Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                          MicrosoftInternetExplorer4                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        
.สั้นหมดหยดจริง: ความรักดีๆอยู่ที่ไหน ตอนที่ 1 โดย อิสระ บทประพันธ์ fallenversa หรือ
..ความรักดีๆอยู่ที่ไหน ตอนที่ 1
...
        ผมชื่อพอร์ท อายุ23ปี เพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ ยังไม่ได้หางานทำเพราะผมยังอยากสนุกให้เต็มที่ก่อนเริ่มต้นชีวิตทำงานเรื่องฐานะที่บ้านผมไม่มีปัญหา เพราะพ่อแม่ท่านทำงานเกี่ยวกับโลจิสติกส์ ซึ่งธุรกิจไปได้สวยมากครับท่านเลยต้องออกไปต่างประเทศบ่อยๆ ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันหรอก เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมอาศัยความท่องเที่ยวโลกกว้างพาตัวเองมาเกาะฮ่องกงเพื่อมาเที่ยว มาเป็นแบ๊คแพคเกอร์เลยครับด้วยความที่ผมชอบการผจญภัยและเดินทางสนุกๆ พักโรงแรมราคาถูกแห่งนึงย่านใจกลางเมืองพอเข้ามาพักได้แค่ 2 วัน ผมก็โดนล้วงกระเป๋าตอนออกไปกินข้าวข้างนอกทั้งเงินทั้งบัตรอะไรก็ตามที่อยู่ในกระเป๋าไปหมดเลยครับ ยังดีที่มีเงินติดกระเป๋าเสื้อพอซื้อข้าวกินแล้วก็มีไอโฟนของผมที่เติมโปรเล่นเน๊ตเปิดโรมมิ่งตั้งแต่อยู่เมืองไทย 3 วันที่ผ่านมาผมเอาแต่นอนในห้อง ผมส่งเมสเสจหาเพื่อนทุกคนในเฟสก็ไม่มีใครตอบรับสักคนดูเหมือนผมถูกทิ้งตามลำพังอยู่ในเกาะฮ่องกงซะแล้ว
        แล้ววันนี้ก็เป็นวันเช๊คเอาท์แล้วครับ ผมคงได้แต่รอให้พ่อแม่โทรกลับหรือใครซักคนส่งข้อความมาหาในเฟส ไอ้พวกเพื่อนๆที่ผมติดต่อกับมันตอนนี้มันหายหัวไปไหนไม่รู้ไม่มีตอบกลับซักคนเดียว
ก๊อกๆๆๆ
        มีคนเคาะประตูห้อง ตามด้วยเสียงบ่นอะไรซักอย่างโขมงโฉงเฉงเป็นภาษาจีนผมรู้เลยว่าต้องเป็นอาม่าเจ้าของโรงแรมแน่เลย แต่จะให้ผมทำไงล่ะ ผมยังไม่มีเงินนี่นาแกล้งนอนนิ่งๆดีกว่า...
แกร๊ก...   แอ๊ดดดด
        ผมนอนอยู่ก็ต้องแหงนหน้าออกไปมองครับอาม่าไขกุญแจเข้ามาในห้องผม ใบหน้าถมึงทึงโมโหจัดเลย แย่แล้วไงผมรีบลุกขึ้นนั่งทันที หันหน้าไปจ้องแก แกก็จ้องตอบ
...ไม่มีเสียงจากฝ่ายไหนก่อน... ดูเหมือนอาม่าแกหมดความอดทน อยู่ๆแกก็เดินไปหากระเป๋าเดินทางผมแล้วเฮ้ย มาเก็บเสื้อผ้าผมไปทำไมเนี่ย!!!
"Hey wait wait you stop stop" (เดี๋ยวๆ อาม่าอย่าเพิ่ง)
"You don't have money, get out!!!" (แกไม่มีเงิน ออกไป) อาม่าตวาดใส่ผมขณะที่แกก็จับเสื้อของผมที่วางบนเตียงยัดใส่กระเป๋าผมลุกไปจับกระเป๋าของผมจะดึงออกจากมือแก แต่แกจับไว้ไม่ปล่อยเลยครับ
" Get out ni ha ei chin?" (บอกให้ออกไปไม่เข้าใจรึไงไอ้งั่ง) อาม่าแกตวาดและตามด้วยภาษาจีนผมไม่เข้าใจหรอกว่าแปลว่าอะไร คงจะชมอะไรผมสักอย่างแน่ๆผมเดาเอานะ แต่แรงแกดีจริงๆดึงกระเป๋าผมกลับจนหลุดมือเลย แต่ไม่ได้ ผมต้องแย่งกลับมา แกจะเดินออกจากห้องอยู่แล้วสงสัยต้องอ้อนหน่อย
"help me please, help me I was robbed" (ช่วยผมหน่อยนะผมโดนล้วงกระเป๋า)
" No, no GET OUT" (ไม่ ออกไป)
        ถ้าเกิดอาม่าแกไล่ผมออกไปได้แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเงินก็ยังไม่มีใครส่งมาให้ ต้องไปนอนข้างถนนแน่ๆเลย นี่คนฮ่องกงจะไม่มีน้ำใจให้คนไม่มีเงินอย่างผมหน่อยหรอระหว่างที่ผมกำลังยื้อแย่งกับอาม่าและกำลังจะตกเป็นฝ่ายถูกขับไล่อยู่ ก็มีผู้หญิงจีนจากไหนก็ไม่รู้วิ่งมาหาอาม่าแล้วก็คุยกันโขมงโฉงเฉงอาม่าก็เถียงกลับ แล้วศึกใหญ่ก็เริ่มครับ
        ผู้หญิงคนนี้คงอายุไล่เลี่ยผมมั้ง เธอผมยาวไว้ผมแสกหน้าแล้วรวบผมไว้ด้านหลังโครงหน้ากลมมนคิ้วโก่งเข้มสวยแบบคนจีน ใส่เสื้อยืดสีเทาแบบหลวมโคร่งหน่อยๆ กางเกงยีนส์ขายาวด้านหลังเธอเปียกๆแบบคนเหงื่อออก นี่สงสัยเธอจะเป็นแม่บ้านของโรงแรมแน่ๆเลยแล้วอยู่ๆ อาม่าก็ตวามขึ้นเสียงดังคำนึงแล้วแกก็ทิ้งเสื้อกับกระเป๋าผมเฉยเลย แล้วเดินลงบันไดไปทิ้งงี้ได้ไงวะกระเป๋าราคาเท่าไหร่อาม่าไม่รู้รึไง
"Thank you" (ขอบใจนะ)ผมบอกกับสาวจีนคนนั้นแล้วก้มลงไปเก็บเสื้อกับกระเป๋าเงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอมองหน้าผมแล้วยิ้ม อะไรวะ...
"You come from Thai?" (คุณมาจากประเทศไทยหรอ) เธอพูดอังกฤษได้ครับ
"Yes, I come from Thai" (ใช่ ผมมาจากไทย)
"So you teach me Tai Jin, you can stay here but you have to work" (งั้นนายช่วยสอนภาษาไทยให้ชั้น นายจะอยู่นี่ก็ได้แต่ต้องทำงานนะ)       
        นี่ผมต้องมาทำความสะอาดห้องพักให้โรงแรมจิ้งหรีดหรอเนี่ยเออ... ทำไงได้ละวะ ดูสถานะตัวเองหน่อยไอ้พอร์ท มึงไม่มีตังค์ รอแม่ส่งตังค์มาก่อนแล้วมึงค่อยผงาดนะไอ้พอร์ท แล้วผมก็ยิ้มรับสาวจีนคนนั้นบอกโอเค

        บ่ายนั้นผมก็ตามสาวจีนคนนั้น เธอชื่อ ลิลลี่  ลิลลี่สอนวิธีทำความสะอาดห้อง ล้างห้องน้ำ ปูที่นอน ล้างจานแก้วน้ำ เติมของในห้องทำตั้งแต่บ่ายโมงจนทำเสร็จหมดทุกห้องก็ตอน 4โมงเย็น ให้ตายสิเกิดมาไม่เคยต้องทำแบบนี้มาก่อนเลย แล้วผมก็ออกจากโรงแรมด้วยเสื้อที่มีเหงื่อเต็มตัวกางเกงยีนส์พับขึ้นมีแต่คราบเหงื่อไคล ลิลลี่ก็ไม่ต่างกัน
"Ok, now follow me" (โอเค ทีนี้ตามชั้นมา) จู่ๆเธอก็พูดขึ้นแล้วเดินออกไปทางซ้าย เฮ้ย จะให้ผมไปไหนเนี่ย เออ ไปก็ไป
        ลิลลี่พาผมไปที่สาธารณะข้างทะเลของเมืองบรรยากาศก็คล้ายกับสิงค์โปร์อ่ะครับ เพราะว่าที่นี่เป็นเกาะ ไม่มีแม่น้ำหรอกมีแต่ทะเล ลมแรงๆแล้วก็ตึกรามบ้านช่องสูงใหญ่โต ถ้าจะให้เทียบกับสถานที่ในประเทศไทยที่นี้คงจะเหมือนๆกับใต้สะพานพระราม 8 ล่ะมั้ง พอเธอไปถึงเธอก็ล้วงกระเป๋าสะพายของเธอแล้วหยิบสมุดยาวๆความกว้างเท่าฝ่ามือออกมา แล้วก็ปากกา
"ป๊อด ยู แฮพ ทู ทีช มี ไท่ จิน" (พอร์ทนายสอนภาษาไทยให้ชั้น)
...ห่ะ กูชื่อ พอร์ทนะ พอร์ทอ่ะ พ.พาน ไม่ใช่ป๊อด...
"My name is Port, not Pod" (ผมชื่อพอร์ท ไม่ใช่ป๊อด)
"ป๊อด" ลิลลี่ยังพูดคำเดิม
"พอร์ท" ผมเถียงอีก
"ป๊อด"
เออ ป๊อดก็ป๊อดวะ มะ สอนเหอะ เด๋วกูจะจิตตกไปซะก่อน
"Ok, I am Pod what you want to study" (เออ ป๊อดก็ได้แล้วจะให้ผมสอนอะไร) แล้วลิลลี่ก็ยื่นสมุดของเธอมาให้ผม หน้าที่เธอเปิดมันเป็นลายมือเขียนภาษาอังกฤษข้อความแนะนำตัวเอง แล้วยังมียินดีต้อนรับสู่ฮ่องกงอีก นี่อยากเป็นไกด์หรอเนี่ย
"You want to be a guide?" (คุณอยากเป็นไกด์หรอ) ผมถามเธอพยักหน้ารับยิ้มแป้น ผมถึงกับหัวเราะเลยทีเดียว ลิลลี่ก็ขมวดคิ้วงงเลยครับ
"What are you laughing at? Is my dream funny?" (ขำอะไรคิดว่าความฝันชั้นมันเป็นเรื่องตลกหรอ)
"No no, I laugh because I don't know why you like Thai" (เปล่าๆผมขำเพราะผมไม่รู้ว่าทำไมคุณชอบไทยเฉยๆ)
        ลิลลี่ทำท่าจะออกปากเถียงอีกผมรีบก้มหน้าหนีเธอ รีบเขียนภาษาไทยคาราโอเกะให้เธอไวๆ แล้วยื่นให้ไปอ่าน เธอหยิบไปอย่างสนอกสนใจแล้วพยายามอ่านออกเสียง
"สะ-หวะ-ตี-ค่ะ-เฉิน-ซื่อ.."
"No no, Sa-Whad-Dee-Kaa" (ไม่ใช่ ต้องสวัสดีค่ะ)
"ซา-หวะ-ตี-ค่ะ"
        เออ จงสวะต่อไปแล้วกัน ผมบ่นในใจแล้วก็ล้วงเอาไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงออกมาเล่นหน่อยให้มันแก้จิตตก ผมกดเข้าไปที่แอพเฟสบุ๊ค ต้องเข้าไปเช๊คหน่อยว่าใครมันตอบกลับข้อความผมบ้างยัง
...หน้าจอเฟสค่อยๆโหลดลงมาเรื่อยๆตรงข่าวสารนั้นไม่มีเลขบอกเลยว่าใครติดต่อกลับ แต่ในขณะเดียวกันผมก็ต้องตะลึง
...เฮ้ย น้องอ้อม แฟนกูนี่หว่า
ใช่ เธอเป็นแฟนผม มันก็ไม่น่าแปลกใจอะไรหรอก แต่มันสะดุดใจตรงที่ว่าเธอโพสรูปของเธอกำลังยืนอยู่ในรถไฟฟ้าสาธารณะของฮ่องกง ภาพนี้เพิ่งโพสไปเมื่อ5นาทีก่อนนี่เอง แสดงว่าเธอต้องอยู่แถวๆนี้แน่ๆ ที่รักของผมน้องอ้อมนี่แหละจะมาช่วยชีวิตผมแล้ววว
        คิดได้ปุ๊บผมก็ลุกเลยต้องไปรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุด ผมจำได้ รูปในเฟสมันบอกว่าเธอกำลังอยู่สถานีไหน แถมยังมีเลขตัวรถไฟฟ้าติดอยู่ในรูปอีกกูจะไม่ต้องทนขัดห้องน้ำอีกแล้ว ดีใจเว้ยเฮ้ยย ฮิ้วๆ
จบตอนที่ 1ติดตามต่อตอนที่ 2 นะจ๊ะ

(เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากคนจีนที่เข้ามาพักโรงแรม เธอสวยเยิ้มเลยเลยบวกกับเอ็มวีที่มันซึ้งๆในยูทูป ติดตามต่อเนื่องนะครับ แล้วคุณจะเจอของดี อิอิ)
อิสระ


*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ห้าม ! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนาม คุณ fallenversa ฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*

   Normal  0          false  false  false    EN-US  X-NONE  TH                                          MicrosoftInternetExplorer4                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        
.สั้นหมดหยดจริง: ความรักดีๆอยู่ที่ไหน ตอนที่ 1 โดย อิสระ บทประพันธ์ fallenversa หรือ
..ความรักดีๆอยู่ที่ไหน ตอนที่ 1
...
        ผมชื่อพอร์ท อายุ23ปี เพิ่งเรียนจบมาใหม่ๆ ยังไม่ได้หางานทำเพราะผมยังอยากสนุกให้เต็มที่ก่อนเริ่มต้นชีวิตทำงานเรื่องฐานะที่บ้านผมไม่มีปัญหา เพราะพ่อแม่ท่านทำงานเกี่ยวกับโลจิสติกส์ ซึ่งธุรกิจไปได้สวยมากครับท่านเลยต้องออกไปต่างประเทศบ่อยๆ ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันหรอก เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมอาศัยความท่องเที่ยวโลกกว้างพาตัวเองมาเกาะฮ่องกงเพื่อมาเที่ยว มาเป็นแบ๊คแพคเกอร์เลยครับด้วยความที่ผมชอบการผจญภัยและเดินทางสนุกๆ พักโรงแรมราคาถูกแห่งนึงย่านใจกลางเมืองพอเข้ามาพักได้แค่ 2 วัน ผมก็โดนล้วงกระเป๋าตอนออกไปกินข้าวข้างนอกทั้งเงินทั้งบัตรอะไรก็ตามที่อยู่ในกระเป๋าไปหมดเลยครับ ยังดีที่มีเงินติดกระเป๋าเสื้อพอซื้อข้าวกินแล้วก็มีไอโฟนของผมที่เติมโปรเล่นเน๊ตเปิดโรมมิ่งตั้งแต่อยู่เมืองไทย 3 วันที่ผ่านมาผมเอาแต่นอนในห้อง ผมส่งเมสเสจหาเพื่อนทุกคนในเฟสก็ไม่มีใครตอบรับสักคนดูเหมือนผมถูกทิ้งตามลำพังอยู่ในเกาะฮ่องกงซะแล้ว
        แล้ววันนี้ก็เป็นวันเช๊คเอาท์แล้วครับ ผมคงได้แต่รอให้พ่อแม่โทรกลับหรือใครซักคนส่งข้อความมาหาในเฟส ไอ้พวกเพื่อนๆที่ผมติดต่อกับมันตอนนี้มันหายหัวไปไหนไม่รู้ไม่มีตอบกลับซักคนเดียว
ก๊อกๆๆๆ
        มีคนเคาะประตูห้อง ตามด้วยเสียงบ่นอะไรซักอย่างโขมงโฉงเฉงเป็นภาษาจีนผมรู้เลยว่าต้องเป็นอาม่าเจ้าของโรงแรมแน่เลย แต่จะให้ผมทำไงล่ะ ผมยังไม่มีเงินนี่นาแกล้งนอนนิ่งๆดีกว่า...
แกร๊ก...   แอ๊ดดดด
        ผมนอนอยู่ก็ต้องแหงนหน้าออกไปมองครับอาม่าไขกุญแจเข้ามาในห้องผม ใบหน้าถมึงทึงโมโหจัดเลย แย่แล้วไงผมรีบลุกขึ้นนั่งทันที หันหน้าไปจ้องแก แกก็จ้องตอบ
...ไม่มีเสียงจากฝ่ายไหนก่อน... ดูเหมือนอาม่าแกหมดความอดทน อยู่ๆแกก็เดินไปหากระเป๋าเดินทางผมแล้วเฮ้ย มาเก็บเสื้อผ้าผมไปทำไมเนี่ย!!!
"Hey wait wait you stop stop" (เดี๋ยวๆ อาม่าอย่าเพิ่ง)
"You don't have money, get out!!!" (แกไม่มีเงิน ออกไป) อาม่าตวาดใส่ผมขณะที่แกก็จับเสื้อของผมที่วางบนเตียงยัดใส่กระเป๋าผมลุกไปจับกระเป๋าของผมจะดึงออกจากมือแก แต่แกจับไว้ไม่ปล่อยเลยครับ
" Get out ni ha ei chin?" (บอกให้ออกไปไม่เข้าใจรึไงไอ้งั่ง) อาม่าแกตวาดและตามด้วยภาษาจีนผมไม่เข้าใจหรอกว่าแปลว่าอะไร คงจะชมอะไรผมสักอย่างแน่ๆผมเดาเอานะ แต่แรงแกดีจริงๆดึงกระเป๋าผมกลับจนหลุดมือเลย แต่ไม่ได้ ผมต้องแย่งกลับมา แกจะเดินออกจากห้องอยู่แล้วสงสัยต้องอ้อนหน่อย
"help me please, help me I was robbed" (ช่วยผมหน่อยนะผมโดนล้วงกระเป๋า)
" No, no GET OUT" (ไม่ ออกไป)
        ถ้าเกิดอาม่าแกไล่ผมออกไปได้แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเงินก็ยังไม่มีใครส่งมาให้ ต้องไปนอนข้างถนนแน่ๆเลย นี่คนฮ่องกงจะไม่มีน้ำใจให้คนไม่มีเงินอย่างผมหน่อยหรอระหว่างที่ผมกำลังยื้อแย่งกับอาม่าและกำลังจะตกเป็นฝ่ายถูกขับไล่อยู่ ก็มีผู้หญิงจีนจากไหนก็ไม่รู้วิ่งมาหาอาม่าแล้วก็คุยกันโขมงโฉงเฉงอาม่าก็เถียงกลับ แล้วศึกใหญ่ก็เริ่มครับ
        ผู้หญิงคนนี้คงอายุไล่เลี่ยผมมั้ง เธอผมยาวไว้ผมแสกหน้าแล้วรวบผมไว้ด้านหลังโครงหน้ากลมมนคิ้วโก่งเข้มสวยแบบคนจีน ใส่เสื้อยืดสีเทาแบบหลวมโคร่งหน่อยๆ กางเกงยีนส์ขายาวด้านหลังเธอเปียกๆแบบคนเหงื่อออก นี่สงสัยเธอจะเป็นแม่บ้านของโรงแรมแน่ๆเลยแล้วอยู่ๆ อาม่าก็ตวามขึ้นเสียงดังคำนึงแล้วแกก็ทิ้งเสื้อกับกระเป๋าผมเฉยเลย แล้วเดินลงบันไดไปทิ้งงี้ได้ไงวะกระเป๋าราคาเท่าไหร่อาม่าไม่รู้รึไง
"Thank you" (ขอบใจนะ)ผมบอกกับสาวจีนคนนั้นแล้วก้มลงไปเก็บเสื้อกับกระเป๋าเงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอมองหน้าผมแล้วยิ้ม อะไรวะ...
"You come from Thai?" (คุณมาจากประเทศไทยหรอ) เธอพูดอังกฤษได้ครับ
"Yes, I come from Thai" (ใช่ ผมมาจากไทย)
"So you teach me Tai Jin, you can stay here but you have to work" (งั้นนายช่วยสอนภาษาไทยให้ชั้น นายจะอยู่นี่ก็ได้แต่ต้องทำงานนะ)       
        นี่ผมต้องมาทำความสะอาดห้องพักให้โรงแรมจิ้งหรีดหรอเนี่ยเออ... ทำไงได้ละวะ ดูสถานะตัวเองหน่อยไอ้พอร์ท มึงไม่มีตังค์ รอแม่ส่งตังค์มาก่อนแล้วมึงค่อยผงาดนะไอ้พอร์ท แล้วผมก็ยิ้มรับสาวจีนคนนั้นบอกโอเค

        บ่ายนั้นผมก็ตามสาวจีนคนนั้น เธอชื่อ ลิลลี่  ลิลลี่สอนวิธีทำความสะอาดห้อง ล้างห้องน้ำ ปูที่นอน ล้างจานแก้วน้ำ เติมของในห้องทำตั้งแต่บ่ายโมงจนทำเสร็จหมดทุกห้องก็ตอน 4โมงเย็น ให้ตายสิเกิดมาไม่เคยต้องทำแบบนี้มาก่อนเลย แล้วผมก็ออกจากโรงแรมด้วยเสื้อที่มีเหงื่อเต็มตัวกางเกงยีนส์พับขึ้นมีแต่คราบเหงื่อไคล ลิลลี่ก็ไม่ต่างกัน
"Ok, now follow me" (โอเค ทีนี้ตามชั้นมา) จู่ๆเธอก็พูดขึ้นแล้วเดินออกไปทางซ้าย เฮ้ย จะให้ผมไปไหนเนี่ย เออ ไปก็ไป
        ลิลลี่พาผมไปที่สาธารณะข้างทะเลของเมืองบรรยากาศก็คล้ายกับสิงค์โปร์อ่ะครับ เพราะว่าที่นี่เป็นเกาะ ไม่มีแม่น้ำหรอกมีแต่ทะเล ลมแรงๆแล้วก็ตึกรามบ้านช่องสูงใหญ่โต ถ้าจะให้เทียบกับสถานที่ในประเทศไทยที่นี้คงจะเหมือนๆกับใต้สะพานพระราม 8 ล่ะมั้ง พอเธอไปถึงเธอก็ล้วงกระเป๋าสะพายของเธอแล้วหยิบสมุดยาวๆความกว้างเท่าฝ่ามือออกมา แล้วก็ปากกา
"ป๊อด ยู แฮพ ทู ทีช มี ไท่ จิน" (พอร์ทนายสอนภาษาไทยให้ชั้น)
...ห่ะ กูชื่อ พอร์ทนะ พอร์ทอ่ะ พ.พาน ไม่ใช่ป๊อด...
"My name is Port, not Pod" (ผมชื่อพอร์ท ไม่ใช่ป๊อด)
"ป๊อด" ลิลลี่ยังพูดคำเดิม
"พอร์ท" ผมเถียงอีก
"ป๊อด"
เออ ป๊อดก็ป๊อดวะ มะ สอนเหอะ เด๋วกูจะจิตตกไปซะก่อน
"Ok, I am Pod what you want to study" (เออ ป๊อดก็ได้แล้วจะให้ผมสอนอะไร) แล้วลิลลี่ก็ยื่นสมุดของเธอมาให้ผม หน้าที่เธอเปิดมันเป็นลายมือเขียนภาษาอังกฤษข้อความแนะนำตัวเอง แล้วยังมียินดีต้อนรับสู่ฮ่องกงอีก นี่อยากเป็นไกด์หรอเนี่ย
"You want to be a guide?" (คุณอยากเป็นไกด์หรอ) ผมถามเธอพยักหน้ารับยิ้มแป้น ผมถึงกับหัวเราะเลยทีเดียว ลิลลี่ก็ขมวดคิ้วงงเลยครับ
"What are you laughing at? Is my dream funny?" (ขำอะไรคิดว่าความฝันชั้นมันเป็นเรื่องตลกหรอ)
"No no, I laugh because I don't know why you like Thai" (เปล่าๆผมขำเพราะผมไม่รู้ว่าทำไมคุณชอบไทยเฉยๆ)
        ลิลลี่ทำท่าจะออกปากเถียงอีกผมรีบก้มหน้าหนีเธอ รีบเขียนภาษาไทยคาราโอเกะให้เธอไวๆ แล้วยื่นให้ไปอ่าน เธอหยิบไปอย่างสนอกสนใจแล้วพยายามอ่านออกเสียง
"สะ-หวะ-ตี-ค่ะ-เฉิน-ซื่อ.."
"No no, Sa-Whad-Dee-Kaa" (ไม่ใช่ ต้องสวัสดีค่ะ)
"ซา-หวะ-ตี-ค่ะ"
        เออ จงสวะต่อไปแล้วกัน ผมบ่นในใจแล้วก็ล้วงเอาไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงออกมาเล่นหน่อยให้มันแก้จิตตก ผมกดเข้าไปที่แอพเฟสบุ๊ค ต้องเข้าไปเช๊คหน่อยว่าใครมันตอบกลับข้อความผมบ้างยัง
...หน้าจอเฟสค่อยๆโหลดลงมาเรื่อยๆตรงข่าวสารนั้นไม่มีเลขบอกเลยว่าใครติดต่อกลับ แต่ในขณะเดียวกันผมก็ต้องตะลึง
...เฮ้ย น้องอ้อม แฟนกูนี่หว่า
ใช่ เธอเป็นแฟนผม มันก็ไม่น่าแปลกใจอะไรหรอก แต่มันสะดุดใจตรงที่ว่าเธอโพสรูปของเธอกำลังยืนอยู่ในรถไฟฟ้าสาธารณะของฮ่องกง ภาพนี้เพิ่งโพสไปเมื่อ5นาทีก่อนนี่เอง แสดงว่าเธอต้องอยู่แถวๆนี้แน่ๆ ที่รักของผมน้องอ้อมนี่แหละจะมาช่วยชีวิตผมแล้ววว
        คิดได้ปุ๊บผมก็ลุกเลยต้องไปรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุด ผมจำได้ รูปในเฟสมันบอกว่าเธอกำลังอยู่สถานีไหน แถมยังมีเลขตัวรถไฟฟ้าติดอยู่ในรูปอีกกูจะไม่ต้องทนขัดห้องน้ำอีกแล้ว ดีใจเว้ยเฮ้ยย ฮิ้วๆ
จบตอนที่ 1ติดตามต่อตอนที่ 2 นะจ๊ะ

(เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากคนจีนที่เข้ามาพักโรงแรม เธอสวยเยิ้มเลยเลยบวกกับเอ็มวีที่มันซึ้งๆในยูทูป ติดตามต่อเนื่องนะครับ แล้วคุณจะเจอของดี อิอิ)
อิสระ


*ก๊อป ไปอ่านได้ แต่ห้าม ! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณflame619 หรือ อีกนาม คุณ fallenversa ฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*