ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

ตอนนี้เนื้อเรื่องยังค่อย ๆ ดำเนินไปอย่างช้า ๆ นะครับ อยากให้เห็นมิติตัวละครซักนิดนึง ใครรอฉากบู๊อยู่ รออีกซักหน่อยนะครับ

หากท่านอ่านแล้วตอบความคิดเห็นด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง 

ผลงานอื่น
โรงพยาบาลร้อนซ่อนรัก(อัพตอนใหม่ทุกวันพฤหัส) -->

-----

บทเรียนที่ 3
เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของถนนหน้าโรงเรียน ไฟหน้ารถส่องกระทบกับพื้นคอนกรีตซีด ๆ พลอยเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เมื่อเห็นแสงไฟ เธอรู้ว่าแม่มาแล้ว
เธอลุกขึ้น สะพายกระเป๋าแล้วก้าวไปข้างหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ
แม่ของเธอเป็นผู้หญิงรูปร่างเล็ก สวมเสื้อแจ็กเก็ตสีซีดที่เคยเป็นสีกรมท่าเมื่อหลายปีก่อน มือของเธอยังมีรอยคราบจาง ๆ จากงานในโรงงาน แววตาที่มองมาที่พลอยเต็มไปด้วยความอ่อนล้า แต่ก็ยังมีความอบอุ่นหลงเหลือ
"รอนานไหมลูก?"
"ไม่นานค่ะ" พลอยตอบก่อนจะขึ้นซ้อนท้าย มือจับไหล่แม่หลวม ๆ
เครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง รถมอเตอร์ไซค์เคลื่อนออกจากโรงเรียนไปตามถนนเส้นเล็กที่นำไปสู่เขตชานเมือง
พลอยไม่ได้พูดอะไรระหว่างทาง ลมเย็นของยามค่ำคืนพัดผ่านใบหน้า ความมืดเริ่มกลืนกินขอบฟ้าที่เคยเป็นสีส้ม เธอเหลือบตามองแสงไฟจากบ้านเรือนข้างทางที่ค่อย ๆ ผ่านไปทีละหลัง
เธอคิดถึงบางอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้
ครูรัฐ...
เขาเป็นคนที่อ่านยากกว่าที่เธอคิด รอยยิ้มของเขาแทบไม่มี แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนครูบางคนที่เธอเคยเจอ
เขาเป็นแบบไหนกันแน่?
ตั้งแต่วันแรกที่เขาก้าวเข้ามาในโรงเรียน ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เขา รถคันใหญ่สีดำสนิทของเขาดูโดดเด่นเกินไปสำหรับที่นี่ การวางตัวของเขา สุขุมเกินกว่าครูที่ย้ายมาใหม่ทั่วไป
และที่สำคัญ...
เขาดูไม่เหมือนคนที่เข้ากับที่นี่ได้ง่าย ๆ
แต่เขาก็ไม่ได้แสดงให้เห็นว่าเขาสนใจจะเข้ากับใคร
พลอยพ่นลมหายใจเบา ๆ ปล่อยให้ความคิดเหล่านั้นล่องลอยไปกับสายลม เธอพอจะเดาได้ว่าอีกไม่นาน ครูรัฐจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในกลุ่มนักเรียน โดยเฉพาะในหมู่พวกที่ชอบสังเกตและจับจุดคนอื่น
เธอเองก็คงต้องจับตาดูเขาเหมือนกัน
เพราะไม่ว่าเขาจะเป็นครูแบบไหน... เขาก็กำลังกลายเป็น "หัวข้อใหม่" ของโรงเรียนนี้
รถมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ ก่อนจะหยุดลงหน้า บ้านของเธอ
พลอยก้าวลงจากรถ ถอดหมวกกันน็อกออก ส่งให้แม่พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
"ขอบคุณค่ะแม่"
แม่พยักหน้าให้เบา ๆ ก่อนจะดับเครื่องยนต์ พลอยมองบ้านไม้ชั้นเดียวที่เธออาศัยมาตลอด บ้านหลังเล็กแต่อบอุ่น แม้ว่ามันจะเก่าลงไปตามกาลเวลา
เธอผลักประตูเข้าไป กลิ่นอายของบ้านคุ้นเคยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย
เธอเหนื่อยมาทั้งวัน
แม่ดับเครื่องยนต์ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันมามองเธอ "หิวไหมลูก?"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะอุ่นกับข้าวกินเอง"
แม่พยักหน้าก่อนจะลูบหัวเธอเบา ๆ "ขอบคุณนะพลอย"
พลอยส่งยิ้มให้แม่ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
เธอรู้ดีว่าชีวิตของเธอเป็นแบบนี้มาตลอด
รอแม่... อยู่คนเดียว... รับผิดชอบตัวเอง...
มันเป็นเรื่องปกติที่เธอชินชาไปแล้ว แต่คืนนี้... เธอกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างแตกต่างออกไป
เธอไม่ได้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว
แต่เธอรู้สึกว่า "ใครบางคน" มองเห็นความโดดเดี่ยวนั้นของเธอ
เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของครูรัฐที่บอกให้เธอบอกเขาถ้าแม่มาช้า หรือเป็นเพราะแววตาของเขา
เธอไม่แน่ใจ...
-*-*-*-*-*-*-*-
ชีวิตในโรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษมไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คิด คาบเรียนดำเนินไปตามปกติ ไม่มีอะไรเป็นปัญหาใหญ่ เด็กนักเรียนส่วนใหญ่ไม่ได้ก่อความวุ่นวาย และหากมีคนที่ดูจะไม่สนใจเรียน รัฐก็ไม่ได้พยายามบังคับให้พวกเขาสนใจ เขาปล่อยให้พวกเขาเลือกเองว่าอยากจะตั้งใจหรือไม่
เขาไม่ใช่ครูประเภทที่พยายามทำให้ตัวเองเป็นที่รักของนักเรียน แต่กฎของเขาชัดเจน ใครที่เรียนก็เรียนไป ใครที่ไม่ตั้งใจ เขาไม่เสียเวลามากเกินไปกับพวกเขา
มันไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะบังคับใคร
ตอนเช้าเขาสอนสองคาบ ตอนบ่ายอีกหนึ่งคาบ และเมื่อถึงช่วงพักกลางวัน รัฐตั้งใจว่าจะกลับไปยังห้องพักครู นั่งอ่านบันทึกของเขาเพิ่มเติม
ขณะที่รัฐเดินกลับไปยังห้องพักครูในช่วงพักกลางวัน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่เสียงของใครบางคนจะเรียกเขา
"พี่รัฐใช่ไหม?"
เขาหันไปมอง พบหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีอ่อนกับกระโปรงยาวสุภาพ ใบหน้าคม ผิวแทนสุขภาพดี นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นดูฉลาดและเป็นมิตร
เขาจำได้ว่าเคยเห็นเธอผ่าน ๆ ในห้องพักครู ครูอิ๋ม ครูสังคมศึกษา
"ครับ"
เธอยิ้มสดใส "เดาถูกแฮะ พี่เป็นครูใหม่ใช่ไหม?"
"ใช่"
"อิ๋มอยากคุยกับพี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ แต่ยังไม่มีโอกาสเลย"
รัฐเลิกคิ้วเล็กน้อย "เหรอ?"
"ใช่ ๆ" เธอหัวเราะเบา ๆ "อิ๋มเห็นพี่ดูจริงจังเลยอยากรู้ว่าคิดยังไงกับที่นี่"
"เพิ่งมาได้วันเดียวเอง จะให้คิดอะไร"
"ก็จริง" อิ๋มเอียงศีรษะนิดหน่อย "แต่ที่นี่เป็นโรงเรียนเล็ก ๆ นะ อยู่ไปนาน ๆ พี่จะเริ่มรู้สึกว่าคนรู้จักกันไปหมด"
"มันก็ดีไหม? ดูแลกันง่ายขึ้น"
"บางทีก็ดี บางทีก็ไม่" เธอไหวไหล่ "เด็กบางคนสบายใจ แต่บางคนก็รู้สึกว่ามันอึดอัด ทุกคนรู้จักกันหมด ไม่มีที่ให้ซ่อน"
รัฐเหลือบตามองเธอ "ฟังดูเหมือนเธอสนใจเรื่องของเด็ก ๆ มาก"
"แน่นอนสิ" เธอพยักหน้า "เป็นครูก็ต้องสนใจเด็กสิพี่"
"แล้วเธออายุเท่าไหร่?"
"ยี่สิบแปด"
"อืม"
"พี่รัฐล่ะ?"
"สามสิบสอง"
"งั้นอิ๋มเรียกพี่ได้แล้วเนอะ" เธอยิ้มกว้างขึ้น
รัฐหัวเราะเบา ๆ "ตามสบาย"
"ดีเลย" อิ๋มดูพอใจ ก่อนจะพูดต่อ "พี่รัฐย้ายมาจากโรงเรียนใหญ่ในเมืองใช่ไหม?"
"ใช่"
"แล้วรู้สึกยังไงกับที่นี่?"
"ไม่แย่"
"ไม่แย่เองเหรอ" เธอหัวเราะ "อิ๋มชอบที่นี่นะ รู้สึกว่ามันเรียบง่ายดี เด็ก ๆ ส่วนใหญ่นิสัยน่ารัก"
"อยู่ที่นี่มานานรึยัง?"
"ปีที่สามแล้ว"
"อยู่ที่นี่เองหรือขอย้ายมา?"
"ขอย้ายมาเองเลยล่ะ"
รัฐเลิกคิ้วเล็กน้อย
"พี่คิดว่าคนส่วนใหญ่อยากหนีจากที่นี่มากกว่าใช่ไหม?"
"ก็ไม่เชิง"
"งั้นคิดซะว่าอิ๋มเป็นข้อยกเว้นละกัน" เธอหัวเราะ ก่อนจะกลับเป็นน้ำเสียงปกติ "แต่อิ๋มชอบที่นี่นะ เล็ก ๆ สงบ ๆ เด็ก ๆ ก็น่ารัก"
"งั้นก็โชคดีแล้ว"
"อืม" อิ๋มพยักหน้า ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา "คุยเพลินเลย พักกลางวันจะหมดแล้ว พี่กลับไปพักเถอะ ไว้คุยกันใหม่นะ"
"อืม"
รัฐมองตามแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป สีหน้าของเขานิ่งเรียบ
"เธอสนใจเด็ก ๆ มากเกินไป"
เขาไม่ได้สนใจเธอมากนักในตอนนี้ แต่เขาพอจะจับอะไรบางอย่างจากคำพูดของเธอได้
เธอคือขั้วตรงข้ามของเขา
และถ้าสักวันหนึ่งพวกเขาต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ
มันก็คงเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อย
ตกเย็น โรงเรียนค่อย ๆ เงียบลง นักเรียนทยอยกลับบ้านจนเหลือเพียงไม่กี่คนที่ยังรอผู้ปกครอง ครูส่วนใหญ่ก็เริ่มเก็บของกันแล้ว เสียงพูดคุยแผ่วลง เหลือเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงล้อกระเป๋าลากที่ดังสะท้อนทางเดิน
รัฐยังคงอยู่ที่โรงเรียนเช่นเคย เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องพักครู ทบทวนรายละเอียดเกี่ยวกับชั้นเรียน และจดบันทึกสั้น ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เขาสังเกตเห็นตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
เขาคุ้นเคยกับครูหลายคนแล้ว
แม้จะยังไม่สนิทสนม แต่ก็พอจะจับบุคลิกของแต่ละคนได้ บางคนดูเป็นกันเอง บางคนเป็นคนเงียบ ๆ ที่ไม่สุงสิงกับใครมากนัก ส่วนครูผู้ชายที่อายุใกล้เคียงกับเขาดูจะเป็นกันเองที่สุด พวกเขาเริ่มคุยกันบ้างเวลาพักกลางวัน หรือหลังเลิกเรียน
"กลับเลยไหมพี่รัฐ?" ครูผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านโต๊ะเขาพร้อมสะพายกระเป๋า
รัฐเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ "เดี๋ยวอีกแป๊บหนึ่ง"
"ไม่รีบกลับเหรอ?"
"วันนี้วันศุกร์"
"อ้อ จริงด้วย" อีกฝ่ายหัวเราะ "งั้นเจอกันวันจันทร์นะพี่"
"อืม"
หลังจากกล่าวลาครูคนอื่น ๆ ที่ทยอยกันกลับ รัฐเก็บของและออกจากห้องพักครู เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นคอนกรีตแผ่วเบาขณะที่เขาเดินไปตามทางเดินหน้าอาคาร ฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอมม่วง ลมเย็นช่วงหัวค่ำพัดผ่าน สร้างความแตกต่างจากอากาศร้อนชื้นของตอนกลางวัน
วันนี้วันศุกร์...
คืนนี้คงเป็นคืนที่เงียบสงบอีกคืน ก่อนที่พรุ่งนี้เขาจะต้องจัดการเรื่องเครื่องปรับอากาศที่นัดช่างไว้ ช่วงบ่ายเขามีเวลาว่าง และตั้งใจจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ บ้านที่เขาอยู่ต้องสบายกว่านี้ เขาไม่มีทางใช้ชีวิตไปกับอากาศร้อนชื้นของที่นี่นานกว่านี้ได้
ก่อนกลับบ้าน เขาคิดว่าแวะซื้อเบียร์เย็น ๆ ซักหน่อยก็คงดี คืนวันศุกร์ควรจะเป็นช่วงเวลาผ่อนคลาย การได้นั่งจิบเบียร์เงียบ ๆ ในบ้านที่ไม่มีใครรบกวน ฟังเสียงลมที่พัดผ่านทุ่งหญ้าข้างบ้านเป็นอะไรที่เขาพอใจ
แต่เมื่อเดินไปใกล้ลานจอดรถ สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับร่างของใครบางคนที่ยังอยู่ที่หน้าโรงเรียน



พลอย...
เธอยืนอยู่ใกล้รั้วโรงเรียน มือกอดกระเป๋าไว้แน่น สายตามองออกไปยังถนนหน้าโรงเรียน สีหน้าไม่ได้แสดงความกังวล แต่ก็มีบางอย่างในแววตาของเธอที่บอกว่าเธอเริ่มเบื่อหน่ายกับการรอ
รัฐชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะหยุดยืนข้าง ๆ เธอ
"ยังไม่กลับเหรอ?"
พลอยหันมามอง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "แม่หนูยังไม่มา"
รัฐพยักหน้า มองถนนที่เริ่มมืดลง เสียงรถบางคันขับผ่านไป แต่ไม่มีวี่แววของมอเตอร์ไซค์ของแม่พลอย
"บ่อยไหม?"
"ก็ไม่บ่อยมากค่ะ แค่บางวัน" พลอยตอบ "แม่หนูทำงานโรงงาน บางทีต้องอยู่ต่อกะดึก หรือต้องเคลียร์งานด่วน"
รัฐเหลือบตามองเธอ
เธอรออยู่ตรงนี้คนเดียวหลังเลิกเรียน...
มันเป็นเรื่องปกติของเธอ เธอไม่ได้แสดงความร้อนใจ ไม่ได้แสดงความเบื่อหน่าย เธอเคยชินกับมัน
และนั่นคือจุดที่ทำให้เธอแตกต่างจากเด็กคนอื่น
รัฐไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงยืนอยู่ตรงนั้น มองแสงไฟหน้ารถที่วิ่งผ่านถนนหน้าโรงเรียนเป็นระยะ ๆ
เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเดินไปที่รถของตัวเอง
เมื่อถึงลานจอดรถ เขาหยิบกุญแจขึ้นมา ไขประตูรถ
เสียงล็อครถดังขึ้นในความเงียบ รัฐเพิ่งไขประตู SUV ของเขาเมื่อเสียงเรียกเบา ๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง
"ครูรัฐคะ..."
เขาหันกลับไป พลอยยังยืนอยู่ที่เดิม มือกอดกระเป๋าสะพายไว้แน่น ดวงตาที่เคยจับจ้องถนนเบื้องหน้า บัดนี้กลับมองตรงมาที่เขา
"คะ?" เขาตอบสั้น ๆ
"แม่หนูส่งไลน์มาบอกเมื่อกี้ค่ะ" เธอพูดเสียงเรียบ "ติดงานด่วน คงยังมาไม่ได้..."
รัฐเงียบ ฟังโดยไม่พูดอะไร พลอยสูดหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
"หนูเลยอยากขอรบกวนครูช่วยไปส่งหนูหน่อยค่ะ" น้ำเสียงของเธอนอบน้อม แต่ฟังดูมั่นคง
รัฐมองเธออยู่ชั่วอึดใจ
เด็กคนนี้... เพิ่งเอ่ยปากขอให้เขาพาเธอกลับบ้านเอง
มันไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล
ไม่ว่าเธอจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม นี่คือสัญญาณของความไว้ใจ
รัฐพยักหน้า ก่อนจะตอบเรียบ ๆ
"ก็ได้ ขึ้นรถสิ"
พลอยก้มศีรษะเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะ"
รัฐเดินไปเปิดประตูให้เธอ พลอยก้าวขึ้นไปนั่งเรียบร้อย ก่อนที่เขาจะปิดประตูให้อย่างแนบเนียน และอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ
เสียงเครื่องยนต์ต่ำหนักดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของยามค่ำคืน รถ SUV คันใหญ่เคลื่อนตัวออกจากโรงเรียน มุ่งหน้าไปตามถนนเส้นเล็กที่ทอดยาวออกจากเขตอำเภอ
เด็กที่รออยู่คนเดียวเสมอ...
คือคนที่ค่อย ๆ เปิดประตูให้ใครบางคนเข้ามาได้ง่ายที่สุด
เสียงเครื่องยนต์ของ SUV คันใหญ่เคลื่อนตัวไปบนถนนเส้นเล็ก รัฐขับออกจากโรงเรียนอย่างไม่รีบร้อน ขณะที่พลอยนั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ รถเคลื่อนผ่านแสงไฟถนนที่มีเป็นระยะ ๆ ขับเน้นให้เห็นภาพบ้านเรือนของอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้
รัฐเหลือบมองเด็กสาวที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ พลอยนั่งเรียบร้อย มือยังคงกอดกระเป๋าไว้บนตัก ท่าทางสงบ แต่ก็ไม่ได้ดูเกร็ง
"บ้านเธอไปทางไหน?" เขาถามขึ้น
"เข้าไปในซอยข้างหน้า เลี้ยวขวาค่ะ"
รัฐพยักหน้า "ฉันยังไม่คุ้นเส้นทางแถวนี้เท่าไหร่ ถ้าเลี้ยวผิดก็อย่าหัวเราะกันล่ะ"
พลอยหัวเราะเบา ๆ "ไม่กล้าหรอกค่ะ แต่ถ้าครูรัฐพาหลง หนูอาจจะต้องแซวหน่อย"
"งั้นเธอเตรียมตัวได้เลย" รัฐตอบกลับอย่างขำ ๆ พลางเหลือบมองถนนที่เริ่มแคบลงเมื่อเข้ามาในเขตชุมชน
พลอยอมยิ้ม "แต่จริง ๆ ที่นี่ไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้นหรอกค่ะ อยู่ไปไม่นานเดี๋ยวก็จำได้เอง"
"หวังว่าจะเป็นแบบนั้น" รัฐพูด ก่อนจะเหลือบตามองไปรอบ ๆ "แล้วแถวนี้มีร้านของชำที่ไหนบ้าง?"
"ร้านของชำ?"
"อืม" เขาตอบ "แถวนี้หาซื้อของยากกว่าที่คิด ถ้าเป็นที่เก่าฉันอยู่ เดินออกไปแค่สองนาทีก็มีร้านสะดวกซื้อให้เลือกเป็นสิบ"
พลอยหัวเราะเบา ๆ "ที่นี่เป็นอำเภอเล็ก ๆ นี่คะ ครูรัฐคงต้องทำใจ"
"ก็พอทำใจได้ แต่ฉันอยากซื้อเบียร์เย็น ๆ ซักหน่อยก่อนกลับบ้าน" รัฐพูดพลางถอนหายใจเบา ๆ "ขับรถไปตั้งไกลเพื่อหาเบียร์กระป๋อง มันไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่"
พลอยยิ้มขำ "แล้วครูรัฐจะหาได้ไหมคะ?"
"ถ้าฉันถามเธอแบบนี้ ก็คือยังไม่ได้ไง" เขาตอบกลับเสียงเรียบ
พลอยหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น "หนูไม่แน่ใจว่าการพูดเรื่องเบียร์กับนักเรียนจะดีรึเปล่านะคะ"
รัฐหัวเราะเบา ๆ "ไม่ดีแน่ ๆ เธอช่วยเก็บไว้เป็นความลับก็แล้วกัน"
พลอยยิ้มบาง ๆ "ครูรัฐนี่ไว้ใจหนูจังเลยนะคะ"
"แน่นอน ก็เธอเป็นประธานนักเรียน"
"แล้วประธานนักเรียนเกี่ยวอะไรกับการเก็บความลับเรื่องครูซื้อเบียร์คะ?"
"คนที่เป็นประธานนักเรียนก็คงรู้วิธีเลือกว่าจะพูดเรื่องไหนหรือไม่พูดเรื่องไหน" รัฐตอบเรียบ ๆ
พลอยหัวเราะเบา ๆ "โอเคค่ะ ถือว่าหนูไม่ได้ยินอะไรเลยก็แล้วกัน"
รัฐพยักหน้า "ดีมาก"
รถเคลื่อนตัวไปอย่างราบรื่น ก่อนที่พลอยจะชี้ไปข้างหน้า "ครูรัฐเลี้ยวขวาตรงนั้นค่ะ"
รัฐทำตาม พลอยมองไปที่ถนนเบื้องหน้า ก่อนจะพูดขึ้น "จริง ๆ หนูว่าครูแวะร้านของชำก่อนเถอะค่ะ ไม่งั้นคงไม่ได้กินเบียร์แน่ ๆ"
รัฐเลิกคิ้วหันไปมองเธอ "แน่ใจเหรอว่าฉันไม่ควรพาเธอไปส่งก่อน?"
"แน่ใจค่ะ ร้านของชำอยู่ข้างหน้าตรงนี้เอง" พลอยยิ้ม "อีกอย่าง... หนูไม่อยากให้ครูรัฐต้องขับรถกลับออกมาใหม่เพื่อซื้อเบียร์"
รัฐหัวเราะในลำคอ ก่อนจะพยักหน้า "ก็ได้ เธอรู้จักแถวนี้ดีกว่าฉันอยู่แล้ว"
พลอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะมองไปข้างหน้า รถ SUV คันใหญ่เลี้ยวเข้าไปจอดหน้าร้านของชำเล็ก ๆ ที่มีแสงไฟสีเหลืองส่องออกมาจากด้านใน
"เดี๋ยวฉันมา" รัฐพูด ก่อนจะเปิดประตูลงไป
พลอยพยักหน้ารับ มองตามเขาเงียบ ๆ
เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงตัดสินใจบอกให้เขามาที่ร้านของชำก่อน
บางที... มันอาจเป็นแค่ความเคยชินที่เธอมักจะช่วยเหลือคนอื่น
หรือบางที... มันอาจเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
รัฐก้าวลงจากรถ ปล่อยให้เครื่องยนต์ทำงานอยู่ในจังหวะเงียบ ๆ ขณะที่เขาเดินเข้าไปในร้านของชำขนาดเล็ก แสงไฟสีเหลืองนวลส่องให้เห็นชั้นวางของที่อัดแน่นไปด้วยสินค้าทั่วไป กลิ่นของไม้เก่าและขนมขบเคี้ยวคละคลุ้งอยู่ในอากาศ
เขาหยิบเบียร์กระป๋องสองสามกระป๋องจากตู้แช่ หยุดคิดชั่วครู่ก่อนจะหยิบน้ำอัดลมขวดเล็กขึ้นมาด้วย
รัฐกลับขึ้นมานั่งในรถหลังจากซื้อของเสร็จ วางถุงเบียร์ไว้ที่เบาะหลัง ก่อนจะหยิบน้ำอัดลมขวดเล็กออกมา แล้วยื่นให้พลอย
"อันนี้ให้"
พลอยรับมาอย่างแปลกใจ "ให้หนูเหรอคะ?"
"ถือว่าเป็นของตอบแทนที่เธอพาฉันมาซื้อเบียร์" รัฐตอบเสียงเรียบ
พลอยหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเปิดขวดขึ้นมาจิบ "ถ้างั้นหนูคงต้องพาครูไปร้านอื่นบ่อย ๆ แล้วค่ะ"
"ก็ดีเหมือนกัน" รัฐตอบกลับขณะสตาร์ทรถ
SUV ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากหน้าร้านของชำ ถนนในอำเภอเริ่มเงียบลงเมื่อดึกขึ้น แสงไฟจากบ้านเรือนส่องผ่านหน้าต่างเป็นจุด ๆ เสียงเครื่องยนต์ต่ำหนักเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ในความเงียบ
"ที่นี่ดูสงบกว่าที่คิด" รัฐพูดขึ้นลอย ๆ "วันอาทิตย์ฉันอาจจะลองขับรถเที่ยวแถวนี้ดูหน่อย"
พลอยที่เพิ่งจิบน้ำอัดลมไปหมาด ๆ หันมามองเขา "ถ้าครูรัฐชอบธรรมชาติ แถวนี้มีที่เที่ยวน่าสนใจเยอะค่ะ มีน้ำตก อ่างเก็บน้ำ หรือไม่ก็ขึ้นไปดูวิวบนเนินเขา"
รัฐพยักหน้าเบา ๆ "ฟังดูไม่เลวเลย"
"ใช่ค่ะ ถ้าครูรัฐอยากไปที่เงียบ ๆ สบาย ๆ อ่างเก็บน้ำก็ดี แต่ถ้าชอบน้ำตกก็น่าสนุก แถวนี้คนไม่เยอะเท่าที่อื่นด้วย"
รัฐเหลือบตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นลอย ๆ "ถ้ามีคนพาไปก็คงดี"
พลอยชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่ได้ตอบอะไรทันที แต่ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากันราวกับกำลังชั่งใจ
เขาเห็นแววลังเลนั้น แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
รถค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาในซอยเล็ก ๆ ก่อนจะจอดหน้าบ้านไม้ชั้นเดียวของพลอย
พลอยปลดเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะหันมายิ้มให้เขา "ขอบคุณที่มาส่งค่ะครูรัฐ"
"อืม"
เธอเปิดประตู กำลังจะก้าวลงจากรถ แต่ก่อนที่เธอจะปิดประตู เธอหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดขึ้น
"ที่จริง... วันอาทิตย์หนูก็ว่างค่ะ"
รัฐเลิกคิ้วเล็กน้อย พลอยสูดหายใจ ก่อนพูดต่อ
"ถ้าครูรัฐอยากไปที่ไหน หนูพาไปได้นะคะ... แต่ต้องสัญญาว่าจะไม่กลับค่ำเกินไป"
รัฐมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ตกลง"
พลอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ
"งั้น... หนูจะรอครูที่หน้าโรงเรียนวันอาทิตย์นะคะ"
เธอพูดจบก่อนจะปิดประตูรถเบา ๆ และเดินเข้าไปในบ้าน
รัฐนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ขับรถออกจากซอยช้า ๆ
ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่เขาคาด
แต่ก่อนวันอาทิตย์ เขาต้องเตรียมตัวอีกเล็กน้อย
บางอย่างต้องพร้อมสำหรับโอกาสที่กำลังจะมาถึง
เขาคิดว่าต้องซื้อของอีกสองสามอย่างสำหรับวันอาทิตย์นี้
เช้าวันเสาร์มาเยือนพร้อมกับแสงแดดที่สาดส่องผ่านหน้าต่างบ้านของรัฐ อากาศยามเช้ายังคงสดชื่นกว่ายามค่ำคืน แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงความร้อนชื้นที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเมื่อพระอาทิตย์สูงขึ้นบนท้องฟ้า
วันนี้เขามีนัดกับช่างแอร์ตอนบ่าย ชายวัยกลางคนที่รับงานซ่อมแซมและติดตั้งเครื่องใช้ไฟฟ้าในละแวกนี้ เขาติดต่อไว้ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ และในที่สุด วันนี้บ้านของเขาจะเย็นลงเสียที
เขาใช้ช่วงเช้าไปกับการจัดการงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ทบทวนแผนการสอนสำหรับสัปดาห์หน้า และเตรียมสิ่งที่ต้องใช้ในวันอาทิตย์นี้ แม้ว่าเขาจะตั้งใจไปเที่ยวแค่เพื่อทำความคุ้นเคยกับพื้นที่ แต่ก็ควรเตรียมตัวให้พร้อม
ระหว่างที่จัดของ เขาหยิบขวดแก้วใบเล็กขึ้นมา มันเป็นขวดทดลองที่เขาเคยใช้สอนนักเรียนเกี่ยวกับปฏิกิริยาทางเคมีในสภาพแวดล้อมต่าง ๆ เขาหมุนขวดในมือ มองของเหลวที่ขยับไปตามแรงโน้มถ่วง ก่อนจะวางมันลงอย่างแผ่วเบา
บางอย่างต้องการเวลาในการผสมให้เข้ากัน
บางอย่างต้องการตัวเร่งปฏิกิริยา
และบางอย่าง... แค่ต้องรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม
บ่ายคล้อย ช่างแอร์มาถึงตามนัด หลังจากตรวจเช็กและติดตั้งเสร็จเรียบร้อย บ้านของรัฐก็เย็นขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น
ค่ำวันเสาร์มาถึงอย่างเงียบสงบ รัฐนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ตัวเล็กในห้องนั่งเล่น แสงไฟจากโคมตั้งโต๊ะส่องสว่างในระดับพอดี บรรยากาศรอบตัวนิ่งสงบอย่างที่เขาชอบ
เขาหยิบกระป๋องเบียร์สุดท้ายที่ซื้อมาเมื่อวาน เปิดฝากระป๋อง เสียงก๊อกแก๊กดังเบา ๆ ก่อนที่ฟองอากาศจะผุดขึ้นมาบนผิวของเครื่องดื่มเย็นเฉียบ
เขายกกระป๋องขึ้นจิบ ปล่อยให้รสขมอ่อน ๆ ไหลลงคอ ขณะที่สายตาเหม่อมองไปยังเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกหน้าต่าง
พรุ่งนี้... วันอาทิตย์

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

น่ากลัวนะครับ​ อ่านยากว่าคิดอะไร​ กำลัง​จะ​ทำอะไร​ อย่างไร​ มืด​ๆ​มัว​ๆ​

น้องกับครูต่างมีอะไรในใจ แต่จะใจตรงกันไหมนะ

สนุกมาก สนุกจริงๆ รอติดตามตอนต่อไปเลยครับ

เอาแล๊ววววว เหนื่อรายที่ 1

เหมือนต่างคนต่างพยายามอ่านใจคนอื่นเพื่อเอาชนะ

เด็กวัยรุ่นสาวขี้เหงาไร้ประสบการณ์ เจอครูใหม่จิตวิทยาดี

ก็สมเหตุสมผลอยู่นะ ที่จะเชื่อใจง่าย

เมื่อจอมวางแผนดำเนินการขั้นต่อไป. จะเป็นแบบไหนกัน