ด้วยรัก...หักใจโหด 1

นิวัฒน์ออกวิ่งไปตามทางเล็กๆ สองฟากข้างเป็นไม้ยืนต้นสูงลิบขึ้นอย่างหนาแน่นจนเห็นแสงแดดส่องมาเป็นลำๆ เขาวิ่งไปอีกด้านบนของไหล่เขา เมื่อคืนเขาเห็นรถบีเอ็มสีแดงแล่นผ่านบ้านของเขาขึ้นมา แถวนี้นอกจากบ้านของเขาแล้วก็มีบ้านอีกเพียงสองหลังเท่านั้นที่ปลูกอยู่บนไหล่เขาแห่งนี้ บ้านหลังตรงกลางมีกำแพงสูงทึบมองไม่เห็นข้างใน รถคันนั้นแล่นผ่านบ้านหลังนั้นไป แสดงว่าขึ้นไปหาบ้านที่อยู่สูงสุดด้านในของไหล่เขา

...นานแล้วที่ไม่มีใครมาพักที่บ้านหลังนี้ เขานึกสงสัยว่าใครกันนะที่มาพัก เมื่อวิ่งลัดเลาะไหล่เขามาถึงตัวบ้านซึ่งอันที่จริงน่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า นิวัฒน์ก็เห็นรถบีเอ็มคันนั้นจอดอยู่ตรงโรงจอดรถ เขาเห็นได้ชัดเพราะรั้วที่ล้อมคฤหาสน์หลังนี้เป็นเพียงรั้วไม้เตี้ยๆสูงแค่เข่า ซึ่งใครก็สามารถเดินข้ามไปได้สบาย เขาเข้าใจได้ว่าที่ทำรั้วเตี้ยๆแบบนี้ก็เพราะ เจ้าของคฤหาสน์อยากให้เห็นวิวรอบๆจากในตัวบ้านบ้าน รั้วสูงๆแบบบ้านหลังกลางจะบังวิวสวยๆไปทั้งหมด นิวัฒน์รู้เหตุผลนี้เพราะคฤหาสน์ของเขาก็ทำรั้วเตี้ยๆแบบนี้เหมือนกัน เรื่องขโมยขโจรนั้นไม่ต้องกลัว เพราะไม่ค่อยจะมีใครขึ้นมาบนเขาแห่งนี้อยู่แล้ว

นิวัฒน์ถือวิสาสะเดินข้ามรั้วเข้าไปในบริเวณคฤหาสน์แห่งนั้น เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้หันหน้าไปทางชะง่อนผา กำลังวาดรูปอย่างใจจดจ่อ เธอหันหลังให้เขาจึงไม่เห็นเขาเดินเข้ามา

"สวัสดีครับ" นิวัฒน์เอ่ยทักทาย

ผู้หญิงคนนั้นสะดุ้ง พร้อมกับเหลียวหน้ามองมา

"ผมชื่อนิวัฒน์ครับ อยู่บ้านหลังแรกตรงไหล่เขาด้านโน้น คุณคงเห็นแล้วตอนขับรถขึ้นมา" นิวัฒน์รีบแนะนำตัว "แต่ถ้าไปดูตรงหน้าบ้านคุณก็เห็นบ้านผมนะครับ อยู่ไกลๆโน่น"

"คุณเข้ามาเงียบๆฉันตกใจหมดเลยค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นตอบ เธอเป็นคนคิ้วคม ตาคม ผิวขาว ผมยาวของเธอถูกรวบไว้อย่างง่ายๆ นิวัฒน์เดาว่าอายุเธอน่าจะประมาณยีสิบกว่าๆ 23-25 ประมาณนั้น เธอสวมเสื้อยืดสีขาวแล้วสวมเสื้อเชิ๊ตลายสก๊อตแบบไม่ติดกระดุม สวมกางเกงยีนส์รัดรูป ท่าทางเก๋ไก๋มาก
"ฉันชื่อ จีรนันท์ค่ะ คุณอยู่บ้านหลังนั้นหรือคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" จีรนันท์เอ่ยทักอย่างเป็นกันเองเพราะเห็นเป็นเพื่อนบ้านกัน
"เมื่อคืนผมเห็นรถแล่นขึ้นมาเลยสงสัยว่าใครกันมาพักที่บ้านหลังนี้" นิวัฒน์พูด "ตั้งแต่ผมมาอยู่นี่ผมไม่เคยเห็นเจ้าของบ้านเลย นึกว่าเจ้าของลืมไปซะแล้วว่ามีบ้านอยู่ที่เขาอิงเมฆนี่ด้วย"

จีรนันท์หัวเราะเบาๆ
"ฉันไม่ใช่เจ้าของบ้านหรอกค่ะ บ้านนี้เป็นของเพื่อนรุ่นพี่ของฉัน พอดีฉันลาพักร้อน 2 อาทิตย์ เจ้าของบ้านเค้าเลยชวนมาพักที่นี่ ฉันมาถึงก่อน อีกสามสี่วัน เพื่อนๆคงตามกันมา เราะกะจะมีปาร์ตี้กันน่ะค่ะ คุณคงเพิ่งมาอยู่เหมือนกันซินะ"
"ทำไมคุณรู้ว่าผมเพิ่งมาอยู่"
"ก็คุณบอกไม่เคยเห็นเจ้าของบ้าน เพื่อนฉันเค้ามาพักที่นี่ปีล่ะครั้ง ถ้าคุณไม่เคยเห็นก็แปลว่าคุณยังอยู่ที่นี่ไม่ถึงปี"

นิวัฒน์หัวเราะ
"จริงซิ คุณฉลาดมาก ผมเพิ่งมาอยู่ได้แค่แปดเดือนเอง ผมซื้อบ้านหลังนี้ไว้พักตากอากาศน่ะครับ ที่นี่วิวสวยมาก ผมเห็นครั้งแรกก็ชอบเลย"
"คุณคงมีฐานะดีมาก เพราะบ้านบนไหล่เขาแบบนี้ต้องแพงน่าดูฉันว่าไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้านแน่นอน คุณทำงานอะไรคะ"
"ผมทำธุรกิจนำเข้าส่งออกน่ะครับ" นิวัฒน์ตอบ "คุณชอบวาดรูปหรือครับ"
"ค่ะ ฉันชอบ มันเป็นอาชีพของฉันด้วย ฉันเป็นจิตรกร"
"งั้นหรือครับ" นิวัฒน์พูด "ขอผมดูหน่อยได้มั้ยครับ"
"เชิญค่ะ" หญิงสาวขยับให้เขาเข้าไปดูรูป จีรนันท์เห็นเขาดูรูปแล้วก็ยีนนิ่งไม่พูดไม่จา

"เป็นไงคะ วิจารณ์ได้ค่ะ" จีรนันท์เอ่ยยิ้มๆ
"เอ้อ ผมไม่ได้มีหัวทางศิลปะนัก กลัวจะวิจารณ์ไม่ตรงตามหลักวิชา"
"ก็วิจารณ์ตามที่เห็นซิคะ ฉันวาดให้คนทั่วไปดู ไม่จำเป็นต้องมีหัวทางศิลปะหรอกค่ะ วิจารณ์ตามตรงได้เลย รับรองว่าไม่โกรธ" หญิงสาวพูดติดตลก
"มันเป็นภาพของทิวทัศน์ข้างล้างโน่น" นิวัฒน์ตอบอย่างระมัดระวัง จีรนันท์ยิ้มแล้วคิดว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคนขี้เกรงใจ ลักษณะการพูดของเขาแสดงถึงการแคร์ความรู้สึกของคนฟังมาก เธอจึงเอ่ยต่อ
"ค่ะเป็นภาพทิวทัศน์ข้างล่าง แล้วยังไงต่อคะ คุณเห็นภาพนี้แล้วรู้สึกยังไง"

"ผมว่า เอ้อ" นิวัฒน์ตอบช้าๆ "ผมพูดตามตรงเลยนะครับ"
"ดีค่ะ"
"ผมว่ามันไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่" นิวัฒน์ตอบแล้วมองหน้าหญิงสาวเหมือนจะดูว่าเธอจะไม่พอใจรึเปล่า จีรนันท์ยิ้มเหมือนจะให้กำลังใจเขาให้วิจารณ์ตามตรง นิวัฒน์เลยพูดต่อ "มันดูไม่ค่อยเหมือนจริง แต่มันสวยนะ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันสวยยังไง แต่ดูแสง ดูสีตรงที่มันสะท้อนตรงลำธารตรงนี้ สีเขียวตรงต้นไม้กลุ่มนี้ด้วย มันดูสดใสดี ผมว่ามันเป็นภาพของหมู่บ้านตอนเช้าที่แดดเพิ่งส่องลงมา เป็นไงครับ ผมพอจะวิจารณ์เข้าเค้าบ้างมั้ย"

จีรนันท์หัวเราะ
"ภาพวาดวิวธรรมชาติแบบนี้มันก็แล้วแต่คนดูจะรู้สึกยังไง มันไม่มีเข้าเค้าหรือไม่เข้าเค้าหรอกค่ะ แล้วที่มันไม่เหมือนจริงเพราะมันเป็นสีน้ำ ภาพสีน้ำจะไม่เน้นเหมือนจริง แต่มันจะแสดงอารมณ์ของคนวาด"
"งั้นหรือครับ"
"ค่ะ ถ้าจะให้เหมือนจริงมันต้องเป็นพวก สีน้ำมัน สีอะคลีลิคหรือสีโปสเตอร์โน่น"
"อ้อ หรือครับ คุณชอบวาดสีน้ำหรือครับ"
"ค่ะ ฉันชอบวาดสีน้ำ สีน้ำเป็นสีที่เราเขียนทับไม่ได้ คนวาดต้องตัดสินใจเด็ดขาดแล้วระบายไปตามจินตนาการ คุณดูซิ มันจะดูโปร่งแสงกว่าสีแบบอื่นๆ ฉันชอบเพราะภาพสีน้ำมันเหมือนภาพที่ดูเหมือนอยู่ในความฝัน แล้วมันก็ท้าทายด้วย เพราะเมื่อมันเขียนทับไม่ได้ ถ้าคุณป้ายผิดภาพนั้นก็เสียไปเลยไม่มีโอกาสแก้ตัว"

นิวัฒน์เกาหัว
"ถ้างั้นผมก็วิจารณ์เข้าเค้าอยู่ดีแหละ เพราะผมบอกมันไม่เหมือนจริง แต่มันสวย แสงสีมันดูสดใส กว่าภาพทั่วไปจริงๆ"
"คุณวิ่งออกกำลังทุกเช้าเลยหรือคะ" จีรนันท์เปลี่ยนเรื่องพูด
"ครับ ไปวิ่งด้วยกันมั้ย ผมจะพาคุณไปดูวิวสวยๆด้วย เผื่อคุณอยากจะไปวาดรูปตรงอื่น ผมวิ่งทุกวันรู้จักที่สวยๆเยอะ"
"น่าสนใจค่ะ แต่วันนี้คงไม่ได้ ฉันต้องทำงานอีกหลายอย่างเลย พอดีฉันมาก่อนใคร เลยต้องรับหน้าที่ปัดกวาด ซักผ้าด้วยตัวเอง อีกสามสี่วันนั่นแหละ พอเพื่อนฉันมาถึงจะเอาเด็กมาช่วยทำงานพวกนี้"
"โอ๊ะ งั้นผมให้เด็กที่ทำงานบ้านผมมาช่วยดีมั้ยครับ"
"เอ ไม่ดีมั๊งคะ มันจะรบกวนคุณมากไป"
"ไม่เป็นไรครับ บ้านผมมีเด็กสองคน แบ่งมาช่วยคุณคนนึงได้ เดี๋ยวพอเด็กคุณมาค่อยให้แกกลับมาทำงานกับผม"
"คุณไม่ลำบากจริงๆนะ"
"ครับ ผมบอกแล้วไงว่ามีเด็กสองคน ไม่ต้องเกรงใจครับ เราเพื่อนบ้านกัน"
"งั้นก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวบ่ายๆผมให้เด็กมาช่วยละกัน งั้นตอนนี้เราไปวิ่งกันดีมั้ยครับ"
"โอ ยังไงวันนี้ก็คงไม่ได้หรอกค่ะ ถึงยังไงฉันก็ยังมีเรื่องต้องทำอยู่ดี พวกจัดข้าวของอะไรเงี๊ยะ ยังไงฉันก็ต้องทำให้เรียบร้อยก่อน พรุ่งนี้ละกันค่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปวิ่งกับคุณ"
"ตกลงตามนี้ก็ได้ครับ" นิวัฒน์พูดอย่างดีใจ เขาล้วงกระเป๋าหยิบนามบัตรมาให้หญิงสาว "นี่นามบัตรผม ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้เลยนะครับ แถวนี้ไม่มีใครเราต้องพึ่งกันและกัน ถ้ามีเรื่องให้ช่วยโทรหาผมได้ 24 ชั่วโมงเลยครับ"
"คุณใจดีจังเลย" จีรนันท์เอ่ออย่างจริงใจ
"บอกแล้วไงว่าเราเป็นเพื่อนบ้านกันต้องช่วยเหลือกัน พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะครับ"
"ค่ะ แล้วเจอกัน"

หญิงสาวมองชายหนุ่มวิ่งจากไป หญิงสาวรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนบ้านดีขนาดนี้ อย่างน้อยวันนี้เธอก็ไม่ต้องซักผ้าถูบ้านเองละ...

****

[Mcman]

ขอบคุณคับ