ลุงพลได้โอกาสแล้วจัดการครูเบสท์ซะที

คราวนี้ครูเบสท์จะรู้ซึ้งถึงมดลูกเลยละ

ครูพลาดแล้ว

  ตามมาอ่านครับ ขอบคุณผลงานดีๆ

เบสครับ

 

 

พูดคุยก่อนอ่าน : มาเร็วดีไหมครับ ก็มาถึงแล้ว สำหรับฉากย้ำรักรอบที่สองของลุงพลกับครูเบสท์ ซึ่งผมอยากจะเตือนทุกคนเหมือนที่เคยว่า เตรียมทิชชู่เอาไว้ เพราะคุณน่าจะได้ใช้แน่ ๆ ซึ่งนี่จะเป็นฉากเลิฟซีนเคลียร์ใจ (หรือเพิ่มรอยร้าวกันแน่วะ 5555+) ระหว่างลุงพลกับครูเบสท์นะครับ

ซึ่งฉากนี้ เดิมทีมันเป็นฉากที่ผมจะนำมาใช้ มันเป็นฉากที่ลุงพลเปิดซิงครูเบสท์ที่ห้องพักครูน่ะครับ ก่อนที่จะเปลี่ยนสตอรี่นิดหน่อย แต่สุดท้ายผมก็ได้ใช้ฉากห้องพักครูสักที

สำหรับ Part 1 แค่เป็นการอารัมภบทเท่านั้น ส่วนใหญ่จะเป็นการเฉือดเฉือนกันด้วยคำพูดระหว่างหมอพลอยและครูเบสท์ ส่วนของจริงคือ Part 2 ครับ ไปเตรียมทิชชู่ให้พร้อมนะทุกคน

###############

ความเดิมจากตอนที่่แล้ว




ตัดกลับมาที่ฝั่งของครูเบสท์

หลังจากที่ต้องออกโรงห้ามศึกระหว่างนักศึกษาชั้นปีที่สองอย่าง ใบเฟิร์น โดนัท ยัยอุ๊ และรุ่นน้องปีหนึ่งอย่างยัยหมวย ครูเบสท์ก็จัดการอบรมลูกศิษย์ชุดใหญ่ ก่อนที่จะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายไปเตรียมตัวเพื่อขึ้นสอบ ใครที่ยังไม่ได้กินข้าวเช้าก็ให้รีบไป ส่วนใครที่กินมาแล้ว ก็เตรียมพร้อมขึ้นห้องสอบในช่วงเช้าได้เลย

วันนี้ครูเบสท์มีคุมสอบแค่ครึ่งวันเท่านั้น หลังจากที่คุมสอบนักศึกษาจนเสร็จในช่วงเที่ยง เป็นอันว่าหน้าที่สำหรับวันนี้เสร็จสิ้น หญิงสาวสามารถขับรถกลับบ้านได้เลยตามที่ต้องการ

เพียงแต่ ยังมีบางสิ่งที่รบกวนจิตใจครูเบสท์ นั่นคือเหตุการณ์วุ่นวายหน้าร้านน้ำเต้าหู้ของลุงพล อาจารย์สาวคนสวยกำลังคิดว่า เพราะอะไร ทำไมลูกศิษย์พยาบาลของพวกเธอถึงได้มาทะเลาะกันหน้าร้านขายน้ำเต้าหู้ของลุงพล

มันไม่น่าจะใช่แค่เรื่องที่โดนัทไปเดินชนหมวยจนน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ตกพื้นแน่ มันต้องมีอะไรบางอย่าง ที่เป็นประเด็นขัดแย้งของนักศึกษาพยาบาลกลุ่มนี้ ซึ่งผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งก็ไม่ใช่ใคร แต่เป็นลุงพลนั่นเอง

"ครูเบสท์คะ!!! ครูเบสท์!!! เกิดเรื่องแล้วคะ!!!" แล้วหญิงสาวก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงเช้า ในขณะที่เธอกำลังจะเดินขึ้นไปบนอาคารเรียน ทันใดนั้น นาถดา เด็กพยาบาลปีหนึ่งก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาเธอ



"มีอะไรเหรอจ๊ะนาถ?" ภัคจิราเอ่ยปากถามลูกศิษย์สาวด้วยรอยยิ้ม

"ครูเบสท์คะ เกิดเรื่องแล้วคะ!!" ลูกศิษย์สาวจากปักษ์ใต้เอ่ยปากขึ้นมาด้วยท่าทางตื่นตระหนก "พี่เฟิร์น พี่โดนัท กับพี่อุ๊ กำลังทะเลาะกับยัยหมวยที่โรงอาหาร ครูเบสท์รีบไปห้ามหน่อยนะคะ ไม่งั้นพวกพี่ ๆ ได้รุมทึ้งยัยหมวยแน่!!"

"ได้ ๆ เดี๋ยวครูจะรีบไป!!" พอได้ยินแบบนี้แล้ว ภัคจิราก็รีบเดินตรงไปที่โรงอาหารเพื่อระงับเหตุวิวาท โดยที่อาจารย์สาวไม่ทันสังเกตว่า นาถลดาที่เป็นคนเอาข่าวมาบอก ไม่ได้เดินตามมาด้วย และภัคจิรา ไม่มีทางรู้ว่า นาถลดา สาวนุ้ยตัวแสบกำลังยืนกอดอกแสยะยิ้มด้วยความสะใจ ที่ได้ปั่นหัวพี่ ๆ เพื่อน ๆ ครูบาอาจารย์และคุณหมอได้สำเร็จ

พอไปถึงโรงอาหาร ครูเบสท์ก็จัดการระงับศึกระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้อง พร้อมกับอบรมตักเตือนลูกศิษย์สาวชุดใหญ่ด้วยความเกรี้ยวกราด ชนิดที่ทุกคนไม่เคยคิดมาก่อนว่า ครูเบสท์จะเป็นได้ถึงขนาดนี้ ส่วนหนึ่งมาจากความเครียดการเรื่องอาการป่วยของคุณป้านราพร แม่ของนพวินท์แฟนเก่าผู้ล่วงลับของเธอนั่นเอง

หลังจากที่ปล่อยให้ลูกศิษย์แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว อาจารย์สาวก็หันไปมองลุงพลที่กำลังยืนทำหน้าเจื่อน แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เพราะยังจดจำและคับแค้นใจถึงเรื่องที่ลุงพลทำกับเธอเมื่อวันก่อนได้ ก่อนหันหลังเดินกลับไปเพื่อเตรียมตัวทำหน้าที่คุมสอบ

"ครูเบสท์? ครูเบสท์คะ?"

"จ๊ะ? มีอะไรเหรอ?"

"หนูทำข้อสอบเสร็จแล้วค่ะ"

"จ๊ะ ๆ ขอโทษที ครูนั่งคิดอะไรเพลินไปหน่อย"

สิ่งเหล่านี้รบกวนจิตใจของครูเบสท์เป็นอย่างมาก หญิงสาวนั่งเหม่อลอยระหว่างคุมสอบ จนลูกศิษย์บางคนต้องเรียกชื่อเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อยื่นกระดาษข้อสอบคืนให้

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่าย ในขณะที่ครูเบสท์กำลังเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมขับรถกลับบ้าน ทันใดนั้น เสียงไลน์คอลก็ดังขึ้นมา

"พี่พลอย?" ภัคจิราหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายที่โทรมาคือหมอพลอย อาจารย์สาวจึงกดรับสายทันที

"ฮัลโหลเบสท์? คุมสอบเสร็จหรือยัง?" หมอพลอยเอ่ยปากทักทายครูเบสท์ "พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับเบสท์เป็นการส่วนตัวสักหน่อย เบสท์พอจะมีเวลามาคุยกับพี่ที่ห้องพยาบาลไหมจ๊ะ?"

"เบสท์คุมสอบเด็ก ๆ เสร็จแล้วคะพี่พลอย" ภัคจิราตอบ "เบสท์ว่างคะ เดี๋ยวเบสท์ไปหานะคะพี่ รอก่อนนะ"

หลังจากที่กดวางสาย ครูเบสท์ก็ยืนถือสมาร์ทโฟนอยู่ พร้อมกับรับรู้ถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ที่ไม่น่าจะใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน ถ้าหากเธอคิดจะไปหาหมอพลอยถึงห้องทำงาน แต่เพราะรับปากไปแล้ว ยังไงครูเบสท์ก็ต้องไป

.....................

ห้องทำงานของหมอพลอย

ภัคจิราเดินทางมาหาพลอยพรรณถึงห้องทำงาน เมื่อมาถึง หมอสาวก็ผายมือให้ครูเบสท์นั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของเธอ

"มีธุระอะไรกับเบสท์เหรอคะพี่พลอย?" ครูสาวพยาบาลเอ่ยปากถามคุณหมอที่เป็นรุ่นพี่

"มีคนมาแจ้งพี่ว่า เรากับเด็กพยาบาลกลุ่มหนึ่ง ไปยืนคุยหน้าร้านน้ำเต้าหู้ของลุงพล" หมอพลอยเอ่ยปากด้วยท่าทางที่เหมือนกำลังข่มความรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ "มีธุระอะไรกันเหรอ? ทำไมเบสท์ถึงต้องไปคุยกันหน้าร้านลุงพลแบบนั้น"



"คือนาถลดามาบอกเบสท์ ว่า เฟิร์น โดนัท อุ๊ กำลังทะเลาะกับหมวย เด็กปีหนึ่งน่ะคะ พอดีโดนัทไปเดินชนหมวยที่กำลังซื้อน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ จนมันหกกระจาย" ภัคจิราตอบไปตามตรง "เบสท์ก็แค่เข้าไปห้ามปรามเด็ก ๆ ไม่ให้ทะเลาะกันเท่านั้นแหละค่ะ"

"แค่นั้นจริง ๆ เหรอ?" เจ้าหญิงน้ำแข็งมองนางฟ้าพยาบาลด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าว ราวกับว่าเธอไม่เชื่อในคำพูดของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย "เบสท์แค่ไประงับเหตุไม่ให้เด็กพยาบาลทะเลาะกันแค่นั้นจริง ๆ เหรอ? ไม่ใช่ว่าแอบรู้สึกดีกับใครบางคนแถวนั้น จนอดใจไม่ไหว ต้องเข้าไปมีส่วนร่วมแย่งชิงของต่ำ ๆ กับเด็กพยาบาลหรอกใช่ไหม?"

"พี่พลอย?" ภัคจิราแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของรุ่นพี่อย่างพลอยพรรณ คำพูดของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ประชัดประชันเหน็บแนม จิกกัด จนอาจารย์สาวเริ่มทนไม่ได้ "นี่พี่พลอยพูดอะไร? รู้ตัวบ้างหรือเปล่าคะ? พี่พลอยเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะเนี่ย?"

"ถ้างั้นจะให้พี่เข้าใจว่ายังไงละเบสท์?" พลอยพรรณขบฟันกราบเหมือนกำลังข่มความโกรธที่พร้อมจะปะทุขึ้นทุกขณะ "พี่แค่สงสัยจริง ๆ ว่าเบสท์แค่ไปห้ามไม่ให้เด็กพยาบาลพวกนั้นทะเลาะกัน หรือว่าจะไปเพราะมีจุดประสงค์อื่น"

"พี่พลอยคะ!!" ภัคจิราเริ่มไม่พอใจ กับการถูกดูหมิ่นจากรุ่นพี่ที่ตนเองเคยเคารพอย่างพลอยพรรณ "นี่พี่พลอยกำลังดูหมิ่นเบสท์อยู่นะคะ!!! ถ้าพี่พลอยกำลังคิดว่าเบสท์จะไปหาลุงพลน่ะ เบสท์บอกเลยว่าไม่ใช่เลยสักนิด!! เบสท์ไปเพื่อห้ามไม่ให้ลูกศิษย์ของเบสท์ทะเลาะกันต่างหาก!! ถ้าไม่เชื่อ ก็ให้ไปถามนาถดูก็ได้!!"

"ทำไมต้องไปถามนาถด้วยละเบสท์?" พลอยพรรณถามกลับ "พี่อยากรู้ความจริงจากปากเบสท์มากกว่า พี่น่ะสงสัยจุดยืนของเบสท์มาได้สักพักแล้ว และพี่หวังว่า เบสท์น่าจะเป็นผู้ใหญ่พอ ที่จะรู้ว่าอะไรสมควรหรือไม่สมควร"

"เบสท์มีวิจารณญาณดีพอคะพี่พลอย" ภัคจิราตอบด้วยความรู้สึกผิดหวัง "และเบสท์ก็ยืนยันคำเดิม ว่าเบสท์แค่ไปห้ามไม่ให้ลูกศิษย์ของเบสท์ทะเลาะกันเฉย ๆ ก็เท่านั้น เบสท์ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นแบบแฝงแบบที่พี่พลอยคิด"



"ถ้างั้นก็แล้วไป..." เจ้าหญิงน้ำแข็งเอ่ยปากด้วยท่าทางหยิ่งยโส "พี่ก็นึกว่าเราจะหลงเสน่ห์ตาแก่คนนั้นจนไม่รู้ว่าอะไรสมควรหรือไม่สมควรซะอีก พอได้ยินแบบนี้ พี่ก็รู้สึกเบาใจสักหน่อย แต่พี่อยากจะเตือนเรานะเบสท์..."

"พี่พลอยคะ!!" แล้วในที่สุด ครูเบสท์ก็เริ่มหมดความอดทน "ช่วยขยายความให้เบสท์หายข้องใจหน่อยคะ ไอ้ประเด็นที่พี่พลอยบอกว่า สงสัยในจุดยืนของเบสท์? มันคืออะไรคะ? ด้วยความเคารพนะคะพี่พลอย เบสท์ว่าเบสท์จำเป็นต้องเป็นฝ่ายพูดบ้างละ"

"จะพูดอะไรเหรอเบสท์?" พลอยพรรณเอ่ยปากถามรุ่นน้องด้วยท่าทางเย็นชา

ครั้งหนึ่งสองสาวอย่างครูเบสท์และหมอพลอยเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ต่างฝ่ายต่างนับถือกัน หมอพลอยและครูเบสท์ สองสาวที่ได้ชื่อว่าโปรไฟล์ดีเลิศทุกอย่างของวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้ แต่ใครเลยจะไปคิดว่าในตอนนี้ ทั้งคู่กำลังเปิดสงครามวิวาทะใส่กันอย่างถึงพริกถึงขิง ด้วยเหตุเพราะชายสูงวัยที่ชื่อลุงพลผู้เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด

"พี่พลอยหึงลุงพลใช่ไหมคะ?" แล้วภัคจิราก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา "พฤติกรรม ท่าทาง และน้ำเสียงของพี่พลอย มันทำให้เบสท์รับรู้ได้แบบนั้น ขอโทษนะคะที่ต้องถามแบบตรงไปตรงมา แต่เบสท์รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ"

"เอาน้ำมาเสิร์ฟค่ะ" ก่อนที่สงครามวิวาทะระหว่างสองสาวจะดุเดือดไปมากกว่านี้ ทันใดนั้น พี่เปิ้ล ผู้ช่วยของหมอพลอยก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีแก้วน้ำเปล่าสองใบติดมือมาด้วย "ครูเบสท์จะรับเครื่องดื่มอะไรสักหน่อยไหมคะ?"

"ไม่ละคะ" ครูเบสท์หันไปยิ้มให้พี่เปิ้ล ที่กำลังวางแก้วน้ำบนโต๊ะทำงานที่มีที่วางแก้วรองเอาไว้ "ขอบคุณค่ะพี่เปิ้ล"

ทางด้านสาวใหญ่อย่างพี่เปิ้ล เธอรับรู้ได้ถึงบรรยากาศคุกกรุ่นภายในห้องทำงานของหมอพลอย แต่ด้วยมารยาท เลยทำให้สาวใหญ่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอ

หมอพลอยและครูเบสท์ รอให้พี่เปิ้ลเดินออกจากห้องไป แล้วสงครามวิวาทะระหว่างหมอพลอยและครูเบสท์ก็เริ่มต้นในยกที่สอง

"เบสท์!! ทำไมเบสท์ต้องคิดว่าพี่กำลังหึงลุงพลด้วย!!??" พอได้ยินแบบนี้ หมอพลอยถึงกับฟิวส์ขาดขึ้นมา หญิงสาวเริ่มเพิ่มความเข้มข้นของน้ำเสียง เพื่อแสดงถึงอำนาจเหนืออีกฝ่ายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม รวมถึงคำสรรพนามแทนตัวเองที่แทนสถานะของตัวเองว่าพี่ แทนที่คำว่าพลอยเหมือนที่เธอเคยพูดตามปกติ "พี่แค่เตือนเราด้วยความหวังดี พี่ไม่อยากให้มันเกิดเรื่องเสื่อมเสียขึ้นมาในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้ และ..."

"พี่พลอยคะ ขอเบสท์ถือวิสาสะแทรกหน่อยนะคะ!!" ครูเบสท์ถึงกับทนฟังไม่ไหว กับคำพูดที่แสดงถึงการยกตนข่มท่านของอีกฝ่าย "เบสท์รู้สึกว่าคำพูดของพี่ เต็มไปด้วยอารมณ์มากกว่าใช้เหตุผล ไอ้เรื่องเสื่อมเสียนั่น มันเกิดขึ้นแล้วพี่ และมันเป็นข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นแล้ว และเราทั้งสองคนก็ล้วนตกเป็นเหยื่อด้วยกันทั้งคู่ และเบสท์ก็จำได้ว่า เบสท์เคยพูดไปแล้ว ว่าเบสท์ไม่เห็นด้วยกับวิธีการของพี่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเบสท์จะปกป้องคนอย่างลุงพลสักหน่อย เบสท์แค่อยากให้ผลลัพธ์ของเรื่องนี้จบลงด้วยความละมุ่มละม่อมที่สุด หรืออย่างน้อย ก็เพื่อปกป้องชื่อเสียง ศักดิ์ศรีของเราสองคน ลูกศิษย์ของพวกเรา และรวมถึงสถาบันแห่งนี้ไม่ให้แปดเปื้อน แต่ตอนนี้ เบสท์ยังยืนยันคำเดิมค่ะว่า เบสท์อยากให้การสอบไฟนอลมันผ่านพ้นไปก่อน แล้วค่อยมาคิดหาวิธีลงโทษคนอย่างลุงพล จะดีกว่าไหมคะ?"

"ก็ดี..." พอได้ยินแบบนี้ หมอพลอยก็เลยพยักหน้า "พี่เองก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะกับเบสท์หรอกนะ แต่พี่แค่ไม่อยากให้เบสท์ถลำไปมากกว่านี้"

"เบสท์โดนคนอย่างลุงพล..." ภัคจิราเกือบจะหลุดคำนั้นออกมา กับการที่ต้องมายอมรับว่าตัวเองถูกลุงพลฉวยโอกาสปลุกปล้ำและขืนใจเธอ "ไม่อยากจะพูดเลย เอาเป็นว่าเบสท์ถูกย่ำยีแบบนั้น พี่พลอยคิดว่าเบสท์จะติดใจผู้ชายแก่ ๆ แบบนั้นเหรอคะ? ในทางกลับกัน เบสท์รู้สึกว่าพี่พลอยต่างหาก ที่กำลังโยนความรู้สึกผิดบาปในใจของตัวเองมาให้เบสท์ ขอโทษนะคะพี่เบสท์ต้องพูดแบบนั้น แต่เบสท์รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ"

เจ้าหญิงน้ำแข็งมองนางฟ้าพยาบาลด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าว เรียกได้ว่าสองสาวกำลังปล่อยจิตสังหารใส่กัน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลดราวาศอกกันเลยแม้แต่น้อย นี่ถ้าหากทั้งคู่ยังเป็นเด็กมัธยมหรือนักศึกษามหาวิทยาลัยที่กำลังเพ้อฝันเรื่องความรัก บางทีอาจจะไม่ได้เห็นสองสาวแค่เปิดสงครามวิวาทะใส่กัน แต่อาจถึงขั้นลงไม้ลงมือก็เป็นได้

"มีอะไรสงสัยอีกไหมคะ?" พอเห็นอีกฝ่ายเงียบไป ครูเบสท์เลยเอ่ยปากถาม "เบสท์คิดว่าเบสท์พูดทุกอย่างชัดเจนแล้ว มีอะไรจะพูดกับเบสท์อีกไหม? ถ้าไม่มี เบสท์ขอตัวกลับก่อนนะคะ"



"เอาเป็นว่าพี่เข้าใจแล้ว" พลอยพรรณเองก็ไม่ได้อยากจะมาทะเลาะกับอีกฝ่าย จึงเลือกที่จะยอมถอยออกมา และกลัวว่าอีกฝ่ายจะลงลึกถึงบาดแผลของตัวเองไปมากกว่านี้ "พี่มีธุระจะคุยกับเบสท์แค่นี้แหละจ๊ะ พี่ไม่รบกวนเวลาของเบสท์แล้ว"

"ขอบคุณค่ะ" ครูเบสท์ลุกขึ้นเดินจากไป โดยไม่คิดหันหลังกลับไปมองหมอพลอยที่นั่งอยู่เลยแม้แต่น้อย

ทางด้านหมอพลอยเอง ก็กำลังนึกถึงคำพูดของนาถลดา ที่พึ่งเข้ามาพบเธอเมื่อสักครู่

"หมอคะ หมอสัญญากับนาถเรื่องนึงได้ไหมคะ?" นาถลดาเอ่ยปากขอร้องบางอย่างจากหมอพลอย
"เรื่องอะไรเหรอ?" หมอพลอยถาม

"ก็ที่หนูเอาเรื่องนี้มาบอกคุณหมอน่ะคะ" นาถลดาตอบ "ถ้าครูเบสท์ และพวกพี่ ๆ และเพื่อน ๆ ของหนูรู้ มีหวังหนูตายแน่!!!"

"ไม่ต้องกลัวหรอก" เจ้าหญิงน้ำแข็งรับปาก "หมอจะไม่บอกใครเด็ดขาด แล้วถ้าเกิดนาถรู้อะไรดี ๆ ที่เกี่ยวข้องกับลุงพล นาถต้องรีบมาบอกหมอก่อนเป็นคนแรกเลยนะ"

"ได้เลยค่ะ!!!" นาถลดายิ้มร่า จนหมอพลอยรับรู้ถึงความผิดปกติ ไม่แน่ใจว่าเธออาจจะคิดไปเองหรือเปล่าว่า เด็กพยาบาลคนนี้ เหมือนจะมีลับลมคมในอะไรบางอย่างซ่อนอยู่

แน่นอน เจ้าหญิงน้ำแข็งกำลังอยู่ในช่วงอารมณ์ไม่ค่อยดี จากเรื่องส่วนตัวที่ถาโถมเข้ามา แต่เธอไม่ได้โง่ เธอรู้สึกถึงความหนักแน่นและชัดเจนในคำพูดของครูเบสท์ จนทำให้หมอพลอย เริ่มสงสัยในพฤติกรรมของนาถลดา นักศึกษาพยาบาลร่างเล็กคนนั้นขึ้นมาบ้างแล้ว



ระหว่างที่ครูเบสท์กำลังเดินออกมาจากห้องทำงานของหมอพลอย พี่เปิ้ลและพยาบาลสาวที่เข้าเวร ต่างมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียดของครูเบสท์ ดูเหมือนว่า การสนทนาระหว่างสองสาวจะเป็นเรื่องที่ซีเรียสอยู่พอสมควร

"พี่เปิ้ล!! พี่เปิ้ล!! ทำไมครูเบสท์ทำหน้าเครียดแบบนั้นละ?" พยาบาลสาวที่เข้าเวรเอ่ยปากถาม "เหมือนหมอพลอยกับครูเบสท์ทะเลาะกันเลยอ่ะ?"

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" พี่เปิ้ลผู้ช่วยตอบ ก่อนหันไปมองหน้าห้องทำงานของหมอพลอย ด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก ราวกับว่า สาวใหญ่คนนี้ก็เป็นอีกคน ที่รับรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่าง ที่กำลังเกิดขึ้นระหว่างครูเบสท์และหมอพลอย เพียงแต่เธอไม่รู้ว่า ตกลงแล้วมันเป็นเรื่องอะไรกันแน่ ก็เท่านั้นเอง

และในขณะที่ครูเบสท์ กำลังเดินออกมาจากห้องพยาบาลเพื่อกลับไปที่โรงจอดรถเพื่อขับรถกลับบ้านอยู่นั้น นาถลดา ที่แอบซ่อนตัวอยู่ห่าง ๆ ใต้อาคารเรียน ก็ปรากฏตัวขึ้นมา พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ ก่อนที่จะค่อย ๆ สะกดรอยตามอาจารย์สาวอย่างห่าง ๆ โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว

..................

ตัดมาที่ฝั่งของลุงพล เนื่องจากเป็นช่วงสอบปลายภาค เลยทำให้แกไม่ได้เตรียมของมาขายเยอะแยะ พอถึงช่วงบ่ายโมง ลุงพลก็เริ่มเก็บร้านและทำความสะอาดร้านจนสะอาด ก่อนที่จะเดินถือหม้อต้มที่ยังมีคราบน้ำเต้าหู้ติดอยู่เพื่อนำกลับไปล้างทำความสะอาดที่บ้าน

"เหมือนฝนจะตกเลยแหะ" ตาเฒ่าเหลือบมองท้องฟ้าที่กำลังมืดครึ้มเหมือนกำลังจะเกิดพายุฝน "ต้องรีบเก็บของละกู"

ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับไปเอาของที่โรงอาหาร ทันใดนั้น ลุงพลก็ได้เผชิญหน้ากับครูเบสท์ ที่พึ่งเดินกลับมาจากห้องหมอพลอยด้วยท่าทางหงุดหงิด

"ครูเบสท์?" ลุงพลเอ่ยปากทักทายครูเบสท์ ที่กำลังจะเดินสวนทางกัน



"อ๊ะ!!" ทางด้านภัคจิรา พอเห็นหน้าลุงพลแบบนั้น ก็ถึงกับสะดุ้ง อาจารย์สาวรีบหันหลังเดินกลับไป โดยไม่คิดจะทักทายคนขายน้ำเต้าหู้ผู้เป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องราววุ่นวายทั้งหมดภายในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย

"ครูเบสท์ครับ!!" เมื่อเห็นว่าไม่ได้การ ลุงพลเลยเรียกหญิงสาวอีกครั้ง "อย่าพึ่งหันกลับไปซิครับ ผมมีอะไรอยากจะคุยกับครูเบสท์สักหน่อยจะได้ไหมครับ?"

"นี่ลุง!! จะคุยอะไรอีก!!??" ครูเบสท์หันกลับมาทำหน้ายักษ์ใส่ลุงพล "รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไปนะ!! ห๊ะ!!!!"

"เอ่อ..." ด้วยความที่ไม่รู้ว่าครูเบสท์ไปคุยกับหมอพลอยมา เลยทำให้ลุงพลถามกลับไปอย่างซื่อ "ผมทำอะไรเหรอครับครู?"

"นี่ลุงแกล้งโง่หรือว่าโง่จริง ๆ คะเนี่ย!!" ภัคจิราผู้แสนดีของใครต่อใคร แต่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกโกรธหรือเกลียด เธอเองก็มีเลือดเนื้อและความรู้สึก จนระเบิดอารมณ์ใส่ตาเฒ่าร้านน้ำเต้าหู้แบบไม่มีกั๊ก "ลุงน่ะ!! เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทุกอย่าง บอกไว้เลยนะ ว่าระวังตัวให้ดีเถอะ เพราะอีกหน่อยสถานที่ ๆ ลุงจะได้ไป มันไม่ใช่ที่โรงอาหารอีกแล้ว แต่มันเป็นคุก เตรียมตัวรอรับผลกรรมที่ตัวเองก่อเอาไว้เถอะ!!"



โปรดติดตามตอนต่อไป...