ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

หากท่านอ่านแล้วตอบความคิดเห็นด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง 

------

บ้านเดี่ยวชั้นเดียวตั้งอยู่ริมถนนสายเล็ก เงียบสงบและโดดเดี่ยว มีทุ่งหญ้าสูงขึ้นปะปนกับพุ่มไม้เตี้ย ๆ ล้อมรอบ มันไม่ใช่บ้านใหม่ แต่ก็ดีพอสำหรับเขา
รัฐดับเครื่องยนต์ SUV คันใหญ่ของเขา ฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นจากล้อค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูลงจากรถและเดินไปปลดกลอนประตูบ้าน กลิ่นอับจาง ๆ ของบ้านเก่าต้อนรับเขาทันทีที่บานประตูถูกเปิดออก
เขาขนข้าวของเครื่องใช้มาไว้ที่นี่ตั้งแต่สัปดาห์ก่อน และแม้ว่าเขาจะทำความสะอาดไปแล้วหลายรอบ กลิ่นเฉพาะตัวของบ้านที่ถูกทิ้งร้างมานานก็ยังไม่หมดไปเสียทีเดียว มันซึมอยู่ในผนัง ในซอกมุมของห้อง ในเนื้อไม้ของพื้นบ้าน
แต่เขาไม่คิดจะสนใจมันมากนัก
เขาถือกระเป๋าเอกสารเข้ามาในบ้าน วางมันลงบนโต๊ะไม้เก่าก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่าง ปล่อยให้อากาศใหม่ ๆ ไหลเข้ามา แสงแดดยามเย็นลอดผ่านช่องหน้าต่างเป็นลำแสงเฉียงตกกระทบพื้นบ้านที่เริ่มเย็นลง
บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีของตกแต่ง มีเพียงเฟอร์นิเจอร์พื้นฐาน โต๊ะไม้เก่า โซฟาผ้าที่มีร่องรอยการใช้งาน ชั้นวางของโล่งเปล่า ทุกอย่างดูเรียบง่ายและเวิ้งว้าง
เหมาะกับเขา
เขาไม่อยากอยู่ในบ้านพักครูที่ซอมซ่อและแออัดจนเกินไป แม้มันจะฟรีก็ตาม มันเป็นที่ที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงของชีวิตที่เขาไม่ต้องการให้เข้ามาใกล้ตัวเกินไป
เขาไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของอะไรทั้งนั้น
รัฐเดินไปนั่งลงบนโซฟา ถอนหายใจยาว ปลดกระดุมแขนเสื้อออกก่อนจะหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา เปิดไปยังหน้าที่จดรายละเอียดเกี่ยวกับโรงเรียนในวันนี้
ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน
เขารู้จักสถานที่แล้ว รู้ว่าห้องเรียน ห้องทดลอง และห้องพักครูอยู่ที่ไหน
เขารู้จักผู้อำนวยการแล้ว และรู้ว่าชายคนนั้นคิดยังไงกับเขา
เขาพบหัวหน้ากลุ่มสาระวิทยาศาสตร์แล้ว และรู้ว่าชายคนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ตราบใดที่เขาทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย
เหลือแค่สิ่งเดียวที่ยังไม่แน่ใจ—นักเรียนของเขา
เด็กพวกนั้นจะเป็นยังไง
พรุ่งนี้เช้า เขาจะได้เจอพวกเขา และเริ่มต้นงานของเขาอย่างแท้จริง
รัฐปิดสมุด วางมันลงบนโต๊ะ หยิบแว่นออกจากใบหน้า ก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟา ดวงตาหลุบลงเล็กน้อย ปล่อยให้สมองไหลย้อนกลับไปยังอดีต
โรงเรียนเก่า
ภาพบางอย่างย้อนกลับมา มันไม่ชัดเจนแต่ก็ไม่ได้พร่าเลือน
เสียงกระซิบกระซาบ สายตาที่เคยเคารพกลับเปลี่ยนเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม และท้ายที่สุด... กลายเป็นความรังเกียจ
"คุณทำให้คนที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวรู้สึกไม่พอใจ"
"ปัญหาที่คุณสร้างมันเกินไป ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้"
รัฐยังจำได้ดีว่าเขานั่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าสงบนิ่ง ขณะที่อีกฝ่ายจ้องมองเขาด้วยแววตาแข็งกระด้าง
"ถ้าคุณยังคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด คุณก็คงอยู่ในโลกของตัวเองมากเกินไป"
เขาถูกบีบให้ออกมา ถูกบอกให้หาที่ใหม่ ถูกไล่จากตำแหน่งที่เขาเคยยืนอย่างมั่นคง
เขากำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อย ๆ คลายมันออก
แต่นั่นเป็นอดีต
ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นใหม่
และครั้งนี้ เขาจะไม่พลาดแบบเดิมอีก
รัฐสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น ปัดความคิดเหล่านั้นออกไป เขาเอนตัวลุกขึ้น หยิบแว่นตาขึ้นมาสวมใหม่ ก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างบางบาน ปล่อยให้ห้องเหลือเพียงแสงไฟจากโคมเล็ก ๆ ที่หัวเตียง
เงาสะท้อนของเขาในกระจกหน้าต่างดูนิ่งเรียบ แต่เขารู้ดีว่า ข้างในตัวเขาไม่ได้เงียบขนาดนั้น
แนวคิดบางอย่างไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดขึ้นมาเอง แต่ถูกปลูกฝังมานานแล้ว
โลกนี้มีโครงสร้างของมัน
และเขาเชื่อว่าโครงสร้างนั้นไม่ควรถูกทำลาย
ผู้ชายเป็นผู้ให้ เป็นผู้คุมทิศทาง เป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง
มันเป็นเช่นนั้นมาตลอด และมันควรจะเป็นเช่นนั้นต่อไป
รัฐขยับแว่นบนสันจมูก ถอนหายใจยาว ๆ แล้วปิดไฟในห้องนั่งเล่น
-*-*-*-*-*-*-
แสงแรกของอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเป็นลำแสงสีทองจาง ๆ กระทบกับผนังห้อง รัฐลืมตาขึ้นช้า ๆ ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความนิ่งสงบของยามเช้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียง
อากาศยามเช้าในต่างจังหวัดไม่ได้เลวร้ายเลย แม้มันจะอุ่นกว่าที่เขาเคยชิน แต่มันสดชื่นกว่าเมืองใหญ่ ไม่มีเสียงรถรา ไม่มีควันไอเสียจากถนนที่แน่นขนัด มีเพียงเสียงนกร้อง และลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง
เขาพลิกมองนาฬิกา ตีห้าสี่สิบ
เช้าแบบนี้ที่เมืองเก่าเขายังต้องได้ยินเสียงแตรรถบีบใส่กัน เสียงผู้คนเดินเร่งรีบ เสียงเครื่องจักรจากร้านค้าในตลาด แต่ที่นี่มีเพียง เสียงของความเงียบและธรรมชาติ
มันควรจะเป็นสิ่งที่เขาพึงพอใจ แต่มันไม่ได้ช่วยให้เขาหลับสนิทตลอดคืน
รัฐขยับตัวลงจากเตียง ยกมือขึ้นนวดต้นคอเบา ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างออกกว้างขึ้น ลมยามเช้าพัดเข้ามาพร้อมกลิ่นของดินชื้นและหญ้าเขียวที่เพิ่งโดนแดดยามเช้าสัมผัส
สดชื่น... แต่ไม่พอจะชดเชยกับอากาศตอนกลางคืนที่หนักอึ้ง
ร้อนชื้นเกินไป
เหงื่อซึมขึ้นที่แผ่นหลังตั้งแต่เมื่อคืน เขานอนไม่ค่อยสบาย อากาศร้อนอบอ้าวถึงแม้จะเปิดพัดลมแรงสุดก็ยังไล่ความอึดอัดออกไปไม่ได้
เครื่องปรับอากาศจำเป็นกว่าที่คิด
สุดสัปดาห์นี้คงต้องหาช่างมาติดแอร์สักตัว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจจะใช้เงินไปกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้มากนัก แต่การนอนที่ไม่มีคุณภาพแบบเมื่อคืนมันส่งผลต่อสมองเขาอย่างชัดเจน
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น น้ำที่ไหลออกมาจากก๊อกเย็นเฉียบกระทบผิว ช่วยปลุกให้เขาตื่นเต็มที่
เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับเงาของตัวเองในกระจก ใบหน้าที่สะท้อนกลับมายังคงสุขุมเยือกเย็นเหมือนเคย
วันนี้เป็นวันแรก
เขาจะเริ่มต้นทุกอย่างที่นี่
รัฐใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัว เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีอ่อน กางเกงสแลคเข้ารูป เขาจัดเนกไทให้เรียบร้อย ตรวจดูปกเสื้อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยยับ
ก่อนจะหยิบแว่นตาขึ้นมาสวม ท่าทีของเขากลับคืนสู่ความสมบูรณ์แบบ
เมื่อพร้อมแล้ว เขาหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเอง เดินออกจากบ้าน ล็อกประตู และตรงไปยังรถของเขา
SUV สีดำแล่นเข้ามาอย่างเอื่อยเฉื่อยผ่านประตูโรงเรียน สะท้อนแสงแดดยามเช้าบนตัวถังเงาวับอย่างโดดเด่น แม้รัฐจะไม่ได้เร่งรีบ แต่เขาสังเกตได้ชัดเจนว่า รถของเขายังคงเป็นจุดสนใจ
ครูเวรประจำประตูยืนรอรับเด็ก ๆ ที่เดินเข้ามาในรั้วโรงเรียน สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ตรวจตราพวกเด็ก ๆ ที่ทะยอยกันเข้ามา บางคนโค้งศีรษะทักทายครูเวร บางคนรีบก้าวผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ
นักเรียนทยอยมาถึงเรื่อย ๆ ถึงแม้จะยังเช้าอยู่ แต่โรงเรียนก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะเบา ๆ ผสมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวผ่านประตู
ใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างสนามหญ้า เด็กกลุ่มหนึ่งจับกลุ่มกันอยู่ บางคนนั่งไขว่ห้าง ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ บางคนนั่งพิงโคนต้นไม้ ปล่อยให้สายลมพัดผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวให้พลิ้วไหว
ใกล้กันนั้น ซุ้มเครื่องดื่ม ข้างอาคารเรียนเริ่มมีเด็กทยอยเข้าไปซื้อ น้ำแดงโซดา ชานม กาแฟเย็น เด็กบางคนดูดน้ำจากหลอดพลาสติก พลางหัวเราะแซวกันระหว่างต่อแถว
เสียงลูกบอลกระทบพื้นดังขึ้นจากอีกมุมของสนาม เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นฟุตบอล แต่ลูกบอลที่พวกเขาใช้กลับเป็นลูกตะกร้อเก่า ๆ ใบหนึ่ง อาจเป็นเพราะขาดแคลนอุปกรณ์ หรืออาจเป็นเพียงสิ่งที่พวกเขาเคยชิน
รัฐชะลอรถก่อนจะจอดที่ลานจอดรถฝั่งครู ดับเครื่องยนต์ พลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ อีกครั้ง
นักเรียนพวกนี้...
พวกเขาอาจดูเหมือนเด็กทั่วไป แต่รัฐรู้ดีว่าทุกคนมี "จุดอ่อน" ของตัวเอง มีสิ่งที่พวกเขาต้องการ มีบางอย่างที่พวกเขาขาด และนั่นคือสิ่งที่สามารถชักนำพวกเขาไปในทิศทางที่เหมาะสมได้
รัฐปลดเข็มขัดนิรภัย หยิบกระเป๋าของตัวเอง เปิดประตูและก้าวออกจากรถ
กิจกรรมหน้าเสาธงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เขายืนในแถวครู มีบางคนเข้ามาแนะนำตัว บางคนก็เพียงมองหน้าและยิ้มให้
เมื่อทุกอย่างจบลงรัฐเดินไปตามทางเดินของอาคารเรียน อาคารคอนกรีตสองชั้นที่ดูเก่าแต่ยังคงสภาพใช้งานได้ดี เสียงนักเรียนในห้องเรียนดังลอดออกมาตามจังหวะของโรงเรียนที่กำลังเริ่มต้นวันใหม่
เขามีตารางสอนตอนเช้า 1 คาบ และบ่ายอีก 1 คาบ ก่อนจะจบวันด้วย คาบโฮมรูม—ช่วงเวลาที่เขาจะต้องไปพบกับเด็ก ๆ ในฐานะครูที่ปรึกษา
เขาเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ—08:25 น. อีกห้านาทีจะเริ่มคาบแรก
คาบเช้าเริ่มต้นด้วย ม.5/2 รัฐเปิดประตูห้องเรียนเข้าไป ห้องเรียนกว้างขวางพอสมควร แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างด้านหนึ่ง กระทบโต๊ะไม้เรียงเป็นแถว นักเรียนส่วนใหญ่ในห้องเงยหน้าขึ้นมามองเขา บางคนรีบกลับไปสนใจหนังสือเรียนตรงหน้า บางคนมองเขาด้วยความสงสัย
ครูใหม่
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะอยากประเมินเขา พวกเด็ก ๆ ไม่เคยเห็นเขามาก่อน และแน่นอนว่าพวกเขาจะพยายามตัดสินเขาภายในไม่กี่วินาทีแรก
"สวัสดีครับ"
เสียงของเขานิ่งและหนักแน่นพอที่จะทำให้เสียงคุยเบา ๆ ของนักเรียนลดลง
"ผมเป็นครูสอนเคมีของพวกคุณในปีนี้"
เขาหยิบชอล์กขึ้นมา ก่อนจะเขียนชื่อลงบนกระดาน
"ครูรัฐ"
เด็กบางคนพยักหน้าเหมือนพยายามจำชื่อ บางคนยังคงมองเขาด้วยความสนใจ
"ผมเข้าใจว่าพวกคุณเคยเรียนเคมีมาก่อนแล้ว แต่ผมจะเริ่มวันนี้ด้วยการทำความเข้าใจใหม่"
เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับนักเรียน
"เคมีไม่ใช่วิชาท่องจำ มันเป็นเรื่องของความเข้าใจ ถ้าคุณเข้าใจมัน คุณจะไม่ต้องเสียเวลาท่อง"
เสียงกระซิบของเด็กบางคนยังดังอยู่ เขาไม่สนใจมันมากนัก
"ใครที่คิดว่าเคมีเป็นเรื่องยาก?"
เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่นักเรียนบางคนจะยกมือขึ้นแบบลังเล ๆ
"ดี อย่างน้อยพวกคุณก็ซื่อสัตย์" รัฐยิ้มจาง ๆ "แต่ผมจะบอกอะไรให้—มันไม่ได้ยากขนาดนั้นถ้าคุณมองมันให้ถูกมุม"
เขาเดินไปข้างโต๊ะนักเรียน ใช้มือเคาะโต๊ะเบา ๆ
"ทุกอย่างรอบตัวพวกคุณคือเคมี โต๊ะที่พวกคุณกำลังนั่งอยู่ อากาศที่พวกคุณกำลังหายใจ แม้แต่ร่างกายของพวกคุณเอง"
เขาหยุด มองไปที่กลุ่มนักเรียนที่เริ่มตั้งใจฟังมากขึ้น
"เพราะงั้น วันนี้เราจะเริ่มจากอะไรที่เรียบง่ายที่สุด..."
ห้องที่มีเด็กตั้งใจเรียนพอสมควรแต่ก็ยังมีพวกที่ดูไม่สนใจวิชาเคมีเลยแม้แต่น้อย รัฐมองออกว่าเด็กกลุ่มไหนอยากเข้าใจและกลุ่มไหนมองนาฬิการอให้หมดคาบ แต่เขาไม่ได้รีบร้อนกับพวกเขา
ช่วงบ่ายผ่านไปในลักษณะเดียวกันกับ ม.4/3 เด็กมัธยมปลายปีแรกยังไม่คุ้นเคยกับเคมีมากนัก บางคนดูสนใจ บางคนยังสับสน รัฐค่อย ๆ อธิบายโดยไม่เร่งเร้า ทุกอย่างต้องใช้เวลา และเขามีเวลาทั้งปีที่จะจัดการกับเรื่องนี้
"ปฏิกิริยาเคมีเป็นเหมือนเรื่องราวระหว่างอะตอม" เขาอธิบายขณะวาดภาพลงบนกระดาน "บางตัวเข้ากันได้ดี บางตัวไม่เข้ากันเลย ถ้าคุณเข้าใจมันเป็นเรื่องธรรมชาติ คุณจะจำมันง่ายขึ้น"
เด็กบางคนดูสนใจ บางคนยังงง ๆ แต่เขาไม่ได้รีบ เร่งหรือบังคับให้พวกเขาต้องเข้าใจทุกอย่างภายในคาบเดียว
การสร้างความคุ้นเคยกับเด็ก ต้องใช้เวลา
หลังจากผ่านไปสองคาบ รัฐเดินกลับไปยังห้องพักครู หยิบสมุดบันทึกของเขาขึ้นมาจดรายละเอียดสั้น ๆ เกี่ยวกับชั้นเรียนที่เขาสอน สังเกตบางสิ่งที่เขาเริ่มมองเห็น เด็กที่มีแนวโน้มจะตั้งใจเรียน เด็กที่อาจเป็นปัญหาในอนาคต
และแล้วก็มาถึงช่วงสุดท้ายของวัน—โฮมรูม
เสียงพูดคุยในห้องยังคงดำเนินไปเมื่อรัฐก้าวเข้ามาในห้อง ม.5/1 ห้องที่เขาต้องดูแลตลอดปีนี้ นักเรียนบางคนหันมามอง บ้างยังคงคุยกันต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขากวาดสายตามองรอบห้อง โต๊ะไม้เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ พื้นห้องสะอาด แสดงให้เห็นถึงการดูแลที่ค่อนข้างดี
"เงียบหน่อย"
เสียงของเขาไม่ได้ดังมาก แต่เพียงพอให้เสียงจอแจค่อย ๆ ซาลง นักเรียนบางคนละมือจากโทรศัพท์ บ้างหันมามองเขาด้วยความสนใจ
"ผมเป็นครูที่ปรึกษาของพวกคุณในปีนี้" เขาพูด ขณะเดินไปหยุดตรงกลางห้อง "หน้าที่ของผมไม่ได้มีแค่สอนเคมี แต่รวมถึงการช่วยเหลือเรื่องอื่น ๆ ด้วย"
เขาหยุดสายตาที่เด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่แถวหน้า เธอนั่งหลังตรง สีหน้ามั่นใจ ดวงตาเฉียบคมเหมือนคนที่เคยผ่านการเป็นผู้นำมาก่อน
ศิริแพร วิเศษภัย
ประธานห้อง ม.5/1 และยังเป็น ประธานนักเรียนของระดับชั้น ม.5 อีกด้วย
"แพรใช่ไหม?" รัฐเอ่ยชื่อเธอ
"ค่ะ" เด็กสาวตอบทันที น้ำเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น
"เธอเป็นหัวหน้าห้อง งั้นช่วยแนะนำตัวคนแรกหน่อยสิ"
แพรพยักหน้าก่อนหันไปทางเพื่อนในห้อง น้ำเสียงของเธอชัดเจน ไม่มีความลังเล
"หนูชื่อแพร ศิริแพร วิเศษภัย เป็นหัวหน้าห้อง แล้วก็เป็นประธานนักเรียนของ ม.5 อยู่ชมรมวิทยาศาสตร์ ถ้ามีเรื่องอะไรเกี่ยวกับกิจกรรมโรงเรียนหรือเรื่องภายในห้อง ก็บอกหนูได้"
เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นเล็กน้อย รัฐสังเกตเห็นแววตาบางคนที่มองแพรอย่างชื่นชม และบางคนที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจ
เขาพยักหน้าให้แพร "ดี งั้นเราคงต้องร่วมงานกันเยอะในปีนี้"
แพรไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนพยักหน้า
รัฐหันกลับไปกวาดตามองห้องอีกครั้ง "ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ผมอยากให้พวกคุณแนะนำตัวกันหน่อย"
"ใครต่อ?"
นักเรียนบางคนมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไรในทันที
"ผมไม่ได้จะบังคับ แต่ถ้าไม่มีใครเริ่ม เราจะต้องนั่งมองหน้ากันไปแบบนี้จนหมดคาบ"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง ก่อนที่เด็กชายคนหนึ่งจะถอนหายใจแล้วยกมือขึ้น
"โอเค ๆ ผมเริ่มก็ได้"
รัฐพยักหน้า "ชื่ออะไร?"
"ต้นครับ"
"โอเค ต้น บอกอะไรเกี่ยวกับตัวเองหน่อยสิ"
"ผมเป็นรองหัวหน้าห้อง อยู่ชมรมบาส แล้วก็... ชอบเล่นเกม"
รัฐพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงปล่อยให้เขาพูดจบ ก่อนจะหันไปมองคนอื่น ๆ
เสียงพูดคุยเริ่มคึกคักขึ้นบ้าง นักเรียนคนต่อไปยกมือ และอีกคน และอีกคน บางคนบอกเพียงชื่อเล่นสั้น ๆ บางคนพูดถึงสิ่งที่ตัวเองสนใจ รัฐฟังทุกคำพูดและจดจำใบหน้าพวกเขาอย่างเงียบ ๆ
หลังเลิกเรียน รัฐกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเองในห้องพักครู โต๊ะไม้ที่ยังไม่มีข้าวของอะไรมากนัก นอกจากสมุดบันทึก ปากกา และตารางสอนที่เขาวางพับไว้มุมหนึ่ง เขาหยิบสมุดขึ้นมาเปิด ค่อย ๆ ไล่จดรายละเอียดเกี่ยวกับนักเรียนที่เขาเจอวันนี้
ม.5/1 - ห้องที่ปรึกษา
แพร: ประธานห้องและประธานนักเรียนของ ม.5 มีความมั่นใจสูง ดูเป็นคนมีวินัย ควบคุมตัวเองและสถานการณ์ได้ดี
ต้น: รองประธานห้อง ดูเป็นคนสบาย ๆ ไม่เคร่งเครียดนัก มีอิทธิพลต่อเพื่อนบางกลุ่ม
เขาค่อย ๆ เติมรายละเอียดลงไปเงียบ ๆ ขณะที่รอบตัวมีเสียงพูดคุยของครูคนอื่นที่เตรียมเก็บของกลับบ้าน
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นด้านข้างก่อนที่ฝ่ามือหนาจะตบลงบนไหล่เขาเบา ๆ
"โชคดีนะครูรัฐ เดือนแรกเลยยังไม่มีเวรกลางคืน"
รัฐเงยหน้าขึ้น พบครูผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ ท่าทางสบาย ๆ เหมือนคนที่ผ่านอะไรมาเยอะ
"เวรกลางคืน?"
"อ๋อ ที่นี่ครูผู้ชายต้องเข้าเวรกลางคืนเป็นเวรเวียนน่ะ ต้องอยู่เฝ้าโรงเรียนตอนกลางคืน มีแค่สองสามคนต่อคืน"
รัฐพยักหน้า เข้าใจว่าระบบของโรงเรียนต่างจังหวัดคงไม่เหมือนกับที่เก่า ที่นี่มีครูไม่เยอะ และครูผู้ชายก็คงถูกจัดเวรให้ทำหน้าที่พิเศษมากกว่าปกติ
"เดือนแรกจะยังไม่มีชื่อเธอหรอก แต่เดี๋ยวเดือนหน้าคงต้องมีแล้วล่ะ"
รัฐยิ้มจาง ๆ "ก็ดีครับ"
"พูดแบบนี้ เดี๋ยวถึงเวลาจริงจะหนาว" ครูคนนั้นหัวเราะก่อนจะเดินออกไป
รัฐเหลือบตามองสมุดบันทึกของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะปิดมันลง แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
"เหนื่อยไหม?"
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้านข้าง เขาหันไปพบกับครูปัดที่กำลังเก็บของลงกระเป๋า
"ไม่เท่าไหร่" รัฐตอบ
"วันแรกก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ ต้องปรับตัวนิดหน่อย"
"ก็คงงั้น"
ปัดยิ้มบาง ๆ ก่อนจะรูดซิปกระเป๋าแล้วหยิบขึ้นสะพาย "เธออยู่ดึกไหม?"
"คิดว่าจะเดินสำรวจที่นี่อีกหน่อย"
"สำรวจ?" ปัดเลิกคิ้ว
"เผื่อจะได้เข้าใจสถานที่มากขึ้น"
ปัดพยักหน้า "ก็ไม่แปลกหรอก แต่ฟ้ามืดแล้ว อย่าเดินไปไกลนักล่ะ"
"เป็นห่วง?" รัฐยิ้มบาง ๆ
"เปล่า แค่เตือน" ปัดหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขยับกระเป๋าสะพายให้เข้าที่ "ฉันกลับก่อนนะ"
"ขับรถดี ๆ"
"อืม"
ปัดเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้รัฐนั่งอยู่ที่โต๊ะตามลำพัง เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้น หยิบสมุดบันทึกใส่กระเป๋า แล้วตัดสินใจออกไปสำรวจโรงเรียนต่อ
หลังจากสำรวจโรงเรียนจนพอใจ รัฐกำลังจะกลับ แต่ก่อนที่เขาจะเดินไปยังลานจอดรถ เขาสังเกตเห็นใครบางคนนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่
เด็กนักเรียนหญิง—ในชุดนักเรียนสีขาวสะอาดสะอ้าน นั่งกอดกระเป๋าไว้บนตัก
เธอดูไม่ได้รีบร้อนอะไร ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่โทรศัพท์ในมือ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจมันจริง ๆ
รัฐก้าวเข้าไปใกล้ หยุดยืนข้าง ๆ ม้านั่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ยังไม่กลับเหรอ?"
เด็กสาวเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตใต้แสงไฟริมทางเดินสะท้อนประกายสงบนิ่ง
"รอแม่ค่ะ วันนี้เลิกงานช้า"
รัฐพยักหน้า เขาจำได้ว่าเคยเห็นเธอในห้องพักครูเมื่อตอนเช้า—หรืออาจจะเป็นที่ประชุมครู เธอเป็นหนึ่งในเด็กที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนนี้ แต่เขายังจำรายละเอียดไม่ได้ชัดเจน
"ครูรัฐใช่ไหมคะ?"
รัฐเลิกคิ้วเล็กน้อย "เธอรู้จักฉัน?"
เด็กสาวหัวเราะเบา ๆ "ครูใหม่ที่ขับรถคันใหญ่เข้ามาในโรงเรียนตั้งแต่วันแรก คงไม่มีใครไม่รู้จักหรอกค่ะ"
รัฐไม่ได้แปลกใจกับคำตอบนั้น "งั้นเธอล่ะ?"
"หนูชื่อพลอยค่ะ สรัญญา พงศ์สุวรรณ"
ชื่อคุ้น ๆ... รัฐพยายามนึก ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
"อยู่ ม.6?"
"ค่ะ"
"ทำไมยังอยู่ที่นี่?"
"รอแม่ค่ะ" พลอยตอบเหมือนเดิม "บางวันแม่หนูเลิกงานช้า ก็เลยต้องรอแบบนี้"
"แม่ทำงานอะไร?"
"โรงงานค่ะ อยู่ไม่ไกลจากนี่มาก"
รัฐพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์คันเก่าจะดังขึ้นจากทางเดินหน้าอาคาร
ชายวัยกลางคนในเสื้อแจ็กเก็ตสีซีดขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดใกล้ ๆ ก่อนจะหันมาทางพลอย
"ยังไม่กลับอีกเหรอพลอย?"
รัฐเหลือบมองชายตรงหน้า ก่อนจะรู้ได้ทันทีว่าเป็น ครูเวรกลางคืน คนหนึ่งของที่นี่ ใบหน้าของเขาดูใจดี ผิวคล้ำแดด ท่าทางสบาย ๆ เหมือนคนที่ผ่านอะไรมาเยอะ
พลอยยิ้มบาง ๆ "รอแม่ค่ะครู"
ครูเวรหันมามองรัฐ "อ้อ ครูใหม่ใช่ไหม?"
รัฐพยักหน้า "ครับ"
"โชคดีนะ ยังไม่ต้องเข้าเวรเดือนนี้" ครูเวรหัวเราะ ก่อนจะหันไปพูดกับพลอยต่อ "วันนี้น่าจะมืดเร็วนะ ถ้าแม่หนูยังไม่มา จะให้ครูไปส่งไหม?"
พลอยส่ายหน้า "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแม่หนูก็มาค่ะ"
รัฐมองภาพตรงหน้า ก่อนจะพูดขึ้น "ให้ฉันไปส่งไหม?"
พลอยเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ครูคงไม่อยากไปส่งนักเรียนถึงบ้านตั้งแต่วันแรกหรอกค่ะ"
"ฉันไม่ถือ" รัฐตอบเรียบ ๆ
พลอยนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ "ไม่เป็นไรค่ะ แม่หนูบอกว่าใกล้ถึงแล้ว"
ครูเวรพยักหน้า "งั้นครูไปก่อนนะ ระวังตัวล่ะ"
พลอยพยักหน้ารับ ขณะที่ครูเวรขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าออกไป
รัฐยังคงยืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะถามขึ้น "เธอเป็นประธานนักเรียนหรือเปล่า?"
พลอยยิ้มบาง ๆ "ค่ะ ของ ม.6"
รัฐพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกวาดตามองเธอใหม่
เด็กคนนี้... มีบางอย่างที่น่าสนใจ
"ถ้าแม่เธอมาช้าเกินไป ก็บอก"
พลอยหัวเราะเบา ๆ "ครูเป็นห่วงหนูเหรอคะ?"
"เปล่า" รัฐตอบเสียงราบเรียบ "ฉันแค่คิดว่าไม่ควรปล่อยให้เด็กนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนหลังฟ้ามืดเกินไป"
พลอยไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองถนน
รัฐยืนอยู่ตรงนั้นอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้เธอเบา ๆ แล้วเดินกลับไปที่ลานจอดรถของตัวเอง
เขาใช้เวลาทั้งวันไปกับการสังเกต จับตา และทำความเข้าใจสถานที่แห่งนี้
แต่เรื่องที่เขาสนใจจริง ๆ ไม่ใช่โรงเรียน...
มันคือ คนที่อยู่ที่นี่
และการที่พวกเขาจะเริ่มรู้จักเขา... ในแบบที่เขาต้องการให้รู้จัก

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

ผลงานอื่น
โรงพยาบาลร้อนซ่อนรัก -->

เดินเรื่องด้วยการผูกปมให้สงสัย ซ่อนนัยยะให้สนใจใคร่รู้ เก่งครับ

มีความลึกลับมาคุ อยู่หน่อย รัฐจะไปแบบทิศทางไหน

กลางคืนจะมีอะไรนะ. มาเฉลยไวๆนะครับ

ครูรัฐลึกลับซ่อนลึกให้ค้นหา

ชอบตัวละครแบบนี้นะ เจ้าคิด วางแผน แต่ที่อ่านเจอส่วนมากจะไม่ชอบตอนจบ เพราะมักจะจบแบบ ไลท์

ค่อยๆวางแผนเนื้อเรื่องน่าสนใจมากครับ