ถ่านไฟเก่าจงลุกโชติช่วง

 

เด็กชวนแล้ว

ถ่านไฟเก่า

พูดคุยก่อนอ่าน : มาอย่างไว หลังจากที่ผมดองเรื่องนี้มาได้สักใหญ่ละครับ ก็อย่างที่ผมได้บอกทุกคนไปว่ามีมี่ วลันธร นางเอกจากซีซั่นแรกจะมาเป็นดารารับเชิญ ก็ตามนั้นครับ




เพราะด้วยความยาว ผมเลยต้องแบ่งเป็น Part ก่อน โดยขอลงในส่วน Part แรกก่อน สำหรับ Part II ผมกำลังนั่งปั่นอยู่ และจะเอาลงในช่วงบ่ายของวันที่ 16 มิถุนายนนี้ครับ

###################

ความเดิมตอนที่แล้ว




หลังจากที่บางกอกคาทอลิกเอาชนะชลบุรีวิทยาลัยไปได้ด้วยสกอร์ 3-0 ส่งผลให้บางกอกคาทอลิกเข้ารอบต่อไป และต้องมาพบกับคู่ปรับตัวฉกาจอย่างโรงเรียนวัดเทพสุวรรณ ที่เป็นแหล่งผลิตนักเตะไทยฝีเท้าดีมากมาย ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

จักรภัทรและมนัส กลับมาเรียนหนังสือตามปกติ ด้วยวีรกรรมความแสบของจักรภัทรในนัดล่าสุด เลยทำให้กลุ่มเพื่อน ๆ ร่วมห้องและต่างห้องมาแสดงความชื่นชมกับใหญ่

"ไอ้แจ็ค มึงแม่งโคตรเจ๋งเลยว่ะเพื่อน"

"อย่างเฟี้ยวอ่ะ ไอ้แจ็ค อีกหน่อยถ้ามึงได้เตะบอลทีมชาติดังแล้วอย่าลืมพวกกูนะ"

"สงสัยมึงต้องไปเล่นบอลที่ญี่ปุ่นแล้วว่ะ หาเมียญี่ปุ่นเลยก็ดีนะเพื่อน"

เรียกได้ว่าตอนนี้ไอ้แจ็คกำลังเนื้อหอม แถมยังมีสาว ๆ ทั้งรุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน และรุ่นพี่ต่างให้ความสนใจเจ้าปีกขวาตัวแสบรายนี้เป็นอย่างมาก

"พี่แจ๊ค!! พี่แจ็ค!! ขอหนูถ่ายรูปคู่กับพี่แจ็คหน่อยได้ไหมคะ!!??"

"แผลที่คิ้วเป็นไงบ้างคะพี่ หายหรือยัง?"

"ใกล้จะหายแล้วครับ มา มาถ่ายรูปกันนะครับ" เจ้าแจ็คในชุดนักเรียนยิ้มหวาน ขณะกำลังยืนคู่กับเด็กรุ่นน้อง ม.2 ที่แอบปลื้มตัวเอง

หลังจากถ่ายรูปกับสาว ๆ ในโรงเรียนเสร็จแล้ว แจ็คก็ขอตัวกลับไปนั่งในโรงอาหารกับมนัส และกลุ่มเพื่อนสนิทที่เป็นนักฟุตบอลอีกสามคน

"ดังใหญ่แล้วเพื่อนกู" มนัสเอ่ยปากแซวเพื่อนรัก ที่กำลังเดินกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร ที่เต็มไปด้วยแก้วน้ำอัดลมและขนมคบเคี้ยว "อีกหน่อยมึงคงไม่ต้องการพวกกูละไอ้แจ็ค"

"ทำไมมึงพูดแบบนั้นวะไอ้โม่?" จักรภัทรเอ่ยปากถาม

"ก็หันกลับไปดูดิ มึงแม่งมีแม่ยกเพียบแบบนี้ อีกหน่อยคงไม่มีเวลาให้เพื่อนให้ฝูงอีกละ" ไอ้โม่หันไปมองกลุ่มสาว ๆ ทั้ง ม.ต้น และ ม.ปลาย ที่กำลังยืมมองมาทางจักรภัทรด้วยรอยยิ้ม

"เห้ยย!! ไม่ต้องกลัวเพื่อน ยังไงมึง พวกมึงก็เป็นเพื่อนกูตลอดไป กูไม่เห็นหญิงดีกว่าเพื่อนแน่นอน" ไอ้แจ็คยิ้ม พลางหยิบขวดน้ำโค้กเทให้แก้วที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งแล้วกระดกด้วยความกระหาย

"ว่าแต่ มึงก็มีสาว ๆ มาชอบแบบนี้ ทำไมมึงไม่คิดจะมีแฟนบ้างวะไอ้แจ็ค?" ไอ้ยศ ยศพล กองหน้าของทีมโรงเรียนที่เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของจักรภัทรเอ่ยปากถามขึ้นมาบ้าง

"นั่นดิ กูไม่เคยเห็นมึงจริงจังกับผู้หญิงคนไหนในโรงเรียนเลยว่ะ?" ไอ้โม่ถามต่อ "ทำไมวะ? ทำไมมึงถึงไม่มีแฟน ตอบพวกกูหน่อย"

"ก็..." พอได้ยินแบบนี้ รอยยิ้มที่เปื้อนใบหน้าของหนุ่มน้อยก็เลือนหายไป พลางนึกถึงภาพความทรงจำในอดีต ภาพของวลันธร แฟนสาวของพี่ชายตัวเองอย่างจักรภัทร ที่ตนเองเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันสมัยที่ไปเที่ยวน้ำตกเอราวัณที่จังหวัดกาญจนบุรี

"ทำไมถึงเงียบวะไอ้แจ็ค?" ไอ้ยศ เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย "มีความหลังอะไรหรือเปล่าวะเพื่อน?"

"อ้อ!!! หรือว่ามึงชอบพี่สาวมหาลัยคนนั้น ที่ชื่อน้ำตาล?" แล้วไอ้โม่ก็แทรกขึ้นมา "เล่นปีกเกลียวข้ามรุ่นแบบนี้ เหนื่อยหน่อยนะมึง มึงคิดว่าเด็กมหาลัยอย่างพี่เค้าจะมองเด็ก ม.3 อย่างพวกเราเหรอวะ?"

"เฮ้ยยย!!! มันเรื่องของกูป่ะวะไอ้โม่!!! ของแบบนี้ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป!!" จักรภัทรแกล้งทำตัวร่าเริงเพื่อปิดบังความจริงบางอย่าง "มา ๆ กินขนมกันต่อ!!"

แล้วจักรภัทรกับกลุ่มเพื่อนนักฟุตบอล ก็กินน้ำกินขนมกันอย่างเอร็ดอร่อยในช่วงพักคาบบ่าย โดยที่กลุ่มเพื่อน ๆ ไม่มีทางรู้เลยว่า แท้จริงแล้ว ไอ้แจ็คกำลังมีปัญหาส่วนตัวบางอย่าง

เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อน พี่โจ้และพี่มีมี่ทะเลาะกัน เนื่องจากความไม่เข้าใจกันในหลาย ๆ เรื่อง และหนึ่งในเหตุผลสำคัญคือ ระยะทางและความห่างไกล โดยตัวของพี่โจ้ ตอนนี้ก็เริ่มมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันทั่วประเทศในฐานะมือกีต้าร์ของวง Noirman หลังจากที่ทีมโปรดิวเซอร์ได้แนะนำให้เปลี่ยนชื่อใหม่ให้กระชับขึ้นและความถูกต้องตามหลักภาษา

หลังจากที่วง Noirman โด่งดัง ก็เรียกได้พี่โจ้และเพื่อนร่วมวงก็ต้องออกงานคอนเสิร์ตทั่วประเทศ และออกงานถ่ายโฆษณาและออกรายการต่าง ๆ จนแทบไม่มีเวลาพูดคุยเพื่อเติมความหวานกับแฟนสาวอย่างมีมี่ ที่ตอนนี้กำลังเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่ประเทศสหรัฐอเมริกา

ด้วยความเหินห่างจากแฟน ต่างฝ่ายต่างก็ยุ่ง ๆ กับหน้าที่ส่วนตัวของตัวเอง จนทำให้ความรักที่เคยหวานชื่นเริ่มเจือจางลงตามระยะทางระหว่างสหรัฐและประเทศไทย จักรกฤษณ์ก็กลายเป็นศิลปินดัง มีงานรัดตัวจนไม่มีเวลามาเติมความหวานกับแฟนสาว ส่วนวลันธรก็ยุ่งอยู่กับการเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่สหรัฐฯ แถมด้วย Time Zone ที่แตกต่างกันของสองประเทศ ก็ยิ่งทำให้ทั้งคู่ห่างเหินกันมากขึ้นกว่าเดิม

จนกระทั่งเมื่อวันก่อน เจ้าแจ็คก็ทราบข่าวว่าพี่มี่และพี่โจ้ได้ตกลงกันว่าจะขอยุติสถานะความเป็นแฟน ให้เหลือเพียงแค่พี่น้องที่ดีต่อกันเท่านั้น ในใจลึก ๆ เจ้าแจ็คก็รู้สึกดีใจ เพราะนี่หมายถึงว่าตัวเองอาจมีโอกาสได้เข้าไปยืนตรงพื้นที่ว่างที่พี่โจ้ได้ถอยห่างออกมา แต่อีกใจ ก็รู้สึกสงสารพี่โจ้ เพราะเขารู้ดีว่าพี่ชายของเขารักพี่มี่มากแค่ไหน

กับการทุ่มเทการทำงานในวงการดนตรี จนมีชื่อเสียงโด่งดัง และได้รับรายได้จำนวนมหาศาล ทั้งหมดก็เพื่อที่จักรกฤษณ์จะก่อร่างสร้างตัวสร้างอนาคตเพื่อวลันธร แต่ในเมื่อเงื่อนไขของเวลาและระยะทาง ทำให้ทั้งคู่ก็ต้องห่างกัน สุดท้าย การเลิกราก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

โดยล่าสุด ไอ้แจ็คมีโอกาสได้พูดคุยกับพี่มี่ ที่อยู่อเมริกา และได้ทราบข่าวว่า พี่มี่ กำลังจะบินกลับมาที่ไทยหลังจากสอบไฟนอลเสร็จ

"พี่จะกลับไทยละแจ็ค"

"หมายถึงไรพี่? กลับมาอยู่เลยเหรอ?"

"ม่ายยย กลับมาพักร้อนต่างหาก พี่สอบไฟนอลเสร็จละ"

"อ่อ ครับ"

ทั้งคู่พูดคุยกันผ่านเฟสตามปกติ โดยที่ไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ที่ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันที่จังหวัดกาญจนบุรีอีกเลย

"แล้วกลับมาไทย พี่มี่ตั้งใจจะไปเที่ยวที่ไหนบ้างครับ?"

"ก็คงเดินเที่ยวห้างตามปกติกับเพื่อน ๆ น่ะแจ็ค"

"ครับ ขอให้สนุกนะครับพี่มี่"

"เอาไว้ถ้าพี่กลับมา พี่ว่าง ๆ พี่จะขับรถพาแจ็คไปเลี้ยงข้าวเอาไหม?"

"เอาซิครับ เย้!!!"

"เอาไว้ถ้าพี่กลับถึงไทยแล้ว เดี๋ยวพี่นัดวันอีกทีนะ ไว้พี่จะไปรับเราที่โรงเรียน ตกลงไหม?"

"ได้ครับพี่มี่" แล้วจักรภัทรก็ตอบตกลง พร้อมกับรอคอยว่าเมื่อไรที่พี่มี่จะติดต่อกลับมาหลังจากที่กลับมาถึงไทยแล้ว

หลังจากที่หมดเวลาพักในช่วงบ่าย ไอ้แจ็คและเพื่อน ๆ ก็กลับไปเรียนต่อในรายวิชาที่เหลือ หลังจากเลิกเรียนเสร็จแล้วก็ไปซ้อมบอลตามตารางที่ได้นัดหายกับอาจารย์แดงตามปกติ

"ปรี๊ด!!!!" ระหว่างที่นักเตะโรงเรียนบางกอกคาทอลิก กำลังซ้อมฟุตบอลตามโปรแกรมที่อาจารย์แดงได้กำหนดเอาไว้ เสียงนกหวีดก็ดังขึ้น

"ทุกคน!! รวมตัว!!" อาจารย์แดง แสงสุวรรณ หัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมฟุตบอลโรงเรียนบางกอกคาทอลิกในชุดกีฬาฟุตบอลกวักมือเรียกลูกทีมทั้งหมดเข้ามายืนล้อมเป็นวงกลมเพื่อเข้าประชุม "นัดที่แล้ว พวกเราเอาชนะชลบุรีวิทยาลัยได้ 3-0 ก็จริง แต่เรายังมีข้อบกพร่องที่ต้องปรับปรุงอีกเยอะ โดยเฉพาะเกมรับ ที่เห็นได้ชัดว่าพวกเราสื่อสารและยืนตำแหน่งกันได้ไม่ค่อยดีนัก..."

"ชนะตั้ง 3-0 แล้วยังบ่นว่าเล่นไม่ดีอีกเนอะ..." ไอ้แจ็คแอบบ่นกับไอ้โม่ที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ "จะเพอร์เฟ็คชั่นนิสต์ไปถึงไหนวะ?"

"นัดต่อไปนี่แหละของจริง วัดเทพสุวรรณ ชื่อนี้คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณ เพราะพวกเราทุกคนน่าจะรู้ดีกันแล้ว" อาจารย์แดงร่ายยาวถึงความเก่งกาจของคู่ต่อสู้ในรอบต่อไป

โรงเรียนวัดเทพสุวรรณ คือหนึ่งในโรงเรียนที่ผลิตนักฟุตบอลคุณภาพขึ้นมาประดับในวงการฟุตบอลไทยมากมาย และยังเคยเป็นแชมป์กีฬาฟุตบอล 4 เส้ามาแล้วอีกด้วย เพียงแต่เมื่อทาบสถิติกับบางกอกคาทอลิกแล้ว ดูเหมือนว่าทีมโรงเรียนวัดเทพสุวรรณจะดูเป็นรองอยู่บ้าง แต่นั่นมันก็แค่สถิติเท่านั้น

"โรงเรียนวัดเทพสุวรรณ เล่นฟุตบอลสไตล์ตั้งรับรอสวนกลับ เน้นเพรสซิ่ง บีบพื้นที่เร็ว และใช้จังหวะเข้าทำให้น้อยที่สุด แต่บอกไว้เลยว่าระดับของโรงเรียนวัดเทพสุวรรณแตกต่างจากชลบุรีวิทยาลัยคู่แข่งของเราจากรอบที่แล้ว และเมื่อปีที่แล้ว อย่างที่พวกมึงได้เห็น ว่ารุ่นพี่พวกมึงสู้โรงเรียนวัดเทพสุวรรณไม่ได้เลย เราแพ้ไป 4-2 นัดต่อไป เราต้องเอาคืนแบบทบต้นทบดอกให้ได้"

อาจารย์แดงกำลังเล่าถึงฟุตบอลเยาว์ชน 4 เส้า ที่จัดขึ้นมาโดย 4 โรงเรียนที่มีชื่อเสียงด้านฟุตบอลมาที่สุดในประเทศไทย ได้แก่ บางกอกคาทอลิก วัดเทพสุวรรณ เบญจมาศวิทยาลัย และเซนต์บาติสต์ โดยแชมป์ครั้งล่าสุด เป็นของโรงเรียนเบญจมาศวิทยาลัย



**ภาพประกอบ ทีมโรงเรียนทั้งสี่ในฟุตบอลจตุรมิตร ขออนุญาตเซ็นเซอร์ภาพน้อง ๆ ในรูปตามกฎหมายใหม่นะครับ**


(เชิงอรรถ : ฟุตบอลเยาวชน 4 เส้าในเรื่อง ก็คือ ฟุตบอล จตุรมิตรในโลกแห่งความจริง โดยมี 4 โรงเรียนหลักอย่าง บางกอกคาทอลิก (กรุงเทพคริสเตียน), วัดเทพสุวรรณ (เทพสิรินทร์) เบญจมาศวิทยาลัย (สวนกุหลาบวิทยาลัย) และเซนต์บาติสต์ (อัสสัมชัญ) เพื่อหลีกเลี่ยงประเด็นดราม่า ผมเลยใช้ชื่อสมมติแทนครับ)

"เพราะฉะนั้น หลังจากวันนี้เป็นต้นไป กูจะต้องเพิ่มความเข้มข้นในการฝึกซ้อม ทั้งในส่วนของวันธรรมดาและวันเสาร์ และเพิ่มรายละเอียดแทคติกเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนที่จะเจอกับวัดเทพสุวรรณ และไม่ต้องกลัว กูได้ทำจดหมายบอกถึงอาจารย์ประจำชั้นพวกมึงทุกคน และจดหมายถึงผู้ปกครองไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าใครที่ไม่พร้อมจริง ๆ ติดธุระไม่ว่าจะเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องการเรียนจริง ๆ ก็บอกมาตรงนี้ได้ กูไม่ว่า แต่กูต้องการคนที่พร้อมสำหรับการแข่งขันนัดต่อไป เข้าใจตรงกันนะ"

แล้วนักฟุตบอลโรงเรียนทุกคนก็เดินไปหยิบเอาจดหมายที่อาจารย์แดงได้เขียนเอาไว้ เพื่อนำไปมอบให้ผู้ปกครองที่บ้าน ถึงความจำเป็นที่ต้องขอความร่วมมือจากท่าน ในการส่งบุตรหลานมาซ้อมกีฬาฟุตบอล เพื่อแข่งขันในรายการชิงแชมป์เยาว์ชนโรงเรียน

หลังจากนั้น อาจารย์แดงก็ปล่อยให้ลูกทีมทุกคนกลับไปซ้อมต่อ จนถึงเวลาปล่อยกลับบ้านในช่วงเย็น ไอ้แจ็คและเพื่อน ๆ ก็เดินออกมานอกโรงเรียนในชุดนักฟุตบอลโรงเรียน

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้วันเสาร์นะเพื่อน" ไอ้โม่และกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ต้องกลับบ้านด้วยรถไฟฟ้า BTS โบกมือลาไอ้แจ็ค ที่กำลังแยกตัวไปรอใครบางคนตรงป้ายรถเมล์

"เดี๋ยวไปเที่ยวมาบุญครองก่อนป่ะ? ไปเล่นเกมตู้ ร้องเกะ หลีหญิงแล้วค่อยกลับ"

"เอาดิ๊!! จะเล่นเกม PES แข่งกะกูป่ะละไอ้โม่?"

"มาเลย จัดมาเลย กลัวที่ไหน!!!"

"พนันกันป่ะ ลูกละ 5 บาท ใจป่าว?"

"ได้!!! แล้วเดี๋ยวมึงจะร้องขอชีวิตจากกู ไอ้ยศ!!"

"ควยเหอะไอ้โม่ เดี๋ยวกูจะยิงมึงให้ยับเลย ปากดีนัก!!!"

"เจอกันพวกมึง" ไอ้แจ็คโบกมือลาเพื่อน ๆ ที่ตั้งใจจะไปเที่ยวในเมืองต่อพร้อมกับรอยยิ้ม

แต่ไอ้แจ็คไม่ได้จะขึ้นรถโดยสารประจำทางกลับบ้านหรอก เจ้าหนุ่มน้อยหยิบเอาสมาร์ทโฟนขึ้นมาไลน์คอลถามพี่มี่ ว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้ว

"ฮัลโหล? พี่มี่ ตอนนี้พี่อยู่ไหนแล้วครับ?" เจ้าแจ็คยืนคุยโทรศัพท์ถาม

"ใกล้ถึงแล้วจ๊ะ" วลันธรตอบ "พี่เห็นเราละ ที่ใส่ชุดบอลยืนตรงป้ายรถเมล์ใช่ไหม?"

"ใช่ครับพี่" พอเห็นรถ Toyota Yaris คันเดิมป้ายทะเบียนเดิมของวลันธร เจ้าหนุ่มน้อจักรภัทรก็ยิ้มออก ก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่งตรงเบาะหน้าข้างรถทันที

"สวัสดีครับพี่มี่" พอเปิดประตูเข้าไป เด็กหนุ่มก็พนมมือไหว้วลันธรด้วยความเคารพ "ไม่เจอกันนานเลยนะครับพี่"

"ไงเรา!! โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย!!" วลันธรที่กำลังขับรถอยู่เอ่ยปากทักทายน้องชายของอดีตแฟนหนุ่มอย่างจักรกฤษณ์ "ปีนี้อายุเท่าไรแล้วเนี่ยแจ็ค? แล้วคิ้วเราไปโดนอะไรมาเนี่ย?"



"15 ครับพี่มี่ ส่วนแผลที่คิ้ว?" เจ้าแจ็คแตะที่ผ้าก๊อตบนคิ้ว "อุบัติเหตุตอนแข่งฟุตบอลนิดหน่อยน่ะครับ ไม่เป็นอะไรมากหรอก" จักรภัทรที่ตอนนี้เริ่มโตเป็นหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม "ว่าแต่ พี่มี่ก็สวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะครับ เวลาไม่เคยทำให้ความน่ารักของพี่มี่ลดน้อยลงไปเลยจริง ๆ"

ไม่เจอกันสองปี แต่จักรภัทรรู้สึกว่าวลันธรดูสวยและดูอวบอัดมีน้ำมีนวลมากขึ้น ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะอาหารจังค์ฟู๊ดที่หญิงสาวกินตอนไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกานั่นเอง

"แหม ปากหวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนนะเรา แค่สองปีที่เราไม่ได้เจอกัน มันไม่ได้ทำให้พี่แก่ขึ้นขนาดนั้นซะหน่อย!!" อดีตดาวคณะยิ้มหวาน "ไป อยากกินอะไรบอกพี่มา เดี๋ยวพี่เลี้ยง"

"อะไรก็ได้ครับพี่มี่" เจ้าแจ็คตอบ "แล้วแต่พี่มี่เลย"

"งั้นกินง่าย ๆ ก็แล้วกันเนอะ" ว่าแล้ววลันธรก็เหยียบคันเร่ง เพื่อขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง ที่เธอชอบมากินสมัยที่ยังเรียนอยู่ที่ไทย

......................

หลังจากที่ขับรถพาเจ้าแจ็คมากินมื้อเย็นที่ร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง ทั้งคู่สั่งเมนูอาหารที่ตนเองอยากกิน หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ได้พูดคุยกันถึงความเป็นไปของชีวิตในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา โดยวลันธร ตอนนี้เธอใกล้จะเรียนจบปริญญาโทที่สหรัฐฯ และตั้งใจว่าจะบินกลับมาทำงานที่ไทย ส่วนจักรภัทร ก็เล่าว่าตอนนี้เขาเป็นตัวหลักทีมโรงเรียน และตั้งใจว่าสักวันเขาจะต้องเล่นฟุตบอลอาชีพให้ได้

"ผมตั้งใจว่าจะเล่นฟุตบอลเป็นอาชีพไปเลยครับพี่มี่" จักรภัทรใช้ตะเกียบคีบไก่ทอดคาระเกะจากจานขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย "แล้วก็อยากจะติดทีมชาติไทย ได้แชมป์ซีเกมส์ ได้แชมป์ AFF เหมือนรุ่นพี่ที่เคยทำได้ แล้วก็ไปเล่นฟุตบอลที่ญี่ปุ่นให้ได้น่ะครับ"

"อืม ดีแล้วละ แจ็คชอบเล่นฟุตบอลนินะ ถ้าตั้งใจแล้วก็ต้องไปให้สุด ต้องประสบความสำเร็จให้ได้นะ เพื่อตัวแจ็คและครอบครัวของแจ็คนะ" วลันธรอวยพรให้เด็กหนุ่มประสบความสำเร็จตามที่ตนเองปรารถนา

"ขอบคุณครับพี่" จักรภัทรยิ้มแก้มตุ่ยขณะกำลังเคี้ยวอาหารในปาก "แล้วพี่มี่อิ่มแล้วเหรอครับ? กินน้อยจังเลย?"

"อือ อิ่มแล้ว..." วลันธรกินข้าวเพียงไม่กี่คำเท่านั้น ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะมีเรื่องไม่สบายใจบางอย่างอยู่ "แจ็คกินให้เยอะ ๆ เถอะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงพี่"

"เอ่อ..." พอเห็นแบบนี้ จักรภัทรก็เลยนึกอะไรบางอย่างออก "ตั้งแต่กลับมาที่ไทย พี่มี่ได้คุยกับพี่โจ้บ้างหรือเปล่าครับ?"



"ไม่เลย..." พอพูดถึงพี่โจ้ มีมี่ก็ทำหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด "เดี๋ยวนี้พี่โจ้ของเราดังใหญ่ละ คงลืมพี่ไปแล้วด้วยแหละ เราน่ะแจ็ค ของกินที่สั่งมายังเหลืออีกเยอะเลย กินให้หมดนะ!!"

วลันธรไม่อยากพูดถึงพี่โจ้มากนัก เพราะยังรู้สึกเสียใจอยู่ไม่หาย จึงรีบเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นทันที

"โถพี่มี่!! ผมก็สั่งมาเผื่อพี่ด้วยแหละครับ!!" จักรภัทรบ่นอุบ "แล้วพี่มี่อิ่มไปก่อนแบบนี้ ผมก็แย่น่ะซิ!!"

"เป็นนักกีฬาด้วย แถมเรากำลังจะโตเป็นหนุ่ม กินเยอะ ๆ น่ะดีแล้ว!!" วลันธรสอนเด็กหนุ่มเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง "ไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง"

"พี่มี่ก็ฝืน ๆ กินช่วยกันหน่อยซิครับ!!" จักรภัทรเอ่ยปากพูดขณะกำลังถือตะเกียบ "ผมกินทั้งหมดนี่ไม่ไหวหรอก"

"พี่อิ่มแล้วจริง ๆ แจ็ค" วลันธรยิ้ม แต่นัยน์ตาของหญิงสาวกลับแฝงด้วยความเศร้า "แจ็คกินเท่าที่กินไหวก็แล้วกัน"

สุดท้าย จักรภัทรก็จำใจต้องกินเมนูอาหารที่สั่งมาซะเยอะด้วยตัวคนเดียว จนเกือบหมด ก่อนที่วลันธรจะเรียกให้บริกรมาคิดเงินค่าอาหารมื้อเย็น ก่อนที่หญิงสาว จะขับรถพาน้องชายอดีตคนรักไปส่งที่บ้าน

......................

"เฮ้อ!!! รถติดจังเลย!! กรุงเทพไม่เคยเปลี่ยนเลยจริง ๆ ไม่ว่าจะตอนไหน!!" วลันธรถึงกับบ่น เมื่อพบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังติดแหงกอยู่บนท้องถนนใจกลางกรุงเทพในช่วงหัวค่ำ "แจ็ค พี่ขอโทษทีนะ ที่พาเรามาติดแหงกกลางถนนแบบนี้"

"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่มี่" จักรภัทรที่นั่งเล่นสมาร์ทโฟนตอบ "พี่โจ้ตอนนี้ออกคอนเสิร์ตอยู่ต่างจังหวัด อาทิตย์หน้าก็คงกลับบ้าน ส่วนพ่อกับแม่ผม ช่วงนี้ท่านมีประชุมที่ต่างจังหวัดเหมือนกัน"

"แล้วแจ็คอยู่บ้านคนเดียวเหรอ?" พอได้ยินแบบนี้ วลันธรก็หันไปมองหน้าเด็กหนุ่มด้วยความสงสัย "ถามจริง?"

"ครับพี่" จักรภัทรตอบ "ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนิครับ แถวบ้านผมก็ออกจะปลอดภัย เพราะมียามปั่นจักรยานตรวจความเรียบร้อยอยู่เป็นระยะ เพื่อนบ้านมีอะไรก็คอยช่วยเหลือกันตลอด"

บ้านของพี่โจ้และเจ้าแจ็คเป็นบ้านจัดสรรภายในโครงการ ที่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีพอสมควร โดยบุคคลภายนอกต้องทำการแลกบัตรก่อนเข้ามาภายในโครงการก่อนเสมอ

"ถึงยังงั้นก็เถอะ เรายังเด็ก เราอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ไม่แย่เหรอ?" ถึงจะเลิกรากับจักรกฤษณ์ไปแล้ว แต่วลันธรก็ยังห่วงจักรภัทรเหมือนน้องชายคนหนึ่งไม่เปลี่ยนแปลง

"ถ้างั้น พี่มี่ค้างเป็นเพื่อนผมที่บ้านไหมครับ?" แล้วทันใดนั้น จักรภัทรก็เอ่ยปากพูดในประเด็นที่ล่อแหลมขึ้นมา ทำเอาวลันธรรู้สึกร้อนวูบวาบ เพราะเมื่อสองปีก่อน วลันธรเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเด็กชายที่บ้านหลังนี้



"เรา...พูดเล่นหรือพูดจริงเนี่ย?" อดีตดาวคณะนิเทศเอ่ยปากถามด้วยท่าทางตะกุกตะกัก



โปรดติดตามตอนต่อไป...

พี่มี่ต้องคิดอะไรอยู่แน่เลย มีพูดตะกุกตะกักด้วย