผัวเมีย

ขอบคุณครับ

ติดใจแล้วแน่ๆ 3Pชัวร์

แบบนี้โดน

พล้อตเรื่องได้เยี่ยมจริงๆ

 

 

โดนเข้าข้างหลังแล้ว

 

นี่จะเล่นกันต่อหน้าเลยเหรอ

  ยอมเสียไปเลย ไปเริ่มกับคนใหม่ดีกว่า ในเมื่อเมียอยากกับคนอื่นมากกว่า

ผมเปิดตาตื่นขึ้นมา ยังรู้สึกงัวเงียๆอยู่ มิ้นเมียผมกำลังนอนหลับอยู่ข้างๆผม ท่าทางเธอคงจะยังเพลียอยู่ เพราะตอนผมขยับลุกออกจากเตียงเธอก็ยังนอนนิ่งสนิทไม่ขยับไปไหน ออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะเช็คห้องนอนเล็กว่าเจ้าเอกมันยังอยู่ไหม เปิดประตูเข้าไปดูก็พบว่าเตียงถูกพับเก็บเรียบร้อยแล้ว ไอ้เอกมันคงกลับไปแล้วล่ะ ผมคิดในใจ

ผมเดินลงมาข้างล่างอย่างสบายใจ แต่ก็ได้ไม่นานเพราะระหว่างที่กำลังเดินลงบันได ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังล้างจานอยู่ในครัว แน่นอนว่าเป็นใครไม่ได้เลยนอกจากไอ้เอก ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปในครัวอย่างเร็ว ไอ้เอกมันอยู่ในครัวจริงๆด้วย

"นี่มึงยังไม่กลับอีกเหรอ ไอ้เอก" ผมด่ามันไป
"ยังครับ จะให้ไปโดยไม่ลาเจ้าบ้านเลย มันเสียมารยาทครับ" เจ้าเอกตอบแก้ตัว
"โอเค งั้นก็ลากูแล้วมึงก็กลับไปได้ละ"
"เดี๋ยวสิครับคุณมีน จะไม่คุยเรื่องเมื่อคืนกันหน่อยเหรอครับ" มันเบรคผม แต่ผมก็ส่ายหน้าตอบมันไปว่าไม่คุย

"ดูจากรูปเกมของเมื่อคืนแล้ว ผมเป็นห่วงคุณมีนกับคุณมิ้นนะครับ" มันบอกผม
"ห่วงอะไรของมึง มิ้นกับกูไม่มีอะไรให้เป็นห่วงหรอก"
"มีสิครับคุณมีน สุขภาพคุณมีนไม่ฟิตขนาดนั้น เมื่อคืนไม่ถึงสามนาทีน้ำก็แตกแล้ว"
"น่าสงสารคุณมิ้นแย่เลย อารมณ์คงค้างแย่แน่ๆ"
"ให้เดานะ อย่างคุณมีนเมื่อคืนไม่น่ามีภาคต่อแน่นอน ขึ้นนอนเลยใช่ป่าวครับ" ไอ้เอกมันยังคงพูดมากต่อ ถึงแม้ว่าที่มันพูดจะถูกหมด

"นั้นก็เพราะ เมื่อคืนมึงมาขัดจังหวะต่างหาก ปกติไม่ไวขนาดนั้นโว้ย" ผมแก้ตัวกับมัน
"แต่ก็ดีที่ทำให้งานของผมง่ายขึ้น" มันยังคงพล่ามต่อ จะว่าไปผมยังไม่รู้เลยว่ามันวางแผนอะไรเอาไว้
"นี่มึงวางแผนอะไรไว้" ผมถามมัน
ไอ้เอกมันหงายมือแบะออกสองข้าง "ป่าวครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย คุณมีนเนี่ยแหละที่ทำ"
ผมงงกับคำตอบของมัน ผมไปทำอะไรให้
"เมื่อคืนผมเมาจริงๆนะครับ ตอนแรกก็มีแผนที่คิดไว้เหมือนกัน แต่พอเมาแล้วดันลืมหมดเลยครับ"
"แต่ผมจะแนะนำคุณมีนไว้นะครับ ว่าคุณมีนรีบไปจัดแมทช์แก้ตัวกับคุณมิ้นจะดีกว่า"
"คราวนี้อย่าให้เหมือนเมื่อคืนนะครับ จะไปกินยาบำรุง..บำเริงอะไรก็กินไปครับ"
"แต่แค่อย่างเดียว.... อย่าให้เหมือนเมื่อคืนครับ ไม่งั้น..." มันแนะนำผมก่อนที่มันจะออกไป
แม้ว่าผมจะคะยั้นคะยอถามมันว่าทำไม แต่มันก็ไม่ยอมบอก

แน่นอนว่า ผมคิดที่จะไปจัดแมทช์แก้ตัวกับเมียผมอยู่แล้ว แต่ทำไมไอ้เอกต้องแนะนำผมให้ไปกินนู้นกินนี่ด้วย ผมรู้ตัวว่าเรื่องบนเตียงผมอาจจะทำได้ไม่ดีเท่าที่เมียผมต้องการ แต่เรื่องนี้เราสองคนคุยกันแล้วก็เข้าใจซึ่งกันและกันแล้ว มิ้นเมียผมไม่เคยติดใจหรือไม่พอใจอะไร

หรือว่าเราจะกินยาซักหน่อยหว่า... มีความคิดนี้ขึ้นมาแย้งผมนิดหน่อย แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่ทำอะไรทั้งสิ้น ผมเชื่อมั่นในความรัก ความเข้าใจกันของคู่ผม หลังจากที่ไอ้เอกมันกลับไป ผมใช้เวลาอยู่ข้างล่างครู่หนึ่ง ดูตารางงานของวันนี้ ไม่มีงานอะไรเร่งด่วน ไม่จำเป็นต้องรีบเข้าออฟฟิศไปทำงาน ทำให้ผมมีเวลาที่จะสวีทกับมิ้นอีกพักใหญ่ๆ

ผมเดินกลับขึ้นไปในห้องนอน เมียผมยังคงหลับอยู่ ผมค่อยๆปล่อยตัวลงไปนอนบนเตียงข้างๆเธอ แต่แรงสั่นบนเตียงก็ทำให้มิ้นรู้สึกตัวแล้วกำลังจะตื่นขึ้นมา
เมียผมตื่นงัวเงียๆ พร้อมกับขยี้ตาไปมา ผมเข้าไปหอมแก้มเธอเบาๆ
"มอนิ้งจ๊ะที่รัก เป็นไงมั้ง" ผมทักเมียเมื่อเห็นว่าเธอลืมตาขึ้น
"ก็โอเคนะ ยังเพลียๆอยู่นิดนึง" มิ้นทักผมตอบพร้อมกับหอมแก้มผมคืน

เราสองคนคุยกันบนเตียงอยู่แป๊ปนึง มิ้นถามถึงเจ้าเอก ซึ่งผมก็ตอบกลับไปว่ามันกลับไปแล้ว
"มีนจะตื่นเลยไหม ต้องรีบไปทำงานรึเปล่า" มิ้นถามผม พร้อมทำท่าจะลุก แต่ผมจับแขนเธอเอาไว้
ผมส่ายหน้า "ป่าวจ๊ะ วันนี้ไม่ต้องรีบ มีเวลาอีกเยอะเลยค่อยไปก็ได้" ผมยิ้มกลับ
ผมดึงตัวเธอให้ล้มกลับมานอนข้างๆผม พร้อมกลับกอดตัวเธอเอาไว้ ผมเริ่มไซร้คอเธอนัวเนียไปมา

"ตอนนี้ไม่ใครมาขัดจังหวะแน่นอน เรามาต่อจากเมื่อคืนกันไม๊" ผมกระซิบข้างหูมิ้น ที่กำลังดูเขินอายปนจั๊กจี้หน่อยๆ
ผมไม่รอช้ารีบปลดเปลื้องผ้าผ่อนของเราสองคนอย่างรวดเร็ว
"คราวนี้เค้าขอแก้ตัวจากเมื่อคืนนะ จะไม่ทำให้ที่รักผิดหวังเลย" เมียผมได้ยินก็ยิ้มตอบแล้วก็พยักหน้า
เราสองคนบรรเลงเพลงรักกันเป็นหนังม้วนเดียวกับเมื่อคืน จนกระทั่งผมกับเมียกลับมาอยู่ตำแหน่ง 69 กันเหมือนเดิม มิ้นก็กำลังเลียไอติมแท่งเดิม แทบจะเป็นเดจาวูจากเมื่อคืน แต่ที่ต่างกันก็คือผมพกความมั่นใจว่าไอติมแท่งเดิมนี้จะไม่ละลายไวเหมือนเมื่อคืนแน่ๆ.........

.....

....

...

..

ผ่านไป 3 นาที ในห้องตลบอบอวลไปด้วยความรักของผมกับเมีย แต่ก็น่าเสียดาย

ที่ตอนนี้ผมกำลังเหยียดขาตรงเกร็งจนเท้าสั่น เพราะไอติมผมได้ละลายไปเรียบร้อยแล้ว พร้อมๆกับมิ้นที่กำลังบีบไข่แข็งของผม นี่ผมไม่ได้ต้องการให้มันเดจาวูเหมือนทุกอย่างซะหน่อย

ผมนิ่งไปเพราะผิดหวังกับตัวเอง แล้วก็รู้สึกผิดกับมิ้นด้วย แต่คราวนี้เป็นเมียผมที่เป็นคนเข้ามาปลอบผมเองด้วยความเข้าใจ ผมอยากจะขอโทษเธอให้มากกว่านี้ แต่ก็มีสายจากที่ทำงานให้ผมรีบเข้าไปออฟฟิศ ซึ่งมิ้นก็เข้าใจและปลอบผมว่าไม่ต้องคิดมาก

เป็นอีกวันที่ผมทำงานด้วยความเซ็งๆ นี่ผมพลาดตรงไหนวะ ปกติมันไม่ไวขนาดนี้นี่นา ผมพยายามคิดวิเคราะห์หาสาเหตุว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างก็เหมือนเดิมนิ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ เมียผมนั้นแหละ ปกติเธอจะไม่มาวุ่นวายกับไข่แข็งของผม แต่สองครานั้นเธอบีบมันนี่นา ผมไม่ได้เตรียมตัวรับมือกับเทคนิคแบบนี้ เมื่อรู้สาเหตุผมก็พร้อมที่จะไปอธิบายกับเมียคืนนี้ เธอก็คงจะเข้าใจ

หลังเลิกงาน ผมรีบกลับบ้านไปหามิ้นทันที พอถึงบ้านเมียผมก็ต้อนรับผมด้วยการเข้ามากวดพร้อมกับหอมแก้ม เธอน่ารักเหมือนเดิม อย่างกับว่ามิ้นไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ผมก็เลือกที่จะคุยเรื่องนี้ต่อ

"ที่รัก เรื่องเมื่อคืนกับเมื่อเช้านี้อ่ะ เค้าขอโทษนะ ที่ทำได้ไม่เป็นอย่างที่หวังอ่ะ" ผมขอโทษกับเมีย
"บ้า...ไม่ต้องคิดมากมีน เค้าไม่ได้โกรธอะไรซักหน่อย" มิ้นตอบกลับมาราวกลับว่าเธอไม่ได้คิดอะไรถึงเรื่องนี้แล้ว
แต่ผมก็ยังคงอธิบายต่อไป ซึ่งมิ้นก็ยังให้คำตอบกลับมาเหมือนเดิมว่าผมไม่ต้องคิดมาก พร้อมกับตัดบท
"เออนี่มีน เอกเค้าขอนัดคุยเรื่องงานอีกรอบอ่ะ" เธอตัดบทพร้อมกับเอาเจ้าเอกเข้ามามีส่วนร่วม
ผมเกิดอาการหัวเสียหน่อยๆ ที่กำลังคุยเรื่องเราสองคนแล้วโดนเบรคด้วยเรื่องไอ้เอก

"ที่รักอย่าเพิ่งพูดถึงไอ้เอกมันสิ คุยเรื่องของเราสองคนก่อน" ผมเข้าไปอ้อน พร้อมกับกวดนัวเนียเธอ
"ปล่อยเรื่องของมันไปก่อน เดี๋ยวเค้าทำให้ที่รักลืมเรื่องมันเองนะ"
ผมกำลังจะเข้าไปจูบเมียผม แต่ก็ต้องตกใจเพราะเธอเบรคผมเอามือดันหน้าอกผมไว้ก่อน

เธอก็ค่อยๆเดินไปทางในครัว ปล่อยให้ผมทำหน้างงว่าเธอจะทำอะไร

แล้วก็มีเงาคนตัวใหญ่ออกมาจากในครัว มิ้นเอามือสองมือไปวางบนหน้าอกนั้น เป็นไอ้เอก!!! พอผมเห็นมัน ไอ้เอกก็เอามือมาจับก้นเมียผม ข้างขวามันจับกระโปรงเมียผมดึงขึ้นพร้อมกับดึงติดกางเกงในเธอรั้งเข้าร่องก้นขึ้นมาด้วย ส่วนอีกข้างก็ขยำบีบแก้มก้นซ้ายของเธอ

"มีน!!!...."

"มีน ทำให้เค้าลืมไม่ได้หรอก......"

มิ้นพูดพร้อมกับหันมาหาผมด้วยสายตาเย็นชา โดยที่ตอนนี้ไอ้เอกกำลังเอามือขยำแก้มก้น พร้อมกับบีบคลึงดันขึ้นมาจนบวมเป่งเป็นลูก...