เรื่องสั้น : มิ้นชอบโชว์ (ครึ่งแรก)

[Izuna]

ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆค่ะ จากเรื่องที่แล้วที่ลงไว้  comment ช่วยให้มีกำลังใจมากจริงๆ แต่ก็ยังคิดต่อเรื่องราวไม่ออกจึงมาเขียนเรื่องสั้นคั้นกลางก่อน ขอขอบคุณอีกครั้งที่ให้โอกาสมาอ่านเรื่องที่แต่ง ^^

   เนื้อเรื่องจะเป็นแนวชอบโชว์เป็นส่วนมากเน้อ และมีความยาวไม่มากถือว่าสั้นมากๆเลย ตัวละครหลักจะชื่อมิ้นส่วนตัวร้ายที่ชื่อตูนจะมาเฉพาะครึ่งแรก ส่วนครึ่งหลังจะเป็นเพียงตัวประกอบ ^^

เรื่องสั้น : มิ้นชอบโชว์ (ครึ่งแรก)

   ในห้องเรียน ม.6/6 มีกลุ่มนักเรียนอยู่หลังห้องกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุก ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน และหัวข้อการสนทนาก็ไม่พ้นการเรียนในคาบต่อไปซึ่งเป็นวิชาที่ไม่อยากเรียนกันมากๆ

   " เห้อ.. วิชาต่อไป " ชายหนุ่มรูปร่างสูงชื่อต้น พูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย
   " ขอให้ครูไม่มา ขอให้ครูไม่มา " ชายตัวเตี๊ยดูอ่อนแอชื่อตุ้ยก้มหน้าหลับตาภาวนาขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะวิชานี้ครูที่สอนจะไม่เคยขาด
   " จะบ่นกันทำไม ยังไงก็ต้องเรียนกันอยู่แล้ว " มิ้น หญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่ม ซึ่งถ้านับมิ้นรวมไปด้วยก็มีทั้งหมด 6 คน มิ้นพูดเสียงดังด้วยความมั่นใจ
   " นั้นกล้าพนันกันป่าว ถ้าวันนี้ครูไม่มาหละ " ตูน ชายรูปร่างอ้วนเตี้ยที่หน้าตาไม่ได้เรื่อง เอ่ยออกมาด้วยเสียงท้าทาย

   ปกติตูนจะเป็นพวกเก็บตัวและไม่ค่อยยุ่งกับใคร แต่ความน่ารักของมิ้นทำให้ตูนแอบชอบ และเมื่อเดือนที่แล้วตูนเพิ่งขอคบกับมิ้น ด้วยหน้าตาและรูปร่างของตูนทำให้มิ้นปฏิเสธทันที และแถมยังพูดเสียงดังประกาศให้คนอื่นรับรู้ ไม่เพียงแต่การปฏิเสธมิ้นยังด่ากลับไป มันทำให้ตูนเสียหน้ามากๆและวันนี้แม้โอกาสจะน้อยนิดตูนก็จะปั่นป่วนมิ้นให้ได้

   มิ้นทำตาเขม่งมองไปทางตูนที่ยืนอยู่ตรงประตู ซึ่งอยู่ๆก็พูดแทรกขึ้นมา ทำให้มิ้นเสัยอารมณ์ไม่น้อย มิ้นจึงพูดคำเดิมๆที่ใช้อยู่ทุกวันว่า " ไออ้วน "

   " ไม่กล้าอะดิ้ " ตูนยังคงทำหน้ากวนๆ พร้อมกับท้าทายให้มิ้นปวดหัวเล่น
   " ได้.. ไออ้วน พนันกันถ้าวันนี้ครูมาฉันชนะ " มิ้นทำเสียงดุๆ
   " พอๆ ทะเลาะกันได้ทุกวัน ไม่เบื่อกันหรือไง มิ้น.. " ต้นเบื่อกับการที่ทั้งคู่ทะเลาะกันทุกวันตั้งแต่เดือนที่แล้ว และคนที่มาหาเรื่องก็มักจะเป็นตูนเสมอ
   " ถ้าใครแพ้ต้องทำตามคำสั่งคนชนะ 1 วัน ตกลงนะ " ตูนพูดด้วยน้ำเสียงดูเยาะเย้ย
   " ไม่ ! ถ้าใครแพ้ต้องทำตามคำสั่งคนชนะ 1 เดือน " มิ้นพูดออกมาเสียงดัง เพราะรู้ว่าครูวิชาต่อไปมักจะมาสอนเป็นประจำแม้ว่าจะไม่สบายก็มาสอน มันทำให้มิ้นมั่นใจสุดๆว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

   พอตูนได้ยินแบบนั้นก็เริ่มสั่นด้วยความกลัว เพราะในเวลา 1 เดือนเขาจะโดนกลั่นแกล้งอะไรบ้างก็ไม่มีทางรู้ได้ และหลังจากนั้นก็ไปนั่งประจำที่ของตัวเองเพื่อรอครูวิชาต่อไปมาสอน ซึ่งมิ้นก็กำลังนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะตัวเอง พร้อมกับคิดแผนว่าจะทำอะไรกับไออ้วนนี่ดี และไม่นานนักก็มีเสียงเท้าเดินอยู่หน้าห้องทำให้มิ้นรู้สึกดีขึ้นไปอีก

   " วันนี้ครูพรพรรณลา วันนี้ครูมาสอนแทนนะครับ " ครูหนุ่มปรากฏตัวออกมา เมื่อเห็นแบบนั้นสีหน้าของมิ้นก็เปลี่ยนไปทันที และหลังจากที่ได้ยินคำพูดอย่างชัดเจน มิ้นก็ตกอยู่ในอาการช๊อคเบาๆ หัวใจเหมือนถูกบีบ

   ทั้งวันนับตั้งแต่ตอนนั้นมิ้นก็เรียนอย่างหดหู่จนไม่รู้เรื่องจนถึงเวลาเลิกเรียน เมื่อทุกคนกำลังจะเก็บของกลับบ้านและมิ้นก็เช่นกัน มิ้นเก็บของด้วยความเร่งรีบแต่ก็ไม่ทัน เพราะตูนมายืนอยู่ข้างหน้าเรียบร้อย

   " ผมชนะ " ตูนพูดด้วยเสียงแห่งชัยชนะ พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด และเมื่อตูนได้ยินคำตอบสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นโกรธทันที
   " ชนะแล้วไง " มิ้นก้มหน้าเก็บกระเป้าพร้อมกับพูดด้วยเสียงเย็นชา บ่งบอกว่ามิ้นจะไม่ทำตามข้อตกลง เหมือนเป็นแค่การล้อเล่นเท่านั้น หลังจากพูดมิ้นก็ถือกระเป๋าออกจากห้องไป
   " ได้.. " ตูนที่กำลังโกรธ ทั้งที่เขาชนะแต่ความรู้สึกเหมือนแพ้ จึงทำให้ตูนเริ่มหน้ามืด สีหน้าของตูนดูหน้ากลัวมองไปที่ประตูที่มิ้นเดินออกไปพร้อมกับพูดเพียงคำสั้นๆ


หลังจากนั้น 1 สัปดาห์

   ภายในห้อง ม.6/6 ยังคงเหมือนเดิม การเรียนการใช้ชีวิตเหมือนปกติทั่วไปแต่กลับมีโต๊ะอยู่ 1 โต๊ะที่ว่างมาตลอด 1 สัปดาห์นี้ นั่นคือโต๊ะของตูน ทำให้หลายๆคนเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับตูนที่หายไป บ้างก็ว่าโดดเรียน บ้างก็ว่าเกิดอุบัติเหตุ

   " มิ้นๆ สัปดาห์ก่อนแพ้ไม่ใช่หรอ แล้วไอตูนมันไปไหนว่ะ " ต้นเอ่ยถาม
   " ช่างไออ้วนมันเถอะ มันจะไม่มาเรียนก็ช่างมัน " เมื่อมิ้นได้ยินชื่อตูน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุๆพร้อมกับพูดออกมาด้วยเสียงอารมณ์เสียดูหงุดหงิด

ระหว่างทางกลับบ้าน

   หลังจากเลิกเรียนมิ้นก็กลับบ้านด้วยการเดินตามปกติ เพราะบ้านของมิ้นไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก และทางก็เป็นเพียงซอยแคบๆที่วิ่งได้แค่สวนทางกัน ซึ่งทางนี้มันเปลี่ยวมากแต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับมิ้น เพราะเธอใช้เส้นทางนี้กลับตลอด แต่ด้วยความวางใจและประมาทของมิ้นทำให้ไม่ระวังตัวจนเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น

อือ.. อือๆๆๆๆ อืออออ !!

   ระหว่างที่มิ้นเดินก็มีแขนมาล๊อคคอเธอไว้พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าเปียกๆมาปิดที่ปากกับจมูกของเธอ จากสัญชาตญาณมิ้นจึงพยายามดิ้นให้หลุดเต็มแรง แต่แขนที่อวบอ้วนมันรัดจนหายใจไม่ค่อยออก แถมผ้าเปียกๆยังทำให้รู้สึกง่วงมากๆ แรงของมิ้นจึงเริ่มอ่อนล้าลงจนในที่สุดมิ้นก็สลบไป..

. . . . .
. . . . .
. . . . .
. . . . .
. . . . .
ผ่านไปหลายชั่วโมง

   มิ้นเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น ตาของมิ้นพล่ามัวจนเวียนหัวไปหมด มิ้นไม่มีแรงจะทำอะไรในขณะนั้นมิ้นรู้สึกว่ามีผู้ชายร่างอ้วนกำลังยืนอยู่ข้างหน้า มิ้นพยายามเพ่งมองสุดความสามารถ

   " ไออ้วน.. " มิ้นเปล่งเสียงออกมาสุดกำลังแต่เสียงที่ได้กลับอ่อนแรงและเบาๆสุดๆ แต่ตอนนี้มิ้นก็รู้แล้วว่าใครที่เป็นคนจับเธอมา ในใจมิ้นก็เริ่มก่อเกิดความกลัวและคิดวิธีหาทางรอดให้ได้

   " ตื่นแล้วหรอน้องมิ้น จำผมได้รึปล่าว.. ฮ่าๆ คงจะจำได้นะ แค่ผมไม่ได้เข้าเรียนอาทิตย์เดียวคงไม่ลืมกันหรอกใช่ไหม " ตูนพูด

   " ผมมาทวงสัญญา จากเกมวันนั้น.. เอะๆๆ ไม่ต้องห่วงผมเตรียมอุปกรณ์ไว้แล้ว ไอเจ้านี้หาตั้งนานไปเจอที่ตลาดมืดซะได้ แต่ก็ชั่งมันขอแค่มันใช้ได้ก็พอ " ตูนพูดด้วยเสียงที่ใจเย็นซึ่งต่างกับมิ้นที่กำลังดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นแต่แรงของมิ้นกลับหายไปหมดจึงได้แค่ขยับไปมาที่โซฟา

   ในมือของตูนตอนนี้มีกำไลสีดำเหมือนของทั่วไป แต่ที่จริงแล้วเจ้าสิ่งนี้มันหายากมากๆและขายในราคาสูงที่ตลาดมืด แต่จากคุณภาพของมันทำให้ตูนไม่ลังเลที่จะซื้อแม้แต่น้อย

   " ปล่อย.. มิ้นไปเถอะ ตอนนั้นมิ้นขอโทษ " มิ้นเลิกใช้แรงที่จะพยายามลุกขึ้น และหันมาใช้แรงกับการพูดแทน ขณะที่พูดมิ้นก็ปั้นหน้าให้ดูน่าสงสารที่สุดไปด้วย

แกร๊ก.. !

   ตูนทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของมิ้นและเดินเข้าไปใกล้ๆ และใส่กำไลสีดำที่ข้อมือมิ้น หลังจากนั้นก็มีเสียงดัง 'แกร๊ก' ออกมา ตูนจึงยิ้มอย่างชัยชนะเพราะตูนรู้ว่าเสียงนี้มันหมายถึงกำไลเริ่มทำงานแล้ว และจะไม่มีทางถอดมันออกได้

   " ก็ได้.. วันนี้ผมหน้ามืดไปหน่อย ขอโทษมิ้นละกัน ถ้ามีแรงแล้วก็กลับบ้านเองนะ ผมไปหละ " ตูนทำหน้าตาน่าสงสาร แค่มิ้นมองก็รู้ว่าตูนนั้นขอโทษจริงๆ จากนั้นตูนก็เดินจากไป ซึ่งตูนมีรอยยิ้มอย่างชั่วร้ายหลังจากออกจากบ้านร้างแห่งนั้นเรียบร้อย


เช้าวันต่อมา..

   เมื่อคืนเมื่อมิ้นมีแรงพอที่จะลุกยืนได้มิ้นก็รีบเดินกลับบ้านทันที และทางที่เปลี่ยวมิ้นจึงเดินอย่างระมัดระวังยิ่งขึ้น พอถึงบ้านอย่างปลอดภัยมิ้นก็รีบขึ้นห้องทันที มิ้นไม่คุยกับใครจนคนในบ้านเป็นห่วง ซึ่งน้องชายก็มาเคาะประตูเพื่อเรียกลงไปกินข้าว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับและตอนนี้มิ้นก็ตื่นมาและลงไปอาบน้ำตามปกติ ทุกคนก็ไม่ได้คิดมากเรื่องเมื่อคืนจึงไม่มีใครในบ้านพูดถึง

ระหว่างทานข้าวเช้า

   " พี่มิ้น นั่นกำไลอะไรอะ พี่เคยใส่ของพวกนี้ด้วยหรอ " น้องชายตัวแสบชอบยุ่งเรื่องมิ้นเป็นประจำ เมื่อเห็นสิ่งผิดปกติก็ยิ่งอยากถามขึ้นมา

   " ก็กำไลธรรมดา " มิ้นตอบแบบส่งๆ ซึ่งความจริงแล้วเมื่อคืนมิ้นลองถอดมันแต่ก็ไม่มีทางถอดมันได้จึงจำเป็นต้องใส่มันต่อไป


ที่โรงเรียน

   เมื่อมิ้นเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็พบกับตูนยืนรออยู่ มิ้นทำเป็นไม่สนใจเดินผ่านโดยไม่ได้ทักทายหรือถามเรื่องเมื่อวานแม้แต่น้อย ซึ่งตูนก็ไม่ได้ทำอะไรเขาได้แต่ส่งสายมองตามมิ้นที่เดินจากไป และที่มุมปากก็มีรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายปรากฏขึ้น

   มิ้นกำลังเดินจะก้าวขึ้นบันไดขั้นแรกเพื่อเดินขึ้นไปชั้นบน แต่แล้วมิ้นก็รู้สึกปวดฉี่อย่างรุนแรงจนมันจะพุ่งออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้มิ้นจึงรีบเดินเร็วๆไปที่ห้องน้ำ แต่ระยะทางมันก็ไกลถ้าให้มิ้นไปห้องน้ำคงไม่ทันการณ์ เมื่อคิดแบบนั้นมิ้นจึงรีบวิ่งเบาๆไปที่ข้างโรงเรียนซึ่งจะมีพุ่มไม้มากมาย

   มิ้นไม่คิดอะไรแล้ว เมื่อมองดีๆว่าไม่มีคนมิ้นก็ถกกางเกงในสีชมพูลงพร้อมกับรวบกระโปรงไปที่เอว และยังไม่ทันจะนั่งลงฉี่มันก็ไหลออกมาแล้ว มิ้นตอนนี้รู้สึกสบายเหมือนได้ปลดปล่อยอย่างเต็มที่ ในขณะที่ยืนอยู่ยังไม่ทันได้นั่งมิ้นก็หลับตาปี๋พร้อมกับปล่อยฉี่ไหลไปตามขาจนกางเกงในเปียกไปหมด

   มิ้นไม่สนอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ เธอเพียงแค่รู้สึกสบายที่ได้ปลดปล่อยจึงไม่ได้คิดว่าพุ่มไม้มันไม่ได้ช่วยปิดอะไรเธอเลย ถ้าใครผ่านมาข้างๆตึกนี้คงได้เห็นสาวสวยกำลังยืนฉี่ได้ง่ายๆ ฉี่มันไหลออกมามากมายจนผ่านไปสักพักในที่สุดมันก็หยุด

อาา..

   มิ้นยังคงหลับตาพร้อมกับอุทานเสียงที่ดูสบายๆออกมา ตอนนี้ขามิ้นสั้นเบาๆมือก็ยังคงรวบกระโปรงค้างไว้ที่เอวอยู่ ทำให้หอยตัวน้อยที่ไม่มีขนปิดบังยังเสนอหน้าออกสู่โลกอย่างอย่างนั้น และเมื่อมิ้นลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียว

   " ไออ้วน " คำพูดแรก มิ้นพูดออกมาเมื่อได้เห็นตูนยืนอยู่ข้างหน้า สีหน้าของมิ้นมีความอับอายแสดงออกมาได้ชัด และมีความโกรธปนอยู่ด้วย

   " มิ้นโรคจิต " ตูนพูดจบก็เดินจากไป ทำหน้าตาเฉยชากับสิ่งที่เห็น เหมือนเป็นการดูถูกมิ้นให้ดูแย่ลงไปอีก

   เมื่อมิ้นเห็นท่าทีของตูนที่หน้าตาไม่ดีแถมยังอ้วนเตี๊ยอีก มิ้นก็รู้สึกตกต่ำกลายๆ พร้อมกับมีความโกรธอยู่ภายในหัวที่ทำไมต้องเป็นไออ้วนที่มาเห็นด้วยนะ และสิ่งที่แปลกไปที่ร่างกายของมิ้นคือ เมื่อมิ้นคิดว่ามีคนมาเห็นของสงวนของตัวเองแม้จะเป็นตูน มันทำให้มิ้นรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก


ในห้องเรียน

   ตอนนี้มิน้กำลังเรียนอยู่ในคาบสุดท้ายของวันนี้ ซึ่งตลอดทั้งวันตั้งแต่กางเกงในเปียกไปด้วยฉี่ มิ้นก็ไม่ได้ใส่มันอีกเลยและมันทำให้มิ้นรู้สึกแปลกๆ มันทำให้มิ้นรู้สึกดีสุดๆเวลาลมพัดลอดใต้กระโปรงมาโดนของสงวนของเธอ ซึ่งในคาบสุดท้ายนี้มิ้นก็ทำสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะกล้าทำ

   " ตุ้ย.. เก็บยางลบให้หน่อยดิ " มิ้นสะกิดตุ้ยที่นั่งข้างหน้า มิ้นพูดพร้อมกับยิ้มหวานทำให้ตุ้ยไม่สามารถพูดปฏิเสธออกมาได้

   ตุ้ยเอื้อมมือไม่ถึงจึงต้องลงไปคลานกับพื้นเพราะยางลบมันอยู่ใต้หว่างขาของมิ้นพอดิบพอดี จากการที่มิ้นเป็นคนสวยที่สุดในห้องแล้วตุ้ยจึงไม่พลาดที่จะหาโอกาสมองไปที่ใต้กระโปรงของมิ้น และเมื่อตุ้ยได้เห็นหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

   เพราะตุ้ยเห็นว่ามิ้นไม่ได้หุบขาหรือใช้กระโปรงคลุมเข่าอยู่ มิ้นนั่งแยกขาออกจากกันแถมกระโปรงยังไปกองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ช่องตรงกลางว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดปกปิดของที่อยู่ด้านใน และที่ตุ้ยตกใจมากที่สุดก็คือมิ้นไม่ได้ใส่กางเกงใน !

อึก.. !

   ตุ้ยกลืนน้ำลายอึกใหญ่พร้อมกับคลานเข้าไปใกล้อีก และเห็นชัดๆแล้วว่ามิ้นไม่ได้ใส่กางเกงในจริงๆ แถมยังเห็นหอยตัวน้อยที่ไม่มีขน มันมีความสวยงามจนตุ้ยเผลอดันหน้าตัวเองเข้าไปใกล้จนจะชนเข่าของมิ้นอยู้แล้ว

   " หยิบได้ยัง.. " มิ้นที่นั่งอยู่สั่นเข่าเบาๆพร้อมกับพูด

   " ยะ ยัง หาอยู่ " ตุ้ยไม่รู้จะตอบอะไร จึงตอบไปแบบขอไปที และจากการที่มิ้นขยับเข่ามันยิ่งทำให้ตุ้ยเห็นชัดขึ้นอีก

   ตุ้ยพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับใช้นิ้วคีบกระโปรงอย่างระมัดระวังที่สุด จนกระโปรงมันเปิดขึ้นจนเห็นว่าหอยตัวน้อยกำลังขมิบถี่ๆพร้อมกับมีน้ำเยิ้มออกมาไม่ขาดสาย จนเห็นน้ำนั้นกองเป็นแอ่งเล็กๆอยู่ตรงเก้าอี้

   " เจอยัง " มิ้นพูดจบก็ขยับขาเบาๆทำให้หอยตัวน้อยขยับบิดไปมาเล็กน้อย

   " เจอแล้วๆ " ตุ้ยพอใจในสิ่งที่เห็นและจดจำภาพทุกรายละเอียดไว้แล้ว เมื่อตอบเสร็จตุ้ยก็ลุกขึ้นส่งยางลบให้มิ้น และหันกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อเรียนต่อ

   ตั้งแต่ตอนแรกที่ตุ้ยก้มลงไปมิ้นแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว และยังจงใจโชว์ให้ตุ้ยเห็นเองด้วย มิ้นรู้สึกว่าสายตาที่มองมาที่ของสงวนของตัวเองมันทำให้มิ้นรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันทำให้มิ้นเริ่มเสพติดอารมณ์แบบนี้ขึ้นทุกทีและต้องการให้คนอื่นได้เห็น ยิ่งเห็นทุกส่วนได้ยิ่งดีแต่นั้นมันก็ทำให้เกิดปัญหาได้จึงได้แต่หาสถานการณ์เพื่อโชว์เนียนๆ


หลังเลิกเรียน

   ทุกคนในตึกแยกย้ายกันกลับบ้านกันหมดมีเพียงส่วนน้อยที่อยู่ที่สนามกีฬา ตอนนี้มิ้นจึงคิดว่าเธออยู่บนตึกนี้เพียงคนเดียว จากอารมณ์ความรู้สึกแปลกๆที่พุ่งพล่านภายในสมองของมิ้น ทำให้มิ้นคิดจะทำบางอย่างตอนเลิกเรียน

   หลังจากมิ้นออกไปดูตรงทางเดิน และแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ชั้นนี้แล้ว มิ้นก็กลับเข้าห้องและทำการเปลื้องเสื้อผ้าออกทั้งหมด เสื้อ,กระโปรง,เสื้อใน ถูกวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นมิ้นค่อยๆเดินอย่างระวังออกไปตรงทางเดิน พอเห็นว่าทางยังคงไร้ผู้คนมิ้นก็เดินออกมา

   " อา.. ทำไมรู้สึกดีแบบนี้นะ " หลังจากก้าวเท้าออกจากห้องเรียนมิ้นก็พูดกับตัวเองเบาๆ จากสัมผัสของอากาศที่มากระทบตามร่างกายมันให้ความรู้สึกดีจนตัวสั่น มิ้นเริ่มเสพติดอารมณ์แปลกๆเหล่านี้แล้ว

   จากที่มิ้นเห็นว่าไม่มีคนจึงไม่จำเป็นต้องใช้มือปิดร่างกาย มิ้นเดินอย่างช้าๆไปตามทางเดิน และพอมองลงไปก็พบว่ามีผู้ชายกำลังเล่นกีฬาอยู่ มิ้นเดินไปตามทางโดยไม่ได้มองลงไปอีกและคิดว่าถ้าใครสักคนเงยหน้าขึ้นมา คงเห็นหน้าอกของมิ้นที่เปลือยอยู่แน่ๆ

   มิ้นซึมซับความรู้สึกนี้ไม่นานเธอก็เดินกลับห้อง เพราะกลัวว่าจะมีใครมาเจอเข้าจริงๆจะเป็นเรื่อง และเมื่อกลับถึงห้องเรียน หัวใจมิ้นก็บีบราวจะระเบิดพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะ

   " ใครเอาชุดไป ไม่นะ.. แสดงว่าเขาเห็นมิ้น " มิ้นตกใจอย่างหนักเมื่อคิดว่ามีคนมาเห็นมิ้นเปลือยและแกล้งเอาชุดไปซ่อน และต่อจากนี้มิ้นจะกลับบ้านยังไง ถ้าอยู่ที่นี่ต่อยังไงก็ต้องมีคนมาเจอแน่ๆ ตอนนี้มิ้นทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองไปรอบๆด้วยความร้อนใจ

   " มิ้นสาวสวยผู้โรคจิต ฮ่าๆ " มีเสียงดังจากประตูห้อง

   พอมิ้นหันไปก็พบกับชายร่างอ้วนที่หน้าตาไม่ได้เรื่อง และตอนนี้เขาก็มองมาที่มิ้น สายตากำลังกวาดไปทั่วร่างกายมิ้นอย่างไม่เกรงใจ และมิ้นก็ตกอยู่ในอาการตกใจจนร่างกายยังไม่ตอบสนอง มิ้นยืนนิ่งโชว์เรือนร่างให้ตูนได้เห็นเต็มๆ

   " รู้สึกดีใช่ไหมหละ ผมรู้ว่ามิ้นชอบแบบนี้ ผมเลยช่วยเอาเสื้อผ้าไปซ่อน ถ้าอยากได้ชุดคืนก็ไปเอาเองละกัน นี่แผนที่ ฮ่าๆ " ตูนพูดด้วยความสะใจ หลังจากวางแผนที่ไว้ที่โต๊ะหน้าประตูตูนก็เดินจากไป

   มิ้นยังคงยืนค้างอยู่ตรงนั้นเหมือนโดนมนสะกดบางอย่างทำให้มิ้นขยับตัวไม่ได้ตอนที่ตูนกำลังมองอยู่ แม้จิตใจของมิ้นจะอยากหาอะไรมาปิดบังร่างกายก็ตามแต่ร่างกายกลับชอบที่จะให้ตูนได้เห็น สิ่งที่บ่งบอกคือหัวนมกับติ่งเสียวของมิ้นมันตั้งชูชันอย่างสุดๆ

   เมื่อตูนจากไปมิ้นก็กลับมาขยับได้ปกติ ตัวมิ้นเต็มไปด้วยความเสียวเมื่อรู้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกเอาไปซ่อน และต้องไปเอาเองด้วยร่างกายที่เปลือยแบบนี้ หลังจากหยิบแผนที่มาดูก็รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนบ้าง

   " ไออ้วน.. " มิ้นพูดออกมาด้วยความโกรธ แต่ในใจลึกๆกลับมีความรู้สึกขอบคุณ เมื่อได้รู้ว่าเสื้อผ้าอยู่ที่ไหนมิ้นก็เริ่มก้าวขาทันที

   มิ้นเลือกชิ้นที่อยู่ใกล้ที่สุดคือเสื้อในซึ่งอยู่ในห้องน้ำบนตึกนี้ ซึ่งจะเป็นห้องน้ำรวมอยู่ชั้น 2 และชั้นที่มิ้นอยู่คือชั้น 3 มิ้นค่อยๆเดินอย่างระมัดระวังตามทางเดินไม่มีปัญหาแต่พอมาถึงชั้น 2 มิ้นก็เจอกับปัญหาใหญ่

   " หะ ! " มิ้นที่หลบอยู่มุมกำแพง พอชะโงกหัวออกไปดูก็พบว่ามีกลุ่มนักเรียนกำลังเดินคุยกันเดินมาทางนี้ และมิ้นก็รู้ว่าพวกนั้นอยู่ ม.6 ห้อง 1 ซึ่งเป็นไปได้ที่พวกนั้นจะขึ้นมาที่ชั้น 3 และแน่นอนว่าต้องผ่านบันไดนี้

   ด้วยความรวดเร็วมิ้นรีบวิ่งขึ้นบันได ด้วยความตื่นเต้นจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มันแฝงไปด้วยความเสียวที่ลุ้นว่าจะมีคนเดินมาเจอหรือไม่ มิ้นที่วิ่งมาถึงชั้น 4 ก็วิ่งขึ้นไปชั้น 5 คือชั้นดาดฟ้าทันที เพื่อจะหลบกลุ่มคนที่กำลังเดินขึ้นมา

   " ไออ้วน " พอขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าก็พบกับตูน มิ้นเห็นว่าตูนกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ไม่ทันที่ตูนจะหันมาตามเสียงประตูมิ้นก็ต้องโกนคำที่ใช้เรียกประจำออกมา

   " สาวโรคจิตมีอะไร นี่ยังแก้ผ้าอยู่อีกหรอ แสดงว่าไม่อยากใส่เสื้อผ้าสินะ นั้นเดี๋ยวผมช่วย.. " หลังจากตูนพูดจบ มือของตูนก็กดที่หน้าจอโทรศัพท์ ซึ่งทำให้มิ้นสับสนว่าไออ้วนกำลังทำอะไรกันแน่

   มิ้นไม่เห็นว่าไออ้วนจะทำอะไรเห็นแค่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ จึงคิดว่าไออ้วนนี่แค่กวนประสาทเล่นเฉยๆ มิ้นจึงเลิกสนใจและเดินลงไปเพื่อไปตามชุดมาใส่และจะได้กลับบ้านสักที และคิดในใจว่าก็ดีเหมือนกันที่ไออ้วนไม่ได้ข่มขืนหรือมีท่าทางหื่นๆ มิ้นรู้สึกว่าไออ้วนมันแค่มองเฉยๆ

   มิ้นคิดว่าเสื้อในใกล้ที่สุดก็จริงแต่มันก็อันตรายมาก เพราะห้องน้ำชั้น 2 เป็นห้องน้ำรวม มิ้นจึงตัดสินใจไปห้องดนตรีกับห้องศิลปะที่อยู่ติดกันเพื่อไปเอาเสื้อกับกระโปรง เพียงแค่นี้มิ้นก็ใส่กลับบ้านได้แล้ว แต่ทั้งสองห้องนั้นมันอยู่ชั้น 2 ของตึกข้างๆมันจึงเสี่ยงมากๆที่จะถูกคนเจอ

   มิ้นค่อยๆย่องเช่นเดิมจากที่มองดูมันเป็นทางโล่งๆที่ไม่มีผู้คน ตึกห่างกันไม่มากก็จริงแต่มันก็โล่งจนมองเห็นคนที่เดินไกลๆได้ มิ้นสูดหายใจเข้าลึกและวิ่งด้วยความเร็วไปที่ตึกอีกฝั่ง

หืดด.. หืดด.. หืดด (เสียงหอบ)

   หลังจากผ่านพ้นช่องว่างโล่งๆระหว่างตึกมาได้ มิ้นก็หายใจหอบแรง หัวใจของมิ้นเต้นรุนแรงขึ้นทำให้ร่างกายตื่นตัวตลอดเวลา และความรู้สึกที่ได้เปลือยในโรงเรียนมันทำให้มิ้นรู้สึกมากๆ มิ้นยิ้มบางๆและซึมซับอารมณ์แบบนี้เก็บไว้ในใจ

   ในที่สุดมิ้นก็ขึ้นมาถึงชั้น 2 ตึกนี้มักจะไม่มีคนอยู่จึงง่ายสำหรับมิ้น เมื่อมาถึงห้องดนตรีก็เห็นว่าห้องถูกเก็บเรียบร้อย อุปกรณ์ดนตรีทุกชนิดถูกคลุมไปด้วยผ้า และหน้าต่างก็ถูกปิดทำให้ภายในห้องมืดแต่ก็มีแสงจากประตูที่มิ้นเปิดเข้าไป และมิ้นก็เห็นว่ามีเสื้อนักเรียนวางอยู่บนโต๊ะ

ฮึบ..

   เมื่อมิ้นกำลังหยิบเสื้อมาใส่เรี่ยวแรงกลับหายไป และในใจก็มีแรงต้านที่กดดันทำให้มิ้นไม่สามารถใส่เสื้อได้ ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนเสื้อก็อยู่ได้แค่บนมือเท่านั้น และเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อวานมิ้นก็มองไปที่กำไลที่ข้อมือทันที

   " ไออ้วน เอาอะไรมาใส่ให้ฉัน " มิ้นพูดออกมาด้วยความโกรธและคิดย้อนกลับไปตอนที่ถูกใส่กำไลและท่าทีของไออ้วนก็เปลี่ยนไป และเมื่อกี้ที่อยู่บนดาดฟ้าอีก

   เมื่อมิ้นโยงเรื่องต่างๆเข้าด้วยกันมิ้นจึงรีบไปเอากระโปรงจากห้องข้างๆและวิ่งกลับไปตึกเดิมด้วยความระมัดระวัง และพอถึงชั้นดาดฟ้าก็พบว่าไออ้วนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

   " ไออ้วน แกทำอะไรฉัน เอากำไลบ้านี่ออกไป.. " มิ้นพูดด้วยเสียงดุๆพร้อมกับใช้มือแกะไปที่กำไล แต่ก็ไม่เป็นผล กำไลมันเหมือนจะรัดข้อมือจนไม่มีช่องว่างให้ลมผ่านด้วยซ้ำ

   " รู้ตัวแล้วสินะ ฮ่าๆ กำไลนั่นใช้งานได้ดีใช่ไหมหละ แค่พิมพ์คำสั่งลงไปในแอพร่างกายก็เป็นไปตามที่พิมพ์แล้ว คำสั่งล่าสุดผมพิมพ์ไปแค่ 'ไม่อยากใส่เสื้อผ้า' แค่นั้นเอง " ตูนยังคงนั่งอยู่และหันมาพูดด้วยเสียงเสียงดังฟังชัด

   " ไออ้วน.. " มิ้นกัดฟันพูดด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะตอนนี้ชีวิตของเธอถูกกำหนดโดยตูนอย่างสมบูรณ์ จากผลที่มิ้นใส่เสื้อผ้าไม่ได้ทำให้มิ้นรู้เลยว่ามันมีประสิทธภาพสูงแค่ไหน

   " ก็เราพนันไว้นิ ใครแพ้พนันต้องทำตามคำสั่ง 1 เดือน อีก 2 สัปดาห์ก็ครบ 1 เดือนละ ถึงตอนนั้นผมจะแกะกำไลออกให้ แต่ถ้ามิ้นไม่ทำตามก็ไม่เป็นไรผมแค่ใช้แอพนี้ ง่ายไหมหละ ฮ่าๆ " ตูนพูดออกมาโดยไม่แคร์ว่ามิ้นจะคิดยังไง

   " ก็ได้.. ฉันจะทำตามคำสั่งเอง นั้นก็ให้ฉันใส่ชุดได้แล้ว นายคงไม่ให้ฉันแก้ผ้ากลับบ้านใช่ไหม " มิ้นเดินเข้ามาใกล้ๆตูน ด้วยคำพูดที่ไม่แข็งกล้าเหมือนตอนแรกทำให้ตูนยิ้มอย่างพอใจ

   " เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง " ตูนมองหน้ามิ้นพร้อมกับพูด

   " รู้ไหมว่าผมแอบชอบมิ้นมานานแค่ไหน ทั้งที่ผมสารภาพรักไปแล้ว แต่มิ้นกลับด่าต่อหน้าคนอื่น " ตูนพูดเสียงดังกว่าปกติด้วยสีหน้าเศร้าๆ

   " ไม่เป็นไร วันนี้แหละมิ้นต้องเป็นของผม " ตูนจับมือมิ้นขึ้นมาพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่ฟังดูชั่วร้าย

   " อร๊ายย.. ไม่ๆ ปล่อยฉัน ไออ้วน ปล่อย.. " ด้วยความรวดเร็วตูนกระชากมือจนร่างของมิ้นเข้าไปในอ้อมกอดของตูน จากความแรงของการกระชากทำให้มิ้นสติลอยไปแว๊บนึง และเมื่อได้สติมิ้นก็ดิ้นพร้อมกับร้องเสียงดัง

   มิ้นดิ้นสุดกำลัง ไม่เหมือนครั้งที่แล้วที่โดนฤิทธิ์ของยาบางอย่างแต่ครั้งนี้มิ้นมีกำลังเหลือเฟือแต่แรงของผู้หญิงจะสู้แรงของผู้ชายได้ จากร่างกายที่ดูอ้วนๆกลับใช้ประโยชน์ได้ดีในสถานการณ์แบบนี้ แขนที่รัดแน่นไม่มีทางปล่อยแถมมือของตูนก็พยายามใช้เพื่อถอดกางเกงของตัวเองไปด้วย

และในที่สุด..

   " อะ.. ไม่ ปล่อยฉัน ! อะ.. อะ อ๊าาาา.. " ควยของตูนออกสู่โลกภายนอก เมื่อมิ้นเห็นก็ต้องชะงักเพราะความใหญ่ของมันทำเอามิ้นเสียงสั่นๆ และตูนก็ไม่รีรอชักช้าอะไร หีของมิ้นมันพร้อมมาตั้งนานแล้วจากน้ำที่ไหลออกมาจนเปียกและลื่นทำให้ควยของตูนยัดเข้าอย่างง่ายดาย

   " อาาา.. ไออ้วน ปล่อย.. อาาา ปล่อยฉัน ! " มิ้นที่โดนเสียบจากด้านหลังยังคงดิ้นเบาๆ และเห็นได้ว่ามันไร้ประโยชน์สำหรับตูนมากๆ

ตับ.. ตับ.. ตับ.. ตับ..

   " โอว.. ในที่สุดก็ได้เย็ดมิ้น.. "
   " ยัยโรคจิต อย่าพูดมาก ข้างในตอดขนาดนี้คงชอบสิท่า "

   ขณะที่ตูนเลิกกอดรัดร่างกายของมิ้นและหันมาจับเอวแล้วกระแทก ตูนก็พูดไปด้วยโดยที่มิ้นไม่มีทางตอบโต้อะไรได้แล้ว เพราะการอัดแต่ละครั้งทำเอามิ้นเสียวจนเรี่ยวแรงหายไปหมด มิ้นได้แต่ครางโดยอัตโนมัติเพื่อปลดปล่อยความเสียวออกมา

   " ฮ่าๆ เลิกดิ้นสักที คงชอบโดนเย็ดแล้วสินะ " ตูนเห็นว่ามิ้นไม่ดิ้นอีกต่อไปได้แต่ทิ้งตัวให้ไปตามแรงเท่านั้นแต่ก็ยังมีเสียงครางดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ตูนอดที่จะพูดไม่ได้

   " ไม่ไหวแล้ว.. น้ำแรกรับไป อ๊ะ.. อ๊ะ.. อ๊ะ.. " ตูนพูดจบเอวของตูนก็แอ่นไปข้างหน้าสุดตัว พร้อมกับปล่อยน้ำแรกเข้าสู่มดลูกของมิ้น และปริมาณมันไม่ใช่ธรรมดามันทำให้ร่องของมิ้นเต็มไปด้วยน้ำกามแถมยังไหลย้อนออกมาเป็นสายอีกมากมาย

   เมื่อปลดปล่อยจนหมดก๊อกแรกตูนก็ถอนควยของเขาออก และทันใดนั้นมิ้นก็ทรดตัวลงไปนอนที่พื้นพร้อมกับหันหน้าไปมองตูนด้วยสายตาที่ดุร้าย เหมือนภายในใจกำลังสาบแช่งอะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งตูนเห็นแบบนั้นก็ไม่ค่อยสบายใจเลย

   " ไออ้วน.. พอใจแล้วใช่ไหม " มิ้นพูดเสียงแม้เสียงจะดูแหบๆไปบ้างแต่มันก็ยังฟังดูดุร้ายอยู่ดี

   " คิดว่ารอบเดียวผมจะพอใจหรอ ฮ่าๆ นี่มันเพิ่งเริ่มต่างหาก.. " ตูนยิ้มอย่างชั่วร้ายสายตาก็จ้องมองเรือนร่างอย่างหื่นๆพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่ฟังดูขนลุก


เที่ยงคืน

   ตูนที่เย็ดมิ้นไปกว่า 10 ครั้ง ความหื่นและน้ำกามเหมือนกับอดอยากมาเป็นปีๆ เมื่อตูนพักจนหายเหนื่อยเขาก็ยืนขึ้น พร้อมกับมองหญิงสาวที่นอนกองอยู่บนพื้นดาดฟ้า เนื้อตัวเต็มไปด้วยน้ำขาวๆและใบหน้าที่ดูบิดเบี้ยวต่างจากมิ้นคนเดิมอย่างมาก และปากที่อ้าเล็กน้อยภายในยังมีน้ำขาวๆอยู่เต็มไปหมดแถมยังไหลออกมาเป็นสายเล็กๆจนเลอะ

   " ทุกวันตอนเย็นต้องมาที่นี่ ถ้าวันไหนไม่มาผมไม่รับประกันว่าแอพนี้มันจะทำอะไรได้ ฮ่าๆ "
   " ส่วนเสื้อผ้าผมลบคำสั่งเก่าออกไปละ แต่ว่า.. เสื้อในกับกางเกงในจะใส่ไม่ได้นะ "

   ตูนพูดจบก็เดินจากไปโดยไม่สนใจมิ้นที่กำลังนอนแย่อยู่เลย แม้มิ้นจะนอนนิ่งๆแต่หูของมิ้นก็ยังทำงานจึงได้ยินทุกคำพูดที่ตูนพูด และไม่นานมิ้นก็เริ่มมีเรี่ยวแรงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล มิ้นยังคงแก้ผ้าอยู่และเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างตัวก่อนจะใส่เสื้อผ้าและกลับบ้านไป

[ZZZpangZZZ]

หน้าเสียดายจัง ที่แค่เขียนเรื่องสั้นคั้นกลางก่อนเหรอครับ เพราะผมชอบเรื่องแนวนี้มาก ประเภทว่าโดนแกล้งให้ต้องเดินแก้ผ้าเนี่ย อยากจะให้เขียนเรื่องแนวนี้อีกเยอะๆจัง


Izuna : 55 ก็คิดๆอยู่เหมือนกันค่ะ กำลังรวบรวมข้อมูลอยู่แต่มันก็น้อยนิดมากๆเลยได้แต่เขียนเรื่องสั้น

[songsak]

ขอบคุณครับ อยากได้กำไลแบบนี้ไว้ใช้งานบ้างจัง


................................................

ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,
ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,
thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก
ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา
เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..
ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1 ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉัน
แบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง
ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ
แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .

................................................................................................................

[tantawanjames]

มีกำไลแบบนี้ซักอันคงดีไม่น้อย😁😁😁

[boon05]

มาแนวใหม่อีกแล้ว ไอเดียบรรเจิดเขียนได้ไหลลื่นกว่าเรื่องแรกๆมากครับ  รอติดตามผลงานขอบคุณครับ

[johnywalker]

สงสารน้องมิ้นจับใจ 

[dwarf]

ขอบคุณครับ...ชอบแนวนี้ครับ
แต่อยากถามว่ากำไรแบบนี้ หาซื้อได้ที่ไหนครับ 55

[tapesaksit]

ตอนนี้ได้อารมณ์ดีมากเลยครับ
เคยอ่านแนวนี้มีแต่ที่เป็น Manga

[devilzoa]

ไปซื้อได้ที่ไหนกำไลอะอยากได้สักอัน

[likestory]

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านจนจบตอนนี้ บอกเลยครับว่า ชอบเรื่องแนวนี้มากๆครับ แต่ได้ดีจริงๆ

[pIkOlO]

สุดยอดครับ ชอบมากๆ อยากได้กำไลมั่งจัง