เผลอใจให้ทรงเอ ตอนที่ 2

[Masirider23]

ตอนที่ 2 พบชายทรงเอในระยะประชิด

หลังจากมิกซ์วางสายโทรศัพท์ เขาก็เอามือทั้งสองข้างขึ้นมาวางประสานกันไว้บนโต๊ะ ใบหน้าที่เคร่งเครียดนั้นก้มลงไปมองพื้นเบื้องล่างราวกับกำลังครุ่นคิดเรื่องหนักหน่วงใจ

"มีอะไรหรือเปล่าตัวเอง?" เอิร์นถามหนุ่มคนรักด้วยความเป็นห่วง"

"มิกซ์คง... ไม่ได้ไปเที่ยวกับเอิร์นแล้วล่ะ มิกซ์ต้องกลับเชียงใหม่เย็นนี้เลย" มิกซ์พูดกับแฟนสาวด้วยท่าทางลำบากใจ

"ทำไมล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?" เอิร์นถามขึ้นด้วยความสงสัยปนโกรธเคือง


"มิกซ์เคยเล่าให้เอิร์นฟังแล้วใช่มั้ยครับว่าแม่ของมิกซ์เขามีโครงการจะสร้างรีสอร์ทริมเขาแห่งหนึ่ง แต่ยังติดขัดปัญหาบางอย่างอยู่" มิกซ์เกริ่นให้เอิร์นฟังซึ่งเธอก็พยักหน้าตอบรับแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเรื่องทั้งหมดมันมีความเกี่ยวข้องกันยังไง

"น้องดาวน่ะ เอิร์นจำได้ใช่มั้ยครับ เค้าอยากจะสอบมาเรียนต่อที่นี่ในคณะเดียวกับพวกเรา แล้วพ่อแม่เค้าก็อยากให้มิกซ์ไปช่วยติวหนังสือให้ลูกเขา ถ้าน้องดาวสอบได้คะแนนดีพ่อของเขาก็จะช่วยอำนวยความสะดวกในเรื่องการสร้างรีสอร์ตให้"

"แล้วตัวเองจะต้องไปกี่วัน?" เอิร์นถาม

"ยังไม่รู้เหมือนกัน" มิกซ์ตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา

"ถ้าอย่างนั้นเค้าจะไปด้วย"

"แม่เขาบอกให้มิกซ์ไปคนเดียวน่ะ เขากลัวว่ามิกซ์จะไม่มีสมาธิสอนน้องดาว"

ถึงตอนนี้เอิร์นก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างได้กระจ่างชัด แม่ของแฟนหนุ่มกำลังผลักไสเธอให้ออกห่างเพื่อให้เขาได้ไปอยู่ใกล้ชิดกับยัยเด็กดาวนั่นโดยที่ไม่มีเธอไปทำตัวเป็นก้างขวางคอ

แม้เอิร์นจะรู้ว่ามิกซ์ถูกเลี้ยงดูมาให้เชื่อฟังคำสั่งของผู้เป็นแม่โดยไม่มีขัดขืน แต่แบบนี้มันก็เกินไปมาก สาวสวยทั้งรู้สึกโกรธเคืองและผิดหวังในตัวคนรักอย่างที่สุด

"ตกลงตัวเองจะเลือกยัยผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย?" เอิร์นพูดขึ้นด้วยเสียงเกรี้ยวกราด น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นในดวงตา

"มิกซ์ไม่ได้เลือกผู้หญิงคนนั้น แต่มิกซ์มีความจำเป็นต้องกลับไปจริง ๆ เอิร์นช่วยเข้าใจมิกซ์ด้วยสิครับ" ฝ่ายชายตอบกลับมาอย่างมีอารมณ์เล็กน้อย

"แล้วตัวเองล่ะเข้าใจความรู้สึกของเค้าบ้างมั้ย!" ถึงตอนนี้น้ำเสียงของเอิร์นก็เริ่มสั่นเครือ

"เอาเลย ถ้าอยากไปหายัยเด็กนั่นมากนักก็ตามใจ" เอิร์นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็ผลุนผลันเดินออกไป แม้มิกซ์จะตะโกนเรียกแต่สาวสวยก็ไม่หันกลับไปดูเลยแม้แต่น้อย

เอิร์นรีบเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่หน้ามหาลัยแล้วบอกให้โชเฟอร์ขับรถไปส่งที่บ้านของเธอ

นิสิตสาวนั่งในท่าไขว่ห้างหลังที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าและหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างรถโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตา

โชเฟอร์แท็กซี่วัยกลางคนเหลือบมองผู้โดยสารคนสวยผ่านทางกระจกหลังบ่อยครั้ง ความงามของเธอทำให้เขาต้องตกตะลึง ทั้งใบหน้าที่สวยหวานหยาดเยิ้ม เนินนมอวบอิ่มภายใต้เสื้อนึกศึกษาตัวจิ๋ว ท่านั่งไขว่ห้างก็ทำให้กระโปรงทรงเอที่สั้นกุดอยู่แล้วนั้นร่นขึ้นไปจนเกือบจะเห็นแก้มก้นนวลเนียน

'แม่ง เด็กสมัยนี้ทำไมมันน่าเอาจังวะ' ในขณะที่โชเฟอร์แท็กซี่กำลังคิดในใจด้วยความอกุศลก็พลันเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

โครม!

รถแท็กซี่เกิดสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ทำเอาเอิร์นถึงกับหัวคะมำจนศีรษะของเธอเกือบไปชนเข้ากับที่นั่งผู้โดยสารข้างหน้า

"ฉิบหายแล้วไง!" โชเฟอร์แท็กซี่ตะโกนขึ้นอย่างหัวเสีย เขามัวแต่แอบมองผู้โดยสารคนสวยจนขับรถไม่ระวังแล้วไปชนเข้ากับรถยนต์คันข้างหน้า

เจ้าของรถคันที่ถูกชนลงมาจากรถแล้วเดินมาหาโชเฟอร์แท็กซี่ เกิดมีการโต้เถียงกันอย่างดุเดือด เอิร์นมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าปากซอยทางเข้าหมู่บ้านของเธอนั้นอยู่ห่างออกไปเพียง 50 เมตรเท่านั้น

"เอ่อ หนูวางค่าโดยสารเอาไว้ตรงนี้นะคะ ไม่ต้องทอนค่ะ" เอิร์นวางเงินเอาไว้ในช่องเก็บของข้างที่นั่งคนขับ จากนั้นก็รีบลงจากรถไป ปล่อยให้คนขับทั้งสองจัดการแก้ปัญหากันเอาเองแล้วกัน

ท้องฟ้าเบื้องบนเต็มไปด้วยเมฆสีดำทะมึน อีกไม่นานฝนห่าใหญ่คงจะตกลงมา คงต้องรีบเดินกลับบ้านแล้ว

จากปากซอยไปถึงบ้านของเอิร์นนั้นจะมีระยะทางประมาณ 300 เมตร และไม่ไกลจากหน้าปากซอยก็จะมีซุ้มขนาดเล็กที่พวกวินมอเตอร์ไซค์รวมกลุ่มจอดรอรับผู้โดยสารอยู่ ถ้าหากนั่งรถไปก็จะถึงบ้านของเอิร์นในเวลาเพียงไม่นาน แต่สาวสวยไม่อยากนั่งซ้อนท้ายรถและเอาตัวไปเบียดเสียดกับคนขี่มอเตอร์ไซค์ เธอสะดวกใจที่จะเดินไปเองมากกว่า

เมื่อเอิร์นเดินผ่านกลุ่มวินมอเตอร์ไซค์ เธอก็ได้ยินเสียงคนพวกนั้นพูดถึงเธอกันอย่างสนุกปาก บางคนก็วิจารณ์รูปร่างของเธออย่างลามกหยาบโลน แต่หญิงสาวก็แกล้งทำเป็นเมินเฉยแล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวผ่านไปโดยเร็ว

สายฝนเริ่มตกลงมาเปาะแปะในขณะที่ยังเหลือระยะทางอีก 200 เมตรก็จะถึงบ้านของเอิร์น เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังตามเธอมาด้วย

"น้องเอิร์น"

นักศึกษาสาวสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนเรียกชื่อในขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาเดินอยู่ พอหันไปดูก็พบว่ามีชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างท้วมและสูงราว ๆ 180 ซม. กำลังนั่งคร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซค์ฮอนด้า เวฟคันเก่าสีซีด เขาสวมเสื้อกั๊กสีส้มที่พวกวินมอเตอร์ไซค์ใส่กัน

"เอิ่ม เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ?" เอิร์นถามออกไปด้วยความระแวง ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้ชื่อของเธอได้

ด้วยความที่ชายลึกลับสวมหมวกกันน็อคแบบเต็มใบทำให้เอิร์นไม่สามารถจะเห็นหน้าของเขาได้ และอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้สาวสวยหวั่นใจก็คือท่อนแขนอันใหญ่โตและมีผิวสีดำคล้ำที่โผล่ออกมาจากเสื้อแขนสั้นนั้นมันเต็มไปด้วยรอยสักลวดลายยุ่งเหยิ่งจนดูไม่ออกว่ามีรูปอะไรบ้าง

เอิร์นไม่อยากจะตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกหรอก แต่ในใจก็เกิดมีอคติขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"อ้อ โทษที ใส่หมวกเอาไว้แบบนี้น้องเอิร์นคงไม่เห็นหน้าพี่สินะ" ว่าแล้วชายคนนั้นก็ถอดหมวกออก ซึ่งเมื่อเอิร์นได้เห็นใบหน้าของเขาแบบเต็มก็ยิ่งรู้สึกหวาดหวั่นมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

ใบหน้าของชายลึกลับนั้นช่างเหี้ยมเกรียมราวกับโจรร้าย ดวงตาดุดันราวกับเสือ จมูกรูปทรงชมพู่ที่ทั้งบานและใหญ่แทบจะไร้ดั้ง ริมฝีปากหนาสีคล้ำจากการสูบบุหรี่จัด กรามเป็นรูปทรงสีเหลี่ยมหนาเตอะราวกับมนุษย์ยุคโบราณ

นอกจากนี้บนศีรษะที่โกนจนล้านเตียนนั้นก็เต็มไปด้วยรอยสักลวดลายประหลาด ตรงคิ้วทั้งสองข้างและรอบริมฝีปากก็มีรอยสักเหมือนพวกยักษ์ในละครจักร ๆ วงศ์ ๆ รวมไปถึงข้างจอนผมทั้งสองด้านก็มีรอยสักพาดยาวลงมาจนเกือบถึงคางด้วย

เอิร์นคิดขึ้นมาในใจ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าผู้ชายทรงเอ! เพิ่งเคยเห็นตัวเป็น ๆ แบบใกล้ ๆ ก็ในครั้งนี้เอง

พอชายคนนั้นเห็นเอิร์นนิ่งอึ้งไป เขาก็พูดขึ้นมาทำลายความเงียบ "พี่ชื่อเบิ้ม เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับน้องเอิร์น ตอนที่น้องอยู่ ม.4 พี่ก็อยู่ ม.6 แล้วละ น้องเอิร์นคงไม่รู้จักพี่หรอก แต่พี่จำน้องเอิร์นมาได้ตลอดเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่น้องเอิร์นได้เป็นดรัมเมเยอร์กีฬาสีนี่สวยสุด ๆ  พี่จำได้ไม่เคยลืมเลย"

สมัยที่เอิร์นยังเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมนั้น เธอจัดได้ว่าเป็นคนที่ป๊อบปูล่าอย่างมากในหมู่นักเรียนด้วยกัน และด้วยความสวยและรูปร่างที่โดดเด่นก็ทำให้เธอได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่เป็นดรัมเมเยอร์ในการแข่งขันกีฬาของโรงเรียนอยู่เสมอ

"อ้อ... อย่างนั้นเหรอคะ ขอบคุณนะคะที่ยังจำหนูได้ แต่หนูจำพี่ไม่ได้จริง ๆ อะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" เอิร์นตอบชายตรงหน้าไปด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น

"แหม ไม่ต้องกลัวพี่ขนาดนั้นก็ได้ พี่ไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีเสียหน่อย แค่อยากจะมาทักทายรุ่นน้องโรงเรียนเก่าแค่นั้นเอง แต่พี่ก็เข้าใจได้แหละ สารรูปแบบนี้ไปที่ไหนก็มีแต่คนเขารังเกียจ" ไอ้เบิ้มทำท่าทางตัดพ้อ แต่เอิร์นกลับไม่ได้รู้สึกเห็นใจมันแม้แต่น้อย เธออยากจะไปให้ไกลจากชายตรงหน้าโดยเร็วที่สุด

"ช่างเถอะ ถึงน้องเอิร์นจะรังเกียจพี่ก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยก็ขอให้พี่ได้ไปส่งน้องเอิร์นที่บ้านเถอะนะ ถือซะว่าเป็นการช่วยเหลือรุ่นน้องโรงเรียนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ" เอิร์นพูดแล้วก็พยายามจะเดินหนีไป แต่ก็ถูกอีกฝ่ายคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

"อย่าปฏิเสธน้ำใจพี่เลย ดูสิ ฝนเริ่มตกลงมาแล้วนะ กว่าจะถึงบ้านน้องเอิร์นคงได้เปียกกันหมดพอดี" ไอ้เบิ้มยังคงตื๊อไม่เลิก

เอิร์นทำท่าจะสะบัดแขนของชายแปลกหน้า แต่ฝนก็เริ่มตกลงหนักขึ้นอย่างที่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาจริง ๆ ด้วย แถมกว่าถึงบ้านเธอก็ต้องใช้เวลาเดินอยู่พอสมควร เธอคงเปียกโชกไปทั้งตัวแน่ ๆ วันนี้เธอเจอเรื่องปวดใจมามากพอแล้ว อย่าให้มีอะไรมันแย่ไปกว่านี้อีกเลย

"ก็ได้ค่ะ ขอบคุณด้วยนะคะ" พูดจบเอิร์นก็รีบขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายโดยหันขาทั้งสองข้างออกมาข้างรถมอเตอร์ไซค์ ซึ่งเธอก็ทำไปแบบเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่เคยต้องนั่งซ้อนท้ายรถด้วยท่าทางแบบนี้มาก่อน และด้วยความที่กลัวตกเธอจึงใช้แขนทั้งสองข้างเกาะไปที่เอวของไอ้เบิ้มเอาไว้

ไอ้เบิ้มยิ้มกริ่มออกมาอย่างชั่วร้าย จากนั้นมันก็บิดรถมอเตอร์ไซค์ออกไปเพื่อสาวรุ่นน้องคนสวยไปส่งที่บ้านโดยเร็ว

[pamaaeng]

งอนแฟนกลับบ้านเอง ไปเจอรุ่นพี่แนวเด็กแว๊น
งานนี้มีได้เสีย

[ponggunyuki2527]

เอ้า เป็นงั้นได้ไง

[peddo]

มีชทยทรงเอด้วยเหรอนี่ ตามไม่ทันจริงๆ จะเป็นพระเอกตัวจริงไหมนะ

[bigpo]

ตอน2แล้ว ยังไม่ไปไหนเลย

[phong2474]

ไอ้เบิ้มน่าจะมีดีแน่น้องเอิร์นน่าจะลำบากแบบนี้หนุ่มทรงเอ

[swss2511]

เดี๋ยวเจอทีเด็ดหนุ่มทรงเอแล้วจะติดใจ