จะทันแอมไหมเนี่ย

 

 

แฟนกู ภาค 4 ตอน 4 เกิดเรื่อง

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 

..................................................................

"แหม  กลัวเราจับเป็นแฟนขนาดต้องเอาตัวจริงมาเลยเหรอ"
"เฮ้ย  ไม่หรอก  โบนัสเค้ามาเยี่ยม  เย็นนี้กินข้าวด้วยกันมั๊ยล่ะ  เราจะแนะนำให้รู้จักกัน"
"ชวนเองนะ  ได้ๆๆ ไปๆ  เดี๋ยวเอาหมูทอดไปด้วย"

หลังจากเราเสร็จงานจาก รพ.  โบนัสชวนผมไปซื้อของที่ตลาดเพื่อทำกับข้าวเลี้ยง
"ปกป้อง  ซื้อรถเหอะ... อย่าขี่รถเครื่องเลย"
"ทำไมอ่ะ  เราไม่ค่อยมีตัง  เดี๋ยวเก็บตังค์หน่อยก่อนนะ"
"แม่บอกว่า เรียนมาเยอะแยะ จะมามอไซด์ล้ม แขนขาหัก นี่มันไม่คุ้มนะ"
"เออ เราขับช้าๆแหละ  โบนัสกลัวเหรอ เกาะเราแน่นเชียว"
"อืมม์  จริงๆ ขับได้  แต่ไม่ชอบซ้อนอ่ะ  มันกลัวไงไม่รู้ 5555"

โบนัสจ่ายตลาดเพียบ  ตะกร้าหน้ารถเราเต็มไปด้วยอาหาร  ทั้งปรุงแล้วและของสด  ที่สำคัญคืออีกส่วนนึงต้องฝากไว้ที่ร้านก่อนด้วย  ขนมาไม่ไหว  ผมต้องวานให้พี่ตะวันนักการภารโรง  ขี่รถผมไปช่วยขนกลับมา

"อ้าวแอมมาแล้ว  นี่หมอโบนัส รุ่นเดียวกันนะ  โบนัสอยู่ที่บ้านแหลม เพชรบุรี  นี่หมอแอม จันจิรา  ทันตแพทย์มือหนึ่งประจำ รพ วังทอง..."
"ป้อง  รพ เนี้ย มันมีทันตะคนเดียว  อย่าเรียกให้มันเว่อร์ไป  โบนัสหวัดดีค่ะ  ยินดีที่รู้จักนะ เอ้านี่หมูทอด  ทำเอง  มันออกแนวดำๆ"
"ค่ะ  ยินดีจ้า  มาๆ  โห  ไม่ต้องก็ได้  โบนัสก็ทำไม่ค่อยเก่งหรอก  มีเนื้อผัดน้ำมันหอยนะ  แล้วก็ต้มยำกุ้ง  ไข่เจียว"

เย็นวันนั้นเรากินข้าวกันคุยกันนานทีเดียว  มันดูเหมือนทุกอย่างเป็นปกติดีของการมาเยี่ยมเยียนโดยหมอแอม  แต่สำหรับโบนัสผู้แสนฉลาดแล้ว...

"ป้อง  โบนัสว่า...ระวังหมอแอมไว้หน่อยก็ดีนะ"
"เหย  อะไรกัน  หมอแอมมันก็มาใช้ทุน เหมือนเราอ่ะ  ระวังเรื่องไรเหรอ"
"ไม่รู้สิ  คุยกันเหมือนหมอแอมนี่ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ  โบนัสชักเป็นห่วงป้องหละ"
"โห  โบนัสอย่าคิดมากนะ  ป้องไม่สนหรอก"
"ป้องไม่สนเค้า แต่เค้าสนป้องอ่ะสิ...55555  สายตาหรือคำพูดเค้าที่ใช้กะป้องไม่ธรรมดานะ"
"น่า  ไม่มีไรหรอก  ป้องโตแล้วหละ..ไว้ใจได้  ไม่เผลอใจไปเล่นเหมือนเมื่อปี 1 หละ  และแอมไม่มีทางข่มขืนป้องได้แน่นอน 55555 แต่เอาหละ  เราจะเชื่อโบนัสนะ  เราจะระวัง  ว่าแต่...คืนนี้มีอะไรต้องระวังด้วยมั๊ย"

แล้วผมก็ไม่ปล่อยให้โบนัสพูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว  ผมรวบตัวเธอเข้ามาและกอดจูบก่อนที่เราจะแสดงความรักกันอีกครั้ง....
...................................................

น่าเสียดายจังที่โบนัสมีเวลาอยู่กะผมแค่สามวันเท่านั้น  แต่การที่โบนัสมาเหมือนมีน้ำทิพย์ชะโลมใจให้ผมมีเรี่ยวแรงทำงานต่อไป  ผมพาโบนัสไปลาพี่เอม  เช่นเคย พี่เอมก็ให้รถตู้ไปส่งโบนัสถึงสนามบิน  โบนัสบอกว่ารอบหน้าจะขับรถมาถ้าหยุดหลายวัน  จะพาเพชรมาด้วย  โอ้ว..ดีจัง  ผมอยากให้ถึงวันนั้น  เอ๊ะ...แต่ถ้ายัยเพชรมาด้วยแล้ว  ผมจะมีไรกะโบนัสได้ไงล่ะเนี่ย

...........................................................

"แฟนป้องน่ารักอ่ะ  โบนัสน่ะ  เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"
"โน่น ปี 1 เลย  ไม่เคยมีแฟนคนอื่น...มีโบนัสคนเดียวนี่หละ"
"ลองมีอีกคนมั๊ยอ่ะ  แหม  ป้องออกจะหน้าตาดี อัธยาศัยดี  จะหาอีกกี่คนก็ได้"
"เฮ้ย  ไม่เอาอ่ะ  พอแล้ว มีแยะแล้วปวดหัว"
"แสดงว่าเคยมีแยะแล้วดิ 555555"

ยัยหมอแอม ชอบพูดหยอกเย้าแบบนี้กะผมบ่อยครั้งมาก  จะกระแซะถามเรื่องผมกะโบนัสบ่อยครั้ง  แล้วหมอแอมก็ชอบพูดแบบว่า...
"สมมติ แอมเป็นแฟนหมอป้องน่าจะดีนะ... จะได้ประหยัดค่าบ้านด้วย อีกอย่างเราได้ไม่ต้องกลัวผี  มีคนนอนด้วย"
หรือแบบว่า.....
"คบมาตั้งหลายปี ลองเปลี่ยนมั่งดิ  โอ๊ย มีแยะไป  เป็นแฟนแล้วเลิก แล้วก็ไปหาคนอื่น  ชอบก็แต่งไปเลย  ไม่ชอบก็กลับไปหาแฟนเก่า"
หรือแบบว่า.....
"ชอบแอมก็ได้นะ  ตอนนี้โสด...  ดีออก...เป็นหมอสองคนเบื่อตายเลย  หมอมั่ง...หมอฟันมั่ง มันสนุกกว่าหรือเปล่า.."
หรือแม้กระทั่งแบบว่า...
"ป้อง เป็นผู้ชายหรือเปล่าวะเนี่ย  ผู้ชายมันต้องอยากมีอะไรกะผู้หญิงดิ  ไม่เห็นเธออยากเลยอ่ะ  ตายด้านเหรอ  เรื่องแบบนี้บอกกันได้นะ..."

และอะไรอีกเยอะแยะ  ผมได้ไอ้เพชรสอนบทเรียนมาแล้ว  เรื่องราวคล้ายๆกันอย่างนี้เลย  ผมระวังตัวและรักษาระยะห่างจากหมอแอมค่อนข้างแยะ  ช่วงเช้าผมเปลี่ยนจากไปกินข้าวที่โรงอาหารมาเป็นทำอาหารกินเองตามที่โบนัสสอนไว้  มันทำให้ผมหลบหน้าจากแอมได้มื้อนึง  ส่วนกลางวันผมชอบลงมากินข้าวเที่ยงเกือบบ่ายโมง  เพื่อให้หมอแอมไปก่อน  เสาร์อาทิตย์ผมมักหาเรื่องกลับพิษณุโลกไปหาพ่อหาแม่ผม  ผมว่าการกระทำต่างๆของผมในช่วงหลังๆนี่...หมอแอมก็รับรู้ได้  แต่ถ้าเรื่องจะเอาชนะล่ะก็....

"ป้อง  ชั้นว่าแล้ว เธอต้องมากินเที่ยงตอนเกือบบ่ายโมงแน่ๆ  นั่งด้วยนะ"
"เอาสิ  มีไร  คนไข้แยะ..ทำๆให้เสร็จไปเลย  ไม่ว่างเหมือนแอมอ่ะ"
"หลบหน้าก็บอกมาเหอะ  ใช่มะ  เช้าก็ไม่มากิน เที่ยงก็มาสาย  เสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้าน"
"ม่าย  จะหลบไปไหนได้อ่ะ  แอมอยากเจอหน้าก็เดินมาหาเราที่ห้องตรวจได้เสมอแหละ  บ้านเราก็อยู่ใกล้กัน  เดินมาหาได้  ไม่ได้มีอะไรจริงๆ"
"อย่ามาพูดเลย  พอยัยโบนัสกลับไปนะ เธอเปลี่ยนไปเลยอ่ะ...  ไม่ค่อยคุยกันเลย  ไม่เป็นไรคราวหน้าแอมมากินตอนบ่ายก็ได้  รอป้อง..."
"โหย  คุยไรนักหนาวะ  วันๆก็เหมือนเดิม  ตรวจคนไข้  แกก็ทำฟัน  มีแต่แบบเนี้ย..."
"คุยเรื่องอื่นดิ  เยอะแยะไป..."

ถ้าสมมติพูดว่ามารยาหญิงมีร้อยเล่มเกวียน  ยัยแอมนี่น่าจะมีสองร้อยเล่มเกวียน  แค่ร้อยเล่มเกวียน ผมยังไม่ทันเลย  พลาดพลั้งไปกะยัยเพชรก็ครั้งนึงแล้ว  ผมกลัวยัยแอมมาก  จนบางทีผมเกร็งเกินไปเวลาที่คุยกะเธอ

"ป้อง  เย็นนี้ไปจ่ายตลาดกัน"
"เอ่ออออ...."
"ไม่ต้องมาเอ่อ  ไปช่วยเราถือของหน่อยดิ... มันแยะ เดี๋ยวขับกลับไม่ไหว"
"เอ๊าๆๆ  เอารถเธอไปเหรอ"
"เออ...ได้... เดี๋ยวแวะรับ  ออกเลยนะ"

ยัยแอมไปถอยมอไซด์สีแดงหลังจากผมซื้อมอไซด์ประมาณเดือนนึง  มันจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่ผู้ชายนั่งซ้อนแล้วผู้หญิงขับ  ผมเลยจำเป็นต้องเป็นคนขี่ให้เธอนั่ง  และแน่นอน...แอมเกาะหลังผมแน่น  แต่เป็นการเกาะผมไม่ใช่เพราะกลัวแบบโบนัส  แต่เป็นการเกาะแบบกอดผมด้วยเสน่หาอย่างมาก  มือแอมเกาะเอวผมก็จริง  แต่มันลงต่ำมาจนเกือบถึงเป้าผม  หัวของเธอก็แนบหลังผมมาตลอดทาง

"เฮ้ย  แอม คราวหน้าบอกนะ  เราเอาหมวกของเรามาด้วย...เดี๋ยวโดนตำรวจจับ เสียหมด...หมอสองคนไม่ใส่หมวกกันน้อค"
"เอ่อ  วันนี้ลืม  ป้องช่วยเดินตามเรานะ  ช่วยหิ้วของหน่อย...ท่าทางจะแยะ"

และแยะจริงๆ  ทิชชูก็ซื้อแบบ 36 ม้วน ห่อเบ้อเริ่ม  ยังมีผงซักฟอกถุงใหญ่ น้ำยาปรับผ้านุ่ม  ไม่นับผักอีกถุงนึง เนื้อสัตว์สารพัด 
"เฮ้ย..พอแล้ว  ไม่ได้เอาสิบล้อมาจ่ายตลาดนะแอม  มอไซด์คันนิดเดียวแกจะแบกไปไงวะ"
"ก็ถึงชวนมาไง  เออน่า  เดี๋ยวค่อยๆขี่รถกลับ"

นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ผมคิดไม่ถึง  เธอเอาของมาเยอะแยะ  เต็มล้นตะกร้าหน้ารถ  ห้อยที่แฮนด์สองข้าง  ยังมีที่หว่างขาผมอีก  แต่ที่ไม่มีของเลยคือมือทั้งสองข้างของแอม ซึ่งเธอไว้ใช้กอดผมตอนนั่งรถกลับ  การที่มีของพะรุงพะรังทำให้ผมขี่รถได้ช้ามาก  และเธอใช้เวลานั้นเพื่อกอดผมตามแบบที่เธอทำตอนขามา  และสิ่งที่เธอทำมันได้แพร่กระจายข่าวไปทั่วทั้งเมืองวังทอง  เพราะเราขี่รถไปกลับ รพ จากตลาด  ผมไม่ทันมุขเหล่านี้จริงๆ

"ขอบใจนะป้อง  กินข้าวด้วยกันมั๊ย เราทำกับข้าวให้"
"ไม่อ่ะ  เดี๋ยวว่าจะนอนเร็ว  เหนื่อยว่ะ"
แต่พูดไปเหอะครับ  พอหกโมงครึ่ง ยัยหมอแอม  ถือปิ่นโตมาที่บ้านผม
"วันนี้อยากกินข้าวกะป้อง นะๆๆๆๆๆๆ"
"เฮ้ย ข้าวหุงไว้กินคนเดียว"
"ไม่ต้องห่วง เตรียมมาหมดแล้ว"

และเธอก็นั่ง (หรือเรียกว่าเลื้อยจะดีกว่า) ที่โซฟาดูข่าวพร้อมกับผม  ดูเธอไม่ค่อยมีกระดูกสันหลังเลย  เอนไปเอนมาทำท่าจะนอนตลอดเวลา  ผมไม่อยากมองเพราะเสื้อผ้าของเธอในบางครั้งก็ปกปิดอะไรได้ไม่หมด

"แอม  นั่งดีๆเว้ย  เลื้อยอยู่นั่นแหละ  เดี๋ยวน้ำหก"
"นอนไม่ค่อยสบายเลยอ่ะ  อยากนอนดูทีวี"
"บ้านป้องก็งี้แหละ  นั่ง...ดูทีวี  อยากนอน...ไปนอนเตียง"
"อยากนอนอ่ะ  นอนเตียงหมอป้องนะ"
"เฮ้ย กลับบ้านสิ... มานอนเตียงเราแล้วเราจะนอนไง"
"ก็...แบ่งกันคนละครึ่งไง  นอนได้... แหม  ทีกะโบนัสไม่เห็นบ่นเลย...."

ผมส่ายหัว  และอดทนการเลื้อยของเธออีกสักพัก...
"กลับหละ  ไปส่งหน่อยดิ.. มืด"

ผมไปส่งแอมเข้าบ้านเรียบร้อย  แล้วเดินกลับมาและตอนสามทุ่มก็โทรหาโบนัสเป็นตามปกติวิสัยของผม  แต่คุยยังไม่ทันไร  ก็มีสายซ้อนเรียกเข้ามา....  ผมเลยบอกโบนัสว่าเดี๋ยวขอรับสายนี้ก่อน  เผื่อฉุกเฉินโทรเข้ามา  ปรากฎว่าไม่ใช่ 

คนโทรคือยัยแอม.....
"ป้อง  โอ๊ยๆๆๆ  ช่วยด้วยๆๆๆ  มาเร็ว...."
"เฮ้ย...เป็นไรแอม"
"มาเร็ววววววววว"



 

แย่แล้ว