ตอนที่ 4 พลาดท่าอย่างคาดไม่ถึง



"ฮ่า ฮ่า! ไอ้พวกฝรั่งหน้าโง่! พวกมึงคิดว่าจะสู้กูได้ยังไง?!"

ชายร่างยักษ์หัวเราะลั่น เสียงดังก้องในทางเดินแคบๆ

เขาก้าวเข้ามาใกล้ ร่างสูงกว่าสองเมตรและกล้ามเนื้อปูดโปนทำให้พื้นสั่นสะเทือนเล็กน้อย

"ถ้าไม่มีปืนแล้ว กูก็จะกระทืบพวกมึงให้เละด้วยส้นตีนเปล่าๆ นี่แหละ!"

เขาเหวี่ยงหมัดขวาขนาดใหญ่พุ่งตรงมาที่ใบหน้าของราฟาเอลด้วยความเร็วและน้ำหนักมหาศาล

ราฟาเอลก้มตัวหลบได้ทันควัน หมัดของชายร่างยักษ์เฉียดผ่านศีรษะของเขาไปเพียงเสี้ยววินาที แรงลมจากหมัดนั้นทำให้ผมบลอนด์ของเขาปลิวไหว

เขาไม่รอช้า ใช้จังหวะนั้นพุ่งเข้าไปประชิดตัว ไหล่ขวากระแทกเข้าที่ท้องของชายร่างยักษ์เต็มแรง

"อึก!"

ชายผู้นั้นสะดุ้งถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ร่างมหึมายังคงตั้งมั่น เขาคำรามร้องดัง

"ทำได้แค่นี้เหรอ?!"

ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นตีศอกลงมาที่หลังของราฟาเอล

ราฟาเอลกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างได้หวุดหวิด ศอกหนักหน่วงของชายร่างยักษ์กระแทกพื้นคอนกรีตดังตูม เศษฝุ่นกระจาย ราฟาเอลลุกขึ้นยืนได้อย่างทันที หมุนตัวเตะสูงด้วยขาขวา

ปลายเท้าพุ่งเข้าที่คางของชายร่างยักษ์เต็มแรง เสียงกระดูกกรามดังกร็อก ชายผู้นั้นโซเซไปชนกำแพง แต่ยังไม่ล้ม เขาสะบัดหน้า หัวเราะแย้มยิ้มด้วยความท่าทีที่ดูโรคจิต

"อูย...เจ็บดีว่ะ! แต่มันก็ไม่เท่าไหร่หรอก!"

เขาพุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ใช้หมัดซ้ายเหวี่ยงเป็นวงกว้าง หวังตีราฟาเอลให้กระเด็น

ราฟาเอลยกแขนทั้งสองข้างขึ้นบล็อก หมัดของชายร่างยักษ์กระแทกเข้ากับท่อนแขนของเขาดังตึง แรงปะทะทำให้เขาถอยหลังสองก้าว เท้าสะดุดเล็กน้อย แต่เขากัดฟันทรงตัวไว้

"บอส! ระวัง!"

มาร์โกตะโกนจากด้านหลังด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เดชตะโกนตาม

"รีบสวนกลับ กระทืบมันให้เละเลยหัวหน้า!"

แต่ราฟาเอลไม่มีเวลาได้ตอบกลับ ดวงตาเย็นชาของเขาจับจ้องที่ชายร่างยักษ์ เขาสูดหายใจลึก ก่อนพุ่งเข้าไปใหม่

คราวนี้เขาตั้งเป้าที่จุดอ่อน ใช้หมัดขวาต่อยเข้าไปที่สีข้างของชายร่างยักษ์ ซึ่งเป็นจุดที่กล้ามเนื้อหนาๆ ปกป้องได้น้อยกว่า

"อ๊าก!"

ชายผู้นั้นร้องออกมา แขนซ้ายที่ยกขึ้นชะงักไปชั่วขณะ ราฟาเอลไม่ปล่อยโอกาส เขากระโดดขึ้น ใช้เข่าซ้ายกระแทกเข้าที่ท้องของมันเต็มแรง ร่างยักษ์โงนเงนถอยหลัง แต่ยังยืนหยัดได้

"ไอ้พวกน่ารำคาญ!"

เขาคำราม แล้วเหวี่ยงหมัดทั้งสองข้างพร้อมกันเป็นการโจมตีแบบค้อนทุบ

ราฟาเอลกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างอีกครั้ง หมัดของชายร่างยักษ์ทุบพื้นดังตูม เขาคว้าโอกาสนั้นกระโดดขึ้นเตะซ้ำที่คางของมันอีกครั้ง เสียงกรามแตกดังชัดเจนขึ้น ชายร่างยักษ์โซเซไปพิงกำแพง หายใจหอบหนัก

"แฮก...แฮก...มึง...เก่งกว่าที่คิด..."

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แต่ยังไม่ยอมแพ้ เขาพุ่งเข้ามาด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ใช้ไหล่กระแทกเต็มตัว หวังทับราฟาเอลให้จมพื้น

ราฟาเอลตั้งรับไม่ทัน ร่างของเขาถูกกระแทกจนถอยหลังไปชนกำแพง เขากระอักเลือดเล็กน้อย แต่ดวงตายังคงเย็นชา เขาคว้าแขนของชายร่างยักษ์ บิดข้อต่อด้วยแรงทั้งหมดที่เหลือ เสียงกระดูกดังกร็อก

ชายผู้นั้นร้องลั่น ก่อนที่ราฟาเอลจะใช้หมัดขวาต่อยเข้าที่ขมับของมันเต็มแรง ชายร่างยักษ์ตาเหลือก ล้มลงกองกับพื้นนอนแน่นิ่งในที่สุด

"ฟู่..."

เขาเป่าปากเบาๆ พลางใช้มือปาดเลือดที่ติดอยู่ที่ปาก มองดูร่างใหญ่นอนหลับไปอย่างเฉยชา

"รีบไปกันได้แล้ว"

ราฟาเอลรีบหันไปบอกทั้งสองคนไม่ให้รอช้า ทั้งสามรีบวิ่งฝ่าความมืดของทางออกฉุกเฉินออกไปจากผับหรูได้สำเร็จ

เสียงฝีเท้าดังก้องบนพื้นคอนกรีต หอบหายใจด้วยความตื่นเต้นและเหนื่อยล้า เมื่อพ้นประตูมาได้ พวกเขาเห็นรถลีมูซีนสีดำเงาวับจอดรออยู่ข้างถนน

"บอสนั้นมันรถที่คุณคาร์โลส่งคนมารับแน่เลย รีบไปกันเถอะครับ"

ราฟาเอลพยักหน้า แต่กลับเดชหยุดชะงัก หันมาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"หัวหน้า เดี๋ยวผมจะขอแยกตัวออกไป จะได้ให้พวกมันสับสน เดี๋ยวกระเป๋าใบนี้ผมจะเอาไปให้คุณคาร์โลเอง"

เขายิ้มมุมปาก แววตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ ราฟาเอลมองเขาครู่หนึ่ง ดวงตาสีฟ้าอ่อนเย็นชาพยักหน้าช้าๆ

"ห้ามตาย"

เขาสั่งสั้นๆ เสียงเย็นเยียบแต่แฝงด้วยความห่วงใยที่ซ่อนไว้ เดชตบหน้าอกตัวเองดังป้าบ

"ผมไวอยู่แล้วหัวหน้า! ไม่ต้องห่วง ไว้ใจผมได้เลย"

เขาวิ่งแยกออกไปทางซอยมืดด้านซ้ายทันที ร่างกำยำหายไปในเงามืดอย่างรวดเร็ว

ราฟาเอลไม่พูดอะไรเพิ่ม เขาเปิดประตูรถลีมูซีนแล้วก้าวขึ้นไปนั่งด้านหลัง มาร์โกตามมา ตัวสั่นเล็กน้อยจากเหตุการณ์เมื่อครู่

"ขับไป!"

ราฟาเอลสั่งคนขับด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด รถพุ่งออกจากจุดนั้นทันที ยางล้อครูดกับถนนดังแคร่ก ความเร็วพุ่งสูงจนกลุ่มชายไทยใส่แว่นดำที่วิ่งตามออกมาจากผับได้แต่มองตามด้วยสายตาเซ็งๆ มือกำปืนแน่นแต่ยิงไม่ทัน

ในรถ มาร์โกถอนหายใจยาว ถลำตัวลงบนเบาะหนังนุ่ม

"หายใจแทบไม่ทันเลยวะ...พวกไหนกันถึงกล้ามาหาเรื่องเราเนี่ย?"

เขาบ่น พลางใช้มือปาดเหงื่อที่หน้าผาก ราฟาเอลนั่งนิ่ง กระเป๋าทั้งสองใบวางบนตัก ดวงตาเย็นชาครุ่นคิด เขานึกถึงชายไทยใส่แว่นดำที่กระจายตัวในผับ

"คนไทยล้วนๆ"

เขาพูดช้าๆ

"ใหญ่พอจะต่อกรกับเราได้มีแค่คนเดียว...เสี่ยวิทย์"

"เสี่ยวิทย์อีกแล้วเหรอบอส?!"

มาร์โกโวยวาย ดวงตาเบิกกว้าง

"ไอ้สารเลวนี่! พวกมันไม่ยอมเลิกราจริงๆ"

เสี่ยวิทย์ ผู้มีอิทธิพลท้องถิ่นในไทยที่ครองอิทธิพลในวงการใต้ดินของเมืองนี้ เป็นศัตรูที่ราฟาเอลต้องปะทะด้วยหลายครั้ง ความขัดแย้งเรื่องเส้นทางธุรกิจมืดทำให้ทั้งสองฝ่ายบาดหมางกันหนัก

เขาได้แต่นึกสงสัยว่าทำเสี่ยวิทย์มาเกี่ยวข้องกับเรื่องค้าขายของพวกนี้ แต่ตอนนี้ราฟาเอลได้ของมาแล้ว เขาจึงคิดในใจว่าต้องรีบส่งให้ลุงคาร์โลให้จบเท่านั้น

รถลีมูซีนวิ่งผ่านถนนยามค่ำคืนมาถึงโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ราฟาเอลสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบ

"จอดก่อน"

เขาตัดสินใจพักที่คอนโดลับของแก๊งคืนนี้ก่อน ค่อยไปส่งของพรุ่งนี้เพื่อตัดช่องทางการตามรอยจากศัตรู

 รถชะลอจอด เขากำลังยกกระเป๋าขึ้นจากตักเพื่อลง ทันใดนั้น มือของคนขับยื่นมาคว้ากระเป๋าใบหนึ่งไว้แน่น ราฟาเอลขมวดคิ้วทันที ดวงตาเย็นชาเงยขึ้นมองไป

"หือ?!..."

ใบหน้าของคนขับไม่ใช่คนที่เขาคุ้นเคย เขาไม่เคยเห็นคนคนนี้มาก่อน พวกเขารีบร้อนจนพลาดลืมสังเกตตั้งแต่ทีแรก

"แกเป็นใคร?!"

ราฟาเอลถาม เสียงต่ำและเย็นจนน่าขนลุก แต่ไม่ทันได้คำตอบ ชายคนขับดึงเข็มฉีดยาออกมา น้ำสีส้มในหลอดส่องแสงวาววับ

เขาพุ่งแทงเข็มนั้นเข้าที่คอของราฟาเอลทันที ราฟาเอลเบี่ยงตัวหลบได้หวุดหวิด แต่ด้วยความคับแคบในรถ เข็มแหลมยังทิ่มแทงเข้าที่ไหล่ขวาของเขา ความเจ็บแปลบพุ่งขึ้นทันที

"บัดซบ!"

เขาคำราม มือหลุดจากกระเป๋า

ชายคนขับถีบประตูรถเปิดแล้วเตะราฟาเอลร่างหล่นลงจากรถไปกองกับพื้นข้างถนน

"บอส!"

มาร์โกตะโกนโวยวายด้วยความโกรธ หวังจะเอาคืนที่บอสโดนทำร้าย

"...."

 แต่ไม่ทันไรเขาก็ต้องตัวนิ่งแข็งทื่อ เมื่อชายคนขับชักปืนออกมาจ่อที่หน้าผากของมาร์โกอย่างรวดเร็ว จนเขาต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นด้วยใบหน้าที่หวาดหวั่น

"ลงไปเดี๋ยวนี้!"

เขาสั่งด้วยน้ำเสียงดุดัน มาร์โกตัวสั่นยกมือขึ้น

"อย่า...อย่ายิงผมเลย! ผมจะลง...จะลงให้แล้ว"

 เขาคลานลงจากรถด้วยความกลัว ชายคนขับคว้ากระเป๋าทั้งสองใบ รถลีมูซีนพุ่งออกไปทันที ทิ้งราฟาเอลที่นอนหอบหายใจบนพื้น ความเจ็บปวดจากเข็มฉีดยาที่ไหล่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

สงสัยว่าจะเป็นยาแปลงเพศหญิงแน่ๆเลย

ท่าทางน่าจะมีหนอบ่อนไส้

มาร์โก​ทำไมขี้ขลาดแบบนี้​ไม่​เหมือนกับมาเฟียเลย