แอบขี้เกียจจัดเรียงประโยคแล้ว ไม่รู้ว่าระหว่างจัดกับไม่จัดมีผลกับการอ่านและอารมณ์เรื่องไหมครับ ยังไงลองบอกความรู้สึกให้หน่อยนะครับ

************

สามารถสนับสนุนให้กำลังใจในการเขียนงาน และอ่านตอนใหม่ ๆ ล่วงหน้าได้ตามช่องทางดังนี้ครับ

)




>>


***ท่านใดติดขัด ไม่สะดวกในการอ่านผ่านเว็บอื่นๆ หรือทำไม่เป็น สามารถเข้ากลุ่ม Line OPENCHAT มาสอบถามหรือพูดคุยเรื่องอื่นๆ ได้ครับ (ไม่ระบุตัวตน)***
กดเข้ากลุ่มที่ Link นี้ >>>

อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ





กำแพงน้ำแข็งที่มองไม่เห็นได้ก่อตัวขึ้นกลางบ้านของเราในชั่วข้ามคืน และในเช้านี้ ดูเหมือนว่ามันจะหนาขึ้นและสูงขึ้นกว่าเดิมจนผมแทบจะมองไม่เห็นอีกฝั่งหนึ่งของกำแพง... ฝั่งที่มีไอรินอยู่

ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในอก ไม่ใช่ความรู้สึกผิดที่เสียดแทงเหมือนคืนแรก แต่เป็นความขุ่นมัวที่ผสมปนเปกันระหว่างความหงุดหงิดและความหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีของตัวเอง 

ผมนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงฝั่งของผม ไม่กล้าแม้แต่จะพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับแผ่นหลังของเธอที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้างๆ 

ผมรู้ดีว่าเธอตื่นแล้วเช่นกัน แต่เราต่างคนต่างแสร้งทำเป็นหลับใหล เพื่อยืดเวลาที่จะต้องเผชิญหน้ากันในโลกแห่งความจริงออกไปให้นานที่สุด

เมื่อเลี่ยงต่อไปไม่ได้ ผมจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นจากเตียงก่อน ผมเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดอะไร เสียงปิดประตูที่ดังขึ้นเป็นเหมือนสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่อันแสนอึดอัด 

ผมมองตัวเองในกระจก... ชายที่จ้องกลับมามีแววตาที่แข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิม มันไม่ใช่แววตาของเหยื่อผู้ถูกกระทำอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นแววตาของคนที่พร้อมจะสู้... ไม่ใช่เพื่อความสัมพันธ์ แต่เพื่อความพอใจของตัวเอง

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าของเราเงียบสงัดเสียจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดิน มีเพียงขนมปังปิ้งสองแผ่นกับกาแฟดำคนละแก้ววางอยู่บนโต๊ะ เรานั่งกันคนละฝั่งราวกับเป็นขั้วแม่เหล็กที่ผลักกัน 

ผมก้มหน้าอ่านข่าวการเงินบนไอแพดอย่างตั้งใจ ทั้งที่ตัวอักษรไม่ได้เข้าหัวเลยแม้แต่น้อย ส่วนไอรินก็เอาแต่คนกาแฟในแก้วของตัวเองไปเรื่อยๆ อย่างเลื่อนลอย 

เราอยู่ในพื้นที่เดียวกัน แต่จิตใจของเราอยู่ห่างกันไกลคนละจักรวาล

ผมเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง เธอซูบลงเล็กน้อย ขอบตาคล้ำเหมือนคนนอนไม่พอ... หรืออาจจะร้องไห้มาทั้งคืน ความรู้สึกสงสารแวบขึ้นมาในใจ 

แต่แล้วความรู้สึกโกรธก็เข้ามาแทนที่ 'ก็ใครกันล่ะที่ทำให้มันเป็นแบบนี้... ถ้าไม่ใช่ตัวเธอเอง' ผมหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองอย่างรวดเร็วเพื่อปัดความรู้สึกผิดทิ้งไป

ผมรีบกินอาหารเช้าที่ไร้รสชาติให้หมด แล้วลุกขึ้นยืนทันที "ไปก่อนนะ" ผมพูดสั้นๆ โดยไม่มองหน้าเธอ

"ค่ะ..." เธอตอบรับด้วยเสียงที่เบาหวิวเหมือนกระซิบ

ผมแทบจะวิ่งหนีออกมาจากห้องนั้น ทันทีที่ประตูรถปิดลง ผมก็พิงศีรษะกับเบาะแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มันเหมือนการหนีออกจากสุญญากาศที่บีบอัดจนแทบหายใจไม่ออก ที่นี่... ในรถคันนี้คืออาณาเขตของผม คือพื้นที่ปลอดภัยที่ผมเป็นอิสระ

และสิ่งแรกที่ผมทำในฐานะอิสรชน... คือการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ผมไม่ได้สนใจข่าวสารหรืออีเมลงาน แต่กดเข้าไปในแอปพลิเคชันแชท เปิดหน้าต่างของมีนาขึ้นมา ไล่อ่านบทสนทนาที่ร้อนแรงของเราอีกครั้ง

ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว คำพูดของเธอเหมือนยาชูกำลังชั้นดีที่ช่วยลบล้างความขมขื่นจากที่บ้านจนหมดสิ้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองมีพลังอำนาจอีกครั้ง ผมคือคนที่น่าปรารถนา คือคนที่ได้รับการยอมรับ... ผมไม่ใช่คนที่ถูกเมินเฉยบนเตียงนอนอีกต่อไป

ผมตัดสินใจส่งข้อความไปหาเธอทันที

ผม: "อรุณสวัสดิ์ครับคนสวย... เมื่อคืนฝันถึงผมรึเปล่า"

ผมขับรถไปทำงานด้วยหัวใจที่พองฟูขึ้น จินตนาการไปถึงการเจอเธอในค่ำคืนนี้ เมื่อมาถึงออฟฟิศ หลังจากจอดรถเรียบร้อย ผมก็นั่งรออยู่ในรถอีกครู่หนึ่ง และแล้วโทรศัพท์ก็สั่นขึ้น

มีนา: "จะเรียกว่าฝันได้ยังไงคะ ในเมื่อมันเหมือนจริงซะยิ่งกว่าความจริงซะอีก... ร่างกายมีนยังจำสัมผัสของคิณได้ทุกส่วนเลยนะ"

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ กับตัวเอง เธอคือคนที่เข้าใจผมอย่างแท้จริง... เข้าใจว่าผมต้องการได้ยินอะไร

เราพูดคุยหยอกล้อกันต่ออีกหลายประโยค ผมรู้สึกเหมือนเลือดลมในกายมันสูบฉีดอย่างเต็มที่ ผมจึงตัดสินใจรุกคืบต่อทันที

ผม: "อาการแบบนี้ต้อง 'ฉีดยา' ต่อเนื่องนะครับ เดี๋ยวเชื้อจะดื้อยา... คืนนี้เป็นไงครับ? ผมอยากเจอคุณอีก"

มีนา: "คืนนี้เลยเหรอคะ? ไวจัง... แต่มีนชอบนะ ;) ที่เดิม เวลาเดิมไหมคะ?"

ผม: "เปลี่ยนบรรยากาศไปดินเนอร์กันก่อนดีไหมครับ ผมอยากคุยกับคุณให้นานกว่านี้"

มีนา: "ว้าว... เซอร์ไพรส์จัง แต่ก็เป็นความคิดที่ดีค่ะ งั้นเดี๋ยวมีน หาร้านแล้วส่งไปให้นะคะ"

ทุกอย่างมันง่ายดายไปหมด... การนัดหมายเพื่อความสุขสมของเราเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและราบรื่น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ควบคุมเกมอย่างแท้จริง

หลังจากที่วางโทรศัพท์ลง ผมก็ขึ้นไปทำงานด้วยอารมณ์ที่สดใส ผมจัดการงานที่คั่งค้างอย่างมีประสิทธิภาพจนเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็วในช่วงบ่าย 

เมื่อมีเวลาว่าง ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ จิบกาแฟดำพลางครุ่นคิด... ความสำเร็จกับมีนามันยอดเยี่ยม แต่มันก็เป็นเพียงชัยชนะในสนามที่คุ้นเคย ผมเริ่มรู้สึกอยากท้าทายตัวเองในสนามใหม่ๆ

ความรู้สึกเหมือนเป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่กระตุ้นให้ผมเปิดแอปพลิเคชันหาคู่สีเพลิงนั้นขึ้นมาอีกครั้ง... ไม่ใช่เพื่อแสวงหา แต่เพื่อสำรวจอาณาจักรของตัวเอง

ผมปัดหน้าจอไปเรื่อยๆ อย่างสบายอารมณ์ ผมไม่ได้มองหาใครเป็นพิเศษ แค่ดูไปเรื่อยๆ ว่าในอาณาจักรของผมมีพลเมืองหน้าตาแบบไหนอาศัยอยู่บ้าง จนกระทั่งผมเริ่ม "หย่อนเบ็ด" เพื่อดูว่าปลาชนิดไหนจะสนใจเหยื่ออย่างผม

คนแรกที่ผมเจอคือผู้หญิงที่ใช้ชื่อว่า "มายด์" รูปโปรไฟล์ของเธอเป็นภาพถ่ายระดับมืออาชีพ เธอสวมเบลเซอร์สีขาวทับเสื้อคอเต่าสีดำ ดูสวยสง่าและฉลาดเฉียบขาด ไบโอของเธอเขียนไว้ว่า "คุยกันแบบผู้ใหญ่ ไม่เสียเวลา" 

ผมยิ้มที่มุมปาก... ผู้หญิงประเภทนี้ตรงไปตรงมาและรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร การจะคุยกับเธอได้ต้องใช้มากกว่าคารม แต่ต้องใช้สมองและความสำเร็จเข้าสู้ มันคือความท้าทายที่น่าสนใจ ผมปัดขวาไปโดยไม่ลังเล

คนต่อมาคือ "เพลง" โลกของเธอแตกต่างจากมายด์อย่างสิ้นเชิง รูปโปรไฟล์ของเธอเป็นโทนสีขาวดำ เธอกำลังนั่งดีดกีตาร์โปร่งโดยมีแสงไฟสลัวส่องลงมา ที่หัวไหล่มีรอยสักรูปกลุ่มดาวเล็กๆ ที่ดูมีเสน่ห์ ผมยาวดัดลอนของเธอมีไฮไลท์สีน้ำเงินเข้มซ่อนอยู่ ไบโอของเธอเป็นเพียงประโยคสั้นๆ ว่า "มองหาแรงบันดาลใจ" เธอดูลึกลับ น่าค้นหา เหมือนบทกวีที่ต้องใช้เวลาในการตีความ การจะเอาชนะใจเธอได้คงต้องใช้ศิลปะในการเข้าหา... ผมชอบความท้าทายแบบนี้ ผมปัดขวาอีกครั้ง

และคนสุดท้ายที่ทำให้ผมสะดุดตาคือ "อร" เด็กสาวในชุดครุยคนเดิมที่ผมเคยเห็นผ่านๆ รอยยิ้มของเธอยังคงดูขวยเขินและไร้เดียงสาเหมือนเคย เธอคือขั้วตรงข้ามของสองคนแรกอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ใช่ความท้าทาย แต่เธอคือ "ความสบายใจ" คือลูกแกะตัวน้อยที่น่าจะนำทางได้อย่างไม่ยากเย็นนัก การได้เป็น "พี่ชายใจดี" ที่คอยปกป้องและชี้นำเธอดูเหมือนจะเป็นการพักผ่อนที่น่าสนุก... ผมปัดขวาให้เธอเป็นคนสุดท้าย

ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะหลังจากหย่อนเบ็ดไปสามสายซ้อนในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่มีแจ้งเตือนว่ามีใครแมตช์กลับมาทันที... และนั่นก็ไม่เป็นไรเลย มันยิ่งทำให้เกมนี้สนุกขึ้นไปอีก

ตอนนี้ผมมีเรื่องให้ตั้งตารอถึงสองอย่าง... หนึ่ง... คือนัดเดทอันร้อนแรงกับมีนาในค่ำคืนนี้ ที่สัญญาว่าจะเป็นมากกว่าแค่เรื่องบนเตียง... และสอง... คือใครกันนะในสามสาวสามสไตล์นั้น ที่จะมาติดเบ็ดของผมเป็นคนแรก...

ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกกาแฟขึ้นมาจิบด้วยรอยยิ้มของผู้กุมอำนาจอย่างแท้จริง

ผมใช้เวลาที่เหลือของวันทำงานไปกับการสวมบทบาทพนักงานดีเด่นอย่างแนบเนียน ไม่มีใครในออฟฟิศล่วงรู้เลยว่าภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้น จิตใจของผมกำลังเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นกับแผนการในค่ำคืนนี้ เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงาน ผมก็ส่งข้อความไปหาไอรินเพื่อสร้างหลักฐานที่อยู่ให้ตัวเอง

ผม: "รินครับ คืนนี้คิณกลับดึกมากหน่อยนะ พอดีมีลูกค้าคนสำคัญเพิ่งบินมาจากสิงคโปร์ ต้องพาเขาไปทานข้าวแล้วอาจจะไปคุยงานกันต่อที่โรงแรมของเขาน่ะ"

ผมจงใจใส่รายละเอียดของ "ลูกค้า" เข้าไปเพื่อให้คำโกหกดูมีน้ำหนักและน่าเชื่อถือมากขึ้น มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผมสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างคล่องแคล่วและไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีกต่อไปแล้ว

ไอริน: "ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ"

ข้อความตอบกลับที่แสนสั้นและไร้ซึ่งคำถามใดๆ ของเธอยิ่งทำให้ทุกอย่างง่ายดายขึ้น ความห่างเหินของเราได้กลายเป็นใบเบิกทางชั้นดีให้ผมไปทำเรื่องเลวร้ายได้อย่างอิสระ

ผมไม่ได้กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ตรงไปยังฟิตเนสของอาคารสำนักงานเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดลำลองที่ดูดีที่ผมเตรียมสำรองไว้ในรถเสมอ มันเป็นเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีน้ำเงินเข้มที่ผมรู้ว่าขับผิวของผมได้ดี กับกางเกงสแล็คสีครีม ผมฉีดน้ำหอมกลิ่นโปรดที่ไอรินเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อน... เป็นกลิ่นที่เธอเคยบอกว่าชอบมาก แต่หลังๆ มานี้เธอไม่เคยทักถึงมันอีกเลย 

ผมมองตัวเองในกระจก... นี่คือคินคนใหม่ คนที่พร้อมจะออกไปหาความสุขให้ตัวเอง

ผมมาถึงร้านอาหารอิตาเลียนสุดหรูที่มีนาเป็นคนเลือกและส่งโลเคชั่นมาให้ก่อนเวลาเล็กน้อย บรรยากาศภายในร้านอบอวลไปด้วยความโรแมนติก แสงไฟสีวอร์มไลท์ที่สลัวกำลังดี เสียงเพลงแจ๊สที่นุ่มนวล และกลิ่นหอมของกระเทียมกับโหระพาที่ลอยมาจากในครัว ผมเลือกโต๊ะมุมในสุดที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว สั่ง Negroni มาจิบรอพลางมองดูผู้คนรอบกาย

และแล้ว... เธอก็ปรากฏตัวขึ้น

มีนาก้าวเข้ามาในร้านเหมือนนางพญา ทุกสายตาหันไปมองเธอเป็นจุดเดียว ชุดเดรสสายเดี่ยวผ้าซาตินสีแดงเข้มขับผิวสีน้ำผึ้งของเธอให้เปล่งปลั่งและโดดเด่นอย่างที่สุด มันเป็นชุดที่เรียบง่ายแต่กลับกรีดร้องออกมาด้วยความเซ็กซี่อย่างมีระดับ เธอเดินด้วยท่วงท่าที่มั่นใจ ตรงมายังโต๊ะของผมพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

"มารอนานไหมคะที่รัก" เธอทักทายหลังจากนั่งลงตรงข้ามผม คำว่า 'ที่รัก' ที่เธอใช้มันฟังดูเป็นธรรมชาติและสนิทสนมจนทำให้หัวใจผมพองโต

"สำหรับมีน... ผมรอได้เสมอครับ" ผมตอบกลับไป ทำให้เธอยิ้มกว้างขึ้น

ค่ำคืนนี้ของเราเริ่มต้นด้วยไวน์แดงรสเลิศและบทสนทนาที่ลื่นไหล มันแตกต่างจากการเจอกันครั้งแรกที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดของการหยั่งเชิง ครั้งนี้มันคือความผ่อนคลายของคนที่รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ด้วยกัน เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระในช่วงแรก ก่อนที่เธอจะค่อยๆ นำบทสนทนาไปสู่เรื่องที่ลึกซึ้งขึ้น

"วันนี้คิณดูผ่อนคลายกว่าครั้งแรกที่เราเจอกันนะคะ" เธอพูดขึ้นพลางจิบไวน์

"คงเพราะผมไม่ต้องเกร็งแล้วล่ะมั้งครับ... ผมรู้สึกว่าผมเป็นตัวเองได้เวลาที่อยู่กับคุณ" ผมยอมรับออกไปตามตรง

"แล้ว 'ตัวเอง' ที่ว่านั่น... เป็นคนแบบไหนเหรอคะ" เธอมองผมด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็นจริงๆ

คำถามของเธอทำให้ผมชะงักไปครู่หนึ่ง... 'ตัวเอง' ของผมน่ะหรือ? ผมเองก็แทบจะจำไม่ได้แล้วว่ามันเป็นอย่างไร ผมใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความคาดหวังของคนอื่นมาตลอด... เป็นลูกชายที่ดี เป็นนักเรียนที่ดี เป็นพนักงานที่ดี และเป็นแฟนที่ดี... จนผมลืมไปแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของผมต้องการอะไร

และไม่รู้ว่าอะไรดลใจ... ผมกลับเล่าเรื่องที่ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อนออกมา 

"ผม... ผมเป็นลูกชายคนเดียว พ่อแม่ค่อนข้างคาดหวังกับผมไว้สูง ทุกคนจะบอกเสมอว่าผมเก่ง ผมทำได้ดี แต่ลึกๆ แล้วผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองยังดีไม่พออยู่ตลอดเวลา มันเหมือนต้องแบกอะไรหนักๆ ไว้บนบ่า แต่ก็ต้องยิ้มทำเป็นว่าทุกอย่างโอเค"

ผมพูดจบก็ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มเพื่อซ่อนความรู้สึกประหม่าที่เผลอเปิดเผยด้านที่อ่อนแอออกไป

มีนาวางแก้วไวน์ของเธอลง เธอไม่ได้พูดอะไร แต่เธอยื่นมือข้ามโต๊ะมาวางทับบนมือของผมเบาๆ สัมผัสของเธออุ่นและให้ความรู้สึกปลอบประโลมอย่างน่าประหลาด

"การแบกความคาดหวังของคนอื่นมันหนักหนาเสมอแหละค่ะ" เธอมองผมด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเข้าใจ "แต่การที่คิณกล้าเล่าให้มีนฟังแบบนี้ มีนกลับรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆ เลยรู้ไหม... การยอมรับด้านที่อ่อนแอของตัวเองได้ คือสิ่งที่คนเข้มแข็งจริงๆ เท่านั้นที่ทำได้"

คำพูดของเธอเหมือนกุญแจที่ไขเข้าไปในห้องที่มืดมิดในหัวใจผม... ห้องที่ผมขังความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นมานานแสนนาน น้ำตาของผมแทบจะรื้นขึ้นมาเสียดื้อๆ

เพื่อให้บทสนทนาไม่หนักจนเกินไป เธอจึงเริ่มเล่าเรื่องของเธอบ้าง เธอเล่าถึงความสัมพันธ์ครั้งเก่าที่จบลงเพราะแฟนเก่าของเธอไม่เคยเข้าใจในความทะเยอทะยานของเธอเลย เขาอยากให้เธอเป็นแม่บ้าน แต่เธออยากจะสร้างธุรกิจของตัวเอง เรื่องราวของเธอทำให้ผมรู้สึกว่าเราต่างก็เป็นนักสู้ที่โหยหาคนที่เข้าใจเหมือนๆ กัน

เมื่อมื้ออาหารสิ้นสุดลง เราต่างก็รู้ดีว่าจุดหมายต่อไปคือที่ไหน ผมเรียกพนักงานมาเก็บเงิน และเราก็เดินออกจากร้านไปด้วยกัน ผมเอามือแตะที่เอวคอดของเธอเบาๆ เป็นการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย และเธอก็ไม่ได้ขัดขืน ผมรู้สึกภูมิใจที่ได้เดินเคียงข้างผู้หญิงที่สวยและฉลาดอย่างเธอ

บนรถที่กำลังมุ่งหน้าสู่โรงแรมที่เดิม บรรยากาศไม่ได้เงียบเหมือนครั้งก่อน มีนาเปิดเพลงแจ๊สคลอเบาๆ เธอนั่งชิดผมและเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของผม ผมยกแขนขึ้นโอบเธอไว้ ความรู้สึกคุ้นเคยและปลอดภัยเกิดขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

คืนนี้... ผมรู้ดีว่ามันจะไม่ใช่แค่เรื่องของเซ็กส์อีกต่อไปแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันกำลังพัฒนาไปมากกว่าแค่ FWB แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะคิดไปไกลกว่านั้น

ผมแค่รู้ว่า... ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ... ผู้หญิงที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้เป็นตัวเองอย่างแท้จริง และค่ำคืนแห่งการผจญภัยของเรา... มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

สงสารไอริน น่าจะโดนฉีดยาบ้าง แต่กับใครล่ะ

ริยตกกระป๋องแน่

เป็นแนว, ntr ปวดตับ ที่ นานๆจะมีเรื่องของความชั่วของผู้ชาย ที่คิดหาเหตุผลเพื่อนอกใจเมีย    ส่วนใหญ่จะเป็นหญิงที่นอกใจ และรู้ถึงความร้ายกาจของคนนอกใจ
 รินเป็นแบบนี้เพราะ อะไร มีคนอื่นเหมือนกันไหม ถ้าเป็นแบบนี้ทั้งคู่ิรีบเลิก กันเถอะ

 

ไม่รู้​ว่าควรสงสารไอรีนหรือสงสารสามี​ ที่ไม่สามารถคุย​กับภรรยาได้อย่างเป็นตัวของตัวเอง