KAT SIDESTORY 2  ผู้หญิงจอมห้าวสุดเถื่อนกับพี่สาวแสนอ่อนโยนใจดี?...
29 Jul 2006

"ออกไปข้างนอก?...ไม่พ้นหาพวกเพื่อนไม่ได้เรื่องก๊วนนี้..."
...ความคิดในสมองฉันให้คำตอบว่าเมื่อสักครู่คงไม่ได้พูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณลุงแรงเกินไป...ถ้าบอลจะรู้สึกโกรธพี่ก็ไม่ว่าแต่คราวหน้าคราวหลังหัดนึกถึงความสมัครใจของคนอื่นซะบ้าง...ถ้าเรื่องดูหนังจอใหญ่คนเยอะๆครั้งล่าสุดก็เมื่อ 2 – 3 เดือนก่อนมีแม่และฝนซึ่งคือผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้นส่วนดูกับผู้ชายน่ะ 4 – 5 ปีที่แล้วไม่อยากจดจำสักเท่าไหร่...แม้หลังๆมีเพื่อนผู้หญิงชวนก็มักบอกปัด...ทําไงได้...ตัวฉันไม่ชอบสถานที่แบบนี้เพราะมันหนวกหูเบียดเสียดกับคนเยอะแยะแค่นึกก็หงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผลและมันมักจะมีเรื่องราวไม่ค่อยดีเกิดขึ้นซะด้วย...
"เหตุผล?...สำหรับตัวเรา...จะทำอะไรเพื่อผลสำเร็จตามต้องการบางทีก็ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนี้หรอก..."

...สักครู่เพิ่งจะขึ้นไปดูฝนกำลังหลับสบายเชียวฉันจึงไม่รบกวนปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนมากๆ...เมื่อวานคงดุแรงไปอย่างบอลว่าไว้...ต่อให้ฝนทำผิดหรือดื้อซนมากแค่ไหนยังไงก็เป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น...ในฐานะพี่สาวฉันต้องปกป้องกับพร้อมจะให้อภัยเสมอ...ตั้งแต่รับมอบสิ่งสำคัญ...ชื่อของมันคือ "คงโมเคียวเมะ" ซึ่งสามารถปกป้องผู้คนอันเป็นที่รักนี้จากโตโดซังอาจารย์สมัยมัธยมปลายก็ราวๆ 3 ปีแล้ว...จากนั้นฉันยังขอให้ท่านช่วยฝึกสอนวิธีใช้อีกด้วย...ผ่านพ้นเวลายาวนานจนในปัจจุบันก็สามารถใช้ได้อย่างคล่องแคล่วไม่แพ้พวกผู้ชายเลย...ไม่สิ...เก่งกว่ามากนัก...เนื่องจากไม่ค่อยมีใครใช้ของแบบนี้ล่ะมั้ง?...แม้ว่าพ่อจะไม่ค่อยเห็นชอบแม่ก็เช่นกันเพราะเป็นผู้หญิงจะเอาของอันตรายแบบนี้มาใช้มันคงไม่เข้าทีและเวลาออกไปไหนก็ต้องเก็บให้มิดชิดไม่งั้นมีสิทธิ์โดนจับชัวร์...ถึงพ่อจะเป็นตำรวจก็เถอะ...กฎหมายมันไม่มีข้อยกเว้นหรือมีอภิสิทธิ์ชนให้ใคร...
"...อาบน้ำดีกว่า...มัวนั่งคิดแต่เรื่องเครียดๆอยู่ทําไมหือเรา?..."

...ฉันเข้าห้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านุ่งผ้าเช็ดตัวขณะในมือถือของอันตราย "คงโมเคียวเมะ" ติดมาด้วย...ทว่า...มันไม่อันตรายสำหรับเจ้าของแต่จะเป็นภัยพิบัติอย่างใหญ่หลวงสำหรับผู้ชายลามกจอมเจ้าชู้และยอดกะล่อนต่างหาก...ในอดีตแค่เห็นตัวตนของมันใครคนนั้นก็รีบถอยห่างไม่กล้าตอแยด้วยแล้วส่วนที่นี่ท่าทางจะมี "เหยื่อ" ให้ฉันลองทดสอบฝีมือเยอะพอสมควร...รอวันนั้นอย่างใจจดจ่อทีเดียว...เจ้าคนโง่ผู้น่าสงสารและเจ้าพวกคนอยากลองดี...
"เออ?...เอาเข้าไปไม่ได้...เกิดหล่นเปียกน้ำจะขึ้นสนิมเปล่าๆ...ถึงไม่ได้ใช้ก็น่าจะเก็บไว้ดีๆ"
...ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากใช้...ดังนั้นฉันจึงวางมันทับบนเสื้อผ้าที่จะใส่ใหม่ในตะกร้าเสื้อผ้าหน้าห้องน้ำ...
........................................................................................................................

"สดชื่น~~~...เย็นสบายจริงๆ...นี่แหละน๊าฉันถึงชอบอาบน้ำนัก...อื๊อ~~...เย็น..."
...หมู่นี้ฝนมักชวนอาบน้ำด้วยกัน...อ้างจะช่วยสระผมให้แต่เจตนาลึกๆไม่ใช่อะไรนอกจากจ้องจะแกล้งจับหน้าอกฉัน...เด็กบ๊องอะไรก็ไม่รู้นิสัยเสียไม่ยอมแก้ไขมัวแต่สนใจขนาดอกตัวเองทั้งที่ก็ไม่ได้เล็กแบนเป็นฝากระดานสักนิด...พอไม่ยอมอาบด้วยหรือเอ็ดเข้าหน่อยก็ย้อนว่าตัวพี่นมไม่เล็กถึงไม่เดือดร้อนแถมชอบหาเรื่องแหย่สาบ่อยๆว่าทำไมนมถึงใหญ่ไม่เท่ากัน...แน่ล่ะ...ตัวเองอายุน้อยกว่าเขาเกือบปีอีกอย่างสาก็มีบอลเป็นแฟนดังนั้นจึงไม่แปลกถ้า...
"...เลิกคิดเรื่องคนอื่นดีกว่า..."

"เก็บค่าเคเบิ้ลคร้าบ~~~"
"...??..."
...บ้านป้ากวางติดเคเบิ้ลทีวีของท้องถิ่นนอกจากฝนจะชอบดูโชว์ตลกแล้วก็ยังโปรดปรานในการดูบอลโดยเฉพาะบอลลีกอังกฤษ...ทีมที่ชอบก็...LIVERPOOL...ส่วนตัวฉันไม่ค่อยชอบดูฟุตบอล...ประโยคเดียวจบ...
"จะมาเก็บอะไรกันตอนนี้~~...คนกำลังอาบน้ำ...ป้ากวางก็ยังไม่กลับ..."
...ไม่มีใครอยู่นอกจากฉันกับฝน...ช่วยไม่ได้...คงต้องจ่ายแทนไปก่อน...หืม?...โน้ตกับเงินที่วางข้างโทรศัพท์?...(ถ้าพนักงานเขามาเก็บค่าเคเบิ้ลก็เอาเงินนี่จ่ายได้เลยนะจ๊ะ)...หมายความว่าหน้าที่ได้ตกเป็นของฉัน...เอาน่าจ่ายเงินรับใบเสร็จ...ใช้เวลาไม่นานก็จบเรื่องแต่เพราะคิดอะไรง่ายๆแบบนี้จึงไปอยู่ตรงประตูรั้วในสภาพนุ่งผ้าขนหนูเพียงชิ้นเดียว...(อย่างอื่นวางผิงเสาหน้าบ้าน)...
"...อะ...เอ่อ?...เก็บค่าเคเบิ้ล...ครับ..."
...ฉันไม่ต้องการมองหน้าฝ่ายตรงข้ามเต็มๆตานัก...ผู้ชายคนนี้ดูมีนิสัยกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจจริงๆแต่ตามมารยาทควรจะพูด...
"ขอโทษที่แต่งตัวไม่สุภาพ..."
...ฉันยื่นเงินส่งให้พนักงานยื่นมือมารับแต่ยังเอาแต่ดูอะไรน่ะ?...เสียมารยาท!!!...ขนาดเขม็งจ้องเตือนว่ากำลังไม่พอใจแต่นายคนนี้ยังมองร่างกายของฉันตาเป็นมันเยิ้มโดยไม่เกรงอกเกรงใจไม่ว่าจะเป็นหน้าอกหรือเนินหัวไหล่...ต้นแขน...มือ...นิ้ว...จะดูตรงส่วนไหนก็ช่าง...ฉันเริ่มฉุนโกรธนายคนนี้มากขึ้นทุกทีๆ...
"...ไม่เคยเห็นหน้า...ทุกทีพนักงานเก็บเงินไม่ใช่คุณ..."
"...ครับ...ผมมาแทนเพื่อน...ความจริงผมไม่ใช่พนักงานของบริษัทแต่มาแทนเท่านั้นครับ..."
...อ้าปากตอบฉันแต่ตายังไม่เปลี่ยนเป้าหมาย...ไม่หรอก...เปลี่ยน...ก้มหน้าดูพื้นแต่ทราบดีว่ากำลังมองขาอ่อนของฉัน...ผู้ชายที่เคยเห็นเคยรู้จักมันเป็นแบบนี้ทุกคนสิน่า...
"อ้อ~~...นี่เขาให้คนนอกเก็บเงินแทนกันได้ด้วยรึ?...งั้นตัวพนักงานประจำเขาไปไหน?..."
"พวกผมตั้งวงกินเหล้ากันในตลาดและเพื่อนมันเมาออกเก็บเงินไม่ได้เลยให้ผมช่วยแทนน่ะครับ"
...เวลางานแบบนี้ยังทำตัวไม่ได้เรื่อง...สงสัยต้องคุยกับผู้บริหารบริษัทนี่สักหน่อยแล้วมั้ง...(!!)...ชักรู้สึกเหมือนเส้นเลือดบริเวณขมับตัวเองจะขยายใหญ่เพราะขณะยื่นรับใบเสร็จมือเจ้าหมอนี่ฉวยโอกาสแตะลูบมือฉันอย่างจงใจ...สะกดอารมณ์ไว้แคท...เรื่องเล็กแค่นี้นับเลขในใจๆ...1 – 2 ...
"...เอาล่ะเรียบร้อย...ส่งใบเสร็จมาและคุณก็ไปได้แล้ว..."
"แหม~~...ไมใจร้ายจังครับน้อง...ผมขอพักเหนื่อยหน่อยสิ...ขี่รถตระเวณไปทั่วมันก็เมื่อยนะคร้าบ..."
...ทำเป็นเปิดกางแฟ้มดูอะไรไม่รู้แต่หางตายังไม่ละจากฉัน...สันดานผู้ชายก็อย่างนี้...ลงมือซะดีมั้ง?...
"จุ๊ๆๆ...ว่าแต่น้องสาวแต่งตัวแบบนี้จงใจยั่วใครหรือเปล่าเนี่ย?...ถึงกระนั้นก็สวยมากๆ...ผิวก็ข๊าวขาว...เนื้อหนังมังสาก็คงนุ่มนิ่ม~~~...กลิ่นสบู่ตามตัวน้องงี้ห๊อมหอม...โอ้~~...หอมชื่นใจจัง..."
...หนอย!!!!...นายนี่เริ่มออกลายพูดจาหยาบคายเกาะแกะแทะโลมฉันแล้วไง...ตาดูออกแดงๆมีกลิ่นเหล้าสงสัยจะเมาแต่ตัวฉันไม่น่าออกนอกบ้านด้วยสารรูปแบบนี้...ได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไม่รับรู้รีบเดินกลับแต่ในหัวสมองพนักงานเก็บเงินคงคิดไม่ดีอะไรสักอย่างถึงขยับเท้าเดินตามฉันเข้ามา...
"หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!!...คุณคิดจะทำอะไร?..."
"น้องสาวครับ...ความจริงผมต้องเข้าไปตรวจสายเคเบิ้ลในบ้านของน้องสาวด้วยครับ..."
...ตรวจสาย?...ไม่เคยได้ยินป้ากวางพูด...ชิ!!...เห็นท่าทางของเจ้าหมอนี่แล้วมันต้องทึกทักเอาเองเพราะอาจจะมีจุดมุ่งหมายใฝ่ต่ำคิดไม่ดีกับฉัน...เดี๋ยวสนุกแน่...เจ้าหน้าโง่...
"...งั้นฉันจะโทรไปถามบริษัทก่อนว่าบ้านนี้ขอให้พนักงานตรวจสายเคเบิ้ลด้วยมั้ย?...เอ...แต่คุณไม่ใช่พนักงานอย่างนั้นก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาหรอกเพราะถ้าเจ้าของบ้านไม่อนุญาตแต่ถือวิสาสะล่วงล้ำก็คือบุกรุก...ออกไปซะ!!..."
...ปกติฉันไม่เคยเป็นฝ่ายรุกรานใครก่อนถ้าไม่โดนรบกวนตอแยจนทนไม่ไหว...คราวนี้ก็เช่นกัน...คงต้องให้เจ้าหมอนี่รับรู้ถึงความน่ากลัวของฉันเพื่อปกป้องตัวเองและน้องสาวคนสำคัญเอาไว้ให้ได้...
"พี่เป็นผู้ชายวัยหนุ่มฉกรรจ์...ส่วนฉันก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆร่างกายอ้อนแอ้นแถมแต่งตัวไม่เรียบร้อย...มันไม่ดีไม่งามหรอกนะคะ...เกิดมีคนเห็นเข้าฉันก็เสียหายแย่สิ..."
"...ไม่มีใครเห็นแน่นอนจ๊ะถ้าน้องเปิดประตูให้พี่รีบเข้าไป...หูย~~...ไม่ว่าอกหรือก้น...ช่างสวยขาวงามหยดซะทุกส่วนจริงจริ๊ง~~...อย่างนี้ไม่เรียกว่าเล็กแล้วเขาเรียกอวบอึ๋มตึงเปรี๊ยะ..."
...หึๆๆ...ฮะๆๆๆ...แค่ฉันส่งยิ้มนิดๆกับสนทนาเป็นเชิง "เล่นด้วย" หน่อยเดียวก็เป็นไปได้ถึงขนาดนี้...สุราของมึนเมานี่มันน่ากลัวจริงๆนะ...ดีที่ตัวฉันไม่ชอบดื่ม...
"ไม่ดีหรอกค่ะพี่...ฉันยังไม่เคยอยู่ตามลำพังกับผู้ชายสองต่อสอง...ใครรู้เข้าจะนินทาเอา...เอาไว้ให้ฉันโทรถามทางบริษัทก่อนนะคะ..."
...ฉันยังทำเป็นพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานจนเจ้าหมอนี่หลงกลหลงเคลิ้ม...นี่ไม่ใช่การ "เอาตัวรอด" แต่เป็นการ "มอบโอกาส" เพื่อให้ผู้ชายคนนี้ล่าถอยไปซะโดยดี...ซึ่งจะถอยหรือจะรุกคืบเขาจะเลือกทางไหนนั้น...ตัวฉันก็รู้คำตอบเป็นอย่างดีตั้งแต่แรกคิด...
"โอ้ย!!...ไม่ต้องโทรหรอกครับน้องสาว...แหม...ขนาดนี้ยังจะมัวพูดโน้นนี่อะไรกันอีก...น้องให้ท่าแต่งตัวโป๊ยั่วยวนเองจนพี่อดใจกับอกอวบๆขาขาวๆไม่ไหว...เรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้อีกหน่อยเถอะนะจ๊ะ...สวย...ยิ่งดูก็ยิ่งสวย..."
...เป็นไปตามที่คิด...อุตส่าห์ให้โอกาสกลับใจ...เลวชั่ว!!!...แก!!!!...เผยสันดานหื่นกระหายบ้ากามเต็มตัวจนได้ไอ้ผู้ชายโฉด!!...คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่มีทางสู้ขัดขืนผู้ชายอย่างแกหรือไง?...คิดผิดมหันต์!!...ฉันสังหรณ์ใจอยู่ตั้งแต่แรกว่าอาจเกิดอะไรทำนองนี้จึงหาทางป้องกันเรียบร้อย...
"แกบังคับให้ฉันทำเองนะ...น่าเสียดาย...ให้โอกาสแล้วแต่ไม่ยอมเอา"
"น้องสาวพูดไรหรือจ๊ะ?...หรือจะเปลี่ยนใจ...ไม่ได้ๆ...ต่อให้ช้างมาฉุดพี่ก็อดใจกับน้องสาวไม่ไหวซะแล้ว"
...ฝนเคยเปรียบว่าฉันมี 2 หน้า...ถูกต้อง...และนี่คืออีกใบหน้าหนึ่งของฉัน!!...มั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะเต็มเปี่ยมเมื่อคว้า "คงโมเคียวเมะ" อาวุธคู่มือซึ่งเอามาวางแอบล่วงหน้าไว้ใกล้เสาหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว...หมุนควงตวัดชี้ไปตรงหน้าเจ้าพนักงานคนปลอมซึ่งคงจะรื่นเริงบันเทิงใจว่าต้องได้ขึ้นสวรรค์กับฉันแน่ๆ...พอมันเห็นเข้าก็ถึงกับตาเหลือกเบิกโพลงราวได้ประสบพบกับความตาย...ใช่...มันสามารถคร่าชีวิตแกได้อย่างง่ายดายมาก...จะโทษก็โทษอาการหน้ามืดขาดสติอันเกิดจากเหล้าที่ดื่มซะเถอะ!!...ตาฉันจับใบหน้าผู้รุกรานอย่างแข็งกร้าวไม่มีให้คลาดไปได้...แขนซ้ายยื่นอาวุธความยาวจากด้ามจรดปลาย 117 ซม.ชี้หน้าศัตรูขาเริ่มก้าวย่างสามขุมเข้าไปหาช้าๆอย่างมุ่งร้ายแต่เจ้าหนุ่มหื่นกามกลับล่าถอยหนีใบหน้าซีดเผือดหวาดกลัว...เสียงสั่นเครือ...ปากสั่นระริก...อวัยวะทั่วร่างก็คงสั่นเทาไปด้วย...
"ตอนนี้มีฉันอยู่กับน้องสาวแค่ 2 คน...ถูกจังหวะดีมากถ้าแกเกิดอารมณ์คิดจะทำอย่างว่า...แต่...แกเลือกเหยื่อผิดคน..."
"...ฮะ...เฮ้ยๆๆ!!...นี่ของจริงหรอ?...เดี๋ยวๆๆ...นะ...น้องสาว...ระ...เราคุยกันดีๆก่อนนะ...แค่นี้ถึงกับจะฆ่าแกงกันเลยหรือไง?...ใจ...ใจเย็นๆ...ไม่เอามาล้อเล่นกันนะของแบบนี้"
"สีเงินขาวแวววับ...ทำด้วยเหล็กกล้าแบบนี้แกคิดว่าเป็นของปลอมเรอะ?...ดูให้เต็มตา!!!...ของจริงหรือปลอม?"
"อึ๋ย~~...ขะ...ของจริง!!!...อย่านะ...อย่าเข้ามา..."
"ล้อกันเล่นอย่างงั้นเรอะ?...กล้าหาญมากนะคิดจะทำมิดีมิร้ายฉันคนนี้...อยากสนุกนักก็เข้ามาซี่!!!...แต่บอกมาก่อนว่าจะเอาสักกี่รู?...ปากแผลเปิดกว้างสักขนาดไหน?...เลือดอันแสนชั่วช้าในตัวแกอยากจะให้มันไหลสักเท่าไหร่?..."
...ผู้ชายใจชั่วจิตทรามเจอฉันทำตาขู่อาฆาตกระแทกเสียงดังเข้าใส่ก็หายเมาเป็นปลิดทิ้งรีบยกมือห้ามปากร้องเสียงหลง...ต่อให้วิ่งหนีเร็วแค่ไหนก็ไม่พ้นหรอก...ไม่มีทาง...
"อย่าๆๆ...อย่านะ...ขอ...ขอโทษ...ผะ...ผมผิดไปแล้ว...ช่วยด้วยยยยย~~~..."
"หาว่าฉันให้ท่า...ดูถูกผู้หญิงดีนัก...ตายคาที่ตรงนี้เถอะ!!!...ฮึ่ม~~!!"
(เพล้ง!!!!...)
...เสียงกระถางต้นไม้แขวนลวดแตกกระจายไปอันหนึ่งดังผสานพร้อมเสียงกู่ร้องขอความช่วยเหลือของคนร้ายหื่นกามในคราบพนักงานเก็บเงินตัวสำรองซึ่งขณะนี้รีบเผ่นอย่างไม่คิดชีวิตแต่เป็นเพราะตัวฉันพันด้วยผ้าแค่ชิ้นเดียวจึงไม่ค่อยสะดวกในการวิ่งตามออกถนนเพื่อให้ไอ้บ้ากามตัวนี้หยุดนิ่งด้วยฤทธิ์อาวุธในมือซึ่งความจริงแล้วไม่คิดทำรุนแรงถึงชีวิตหรอก...กระถางต้นไม้แตกเมื่อกี้ก็เพื่อแค่ขู่เท่านั้น...
"...เจ้าคนบ้ากาม!!!...เจอนี่จะได้หายบ้า...อย่าได้ริคิดทำชั่วกับคนอื่นอีก...จะหนีไปไหน!!!"
"โอะ...โอ้ย!!!...วะ...ไว้ชีวิตด้วย!!...คะ...ใคร...ใครก็ได้ช่วยที...มี...มีคนจะฆ่าผม!!...ตํารวจๆ!!!"
(เปรี้ยง!!...เคร้ง!!!)
...บ้าจริง!!...เพราะฉันสวมรองเท้าแตะไม่เข้าที่เข้าทางด้วยทําให้จังหวะก้าวมันเสียไป...การโจมตีจึงพลาดเป้าแต่ไม่ใช่ว่าจะพลาดโดยสิ้นเชิง...
"ฮึ!!...ไอ้นี่รับเคราะห์แทนแต่คราวนี้จบแน่..."
...แถวต้นเฟื่องฟ้าริมรั้วที่ป้ากวางปลูกประดับเรียงรายไว้...กิ่งก้านหักร่วงไปหลายกิ่ง...หนีตายสุดชีวิตหรือยัง?...คงยังหรอกมั้ง...ต้องหวาดกลัวให้มากกว่านี้อีกซี่...ไอ้เจ้าบ้ากามพนักงานปลอม...
"อย่า~~...อย่าเข้ามา!!...กลัวแล้ว~~~~"
"...เสียงคล้ายๆอะไรตกแตก?"
"ดังจากบ้านคุณกวางค่ะพี่...ตายแล้ว!!...นั่นหนูแคททําอะไร?..."

...ในที่สุดก็มีคนจากบ้านฝั่งตรงข้ามออกมาดูเพราะได้ยินเสียงร้องเอะอะ...เจ้าหื่นกามเหงื่อกาฬแตกพลั่กตาลีตาเหลือกรีบติดเครื่องมอไซด์บึ่งหนีหายไร้หัวไร้เงา...ก็บอกไว้แล้ว...ฉันตั้งใจให้มันหนีไปได้...ถ้าเกิดคิดจะฝังศพกันจริงๆล่ะก็เจ้านี่มันคงนอนทรุดจมกองเลือดแค่หน้าประตูบ้านเท่านั้น...ด้วยเจ้าสิ่งที่กำแน่นอยู่ในมือขวานี่แหละ!!!...คาตานะคงโมเคียวเมะ...
"หนูแคท...เกิดอะไรกันขึ้น?..."
"...ไม่มีอะไรค่ะคุณลุง...แค่ไอ้บ้ากามกระจอกๆตัวหนึ่งมันดิ้นพล่านหนีตายเท่านั้น..."
...คุณลุงคุณป้าบ้านตรงข้ามรับฟังด้วยท่าทางตื่นตระหนกไม่น้อยจากนั้นฉันก็ตอบอีกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแต่แค่ให้ทั้ง 2 คนนี้รู้เห็นมันก็มากพอ...ขืนมีหลายคนเห็นตัวฉันในสภาพนี้มีหวังโดนวิพากษ์วิจารณ์กันไม่รู้จบ...พอเหตุการณ์สงบก็กลับเข้ามาหยิบใบเสร็จที่ตกหน้าประตูบ้านส่วนในใจคิดอะไรตั้งหลายอย่าง...สำคัญมากๆคือไม่ควรแต่งตัวน้อยชิ้นแบบนี้ออกมาพบคนแปลกหน้าซึ่งพ่อกับแม่ก็เคยสั่งสอนอยู่บ่อยๆและอีกอย่างหนึ่ง...
"...เรานี่บ้าบิ่นเข้าขั้น...ถ้าตามไปมากกว่านี้มีหวังได้โป๊หมดจดกลางถนน..."
...นั่นปะไร...พูดไม่ทันขาดคำ...ผ้าเช็ดตัวของฉันมันก็หลุดร่วงลงกองกับพื้นจังหวะนั้นเด็กขี่
จักรยานผ่านหน้าบ้านพอดี...แล้วจะมีอะไรเหลือล่ะ?...เต็มๆตาเลยน่ะซิ...
"...จนได้ซี่~~..."
"อา??...วะ...วะ...ว้าก!!!..."
(โครม!!!!)
...และถัดมาก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรล้ม...ไม่ต้องเดาก็รู้...จักรยาน...สงสัยเด็กชายคนนั้นคงตกใจจนตาค้างที่เห็น...เห็นฉันALLNUDE...เฮ้อ~~...อารามตกใจคนเราก็ขาดสติเอาง่ายๆไม่เว้นกระทั่งเด็ก...นี่ยังดีถมเถมากนะแค่ถูกเห็นข้างหลังเกิดเป็นข้างหน้าคงดูไม่จืดแน่นอนแต่ฉันยังไม่วายบ่นอุบ...
"บ้าจริงๆเล้ย!!...ให้ใครที่ไหนไม่รู้มาเห็นก้นของเราซะได้ถึงจะแค่เด็กก็เถอะ...??...ใครโทรมาน่ะ?..."
...ฉันถือผ้าเช็ดตัวกลับเข้าบ้านอย่างเร่งรีบเพราะไม่ต้องการให้ชาวบ้านชาวช่องมาเห็นสารรูปล่อนจ้อนอันไม่น่าดูของตัวเองมากไปกว่านี้แถมมือยังถือของอันตรายไว้อีกด้วย...ขืนเขาแจ้งตำรวจฉันก็เสร็จน่ะสิ...ข้อหาทำร้ายร่างกายและพยายามฆ่าโดยเจตนา,พกพาอาวุธออกนอกเคหะสถานรวมทั้งข้อหาอนาจารนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆหรือเพียงเล็กน้อยก็อาจโดนนินทาให้เสียหายอีกนานว่าฉันเป็นพวกชอบโชว์เรือนร่างของตัวเองก็ได้...
"พี่ขา~~...เอะอะอะไรกันน่ะ?...หนูได้ยินเสียงคนร้องลั่นเชียว...อุ๋ย?...ทะ...ทำไม?..."
...น้องสาวคงตกใจไม่น้อย...ก็ตอนนี้ตัวฉันเปลือยเปล่าโดยในมือขวาถือผ้าเช็ดตัวมือซ้ายกำด้ามฑูต
มรณะ... "คงโมเคียวเมะ"...
"เฮ่!!...เห็นหมดเลยนะคะ...พี่นึกสนุกอะไรน่ะถึงนุ่งลมห่มฟ้าแบบนี้?"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอก!!...น้องลงมาทำไมเล่า...ขึ้นไปนอนซะเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน..."
"เหอ...งั้นหนูขอข้าวต้มเครื่องค่ะ..."
"จ๊ะๆ...พี่คุยโทรศัพท์ก่อนเดี๋ยวทำให้...ฝนกลับเข้าห้อง...ยังไม่หายดีและลงมามันจะเกิดอันตราย"
...จะชื่นชมตัวเองดีมั้ย?...เปลี่ยนบทจากสาวจอมห้าวสุดเถื่อนกลายเป็นพี่สาวแสนอ่อนโยนใจดีได้อย่างรวดเร็ว...คิดดูดีๆ...ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ควรบอกใครจะดีซะกว่าแต่ท่าทางฉันคิดง่ายไปเพราะ...
"อึ๊!!...คิกๆๆ...ฮะๆๆ...อูย~~...ท้องแข็งหมดแล้ว...ฮ่าๆๆๆ...แค่กๆ...อุๆ..."
"หัวเราะอะไรของน้องน่ะ?...นี่!!..."
...น้องสาวคนดีหย่อนก้นนั่งแปะตรงขั้นบันไดกุมท้องเปิดปากหัวเราะงอหายราวกับมีความสุขซะเต็มประดา...ตัวฉันมีอะไรตลกนักหนากัน?...
"ฮิๆๆ...อูย...หืมๆๆ...พี่นึกว่าฝนไม่รู้เรื่องรึนี่?...คนมาเก็บค่าเคเบิ้ลดีๆตัวเองก็เอาเงินไปให้แต่ดันแต่งตัวโป๊...พอโดนแซวเข้าหน่อยก็โกรธคว้าคงโมเคียวเมะไล่ทำร้ายเขา...ทำผ้าหลุดให้เด็กขี่จักรยานผ่านมาเห็นอะไรต่อมิอะไรของตัวเองอีก...ไงจ๊ะพี่จ๋า...หนูพูดอะไรผิดสักนิดหรือเปล่า?"
"พะ...พูดมากน่าฝน!!...นายคนนั้นมันตัวปลอมคิดทำมิดีมิร้ายกับพี่...พี่ก็ต้องป้องกันตัวเองสิ..."
"ป้องกันตัวเองภาษาอะไรก๊าน~~...ฝนเห็นมีแต่พี่เกือบทําคนอื่นตายจะโดนข้อหาพยายามฆ่าล่ะไม่ว่า...ก็เป็นซะอย่างนี้แล้วจะขายออกมั้ยเนี้ย?...นี่ๆๆ...แต่เด็กคนนั้นล่ะ?...เห็นอะไรของพี่บ้าง?...หรือว่าเห็นหมด...ถ้างั้นก็...ตายแหล่วๆ..."
"ไม่ใช่นะ!!...เด็กคนนั่นเห็นแค่ก้นนิดเดียวเพราะผมพี่ยังพอบังได้...เรื่องนี้ช่างมันเถอะ!!...ว่าแต่ตัวเองหายปวดท้องแล้วรึไงถึงมานั่งหัวเราะคนอื่น?..."
"โฮ่ๆ...ไว้ผมยาวเฟื้อยก็มีประโยชน์อย่างนี้น๊า~~...ส่วนหนูน่ะหายดีแต่ยังเพลียนิดๆค่ะ...ว่าไปน้องจะปวดท้องอีกเพราะหัวเราะพี่มากเกินนั่นแหละ...โทรศัพท์เงียบไปแล้วนิ..."
"อืม...พี่กุนโทรมานะ...เดี๋ยวพี่โทรกลับเอง..."
"ฮะๆๆ...งั้นหนูลงมือทำข้าวต้มเองดีกว่า...ไหนๆก็ลงมาแล้ว..."
"...หมายความว่าไม่ไว้ใจฝีมือพี่?...ได้ๆ...ก็พี่ทำอาหารไม่เก่งแล้วใครที่ไหนเขาจะอยากกินเล่า..."
"โอ๋ๆ...อย่าน้อยใจซี่จ๊า~~...พี่อาบน้ำให้สบายเถอะจะได้มานั่งกินของอร่อยๆด้วยกัน...ดูจิ...เหงื่อไหลไคลย้อยหมดแล้วค่ะ...คึๆๆ...แต่คงสนุกแหงมๆล่ะนะได้อาละวาดใส่ชาวบ้านชาวช่องในวันหยุด...โฮ่ๆ...ถ้าเพื่อนๆของพี่ที่บ้านมาเห็นพี่เป็นแบบนี้คงต้องพูดว่า...ทำตั๋วเหมือนตอนอยู่บ้านเฮาบ่อมีผิดเพี้ยน...จะอี้นารื้อ~~กุลสตรีคนงามลูกแม่อรแห่งเวียงลำป่างเจ้า?...ฝนอู้ถูกใจ่ปี้แคทบ่อ?"
"เออ!!...เลิกอู้เหอะนั่น...ตะตั๋วละอ่อนนิก่อบ่ฮู้จักโตเหมือนกั่น..."
...แย่ชะมัด...นึกว่าฝนจะไม่รู้เรื่องที่ไหนได้ดันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด...ยังไงเราก็รีบเอาของกลางไปเก็บดีกว่า...
"ฝนอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะ..."
"อะไรๆ?...จะไม่ให้บอกงั้นต้องมีค่าปิดปากหน่อยสิคะ...เรื่องนี้น่าสนุกเกินกว่าเก็บเงียบไว้...แต่เอาเถอะ...หนูไม่บอกใครก็ได้เพราะโล่งใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเป็นอะไร...ยังไงครั้งนี้พี่ก็ยังไม่โกรธถึงขั้นเผยเขี้ยวเล็บแท้จริงออกมาเพราะผู้ชายคนนั้นหนีกลับไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ...ไม่มีแผลสักแห่ง...ไม่เสียเลือดเลยแม้แต่หยดเดียว"
"...พี่ไม่ขอมีความเห็น..."
"นี่คงเป็นครั้งที่ 2 แล้วสิ...ครั้งแรกในห้าง...ครั้งนี้หน้าบ้านคุณป้า...แล้วครั้งต่อไปจะเป็นที่ไหนดีล่ะ?"
"จะที่ไหนน่ะมันไม่สำคัญ...สําคัญแต่ว่าเจ้าคนนั้นมันเป็นใครและจะโดนอะไรระหว่างมือซ้ายกับมือขวาคู่นี้...ถ้าเป็นคงโมเคียวเมะในมือซ้ายเลือดก็คงออกมากหน่อย...หรือไม่ก็อาจหมดตัว...หึๆ..."
"ล่อนจ้อนหมดทั้งตัวยังยืนแค่นหัวเราะได้...พี่นี่บ้าจัง..."
"ยุ่งน่า!!...จะล่อนจ้อนหรือจะโป๊มันก็เรื่องของพี่...ผู้หญิงด้วยกันจะไปอายทำไม?"
"งั้นคงเริ่มรู้ตัวแล้วสินะคะ?...ว่าพี่ตอนนี้เริ่มเข้าใกล้ตัวพี่ในอดีตเมื่อ 4 ปีก่อนเข้าไปทุกทีๆ...ฝนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย...ทั้งที่เนื้อแท้ของพี่คือหญิงสาวจิตใจงดงามและก็อ่อนโยนต่อทุกคนมากนะคะ"
"...................................."
...ฝนเอ้ย!!...ที่น้องพูดมาก็ถือว่าถูกต้องแต่มันไม่ใช่ปัญหาของพี่...ต้นเหตุมันอยู่ที่พวกพูดจาไม่รู้เรื่อง...พวกที่พยายามเข้าใกล้ตีสนิทเพราะมีจิตใจคิดสกปรก...ดูถูกเพศตรงข้ามว่าอ่อนแอกว่าและไม่มีทางสู้...พี่เกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด...ดังนั้นเมื่อเข้ามายุ่มย่ามเกาะแกะและเกิดอะไรขึ้นก็จะโทษกันไม่ได้เพราะพวกเขาทำให้พี่เปลี่ยนเป็นปิศาจร้ายด้วยตัวของพวกเขาเอง...เข้าใจพี่ด้วยเถอะนะน้องรัก...
"สากับหนูอ้อยมาแล้ว...บอกดีป่ะพี่?..."
"เงียบ!!..."
........................................................................................................................

"สิ่งที่รายล้อมดอกกุหลาบแสนงาม...มันคือหนามพิษร้ายแหลมคม...ทิ่มแทงร่างกายปวดเจ็บสาหัส..."

........................................................................................................................

KAT SIDESTORY 2  ผู้หญิงจอมห้าวสุดเถื่อนกับพี่สาวแสนอ่อนโยนใจดี?...
29 Jul 2006

"ออกไปข้างนอก?...ไม่พ้นหาพวกเพื่อนไม่ได้เรื่องก๊วนนี้..."
...ความคิดในสมองฉันให้คำตอบว่าเมื่อสักครู่คงไม่ได้พูดกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณลุงแรงเกินไป...ถ้าบอลจะรู้สึกโกรธพี่ก็ไม่ว่าแต่คราวหน้าคราวหลังหัดนึกถึงความสมัครใจของคนอื่นซะบ้าง...ถ้าเรื่องดูหนังจอใหญ่คนเยอะๆครั้งล่าสุดก็เมื่อ 2 – 3 เดือนก่อนมีแม่และฝนซึ่งคือผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้นส่วนดูกับผู้ชายน่ะ 4 – 5 ปีที่แล้วไม่อยากจดจำสักเท่าไหร่...แม้หลังๆมีเพื่อนผู้หญิงชวนก็มักบอกปัด...ทําไงได้...ตัวฉันไม่ชอบสถานที่แบบนี้เพราะมันหนวกหูเบียดเสียดกับคนเยอะแยะแค่นึกก็หงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผลและมันมักจะมีเรื่องราวไม่ค่อยดีเกิดขึ้นซะด้วย...
"เหตุผล?...สำหรับตัวเรา...จะทำอะไรเพื่อผลสำเร็จตามต้องการบางทีก็ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนี้หรอก..."

...สักครู่เพิ่งจะขึ้นไปดูฝนกำลังหลับสบายเชียวฉันจึงไม่รบกวนปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนมากๆ...เมื่อวานคงดุแรงไปอย่างบอลว่าไว้...ต่อให้ฝนทำผิดหรือดื้อซนมากแค่ไหนยังไงก็เป็นน้องสาวร่วมสายเลือดเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น...ในฐานะพี่สาวฉันต้องปกป้องกับพร้อมจะให้อภัยเสมอ...ตั้งแต่รับมอบสิ่งสำคัญ...ชื่อของมันคือ "คงโมเคียวเมะ" ซึ่งสามารถปกป้องผู้คนอันเป็นที่รักนี้จากโตโดซังอาจารย์สมัยมัธยมปลายก็ราวๆ 3 ปีแล้ว...จากนั้นฉันยังขอให้ท่านช่วยฝึกสอนวิธีใช้อีกด้วย...ผ่านพ้นเวลายาวนานจนในปัจจุบันก็สามารถใช้ได้อย่างคล่องแคล่วไม่แพ้พวกผู้ชายเลย...ไม่สิ...เก่งกว่ามากนัก...เนื่องจากไม่ค่อยมีใครใช้ของแบบนี้ล่ะมั้ง?...แม้ว่าพ่อจะไม่ค่อยเห็นชอบแม่ก็เช่นกันเพราะเป็นผู้หญิงจะเอาของอันตรายแบบนี้มาใช้มันคงไม่เข้าทีและเวลาออกไปไหนก็ต้องเก็บให้มิดชิดไม่งั้นมีสิทธิ์โดนจับชัวร์...ถึงพ่อจะเป็นตำรวจก็เถอะ...กฎหมายมันไม่มีข้อยกเว้นหรือมีอภิสิทธิ์ชนให้ใคร...
"...อาบน้ำดีกว่า...มัวนั่งคิดแต่เรื่องเครียดๆอยู่ทําไมหือเรา?..."

...ฉันเข้าห้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้านุ่งผ้าเช็ดตัวขณะในมือถือของอันตราย "คงโมเคียวเมะ" ติดมาด้วย...ทว่า...มันไม่อันตรายสำหรับเจ้าของแต่จะเป็นภัยพิบัติอย่างใหญ่หลวงสำหรับผู้ชายลามกจอมเจ้าชู้และยอดกะล่อนต่างหาก...ในอดีตแค่เห็นตัวตนของมันใครคนนั้นก็รีบถอยห่างไม่กล้าตอแยด้วยแล้วส่วนที่นี่ท่าทางจะมี "เหยื่อ" ให้ฉันลองทดสอบฝีมือเยอะพอสมควร...รอวันนั้นอย่างใจจดจ่อทีเดียว...เจ้าคนโง่ผู้น่าสงสารและเจ้าพวกคนอยากลองดี...
"เออ?...เอาเข้าไปไม่ได้...เกิดหล่นเปียกน้ำจะขึ้นสนิมเปล่าๆ...ถึงไม่ได้ใช้ก็น่าจะเก็บไว้ดีๆ"
...ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากใช้...ดังนั้นฉันจึงวางมันทับบนเสื้อผ้าที่จะใส่ใหม่ในตะกร้าเสื้อผ้าหน้าห้องน้ำ...
........................................................................................................................

"สดชื่น~~~...เย็นสบายจริงๆ...นี่แหละน๊าฉันถึงชอบอาบน้ำนัก...อื๊อ~~...เย็น..."
...หมู่นี้ฝนมักชวนอาบน้ำด้วยกัน...อ้างจะช่วยสระผมให้แต่เจตนาลึกๆไม่ใช่อะไรนอกจากจ้องจะแกล้งจับหน้าอกฉัน...เด็กบ๊องอะไรก็ไม่รู้นิสัยเสียไม่ยอมแก้ไขมัวแต่สนใจขนาดอกตัวเองทั้งที่ก็ไม่ได้เล็กแบนเป็นฝากระดานสักนิด...พอไม่ยอมอาบด้วยหรือเอ็ดเข้าหน่อยก็ย้อนว่าตัวพี่นมไม่เล็กถึงไม่เดือดร้อนแถมชอบหาเรื่องแหย่สาบ่อยๆว่าทำไมนมถึงใหญ่ไม่เท่ากัน...แน่ล่ะ...ตัวเองอายุน้อยกว่าเขาเกือบปีอีกอย่างสาก็มีบอลเป็นแฟนดังนั้นจึงไม่แปลกถ้า...
"...เลิกคิดเรื่องคนอื่นดีกว่า..."

"เก็บค่าเคเบิ้ลคร้าบ~~~"
"...??..."
...บ้านป้ากวางติดเคเบิ้ลทีวีของท้องถิ่นนอกจากฝนจะชอบดูโชว์ตลกแล้วก็ยังโปรดปรานในการดูบอลโดยเฉพาะบอลลีกอังกฤษ...ทีมที่ชอบก็...LIVERPOOL...ส่วนตัวฉันไม่ค่อยชอบดูฟุตบอล...ประโยคเดียวจบ...
"จะมาเก็บอะไรกันตอนนี้~~...คนกำลังอาบน้ำ...ป้ากวางก็ยังไม่กลับ..."
...ไม่มีใครอยู่นอกจากฉันกับฝน...ช่วยไม่ได้...คงต้องจ่ายแทนไปก่อน...หืม?...โน้ตกับเงินที่วางข้างโทรศัพท์?...(ถ้าพนักงานเขามาเก็บค่าเคเบิ้ลก็เอาเงินนี่จ่ายได้เลยนะจ๊ะ)...หมายความว่าหน้าที่ได้ตกเป็นของฉัน...เอาน่าจ่ายเงินรับใบเสร็จ...ใช้เวลาไม่นานก็จบเรื่องแต่เพราะคิดอะไรง่ายๆแบบนี้จึงไปอยู่ตรงประตูรั้วในสภาพนุ่งผ้าขนหนูเพียงชิ้นเดียว...(อย่างอื่นวางผิงเสาหน้าบ้าน)...
"...อะ...เอ่อ?...เก็บค่าเคเบิ้ล...ครับ..."
...ฉันไม่ต้องการมองหน้าฝ่ายตรงข้ามเต็มๆตานัก...ผู้ชายคนนี้ดูมีนิสัยกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจจริงๆแต่ตามมารยาทควรจะพูด...
"ขอโทษที่แต่งตัวไม่สุภาพ..."
...ฉันยื่นเงินส่งให้พนักงานยื่นมือมารับแต่ยังเอาแต่ดูอะไรน่ะ?...เสียมารยาท!!!...ขนาดเขม็งจ้องเตือนว่ากำลังไม่พอใจแต่นายคนนี้ยังมองร่างกายของฉันตาเป็นมันเยิ้มโดยไม่เกรงอกเกรงใจไม่ว่าจะเป็นหน้าอกหรือเนินหัวไหล่...ต้นแขน...มือ...นิ้ว...จะดูตรงส่วนไหนก็ช่าง...ฉันเริ่มฉุนโกรธนายคนนี้มากขึ้นทุกทีๆ...
"...ไม่เคยเห็นหน้า...ทุกทีพนักงานเก็บเงินไม่ใช่คุณ..."
"...ครับ...ผมมาแทนเพื่อน...ความจริงผมไม่ใช่พนักงานของบริษัทแต่มาแทนเท่านั้นครับ..."
...อ้าปากตอบฉันแต่ตายังไม่เปลี่ยนเป้าหมาย...ไม่หรอก...เปลี่ยน...ก้มหน้าดูพื้นแต่ทราบดีว่ากำลังมองขาอ่อนของฉัน...ผู้ชายที่เคยเห็นเคยรู้จักมันเป็นแบบนี้ทุกคนสิน่า...
"อ้อ~~...นี่เขาให้คนนอกเก็บเงินแทนกันได้ด้วยรึ?...งั้นตัวพนักงานประจำเขาไปไหน?..."
"พวกผมตั้งวงกินเหล้ากันในตลาดและเพื่อนมันเมาออกเก็บเงินไม่ได้เลยให้ผมช่วยแทนน่ะครับ"
...เวลางานแบบนี้ยังทำตัวไม่ได้เรื่อง...สงสัยต้องคุยกับผู้บริหารบริษัทนี่สักหน่อยแล้วมั้ง...(!!)...ชักรู้สึกเหมือนเส้นเลือดบริเวณขมับตัวเองจะขยายใหญ่เพราะขณะยื่นรับใบเสร็จมือเจ้าหมอนี่ฉวยโอกาสแตะลูบมือฉันอย่างจงใจ...สะกดอารมณ์ไว้แคท...เรื่องเล็กแค่นี้นับเลขในใจๆ...1 – 2 ...
"...เอาล่ะเรียบร้อย...ส่งใบเสร็จมาและคุณก็ไปได้แล้ว..."
"แหม~~...ไมใจร้ายจังครับน้อง...ผมขอพักเหนื่อยหน่อยสิ...ขี่รถตระเวณไปทั่วมันก็เมื่อยนะคร้าบ..."
...ทำเป็นเปิดกางแฟ้มดูอะไรไม่รู้แต่หางตายังไม่ละจากฉัน...สันดานผู้ชายก็อย่างนี้...ลงมือซะดีมั้ง?...
"จุ๊ๆๆ...ว่าแต่น้องสาวแต่งตัวแบบนี้จงใจยั่วใครหรือเปล่าเนี่ย?...ถึงกระนั้นก็สวยมากๆ...ผิวก็ข๊าวขาว...เนื้อหนังมังสาก็คงนุ่มนิ่ม~~~...กลิ่นสบู่ตามตัวน้องงี้ห๊อมหอม...โอ้~~...หอมชื่นใจจัง..."
...หนอย!!!!...นายนี่เริ่มออกลายพูดจาหยาบคายเกาะแกะแทะโลมฉันแล้วไง...ตาดูออกแดงๆมีกลิ่นเหล้าสงสัยจะเมาแต่ตัวฉันไม่น่าออกนอกบ้านด้วยสารรูปแบบนี้...ได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไม่รับรู้รีบเดินกลับแต่ในหัวสมองพนักงานเก็บเงินคงคิดไม่ดีอะไรสักอย่างถึงขยับเท้าเดินตามฉันเข้ามา...
"หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!!...คุณคิดจะทำอะไร?..."
"น้องสาวครับ...ความจริงผมต้องเข้าไปตรวจสายเคเบิ้ลในบ้านของน้องสาวด้วยครับ..."
...ตรวจสาย?...ไม่เคยได้ยินป้ากวางพูด...ชิ!!...เห็นท่าทางของเจ้าหมอนี่แล้วมันต้องทึกทักเอาเองเพราะอาจจะมีจุดมุ่งหมายใฝ่ต่ำคิดไม่ดีกับฉัน...เดี๋ยวสนุกแน่...เจ้าหน้าโง่...
"...งั้นฉันจะโทรไปถามบริษัทก่อนว่าบ้านนี้ขอให้พนักงานตรวจสายเคเบิ้ลด้วยมั้ย?...เอ...แต่คุณไม่ใช่พนักงานอย่างนั้นก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาหรอกเพราะถ้าเจ้าของบ้านไม่อนุญาตแต่ถือวิสาสะล่วงล้ำก็คือบุกรุก...ออกไปซะ!!..."
...ปกติฉันไม่เคยเป็นฝ่ายรุกรานใครก่อนถ้าไม่โดนรบกวนตอแยจนทนไม่ไหว...คราวนี้ก็เช่นกัน...คงต้องให้เจ้าหมอนี่รับรู้ถึงความน่ากลัวของฉันเพื่อปกป้องตัวเองและน้องสาวคนสำคัญเอาไว้ให้ได้...
"พี่เป็นผู้ชายวัยหนุ่มฉกรรจ์...ส่วนฉันก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆร่างกายอ้อนแอ้นแถมแต่งตัวไม่เรียบร้อย...มันไม่ดีไม่งามหรอกนะคะ...เกิดมีคนเห็นเข้าฉันก็เสียหายแย่สิ..."
"...ไม่มีใครเห็นแน่นอนจ๊ะถ้าน้องเปิดประตูให้พี่รีบเข้าไป...หูย~~...ไม่ว่าอกหรือก้น...ช่างสวยขาวงามหยดซะทุกส่วนจริงจริ๊ง~~...อย่างนี้ไม่เรียกว่าเล็กแล้วเขาเรียกอวบอึ๋มตึงเปรี๊ยะ..."
...หึๆๆ...ฮะๆๆๆ...แค่ฉันส่งยิ้มนิดๆกับสนทนาเป็นเชิง "เล่นด้วย" หน่อยเดียวก็เป็นไปได้ถึงขนาดนี้...สุราของมึนเมานี่มันน่ากลัวจริงๆนะ...ดีที่ตัวฉันไม่ชอบดื่ม...
"ไม่ดีหรอกค่ะพี่...ฉันยังไม่เคยอยู่ตามลำพังกับผู้ชายสองต่อสอง...ใครรู้เข้าจะนินทาเอา...เอาไว้ให้ฉันโทรถามทางบริษัทก่อนนะคะ..."
...ฉันยังทำเป็นพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานจนเจ้าหมอนี่หลงกลหลงเคลิ้ม...นี่ไม่ใช่การ "เอาตัวรอด" แต่เป็นการ "มอบโอกาส" เพื่อให้ผู้ชายคนนี้ล่าถอยไปซะโดยดี...ซึ่งจะถอยหรือจะรุกคืบเขาจะเลือกทางไหนนั้น...ตัวฉันก็รู้คำตอบเป็นอย่างดีตั้งแต่แรกคิด...
"โอ้ย!!...ไม่ต้องโทรหรอกครับน้องสาว...แหม...ขนาดนี้ยังจะมัวพูดโน้นนี่อะไรกันอีก...น้องให้ท่าแต่งตัวโป๊ยั่วยวนเองจนพี่อดใจกับอกอวบๆขาขาวๆไม่ไหว...เรามาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้อีกหน่อยเถอะนะจ๊ะ...สวย...ยิ่งดูก็ยิ่งสวย..."
...เป็นไปตามที่คิด...อุตส่าห์ให้โอกาสกลับใจ...เลวชั่ว!!!...แก!!!!...เผยสันดานหื่นกระหายบ้ากามเต็มตัวจนได้ไอ้ผู้ชายโฉด!!...คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่มีทางสู้ขัดขืนผู้ชายอย่างแกหรือไง?...คิดผิดมหันต์!!...ฉันสังหรณ์ใจอยู่ตั้งแต่แรกว่าอาจเกิดอะไรทำนองนี้จึงหาทางป้องกันเรียบร้อย...
"แกบังคับให้ฉันทำเองนะ...น่าเสียดาย...ให้โอกาสแล้วแต่ไม่ยอมเอา"
"น้องสาวพูดไรหรือจ๊ะ?...หรือจะเปลี่ยนใจ...ไม่ได้ๆ...ต่อให้ช้างมาฉุดพี่ก็อดใจกับน้องสาวไม่ไหวซะแล้ว"
...ฝนเคยเปรียบว่าฉันมี 2 หน้า...ถูกต้อง...และนี่คืออีกใบหน้าหนึ่งของฉัน!!...มั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะเต็มเปี่ยมเมื่อคว้า "คงโมเคียวเมะ" อาวุธคู่มือซึ่งเอามาวางแอบล่วงหน้าไว้ใกล้เสาหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว...หมุนควงตวัดชี้ไปตรงหน้าเจ้าพนักงานคนปลอมซึ่งคงจะรื่นเริงบันเทิงใจว่าต้องได้ขึ้นสวรรค์กับฉันแน่ๆ...พอมันเห็นเข้าก็ถึงกับตาเหลือกเบิกโพลงราวได้ประสบพบกับความตาย...ใช่...มันสามารถคร่าชีวิตแกได้อย่างง่ายดายมาก...จะโทษก็โทษอาการหน้ามืดขาดสติอันเกิดจากเหล้าที่ดื่มซะเถอะ!!...ตาฉันจับใบหน้าผู้รุกรานอย่างแข็งกร้าวไม่มีให้คลาดไปได้...แขนซ้ายยื่นอาวุธความยาวจากด้ามจรดปลาย 117 ซม.ชี้หน้าศัตรูขาเริ่มก้าวย่างสามขุมเข้าไปหาช้าๆอย่างมุ่งร้ายแต่เจ้าหนุ่มหื่นกามกลับล่าถอยหนีใบหน้าซีดเผือดหวาดกลัว...เสียงสั่นเครือ...ปากสั่นระริก...อวัยวะทั่วร่างก็คงสั่นเทาไปด้วย...
"ตอนนี้มีฉันอยู่กับน้องสาวแค่ 2 คน...ถูกจังหวะดีมากถ้าแกเกิดอารมณ์คิดจะทำอย่างว่า...แต่...แกเลือกเหยื่อผิดคน..."
"...ฮะ...เฮ้ยๆๆ!!...นี่ของจริงหรอ?...เดี๋ยวๆๆ...นะ...น้องสาว...ระ...เราคุยกันดีๆก่อนนะ...แค่นี้ถึงกับจะฆ่าแกงกันเลยหรือไง?...ใจ...ใจเย็นๆ...ไม่เอามาล้อเล่นกันนะของแบบนี้"
"สีเงินขาวแวววับ...ทำด้วยเหล็กกล้าแบบนี้แกคิดว่าเป็นของปลอมเรอะ?...ดูให้เต็มตา!!!...ของจริงหรือปลอม?"
"อึ๋ย~~...ขะ...ของจริง!!!...อย่านะ...อย่าเข้ามา..."
"ล้อกันเล่นอย่างงั้นเรอะ?...กล้าหาญมากนะคิดจะทำมิดีมิร้ายฉันคนนี้...อยากสนุกนักก็เข้ามาซี่!!!...แต่บอกมาก่อนว่าจะเอาสักกี่รู?...ปากแผลเปิดกว้างสักขนาดไหน?...เลือดอันแสนชั่วช้าในตัวแกอยากจะให้มันไหลสักเท่าไหร่?..."
...ผู้ชายใจชั่วจิตทรามเจอฉันทำตาขู่อาฆาตกระแทกเสียงดังเข้าใส่ก็หายเมาเป็นปลิดทิ้งรีบยกมือห้ามปากร้องเสียงหลง...ต่อให้วิ่งหนีเร็วแค่ไหนก็ไม่พ้นหรอก...ไม่มีทาง...
"อย่าๆๆ...อย่านะ...ขอ...ขอโทษ...ผะ...ผมผิดไปแล้ว...ช่วยด้วยยยยย~~~..."
"หาว่าฉันให้ท่า...ดูถูกผู้หญิงดีนัก...ตายคาที่ตรงนี้เถอะ!!!...ฮึ่ม~~!!"
(เพล้ง!!!!...)
...เสียงกระถางต้นไม้แขวนลวดแตกกระจายไปอันหนึ่งดังผสานพร้อมเสียงกู่ร้องขอความช่วยเหลือของคนร้ายหื่นกามในคราบพนักงานเก็บเงินตัวสำรองซึ่งขณะนี้รีบเผ่นอย่างไม่คิดชีวิตแต่เป็นเพราะตัวฉันพันด้วยผ้าแค่ชิ้นเดียวจึงไม่ค่อยสะดวกในการวิ่งตามออกถนนเพื่อให้ไอ้บ้ากามตัวนี้หยุดนิ่งด้วยฤทธิ์อาวุธในมือซึ่งความจริงแล้วไม่คิดทำรุนแรงถึงชีวิตหรอก...กระถางต้นไม้แตกเมื่อกี้ก็เพื่อแค่ขู่เท่านั้น...
"...เจ้าคนบ้ากาม!!!...เจอนี่จะได้หายบ้า...อย่าได้ริคิดทำชั่วกับคนอื่นอีก...จะหนีไปไหน!!!"
"โอะ...โอ้ย!!!...วะ...ไว้ชีวิตด้วย!!...คะ...ใคร...ใครก็ได้ช่วยที...มี...มีคนจะฆ่าผม!!...ตํารวจๆ!!!"
(เปรี้ยง!!...เคร้ง!!!)
...บ้าจริง!!...เพราะฉันสวมรองเท้าแตะไม่เข้าที่เข้าทางด้วยทําให้จังหวะก้าวมันเสียไป...การโจมตีจึงพลาดเป้าแต่ไม่ใช่ว่าจะพลาดโดยสิ้นเชิง...
"ฮึ!!...ไอ้นี่รับเคราะห์แทนแต่คราวนี้จบแน่..."
...แถวต้นเฟื่องฟ้าริมรั้วที่ป้ากวางปลูกประดับเรียงรายไว้...กิ่งก้านหักร่วงไปหลายกิ่ง...หนีตายสุดชีวิตหรือยัง?...คงยังหรอกมั้ง...ต้องหวาดกลัวให้มากกว่านี้อีกซี่...ไอ้เจ้าบ้ากามพนักงานปลอม...
"อย่า~~...อย่าเข้ามา!!...กลัวแล้ว~~~~"
"...เสียงคล้ายๆอะไรตกแตก?"
"ดังจากบ้านคุณกวางค่ะพี่...ตายแล้ว!!...นั่นหนูแคททําอะไร?..."

...ในที่สุดก็มีคนจากบ้านฝั่งตรงข้ามออกมาดูเพราะได้ยินเสียงร้องเอะอะ...เจ้าหื่นกามเหงื่อกาฬแตกพลั่กตาลีตาเหลือกรีบติดเครื่องมอไซด์บึ่งหนีหายไร้หัวไร้เงา...ก็บอกไว้แล้ว...ฉันตั้งใจให้มันหนีไปได้...ถ้าเกิดคิดจะฝังศพกันจริงๆล่ะก็เจ้านี่มันคงนอนทรุดจมกองเลือดแค่หน้าประตูบ้านเท่านั้น...ด้วยเจ้าสิ่งที่กำแน่นอยู่ในมือขวานี่แหละ!!!...คาตานะคงโมเคียวเมะ...
"หนูแคท...เกิดอะไรกันขึ้น?..."
"...ไม่มีอะไรค่ะคุณลุง...แค่ไอ้บ้ากามกระจอกๆตัวหนึ่งมันดิ้นพล่านหนีตายเท่านั้น..."
...คุณลุงคุณป้าบ้านตรงข้ามรับฟังด้วยท่าทางตื่นตระหนกไม่น้อยจากนั้นฉันก็ตอบอีกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแต่แค่ให้ทั้ง 2 คนนี้รู้เห็นมันก็มากพอ...ขืนมีหลายคนเห็นตัวฉันในสภาพนี้มีหวังโดนวิพากษ์วิจารณ์กันไม่รู้จบ...พอเหตุการณ์สงบก็กลับเข้ามาหยิบใบเสร็จที่ตกหน้าประตูบ้านส่วนในใจคิดอะไรตั้งหลายอย่าง...สำคัญมากๆคือไม่ควรแต่งตัวน้อยชิ้นแบบนี้ออกมาพบคนแปลกหน้าซึ่งพ่อกับแม่ก็เคยสั่งสอนอยู่บ่อยๆและอีกอย่างหนึ่ง...
"...เรานี่บ้าบิ่นเข้าขั้น...ถ้าตามไปมากกว่านี้มีหวังได้โป๊หมดจดกลางถนน..."
...นั่นปะไร...พูดไม่ทันขาดคำ...ผ้าเช็ดตัวของฉันมันก็หลุดร่วงลงกองกับพื้นจังหวะนั้นเด็กขี่
จักรยานผ่านหน้าบ้านพอดี...แล้วจะมีอะไรเหลือล่ะ?...เต็มๆตาเลยน่ะซิ...
"...จนได้ซี่~~..."
"อา??...วะ...วะ...ว้าก!!!..."
(โครม!!!!)
...และถัดมาก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรล้ม...ไม่ต้องเดาก็รู้...จักรยาน...สงสัยเด็กชายคนนั้นคงตกใจจนตาค้างที่เห็น...เห็นฉันALLNUDE...เฮ้อ~~...อารามตกใจคนเราก็ขาดสติเอาง่ายๆไม่เว้นกระทั่งเด็ก...นี่ยังดีถมเถมากนะแค่ถูกเห็นข้างหลังเกิดเป็นข้างหน้าคงดูไม่จืดแน่นอนแต่ฉันยังไม่วายบ่นอุบ...
"บ้าจริงๆเล้ย!!...ให้ใครที่ไหนไม่รู้มาเห็นก้นของเราซะได้ถึงจะแค่เด็กก็เถอะ...??...ใครโทรมาน่ะ?..."
...ฉันถือผ้าเช็ดตัวกลับเข้าบ้านอย่างเร่งรีบเพราะไม่ต้องการให้ชาวบ้านชาวช่องมาเห็นสารรูปล่อนจ้อนอันไม่น่าดูของตัวเองมากไปกว่านี้แถมมือยังถือของอันตรายไว้อีกด้วย...ขืนเขาแจ้งตำรวจฉันก็เสร็จน่ะสิ...ข้อหาทำร้ายร่างกายและพยายามฆ่าโดยเจตนา,พกพาอาวุธออกนอกเคหะสถานรวมทั้งข้อหาอนาจารนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆหรือเพียงเล็กน้อยก็อาจโดนนินทาให้เสียหายอีกนานว่าฉันเป็นพวกชอบโชว์เรือนร่างของตัวเองก็ได้...
"พี่ขา~~...เอะอะอะไรกันน่ะ?...หนูได้ยินเสียงคนร้องลั่นเชียว...อุ๋ย?...ทะ...ทำไม?..."
...น้องสาวคงตกใจไม่น้อย...ก็ตอนนี้ตัวฉันเปลือยเปล่าโดยในมือขวาถือผ้าเช็ดตัวมือซ้ายกำด้ามฑูต
มรณะ... "คงโมเคียวเมะ"...
"เฮ่!!...เห็นหมดเลยนะคะ...พี่นึกสนุกอะไรน่ะถึงนุ่งลมห่มฟ้าแบบนี้?"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอก!!...น้องลงมาทำไมเล่า...ขึ้นไปนอนซะเดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน..."
"เหอ...งั้นหนูขอข้าวต้มเครื่องค่ะ..."
"จ๊ะๆ...พี่คุยโทรศัพท์ก่อนเดี๋ยวทำให้...ฝนกลับเข้าห้อง...ยังไม่หายดีและลงมามันจะเกิดอันตราย"
...จะชื่นชมตัวเองดีมั้ย?...เปลี่ยนบทจากสาวจอมห้าวสุดเถื่อนกลายเป็นพี่สาวแสนอ่อนโยนใจดีได้อย่างรวดเร็ว...คิดดูดีๆ...ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ควรบอกใครจะดีซะกว่าแต่ท่าทางฉันคิดง่ายไปเพราะ...
"อึ๊!!...คิกๆๆ...ฮะๆๆ...อูย~~...ท้องแข็งหมดแล้ว...ฮ่าๆๆๆ...แค่กๆ...อุๆ..."
"หัวเราะอะไรของน้องน่ะ?...นี่!!..."
...น้องสาวคนดีหย่อนก้นนั่งแปะตรงขั้นบันไดกุมท้องเปิดปากหัวเราะงอหายราวกับมีความสุขซะเต็มประดา...ตัวฉันมีอะไรตลกนักหนากัน?...
"ฮิๆๆ...อูย...หืมๆๆ...พี่นึกว่าฝนไม่รู้เรื่องรึนี่?...คนมาเก็บค่าเคเบิ้ลดีๆตัวเองก็เอาเงินไปให้แต่ดันแต่งตัวโป๊...พอโดนแซวเข้าหน่อยก็โกรธคว้าคงโมเคียวเมะไล่ทำร้ายเขา...ทำผ้าหลุดให้เด็กขี่จักรยานผ่านมาเห็นอะไรต่อมิอะไรของตัวเองอีก...ไงจ๊ะพี่จ๋า...หนูพูดอะไรผิดสักนิดหรือเปล่า?"
"พะ...พูดมากน่าฝน!!...นายคนนั้นมันตัวปลอมคิดทำมิดีมิร้ายกับพี่...พี่ก็ต้องป้องกันตัวเองสิ..."
"ป้องกันตัวเองภาษาอะไรก๊าน~~...ฝนเห็นมีแต่พี่เกือบทําคนอื่นตายจะโดนข้อหาพยายามฆ่าล่ะไม่ว่า...ก็เป็นซะอย่างนี้แล้วจะขายออกมั้ยเนี้ย?...นี่ๆๆ...แต่เด็กคนนั้นล่ะ?...เห็นอะไรของพี่บ้าง?...หรือว่าเห็นหมด...ถ้างั้นก็...ตายแหล่วๆ..."
"ไม่ใช่นะ!!...เด็กคนนั่นเห็นแค่ก้นนิดเดียวเพราะผมพี่ยังพอบังได้...เรื่องนี้ช่างมันเถอะ!!...ว่าแต่ตัวเองหายปวดท้องแล้วรึไงถึงมานั่งหัวเราะคนอื่น?..."
"โฮ่ๆ...ไว้ผมยาวเฟื้อยก็มีประโยชน์อย่างนี้น๊า~~...ส่วนหนูน่ะหายดีแต่ยังเพลียนิดๆค่ะ...ว่าไปน้องจะปวดท้องอีกเพราะหัวเราะพี่มากเกินนั่นแหละ...โทรศัพท์เงียบไปแล้วนิ..."
"อืม...พี่กุนโทรมานะ...เดี๋ยวพี่โทรกลับเอง..."
"ฮะๆๆ...งั้นหนูลงมือทำข้าวต้มเองดีกว่า...ไหนๆก็ลงมาแล้ว..."
"...หมายความว่าไม่ไว้ใจฝีมือพี่?...ได้ๆ...ก็พี่ทำอาหารไม่เก่งแล้วใครที่ไหนเขาจะอยากกินเล่า..."
"โอ๋ๆ...อย่าน้อยใจซี่จ๊า~~...พี่อาบน้ำให้สบายเถอะจะได้มานั่งกินของอร่อยๆด้วยกัน...ดูจิ...เหงื่อไหลไคลย้อยหมดแล้วค่ะ...คึๆๆ...แต่คงสนุกแหงมๆล่ะนะได้อาละวาดใส่ชาวบ้านชาวช่องในวันหยุด...โฮ่ๆ...ถ้าเพื่อนๆของพี่ที่บ้านมาเห็นพี่เป็นแบบนี้คงต้องพูดว่า...ทำตั๋วเหมือนตอนอยู่บ้านเฮาบ่อมีผิดเพี้ยน...จะอี้นารื้อ~~กุลสตรีคนงามลูกแม่อรแห่งเวียงลำป่างเจ้า?...ฝนอู้ถูกใจ่ปี้แคทบ่อ?"
"เออ!!...เลิกอู้เหอะนั่น...ตะตั๋วละอ่อนนิก่อบ่ฮู้จักโตเหมือนกั่น..."
...แย่ชะมัด...นึกว่าฝนจะไม่รู้เรื่องที่ไหนได้ดันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด...ยังไงเราก็รีบเอาของกลางไปเก็บดีกว่า...
"ฝนอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้นะ..."
"อะไรๆ?...จะไม่ให้บอกงั้นต้องมีค่าปิดปากหน่อยสิคะ...เรื่องนี้น่าสนุกเกินกว่าเก็บเงียบไว้...แต่เอาเถอะ...หนูไม่บอกใครก็ได้เพราะโล่งใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเป็นอะไร...ยังไงครั้งนี้พี่ก็ยังไม่โกรธถึงขั้นเผยเขี้ยวเล็บแท้จริงออกมาเพราะผู้ชายคนนั้นหนีกลับไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ...ไม่มีแผลสักแห่ง...ไม่เสียเลือดเลยแม้แต่หยดเดียว"
"...พี่ไม่ขอมีความเห็น..."
"นี่คงเป็นครั้งที่ 2 แล้วสิ...ครั้งแรกในห้าง...ครั้งนี้หน้าบ้านคุณป้า...แล้วครั้งต่อไปจะเป็นที่ไหนดีล่ะ?"
"จะที่ไหนน่ะมันไม่สำคัญ...สําคัญแต่ว่าเจ้าคนนั้นมันเป็นใครและจะโดนอะไรระหว่างมือซ้ายกับมือขวาคู่นี้...ถ้าเป็นคงโมเคียวเมะในมือซ้ายเลือดก็คงออกมากหน่อย...หรือไม่ก็อาจหมดตัว...หึๆ..."
"ล่อนจ้อนหมดทั้งตัวยังยืนแค่นหัวเราะได้...พี่นี่บ้าจัง..."
"ยุ่งน่า!!...จะล่อนจ้อนหรือจะโป๊มันก็เรื่องของพี่...ผู้หญิงด้วยกันจะไปอายทำไม?"
"งั้นคงเริ่มรู้ตัวแล้วสินะคะ?...ว่าพี่ตอนนี้เริ่มเข้าใกล้ตัวพี่ในอดีตเมื่อ 4 ปีก่อนเข้าไปทุกทีๆ...ฝนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย...ทั้งที่เนื้อแท้ของพี่คือหญิงสาวจิตใจงดงามและก็อ่อนโยนต่อทุกคนมากนะคะ"
"...................................."
...ฝนเอ้ย!!...ที่น้องพูดมาก็ถือว่าถูกต้องแต่มันไม่ใช่ปัญหาของพี่...ต้นเหตุมันอยู่ที่พวกพูดจาไม่รู้เรื่อง...พวกที่พยายามเข้าใกล้ตีสนิทเพราะมีจิตใจคิดสกปรก...ดูถูกเพศตรงข้ามว่าอ่อนแอกว่าและไม่มีทางสู้...พี่เกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด...ดังนั้นเมื่อเข้ามายุ่มย่ามเกาะแกะและเกิดอะไรขึ้นก็จะโทษกันไม่ได้เพราะพวกเขาทำให้พี่เปลี่ยนเป็นปิศาจร้ายด้วยตัวของพวกเขาเอง...เข้าใจพี่ด้วยเถอะนะน้องรัก...
"สากับหนูอ้อยมาแล้ว...บอกดีป่ะพี่?..."
"เงียบ!!..."
........................................................................................................................

"สิ่งที่รายล้อมดอกกุหลาบแสนงาม...มันคือหนามพิษร้ายแหลมคม...ทิ่มแทงร่างกายปวดเจ็บสาหัส..."

........................................................................................................................