เวลา 14:59:04

ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก...

เสียงนาฬิกาแขวนบนผนังขาวสะอาดดังชัดเจนในความเงียบของห้องแล็บเข็มวินาทีเคลื่อนอย่างมั่นคง แต่สำหรับใครบางคน มันเหมือนกำลังนับถอยหลัง

แสงไฟฟลูออเรสเซนต์สีขาวนวลสะท้อนจากโต๊ะสแตนเลส
หลอดทดลอง บีกเกอร์ และเครื่องมือทุกชิ้นสะอาดจนเห็นเงา

เฟย์ ตรวจเช็กค่าความดันและอุณหภูมิอีกครั้ง
มิว จดบันทึกผลในแท็บเล็ต
ก้อง เตรียมเครื่องวัดความเข้มข้น
...พาย... นั่งนิ่งอยู่ด้านข้าง โต๊ะมือขวาแตะสมาร์ทวอทช์เบา ๆ

เวลาในห้อง: 14:59:57
เวลาในสมาร์ทวอทช์: 15:01:01

เขามองตัวเลขทั้งสองนั้นสลับกัน
ก่อนจะพึมพำในใจ "ยังต่างกันสองนาที... เวลามากพอ..."

---

ประตูห้องสกัดแยกแบบคอลัมภ์ต่อเนื่องเปิดออก

เสียงฝีเท้าของ นิช ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำหอมกลิ่นสะอาด
ใบหน้ามีรอยยิ้มของคนที่อดนอนแต่เต็มไปด้วยพลัง

เธอสวมเสื้อกาวน์สีขาว ผมมัดหางม้าตึงเรียบ
ในมือเธอถือกล่องโลหะขนาดเล็กที่ปิดผนึกแน่น

"ขอโทษที่ให้รอนะ" เธอพูดเบา ๆ
"แต่ฉันคิดว่ามันคุ้มที่ต้องรอ"

"นี่คือสารต้นแบบที่ผ่านการกรองรอบสุดท้ายแล้ว ฉันตั้งชื่อมันว่า N-EDX α-01"

เธอวางมันลงตรงกลางโต๊ะ
ทุกคนมองพร้อมกัน  เงียบสนิท

ติ๊ก... ติ๊ก...

เสียงเข็มนาฬิกาดังชัดเจนขึ้น
เหมือนดังอยู่ในใจของทุกคนพร้อมกัน

"สารตรวจจับจากลมหายใจใช่ไหม?"

"ใช่" นิชตอบเสียงมั่นใจ "มันจะตรวจจับอนุภาคสารเสพติดได้ในระดับต่ำกว่า 0.05 ppm"
เธอหยุดชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงเบาลง "...แต่ระหว่างการสังเคราะห์ ฉันเจอสิ่งหนึ่งที่ไม่เข้าใจ"

เฟย์เงยหน้าขึ้น "หมายถึงอะไร?"

"สารนี้... มันแสดงพฤติกรรมไม่เหมือนสารตรวจจับทั่วไป"
นิชเปิดจอแท็บเล็ตแสดงกราฟ "ดูตรงนี้สิ เมื่อเราให้มันสัมผัสกับอากาศในเวลาเกิน 3 นาที มันเริ่มเปลี่ยนค่า ดัชนีหักเหแสง ของตัวเอง ตามค่าแสงของสิ่งแวดล้อม พอ นิชทำการย้ายบีกเกอร์มาใส่ในกล่องนี้ตอนแรก เซนเซอร์ ยังไม่พบการเปลี่ยนแปลงจนเข้านาที ที่ 3 เซนเซอร์ ก็ตรวจพบว่ามันเปลี่ยนดัชนีหักเหแสง เหมือนมัน ปรับตัวได้ เห็นไหม ? "
นิช อธิบาย สิ่งที่ตัวเองเจอพร้อมกับชี้ไปบนหน้าจอ ให้ทุกคนเห็น

ก้องขมวดคิ้ว "หมายความว่ามันตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมเอง?"

"ใช่ และฉันอยากให้เราทดสอบอีกครั้ง... ในระบบปิด"

นิชพูดพร้อมวางกล่องโลหะลงบนแท่นสแตนเลส
บนนั้นมีหลอดแก้วรูปชมพู่เชื่อมต่อเข้ากับท่อดูดอากาศและเซ็นเซอร์วัดความเข้มข้น

ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก...

นาฬิกาขยับช้า ๆ
เข็มวินาทีเดินตรงเข้าสู่เลขสิบสอง

พาย ละสายตาขึ้นจากสมาร์ทวอทช์ข้อมือของเขาแสดง 15:05:00
แต่บนผนังห้อง 15:02:54
.
.
.
.

เวลา 15:03:48 น.
นาฬิกาในห้องขยับช้าลงในการรับรู้ของพาย

พายเหลือบมองนิชที่ยืนอยู่ตรงกลางแสงไฟ
ดวงตาเธอเต็มไปด้วยประกายของ "นักวิทยาศาสตร์ที่หลงใหลในความลึกลับของการค้นพบ"

"พร้อมนะ?" เธอถามเสียงนิ่งแต่แฝงความตื่นเต้น

ทุกคนพยักหน้า

พายพูดช้า ๆ "เริ่มการทดสอบ... ตอนนี้"

นิชเปิดวาล์วเบา ๆ
ของเหลวใสในหลอดทดลองเริ่มไหลลงสู่ภาชนะรูปชมพู่
แสงสะท้อนจากมันระยิบระยับเหมือนคริสตัลเหลว

เสียงเซ็นเซอร์เริ่มบันทึกข้อมูล
กราฟบนจอค่อย ๆ ขยับขึ้น

เสียงนาฬิกาเหมือนดังช้าลง
แต่กลับชัดขึ้นทุกวินาที
น้ำในขวดไหลลงทีละหยด... ทีละหยด

ติ๊ก ⏱️ หยดแรกกระทบก้นหลอด
ติ๊ก ⏱️ ของเหลวเริ่มไหลต่อเนื่อง
ติ๊ก ⏱️ เสียงพัดลมดูดอากาศเริ่มเร่งรอบ
ติ๊ก ⏱️ นิชหายใจเข้าลึก

ทุกคนเงียบ...
ในวินาทีนั้น เสียงเดียวที่มีคือ "เสียงเวลา"

---
แล้ว ติ๊ก...
เข็มวินาทีหยุดตรงเลขสิบสอง

นิชเงยหน้ามอง แต่ก่อนจะพูดอะไร
เสียงเซ็นเซอร์ตรวจจับดังขึ้น ปิ๊ป... ปิ๊ป...
กราฟบนหน้าจอเริ่มแกว่งแรง

พายในเงามืดของห้อง ก้มมองสมาร์ทวอทช์ของตัวเอง
15:07:42
"เวลากำลังต่างกันมากขึ้น !!! " พาย พูดในใจแววตาเริ่มขยายกว้างขึ้น หันไปมองยัง ขวดรูปขมพู่กลางโต๊ะ...
เข็มวินาทีบนข้อมือยังเดินต่อไป...

ภายในหลอดทดลอง
ของเหลวใสเริ่มเปลี่ยนสี
จากใส → ฟ้าอ่อน → ฟ้านวลเรืองแสง
ไอระเหยบางเบาลอยขึ้นช้า ๆ
แสงไฟในห้องสั่นวูบเล็กน้อย เหมือนกระแสไฟตก

เสียง ติ๊ก... ของนาฬิกากลับมาดังอีกครั้ง
แต่ตอนนี้ มันเร็วกว่าเดิม

ติ๊กติ๊กติ๊กติ๊กติ๊กติ๊ก—!

เสียงนั้นดังแข่งกับเสียงลมหายใจของทุกคน
ไอระเหยสีฟ้าขุ่นเริ่มหมุนวน
แล้วหลอดทดลองก็สั่นเล็กน้อย

พายยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม
สมาร์ทวอทช์บนข้อมือแสดงเวลา 15:08:59
ขณะที่นาฬิกาแขวนในห้องเพิ่งแสดง 15:05:21

เขากระซิบเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง

"เวลาของพวกเรา...ห่างกันออกไปกันอีกแล้ว"

---
และในจังหวะที่เข็มวินาทีบนสมาร์ทวอทช์แตะเลขศูนย์
หลอดทดลองก็เปล่งแสงสีฟ้าสว่างจ้า —
ก่อนทุกอย่างจะจมลงใน "ความเงียบสนิท

เวลา 14:59:04

ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก...

เสียงนาฬิกาแขวนบนผนังขาวสะอาดดังชัดเจนในความเงียบของห้องแล็บเข็มวินาทีเคลื่อนอย่างมั่นคง แต่สำหรับใครบางคน มันเหมือนกำลังนับถอยหลัง

แสงไฟฟลูออเรสเซนต์สีขาวนวลสะท้อนจากโต๊ะสแตนเลส
หลอดทดลอง บีกเกอร์ และเครื่องมือทุกชิ้นสะอาดจนเห็นเงา

เฟย์ ตรวจเช็กค่าความดันและอุณหภูมิอีกครั้ง
มิว จดบันทึกผลในแท็บเล็ต
ก้อง เตรียมเครื่องวัดความเข้มข้น
...พาย... นั่งนิ่งอยู่ด้านข้าง โต๊ะมือขวาแตะสมาร์ทวอทช์เบา ๆ

เวลาในห้อง: 14:59:57
เวลาในสมาร์ทวอทช์: 15:01:01

เขามองตัวเลขทั้งสองนั้นสลับกัน
ก่อนจะพึมพำในใจ "ยังต่างกันสองนาที... เวลามากพอ..."

---

ประตูห้องสกัดแยกแบบคอลัมภ์ต่อเนื่องเปิดออก

เสียงฝีเท้าของ นิช ดังขึ้นพร้อมกับกลิ่นหอมจาง ๆ ของน้ำหอมกลิ่นสะอาด
ใบหน้ามีรอยยิ้มของคนที่อดนอนแต่เต็มไปด้วยพลัง

เธอสวมเสื้อกาวน์สีขาว ผมมัดหางม้าตึงเรียบ
ในมือเธอถือกล่องโลหะขนาดเล็กที่ปิดผนึกแน่น

"ขอโทษที่ให้รอนะ" เธอพูดเบา ๆ
"แต่ฉันคิดว่ามันคุ้มที่ต้องรอ"

"นี่คือสารต้นแบบที่ผ่านการกรองรอบสุดท้ายแล้ว ฉันตั้งชื่อมันว่า N-EDX α-01"

เธอวางมันลงตรงกลางโต๊ะ
ทุกคนมองพร้อมกัน  เงียบสนิท

ติ๊ก... ติ๊ก...

เสียงเข็มนาฬิกาดังชัดเจนขึ้น
เหมือนดังอยู่ในใจของทุกคนพร้อมกัน

"สารตรวจจับจากลมหายใจใช่ไหม?"

"ใช่" นิชตอบเสียงมั่นใจ "มันจะตรวจจับอนุภาคสารเสพติดได้ในระดับต่ำกว่า 0.05 ppm"
เธอหยุดชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงเบาลง "...แต่ระหว่างการสังเคราะห์ ฉันเจอสิ่งหนึ่งที่ไม่เข้าใจ"

เฟย์เงยหน้าขึ้น "หมายถึงอะไร?"

"สารนี้... มันแสดงพฤติกรรมไม่เหมือนสารตรวจจับทั่วไป"
นิชเปิดจอแท็บเล็ตแสดงกราฟ "ดูตรงนี้สิ เมื่อเราให้มันสัมผัสกับอากาศในเวลาเกิน 3 นาที มันเริ่มเปลี่ยนค่า ดัชนีหักเหแสง ของตัวเอง ตามค่าแสงของสิ่งแวดล้อม พอ นิชทำการย้ายบีกเกอร์มาใส่ในกล่องนี้ตอนแรก เซนเซอร์ ยังไม่พบการเปลี่ยนแปลงจนเข้านาที ที่ 3 เซนเซอร์ ก็ตรวจพบว่ามันเปลี่ยนดัชนีหักเหแสง เหมือนมัน ปรับตัวได้ เห็นไหม ? "
นิช อธิบาย สิ่งที่ตัวเองเจอพร้อมกับชี้ไปบนหน้าจอ ให้ทุกคนเห็น

ก้องขมวดคิ้ว "หมายความว่ามันตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อมเอง?"

"ใช่ และฉันอยากให้เราทดสอบอีกครั้ง... ในระบบปิด"

นิชพูดพร้อมวางกล่องโลหะลงบนแท่นสแตนเลส
บนนั้นมีหลอดแก้วรูปชมพู่เชื่อมต่อเข้ากับท่อดูดอากาศและเซ็นเซอร์วัดความเข้มข้น

ติ๊ก... ติ๊ก... ติ๊ก...

นาฬิกาขยับช้า ๆ
เข็มวินาทีเดินตรงเข้าสู่เลขสิบสอง

พาย ละสายตาขึ้นจากสมาร์ทวอทช์ข้อมือของเขาแสดง 15:05:00
แต่บนผนังห้อง 15:02:54
.
.
.
.

เวลา 15:03:48 น.
นาฬิกาในห้องขยับช้าลงในการรับรู้ของพาย

พายเหลือบมองนิชที่ยืนอยู่ตรงกลางแสงไฟ
ดวงตาเธอเต็มไปด้วยประกายของ "นักวิทยาศาสตร์ที่หลงใหลในความลึกลับของการค้นพบ"

"พร้อมนะ?" เธอถามเสียงนิ่งแต่แฝงความตื่นเต้น

ทุกคนพยักหน้า

พายพูดช้า ๆ "เริ่มการทดสอบ... ตอนนี้"

นิชเปิดวาล์วเบา ๆ
ของเหลวใสในหลอดทดลองเริ่มไหลลงสู่ภาชนะรูปชมพู่
แสงสะท้อนจากมันระยิบระยับเหมือนคริสตัลเหลว

เสียงเซ็นเซอร์เริ่มบันทึกข้อมูล
กราฟบนจอค่อย ๆ ขยับขึ้น

เสียงนาฬิกาเหมือนดังช้าลง
แต่กลับชัดขึ้นทุกวินาที
น้ำในขวดไหลลงทีละหยด... ทีละหยด

ติ๊ก ⏱️ หยดแรกกระทบก้นหลอด
ติ๊ก ⏱️ ของเหลวเริ่มไหลต่อเนื่อง
ติ๊ก ⏱️ เสียงพัดลมดูดอากาศเริ่มเร่งรอบ
ติ๊ก ⏱️ นิชหายใจเข้าลึก

ทุกคนเงียบ...
ในวินาทีนั้น เสียงเดียวที่มีคือ "เสียงเวลา"

---
แล้ว ติ๊ก...
เข็มวินาทีหยุดตรงเลขสิบสอง

นิชเงยหน้ามอง แต่ก่อนจะพูดอะไร
เสียงเซ็นเซอร์ตรวจจับดังขึ้น ปิ๊ป... ปิ๊ป...
กราฟบนหน้าจอเริ่มแกว่งแรง

พายในเงามืดของห้อง ก้มมองสมาร์ทวอทช์ของตัวเอง
15:07:42
"เวลากำลังต่างกันมากขึ้น !!! " พาย พูดในใจแววตาเริ่มขยายกว้างขึ้น หันไปมองยัง ขวดรูปขมพู่กลางโต๊ะ...
เข็มวินาทีบนข้อมือยังเดินต่อไป...

ภายในหลอดทดลอง
ของเหลวใสเริ่มเปลี่ยนสี
จากใส → ฟ้าอ่อน → ฟ้านวลเรืองแสง
ไอระเหยบางเบาลอยขึ้นช้า ๆ
แสงไฟในห้องสั่นวูบเล็กน้อย เหมือนกระแสไฟตก

เสียง ติ๊ก... ของนาฬิกากลับมาดังอีกครั้ง
แต่ตอนนี้ มันเร็วกว่าเดิม

ติ๊กติ๊กติ๊กติ๊กติ๊กติ๊ก—!

เสียงนั้นดังแข่งกับเสียงลมหายใจของทุกคน
ไอระเหยสีฟ้าขุ่นเริ่มหมุนวน
แล้วหลอดทดลองก็สั่นเล็กน้อย

พายยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม
สมาร์ทวอทช์บนข้อมือแสดงเวลา 15:08:59
ขณะที่นาฬิกาแขวนในห้องเพิ่งแสดง 15:05:21

เขากระซิบเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง

"เวลาของพวกเรา...ห่างกันออกไปกันอีกแล้ว"

---
และในจังหวะที่เข็มวินาทีบนสมาร์ทวอทช์แตะเลขศูนย์
หลอดทดลองก็เปล่งแสงสีฟ้าสว่างจ้า —
ก่อนทุกอย่างจะจมลงใน "ความเงียบสนิท