ถึงผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน

หากท่านอ่านแล้วตอบความคิดเห็นด้วยจะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

------

บทเรียนที่ 1
SUV สีดำเคลื่อนตัวไปตามถนนคอนกรีตเก่า ๆ ที่แตกร้าวเป็นแนวยาว บางช่วงมีรอยปะซ่อมเป็นหย่อม ๆ จากฝีมือของใครสักคนที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้มันเรียบร้อยนัก ล้อรถบดไปบนผิวถนน เสียงเครื่องยนต์ต่ำหนักทำให้ผู้คนที่เดินอยู่สองข้างทางหันมามอง บางคนเพียงเหลือบตามองแวบหนึ่งแล้วก้มหน้ากลับไป บางคนกระซิบกระซาบกับเพื่อนที่เดินข้าง ๆ
รัฐไม่แปลกใจกับสายตาเหล่านั้น
รถแบบนี้มันผิดที่ผิดทางเกินไปสำหรับอำเภอเล็ก ๆ แห่งนี้ มันดูไม่เข้ากับภาพรอบตัวเลย
เขามองตรงไปข้างหน้า โรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษม ปรากฏอยู่ตรงสุดถนน ต้นไม้ใหญ่สองข้างทางเริ่มบางลงเมื่อเขาเข้าใกล้มากขึ้น กำแพงปูนซีเมนต์เก่า ๆ ล้อมรอบตัวโรงเรียน ป้ายไม้ซีดจางที่แขวนอยู่เหนือประตูทางเข้าเหมือนกำลังบอกว่าโรงเรียนแห่งนี้มีอายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบปี
เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้นในห้องโดยสาร เขาไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับที่นี่
มันไม่ใช่ที่ที่เขาควรจะอยู่
แต่ก็ไม่มีที่ไหนเหลือให้เขาไปแล้ว
รัฐชะลอรถ ก่อนจอดมันที่ลานด้านหน้า อาคารเรียนสามชั้นตั้งเรียงเป็นรูปตัว L ดูเก่าตามกาลเวลาแต่ก็ยังแข็งแรงพอจะใช้การได้ เด็กนักเรียนบางคนเดินผ่านไป หันมามองรถของเขา บ้างกระซิบกระซาบ บ้างจ้องเขม็งอย่างเปิดเผย
เขาไม่ได้สนใจพวกเด็กมากนัก เพียงเปิดประตูลงจากรถ ลมร้อนพัดผ่านมาปะทะหน้า
"ครูใหม่สินะ?"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านข้าง รัฐหันไปพบชายวัยกลางคนในชุดเชิ้ตแขนสั้นเก่า ๆ กับกางเกงสีกากีซีด ๆ ยืนพิงกำแพง มือข้างหนึ่งถือไม้กวาด อีกข้างถือแก้วกาแฟที่ดูเหมือนจะดื่มมาได้ครึ่งแก้วแล้ว
รัฐพยักหน้า "ครับ"
"ดูจากรถก็รู้แล้ว ไม่มีใครขับอะไรแบบนี้มาหรอก" ภารโรงหัวเราะในลำคอ "ทางนี้ เดี๋ยวพาไปห้องพักครู"
เขาเดินนำไปตามทางเดินหน้าตึกเรียน รัฐก้าวตามไปเงียบ ๆ ขณะที่เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบกับพื้นซีเมนต์ดังเป็นจังหวะ
"ผอ. ไม่อยู่นะ ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า กว่าจะกลับก็บ่าย ๆ โน่นแหละ" ภารโรงพูดเหมือนเรื่องนั้นเป็นเรื่องธรรมดา "ท่านไม่ค่อยอยู่โรงเรียนหรอก งานประชุมที่อำเภอบ้าง ที่จังหวัดบ้าง โรงเรียนพวกนี้นะ ครูรองกับฝ่ายธุรการแทบจะเป็นคนดูแลแทนผอ. อยู่แล้ว"
รัฐรับฟังเงียบ ๆ ไม่ได้พูดแสดงความคิดเห็นอะไร
"ครูที่นี่ก็ไม่ได้เยอะนักหรอก โรงเรียนอำเภอแบบนี้ คนที่อยู่นาน ๆ ก็มีไม่กี่คน ส่วนใหญ่ถ้าได้โอกาสย้ายไปที่อื่นก็มักจะไปกันหมด เหลือแต่พวกที่อยู่จนชินแล้ว หรือไม่ก็พวกที่ไม่มีทางเลือก"
เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ เหมือนตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าจัดอยู่ในกลุ่มไหน
"เด็ก ๆ ก็เหมือนกัน ส่วนใหญ่เป็นเด็กท้องถิ่น มีทั้งที่เรียนดีและที่ไม่สนใจอะไรเลย บางคนมุ่งมั่นจะไปต่อมหา'ลัย บางคนก็แค่รอให้เรียนจบไปทำงาน บางคนบ้านดี บางคนบ้านแย่ พวกเด็กทุนก็มีเยอะนะ แต่ก็คงลำบากหน่อย เรียนไปทำงานไป ไม่ค่อยมีเวลาสนุกเหมือนเด็กคนอื่นเขา"
รัฐเงียบ ไม่มีความเห็นอะไรกับเรื่องนี้
"ถึงแล้ว" ภารโรงพูดเมื่อพวกเขามาถึงห้องพักครู เขาผลักประตูไม้เก่า ๆ ออกให้
รัฐเดินเข้าไป กลิ่นกาแฟจาง ๆ ลอยฟุ้ง เสียงพูดคุยของครูคนอื่นดังเบา ๆ โต๊ะทำงานของเขาอยู่ที่ริมหน้าต่าง หันออกไปเห็นสนามกีฬา เขาวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ ก่อนจะเหลือบมองรอบห้อง
"เอ้อ..." ภารโรงหยุดเดิน หันกลับมาหาเขา "ครูรัฐใช่ไหม?"
"ครับ?"
"ขอต้อนรับละกัน" ภารโรงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป
รัฐมองตามเขาไปสักครู่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ถอดแว่นออกมาถือไว้ พลางพ่นลมหายใจเบา ๆ
"เธอใช่ไหม? ครูใหม่"
เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากด้านข้าง เขาหันไปมอง พบผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
เธอผมยาว หน้าหวานแต่แฝงความมั่นใจ สวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกระโปรงยาวถึงเข่า ท่าทางดูผ่อนคลาย
"เราเรียกเธอว่าครูรัฐได้ใช่ไหม?"
"ใช่ แล้วเธอ..."
"เรา 'ปัด' สอนนาฏศิลป์" เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดสำเนียงเป็นกันเอง "เรียกเราว่าปัดก็พอ ไม่ต้องเป็นทางการหรอก"
"โอเค ปัด"
เธอหัวเราะเบา ๆ "ขับรถมาเองเหรอ? คันใหญ่มากเลยนะ ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ"
รัฐหัวเราะบาง ๆ "เดาเก่ง"
"ไม่ต้องเดาหรอก แค่ดูจากสายตาเด็ก ๆ ที่มองตามรถเธอเข้าไปในโรงเรียนก็รู้แล้ว"
เขาไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มจาง ๆ
เธอฉลาด และช่างสังเกต
"แล้วอยู่ห้องไหน?" ปัดถามต่อ
"อ๋อ ยังไม่รู้เลย ผอ. ยังไม่มา กว่าจะมาก็บ่าย ๆ"
"อืม ก็ตามนั้นล่ะนะ" เธอพยักหน้า "ที่นี่เป็นโรงเรียนเล็ก ๆ แต่ก็อยู่ได้แหละ ถ้าไม่คิดอะไรมาก"
"เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?"
"เกือบห้าปีแล้วล่ะ" ปัดเอนตัวพิงโต๊ะข้าง ๆ "ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจอยู่นานหรอก แต่พออยู่ไป ๆ ก็ไม่ได้อยากย้ายไปไหน"
รัฐพยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเลื่อนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มองลานกว้างของโรงเรียนที่มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงา เด็กนักเรียนบางคนยังเดินไปมา บ้างมุดตัวอยู่ใต้ศาลาไม้เก่า บ้างนั่งก้มหน้ากับหนังสือที่วางอยู่บนตัก แต่ส่วนใหญ่แล้วไม่ได้ให้ความสนใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัว
โรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษม เป็นโรงเรียนระดับอำเภอ มีนักเรียนราว ๆ เจ็ดร้อยกว่าคน อาคารเรียนมีสามหลัง แบ่งออกเป็นมัธยมต้นกับมัธยมปลาย คนที่อยู่ที่นี่มักเป็นเด็กท้องถิ่น บางคนมาจากหมู่บ้านไกล ๆ ที่ต้องขึ้นรถโดยสารมาเรียนทุกวัน โรงเรียนไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรมากนัก นอกจากเป็นสถานที่ที่เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ต้องมาเพื่อรอให้ถึงเวลาจบ แล้วไปต่อในเส้นทางของตัวเอง บ้างไปต่อมหาวิทยาลัย บ้างไปช่วยที่บ้านทำไร่ทำสวน บ้างก็เข้ากรุงเทพฯ หางานทำ
โรงเรียนแบบนี้ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ไม่มีการแข่งขันอะไรมาก ทุกอย่างดูดำเนินไปตามจังหวะของมัน
และเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาสร้างอะไรที่ยิ่งใหญ่ที่นี่
รัฐเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นปลดกระดุมแขนเสื้อสองเม็ด แล้วพับขึ้นอย่างลวก ๆ สมองของเขาหมุนย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ที่ผ่านมา
เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด การกระทำของเขาไม่ใช่สิ่งที่ผิด—ไม่เคยผิด เขาแค่ใช้ชีวิตตามธรรมชาติของมัน
"ผู้ชายเป็นผู้นำ"
มันเป็นเรื่องปกติ เป็นธรรมชาติของโลกนี้ ผู้ชายเป็นผู้ให้ ผู้คุมทิศทาง เป็นคนที่มีอำนาจ และเป็นศูนย์กลางของสิ่งรอบตัว มันเป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และควรจะเป็นเช่นนั้นต่อไป
แต่บางคน... บางคนกลับไม่เข้าใจ
เขาถูกเพ่งเล็ง ถูกตั้งคำถามจากคนที่มองเขาจากภายนอกโดยไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เขาทำ
"คุณควรลดความสัมพันธ์กับนักเรียนให้เป็นทางการมากขึ้น เราได้รับเรื่องร้องเรียนมา..."
คำพูดของพวกนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แต่มันไม่ได้มีผลอะไรกับเขาอีกแล้ว
เขามาที่นี่แล้ว
ที่ใหม่
ที่ที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครมาก่อน
"คิดอะไรอยู่?"
เสียงของครูปัดดึงเขากลับมาสู่ปัจจุบัน เขาหันไปมองเธอที่ยังคงยืนพิงโต๊ะใกล้ ๆ ท่าทางของเธอดูผ่อนคลาย ไม่เร่งเร้า แต่ก็มีแววอยากรู้อยากเห็นอยู่ในที
"เปล่า แค่คิดว่าที่นี่ดูเงียบกว่าที่คิด"
"อืม ก็เงียบแหละ" ปัดพยักหน้า "แต่เงียบแบบที่อยู่ไปนาน ๆ แล้วอาจจะเบื่อได้ ถ้าไม่มีอะไรทำ"
"งั้นเธออยู่ที่นี่มาได้ยังไงตั้งห้าปี?"
"เพราะเราชอบความเรียบง่ายมั้ง" ปัดหัวเราะ "หรืออาจจะเป็นเพราะเรามีลูกสาวที่ต้องดูแลด้วย ก็เลยไม่ได้คิดจะย้ายไปไหน"
รัฐเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "เธอมีลูก?"
"ใช่ ลูกสาวคนเดียว อายุสิบขวบ อยู่ประถม"
"สามีล่ะ?"
"ไม่มี" ปัดตอบเสียงเรียบ ไม่ได้มีอารมณ์ขุ่นมัวหรือกระอักกระอ่วนอะไร "เราเลี้ยงลูกเอง"
รัฐพยักหน้า ไม่ได้ถามอะไรต่อ
"ไม่มีสามี เลี้ยงลูกคนเดียว..."
เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ลำพัง ต้องแบกรับภาระเองทุกอย่าง คำพูดของเธอเมื่อกี้ฟังดูง่าย แต่เขารู้ว่ามันไม่ง่าย ผู้หญิงไม่ควรต้องเป็นแบบนี้ ไม่ควรต้องดิ้นรนอยู่คนเดียว แต่สังคมสมัยนี้กลับทำให้มันกลายเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงจะต้องรับมือกับทุกอย่างเอง
นั่นมันผิดธรรมชาติ
"แล้วเธอล่ะ?" ปัดถามกลับ "โสด?"
รัฐหัวเราะเบา ๆ "ทำไมถามแบบนั้น?"
"ก็แค่อยากรู้" เธอยักไหล่ "เราไม่ค่อยเห็นครูผู้ชายที่นี่อยู่นานสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ถ้าแต่งงานแล้วก็มักจะย้ายไปอยู่ใกล้บ้านเมียกันหมด"
"งั้นฉันก็คงเป็นข้อยกเว้น" รัฐตอบ
"อ้อ งั้นก็โสดสินะ?"
เขายิ้มบาง ๆ "ถ้าจะเรียกแบบนั้นก็คงใช่"
"อืม..." ปัดลากเสียงเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "เธอคิดว่าอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน?"
รัฐเอนตัวไปด้านหลัง มือจับพนักเก้าอี้หลวม ๆ สายตามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
"ฉันไม่คิดเรื่องนั้น"
"อืม ก็เข้าใจนะ"
เธอไม่ซักไซ้อะไรต่อ รัฐรู้ว่าเธอเป็นคนฉลาด รู้ว่าคำถามไหนควรถาม คำถามไหนไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ
เขายังไม่แน่ใจว่าเธอเป็นมิตรหรือเป็นเพียงคนที่อยากรู้เรื่องของเขา แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็เป็นคนแรกที่เข้ามาคุยกับเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
เธออาจเป็นคนที่มีประโยชน์
เวลาผ่านไปพักใหญ่ ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังขึ้นจากหน้าห้อง
"ครูรัฐใช่ไหมครับ?"
เขาเงยหน้าขึ้น เห็นครูชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าเร่งรีบเล็กน้อย
"ครับ"
"ผอ. มาแล้ว ท่านอยากคุยกับคุณที่ห้องทำงาน"
รัฐพยักหน้า ลุกขึ้นช้า ๆ ปัดรอยพับเล็ก ๆ บนเสื้อเชิ้ต ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
รัฐเดินออกจากห้องพักครู เสียงพูดคุยจอแจเบาลงเมื่อเขาก้าวพ้นธรณีประตู แสงแดดยามเที่ยงสาดลงมากระทบพื้นปูนคอนกรีตที่เริ่มแตกร้าวในบางจุด อากาศร้อนแผดเผา พื้นดินสะท้อนไอร้อนขึ้นมาเป็นภาพสั่นไหว เขาก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ทอดไปยังอาคารบริหาร
ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษม
เขายังไม่เคยเห็นหน้าคนคนนี้มาก่อน ไม่เคยพูดคุย ไม่มีข้อมูลอะไรมากนักเกี่ยวกับตัวผู้อำนวยการ มีแค่ชื่อที่ระบุในเอกสารราชการ และข่าวลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้ยินจากภารโรงและครูในห้องพักครูเมื่อครู่
คนแบบนี้... เป็นพวกนักบริหารมากกว่าครูสอนหนังสือ
รัฐก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของอาคาร ขณะที่ครูที่นำทางเดินนำเข้าไปก่อนแล้วเพื่อแจ้งให้ท่านทราบ เขาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานขนาดกลาง ป้ายไม้สลักชื่อผู้อำนวยการแขวนอยู่บนประตู เขาใช้เวลาสองวินาทีในการปรับแว่น สูดหายใจเข้าลึก แล้วเคาะประตูเบา ๆ
"เข้ามา"
เสียงจากข้างในตอบรับทันที
รัฐก้าวเข้าไปในห้องทำงานของผู้อำนวยการ ประตูไม้เก่าส่งเสียงเอี๊ยดเบา ๆ ขณะที่เขาปิดมันลงตามหลัง เขายกมือขึ้นไหว้ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษมเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ แต่ดูเหนื่อยล้าในแบบของข้าราชการที่ทำงานมานาน ผมของเขาเริ่มมีหงอกแซม คิ้วหนาเป็นปื้น นัยน์ตาคมกริบจ้องมองรัฐผ่านกรอบแว่นตา
"สวัสดีครับท่านผู้อำนวยการ"
"ครูรัฐสินะ"
"ครับ"
"นั่งก่อนสิ"
รัฐทรุดตัวลงนั่งอย่างเรียบร้อย ขณะที่อีกฝ่ายเอนตัวไปด้านหลัง พิงพนักเก้าอี้ที่เริ่มเก่าไปตามกาลเวลา เสียงนาฬิกาบนผนังดังเป็นจังหวะช้า ๆ ขณะที่ชายตรงหน้าหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิด พลิกกระดาษไปมาสองสามครั้ง
"คุณย้ายมาจากโรงเรียนในเมือง ผมเห็นว่าเคยสอนที่โรงเรียนขนาดใหญ่กว่านี้" เขาพูดขึ้น เสียงของเขาไม่แข็งกร้าวนัก แต่ก็ไม่ได้เป็นมิตรเสียทีเดียว "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?"
"ที่เก่ามีปัญหาหลายอย่างครับ ผมคิดว่าการย้ายมาที่นี่น่าจะทำให้มีสมาธิกับการสอนมากขึ้น"
"หืม..." ผู้อำนวยการพยักหน้า "นั่นเป็นเหตุผลของคุณ"
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง พลิกแฟ้มไปอีกหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรัฐตรง ๆ
"แต่คนอื่นเขาเล่ากันไปอีกแบบ"
รัฐยังคงนั่งตัวตรง สายตานิ่ง ไม่ได้แสดงอาการสะดุ้งหรือไม่สบายใจ "ท่านหมายถึงอะไรครับ?"
"ข่าวลือมันมีเยอะ" ผู้อำนวยการพูดเรียบ ๆ "บางคนบอกว่าคุณมีความสัมพันธ์ไม่เหมาะสมกับนักเรียน บางคนบอกว่าคุณมีปัญหากับครูที่นั่น บางคนก็ว่าคุณเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อเด็กมากเกินไป"
รัฐก้มศีรษะเล็กน้อย สีหน้าของเขายังคงสุภาพ "ผมเข้าใจครับว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อต้องทำงานใกล้ชิดกับเด็ก ๆ แต่ผมขอยืนยันว่า ผมตั้งใจสอนและไม่เคยคิดจะทำอะไรที่เป็นปัญหาต่อโรงเรียน"
ผู้อำนวยการพิจารณาเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "ผมเองก็ไม่ใช่คนประเภทที่เชื่อข่าวลือโดยไม่มีหลักฐาน"
รัฐยิ้มบาง ๆ "ขอบคุณครับ"
"แต่..." ชายตรงหน้ากดเสียงต่ำลงเล็กน้อย "ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมต้องเชื่อข่าวลือพวกนั้น"
รัฐโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย แสดงออกถึงความเคารพ "ผมรับทราบครับ และจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"
ผู้อำนวยการมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะพยักหน้าและปิดแฟ้มเอกสารลง "คุณได้เป็นครูที่ปรึกษาห้อง ม.5/1 และสอนเคมีระดับมัธยมปลายทั้งหมด"
"ม.5/1?"
"ใช่ ห้องเด็กหัวกะทิของที่นี่ ส่วนใหญ่ตั้งใจเรียน แต่บางคนก็หัวไวเกินไปจนเป็นปัญหา คุณคงต้องเรียนรู้ไปเอง"
"เข้าใจครับ"
ผู้อำนวยการนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ "โรงเรียนนี้อยู่ในระบบของมันเอง เราพยายามดูแลเด็ก ๆ ให้ดีที่สุด แต่ไม่ได้เป็นที่ที่ใครจะมาสร้างอิทธิพลอะไรขึ้นมาเอง เข้าใจใช่ไหม?"
รัฐพยักหน้า "ครับ ผมเพียงแค่มาเป็นครู ไม่มีเจตนาอื่น"
"ดี"
อีกฝ่ายพยักหน้าเบา ๆ ทอดสายตามองเขาเหมือนต้องการอ่านให้ลึกกว่าคำพูดของเขา รัฐคงสีหน้าให้นิ่งที่สุด ไม่ให้มีสิ่งใดเล็ดรอดออกมาเกินความจำเป็น
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้เริ่มสอนวันแรก"
รัฐลุกขึ้น ยกมือไหว้ตามมารยาท "ขอบคุณครับ"
เขาหันหลังเดินออกจากห้องไป ปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ
ข่าวลือ...
รัฐเคยได้ยินมันมาหลายครั้ง คนชอบพูดถึงสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจ ชอบตัดสินจากภายนอกโดยไม่พยายามมองให้ลึกถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน
ผู้อำนวยการพูดว่าเขาไม่เชื่อข่าวลือ...
แต่รัฐรู้ดีว่า "ไม่เชื่อ" กับ "ไม่ใส่ใจ" มันเป็นคนละเรื่องกัน
ชายคนนั้นอาจไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาที่ไม่มีหลักฐานจับต้องได้ หรืออาจเพียงแค่ไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวายในโรงเรียนของเขา แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร นั่นก็หมายความว่า เขายังอยู่ในพื้นที่ที่ปลอดภัย ตราบใดที่เขาไม่ก่อปัญหาให้เด่นชัดเกินไป
รัฐพ่นลมหายใจออกเบา ๆ เดินไปตามทางเดินที่ทอดกลับไปยังห้องพักครู ที่นี่อาจไม่เงียบสงบอย่างที่เขาคิด แต่ครั้งนี้... เขาจะไม่พลาดเหมือนเดิมอีก
เขาเรียนรู้จากอดีตแล้ว ว่าต้องระวังอะไร และต้องใช้วิธีไหนในการรักษาสิ่งที่เป็นของเขาไว้
หลังจากเดินออกจากห้องผู้อำนวยการ รัฐกลับไปยังห้องพักครู แต่ไม่ได้อยู่ที่นั่นนาน เขาหยิบสมุดบันทึกขนาดเล็กจากกระเป๋าเสื้อ จดรายละเอียดสั้น ๆ เกี่ยวกับการสนทนาที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนจะปิดมันลง ร่างกายของเขาอาจอยู่ที่นี่แล้ว แต่เขายังต้องทำความคุ้นเคยกับสถานที่นี้ให้มากขึ้น
เขาเดินออกจากห้องพักครูไปตามทางเดิน เสียงนักเรียนจากห้องเรียนดังแว่วออกมาเป็นระยะ ๆ เขามองไปรอบ ๆ สังเกตโครงสร้างของโรงเรียน โรงเรียนมัธยมศึกษาธารเกษม มีขนาดไม่ใหญ่นัก มีอาคารเรียนสามหลัง อาคารบริหารหนึ่งหลัง และอาคารโรงยิมเก่าที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับการดูแลมานาน ลานกว้างหน้าโรงเรียนเต็มไปด้วยต้นไม้สูงให้ร่มเงา แต่พื้นดินบางส่วนมีรอยแตกร้าวจากความแห้งแล้งของอากาศในช่วงนี้
รัฐเดินไปช้า ๆ ไม่ได้เร่งรีบ เขาผ่านโรงอาหารซึ่งยังคงเงียบอยู่เพราะยังไม่ถึงเวลาพักเที่ยง กลิ่นอาหารโชยออกมาเบา ๆ จากครัวด้านหลัง นักการภารโรงสองสามคนกำลังขัดพื้นให้สะอาด
เขาหยุดยืนที่สนามกีฬา โรงเรียนมีสนามฟุตบอลขนาดย่อม และสนามบาสเกตบอลที่พื้นคอนกรีตเริ่มสึกกร่อน บ่งบอกถึงการใช้งานมายาวนาน เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นดังมาจากมุมหนึ่ง กลุ่มเด็กนักเรียนชายกำลังซ้อมยิงลูกบาสกันอยู่ พวกเขาหัวเราะกันเบา ๆ แต่ไม่ได้สนใจรัฐมากนัก
เขามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินต่อ
สำรวจให้มากที่สุด
รู้จักพื้นที่ให้มากขึ้น
มันเป็นนิสัยของเขา การรู้จักสภาพแวดล้อมทำให้เขาปรับตัวได้เร็วขึ้น และทำให้เขารู้ว่าควรอยู่ตรงไหน ควรหลีกเลี่ยงตรงไหน
รัฐเดินมาถึงอาคารหลังเล็กด้านข้างโรงเรียน ป้ายไม้เก่าหน้าประตูระบุว่าเป็น ห้องสมุด เขาผลักประตูเข้าไป ด้านในเงียบสงบ แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจกสูงที่ถูกขนาบด้วยชั้นหนังสือเก่า ๆ โต๊ะอ่านหนังสือจัดเป็นแถว เด็กนักเรียนบางคนนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ ไม่มีเสียงพูดคุย
บรรณารักษ์—หญิงวัยกลางคนที่สวมแว่นกรอบหนา—เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าทักทาย รัฐพยักหน้าตอบกลับ แล้วเดินไปตามชั้นหนังสือ
เขาไล่สายตามองดูหัวข้อของหนังสือ วิทยาศาสตร์ สังคมศาสตร์ วรรณกรรม และหนังสือเรียนเก่าที่ถูกวางซ้อนกันบนชั้นอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบ บางเล่มมีรอยขีดเขียนของนักเรียนที่ใช้มันมาก่อนหน้า
เขาหยิบหนังสือเคมีขึ้นมาดู เปิดผ่าน ๆ ก่อนจะวางมันกลับลงที่เดิม ตำราเรียนเก่ากว่าที่คิด
รัฐจดจำข้อมูลเหล่านั้นไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องสมุด
หลังจากสำรวจส่วนอื่นของโรงเรียน เขามุ่งหน้าไปยัง ห้องวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นอาคารเรียนที่อยู่ด้านข้างของโรงเรียน ประกอบด้วยห้องทดลองไม่กี่ห้อง โต๊ะทดลองในห้องหนึ่งเต็มไปด้วยอุปกรณ์เก่าที่มีร่องรอยการใช้งานมายาวนาน
ขณะที่เขากำลังสำรวจอยู่นั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
"อาจารย์ใหม่ใช่ไหม?"
รัฐหันไปพบชายวัยกลางคน สวมเสื้อเชิ้ตสีซีดกับกางเกงสแลคเก่า ท่าทางผ่อนคลายแต่สายตาดูเฉียบคม
"ครับ"
"ผมอาจารย์ดำรง หัวหน้ากลุ่มสาระวิทยาศาสตร์"
รัฐยกมือไหว้อย่างสุภาพ "สวัสดีครับอาจารย์ ผมรัฐ ย้ายมาสอนเคมีครับ"
"อืม ยินดีต้อนรับ" ดำรงพยักหน้า "มาดูห้องทดลองอยู่เหรอ?"
"ครับ ผมอยากทำความคุ้นเคยกับอุปกรณ์ที่นี่ก่อนเริ่มสอน"
ดำรงหัวเราะเบา ๆ "ขยันดีนี่ ดีแล้ว ที่นี่มีของให้ใช้ไม่เยอะเท่าที่โรงเรียนในเมืองหรอกนะ ต้องปรับตัวหน่อย"
"ผมเข้าใจครับ"
"เอาล่ะ ฉันเอาตารางสอนของนายมาให้" เขาหยิบแผ่นกระดาษออกจากแฟ้มแล้วยื่นให้รัฐ "ม.4 กับ ม.5 เป็นส่วนใหญ่ ม.6 มีแค่สองห้อง พอไหวไหม?"
รัฐรับกระดาษมา พลิกดูรายวิชาและช่วงเวลา "ไหวครับ"
"ดี"
ดำรงมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะถามขึ้น "ผอ. คุยอะไรมาบ้าง?"
รัฐเงยหน้ามองอีกฝ่าย สายตาของดำรงเต็มไปด้วยแววอยากรู้ แต่ไม่ได้คาดคั้น
"ไม่ได้คุยอะไรมากครับ ท่านแค่บอกให้ผมทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"
"หืม..." ดำรงพยักหน้าเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "เอาเถอะ ฉันไม่มีอะไรจะแนะนำมาก แค่สอนให้ดีก็พอ ที่เหลือก็ต้องดูเอง"
"ขอบคุณครับอาจารย์"
"เออ ๆ งั้นไว้เจอกัน"
ดำรงพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้อง รัฐมองตามหลังอีกฝ่ายครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงมองตารางสอนอีกครั้ง
เมื่อรัฐออกจากห้องวิทยาศาสตร์ เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนก็ดังขึ้นพอดี เสียงเก้าอี้ถูกลากออกจากโต๊ะเรียน เสียงพูดคุยของนักเรียนดังขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่พวกเขาเก็บของ เตรียมตัวกลับบ้าน บางคนวิ่งออกจากห้องเรียนอย่างรวดเร็ว บางคนยังยืนคุยกับเพื่อนใต้ถุนอาคาร
รัฐไม่ได้เร่งรีบ เขาเดินไปตามระเบียงชั้นสองของอาคารเรียน ปล่อยให้สายตากวาดมองไปยังภาพตรงหน้า
เด็ก ๆ กลับบ้านกันในหลายรูปแบบ
กลุ่มหนึ่งเดินออกจากโรงเรียนพร้อมกัน หัวเราะคิกคัก มือถือขนมจากร้านค้าข้างโรงเรียน เด็กบางคนซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่ชายหรือพี่สาวที่มารอรับหน้าโรงเรียน บางคนเดินไปยังป้ายรถสองแถวที่จอดอยู่ริมถนน ส่วนเด็กจากหมู่บ้านไกล ๆ หลายคนต้องรอรถกระบะรับส่งที่พ่อแม่ผลัดกันขับมารับ
ภาพของนักเรียนที่ค่อย ๆ ทยอยออกจากโรงเรียนสะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตของคนในที่แห่งนี้—ชีวิตที่ไม่เร่งรีบ ไม่มีความหวือหวา ทุกอย่างดำเนินไปตามจังหวะของมันเอง
แต่สิ่งที่รัฐสนใจไม่ใช่แค่ภาพเหล่านั้น
เขากำลังสังเกต
เด็กคนไหนเป็นผู้นำ
เด็กคนไหนชอบอยู่นอกสายตาคนอื่น
ใครเป็นที่นิยมในกลุ่มเพื่อน
ใครเดินกลับบ้านคนเดียว
เขายืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ ปล่อยให้เวลาผ่านไปจนสนามหน้าโรงเรียนเริ่มโล่งขึ้น เสียงของเด็กนักเรียนค่อย ๆ ลดลง เหลือเพียงไม่กี่คนที่ยังนั่งรอรถรับอยู่ใกล้รั้วโรงเรียน
เมื่อคนเริ่มบางตา รัฐจึงตัดสินใจกลับบ้านพักของตัวเองบ้าง
เขาพับตารางสอนเก็บลงในสมุดบันทึก เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับความคิดที่เริ่มเรียงตัวกันในหัว
ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง
เขารู้จักสถานที่แล้ว รู้ว่าห้องเรียน ห้องทดลอง และห้องพักครูอยู่ที่ไหน
เขารู้จักผู้อำนวยการแล้ว และรู้ว่าชายคนนั้นคิดยังไงกับเขา
เขาพบหัวหน้ากลุ่มสาระวิทยาศาสตร์แล้ว และรู้ว่าชายคนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ตราบใดที่เขาทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย
เหลือแค่สิ่งเดียวที่เขายังไม่รู้จักดีพอ...
เด็กนักเรียนของเขา
แต่พรุ่งนี้เช้า เขาจะได้พบพวกเขาแล้ว
และเขาจะค่อย ๆ ทำความรู้จักกับพวกเขาไปทีละคน... ในแบบของเขาเอง

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

ผลงานอื่น
โรงพยาบาลร้อนซ่อนรัก -->

ว้าว เรื่องแบบนี้ซิ ที่จะเรียกว่าคุณภาพที่แท้จริง

เขาทำอะไรไว้จึงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ รอเฉลย

ไอ้คนพวกนี้ต้องเหลี่ยมจัด และใจเย็นแน่ แล้วมักจะต้องม้าตายเมื่อผิดแผน

ดราม่า อิโรติก เก็บบรรยากาศได้ดีเชี่ยว    คงต้องอ่านเรื่อยๆเพื่อนรอเฉลย สิ่งที่ค้างคา  แต่ เรื่อง โรงพยาบาลร้อนก็ยังไม่จบ ไรท์อย่าทิ้งนะ

ขอบคุณครับ ชอบการบรรยายในเรื่องทุกเรื่องเลย อ่านแล้วเห็นภาพละเอียดมากครับ

ดราม่า อิโรติก เก็บบรรยากาศได้ดีเชี่ยว    คงต้องอ่านเรื่อยๆเพื่อนรอเฉลย สิ่งที่ค้างคา  แต่ เรื่อง โรงพยาบาลร้อนก็ยังไม่จบ ไรท์อย่าทิ้งนะ

โรงพยาบาลร้อนซ่อนรัก อัพตอนใหม่ทุกวันพฤหัสที่ fictionlog ครับ

ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับ 

บรรยายออกมาได้เห็นภาพตามเลยครับ ท่าทาง ผอ.นี่ลึกลับแปลกๆ น่าติดตามต่อครับ

เขาหนีอะไรมาแล้วจะสร้างอะไรที่นี่น่าติดตาม

เดาๆว่า รัฐ น่าจะเป็นคนที่ชอบวางแผน ควบคุม บงการ + เด็กๆชื่นชอบง่ายสินะ

งานคุณภาพ รอติดตาม ยังเดาทางพระเอกไม่ออกว่าจะออกมาไม้ไหน

ชอบสำนวนการเขียนแนวนี้มาก น่าสนใจน่าสนุกน่าติดตามครับ