เจาะเวลาหาฉิมพลี(ภาคยุทธจักร) ตอนที่ 21 กะเพราไก่ ไข่ดาว







    สาวสวยพยายามเงยหน้ามอง เห็นยูอันก้มหน้ามองร่องสาวของตัวเองอย่างหื่นกระหาย


ทราบว่า ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง มือทั้งสองอดเกาะที่ขอบเตียงแน่นไม่ได้ 


เห็นท่อนเนื้อที่ทั้งยาวทั้งใหญ่ ถูกยูอันจับมาจ่อตรงปากทางเข้าร่องสาว 


แทนที่จะกลัวกลับรู้สึกตื่นเต้น  อยากรู้ว่ามันจะเข้ามาได้อย่างไร 


เข้ามาแล้วจะต่างจากที่โดนนิ้วของยูอันใส่เข้าหรือไม่...


    ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความต้องการทางเพศตามธรรมชาติ แต่ก็เป็นเพราะแรงกระตุ้น


จากกลิ่นเหงื่อของยูอันด้วยนั่นเอง ทำให้สาวสวยลืมความกลัวไปจนหมด


มีแต่ความปรารถนาทางเพศ ที่ต้องการการปลดปล่อย...


  "ฮ่า ฮ่า ฮ่าา ดูว่าคราวนี้ เจ้าจะวิ่งหนีไปไหนอีก " เสียงร้องตะโกนเสียงกึกก้อง ดังมาจากนอกถ้ำ ทำเอายูอันและอ๋องไต้อี้


ชะงักไปวูบหนึ่ง  ยูอันพยายามเรียกสติกลับคืนมา ก่อนจะรีบหันหน้าไปทางด้านข้าง เพราะกลัวว่าถ้าหากยังจ้องมอง


ส่วนสำคัญ ของสาวสวยตรงหน้า ที่กำลังฉ่ำเยิ้ม เพราะถูกส่งขึ้นสวรรค์ไปหลายครั้ง ตัวเองอาจกลับเข้าสู่โหมดสัตว์ป่าไปอีก


  ยิ่งอ๋องไต้อี้ ยิ่งเขินอายอย่างยิ่ง เนื่องจากคืนนี้เป็นครั้งแรกของวัยสาว ที่ได้ใกล้ชิด สัมผัสรสรักจากเพศตรงข้าม


ความเขิน อายของกุลสตรี อาจจะถูกกลิ่นเหงื่อของยูอันปลุกเร้าได้ แต่นั่นก็เพราะคิดว่า อยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น


มารเหินหาวเองก็ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนแต่อย่างใด  แต่ พอได้ยินเสียงตะโกนดังกึกก้องเช่นนี้  ความต้องการทางเพศก็ลดลงไปเกือบหมด


ความอายที่มีผู้อื่นส่งเสียงดังอยู่นอกถ้ำ ทำเอาสาวสวยทำตัวไม่ถูก  อยากจะหาอะไรมาปิดบังร่างกายของตัวเองไว้ 


แต่ในถ้ำตอนนี้ไม่สามารถหาได้จริงๆ


   "มารเหินหาว ลองรับไปอีกฝ่ามือ " เสียงดังจากนอกถ้ำดังขึ้น หลังจากนั้น เสียงฝ่ามือปะทะกัน ดังสนั่น


ทำเอาถ้ำสะเทือนไปหมด  ยูอันพอจำเสียงของคนที่อยู่ภายนอกถ้ำได้แล้ว เสียงเปี่ยมไปด้วยพลังแบบนี้


เป็นเทวราชทรงพลัง นั่นเอง 


  " เฮอะ  ...หนีไปอีกจนได้ " เสียงเทวราชทรงพลังบ่นด้วยความหงุดหงิด ถึงเทวราชทรงพลังจะมีฝีมือที่เหนือกว่ามารเหินหาว


แต่ถ้ามารเหินหาวจะหนี นี่ก็สร้างความหงุดหงิด กับเทวราชทรงพลังเสียจริงๆ 


 "ผู้อาวุโสๆ " ยูอัน ตะโกนเรียกจากในถ้ำ กลัวว่า หากเทวราชทรงพลังจากไป ตัวเองกับอ๋องไต้อี้ อาจจะต้องติดอยู่ในถ้ำอีกหลายวัน ดีไม่ดี


ถ้ามารเหินหาวไม่กล้ากลับมา คงได้อดตายคาถ้ำนี่ละ




  "ผู้อาวุโส ช่วยปล่อยผู้เยาว์ออกไปที ผู้เยาว์ถูกขังอยู่ในถ้ำ " ยูอันพยายามส่งเสียงและก็ได้ผล เทวราชทรงพลังได้ยินจนได้


 "เฮอะ มารเหินหาว ถึงกับจับเด็กหนุ่มมาขังไว้เหรอ ช่างน่าแปลกใจ ฮ่า ฮ่า " เทวราชทรงพลัง พยายามใช้พลังยกแผ่นหินที่ปิดปากถ่ำออก


แต่แผ่นหินที่มีกลไกควบคุมอยู่ แทบไม่ขยับเขยื้อน


  "ผู้อาวุโส บริเวณปากถ้ำ น่าจะมีกลไก เปิด ปิด ถ้ำอยู่ ใช้แรงอย่างเดียวคงเปิดปากถ้ำไม่ได้หรอก" ยูอัน พยายามแนะนำเทวราชทรงพลัง


เพราะคิดว่ากลไกเปิด ปิดถ้ำ น่าจะอยู่บริเวณปากถ้ำ


  "เจ้าถอยไปให้ไกลๆจากปากถ้ำ " เสียงเทวราชทรงพลัง ตะโกนบอก  ยูอันได้ยินแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่า เทวราชทรงพลังจะทำอะไร


แต่เท้าก็ได้เดิน ถอยกลับเข้ามาบริเวณด้านในของถ้ำ แต่เพิ่งก้าวได้ไม่กี่ก้าว เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ก็ดังขึ้น 


แผ่นหินที่ปิดปากถ้ำ ถูกพลังฝ่ามือ กระแทกจนแตกกระจายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย 

สะเก็ดหินบางก้อนกระเด็นมาถูกหลังของยูอัน ทำเอาเจ็บปวดไม่น้อย  อ๋องไต้อี้ อดหวีดร้องด้วยความตกใจไม่ได้




  "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไหนเจ้าว่าใช้แรงอย่างเดียวเปิดปากถ้ำไม่ได้ ฮ่าฮ่า ฮ่า โอ๊ะ ยังมีเด็กหญิงอีกคน " เทวราชทรงพลังได้ยินเสียงอ๋องไต้อี้


ก็ทราบว่าในถ้ำไม่ได้มีแค่คนเดียว


  ยูอันรีบ วิ่งออกมาจากถ้ำ เพราะเกรงว่าถ้าให้เทวราชทรงพลังเดินเข้ามา อาจจะเห็นอ๋องไต้อี้ที่ไม่มีผ้าปิดกายสักชิ้น


ไม่ได้ึฉุกคิดเลยว่า ตัวเองก็กำลังเปลือยอยู่เหมือนกัน


  "เพ้ยย เจ้าหนุ่ม เสื้อผ้าเจ้าไปไหนหมด " เทวราชทรงพลังเห็นยูอันวิ่งเปลือยกายออกจากถ้ำมา ก็อดขำไม่ได้


ยูอัน ก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเหมือนกัน  เห็นกองเสื้อผ้าของตนกับอ๋องไต้อี้ตรงหน้าถ้ำ รีบคว้าแล้ววิ่งกลับเข้าถ้ำไปทันที


  "ฮ่า ฮ่า เจ้าหนุ่มน้อย เครื่องเคราเจ้าทำไมมันถึงได้ใหญ่โตแบบนั้น  ถ้ามีเมีย เมียเจ้าคงลำบากไม่น้อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เทวราชทรงพลังอดพูดแซวไม่ได้


เมื่อเห็นแท่งหยกของยูอัน  แท้จริงแล้ว เทวราชทรงพลัง สูงถึง 190 เซนติเมตร เพราะเป็นลูกครึ่งมองโกลกับชาวตะวันตก


ขนาดแท่งหยกก็ใหญ่โตสมร่างกายและเชื้อชาติ  แต่เห็นของยูอันแล้วดูสูสีกับตัวเอง ดีไม่ดีอาจจะใหญ่กว่าด้วย 


  ส่วนยูอันกับอ๋องไต้อี้้ เมื่อสวมเสื้อผ้ากันเรียบร้อย ก็ค่อยๆพากันเดินออกมาจากถ้ำ




  "ขอบคุณผู้อาวุโส ที่ช่วยผู้เยาว์ทั้งสองไว้" ยูอันกับอ๋องไต้อี้ ที่หน้าแดงก่ำด้วยความอาย พากันคารวะขอบคุณ


 "จุ๊ๆ เจ้าหนุ่ม เมียของเจ้านี่สวยงามน่ารักเสียจริงๆ  " เทวราชทรงพลังอดชมไม่ได้เมื่อเห็นความสวยงาม น่ารักของอ๋องไต้อี้ 


และที่เรียยกว่า เมียของเจ้า เพราะดูจากที่ยูอันกับอ๋องไต้อี้ เปลือยกายอยู่ในถ้ำด้วยกัน


แถมตอนยูอันวิ่งเปลือยกายออกมา แท่งหยกยังอยู่ในสภาพที่ยังคึกคักอยู่ แม้จะไม่ได้คึกคักเต็มที่ก็เถอะ


  อ๋องไต้อี้หน้าแดงก่ำเข้าไปอีก จะปฏิเสธก็พูดไม่ออก เพราะในใจก็ยึดถือยูอันเป็นสามีของตนไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน 


เลยได้แต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความอาย


ส่วนยูอัน ก็หวาดๆว่า เทวราชทรงพลังจะเป็นเหมือนมารเหินหาวรึเปล่า ถ้าเทวราชทรงพลังก็มีความต้องการในเรือนร่างของอ๋องไต้อี้


ก็คงเหมือนกับหนีเสือปะจรเข้ ...


 "ที่แท้เป็นเจ้าสองคน ...." ฟ้าเริ่มสว่าง เทวราชทรงพลังจำยูอันได้แล้ว และความงดงามของสะคราญแห่งลี้เจียงอ๋องไต้อี้


ก็ใช่ว่าจะมีหญิงใดเทียบได้


  ยูอันเองก็ถึงกับคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน เทวราชทรงพลังจำตนได้แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า


 "เรา ยังต้องตามสามมารคีเลี้ยง..."เสียงเทวราชทรงพลังพูดขึ้นมา 


 "ทางทีดี เจ้าหนุ่ม เจ้าหาเมียใหม่จะดีกว่า ...เด็กหญิงคนนี้สวยงามเกินไป ชายใดก็อยากจะครอบครอง เจ้าไม่มีพลังจะปกป้องนางได้หรอก"


เทวราชทรงพลังพูดขึ้นก่อนจะพุ่งกายจากไป



 "เอ่อ ..." สองหนุ่มสาวพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน หลังจากความเงียบ  ฟ้าสว่างแล้ว บรรยากาศกระท่อมริมหน้าผายามเช้า หมอกบางๆ


ทำเอาความตึงเครียดของคืนที่ผ่านมาหายไปหมด แสงอาทิตย์ที่ลอดหมอกกระทบกับใบหน้าสวยงามราวเทพธิดาของอ๋องไต้อี้


ทำเอายูอันอดคิดไม่ได้ว่า สาวงามหยาดฟ้าคนนี้ ตนเองได้กอดรัดลูบคลึงมาแล้วทุกส่วนจริงเหรอ


 อ๋องไต้อี้ ที่เพิ่งรับรู้รสรักจากเพศตรงข้ามยิ่งเปี่ยมสุข ตากลมโตมองยูอันด้วยความลุ่มหลง เสน่หา 


เห็นยูอันมองตัวเองเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างก็อดขำไม่ได้ ที่จริงการถูกชายหนุ่มอื่นๆมองด้วยสายตาลุ่มหลงแบบนี้


อ๋องไต้อี้เคยชินมานานแล้ว  แต่ครั้งนี้เป็นชายที่ตัวเองคิดจะฝากตัวฝากใจให้ ก็อดภููมิใจในตัวเองไม่ได้


 "ท่านจ้องมองพอรึยัง..." อ๋องไต้อี้พูดขึ้นมาเบาๆ มืออดบิดชายเสื้อตัวเองไม่ได้


 "..อ่า...เอ่อ.." ยูอันถึงกับพูดไม่่ออกเหมือนกัน ได้แต่ยิ้มตอบกลับไป


 "เวลาท่านยิ้ม น่าดูยิ่ง.." อ๋องไต้อี้พลั้งปากชมออกไป พอรู้ตัวก็วิ่งไปทางกระท่อมของสามมารด้วยความอาย


 "ผู้อื่นหิวแล้ว.." เสียงสาวสวยร้องออกมาแก้เขิน


 ยูอันก้าวเท้ายาวๆตามอ๋องไต้อี้ไป ด้วยที่ทำงานเป็นเด็กรับใช้มานาน เป็นลูกมือในครัวมาพอสมควร


ก็พยามยามหาดูว่าพอมีอะไรพอจะเป็นอาหารเช้าได้รึเปล่า 


  ข้างๆกระท่อมริมลำธารปลูกพืชหลายชนิด ทีแรกยูอันคิดว่าจะเป็นพวกผัก แต่ทว่ากลับเป็นพืช สมุนไพรหลายชนิด


มีหลายชนิดที่ไม่รู้ว่าเป็นต้นอะไร  ที่พอรู้จักก็ต้นที่ใช้รักษาแผลสด กับที่ใช้ต้มเพื่อรักษาอาการบอบช้ำภายใน


แต่เอ๊ะ ต้นนี้มันคุ้นๆ ยูอันลองหยิบใบต้นที่สงสัย ขึ้นมาขยี้ๆแล้วดม




 "นี่ๆ ตรงนี้มีไก่ กับไข่ด้วย " เสียงสดใสน่ารักของอ๋องไต้อี้ร้องมาจากทางกระท่อม


 ยูอัน เด็ดใบ กับยอดจากต้นนั้นมาจนเต็มกำมือ ก่อนจะเดินไปหาอ๋องไต้อี้บริเวณด้านหลังของกระท่อม


เห็นอ๋องไต้อี้จ้องมองแม่ไก่ ที่มีไข่อยู่อีก 2-3ฟอง  สาวสวยเห็นยูอันเดินยิ้มเข้ามา ก็อดแซวไม่ได้


 "หวังว่า ท่านคงทำอาหารเป็น...เพราะผู้อื่น...ไม่..มีทักษะด้านนี้.."


ยูอันอดขำไม่ได้ ลูกสาวเจ้าเมืองเช่นอ๋องไต้อี้ ย่อมไม่เคยต้องเข้าครัวทำอาหารเองแน่นอนอยู่แล้ว


 "ไม่เพียงแค่ทำเป็นเท่านั้น รับรองว่าคุณหนูไม่เคยได้สัมผัสกับเมนูนี้มาก่อน" ยูอันพูดแล้วยิ้มๆ


ก่อนจะเริ่มติดไฟในเตา


 "เมนู...หมายความว่าอะไร " สาวสวยมึนตึ๊บกับศัพท์ที่ยูอันเผลอใช้


 "หมายถึงคุณหนูไม่เคยได้ชิมอาหารชนิดนี้แน่ๆ " ยูอันอธิบายเพิ่ม


 "ท่านจะทำอะไรให้ผู้อื่นทานกันแน่.." สาวสวยถาม


  "กะเพราไก่ ไข่ดาว" 


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ติดตามตอนอื่นได้


ภาคแรก  ลงครบ 20 ตอน ของภาคแรกแล้ว
ภาคสอง


............................................................

เจาะเวลาหาฉิมพลี(ภาคยุทธจักร) ตอนที่ 21 กะเพราไก่ ไข่ดาว







    สาวสวยพยายามเงยหน้ามอง เห็นยูอันก้มหน้ามองร่องสาวของตัวเองอย่างหื่นกระหาย


ทราบว่า ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง มือทั้งสองอดเกาะที่ขอบเตียงแน่นไม่ได้ 


เห็นท่อนเนื้อที่ทั้งยาวทั้งใหญ่ ถูกยูอันจับมาจ่อตรงปากทางเข้าร่องสาว 


แทนที่จะกลัวกลับรู้สึกตื่นเต้น  อยากรู้ว่ามันจะเข้ามาได้อย่างไร 


เข้ามาแล้วจะต่างจากที่โดนนิ้วของยูอันใส่เข้าหรือไม่...


    ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความต้องการทางเพศตามธรรมชาติ แต่ก็เป็นเพราะแรงกระตุ้น


จากกลิ่นเหงื่อของยูอันด้วยนั่นเอง ทำให้สาวสวยลืมความกลัวไปจนหมด


มีแต่ความปรารถนาทางเพศ ที่ต้องการการปลดปล่อย...


  "ฮ่า ฮ่า ฮ่าา ดูว่าคราวนี้ เจ้าจะวิ่งหนีไปไหนอีก " เสียงร้องตะโกนเสียงกึกก้อง ดังมาจากนอกถ้ำ ทำเอายูอันและอ๋องไต้อี้


ชะงักไปวูบหนึ่ง  ยูอันพยายามเรียกสติกลับคืนมา ก่อนจะรีบหันหน้าไปทางด้านข้าง เพราะกลัวว่าถ้าหากยังจ้องมอง


ส่วนสำคัญ ของสาวสวยตรงหน้า ที่กำลังฉ่ำเยิ้ม เพราะถูกส่งขึ้นสวรรค์ไปหลายครั้ง ตัวเองอาจกลับเข้าสู่โหมดสัตว์ป่าไปอีก


  ยิ่งอ๋องไต้อี้ ยิ่งเขินอายอย่างยิ่ง เนื่องจากคืนนี้เป็นครั้งแรกของวัยสาว ที่ได้ใกล้ชิด สัมผัสรสรักจากเพศตรงข้าม


ความเขิน อายของกุลสตรี อาจจะถูกกลิ่นเหงื่อของยูอันปลุกเร้าได้ แต่นั่นก็เพราะคิดว่า อยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น


มารเหินหาวเองก็ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนแต่อย่างใด  แต่ พอได้ยินเสียงตะโกนดังกึกก้องเช่นนี้  ความต้องการทางเพศก็ลดลงไปเกือบหมด


ความอายที่มีผู้อื่นส่งเสียงดังอยู่นอกถ้ำ ทำเอาสาวสวยทำตัวไม่ถูก  อยากจะหาอะไรมาปิดบังร่างกายของตัวเองไว้ 


แต่ในถ้ำตอนนี้ไม่สามารถหาได้จริงๆ


   "มารเหินหาว ลองรับไปอีกฝ่ามือ " เสียงดังจากนอกถ้ำดังขึ้น หลังจากนั้น เสียงฝ่ามือปะทะกัน ดังสนั่น


ทำเอาถ้ำสะเทือนไปหมด  ยูอันพอจำเสียงของคนที่อยู่ภายนอกถ้ำได้แล้ว เสียงเปี่ยมไปด้วยพลังแบบนี้


เป็นเทวราชทรงพลัง นั่นเอง 


  " เฮอะ  ...หนีไปอีกจนได้ " เสียงเทวราชทรงพลังบ่นด้วยความหงุดหงิด ถึงเทวราชทรงพลังจะมีฝีมือที่เหนือกว่ามารเหินหาว


แต่ถ้ามารเหินหาวจะหนี นี่ก็สร้างความหงุดหงิด กับเทวราชทรงพลังเสียจริงๆ 


 "ผู้อาวุโสๆ " ยูอัน ตะโกนเรียกจากในถ้ำ กลัวว่า หากเทวราชทรงพลังจากไป ตัวเองกับอ๋องไต้อี้ อาจจะต้องติดอยู่ในถ้ำอีกหลายวัน ดีไม่ดี


ถ้ามารเหินหาวไม่กล้ากลับมา คงได้อดตายคาถ้ำนี่ละ




  "ผู้อาวุโส ช่วยปล่อยผู้เยาว์ออกไปที ผู้เยาว์ถูกขังอยู่ในถ้ำ " ยูอันพยายามส่งเสียงและก็ได้ผล เทวราชทรงพลังได้ยินจนได้


 "เฮอะ มารเหินหาว ถึงกับจับเด็กหนุ่มมาขังไว้เหรอ ช่างน่าแปลกใจ ฮ่า ฮ่า " เทวราชทรงพลัง พยายามใช้พลังยกแผ่นหินที่ปิดปากถ่ำออก


แต่แผ่นหินที่มีกลไกควบคุมอยู่ แทบไม่ขยับเขยื้อน


  "ผู้อาวุโส บริเวณปากถ้ำ น่าจะมีกลไก เปิด ปิด ถ้ำอยู่ ใช้แรงอย่างเดียวคงเปิดปากถ้ำไม่ได้หรอก" ยูอัน พยายามแนะนำเทวราชทรงพลัง


เพราะคิดว่ากลไกเปิด ปิดถ้ำ น่าจะอยู่บริเวณปากถ้ำ


  "เจ้าถอยไปให้ไกลๆจากปากถ้ำ " เสียงเทวราชทรงพลัง ตะโกนบอก  ยูอันได้ยินแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่า เทวราชทรงพลังจะทำอะไร


แต่เท้าก็ได้เดิน ถอยกลับเข้ามาบริเวณด้านในของถ้ำ แต่เพิ่งก้าวได้ไม่กี่ก้าว เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ก็ดังขึ้น 


แผ่นหินที่ปิดปากถ้ำ ถูกพลังฝ่ามือ กระแทกจนแตกกระจายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย 

สะเก็ดหินบางก้อนกระเด็นมาถูกหลังของยูอัน ทำเอาเจ็บปวดไม่น้อย  อ๋องไต้อี้ อดหวีดร้องด้วยความตกใจไม่ได้




  "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไหนเจ้าว่าใช้แรงอย่างเดียวเปิดปากถ้ำไม่ได้ ฮ่าฮ่า ฮ่า โอ๊ะ ยังมีเด็กหญิงอีกคน " เทวราชทรงพลังได้ยินเสียงอ๋องไต้อี้


ก็ทราบว่าในถ้ำไม่ได้มีแค่คนเดียว


  ยูอันรีบ วิ่งออกมาจากถ้ำ เพราะเกรงว่าถ้าให้เทวราชทรงพลังเดินเข้ามา อาจจะเห็นอ๋องไต้อี้ที่ไม่มีผ้าปิดกายสักชิ้น


ไม่ได้ึฉุกคิดเลยว่า ตัวเองก็กำลังเปลือยอยู่เหมือนกัน


  "เพ้ยย เจ้าหนุ่ม เสื้อผ้าเจ้าไปไหนหมด " เทวราชทรงพลังเห็นยูอันวิ่งเปลือยกายออกจากถ้ำมา ก็อดขำไม่ได้


ยูอัน ก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเหมือนกัน  เห็นกองเสื้อผ้าของตนกับอ๋องไต้อี้ตรงหน้าถ้ำ รีบคว้าแล้ววิ่งกลับเข้าถ้ำไปทันที


  "ฮ่า ฮ่า เจ้าหนุ่มน้อย เครื่องเคราเจ้าทำไมมันถึงได้ใหญ่โตแบบนั้น  ถ้ามีเมีย เมียเจ้าคงลำบากไม่น้อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เทวราชทรงพลังอดพูดแซวไม่ได้


เมื่อเห็นแท่งหยกของยูอัน  แท้จริงแล้ว เทวราชทรงพลัง สูงถึง 190 เซนติเมตร เพราะเป็นลูกครึ่งมองโกลกับชาวตะวันตก


ขนาดแท่งหยกก็ใหญ่โตสมร่างกายและเชื้อชาติ  แต่เห็นของยูอันแล้วดูสูสีกับตัวเอง ดีไม่ดีอาจจะใหญ่กว่าด้วย 


  ส่วนยูอันกับอ๋องไต้อี้้ เมื่อสวมเสื้อผ้ากันเรียบร้อย ก็ค่อยๆพากันเดินออกมาจากถ้ำ




  "ขอบคุณผู้อาวุโส ที่ช่วยผู้เยาว์ทั้งสองไว้" ยูอันกับอ๋องไต้อี้ ที่หน้าแดงก่ำด้วยความอาย พากันคารวะขอบคุณ


 "จุ๊ๆ เจ้าหนุ่ม เมียของเจ้านี่สวยงามน่ารักเสียจริงๆ  " เทวราชทรงพลังอดชมไม่ได้เมื่อเห็นความสวยงาม น่ารักของอ๋องไต้อี้ 


และที่เรียยกว่า เมียของเจ้า เพราะดูจากที่ยูอันกับอ๋องไต้อี้ เปลือยกายอยู่ในถ้ำด้วยกัน


แถมตอนยูอันวิ่งเปลือยกายออกมา แท่งหยกยังอยู่ในสภาพที่ยังคึกคักอยู่ แม้จะไม่ได้คึกคักเต็มที่ก็เถอะ


  อ๋องไต้อี้หน้าแดงก่ำเข้าไปอีก จะปฏิเสธก็พูดไม่ออก เพราะในใจก็ยึดถือยูอันเป็นสามีของตนไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงาน 


เลยได้แต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความอาย


ส่วนยูอัน ก็หวาดๆว่า เทวราชทรงพลังจะเป็นเหมือนมารเหินหาวรึเปล่า ถ้าเทวราชทรงพลังก็มีความต้องการในเรือนร่างของอ๋องไต้อี้


ก็คงเหมือนกับหนีเสือปะจรเข้ ...


 "ที่แท้เป็นเจ้าสองคน ...." ฟ้าเริ่มสว่าง เทวราชทรงพลังจำยูอันได้แล้ว และความงดงามของสะคราญแห่งลี้เจียงอ๋องไต้อี้


ก็ใช่ว่าจะมีหญิงใดเทียบได้


  ยูอันเองก็ถึงกับคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน เทวราชทรงพลังจำตนได้แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า


 "เรา ยังต้องตามสามมารคีเลี้ยง..."เสียงเทวราชทรงพลังพูดขึ้นมา 


 "ทางทีดี เจ้าหนุ่ม เจ้าหาเมียใหม่จะดีกว่า ...เด็กหญิงคนนี้สวยงามเกินไป ชายใดก็อยากจะครอบครอง เจ้าไม่มีพลังจะปกป้องนางได้หรอก"


เทวราชทรงพลังพูดขึ้นก่อนจะพุ่งกายจากไป



 "เอ่อ ..." สองหนุ่มสาวพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน หลังจากความเงียบ  ฟ้าสว่างแล้ว บรรยากาศกระท่อมริมหน้าผายามเช้า หมอกบางๆ


ทำเอาความตึงเครียดของคืนที่ผ่านมาหายไปหมด แสงอาทิตย์ที่ลอดหมอกกระทบกับใบหน้าสวยงามราวเทพธิดาของอ๋องไต้อี้


ทำเอายูอันอดคิดไม่ได้ว่า สาวงามหยาดฟ้าคนนี้ ตนเองได้กอดรัดลูบคลึงมาแล้วทุกส่วนจริงเหรอ


 อ๋องไต้อี้ ที่เพิ่งรับรู้รสรักจากเพศตรงข้ามยิ่งเปี่ยมสุข ตากลมโตมองยูอันด้วยความลุ่มหลง เสน่หา 


เห็นยูอันมองตัวเองเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างก็อดขำไม่ได้ ที่จริงการถูกชายหนุ่มอื่นๆมองด้วยสายตาลุ่มหลงแบบนี้


อ๋องไต้อี้เคยชินมานานแล้ว  แต่ครั้งนี้เป็นชายที่ตัวเองคิดจะฝากตัวฝากใจให้ ก็อดภููมิใจในตัวเองไม่ได้


 "ท่านจ้องมองพอรึยัง..." อ๋องไต้อี้พูดขึ้นมาเบาๆ มืออดบิดชายเสื้อตัวเองไม่ได้


 "..อ่า...เอ่อ.." ยูอันถึงกับพูดไม่่ออกเหมือนกัน ได้แต่ยิ้มตอบกลับไป


 "เวลาท่านยิ้ม น่าดูยิ่ง.." อ๋องไต้อี้พลั้งปากชมออกไป พอรู้ตัวก็วิ่งไปทางกระท่อมของสามมารด้วยความอาย


 "ผู้อื่นหิวแล้ว.." เสียงสาวสวยร้องออกมาแก้เขิน


 ยูอันก้าวเท้ายาวๆตามอ๋องไต้อี้ไป ด้วยที่ทำงานเป็นเด็กรับใช้มานาน เป็นลูกมือในครัวมาพอสมควร


ก็พยามยามหาดูว่าพอมีอะไรพอจะเป็นอาหารเช้าได้รึเปล่า 


  ข้างๆกระท่อมริมลำธารปลูกพืชหลายชนิด ทีแรกยูอันคิดว่าจะเป็นพวกผัก แต่ทว่ากลับเป็นพืช สมุนไพรหลายชนิด


มีหลายชนิดที่ไม่รู้ว่าเป็นต้นอะไร  ที่พอรู้จักก็ต้นที่ใช้รักษาแผลสด กับที่ใช้ต้มเพื่อรักษาอาการบอบช้ำภายใน


แต่เอ๊ะ ต้นนี้มันคุ้นๆ ยูอันลองหยิบใบต้นที่สงสัย ขึ้นมาขยี้ๆแล้วดม




 "นี่ๆ ตรงนี้มีไก่ กับไข่ด้วย " เสียงสดใสน่ารักของอ๋องไต้อี้ร้องมาจากทางกระท่อม


 ยูอัน เด็ดใบ กับยอดจากต้นนั้นมาจนเต็มกำมือ ก่อนจะเดินไปหาอ๋องไต้อี้บริเวณด้านหลังของกระท่อม


เห็นอ๋องไต้อี้จ้องมองแม่ไก่ ที่มีไข่อยู่อีก 2-3ฟอง  สาวสวยเห็นยูอันเดินยิ้มเข้ามา ก็อดแซวไม่ได้


 "หวังว่า ท่านคงทำอาหารเป็น...เพราะผู้อื่น...ไม่..มีทักษะด้านนี้.."


ยูอันอดขำไม่ได้ ลูกสาวเจ้าเมืองเช่นอ๋องไต้อี้ ย่อมไม่เคยต้องเข้าครัวทำอาหารเองแน่นอนอยู่แล้ว


 "ไม่เพียงแค่ทำเป็นเท่านั้น รับรองว่าคุณหนูไม่เคยได้สัมผัสกับเมนูนี้มาก่อน" ยูอันพูดแล้วยิ้มๆ


ก่อนจะเริ่มติดไฟในเตา


 "เมนู...หมายความว่าอะไร " สาวสวยมึนตึ๊บกับศัพท์ที่ยูอันเผลอใช้


 "หมายถึงคุณหนูไม่เคยได้ชิมอาหารชนิดนี้แน่ๆ " ยูอันอธิบายเพิ่ม


 "ท่านจะทำอะไรให้ผู้อื่นทานกันแน่.." สาวสวยถาม


  "กะเพราไก่ ไข่ดาว" 


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ติดตามตอนอื่นได้


ภาคแรก  ลงครบ 20 ตอน ของภาคแรกแล้ว
ภาคสอง


............................................................