ธามเดินออกจากลานหินด้วยความระแวง สายตาของเขาจับจ้องไปยังเงาปราณสัตว์ที่ล่องลอยอยู่รอบกาย พวกมันดูเป็นซากที่เคลื่อนไหวได้ ไม่สมประกอบ และมีเพียงไอปราณสีเทาทึมๆ ที่รวมตัวกัน

ทันใดนั้น กระต่ายตัวใหญ่ ตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้เขาที่สุดก็กระโดดไปมาอย่างเชื่องช้า มันหันมาทางธาม ดวงตาของมันเป็น แสงสีแดงจ้า สองจุด มันเหมือนเพิ่งจะ เห็นธาม เป็นครั้งแรก ร่างนั้นชะงัก แล้ว อ้าปากกว้าง ก่อนจะ รีบกระโจน เข้ามาหาธามด้วยความเร็วที่เหนือความคาดหมาย

ธามตกใจจึง ปัดออกไป โดยสัญชาตญาณ

เปรี๊ยะ ๆ แปร๊บ ๆ ฟู่!

ความรู้สึกเหมือนถูก ไฟฟ้าช็อต แล่นเข้าสู่แขนของธาม ผิวหนังมีรอยไหม้ เล็กน้อย ไอปราณรอบแขนของเขาเกิดการสั่นไหว อย่างรุนแรง ส่วนเจ้ากระต่ายปราณนั้น กระเด็นไปไกล รูปร่างของมัน แหว่งหายไป บางส่วน และแน่นิ่งไปในที่สุด ธามตกใจจนต้อง ถอยตัวออก มาเล็กน้อย

"อะไรวะเนี่ย!" เขาอุทานด้วยความตระหนก

บทเรียนจากการปะทะ

ปราณสัตว์ตัวอื่นๆ เหมือนจะ เห็นธามแล้ว พวกมันเริ่มมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งในรูปร่างของแมวที่บิดเบี้ยว หมาที่ไม่สมประกอบ หรือแม้กระทั่งนกที่ปีกขาด ความสยดสยอง เริ่มคืบคลานเข้ามา

ธาม โคจรปราณไปทั่วร่างอย่างรีบเร่ง จนกระแสปราณ ล้นออกมาจากร่างกาย  ห่อหุ้มตัวเขาเอาไว้

ด้วยความเยอะของพวกมัน บางตัวก็กระโจนมาหาเขาจนธาม หลบไม่ทัน เขาจึง เอามือปัดอย่างแรง

เปรี๊ยะ ๆ ๆ ฟู่!

เจ้าตัวนั้นกระทบกับ ปราณที่ล้นออกมาจากร่างกายเขา ธามเตรียมใจรับความเจ็บปวด แต่คราวนี้ เขาไม่เจ็บเลย เจ้าสิ่งนั้นปะทะกับ ปราณของเขา ไม่ใช่ร่างกาย เขาสัมผัสได้จากการสั่นไหวของปราณที่แผ่ออกมา และเข้าใจทันทีว่า เมื่อสักครู่ที่เขาเจ็บตัวนั้น ปราณของเขาที่โคจรอยู่ในร่างกาย เกิดปฏิกิริยาปะทะกับพลังงานของสิ่งนั้นโดยตรง ผลกระทบจึงส่งไปถึงร่างกายจริงๆ

เมื่อเจ้าภูตพรายนั้นโดนมือธามปัดออกไปอย่างรุนแรง ร่างของมันก็สลายไป กลายเป็น พลังปราณธาตุไม้ดิบๆ ที่บริสุทธิ์และทรงพลังอย่างประหลาด ธามที่เปิดปราณดูดซับไอปราณจากรอบข้างเพื่อเพิ่มพลังในการเคลื่อนไหวอยู่แล้ว จึง ดูดซับปราณนั้นเข้าไปอัตโนมัติ และมันทรงพลังกว่าไอปราณจากต้นไม้ใบหญ้า หรือสิ่งต่างๆ รอบๆข้างมาก ปราณนี้มีพลังใกล้เคียงกับที่เขาได้รับจากมิลินด้วยซ้ำ

เมื่อธามรู้ถึงกลไกนี้ เขาจึง เร่งส่งพลังจากตันเถียนไปยังทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว จนปราณ ล้นออกมาเป็นเสมือนเกราะป้องกัน แล้ว วิ่งพุ่งไปด้านหน้า มือทั้งปัดทั้งเตะ เจ้าสิ่งเล็กๆ นั้น สลายกลายเป็นธาตุ และถูกเขา ดูดซับไปเรื่อยๆ ปราณสะสมของธามก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

แบบนี้มันก็ดีสิ! ธามคิดด้วยความตื่นเต้น ได้ปราณเพิ่มรวดเร็วกว่าการดูดซับจากสิ่งแวดล้อมรอบข้างเยอะเลย

จากวิ่งหนีกลายเป็น วิ่งไล่ เจ้าสิ่งเหล่านั้นเหมือนจะพอมีสัญชาตญาณตอบรับอยู่บ้าง พวกมันจึงเริ่ม หนี ธามวิ่งไล่ตามไปยังส่วนต่างๆ ด้วยความรวดเร็ว จนเวลาผ่านไปสักพัก เขาจึงตัดสินใจจะกลับที่พัก

ธามวิ่งไปยังประตูทางออกเพื่อขึ้นรถ แต่เขาก็ต้องเจอสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ามีลักษณะคล้าย สิงโต ตัวใหญ่ แต่เมื่อมองดีๆ ก็รู้ว่าไม่ใช่สิงโตธรรมดาแน่นอน เพราะสัตว์ชนิดนี้ไม่มีในบริเวณนี้ รูปร่างของมันเหมือน ภาพวาดรูปปั้นสิงโตจีน ที่ตั้งอยู่ในศาลเจ้า แต่ทำไมมันไม่จางหรือกึ่งโปรงใสเหมือนภูตตัวเล็กๆ ก่อนหน้า แต่ภาพมัดชัดมากเหมือนเป็นวัตถุจริงๆ  มันหันมาทางธามด้วย ดวงตาสีแดง และ พุ่งมาหาเขาทันที

ธาม กลิ้งหลบ อย่างรวดเร็ว

ตูม!

จุดที่สิงโตปราณตะปบลงไปนั้น พื้นดินกระจายออก เป็นร่องลึก ธามรู้สึก กังวล แล้ว เพราะเจ้ากระต่ายหรือภูตที่เกิดจากปราณตัวเล็กๆ นั้นไม่ส่งผลกับวัตถุ แต่ตัวนี้สามารถทำลายพื้นดินได้ ธามหลบแล้ววิ่งหนี แต่มีสิงโตปราณ อีกตัว ดักเขาอยู่ เขาจึงโยกหลบไปอีกทาง อีกตัวก็ไล่ตามเขา

ธามวิ่งไปมาจนถึงทางออก สิงโตปราณตัวแรกตามมาเกือบจะทัน และ เงื้อมมือตะปบ ลงมา ธามเร่งพลังปราณด้วยความพยายามสุดชีวิต ปราณธาตุกลาง ของเขารวมตัวที่แขนจนเป็น แสงสว่างวาบ

เปรี้ยง!

ทั้งปราณของเขากับอุ้งมือเจ้าสิ่งนั้น ปะทะกันจนเกิดแรงระเบิด ที่รุนแรงพอสมควร ธาม กระเด็นออกไปนอกศาลเจ้า ส่วนเจ้าสิงโตปราณได้รับบาดเจ็บที่อุ้งเท้าของมัน มันถอยไปเล็กน้อยและทำท่าจะกระโจนตาม แต่ดูเหมือนมันจะ ออกมาพ้นเขตศาลเจ้าไม่ได้ ราวกับถูกกำหนดให้อยู่แต่ในบริเวณนั้นเท่านั้น

ธามกระเด็นออกมา เนื้อตัวมอมแมม แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก เขาหอบหายใจแล้วเดินไปยังรถที่อยู่ไม่ไกล เขามองไปรอบๆ แล้วก็ไม่มีตัวอะไรตามมา เขาจึงไปที่รถเพื่อจะได้กลับที่พัก

แต่ปรากฏว่าเมื่อไปถึง กลับมี ไอปราณสีซีดรูปร่างมนุษย์ ตนหนึ่งล่องลอยวนไปมาอยู่ตรงรถของเขา

จะว่ารูปร่างมนุษย์ก็ไม่เชิง เพราะรูปร่างมัน บิดเบี้ยว ใบหน้า บวมอืด สภาพเหมือน ศพที่ไม่สมประกอบ มันเหมือนรับรู้ว่าธามอยู่ตรงนั้น มันหันมาโดยที่เท้าไม่ได้ติดพื้น แล้ว กรีดร้อง พร้อมพุ่งมา ดวงตาแดงก่ำ เบิกโพรง

ธามไม่ได้กลัวมากนัก เพราะเขาพอจะเดาได้ว่ามันคงไม่ต่างจากหมาแมวกระต่ายในศาลเจ้า ไอปราณมันไม่ชัด และไม่หนักแน่นเหมือนเจ้าสิงโตจีน ธามเร่งปราณไปที่หมัดและขา เตรียมตัวซัดเต็มแรง

แต่ยังไม่ทันจะได้ปะทะ เจ้าสิ่งนั้นเหมือนถูก เชือกปราณสีเขียว จับไว้ แล้วก็ สลายกลายเป็นไอ ปราณขุ่นมัว แล้วสลายไปในอากาศ

ธามยังคง งง ว่ามันสลายไปไหนกำลังจะมองตาม เชือกสีเขียวนั้น

"ธาม... มาทำอะไรตรงนี้ลูก"

ธามหันไปมองต้นเสียง ป้าหญิง ยืนอยู่ตรงนั้น ธามมองอย่างระแวงเล็กน้อย แต่เมื่อเพ่งดูแล้วก็ไม่ใช่ภูตผีหรือปราณเปล่าๆ แต่เป็นคนจริงๆ

ธามเรียกกลับ "ป้าหญิง! ป้ามาได้ยังไง"

"ป้าก็เอารถมาสิคับ" ป้าหญิงตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดูปนเป็นห่วง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ "ว่าแต่ธาม... มาทำอะไรที่นี่ แล้วธามเห็นเจ้าพวกนี้ด้วยเหรอ?" ป้าหญิงถามด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

ธามพยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจายจากการปะทะและการปรากฏตัวของป้าหญิง ก่อนจะตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

"ครับ ผมมาฝึกตามตำราที่ป้าให้อ่ะครับ"

ป้าหญิงขมวดคิ้วแน่น สีหน้าจริงจังจนน่ากลัว "ตำราอะไร? ตำรายา ที่ป้าให้ไป นั่นน่ะเหรอ? หนูไปฝึกส่วนไหนของมัน? ตำรายา กับออกกำลังทั่วไป มันไม่มีเรื่องแบบนี้ นะ ไหนๆ ตำราอยู่ไหน?"

ธามรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มไม่ปกติแล้ว ป้าหญิงดูประหลาดใจอย่างแท้จริง แสดงว่าเรื่องที่เขาต้องถอดรหัสค่าพายเพื่อค้นพบวิชาฝึกปราณนั้น ป้าหญิงไม่รู้เรื่อง ธามขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตัดสินใจ ตอบไปว่า

"ผมก็ไม่รู้ครับ ผมก็ทำตามที่ตำราบอกครับ ออกกำลังกายตามนั้น แต่ตั้งแต่ที่ผมอยู่กับป้าบ่อยๆ ผมก็เริ่มมองเห็นอะไรแปลกๆ นะครับ" ธามอ้างอิงถึงความสัมพันธ์ของเขากับป้าหญิง ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาแข็งแกร่งผิดปกติ และน่าจะใช้เป็นข้ออ้างได้

พร้อมกับยื่นตำราไปให้ป้าหญิง แล้วชี้ไปที่รูป จุดปราณ ในหน้าที่เขาเปิดดู

ป้าหญิงคว้าตำราไปดูอย่างรวดเร็ว เธออ่านตรงส่วนนั้นที่ธามเองก็อ่านไม่ออก เธออ่านไป พยักหน้าไป อย่างครุ่นคิด "ธามฝึกมาถึงนี่ ไวมากนะลูก" ป้าหญิงเงยหน้ามองธามด้วยสายตาสำรวจอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมองตำราซ้ำ ก่อนจะ จับมือธาม เพื่อสัมผัสถึงกระแสพลัง จากนั้นก็ยื่นตำราคืนให้

"คราวหลัง อย่ามาที่นี่กลางค่ำกลางคืนคนเดียว นะมันอันตราย ไอ้ตัวเมื่อกี้มันเป็นภูตร้าย มันฆ่าคนได้นะธาม ยิ่งหนูมีปราณไหลเวียนแบบนี้ ยิ่งตายได้ง่ายๆ เลยนะ ระวังหน่อยป้าเป็นห่วง"

ป้าหญิงบ่นยาวเหยียดด้วยท่าทีที่แสดงถึง ความเป็นห่วงอย่างจริงใจ ราวกับเป็นแม่ของเขาเอง "แล้วนี่ไปถึงระดับไหนก็ไม่รู้ ถ้าสงสัยมาถามป้านะคราวหลัง ไป! ไป! ไปขึ้นรถ!"

ทันใดนั้นเอง ก็มี เสียงคำรามดุดัน ดังออกมาจากภายในศาลเจ้า ป้าหญิงหันไปที่ศาลเจ้า แล้ว ตวาดออกไปเป็นภาษาจีน เสียงกังวานและทรงพลังจนน่าตกใจ
"小黑! 小白! 噤声! 回你们的位置上去! 去!

"เสี่ยวเฮย! เสี่ยวไป๋! เงียบเดี๋ยวนี้! ไปประจำที่ของเจ้า ไป!!!"

ความปั่นป่วนในศาลเจ้า เงียบลงกะทันหัน ราวกับถูกกดทับด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น

ป้าหญิงหันกลับมามองธามที่กำลังยืนมองนางด้วย ความสับสน สุดขีด ป้าหญิงรีบ จูงมือธาม แล้วบอกว่า "ไปๆ เดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟังทีหลัง"

ธามกำลังจะเดินไปขึ้นรถของตัวเอง แต่ป้าหญิงห้ามไว้ "ไม่ต้องแล้ว ไปรถป้านี่แหละ รถธามตอนนี้ไม่ปลอดภัย เดี๋ยวป้าให้คนมาจัดการให้ เอากุญแจวางไว้บนหลังคารถได้เลยนะ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวป้าให้คนเอาไปจอดหน้าหอพักให้"

ธามมองด้วยความงุนงง แต่ป้าหญิงรีบ จูงมือธามไปยังรถของเธอ ที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก

Bentley Bentayga ที่เงางามหรูหรา คนขับรถในชุดสุภาพรีบลงมาเปิดประตูให้ ธามก้าวเข้าไปนั่งในรถด้วย พร้อมสติที่ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
สิงโตจีนในศาลเจ้าว่าน่าตกใจแล้ว ธามตกใจป้าหญิงมากกว่า! ภาพของ แม่บ้าน ที่ต้องออกไปทำงานหาเงินเลี้ยงลูกเพราะสามีติดเหล้า มันขัดแย้งกับภาพของผู้หญิงที่เพิ่งตวาดภูตผีได้อย่างน่าเกรงขาม และรถ Bentayga ที่เขากำลังนั่งอยู่นี้อย่างสิ้นเชิง วันก่อนไปที่บ้านยังไม่เจอคันนี้เลยเนี่ย

________________________________________

รถนายจ้างป้านั่นแหละ อย่าไปคิดมาก

ปล.สองตอนติดกันนะถ้ารวบตอนเดียวมันยาวไป แถมไม่มีฉากเยสด้วยวันนี้

ป้าหญิงออกไปทำงานเพื่อสืบหาตำรารึเปล่า ส่วนธามเหมือนเป็นผลพลอยได้ ดูแกไม่ได้ตื่นเต้นเรื่องปราณของธามมาก

ป้าหญิงน่าจะเริ่มตงิดๆแล้วนะว่าธามไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด

สนุกครบรส

ตื่นเต้น น่าติดตามมากๆ

รอดูว่าป้าหญิงจะบิดออกรูไปไหน ธามสงสัยสุดไปแล้ว

แสดงว่า แม้แต่ป้าหญิงเองก็ไู่้ถึงความลับในตำราที่ให้ธามไป

ป้ร เริ่มกังวล

ป้าหญิงเป็นใคร เบืื้องหลังมาจากไหน ลึกลับไปหมด เหมือนนักล่าวิญญาณเลย

กว่าป้าหญิงจะมา ธามก็งม อยู่นาน เตลิดไปกับพลังจนจะกลายเป็นพวกหื่นกามควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว จากพระเอกจะกลายเป็นโรคจิตหื่นกามเอาน่า แถมคัมภีรยา ไหงกลายเป็น ฝึกจอมยุทฑ์ อีก  มาไขข้อสงสัยเร๋วๆป้า

ป้าหญิงมีความลับที่ยังบอกธามไม่ได้อีกเยอะ

ป้าเองก็มิรู้ถึงความสำคัญของตำรานี้เช่นกัน