เสียงหวีดหวิวของสายลม พัดผ่านใบหูจนดังอื้ออึง  ร่างของโจถูกจับยึดไว้ในอุ้งเล็บ
ของปีศาจนกที่กำลังบินอยู่เสมอกับกลุ่มเมฆ  โจปิดตาลงแล้วคิดปลงต่อโชคชะตา
ห่วงแต่ยายเท่่านั้น ไม่รู้ว่าในตอนนี้ยายจะเป็นเช่นไร

ก่อนหน้านี้ไม่นาน ในระหว่างที่โจกำลังช่วยยายเก็บฝักข้าโพดที่ปลูกไว้อยู่กลางไร่
ทันใดท้องฟ้าก็ดำมืดลง เกิดลมกรรโชกพัดจนไม้ใหญ่ไหวเอนอยู่ไปมา โจแหงนหน้าขึ้นดู
ท้องฟ้า แล้วต้องตกใจแทบสิ้นสติ นกตัวใหญ่ขนาดเท่าลำเรือบินอยู่เต็มท้องฟ้า
มันเป็นฝูงปีศาจนกนับสิบตัว กำลังบินโฉบลงมาใช้กงเล็บของมันจับผู้คนในหมู่บ้าน
ขึ้นสู่ท้องฟ้า บ้างตัวก็ใช้ปากจิกกินผู้คนที่มันจับได้ทันที

โจเห็นเช่นนั้นก็ร้องเรียกผู้เป็นยายให้หลบเข้าสู่ที่กำบัง แต่สายไปเสียแล้ว
ยายของโจถูกปีศาจนกตัวหนึ่งบินโฉบลงมา แล้วโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้าไป

โจวิ่งไล่ตามนกตัวนั้น แล้วร้องเรียกยายอย่างสุดกำลัง แต่แล้วโจเองก็กลับ
ถูกนกอีกตัวหนึ่งใช้กงเล็บของมันคว้าจับร่างโผขึ้นสู่ท้องฟ้าไป

โจได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าจะต้องตายอยู่ในสภาพใด มันคงเอาเรากลับรัง
ให้ลูกมันฉีกเขากินเป็นชิ้นๆ ตายอย่างสยดสยองเป็นแน่ คิดได้ดังนั้นก็หลับตานึกปลง
หมดอาลัยตายอยาก จะเป็นอะไรก็เป็นไป  ในเมื่อยายไม่อยู่แล้ว ก็ขอตายตามยายไป


ในขณะโจคิดปลงกับชะตากรรมตนเองอยู่นั้น  ก็มีเสียงแหวกอากาศพร้อมกับร่างๆหนึ่งลอยวูบ 
ผ่านหน้าโจไป  ร่างๆนั้นโฉบบินกลับมาผ่านหน้าโจไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว 
มันเล็กกว่าปีศาจนกมาก  โจหันหน้ามองตามไป ก็พบว่าเป็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง 
รูปร่างปราดเปรียว การเคลื่อนไหวของเธอเป็นไปอย่างว่องไว  หญิงสาวผู้นั้นมีปีกสีขาวอยู่กลางหลัง
กระพือปีกลอยตัวอยู่กลางอากาศ  เธอผู้นั้นถือทวนยาวสีเงิน สะท้อนแสงวาววับ  ใบหน้าของเธอดูคมเข้ม
และจริงจัง เพ่งมองมาที่โจ 

แล้วหญิงสาวผู้นั้นตวาดออกมาด้วยเสียงอันดัง โผบินพุ่งตรงเข้าหาปีศาจนก ทวนเงืนในมือของเธอผู้นั้น
ทิ่มแทงใส่ร่างปีศาจนกด้วยความรวดเร็ว ว่องไว จนมองไม่ทัน  ฉับพลันก็ได้ยินเสียงเจ้าปีศาจนก
ร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วคลายกงเล็บออก

ร่างของโจลอยละลิ่วลงสู่เบื้องล่างที่มีแต่หินผาแหลมคม  โจทำได้เพียงแหกปากร้องลั่นออกมา
ด้วยความตกใจ  มือ ขา  ของโจปัดป่ายไปมาอย่างขาดสติ

พลันโจก็เห็นหญิงสาวผู้นั้นพุ่งร่างตรงดิ่งตามมา  แล้วใช้สองแขนของเธอโอบรัดร่างของโจไว้
แล้วกระพือปีกลอยตัวอยู่กลางอากาศ โจถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก  เหลือบตามองดูใบหน้า
ของหญิงสาวผู้นั้น
 
เธอมีใบหน้าที่สวยงามประหนึ่งรูปปั้น ดวงตาสีดำกลมโต  ผมของเธอมีสีดำยาวสลวยเสมอไหล่
โจแนบชิดกับเรือนร่างของเธอจนได้กลิ่นหอมละมุนจากตัวเธอ  หอมเหมือนกลิ่นดอกไม้
โจได้แต่ตกตะลึงในความงามของเธอ  และสูดดมกลิ่นกายของเธออย่าง หลงใหล   

เธอผู้นัดกอดรัดร่างของโจแน่นขึ้นแล้วโผบินออกไป โดยไม่หันหน้ามามองเลยแม้แต่ครั้งเดียว 
ร่างของโจสัมผัสกับ ทรวงอกเต่งตึงภายใต้ผ้าพริ้วขาวบางเบา สัมผัสอบอุ่นนุ่มละมุนเช่นนี้
สร้างความรู้สึกวาบหวิวให้แก่โจเป็นอย่างมาก เด็กชายวัย 16 ปี เช่นโจไม่เคยได้รับสัมผัสอย่างนี้
มาก่อน ทั้งรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขปนกับความวาบหวิวในอารมณ์ จนไม่อยากให้เธอถึงที่หมาย
โจอยากล่องลอยอยู่กับเธอเช่นนี้ตลอดไป

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน เธอผู้นั้นก็ลอยตัวลงยังสถานที่แห่งหนึ่ง  มันเป็นถ้ำที่ตั้งอยู่บนหน้าผาสูง 
มีปุยเมฆลอยตัวอยู่โดยรอบ  เธอผู้นั้นวางโจลงกับพื้นหน้าถ้ำแห่งนั้น แล้วเดินจากไป
โดยไม่เหลียวดูแม้แต่น้อย 

โจเหลียวหน้าตามไปมองก็พบว่ามีหญิงสาวอีกสองคน  กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอผู้นั้น 
คนหนึ่งมีผมสีฟ้ายาวสลวย ในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าบางเบา  สวมสายคาดเอวสีเงิน 
อีกคนนึงดูเด็กกว่า  ผมสีเงินยาวปะบ่า อยู่ในชุดกระโปรงผ้าพริ้วสีขาวสั้นเหนือเข่า
หญิงสาวคนที่อายุน้อยที่สุด ยิ้มเริงร่าเข้ามา แล้วพูดว่า 

"พี่ เจมิน่า กลับมาแล้วหรือคะ  หนูกับพี่เรเชล  คอยพี่อยู่นานแล้ว"



หญิงสาวทั้งสามคนคุยกันได้ครู่หนึ่ง ก็หันมามองร่างของโจที่นอนอยู่ที่พื้น 
โจพยายามยันกายลุกขึ้นเดิน  แต่ไม่สามารถทำได้ ขาทั้งสองข้างของโจชาจนไร้ความรู้สึก
คงเนื่องมาจากถูกกรงเล็บรัดเอาไว้เป็นเวลานาน 

หญิงสาวทั้งสามเดินตรงมาที่ร่างของโจ 

เจมิน่ายืนกอดอก  มองนิ่งเฉยอยู่  หญิงสาวคนที่อายุน้อยที่สุดทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆร่างของโจ 
แล้วพูดขึ้นว่า

"ฉันชื่อ แมรี่  พี่สาวฉันคนนี้ชื่อ ราเชล   พี่สาวคนโตของฉันที่ช่วยเธอมา ชื่อ เจมิน่า     
แล้วเธอมีชื่อว่าอะไร"





     
โจเห็นใบหน้าของแมรี่อย่างเด่นชัด แมรี่เป็นเด็กสาวที่น่าจะมีวัยอ่อนกว่าเขาสักสองปี 
ใบหน้าของเธอดูสวยงามน่ารักแบบเด็กแรกรุ่น ผมสีเงินของเธอยาวปะบ่า ปลายผมงอนขึ้นเล็กน้อย
ช่วยขับใบหน้าที่ขาวนวลให้ดูผุดผ่องมากขึ้น ดวงตาเธอมีประกายสดใส ดูเป็นเด็สาวขี้เล่น
น่ารักอย่างกับตุ๊กตา จนโจมองค้างนิ่งอยู่


"เธอชื่ออะไร"   
แมรี่ถามซ้ำ   

โจได้สติ จึงพูดตอบไปว่า 
"ฉันชื่อโจ"

แล้วโจก็เงยหน้าขึ้นมอง เจมิน่า แล้วพูดว่า 
"ขอบคุณพี่ เจมิน่ามากที่ช่วยชีวิตโจไว้ "

 
ราเชลทรุดตัวลงนั่งอีกคน  เอ่ยปากถามโจขึ้นว่า 
"เธอเป็นอะไรมากไหม  เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"   

โจเหลือบไปมองใบหน้าของราเชล แล้วคิดอยู่ภายในใจว่า  พี่น้องสามคนนี้ ช่างเป็นหญิงสาว
ที่มีความงามสมบรูณ์แบบ จริงๆ   ราเชลมีผมสีฟ้ายาวสลวย ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ ขนคิ้วสีฟ้า
ดวงตาเธอกลมโตสีฟ้า  ปากสีชมพูอวบอิ่มของเธอแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลา ดูเป็นหญิงสาวที่ใจดี   

โจนึกแปลกใจว่าทั้งสามคนนี้ ทำไมจึงมีลักษณะผิดไปจากมนุษย์ทั่วไป 

"โจไม่เป็นอะไรมาก  เพียงแต่รู้สึกชาที่ขาทั้งสองข้าง ขยับไม่ได้ 
คงต้องรออีกสักพักน่าจะกลับมาเป็นปกติ"     

แมรี่ได้ยินเช่นนั้นก็เดินไปที่ปลายเท้าของโจ แล้วทรุดตัวนั่งลงยองๆที่บริเวณปลายเท้าของโจ
เธอเอามือจับปลายขาของโจไว้ข้างหนึ่ง แล้วหลับตานิ่ง

โจทอดสายตามองไปที่แมรี่  แล้วสายตาของโจก็มาหยุดอยู่ที่ ใต้กระโปรงผ้าบางเบาของแมรี่
เป้ากางเกงซับในสีขาวของเธอมันนูนเด่นและแบะออกเป็นสองกลีบอย่างชัดเจน 

โจกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว แก่นกายของโจ เริ่ม แข็งตึงชึ้น
โจพยายามข่มความรู้สึกไม่ให้คิดอะไร  แต่ก็อดลอบมองไปที่เป้าของแมรี่ไม่ได้ 
ในที่สุดโจก็อดที่จะตามใจตัวเองไม่ได้  เพ่งมองส่วนนั้นของแมรี่อย่างเต็มตา 
จนเป้าของโจแข็งตุงอยู่ในกางเกงอย่างอึดอัด   

แมรี่นั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ แล้วก็วนฝ่ามือมาที่ขาของโจทั้งสองข้าง   

พลันโจก็รู้สึกดีขึ้นทันทีอย่างประหลาด 

แมรี่ลุกขึ้นยืน แล้วพูดกับโจว่า
"ไหนโจลองลุกขึ้นยืนซิ" 

โจทำตามคำขอของแมรี่  ขาทั้งสองข้างของโจ ยืนได้ เดินได้เป็นปกติอย่างน่าอัศจรรย์ 
โจทดลองเดินไปมา แล้วถือโอกาสสำรวจทัศนียภาพโดยรอบ  ก็พบว่า สถานที่แห่งนี้เป็น 
ยอดเขาสูงที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยว  เวิ้งว้าง  โดยรอบมี แต่ปุยเมฆ  และมองเห็นยอดเขาลูกอื่น  ๆ 
ตั้งห่างออกไปไกลลิบ   

โจหันกลับมา มองหยิงสาวทั้งสาวคน  แล้วถือโอกาสพูดตีสนิทกับ เจมิน่าผู้เงียบขรึมว่า

"ที่นี่คือ ที่ไหนหรือ พี่เจมิน่า" 

เจมิน่านิ่งอยู่พักนึงแล้วตอบว่า

"ที่นี่คือ เขานางฟ้าผู้พิทักษ์  เป็นที่อยู่ของเหล่านางฟ้าที่ได้รับมอบหมาย จากมหาเทพ 
ให้ผลัดกันมาดูแลเฝ้าอาณาเขตแห่งเทพไว้  ไม่ให้เหล่าปีศาจเข้ามารุกล้ำ"

ราเชลช่วยเสริมขึ้นว่า
"เราทั้งสามคน เป็นนางฟ้า และเราเป็นพี่น้องกัน" 

เจมิน่าพูดขึ้นอีกว่า 
"สถานที่แห่งนี้  ไม่ใช่สถานที่ที่มนุษย์อย่างเจ้าควรอยู่  เมื่อหายดีแล้ว เจ้าต้องกลับไป"


แมรี่พูดเสียงใสขึ้นมาทันที 
"ให้โจอยู่ซักพักก่อนไม่ได้เหรอ  พี่เจมิน่า ให้โจอยู่เป็นเพื่อนแมรี่ จนกว่าจะเปลี่ยนเวรก็แล้วกันนะ" 


ราเชลพูดเสริมขึ้นมาว่า 
"แมรี่น่ะเอาแต่ใจ  โจเค้าต้องกลับบ้านไปหาพ่อแม่พี่น้องของเขา  เราจะรั้งตัวเขาไว้ที่นี่ได้ยังไง"


โจนิ่งเงียบ ใบหน้าสลดลงทันที 
"โจไม่มีบ้านให้กลับแล้ว  บ้านโจถูกทำลาย  ยายของโจก็หายสาบสูญไปแล้ว  โจมียายอยู่คนเดียว 
โจไม่มีใครอีกแล้ว"


บรรยากาศเงียบลงทันที   จนเจมิน่าพูดออกมาว่า 
"ก็ได้ ระหว่างนี้  เจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อน  จนกว่าเราจะได้ข่าวของยายเจ้า"
 

แมรี่ร้องไชโยเสียงดัง  ดีใจที่จะได้เพื่อน   เจมิน่าพูดขึ้นอีกว่า
"เจ็ดวันนี้เป็นเวรของแมรีนี่   แล้วราเชลลงมาด้วยทำไม."
 

"ราเชลได้ยินว่า ปีศาจนกจะบุกมาแถวนี้เลยลงมาช่วยพี่พร้อมกับแมรี่"
   

"พี่ไล่พวกมันไปแล้ว คงจะไม่กลับมาอีก"
เจมิน่าพูดพร้อมกับมองหน้า แมรี่   แล้วพูดขึ้นอีกว่า

"เราน่ะอยู่เวรอย่าประมาท เอาแต่เล่นนะ  ระวังตัวด้วย  เดี๋ยวพวกพี่จะต้องกลับไปแล้ว  เข้าใจไหม" 

"ค่ะพี่เจมิน่า"  แมรี่ตอบพร้อมกับโอบกอดพี่สาวคนโตไว้

งานนี้ขัดใจตามั่นสุดๆ

คนกับนางฟ้า จะอยู่ร่วมกันยังไง