แฟนฟิคอีกเรื่องจากนิยายจีนชื่อดัง จอมยุทธภูติถังซาน โดยเรื่องนี้จะเป็นเรื่องสั้นไม่กี่ตอนจบนะครับ ผมอ่านแล้วรู้สึกสนใจเลยหยิบมาแปลคั่นอารมณ์ และแน่นอนว่าเรื่องนี้ก็ NTR

----------------------------------------------------------------

ตอนทั้งหมด
Soul land ความผิดพลาดของเสี่ยวอู่
ตอนที่ 1 :กำลังอ่าน
ตอนที่ 2 : ในกลุ่มลับ


อสูรพลิกฟ้า NTR
ตอนที่ 1 คำเชิญของราชินีมาร
อ่าน :
ตอนที่ 2 คำตอบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์
อ่าน :
ตอนที่ 3 สุนัขของจักรพรรดินี
อ่าน :
ตอนที่ 4 ปรมันตร์สิ้นท่า
อ่าน :
ตอนที่ 5 แดนลำนำเหมันต์
อ่าน :
บทที่ 6 ปิงหยุนผู้ร่วงหล่น
อ่าน :
บทที่ 7 วาสนาเทพอัคคี
อ่าน :
บทที่ 8 หั่วพั่วหยุนชำระแค้น
อ่าน :
บทที่ 9 ความอื้อฉาวของจักรพรรดินิปีศาจน้อย
อ่าน :
บทที่ 10 การตัดสินใจของมู่เซวียนหยิน
อ่าน :
บทที่ 11 เกลี้ยกล่อมหมาป่าสวรรค์
อ่าน :
บทที่ 12 พิธีสถาปนา
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/7/2567)
บทที่ 13 พ่อและลูกสาว
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/8/2567)
บทที่ 14 สองดรุณีหนึ่งผู้เฒ่า
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/9/2567)
บทที่ 15 ไฉจือสิ้นพรหมจรรย์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/10/2567)
บทที่ 16 หมาป่าสวรรค์ที่เปลี่ยนไป
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/11/2567)
บทที่ 17 มู่เซวียนหยินxฉืออู่เหยา
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/12/2567)
บทที่ 18 แรกสัมผัสอู๋ซิน
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/1/2568)
บทที่ 19 คำสารภาพของใต้หล้าอันดับเจ็ด
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/2/2568)
บทที่ 20 เฟิงเสวี่ยเอ๋อร์ผู้ว่าง่าย
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/3/2568)
บทที่ 21 ทายาทหมาป่าสวรรค์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/4/2568)
บทที่ 22 มารยาปรมันต์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/5/2568)
บทที่ 23 นารีแพทย์ ซูหลิงเอ๋อร์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/6/2568)
บทที่ 24 บิดามารดาของหยุนเช่อ
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/7/2568) 
บทที่ 25 คำสารภาพและการล่อลวง
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/8/2568) 
บทที่ 26มารดาออกศึก
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/9/2568)
บทที่ 27 มู่หยูโหรวสมปรารถนา (ล่าสุด)
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/10/2568)

เนื้อหาในเว็บผมจะอัพเดทให้เดือนละตอนนะครับ ทุกวันที่หนึ่งของเดือน ส่วนในกลุ่มลับจะอับลงทุก 1-3 วันจนกว่าจะทันต้นฉบับ
ใครอยากเข้ากลุ่มลับสามารถแอดมาพูดคุยได้ที่ FB : Art atowai 
ค่าเข้า 150 บาท และอ่านได้ล่วงหน้าแบบไม่ต้องรอนาน
[/size]

--------------------------------------------------------------------------------------------

ภาพประกอบจินตนาการ

(เสี่ยวอู่)

--------------------------------------------------------------------------------------------
Soul land : ความผิดพลาดของเสียวอู่ 1

     "พี่ซาน วันนี้ท่านมีเวลาว่างไปโลกมนุษย์รึไม่? ครั้งล่าสุดที่เราได้ไปเที่ยวเล่นกันก็นานมากแล้ว"
   
     ผู้กล่าวคือเสี่ยวอู่ เสี่ยวอู่เป็นภรรยาของถังซาน นางได้รับตำแหน่งเทพร่วมกับถังซานและเข้าสู่แดนเทพมาได้พักใหญ่
นางยังคงสวมชุดกระโปรงยาวพลิ้วสีขาวชมพูดุจเดียวกับยามอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์ เกศามีเปียแม่งป่องถักเรียงมาถึงข้อเท้า ร่างบางมีความสูงราว 170 เซนติเมตรและมีรูปร่างผอมเพรียว มีขาที่งดงามเรียวยาวกว่า 70 เซนติเมตร
   
     เสี่ยวอู่จับมือใหญ่ของถังซานและเขย่าเบา ๆ เปียแม่งป่องของนางแกว่งไปมาตามร่างกายอย่างน่าดูชม กาลเวลาไม่อาจทิ้งร่องรอยของอายุไว้บนร่างของเสี่ยวอู่ผู้ได้รับสถานะเทพแม้แต่น้อย แก้มของนางเนียนละเอียดบอบบางราวกับจะแตกหักด้วยการสัมผัสแผ่วเบา ดวงตากลมโตเปล่งประกายมีชีวิตชีวา รูปกายสมสัดส่วนได้รูปราวกับถูกธรรมชาติปั้นแต่งขึ้นมาอย่างประณีต
   
     ถังซานลูบศีรษะเสี่ยวอู่อย่างทะนุถนอม
   
     "ก็ได้ ก็ได้ ข้าสมควรมีเวลาว่างในอีกสองวัน พวกเราถือโอกาสไปเดินเล่นในโลกมนุษย์กัน"
   
     "ประเสริฐ!! พี่ซานของข้าดีที่สุดในโลก!!"
   
     เสี่ยวอู่กระโดดไปมาอย่างดีใจ จูบแก้มถังซานคราหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
   
     "คิกคิกคิก พี่ซานรักเสี่ยวอู่ที่สุด เสี่ยวอู่ก็รักพี่ซานมาก ๆ เช่นกัน!!"

     สัมผัสจุดที่เสี่ยวอู่ทิ้งรอยจูบไว้ ถังซานก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุขท่ามกลางเสียงหัวเราะอันเริงร่าของคนรัก
   
     ใช่แล้ว เนื่องจากเขาได้รับตำแหน่งเทพและกลายเป็นราชาเทพ จึงมีหลายสิ่งหลายอย่างให้จัดการ ไม่ทราบว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาและเสี่ยวอู่ได้ใช้เวลาด้วยกันสองต่อสอง กระทั่งถังซานก็ลืมไปแล้ว เคราะห์ดีว่าช่วงนี้สถานการณ์ในแดนเทพค่อย ๆ ทรงตัว ในที่สุดเขาก็มีเวลาได้ใช้ร่วมกับคนรักที่เคียงข้างกันมาตลอด แบ่งปันความทุกข์และสุขร่วมกัน ยอมสละแม้กระทั่งชีวิตเพื่อช่วยให้เขาอยู่รอด

   
........


     ในจักรวรรดิเทียนโต้ว บนหอคอยสูงของสถาบันสื่อไหลเค่อ เสี่ยวอู่และถังซานกลับมาที่สถาบันสื่อไหลเค่อเพื่อรำลึกความทรงจำในอดีตหลังจากห่างหายไปนานนับ เสี่ยวอู่เอนกายลงบนไหล่ของถังซาน จ้องมองต้นไม้และภูเขาอันคุ้นเคยเบื้องหน้า ราวกับได้ย้อนไปสมัยที่นางและถังซานฝึกฝนด้วยกันพลางต่อสู้ดิ้นรน
   
     "พี่ซาน คงจะดีไม่น้อยเลยนะหากเราหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ได้"
   
     มองลงไปที่ใบหน้าทรงเสน่ห์และไร้เดียงสาของเสี่ยวอู่ ถังซานก็บีบจมูกของเสี่ยวอู่อย่างรักใคร่
   
     "เจ้าพูดอะไรกัน...เด็กโง่ พวกเรามีสิ่งที่ต้องทำมากมาย"
       
     ฟังวาจาแสนเที่ยงตรงของถังซาน เสี่ยวอู่ก็เม้มริมฝีปากของนางอย่างโกรธขึง
   
     "พี่ซาน ท่านต่างหากที่โง่...โง่มาก ๆ"
   
     ครั้นมองดูการแสดงออกอันใสซื่อและน่ารักของภรรยาผู้อ่อนหวานของตน หัวใจของถังซานก็เต้นระรัว อดใจไม่ไหวจนต้องก้มหน้าลงและจุมพิตริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มของเสี่ยวอู่เบา ๆ
   
     "อือ.."เสี่ยวอู่ซึ่งถูกถังซานจู่โจมหน้าแดงทันควัน"พี่ซาน ท่านทำอะไรของท่าน เดี๋ยวมีคนเห็น"
   
     ถังซานยิ้มเล็กน้อย ลูบผมซึ่งมีเปียแม่งป่องของเสี่ยวอู่อย่างอ่อนโยน
   
     "จะเป็นไปได้ยังไง พี่ซานของเจ้าเป็นถึงราชาเทพ ไม่มีทางที่ใครจะเห็นเรา"
   
     "ฮึ่ม พี่ซานชั่วร้ายยิ่ง"
   
     ระหว่างที่ถังซานและเสี่ยวอู่กำลังพลอดรักกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงส่งผ่านอากาศมาถึงหูของถังซาน เมื่อเขาได้ยิน สีหน้าผ่อนคลายของถังซานก็ค่อย ๆ กลายเป็นจริงจัง สุดท้ายเขาก็ขมวดคิ้วแน่น

     "เกิดอะไรขึ้นพี่ซาน?"

     เสี่ยวอู่ยื่นมือออกมานวดขมับของถังซานเบา ๆ และถามอย่างกังวล
   
     "ไม่มีอะไร เกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อยในแดนเทพ ไว้ข้าค่อยจัดการทีหลังก็ได้"
   
     แม้ว่าถังซานจะเคร่งเครียด แต่เขาก็ตอบเหมือนไม่สนใจ
       
     "อย่าโกหกข้า พี่ซาน มันเป็นเรื่องใหญ่ใช่รึไม่?"
   
     เนื่องจากอยู่กับถังซานมานาน เสี่ยวอู่จึงเข้าใจนิสัยของถังซานดี เขาไม่อยากให้ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตามลำพังกับนางต้องหายไปเพราะกิจธุระบนแดนเทพ
   
     "ไปเถอะพี่ซาน ทำสิ่งที่ท่านต้องทำ"
   
     เสี่ยวอู่ไม่อยากทำให้ถังซานต้องเสื่อมเสียเพราะเรื่องส่วนตัว
   
     "แต่เสี่ยวอู่ ข้าสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับเจ้าวันนี้..."ถังซานสบตาเสี่ยวอู่ด้วยใบหน้าลังเล
   
     "ไม่เป็นไร พี่ซานอยู่กับข้ามานานแล้ว วันนี้เสี่ยวอู่พอใจมาก"เสี่ยวอู่ยิ้มกว้างและมองถังซานด้วยความรัก"ท่านไปเถอะพี่ซาน เสี่ยวอู่สามารถเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์ตามลำพังได้"
   
     "แต่ว่า..."ถังซานมีหลายสิ่งที่อยากพูด แต่ปากของเขาถูกฝ่ามือนุ่มของเสี่ยวอู่อุดไว้
   
     "พี่ซาน ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า...อย่าลืมว่าข้าก็เป็นเทพคนหนึ่ง"เสี่ยวอู่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
   
     ยามเห็นแววตาอันแน่วแน่ของภรรยาที่รัก ถังซานก็ไม่ขัดข้องอีกต่อไป เขาก้มหน้าลงและจูบหน้าผากเสี่ยวอู่เบา ๆ "รอข้า" จากนั้นถังซานก็กลายเป็นแสงและหายตัวไปบนท้องฟ้า
       
     เฝ้ามองถังซานที่หายไปราวกับภาพฝัน แววตาของเสียวอู่ก็เซื่องซึมเล็กน้อย

     "เป็นเช่นนี้ตลอดเลย ทุกครั้งต้องมีเรื่องมาก่อกวน"

     เสี่ยวอู่กล่าวกับตัวเองอย่างไม่ชอบใจ
   
     "แค่คนเดียวก็ได้ ข้าคนเดียวจะเป็นไร แค่ลองไปหาที่เล่นสนุก ๆ เป็นการชดเชย"
   
     เอ่ยจบ เสี่ยวอู่ก็กลายเป็นแสงและหายตัวเข้าไปในเมือง

   
...

   
     ยามราตรีในโรงเตี้ยมธรรมดาที่ไม่โดดเด่นในเมือง
      
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
   
     พร้อมกับเสียงเคาะ ควันจาง ๆ ลอยไปที่หน้าต่าง จากนั้นหน้าต่างที่ปิดสนิทของห้อง ๆ หนึ่งก็เปิดออก
       
     "ข้ามั่นใจว่าเห็นยัยนั้นเข้ามาพักในห้องนี้"
   
     คนแคระตัวเตี้ยผิวดำบุกเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้
   
     "มองผ่าน ๆ ยังงดงามปานนั้น ขอข้าดูให้ชัด ๆ หน่อยเถอะ"คนแคระเดินไปที่เตียงอย่างมุ่งร้าย
   
     ภายใต้แสงจันทร์นวลตา เสียวอู่กำลังนอนหลับอย่างสงบประหนึ่งเทพธิดา รูปร่างที่งดงามของนางถูกอาบย้อมด้วยแสงจันทร์ราวกับนางฟ้าที่เสด็จมายังโลก ความสวยของนางโดดเด่นจนทำให้ผู้คนบังเกิดความลุ่มหลงเพียงแต่เหลือบมอง
   
     "โอ้ว เป็นสินค้าคุณสภาพสูงจริงแท้ ครานี้ข้าพบสมบัติเข้าแล้ว"
   
     พินิจใบหน้าที่เลิศล้ำของเสี่ยวอู่ คนแคระก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น คนแคระขยับมือดำมะเมื่อมของตนออกมา ก่อนจะลูบไล้ขาเรียวเล็กและตึงแน่นของเสี่ยวอู่อย่างหยาบโลน
   
     "งดงามมาก"คนแคระยกมือสัมผัสตามท่อนขาเสียวอู่โดยไร้ซึ่งความเกรงใจ เขาก้มหัวลงและแลบลิ้นออกมา บรรจงเลียขาเสียวอู่ทีละน้อย
   
     "อึก..."
   
     คนแคระจับเท้าของเสียวอู่เข้าปากราวกับจะกลืนกิน เขาเลียนิ้วเท้าอันเรียบเนียนของนางอย่างละเมียดละไม เสมือนว่าได้ลิ้มรสอาหารที่โอชะที่สุด ใช้ชิวหากวาดเกลี่ยทุกซอกนิ้วของเสียวอู่ ไม่ต่างกับเครื่องทำความสะอาดที่ตะกละตะกลาม พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมสูดดมกลิ่นหอมของเท้าหยกที่ลอดผ่านถุงน่องเข้าไปจนชุ่มปอด
       
     ถัดมาคนแคระก็รุกรานขึ้นจากข้อเท้าไปตามขาอันเรียวยาวของเสี่ยวอู่ เลียน่องนุ่มที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ไปจนถึงต้นที่ข้าแข็งแกร่ง ทรงพลัง ทว่าอวบอัดผึงผาย
   
     น้ำลายที่มีกลิ่นเหม็นโฉ่ทิ้งร่องรอยไปบนขาอันขาวเนียนของเสียวอู่ทุกตารางนิ้ว
   
     "อ่า...ดีจริง ๆ...ข้าทนไม่ไหวแล้ว"
   
     ในที่สุดคนแคระก็ไม่อาจควบคุมตนเอง จัดแจงถอดกางเกงออก และควักแกนกายที่ยาวเกือบหนึ่งไม้บรรทัด ทั้งยังหนาเท่าแขนออกมา
   
     มือทั้งสองจับข้อเท้าเล็ก ๆ และละเอียดอ่อนของเสี่ยวอู่ ก่อนจะวางเท้าซ้ายและขวาประกบกับแท่งเนื้อตัวเอง เขาขยับท่าทางให้เข้าที่ เมื่อฝ่าเท้าอันอ่อนละมุนของเสี่ยวอู่ประสานกัน เกิดเป็นร่องที่ตอดรัดและคับแน่น ช่วยให้คนแคระได้สาวเข้าสาวออกอย่างเพลิดเพลิน
   
     "ฮ่าห์...ฮ่าห์...เป็นเท้าที่ดีมาก...รู้สึกดียิ่ง"
   
     คนแคระหอบหายใจ เครื่องเพศที่แข็งและยาวบนร่างกายส่วนล่างกระตุกเป็นระยะ มีของเหลวสีใสไหลซึมออกมาจากส่วนปลาย ภายใต้การกระตุ้นที่รุนแรงของรูเท้าอันคับแน่น ความเสียวซ่านที่ได้รับนั้นใกล้จะถึงขีดจำกัด ส่งผลให้จิตใจของคนแคระขาวโพลน

     "สุดยอด... !"
   
     คนแคระร่างสั่นสะท้าน  กล้ามเนื้อกระตุกด้วยความยินดีจนเสมือนล่องลอย เขายืดเอวและหน้าท้องให้ตั้งตรงเป็นไม้บรรทัด ก่อนจะหลั่งน้ำเชื้อจำนวนมากไปที่เท้าหยกคู่งาม ของเหลวสีขาวข้นมากมายกระเด็นราดไปบนเท้าของเสี่ยวอู่ กระทั่งขาก็แปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นกาม ยังผลให้ถุงน่องสีชมพูอ่อนหวานของเสี่ยวอู่เต็มไปด้วยคราบราคะ
   
     "แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก..แฮ่ก...ดีมาก เท้าของเจ้าช่างดีเลิศ"
   
     คนแคระอ้าปากค้างและหลั่งน้ำบุรุษหยดสุดท้ายลงบนถุงน่องเสี่ยวอู่ ครั้นเห็นเรียวขาของเสี่ยวอู่เต็มไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของตัวเอง คนแคระก็พยักหน้าอย่างชอบใจ เขาหันกลับไปหยิบปลอกคอประหลาดออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ
   
     ในฐานะทวยเทพ เสี่ยวอู่ได้สติตั้งแต่คนแคระบุกเข้ามาคราแรกแล้ว เหตุผลที่นางนอนสงบอยู่บนเตียงโดยแสร้งทำเป็นไร้สติส่วนหนึ่งก็เพราะความเบื่อหน่าย นางอยากรู้ว่าเจ้าโจรถ่อยคนนี้จะทำอะไรหลังจากแอบเข้ามาในห้องของนาง
   
     อึดใจแรก วินาทีที่คนแคระเลียเท้าของนาง เสี่ยวอู่บังเกิดจิตสังหารอย่างรุนแรง แต่อาจเป็นเพราะนางไม่ได้ใกล้ชิดถังซานมาเป็นเวลานาน ยามลิ้นแฉะ ๆ ของคนแคระเริ่มโลมเลีย เสี่ยวอู่พลันสั่นสะท้านไปทั่วกาย คลื่นความกระสันบางเบาผุดขึ้นในจิตใจ และไม่ทราบว่าอะไรชักนำความคิด เสี่ยวอู่ตัดสินใจไม่หยุดคนแคระจากการล่วงละเมิดร่างกายของนาง
   
     ต่อมา ยามคนแคระควักแกนกายใหญ่ยักษ์ออกมาสู่โลก ร่างกายของเสี่ยวอู่ซึ่งขาดรสรักหล่อเลี้ยงมาพักใหญ่ก็ไม่อาจควบคุมตัวเอง เพียงแวบแรกนางก็รู้สึกได้ว่าส่วนลับของตนกำลังเปียกชื้นเล็กน้อย
   
     กระต่ายมีความต้องการสูงโดยธรรมชาติ และต้นกำเนิดของนางคือกระต่ายอรชร สัญชาตญาณทางเพศของเสี่ยวอู่แน่นอนว่าหายไปแล้วหลังจากที่นางกลายร่างเป็นมนุษย์ อย่างไรก็ตาม หลังจากขึ้นสู่แดนเทพ ชีวิตรักของเสี่ยวอู่และถังซานค่อนข้างจืดชืดห่างเหิน เนื่องจากถังซานมักจะวุ่นวายอยู่กับงานสำคัญในแดนเทพมากมายจนไม่มีเวลาให้นาง ความต้องการที่ไร้การเติมเต็มจึงปะทุขึ้นในจังหวะที่พบกับแท่งบุรุษที่ใหญ่โตและทรงพลังของคนแคระ
   
     เสี่ยวอู่แกล้งหลับต่อไป นางปล่อยให้คนแคระใช้ขาหยกอันเรียวยาวของนางเป็นช่องทางสำเร็จความใคร่ อึดใจที่แท่งเนื้อร้อนผ่าวของคนแคระสอดเข้ามาระหว่างเท้าของนาง เสี่ยวอู่รู้สึกไม่ต่างกับจิตวิญญาณของนางถูกแผดเผาด้วยความร้อนลวกนี้
   
     รับรู้ได้ชัดเจนว่าคนแคระใช้เท้าที่อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกของนางเป็นดั่งช่องทางรัก มันถูกเขาสาวเข้าสาวออก ของเหลวจากหัวเต่าเริ่มซึมซับลงบนฝ่าเท้านางอย่างไม่จำยอม เสี่ยวอู่รู้สึกว่าร่างกายของนางค่อย ๆ ร้อนผ่าว...จนกระทั่งคนแคระหลั่งน้ำเชื้อออกมาราดรดเต็มขา เสี่ยวอู่ก็ถึงจุดสุดยอดเล็กน้อยในจังหวะที่ไม่ห่างกันมากนัก ของเหลวในช่องคลอดอันมีกลิ่นหอมจรุงของสตรีเอ้อล้นออกมาจนทำให้เป้ากางเกงเปียกชื้นเป็นดวง
   
     หลังจากนั้นพอเห็นคนแคระนำปลอกคอที่มีโซ่ออกมา เสี่ยวอู่สัมผัสได้ถึงอันตรายโดนสัญชาตญาณ ทว่าจิตสำนึกของนางถูกความกระสันเข้ายึดครองไปเกือบครึ่ง นางจึงไม่ได้หยุดทันทีด้วยความหวั่นไหว ยังคงแกล้งทำเป็นหลับ  ยอมให้คนแคระสวมปลอกคอลึกลับไว้บนคอตัวเองอย่างชะล่าใจ
       
     คนแคระแตะปลอกคอและดำเนินการร่ายคาถาบางอย่าง อาจเป็นความมั่นใจในฐานะเทพเจ้า หรือเป็นเพราะความปรารถนาที่จุดไฟแห่งราคะให้ลุกโชนภายใน เสี่ยวอู่จึงไม่คิดต่อต้านหรือหยุดยั้งอีกฝ่าย
   
     ครั้นบทร่ายคำสุดท้ายของคนแคระจบลง คนแคระก็พูดกับเสี่ยวอู่ด้วยรอยยิ้มลามก
   
     "เลิกแกล้งหลับได้แล้วนังตัวแสบ ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นนานแล้ว"
   
     น่าตกใจที่คนแคระมองออกว่านางแกล้งหลับ เสี่ยวอู่ลืมตาขึ้นก่อนจะถาม
   
     "เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าแกล้งหลับ?"
   
     "แม่นาง ข้านอนกับสตรีมานับไม่ถ้วน รู้จักกลิ่นกายของสตรียามมีอารมณ์พุ่งพล่านดี"
   
     เสียวอู่หน้ากระตุกเล็กน้อย
   
     "และเจ้า...ข้าได้กลิ่นสาบสาวของเจ้าตั้งแต่อยู่ห่างออกไปสามถนน ข้าจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเจ้าแกล้งหลับอยู่ น่ากลัวว่าเจ้าคงกระสันแทบตายแล้วตอนข้าใช้เท้านุ่ม ๆ ของเจ้าช่วยตัวเอง"คนแคระพูดพลางสูดดม"เข้มข้นนัก มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่มีกลิ่นราวกับติดสัดเยี่ยงเจ้าเช่นนี้"
   
     "เหอะ ในเมื่อพูดจบแล้ว เจ้าก็ถึงเวลาตายได้"
   
     เสี่ยวอู่จ้องมองอย่างรังเกียจ วิญญาณยุทธ์ของนางส่องสว่างหลังจากเรียกใช้ หมายจะสังหารคนแคระเบื้องหน้าด้วยฝ่ามือเดียว
       
     ทั้งที่ทั้งนั้นต่อหน้าเสี่ยวอู่ที่เจตนาฆ่ารุนแรง คนแคระไม่เพียงไม่ตื่นตระหนกแต่ยังหัวเราะออกมา
   
     "นังร่านเอ๋ย เก็บพลังของเจ้าไว้เถอะ ดูท่าจะยังไม่ตระหนักว่าเจ้าตัดสินใจผิดพลาดแล้ว"
   
     คนแคระคำราม วงแหวนวิญญาณที่อยู่ด้านหลังก็สว่างวาบ
   
     "ทักษะวิญญาณ ควบคุมทาส!!"
   
     เมื่อเห็นว่าคนแคระกำลังจะแสดงทักษะวิญญาณ หัวใจของเสี่ยวอู่ก็เกร็งขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
   
     "ไม่ได้ ข้าต้องสังหารมันทันที"
   
     คิดได้ดังนั้นนางก็ลงมือ แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือทักษะจิตวิญญาณของนางกลับค่อย ๆ อ่อนโทรมลง

     พร้อมกับที่ทักษะวิญญาณของคนแคระใช้งานสำเร็จ พลังของนางก็เหือดหาย วิญญาณยุทธ์กระต่ายอรชรที่ส่องสว่างอยู่เบื้องหลังพลันสลายหายไป
   
     "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าทำอะไรกับข้า? เป็นไปได้ยังไง?"เสี่ยวอู่มองปลอกคอบนร่างอย่างตกตะลึง

     "ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่แล้ว เป็นเพราะปลอกคออันนี้!!"คนแคระยิ้มอย่างหยิ่งผยอง"ข้าเคยเห็นหญิงแพศยามามาก แต่หญิงร่านที่อวดดีเช่นเจ้านับว่าหายากจริง ๆ ปลอกคอนี้คือวิญญาณยุทธ์ของข้า เรียกว่าสายจูงสุนัข ทักษะของมันทำให้สามารถควบคุมผู้หญิงที่สวมปลอกคอได้อย่างสมบูรณ์"
   
     "เป็นไปไม่ได้!!"เสี่ยวอู่พยายามใช้ทักษะวิญญาณอีกครั้ง ทว่าวงแหวนวิญญาณปรากฏขึ้นรอบกายครู่หนึ่งก่อนจะหายไป

     "อย่าดิ้นรนให้เสียเปล่า นังตัวดี ไม่มีผู้หญิงหน้าไหนที่สวมสายจูงสุนัขของข้าแล้วจะขัดขืนได้ เจ้ามีโอกาสแต่แรก เพียงแค่ขัดจังหวะสักเล็กน้อยในตอนที่ข้าสวมปลอกคอ แต่ความมั่นใจของเจ้าก็ทำลายตัวเอง เจ้าไม่ทำอะไรเลยจนข้าใช้ทักษะสำเร็จ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้านี่เกิดมาส่ำส่อนเหมาะแก่การเป็นทาสของข้าชั่วชีวิตจริง ๆ"

     คนแคระออกคำสั่งด้วยรอยยิ้มโรคจิต

     "จงถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกมาและปล่อยให้ข้าเล่นสนุกกับร่องร่าน ๆ ของเจ้า"

     "ฝันไปเถอะ!!"เสี่ยวอู่จ้องมองคนแคระเบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าของคือมือของนางกลับเอื้อมไปลงที่ร่างกายอย่างควบคุมไม่ได้ และบรรจงถอดอาภรณ์รวมถึงกางเกงในที่เปียกชุ่มด้วยน้ำรักออกมา
   
     "เป็นไปได้ยังไง!? รีบหยุดเดี๋ยวนี้!!"

แฟนฟิคอีกเรื่องจากนิยายจีนชื่อดัง จอมยุทธภูติถังซาน โดยเรื่องนี้จะเป็นเรื่องสั้นไม่กี่ตอนจบนะครับ ผมอ่านแล้วรู้สึกสนใจเลยหยิบมาแปลคั่นอารมณ์ และแน่นอนว่าเรื่องนี้ก็ NTR

----------------------------------------------------------------

ตอนทั้งหมด
Soul land ความผิดพลาดของเสี่ยวอู่
ตอนที่ 1 :กำลังอ่าน
ตอนที่ 2 : ในกลุ่มลับ


อสูรพลิกฟ้า NTR
ตอนที่ 1 คำเชิญของราชินีมาร
อ่าน :
ตอนที่ 2 คำตอบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์
อ่าน :
ตอนที่ 3 สุนัขของจักรพรรดินี
อ่าน :
ตอนที่ 4 ปรมันตร์สิ้นท่า
อ่าน :
ตอนที่ 5 แดนลำนำเหมันต์
อ่าน :
บทที่ 6 ปิงหยุนผู้ร่วงหล่น
อ่าน :
บทที่ 7 วาสนาเทพอัคคี
อ่าน :
บทที่ 8 หั่วพั่วหยุนชำระแค้น
อ่าน :
บทที่ 9 ความอื้อฉาวของจักรพรรดินิปีศาจน้อย
อ่าน :
บทที่ 10 การตัดสินใจของมู่เซวียนหยิน
อ่าน :
บทที่ 11 เกลี้ยกล่อมหมาป่าสวรรค์
อ่าน :
บทที่ 12 พิธีสถาปนา
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/7/2567)
บทที่ 13 พ่อและลูกสาว
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/8/2567)
บทที่ 14 สองดรุณีหนึ่งผู้เฒ่า
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/9/2567)
บทที่ 15 ไฉจือสิ้นพรหมจรรย์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/10/2567)
บทที่ 16 หมาป่าสวรรค์ที่เปลี่ยนไป
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/11/2567)
บทที่ 17 มู่เซวียนหยินxฉืออู่เหยา
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/12/2567)
บทที่ 18 แรกสัมผัสอู๋ซิน
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/1/2568)
บทที่ 19 คำสารภาพของใต้หล้าอันดับเจ็ด
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/2/2568)
บทที่ 20 เฟิงเสวี่ยเอ๋อร์ผู้ว่าง่าย
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/3/2568)
บทที่ 21 ทายาทหมาป่าสวรรค์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/4/2568)
บทที่ 22 มารยาปรมันต์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/5/2568)
บทที่ 23 นารีแพทย์ ซูหลิงเอ๋อร์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/6/2568)
บทที่ 24 บิดามารดาของหยุนเช่อ
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/7/2568) 
บทที่ 25 คำสารภาพและการล่อลวง
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/8/2568) 
บทที่ 26มารดาออกศึก
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/9/2568)
บทที่ 27 มู่หยูโหรวสมปรารถนา (ล่าสุด)
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/10/2568)

เนื้อหาในเว็บผมจะอัพเดทให้เดือนละตอนนะครับ ทุกวันที่หนึ่งของเดือน ส่วนในกลุ่มลับจะอับลงทุก 1-3 วันจนกว่าจะทันต้นฉบับ
ใครอยากเข้ากลุ่มลับสามารถแอดมาพูดคุยได้ที่ FB : Art atowai 
ค่าเข้า 150 บาท และอ่านได้ล่วงหน้าแบบไม่ต้องรอนาน
[/size]

--------------------------------------------------------------------------------------------

ภาพประกอบจินตนาการ

(เสี่ยวอู่)

--------------------------------------------------------------------------------------------
Soul land : ความผิดพลาดของเสียวอู่ 1

     "พี่ซาน วันนี้ท่านมีเวลาว่างไปโลกมนุษย์รึไม่? ครั้งล่าสุดที่เราได้ไปเที่ยวเล่นกันก็นานมากแล้ว"
   
     ผู้กล่าวคือเสี่ยวอู่ เสี่ยวอู่เป็นภรรยาของถังซาน นางได้รับตำแหน่งเทพร่วมกับถังซานและเข้าสู่แดนเทพมาได้พักใหญ่
นางยังคงสวมชุดกระโปรงยาวพลิ้วสีขาวชมพูดุจเดียวกับยามอาศัยอยู่ในโลกมนุษย์ เกศามีเปียแม่งป่องถักเรียงมาถึงข้อเท้า ร่างบางมีความสูงราว 170 เซนติเมตรและมีรูปร่างผอมเพรียว มีขาที่งดงามเรียวยาวกว่า 70 เซนติเมตร
   
     เสี่ยวอู่จับมือใหญ่ของถังซานและเขย่าเบา ๆ เปียแม่งป่องของนางแกว่งไปมาตามร่างกายอย่างน่าดูชม กาลเวลาไม่อาจทิ้งร่องรอยของอายุไว้บนร่างของเสี่ยวอู่ผู้ได้รับสถานะเทพแม้แต่น้อย แก้มของนางเนียนละเอียดบอบบางราวกับจะแตกหักด้วยการสัมผัสแผ่วเบา ดวงตากลมโตเปล่งประกายมีชีวิตชีวา รูปกายสมสัดส่วนได้รูปราวกับถูกธรรมชาติปั้นแต่งขึ้นมาอย่างประณีต
   
     ถังซานลูบศีรษะเสี่ยวอู่อย่างทะนุถนอม
   
     "ก็ได้ ก็ได้ ข้าสมควรมีเวลาว่างในอีกสองวัน พวกเราถือโอกาสไปเดินเล่นในโลกมนุษย์กัน"
   
     "ประเสริฐ!! พี่ซานของข้าดีที่สุดในโลก!!"
   
     เสี่ยวอู่กระโดดไปมาอย่างดีใจ จูบแก้มถังซานคราหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
   
     "คิกคิกคิก พี่ซานรักเสี่ยวอู่ที่สุด เสี่ยวอู่ก็รักพี่ซานมาก ๆ เช่นกัน!!"

     สัมผัสจุดที่เสี่ยวอู่ทิ้งรอยจูบไว้ ถังซานก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุขท่ามกลางเสียงหัวเราะอันเริงร่าของคนรัก
   
     ใช่แล้ว เนื่องจากเขาได้รับตำแหน่งเทพและกลายเป็นราชาเทพ จึงมีหลายสิ่งหลายอย่างให้จัดการ ไม่ทราบว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาและเสี่ยวอู่ได้ใช้เวลาด้วยกันสองต่อสอง กระทั่งถังซานก็ลืมไปแล้ว เคราะห์ดีว่าช่วงนี้สถานการณ์ในแดนเทพค่อย ๆ ทรงตัว ในที่สุดเขาก็มีเวลาได้ใช้ร่วมกับคนรักที่เคียงข้างกันมาตลอด แบ่งปันความทุกข์และสุขร่วมกัน ยอมสละแม้กระทั่งชีวิตเพื่อช่วยให้เขาอยู่รอด

   
........


     ในจักรวรรดิเทียนโต้ว บนหอคอยสูงของสถาบันสื่อไหลเค่อ เสี่ยวอู่และถังซานกลับมาที่สถาบันสื่อไหลเค่อเพื่อรำลึกความทรงจำในอดีตหลังจากห่างหายไปนานนับ เสี่ยวอู่เอนกายลงบนไหล่ของถังซาน จ้องมองต้นไม้และภูเขาอันคุ้นเคยเบื้องหน้า ราวกับได้ย้อนไปสมัยที่นางและถังซานฝึกฝนด้วยกันพลางต่อสู้ดิ้นรน
   
     "พี่ซาน คงจะดีไม่น้อยเลยนะหากเราหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ได้"
   
     มองลงไปที่ใบหน้าทรงเสน่ห์และไร้เดียงสาของเสี่ยวอู่ ถังซานก็บีบจมูกของเสี่ยวอู่อย่างรักใคร่
   
     "เจ้าพูดอะไรกัน...เด็กโง่ พวกเรามีสิ่งที่ต้องทำมากมาย"
       
     ฟังวาจาแสนเที่ยงตรงของถังซาน เสี่ยวอู่ก็เม้มริมฝีปากของนางอย่างโกรธขึง
   
     "พี่ซาน ท่านต่างหากที่โง่...โง่มาก ๆ"
   
     ครั้นมองดูการแสดงออกอันใสซื่อและน่ารักของภรรยาผู้อ่อนหวานของตน หัวใจของถังซานก็เต้นระรัว อดใจไม่ไหวจนต้องก้มหน้าลงและจุมพิตริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มของเสี่ยวอู่เบา ๆ
   
     "อือ.."เสี่ยวอู่ซึ่งถูกถังซานจู่โจมหน้าแดงทันควัน"พี่ซาน ท่านทำอะไรของท่าน เดี๋ยวมีคนเห็น"
   
     ถังซานยิ้มเล็กน้อย ลูบผมซึ่งมีเปียแม่งป่องของเสี่ยวอู่อย่างอ่อนโยน
   
     "จะเป็นไปได้ยังไง พี่ซานของเจ้าเป็นถึงราชาเทพ ไม่มีทางที่ใครจะเห็นเรา"
   
     "ฮึ่ม พี่ซานชั่วร้ายยิ่ง"
   
     ระหว่างที่ถังซานและเสี่ยวอู่กำลังพลอดรักกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงส่งผ่านอากาศมาถึงหูของถังซาน เมื่อเขาได้ยิน สีหน้าผ่อนคลายของถังซานก็ค่อย ๆ กลายเป็นจริงจัง สุดท้ายเขาก็ขมวดคิ้วแน่น

     "เกิดอะไรขึ้นพี่ซาน?"

     เสี่ยวอู่ยื่นมือออกมานวดขมับของถังซานเบา ๆ และถามอย่างกังวล
   
     "ไม่มีอะไร เกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อยในแดนเทพ ไว้ข้าค่อยจัดการทีหลังก็ได้"
   
     แม้ว่าถังซานจะเคร่งเครียด แต่เขาก็ตอบเหมือนไม่สนใจ
       
     "อย่าโกหกข้า พี่ซาน มันเป็นเรื่องใหญ่ใช่รึไม่?"
   
     เนื่องจากอยู่กับถังซานมานาน เสี่ยวอู่จึงเข้าใจนิสัยของถังซานดี เขาไม่อยากให้ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตามลำพังกับนางต้องหายไปเพราะกิจธุระบนแดนเทพ
   
     "ไปเถอะพี่ซาน ทำสิ่งที่ท่านต้องทำ"
   
     เสี่ยวอู่ไม่อยากทำให้ถังซานต้องเสื่อมเสียเพราะเรื่องส่วนตัว
   
     "แต่เสี่ยวอู่ ข้าสัญญาแล้วว่าจะอยู่กับเจ้าวันนี้..."ถังซานสบตาเสี่ยวอู่ด้วยใบหน้าลังเล
   
     "ไม่เป็นไร พี่ซานอยู่กับข้ามานานแล้ว วันนี้เสี่ยวอู่พอใจมาก"เสี่ยวอู่ยิ้มกว้างและมองถังซานด้วยความรัก"ท่านไปเถอะพี่ซาน เสี่ยวอู่สามารถเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์ตามลำพังได้"
   
     "แต่ว่า..."ถังซานมีหลายสิ่งที่อยากพูด แต่ปากของเขาถูกฝ่ามือนุ่มของเสี่ยวอู่อุดไว้
   
     "พี่ซาน ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า...อย่าลืมว่าข้าก็เป็นเทพคนหนึ่ง"เสี่ยวอู่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
   
     ยามเห็นแววตาอันแน่วแน่ของภรรยาที่รัก ถังซานก็ไม่ขัดข้องอีกต่อไป เขาก้มหน้าลงและจูบหน้าผากเสี่ยวอู่เบา ๆ "รอข้า" จากนั้นถังซานก็กลายเป็นแสงและหายตัวไปบนท้องฟ้า
       
     เฝ้ามองถังซานที่หายไปราวกับภาพฝัน แววตาของเสียวอู่ก็เซื่องซึมเล็กน้อย

     "เป็นเช่นนี้ตลอดเลย ทุกครั้งต้องมีเรื่องมาก่อกวน"

     เสี่ยวอู่กล่าวกับตัวเองอย่างไม่ชอบใจ
   
     "แค่คนเดียวก็ได้ ข้าคนเดียวจะเป็นไร แค่ลองไปหาที่เล่นสนุก ๆ เป็นการชดเชย"
   
     เอ่ยจบ เสี่ยวอู่ก็กลายเป็นแสงและหายตัวเข้าไปในเมือง

   
...

   
     ยามราตรีในโรงเตี้ยมธรรมดาที่ไม่โดดเด่นในเมือง
      
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
   
     พร้อมกับเสียงเคาะ ควันจาง ๆ ลอยไปที่หน้าต่าง จากนั้นหน้าต่างที่ปิดสนิทของห้อง ๆ หนึ่งก็เปิดออก
       
     "ข้ามั่นใจว่าเห็นยัยนั้นเข้ามาพักในห้องนี้"
   
     คนแคระตัวเตี้ยผิวดำบุกเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้
   
     "มองผ่าน ๆ ยังงดงามปานนั้น ขอข้าดูให้ชัด ๆ หน่อยเถอะ"คนแคระเดินไปที่เตียงอย่างมุ่งร้าย
   
     ภายใต้แสงจันทร์นวลตา เสียวอู่กำลังนอนหลับอย่างสงบประหนึ่งเทพธิดา รูปร่างที่งดงามของนางถูกอาบย้อมด้วยแสงจันทร์ราวกับนางฟ้าที่เสด็จมายังโลก ความสวยของนางโดดเด่นจนทำให้ผู้คนบังเกิดความลุ่มหลงเพียงแต่เหลือบมอง
   
     "โอ้ว เป็นสินค้าคุณสภาพสูงจริงแท้ ครานี้ข้าพบสมบัติเข้าแล้ว"
   
     พินิจใบหน้าที่เลิศล้ำของเสี่ยวอู่ คนแคระก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น คนแคระขยับมือดำมะเมื่อมของตนออกมา ก่อนจะลูบไล้ขาเรียวเล็กและตึงแน่นของเสี่ยวอู่อย่างหยาบโลน
   
     "งดงามมาก"คนแคระยกมือสัมผัสตามท่อนขาเสียวอู่โดยไร้ซึ่งความเกรงใจ เขาก้มหัวลงและแลบลิ้นออกมา บรรจงเลียขาเสียวอู่ทีละน้อย
   
     "อึก..."
   
     คนแคระจับเท้าของเสียวอู่เข้าปากราวกับจะกลืนกิน เขาเลียนิ้วเท้าอันเรียบเนียนของนางอย่างละเมียดละไม เสมือนว่าได้ลิ้มรสอาหารที่โอชะที่สุด ใช้ชิวหากวาดเกลี่ยทุกซอกนิ้วของเสียวอู่ ไม่ต่างกับเครื่องทำความสะอาดที่ตะกละตะกลาม พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมสูดดมกลิ่นหอมของเท้าหยกที่ลอดผ่านถุงน่องเข้าไปจนชุ่มปอด
       
     ถัดมาคนแคระก็รุกรานขึ้นจากข้อเท้าไปตามขาอันเรียวยาวของเสี่ยวอู่ เลียน่องนุ่มที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ไปจนถึงต้นที่ข้าแข็งแกร่ง ทรงพลัง ทว่าอวบอัดผึงผาย
   
     น้ำลายที่มีกลิ่นเหม็นโฉ่ทิ้งร่องรอยไปบนขาอันขาวเนียนของเสียวอู่ทุกตารางนิ้ว
   
     "อ่า...ดีจริง ๆ...ข้าทนไม่ไหวแล้ว"
   
     ในที่สุดคนแคระก็ไม่อาจควบคุมตนเอง จัดแจงถอดกางเกงออก และควักแกนกายที่ยาวเกือบหนึ่งไม้บรรทัด ทั้งยังหนาเท่าแขนออกมา
   
     มือทั้งสองจับข้อเท้าเล็ก ๆ และละเอียดอ่อนของเสี่ยวอู่ ก่อนจะวางเท้าซ้ายและขวาประกบกับแท่งเนื้อตัวเอง เขาขยับท่าทางให้เข้าที่ เมื่อฝ่าเท้าอันอ่อนละมุนของเสี่ยวอู่ประสานกัน เกิดเป็นร่องที่ตอดรัดและคับแน่น ช่วยให้คนแคระได้สาวเข้าสาวออกอย่างเพลิดเพลิน
   
     "ฮ่าห์...ฮ่าห์...เป็นเท้าที่ดีมาก...รู้สึกดียิ่ง"
   
     คนแคระหอบหายใจ เครื่องเพศที่แข็งและยาวบนร่างกายส่วนล่างกระตุกเป็นระยะ มีของเหลวสีใสไหลซึมออกมาจากส่วนปลาย ภายใต้การกระตุ้นที่รุนแรงของรูเท้าอันคับแน่น ความเสียวซ่านที่ได้รับนั้นใกล้จะถึงขีดจำกัด ส่งผลให้จิตใจของคนแคระขาวโพลน

     "สุดยอด... !"
   
     คนแคระร่างสั่นสะท้าน  กล้ามเนื้อกระตุกด้วยความยินดีจนเสมือนล่องลอย เขายืดเอวและหน้าท้องให้ตั้งตรงเป็นไม้บรรทัด ก่อนจะหลั่งน้ำเชื้อจำนวนมากไปที่เท้าหยกคู่งาม ของเหลวสีขาวข้นมากมายกระเด็นราดไปบนเท้าของเสี่ยวอู่ กระทั่งขาก็แปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นกาม ยังผลให้ถุงน่องสีชมพูอ่อนหวานของเสี่ยวอู่เต็มไปด้วยคราบราคะ
   
     "แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก..แฮ่ก...ดีมาก เท้าของเจ้าช่างดีเลิศ"
   
     คนแคระอ้าปากค้างและหลั่งน้ำบุรุษหยดสุดท้ายลงบนถุงน่องเสี่ยวอู่ ครั้นเห็นเรียวขาของเสี่ยวอู่เต็มไปด้วยเมล็ดพันธุ์ของตัวเอง คนแคระก็พยักหน้าอย่างชอบใจ เขาหันกลับไปหยิบปลอกคอประหลาดออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ
   
     ในฐานะทวยเทพ เสี่ยวอู่ได้สติตั้งแต่คนแคระบุกเข้ามาคราแรกแล้ว เหตุผลที่นางนอนสงบอยู่บนเตียงโดยแสร้งทำเป็นไร้สติส่วนหนึ่งก็เพราะความเบื่อหน่าย นางอยากรู้ว่าเจ้าโจรถ่อยคนนี้จะทำอะไรหลังจากแอบเข้ามาในห้องของนาง
   
     อึดใจแรก วินาทีที่คนแคระเลียเท้าของนาง เสี่ยวอู่บังเกิดจิตสังหารอย่างรุนแรง แต่อาจเป็นเพราะนางไม่ได้ใกล้ชิดถังซานมาเป็นเวลานาน ยามลิ้นแฉะ ๆ ของคนแคระเริ่มโลมเลีย เสี่ยวอู่พลันสั่นสะท้านไปทั่วกาย คลื่นความกระสันบางเบาผุดขึ้นในจิตใจ และไม่ทราบว่าอะไรชักนำความคิด เสี่ยวอู่ตัดสินใจไม่หยุดคนแคระจากการล่วงละเมิดร่างกายของนาง
   
     ต่อมา ยามคนแคระควักแกนกายใหญ่ยักษ์ออกมาสู่โลก ร่างกายของเสี่ยวอู่ซึ่งขาดรสรักหล่อเลี้ยงมาพักใหญ่ก็ไม่อาจควบคุมตัวเอง เพียงแวบแรกนางก็รู้สึกได้ว่าส่วนลับของตนกำลังเปียกชื้นเล็กน้อย
   
     กระต่ายมีความต้องการสูงโดยธรรมชาติ และต้นกำเนิดของนางคือกระต่ายอรชร สัญชาตญาณทางเพศของเสี่ยวอู่แน่นอนว่าหายไปแล้วหลังจากที่นางกลายร่างเป็นมนุษย์ อย่างไรก็ตาม หลังจากขึ้นสู่แดนเทพ ชีวิตรักของเสี่ยวอู่และถังซานค่อนข้างจืดชืดห่างเหิน เนื่องจากถังซานมักจะวุ่นวายอยู่กับงานสำคัญในแดนเทพมากมายจนไม่มีเวลาให้นาง ความต้องการที่ไร้การเติมเต็มจึงปะทุขึ้นในจังหวะที่พบกับแท่งบุรุษที่ใหญ่โตและทรงพลังของคนแคระ
   
     เสี่ยวอู่แกล้งหลับต่อไป นางปล่อยให้คนแคระใช้ขาหยกอันเรียวยาวของนางเป็นช่องทางสำเร็จความใคร่ อึดใจที่แท่งเนื้อร้อนผ่าวของคนแคระสอดเข้ามาระหว่างเท้าของนาง เสี่ยวอู่รู้สึกไม่ต่างกับจิตวิญญาณของนางถูกแผดเผาด้วยความร้อนลวกนี้
   
     รับรู้ได้ชัดเจนว่าคนแคระใช้เท้าที่อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกของนางเป็นดั่งช่องทางรัก มันถูกเขาสาวเข้าสาวออก ของเหลวจากหัวเต่าเริ่มซึมซับลงบนฝ่าเท้านางอย่างไม่จำยอม เสี่ยวอู่รู้สึกว่าร่างกายของนางค่อย ๆ ร้อนผ่าว...จนกระทั่งคนแคระหลั่งน้ำเชื้อออกมาราดรดเต็มขา เสี่ยวอู่ก็ถึงจุดสุดยอดเล็กน้อยในจังหวะที่ไม่ห่างกันมากนัก ของเหลวในช่องคลอดอันมีกลิ่นหอมจรุงของสตรีเอ้อล้นออกมาจนทำให้เป้ากางเกงเปียกชื้นเป็นดวง
   
     หลังจากนั้นพอเห็นคนแคระนำปลอกคอที่มีโซ่ออกมา เสี่ยวอู่สัมผัสได้ถึงอันตรายโดนสัญชาตญาณ ทว่าจิตสำนึกของนางถูกความกระสันเข้ายึดครองไปเกือบครึ่ง นางจึงไม่ได้หยุดทันทีด้วยความหวั่นไหว ยังคงแกล้งทำเป็นหลับ  ยอมให้คนแคระสวมปลอกคอลึกลับไว้บนคอตัวเองอย่างชะล่าใจ
       
     คนแคระแตะปลอกคอและดำเนินการร่ายคาถาบางอย่าง อาจเป็นความมั่นใจในฐานะเทพเจ้า หรือเป็นเพราะความปรารถนาที่จุดไฟแห่งราคะให้ลุกโชนภายใน เสี่ยวอู่จึงไม่คิดต่อต้านหรือหยุดยั้งอีกฝ่าย
   
     ครั้นบทร่ายคำสุดท้ายของคนแคระจบลง คนแคระก็พูดกับเสี่ยวอู่ด้วยรอยยิ้มลามก
   
     "เลิกแกล้งหลับได้แล้วนังตัวแสบ ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นนานแล้ว"
   
     น่าตกใจที่คนแคระมองออกว่านางแกล้งหลับ เสี่ยวอู่ลืมตาขึ้นก่อนจะถาม
   
     "เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าแกล้งหลับ?"
   
     "แม่นาง ข้านอนกับสตรีมานับไม่ถ้วน รู้จักกลิ่นกายของสตรียามมีอารมณ์พุ่งพล่านดี"
   
     เสียวอู่หน้ากระตุกเล็กน้อย
   
     "และเจ้า...ข้าได้กลิ่นสาบสาวของเจ้าตั้งแต่อยู่ห่างออกไปสามถนน ข้าจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเจ้าแกล้งหลับอยู่ น่ากลัวว่าเจ้าคงกระสันแทบตายแล้วตอนข้าใช้เท้านุ่ม ๆ ของเจ้าช่วยตัวเอง"คนแคระพูดพลางสูดดม"เข้มข้นนัก มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่มีกลิ่นราวกับติดสัดเยี่ยงเจ้าเช่นนี้"
   
     "เหอะ ในเมื่อพูดจบแล้ว เจ้าก็ถึงเวลาตายได้"
   
     เสี่ยวอู่จ้องมองอย่างรังเกียจ วิญญาณยุทธ์ของนางส่องสว่างหลังจากเรียกใช้ หมายจะสังหารคนแคระเบื้องหน้าด้วยฝ่ามือเดียว
       
     ทั้งที่ทั้งนั้นต่อหน้าเสี่ยวอู่ที่เจตนาฆ่ารุนแรง คนแคระไม่เพียงไม่ตื่นตระหนกแต่ยังหัวเราะออกมา
   
     "นังร่านเอ๋ย เก็บพลังของเจ้าไว้เถอะ ดูท่าจะยังไม่ตระหนักว่าเจ้าตัดสินใจผิดพลาดแล้ว"
   
     คนแคระคำราม วงแหวนวิญญาณที่อยู่ด้านหลังก็สว่างวาบ
   
     "ทักษะวิญญาณ ควบคุมทาส!!"
   
     เมื่อเห็นว่าคนแคระกำลังจะแสดงทักษะวิญญาณ หัวใจของเสี่ยวอู่ก็เกร็งขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
   
     "ไม่ได้ ข้าต้องสังหารมันทันที"
   
     คิดได้ดังนั้นนางก็ลงมือ แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือทักษะจิตวิญญาณของนางกลับค่อย ๆ อ่อนโทรมลง

     พร้อมกับที่ทักษะวิญญาณของคนแคระใช้งานสำเร็จ พลังของนางก็เหือดหาย วิญญาณยุทธ์กระต่ายอรชรที่ส่องสว่างอยู่เบื้องหลังพลันสลายหายไป
   
     "เกิดอะไรขึ้น? เจ้าทำอะไรกับข้า? เป็นไปได้ยังไง?"เสี่ยวอู่มองปลอกคอบนร่างอย่างตกตะลึง

     "ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่แล้ว เป็นเพราะปลอกคออันนี้!!"คนแคระยิ้มอย่างหยิ่งผยอง"ข้าเคยเห็นหญิงแพศยามามาก แต่หญิงร่านที่อวดดีเช่นเจ้านับว่าหายากจริง ๆ ปลอกคอนี้คือวิญญาณยุทธ์ของข้า เรียกว่าสายจูงสุนัข ทักษะของมันทำให้สามารถควบคุมผู้หญิงที่สวมปลอกคอได้อย่างสมบูรณ์"
   
     "เป็นไปไม่ได้!!"เสี่ยวอู่พยายามใช้ทักษะวิญญาณอีกครั้ง ทว่าวงแหวนวิญญาณปรากฏขึ้นรอบกายครู่หนึ่งก่อนจะหายไป

     "อย่าดิ้นรนให้เสียเปล่า นังตัวดี ไม่มีผู้หญิงหน้าไหนที่สวมสายจูงสุนัขของข้าแล้วจะขัดขืนได้ เจ้ามีโอกาสแต่แรก เพียงแค่ขัดจังหวะสักเล็กน้อยในตอนที่ข้าสวมปลอกคอ แต่ความมั่นใจของเจ้าก็ทำลายตัวเอง เจ้าไม่ทำอะไรเลยจนข้าใช้ทักษะสำเร็จ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้านี่เกิดมาส่ำส่อนเหมาะแก่การเป็นทาสของข้าชั่วชีวิตจริง ๆ"

     คนแคระออกคำสั่งด้วยรอยยิ้มโรคจิต

     "จงถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกมาและปล่อยให้ข้าเล่นสนุกกับร่องร่าน ๆ ของเจ้า"

     "ฝันไปเถอะ!!"เสี่ยวอู่จ้องมองคนแคระเบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อยิ่งกว่าของคือมือของนางกลับเอื้อมไปลงที่ร่างกายอย่างควบคุมไม่ได้ และบรรจงถอดอาภรณ์รวมถึงกางเกงในที่เปียกชุ่มด้วยน้ำรักออกมา
   
     "เป็นไปได้ยังไง!? รีบหยุดเดี๋ยวนี้!!"