บ่วงเสน่หา 84 (ยักษา1)

[tuktong21]

ดี

[a park]

ทั้งภายในภายนอกโถงถ้ำดินแดนสางเขียวตอนนี้ระอุร้อนไปด้วยความร้อนแรงของเพลิงกามา  ไอ้พลซึ่งได้อาวุธประจำกายดุ้นใหม่สดๆร้อนๆด้วยสรรพคุณวิเศษของน้ำรักของสางสาวกำลังโยกซ้ายขวาเหนือร่างสางสาว เหงือท่วมตัวเป็นมัน  เสียงครางกระเส่าของสางสาวดังระงมโถงถ้ำ   คุณนายสุอาสะไภ้ยังสาวของไอ้พลก็กำลังเพลินกับการขย่ำสองเต้าอวบของตัวเองด้วยภาพบาดตาสุดระงับ  เพลิงราคะคุณนายสาวคุกรุ่นเผาไหม้ลุกโชนน้ำรักเริ่มหลั่งไหลฉ่ำแฉะไปทั้งเนินสวาท  ใจอยากจะกระโจนไปร่วมวงกับหลานชายด้วยคนแต่ก็ยังเกรงใจด้วยยังไม่คุ้นชินกับเมียใหม่ของหลานชาย  ดีร้ายจะโดนนางสางสาวแหกอกเอา หรือจะออกไปลากสางหนุ่มสักตัวมาแก้ขัดก็กล้าๆกลัวด้วยขนาดท่อนลำของเหล่าสางเขียวพวกนี้มันน้องๆไอ้ยักคงสามีเสือสาวอุไร บางตัวยิ่งกว่าไอ้ยักคงกว่าเท่าตัว  ฉับพลันความคิดดีๆก็เกิดขึ้นในหัวของคุณนายสาว "เลือกตัวแก่ๆก็แล้วกันไม่ว่าสางหรือคนคงจะเหมือนกัน แก่กว่าแรงก็น้อยลง อาวุธประจำกายก็คงเสื่อมทรามตามกาลเวลา "   นางสางสาวได้สั่งให้เหล่าสางเขียวบริการแขกพิเศษของนางไว้อย่างดี  เมื่อคุณนายสุบอกความต้องการกับสางรับใช้หน้าห้องไม่กี่อึดใจ สางแก่ตัวหนึ่งก็ถูกส่งมาในห้องคุณนายสุ     เหล่าสางรับใช้หน้าห้องถึงกับส่ายหัวบ่นอุบอิบ    "นึกว่าจะเรียกใช้บริการจากกู เฮ้ย เสร็จพ่อเฒ่าตะตึงอีกแล้ว ให้กูอีก 50-60 ปี ก่อนเถอะสาวๆต้องเรียกหาแต่กูไอ้ตะโม ๆ อดๆชักควยไปพลางๆก่อนกู "  ส่างเฒ่าตะตึงปีนี้อายุ 150 ปี ด้านร่างกายอาจจะหย่อนยานตามอายุไข แต่สมถนะทางเพศกลับตรงกันข้ามกับมนุษย์ที่นับวันจะถดถอย แต่พวกสางเขียวยิ่งอายุเยอะพลังทางเพศยิ่งแกร่งกล้า อาวุธประจำตัวประดุจคันทวนทะลวงหินผา  คุณนายสุใช้หลักมนุษยศาสตร์ในการคำนวณสางเขียวครั้งนี้ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง
                     กลอยใจลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโครมครามปานแผ่นดินถล่ม ข้างๆนอนด้วยร่างแข็งทื่อของนางศรี  กลอยใจเขย่าร่างแม่ร่ำไห้ด้วยรู้แน่ว่าสภาพแม่ตอนนี้สิ้นลมไปแล้ว  "นังมนุษย์นี้กูเจอก่อนมันต้องเป็นของกู "  "กฎในป่านี้ตราไว้ชัดเจนห้ามเข่นฆ่าเหล่ามนุษย์ถ้าไม่ทำผิดกฎของป่า " เสียงกึกก้องอีกเสียงโต้แย้งสนั่นป่า  กลอยใจพยายามมองหาต้นเสียงว่าอยู่ทางไหนเพราะเสียงมันสะท้อนไปทุกทิศทางทั่วทั้งป่า ที่ตอนนี้ต้นไม้ใบหญ้าน้อยใหญ่หักโค่นไปทั่วบริเวณ  จนสายตาไปสะดุดกับสองร่างมหึมาที่ยืนทะมึงคุมเชิงกันไปมา กลอยใจสยิวกายด้วยความกลัวด้วยสองร่างที่ใหญ่โตเกินกว่าจะเรียกว่ามนุษย์ได้ กลอยใจเคยเจอแต่ไอ้ยักคงที่โตผิดมนุษย์ทั่วไปแต่ถ้าเทียบกับสองร่างในป่าตอนนี้ไอ้ยักคงก็เป็นแค่ลูกยักษ์แค่นั้นเอง  กลอยใจพยายามหาช่องทางหลบหนีจากสถานการณ์ในตอนนี้ ใจหนึ่งก็นึกห่วงศพแม่ที่ต้องมาสิ้นใจกลางป่าอย่างน่าอเนจอนาถใจ  ใจหนึ่งก็รักชีวิตที่หลงเหลืออยู่ของตนเอง ด้านสองยักษาก็เริ่มปะทะกันอีกรอบอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน     กลอยใจตัดสินใจสลัดคราบน้ำตาก้มลงกราบศพนางศรี "แม่ ถ้าฉันไม่ตายเสียก่อนจะมารับแม่กลับบ้านนะแม่" กลอยใจค่อยๆหมอบคลานใช้ใบไม้บดบังกายออกมาจากบริเวณอย่างทุลักทุเลจนแน่ใจว่าลับสายตาพวกสองยักษ์แน่ๆจึงหันหลังวิ่งตะบึงไปด้านตรงข้ามไม่เหลียวหลัง   ชะตาคนหรือจะสู้ฟ้าลิขิตสาวน้อยเหมือนหนีเสือปะจรเข้เพียงแค่วิ่งไม่ถึงอึดใจก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อด้านหน้ามีสองร่างยืนขวางทางอยู่  กลอยใจถึงกับหยุดเท้าหลับตาตัวสั่นงันงก  ทุกสรรพสิ่งเงียบสงัดจนสาวน้อยแปลกใจลืมตาขึ้นมองไปที่สองร่างนั้น   "ใครกันมายืนขวางทางเรา " กลอยใจสวมหัวใจสิงค่อยๆเดินเข้าใกล้สองร่าง "พวกพี่เป็นใคร คนหรือผี "  ความเงียบคือคำตอบ กลอยใจให้นึกแปลกใจสองร่างแน่นิ่งเหมือนรูปปั้นยักษ์ตามวัดวา  มันเป็นสองร่างที่เหมือนกับถอดพิมพ์เดียวกับสองยักษาที่สู้กันปานแผ่นดินทะลายนั้นเอง เพียงแต่สองร่างนี้ไม่ใหญ่โตเท่าสองยักษาที่กำลังโรมรันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย  ใช่แน่ๆมันเป็นร่างจำลองของไอ้ยักษาสองตัวที่เป็นต้นเหตุให้แม่ของตนต้องมาสูญสิ้นชีวิตในป่าอย่างอเนจอนาถใจ     กลอยใจเข้าใจไม่ผิดนี่คือร่างจริงของยักษาทั้งสอง  พวกยักษ์ไม่สามารถขยายร่างหรือย่อร่างได้ แต่สามารถใช้พลังเวทย์สร้างร่างอีกร่างได้ ยิ่งพลังเวทย์ตบะแกร่งกล้าก็สามารถย่อขยายร่างได้ใหญ่โตตามไปด้วย   ไอ้ยักษ์ตัวที่จับกลอยใจกับนางศรีมากลางทางบังเอิญมาเจอคู่อริเก่า ก็เลยเกิดการแย่งชิงกันเกิดขึ้นจึงละเมิดข้อห้ามสำคัญของการใช้ร่างยักษ์คือ ทิ้งร่างจริงไว้โดยไม่ระวังป้องกัน    ความแค้นที่เสียแม่ ความกลัวที่รุมเร้าทำให้กลอยใจแทบไม่ต้องตัดสินใจใดๆ กระชากดาบในมือสองยักษ์ด้านซ้ายหลับหูหลับตาจ้วงแทงไอ้ยักษ์ด้านขวาจากนั้นกระชากมีดฟันไปที่ร่างยักษ์ด้านซ้ายสุดแรง  เสียงร้องหวยหวนดังสนั่นป่าสองร่างยักษาเกิดไฟลุกไหม้ท่วมสองร่าง  ที่ล้มนอนแน่นิ่งบนพื้น  อีกด้านของป่าสองร่างมหึมาค่อยๆสลายเป็นหมอกควันสองกลุ่มเท่าลูกมะพร้าวลอยวนเวียนตรงดิ่งมายังร่างที่ลุกไหม้ส่งกลิ่นเหม็นอบอวนไปทั่วบริเวณ   กลอยใจตะลึงกับเหตุการณ์สยดสยองขวัญที่เกิดขึ้นแข่งขาอ่อนระทวยไม่มีแรงแม้แต่จะลุกวิ่งหนีอีกแล้ว   สองกลุ่มควันก็คือดวงจิตของยักษาที่ตอนนี้ไม่มีร่างให้สิงสู่  แรงอาฆาตที่กายเนื้อถูกทำลายจึงพวยพุ่งเข้าใส่ร่างสาวน้อยอย่างหมายชีวิต   กลอยใจปลงใจหลับตารอความตายที่กำลังจะคืบคลานเข้ามา  ก่อนที่สองกลุ่มควันจะถึงตัวสาวน้อย ร่างๆหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นใช้สองมือตะปบกลุ่มควันมาไว้ในมือ "พวกมึงมันถึงฆาตจริงๆ ฮาๆๆๆ อยู่ๆต้องมาดับดิ้นด้วยมือผู้หญิงตัวเล็กๆ " ร่างชายแก่เขี้ยวโง้งตาเขียวปั๊ด จับกลุ่มควันเปิดผอบดูดสองควันหายเข้าไปในผอบ  จากนั้นเหลียวมาดูสาวน้อยกลอยใจ "เอ็งไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ในป่านี้ยังไม่มียักษายักษีใหญ่เท่าข้าฮาๆๆๆ " กลอยใจลอบถอนใจพลางนึกในใจว่ามันก็ยักษ์เหมือนกันวันดีคืนดี อาจถูกมันหักคอกินเหมือนในหนังจักรๆวงศ์ก็ได้ แต่ตอนนี้คงต้องตามน้ำตกกระไดพลอยโจนไปก่อน "พี่ยักษ์แล้วแม่ของกลอยใจจะทำไงดี " ไอ้ยักษ์ทะมูตอนนี้อายุขัยกว่า 200 ปี บำเพ็ญตบะแกร่งกล้ากว่ายักษ์ใดในป่านี้ มีเมียมาแล้วทั้งส่างเขียว ยักษี วานร ฯลฯ แต่มนุษย์ตัวเมียนางนี้ทำเอาใจยักษ์ทะมูใจสั่นด้วยความสดสวย ผิวพรรณ รูปร่างน่าตาที่ชวนหลงใหล ยิ่งกลอยใจปากหวานเรียกพี่ยิ่งคึกคักเป็นหนุ่มเหมือนอายุ 100 ปี  "เดียวข้าจะจัดการให้ เอ็งไม่ต้องเป็นห่วง " ว่าแล้วก็พนมมือสวดคาถา ดังปาฐิหาริย์แรงนางศรีที่อยู่อีกด้านของป่าก็มาปรากฎที่หน้าสาวน้อยกลอยใจ จากนั้นซากศพนางศรีก็ค่อยๆลุกไหม้ด้วยเพลิงอาคมของยักษาทะมู กลอยใจหลั่งน้ำตาเฝ้ามองร่างแม่ที่กำลังค่อยๆเผาไหม้ ในอึดใจร่างทั้งร่างของนางศรีก็เหลือแต่กองขี้เถ้ากองเล็กๆกองหนึ่ง  กลอยใจถอดเสื้อคลุมตัวเองออกกอบกองขี้เถ้าผงกระดูกห่อมัดอย่างดี "เอ็งทำใจเถอะ แม่เอ็งมันถึงคราวแล้ว ส่วนเอ็งเป็นข้าช่วยเหลือมาเอ็งต้องมาเป็นเมียข้า ข้ายังไม่เคยมีเมียเป็นมนุษย์สักตัว ฮาๆๆๆ  " ไอ้ยักทะมูมองกลอยใจอย่างหื่นกระหาย  กลอยใจใจหายวาบคิดอยู่เหมือนกันว่าหนีเสือมาปะจรเข้แน่ ๆ แต่ด้วยกำลังตัวเองในตอนนี้จะทำอย่างไรได้ ต้องตามน้ำไปก่อน
                         

ว

[a park]

กลอยใจจงใช้เพลงกามาพิชิตยัดษี

[e_jeak]

ชัวร์ป๊าบ

[Denman Marakum]

แล้วน้องกลอยจะสู้ไหวมั้ยเนีย

[carabow77]

 

[klongjang]

ขอบคุณครับ

[klongjang]

ขอบคุณครับ