สี่ทุ่มกว่า ธามขับรถกลับถึงบ้านของตนเอง หลังจากค้นพบการดูดซับปราณแหล่งใหม่อย่างไม่คาดฝัน จากร่างกายของมิลิน ซึ่งเป็นปราณบริสุทธิ์ที่เข้มข้นสูง

การค้นพบครั้งนี้มีความหมายอย่างยิ่ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องไปเสี่ยงเปิดเผยตัวตน หรือ ล่าอสูรปราณอย่างโจ่งแจ้ง เพื่อหาพลังงานมาเสริมสร้างความแข็งแกร่ง ทำให้เขารู้สึกโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง ในโลกที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนและภัยคุกคามที่เพิ่งถูกเปิดเผยต่อเขา

โลกในตอนนี้สำหรับเขา มันเปลี่ยนไปอย่างมาก จากโลกใบเดิมที่เคยเรียบง่าย ระหว่างทางกลับบ้าน ภาพที่เขาเห็นนั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป สีสันที่เขาสัมผัส นั้นปรากฏอยู่ทุกหนแห่ง ปราณธาตุต่าง ๆ จากตัวคน แผ่ออกมาเป็นมวลพลังงานที่หลากหลาย

มันทำให้เขาตระหนักว่าโลกนี้มีมิติที่ซับซ้อน ซ่อนอยู่เบื้องหลังความธรรมดาที่ทุกคนมองเห็น เขาไม่รู้เลยว่า บางที คนที่เดินสวนกัน หรือแม้แต่คนที่ยืนรอรถอยู่ข้างทาง คนนั้นอาจจะเป็นผู้ที่สัมผัสปราณแบบเขา หรือแม้กระทั่งผู้ใช้พลังที่ถูกซ่อนเร้นก็ได้ ธามคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ท่ามกลางความสับสนของชีวิตที่เพิ่งผันผวนและขยายขอบเขตออกไปอย่างกะทันหัน

โดยที่ไม่รู้เลยว่า เขาถูกจับตาจากหน่วยงานบางหน่วยอยู่ ตั้งแต่ก้าวออกจากคุ้มเจ้าคำฟ้า ทุกการเคลื่อนไหวของเขากำลังถูกบันทึกและวิเคราะห์อย่างเงียบ ๆ

ธามกลับถึงห้อง เขาสัมผัสได้ถึงความหิวโหยที่รุนแรงจากการใช้พลังงานอย่างหนักหน่วงในตอนเย็น เขาหิวมาก จึง ออกไปซื้อของมากินอย่างเร่งรีบ เพื่อเติมเต็มกระเพาะอาหารที่ว่างเปล่า

หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย และพลังงานทางกายภาพเริ่มกลับคืนมา เขาก็เริ่มเดินลมปราณตามวิชาจากคัมภีร์ปราณพื้นฐาน  เพื่อมุ่งสู่การฝึกฝนระดับที่สูงขึ้น

ตอนนี้ธามรู้สึกว่าระหว่างขั้นเดิมของเขากับขั้นถัดไป มันห่างมาก ราวกับมีกำแพงปราณไร้สภาพกั้นอยู่ ปราณมากมายที่เขารับมาจากมิลินและจากอสูรปราณอื่น ๆ แม้จะมีปริมาณมหาศาล ก็ยังไม่สามารถทำให้เขาผ่านขั้นต่อไปได้

แต่ธามเองก็ไม่รีบร้อน เขาโคจรพลังไว้เพื่อหล่อเลี้ยงปราณในเส้นทางเดินลมปราณ และปล่อยให้ร่างกายค่อย ๆ ปรับตัว จนกระทั่งเขาหลับไป ทั้งอย่างนั้น

ตอนเช้า ธามตื่นขึ้นมาจากการเดินลมปราณที่ได้ผลดีในระดับหนึ่ง เขามุ่งหน้าไปเรียนตามปกติ บรรยากาศในมหาวิทยาลัยดูเหมือนจะปกติทั่วไป แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องเรียน กลับมีบางสิ่งที่ทำให้เขาต้องชะงัก

วันนี้ธามเจอสมาชิกของคลาสใหม่ นั่งจับกลุ่มกันอยู่ที่มุมห้อง การปรากฏตัวของพวกเขานั้นทำให้ธามรู้สึกว่าผิดปกติ เพราะคณะของเขาเป็นคณะเฉพาะทางที่ต้องใช้การสอบแข่งขันกันเข้ามา แล้วจะมีคนมาเพิ่มได้อย่างไรกลางเทอมแบบนี้? มันผิดวิสัยและผิดกฎของมหาวิทยาลัยอย่างชัดเจน

คนที่มาเพิ่มนั้นมีถึง 5 คน ทุกคนดูมีอายุและมีบุคลิกที่แตกต่างจากนักศึกษาปกติมาก ดูหน้าตาก็เหมือนจะเกิน 20 ปีไปแล้ว บางคนดูเหมือนเพิ่งผ่านการฝึกฝนทางทหารมาอย่างหนัก ซึ่งมันผิดปกติสำหรับนักศึกษา ไม่ว่าจะปีไหน ไม่ว่าจะจากพวกที่ซิ่ว หรือพวกเรียนยังไม่จบก็ตาม พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แต่แววตาดูเฉียบคมและมีการเคลื่อนไหวที่ระมัดระวังตลอดเวลา

เพื่อน ๆ ทุกคนในห้องไม่มีใครรู้เรื่อง และพากัน ซุบซิบ อย่างสงสัย โดยเฉพาะเรื่องบุคลิก ความแปลก และที่มาที่ไปของคนกลุ่มนี้

แต่ธามก็ ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะชีวิตเขาก็วุ่นวายพอแล้วในตอนนี้ เขาตัดสินใจเมินเฉยต่อคนกลุ่มใหม่ แม้สัญชาตญาณจะบอกว่าพวกเขาไม่ธรรมดา เขาเดินตรงไปยังที่นั่งของตนเองและเข้าสู่คาบเรียนตามปกติ โดยทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ระหว่างที่อาจารย์กำลังบรรยายในคาบเรียน ธามก็ทำเช่นเดิมคือใช้สัญชาตญาณและปราณของตน เพื่อ สังเกตปราณของเพื่อนนักศึกษาในห้องบ้าง และ มองหาพวกภูตปราณบ้าง ที่อาจจะวนเวียนอยู่ในอาคาร

อาจารย์สาววิชานี้ หุ่นก็ดี สะโพกอวบมาก อกก็อิ่ม อื้มๆ อายุ อานามเท่าไรน้า เขามองไปมองมาอย่างเพลิดเพลิน

เขาพบว่า ตั้งแต่เขาเข้าไปในตึกร้างนั้น และดูดซับปราณไปบางส่วน รู้สึกว่าภูตปราณที่มีวนเวียนอยู่บ้างก็ลดลงไปมาก สภาพปราณโดยรวมในพื้นที่ดูสงบขึ้นเล็กน้อย
เขาสังเกตปราณจากเพื่อน ๆ ในห้อง เห็นว่า แต่ละคนมีธาตุ มีสภาวะ มีสุขภาพที่ต่างกันไป บางคนมีปราณอ่อนแอ บางคนมีปราณที่ตื่นตัวและร่าเริง บางคนที่นั่งติดกันบอกว่าแค่เพื่อนกัน แต่ร่องรอยมันบ่งบอกว่าเพิ่งกินกันมาตั้งแต่เช้า

ธามละสายตาจากเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังอินเลิฟ แล้วลองสังเกตนักศึกษาหน้าแก่ที่มาใหม่ ที่นั่งเงียบ ๆ อยู่มุมห้อง ทันทีที่เขาเพ่งความสนใจไปที่กลุ่มคนทั้งห้า ก็พบเลยว่า

ปราณของกลุ่มนักศึกษาหน้าแก่พวกนั้นไม่มีบ่งบอกอะไรออกมาเลย ไม่มีกระทั่งปราณที่ไหลออกมาอย่างปกติที่คนทั่วไปควรจะมี ซึ่งมัน โคตรจะไม่ปกติ เลยสำหรับสิ่งมีชีวิต

ธามรู้ดีว่า คนทั่วไปปราณธรรมชาติมันต้องมีออกมา แม้จะอ่อนแอหรือจางหายตามสภาพร่างกาย แต่อันนี้แทบจะไม่ออกมา หากไม่เพ่งพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ก็จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแต่ละคนมีธาตุอะไรเป็นหลัก

ธาม (คิดในใจ): แบบนี้ยิ่งมีพิรุธ... เหมือนประกาศออกมาชัด ๆ ว่า 'รู้จักการใช้ปราณนะ นี่ไง ซ่อนปราณก็เป็น'

การซ่อนปราณในระดับนี้แสดงให้เห็นว่า พวกเขาไม่ใช่คนทั่วไป แต่เป็นผู้ใช้พลังที่มีทักษะการควบคุมขั้นสูง และกำลังพยายามปกปิดตัวตนอย่างจงใจ

ไม่นานนักก็ถึง ช่วงเบรค ของคาบเรียน หนึ่งในคนกลุ่มนั้นเป็นผู้หญิงหน้าตาดีมาก รูปร่างผอมเพรีย ตัวตรง อกเชิด และดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่ม เธอเดินตรงมาที่โต๊ะของธามทันทีด้วยความกระฉับกระเฉงจนเกือบจะเหมือนการเข้ามาหาเรื่องเขาอยู่แล้ว

หญิงสาวส่ง รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความพยายามจะเป็นมิตรอย่างยิ่ง เธอยืนอยู่หน้าโต๊ะของธามและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ท่องจำมาอย่างดี

ป้าย: "สวัสดี... เราป้ายนะ เพิ่งย้ายมาใหม่ ยังไม่รู้จักกับใครเลย เราอยากมีเพื่อน ช่วยแนะนำเราหน่อยได้ไหม"

ธามมองหญิงสาวที่วัยน่าจะ 24-25 ปี อย่างระแวง คำพูดของเธอช่างทื่อและเป็นทางการมาก

' ถามได้ทื่อมาก ท่องบทมาหรือไง' ธามคิดในใจแต่ก็ยังยิ้มให้ผู้หญิงจากกลุ่มนั้น

สิ่งที่ทำให้สถานการณ์ยิ่งดูไม่ปกติขึ้นไปอีกคือ คนที่เหลือในกลุ่มอีกสี่คน ที่ยังนั่งอยู่ที่มุมห้อง หันหน้ามาพร้อมกัน ส่งยิ้มแบบเดียวกัน ให้เขา แล้วพยักหน้าทักทายเขาในจังหวะเดียวกันทุกคน!

ธามขนลุกมาก เขารู้สึกว่าภาพตรงหน้านี้ หลอนยิ่งกว่าเจอภูตปราณครั้งแรกเสียอีก ความเป็นระเบียบและไร้ชีวิตชีวาในการตอบสนองนั้นผิดธรรมชาติของมนุษย์

'เจ้าหน้าที่แน่ ๆ และมาจากหน่วยงานทางทหารแน่นอน ทำอะไรพิลึก ๆ ไม่เนียนแบบนี้ ไม่น่ามีพวกไหนอีกแล้ว'

ธามพยายามควบคุมสีหน้าและตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก

ธาม: "ค... ครับ สวัสดีครับ ผมธามครับ ผมก็ไม่รู้อะไรมากนัก เอ่อ ยะ... ยินดีต้อนรับนะครับ"

ธามรู้สึกถึงความอึดอัดอย่างรุนแรงจากการตอบสนองที่เหมือนหุ่นยนต์ของคนกลุ่มนี้ เขาทำท่าจะลุกไปพักเบรค เพื่อหลุดจากสภาวะกระอักกระอ่วนและเพื่อตั้งสติ

เมื่อธามลุกขึ้น และทำท่าจะเดินออกจากห้องเรียนไป ป้ายก็ลุกขึ้นพร้อมป้ายทันที

ป้าย ยังพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนเป็นการแยกเขี้ยวมากกว่า  "เราขอไปด้วยคนสิ เราไม่รู้จักพื้นที่มากนัก"

และ คนที่เหลืออีกสี่คนก็ลุกขึ้นพร้อมกัน ในจังหวะที่แม่นยำ ทำท่าพร้อมจะตามธามไปทั้งกลุ่ม

ธามรู้สึกวิตกและตึงเครียดขึ้นมาทันที เขาสแกนสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ถ้าเขานั่งต่อจะผิดปกติไหม? หรือ ถ้าเขาไป จะโดนตามไปเป็นขบวนหรือไม่?

ธามตัดสินใจที่จะใช้ข้ออ้างเพื่อสลัดพวกเขาออกไป

"ผมว่าจะไปหาอะไรกินหน่อย ครับ อาจจะไม่เข้าคลาสนี้แล้ว" ธามตอบด้วยเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติ

"อ๋อ เราก็คนรุ่นใหม่ เราอยาก skip class ดูบ้างเหมือนกัน! ไปด้วยกันสิคะ" ป้ายพูดด้วยท่าทางทีกระตือรือร้นกว่าเดิม

ธามไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เมื่อเห็นว่าคนเหล่านี้มีความตั้งใจที่จะติดตามเขาอย่างชัดเจนและไม่สนใจความอึดอัดของเขาเลย เขาเลยต้องให้พวกนี้ตามไปด้วยอย่างจำใจ

ธามตัดสินใจว่าไปดีกว่า การอยู่ในห้องต่ออาจยิ่งทำให้เขาสับสน ถ้าไปหาอะไรกินก็ เผื่อจะเจอปังปอนด์ เพื่อนสนิทของเขา จะได้รีบหาเรื่องหลบออกไปง่าย ๆ โดยใช้ปอนด์เป็นข้ออ้าง

ยี่สิบนาที ที่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในโรงอาหารกับคนกลุ่มนี้ ธามรู้สึกเหมือนถูกสอบปากคำ เขาไม่ได้กำลังกินขนมอย่างมีความสุขเลยแม้แต่น้อย เขา ถูกซักประวัติ ถูกไต่สวนอย่างเข้มงวด

"เพื่อนธามมีแฟนไหมคะ มีเพศสัมพันธ์กันหรือยังคะ อายเหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะ พยักหน้า ส่ายหน้าแทนก็ได้ค่ะ ตอบหน่อยค่ะ เพื่อนป้ายอยากรู้ค่ะ พวกเราอยากสนิทกับเธอค่ะ"

ป้ายและคนอื่น ๆ ผลัดกันถามคำถามเกี่ยวกับประวัติส่วนตัว งานอดิเรก แม้กระทั่งกิจกรรมในวันหยุดสุดสัปดาห์ของเขา ทุกคำถามนั้นเจาะจงและเป็นระบบ ราวกับกำลังป้อนข้อมูลเข้าสู่ฐานข้อมูล ธามนั่งเครียดจนเหงื่อเริ่มซึม

ทันใดนั้น ปังปอนด์ เพื่อนสนิทของเขาก็ เดินผ่านมา บริเวณนั้น ธามมองปังปอนด์ด้วยความหวัง และ สายตาขอความช่วยเหลือ อย่างเปิดเผย หวังว่าเพื่อนจะเข้าใจสถานการณ์แปลก ๆ นี้

ปังปอนด์เห็นธามนั่งอยู่กับสาวสวยหน้าตาดีมาก ๆ ท่าทีกำลังคุยกันอย่างจริงจัง และดูเหมือนธามกำลังตั้งใจจีบสาวคนนี้อยู่ เมื่อเขาเห็น เขาก็รีบมองผ่านและเดินผ่านไปทันที ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่ต้องการขัดจังหวะโอกาสของเพื่อน

ความหวังที่จะพ้นสถานการณ์หลุดลอยไปอีกครั้ง ธามทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยความสิ้นหวัง

ธามถูกถามคำถามส่วนตัวที่ไม่จบไม่สิ้นอยู่แบบนั้น อีกสิบนาที ความเครียดของเขาสะสมถึงขีดสุด จนกระทั่ง อาจารย์รัตน์ อาจารย์ที่ปรึกษาของเขา เดินมาหาตัวเขา ที่โต๊ะอาหาร

ธามรีบลุกขึ้นทันที โอกาสรอดมาถึงแล้ว! เขาไม่รอให้อาจารย์พูดอะไร ธามรีบพูดโพล่งไปอย่างรวดเร็ว เพื่อสร้างฉากการหนี

ธาม: "อาจารย์จะพาไปผมนั่งรถ หรอครับ!"

อาจารย์รัตน์ที่ไม่ได้เตรียมรับมือกับคำพูดเช่นนี้ หยุดชะงัก และ หน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะรีบปฏิเสธ

อาจารย์รัตน์: "นั่งรถอะไร! วันนี้จะมาตกลงกันเรื่อง ทำโครงการ ค่ะ คุยธุระกันเสร็จแล้วใช่ไหม"

ธาม: "เสร็จแล้วครับ!" ธามรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้นเกินจริง

ทันทีที่ธามตอบรับ นักศึกษาใหม่ทั้งห้าคน ที่รุมถามธามอยู่ ก็ ลุกขึ้นสวัสดีอาจารย์รัตน์ ด้วยความเคารพอย่างเป็นระเบียบ แล้วกล่าวลาทันที และ เดินไปห้องเรียนอย่างพร้อมเพรียงกัน ราวกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายได้สิ้นสุดลงแล้ว

ธามมองตามหลังพวกเขาไปด้วยความงุนงงและความโล่งอกที่ปะปนกัน

ธามเดินตามอาจารย์รัตน์ไปยังห้องประชุมเล็ก ระหว่างทาง อาจารย์รัตน์หยิกแขนธามเล็กน้อยแล้วบอกว่า "ร้ายนักนะ พี่กับมิลินยังไม่พออีกเหรอ จะเอาอีกแล้วเหรอ"

"เปล่าครับ ไม่ใช่ๆ"

ธามสังเกต ว่าตอนเดินไปยังสถานที่พูดคุยเรื่องงาน ใบหน้าของอาจารย์ดูเคร่งเครียดในเรื่องโครงการ มากกว่าเรื่องความสัมพันธ์ส่วนตัว ธามเข้าพบอาจารย์รัตน์พร้อมกับอาจารย์อีกท่าน ทั้งสามคนคุยกันเรื่อง

โครงการแข่งขันในเบื้องต้น จนถึงเวลาเที่ยง ในช่วงพักเที่ยง ธามก็ไม่พบทั้ง 5 คนนั้นอีกแล้ว ราวกับพวกเขาเป็นผีที่หายตัวไปเมื่อภารกิจสิ้นสุด

จากนั้น เขาก็ เข้าเรียนคาบบ่ายต่อตามปกติ และอาจารย์รัตน์ได้ นัดคุยโครงการอีกครั้งตอนห้าโมงเย็น คราวนี้มีการระดมสมองครั้งใหญ่ เขาและอาจารย์รัตน์พร้อมอาจารย์อีกสองท่าน และ นักเรียนอีกสี่คน ช่วยกัน จัดแบ่งหน้าที่และรายละเอียดของโครงการ กันอย่างเข้มข้น ทุกคนทำงานอย่างเต็มที่จนถึงเวลาหนึ่งทุ่ม จึงแยกย้ายกันด้วยความเหนื่อยล้า แต่โครงการมีความคืบหน้าอย่างมาก

ธามมองไปยังอาจารย์รัตน์ แววตาของเขามีความตั้งใจที่ซ่อนเร้น เขาต้องการหาโอกาสเพื่อ ทดลองการกลั่นปราณเข้มข้นแบบที่เขาทำกับมิลิน อีกครั้ง โดยใช้โอกาสนี้

ธามเดินตามเธอออกไปจากห้อง พร้อมกับพูดจาด้วยน้ำเสียงที่ลดระดับลงและชิดใกล้ขึ้น

ธาม: "อาจารย์รัตน์ครับ... วันนี้อาจารย์ยังว่างอีกไหมครับ พอดีผมมีเรื่องส่วนตัวที่อยากจะขอคำปรึกษาเพิ่มเติม เกี่ยวกับการทำวิจัย..." (ธามจงใจพูดคำว่า 'วิจัย' ด้วยน้ำเสียงที่เน้นย้ำและมีความหมายแฝง)

อาจารย์รัตน์กำลังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เธอหันมาส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความนัย สายตาของเธอล้อเลียนธามอย่างเปิดเผย

อาจารย์รัตน์: "เรื่อง 'วิจัย' นอกสถานที่น่ะเหรอคะ... อาจารย์คิดถึงมันอยู่เหมือนกันนะ"

แต่ก่อนที่บทสนทนาจะดำเนินไปต่ออย่างโจ่งแจ้ง โทรศัพท์ของอาจารย์ก็ดังเสียก่อน อาจารย์รัตน์รับสายและพูดคุยอย่างเร่งรีบเกี่ยวกับธุระส่วนตัว

อาจารย์รัตน์ วางสายแล้วหันมามองธามด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย "อืม... พี่ติดธุระด่วนแล้วสิคะ ธาม พี่ต้องไปรับลูกสาวทั้งสองคนที่เรียนพิเศษ เลยไม่ได้อยู่ให้คำปรึกษา ไว้คราวหน้าพี่โทรหานะ"

แผนการทดลองของธามจึงถูกขัดจังหวะลงอย่างน่าเสียดาย ธามพยักหน้าด้วยความผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจดี


--------------------------------------------


อดทดลองเลย เสียดาย

นายธามโดนจับตาเฝ้ามองอย่างใกล้ชิดแล้ว แต่จะใกล้ชิดกว่านี้กับ ปาย หรือไม่นะ

สงสัยวันนี้คุณธามคงได้รับประทานแห้ว

ธามกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปเสียแล้ว

'เจ้าหน้าที่แน่ ๆ และมาจากหน่วยงานทางทหารแน่นอน ทำอะไรพิลึก ๆ ไม่เนียนแบบนี้ ไม่น่ามีพวกไหนอีกแล้ว'

อันนี้ความคิดธาม หรือความคิดใครครับ 555

  หมายมั่นปั้นมือมาแล้ว ต้องเอาไว้คราวหน้าแล้วแหละอย่างนี้ 

อาจารย์รัตน์น่าจะมีพลังปราณเข้มข้นนะ  รอฟาร์มได้เลย

 อีกไ่ม่นานคงมีการปะทะระหว่างธามกับ จนท. แต่ ธามคงโดนดึงตัว  จาก รัฐบาล มาเป็น อีธานฮัท เพืื่อ ช่วยประเทศจากภัย อาคมจีนเทา

มาทื่อๆแบบนี้ธามไม่สงสัยก็แปลกแล้ว ธามกลายเป็นผู้ต้องสงสัยซะแล้ว

นายธามกระหายพลังอีกแล้ว

จะเป็นสงครามระดับประเทศด้วยไหม

ครูไม่ว่างนะครับป้ายยังว่างอยู่อาจจะแอบตามมาก็ได้นะธามลองถามดูสิสนใจฝึกวิชาไม่

ซ่อนปราณได้ น่าตกใจนะ ยอดฝีมือเลย

ธามต้องหาที่ระบายความเครียดที่โดนจับตาซักประวัติ