โทนไม่รู้ความจริงซะแล้ว ว่าใครเป็นใคร

คนละสไตล์คนละแนว

พ่อทศเอาเรื่องจริงๆ

เอาเรื่องเลยตอนนี้

 

 

เซอร์ไพรซ์อีกแล้วยิ่งมึนเลยเจ้าลิงป่า

สวัสดีครับ สวัสดี ร้านเกะมาละครับ

ต้องขออภัยที่ว่างเว้นเกิน 1 สัปดาห์ครับ มีงานด่วนจริงๆ

ยินดีต้อนรับสมาชิกร้านเกะท่านใหม่ๆด้วย

แล้วก็ขอบคุณสำหรับลูกค้าผู้ที่มาเยี่ยมร้านเกะตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงปัจจุบัน

รู้สึกขอบคุณมากๆเลยคร๊าบบบบบบ ขอบคุณทุกคอมเมนต์จริงๆครับ  ผมอ่านทุกตอมเมนต์นะครับ สั้นยาวผมก็อ่านหมด

และขอบคุณทุก EDIT และแสดงความคิดเห็นเพิ่มหลังอ่านจบ  มันเป็นกำลังใจอย่างดี

อย่างที่บอกครับกระทู้นี้ Free STYLE คอมเมนต์อะไรก็ได้ครับ เพื่อจะอ่านเนื้อหาที่ซ่อนไว้

ไม่จำเป็นต้อง EDIT ไม่ต้องกลัวผิดกฎใดๆ แต่ระวังกระทู้อื่นๆ หมวดอื่นๆด้วยนะครับ

เราต้องทำตามกฎของบอร์ดและกระทู้นั้นๆนะครับ เพราะเวลา MOD ลงดาบก็เด็ดขาดมา

ปล. สำหรับท่านที่ต้องการอ่าน ซีรีย์คาราโอเกะ หรือ ทุกซีรีย์ย้อนหลัง


สามารถคลิกที่ภาพ เพื่อวาร์ปไปห้องสมุดนายโทนได้เลยครับ

★★★★★★★★★★★



ปล.2 สำหรับใครสมาชิกใหม่ที่พึ่งสมัครเมมยูซเซอร์เข้ามาแล้วพออ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านต่อก็ง่ายๆครับ
ตามภาพเลย ขั้นตอน 1 2 3  แต่ระวังการคอมเมนต์ไว้ให้ดีๆ อย่ามาแต่ อีโม นะ



★★★★★★★★★★★



ความเดิมตอนที่แล้ว



งานสำคัญใกล้เข้ามาแล้วครับ เราจึงเตรียมตัววางแผนกัน

แล้วระหว่างที่ประชุมกันนั้น อยู่ดีๆที่ปรึกษาแผนกก็มาครับ

แล้วก็ไม่ใช่ใคร พ่อผมเองนั่นแหละครับ






★★★★★★★★★★★




นายโทนไดอารี่ 91




พรืดดดดด เฮ้ย !!!  พ่อ ป๊าป๋า ฟอเธ่อ  โอยาจี้ !!!  ทำไมพ่อผมมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วพ่อผมคนที่ชอบใส่เสื้อผ้าสบายๆชิลด์ๆ ตอนนี้เขาใส่ชุดสูทที่เหมือนคุณท่านเลยครับ แล้วทำไมไม่มีคนตามคุณท่านเลยล่ะนอกจากพ่อ ผมนี่สำลักพืดไปเลยล่ะครับตอนนั้น



คนก็หันมามองผมคงสงสัยว่าไอ้โทนเป็นอะไร คุณท่านก็เดินมาแล้วพูดว่า งานจะเริ่มแล้วขอให้ตั้งใจกันนะ ผมรู้อยู่แล้วว่าทุกคนเป็นมืออาชีพ แต่คราวนี้ขอให้เพิ่มความตั้งใจขึ้นอีกนะ คุณท่านเอ่ยขึ้นอย่างเรียบง่ายไม่ต้องมีพิธีอะไร แต่ผมนี่สิ่อยากจะถาม คันปากยิบ ๆ ๆ ๆ ๆ  แล้วคุณท่านก็หันไปเหมือนจะพูดกับพ่อ




ผมหันไปหาพี่รัชน์เลยตอนนั้น ผมถาม พี่รัชน์พ่อผมมาทำอะไรเนี่ย พอผมพูดไปแบบนั้นพวกทีมที่อยู่ใกล้ๆก็หันมามองควั่บเลย แล้วเสียงที่ผมได้ยินมาตั้งแต่เด็กๆก็ดังขึ้นมาเลย  " ตรงนั้นทำอะไรกัน "  คือเสียงพ่อผมเองนั่นแหละ พ่อพูดขึ้นมาว่าตรงนั้นใครเริ่ม ผมก็เหวอแดรกเลยทีนี้ พ่อผมองค์ไหนลงเนี่ย




แล้วความทรงจำวัยเด็กนี่หวนมาเลย สมัยเด็กๆพ่อผมค่อนข้าง ไม่ ไม่ ไม่ค่อนข้าง พ่อผมโคตรระเบียบเลยบอกตรงๆ จริงอยู่ว่าพ่อไม่ค่อยตีนะ แต่พ่อจะพูดให้สมองของเด็กน้อยตอนนั้นมันคิด แล้วพอคิดได้มันไม่กล้าทำอะไรเลย กลับมาปัจจุบันผมก็นิ่งเลย คือมันคงเป็นความรู้สึกที่แปลกอ่ะ ที่ต้องมาร่วมงานกับพ่อ




คือพูดยังไงดีวะ อย่างการทำสวนแบบเนี้ย ผมก็ช่วยพ่อทำตลอดนะ มันอาจจะเป็นงานที่ทำในครอบครัว เป็นธุรกิจครอบครัวที่ผมเห็น ที่ผมชินมาตั้งแต่เด็กๆ มันเลยไม่รู้สึกอะไร แต่ว่าพอมาทำงานที่มันเป็นทางการ แล้วภายใต้ชื่อบริษัทของคุณท่านด้วยแล้วมันวางตัวไม่ถูกจริงๆว่ะ



อื้อหือ ท่านที่ปรึกษาเดินมาแล้วครับ นี่พ่อผมปล่อยฮาคิออกมาด้วยเหรอทำไมกดดันแปลกๆ พ่อผมเดินมาแล้วพูดรุจน์ !!! พี่รุจน์เดินมาเลย แล้วระหว่างที่พี่รุจน์เดินมาคือทุกคนแบบไม่กล้ามองเลย พี่รุจน์เดินมาแล้วหยุด ครับน้าทศ นั่นไงเรียกน้าทศด้วย นี่คงไม่ใช่คนอื่นใส่หน้ากากพ่อผมแน่ๆ




พ่อถามว่าเดี๋ยวนี้รับเด็กเมื่อวานซืนมาทำงานแล้วเหรอ ผมนี่ฮึ๊ !!!  อะไรพ่อ !!!  พ่อผมก็ถามใครให้พูด แล้วนี่ทำสีผมอะไร คนอื่นเขาสีผมเดียวกันหมด แล้วนี่ทำอะไร ไร้ระเบียบ เพราะงั้นจ่ายมา 30 ผมก็ฮ๊ะอะไร 30 ผมไม่ได้พกเงินใส่กางเกงวอร์มหรอกนะ พ่อผมก็บอก 30 โอ้ยยยยย ไม่ขำเหรอเนี่ย วิดพื้นสิ่ครับ  นับ !!! พ่อผมก็สั่งให้นับ โอ้ พระบิดาเล่นผมซะแล้ว ผมก็วิดขึ้นสุดลงสุด ต้องทำเร็วๆไม่งั้นเหนื่อย




28 29 30  พอครบ 30 ผมยืนขึ้นเลยอะไรเนี่ยพ่อ แล้วเอาชุดใครมาใส่เนี่ย พ่อผมก็เอามือไขว้หลังแล้วมอง พ่อถามผมว่าอนุญาตให้พูดตอนไหน  30  ผมก็ฮ๊ะ !!!   พ่อผมก็พูดอีกว่า 30   พี่รุจน์ก็มองผมตาแข็งเป๊ก ผมก็ต้องลงไปอีก 30 ขึ้นสุดลงสุด อัดเต็มสปีด




28 29 30 ผมขึ้นมาเริ่มรู้สึกเมื่อยละ ผมก็ถามอีกว่าแล้วนี่แม่รู้มั้ยเนี่ยพ่อ พ่อผมก็มองแล้วถามว่าให้พูดตอนไหน 30โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   แล้วผมจะต่อต้านยังไง แล้วก็ต้องลงไปวิดพื้นอีกครับ  คราวนี้อาการผมเริ่มมาครับ เริ่มรู้สึกว่าจะไม่ไหวตั้งแต่ 15  แต่ก็ทำได้แค่กัดฟันทำต่อไป





แล้วนรกของจริง มันเริ่มตอนที่ขึ้น 20  ครับ โอ้ยยย แขน แขนผมไม่รู้สึกแล้ว ชาไปหมดแล้วววววว  คราวนี้แขนผมเริ่มส่งเสียง อื้ดดด อื้ดดดด แล้วครับ 28 29 30  ผมนี่ยืนขึ้นมา แต่แขนนี่ทิ้งเลยยกไม่ขึ้นครับ ผมก็เงียบเลยครับคราวนี้ พ่อผมก็มองแล้วบอก ก็เงียบเป็นนี่ แล้วพ่อผมก็ถามพี่รุจน์ว่า รุจน์ สถิติดันพื้นตอนนี้อยู่ที่เท่าไร




พี่รุจน์ก็ตอบทันทีว่าต่อเนื่อง 75 ครั้งครับ  พ่อผมก็ อ๋อ อืม ก็ทำได้นี่แค่วิดพื้น 90  ครั้งสถิติใหม่ใช่มั้ยรุจน์ พี่รุจน์ตอบครับใช่ครับ อ้าวนี่ผมทำลายสถิติเหรอวะ แต่แขนผมมันล้าไปหมดจนยกไม่ขึ้นเลยว่ะครับ แล้วหน้าอกก็เริ่มปวดตุ้บ ๆ ๆ ๆละ พ่อผมก็ถามขึ้นมาว่า แล้ววิดพื้นทำไม




ผมนี่ฮ๊ะ !!!  อ้าวพ่อสั่งวิดพื้นอ่ะ พ่อผมก็มองผม มองพี่รุจน์แล้วหันไปถามคนอื่นๆว่า มีใครได้ยินคำว่า วิดพื้นมั้ย ทุกคนก็เงียบ เอ้า !!! ผมโดนล่อซื้อเหรอวะเนี่ย  พ่อผมหันมามองผมแล้วพูดว่า ได้ยินมั้ยว่าเมื่อกี้บอกให้วิดพื้น ผมก็บอกเปล่าครับ พ่อผมก็บอกอืม ฟังคำสั่งไม่ละเอียด ไม่ถามให้ดีแล้ว ทำโดยที่ไม่รู้ แล้วผลเป็นไง




ผมก็เงียบเลยสิ่ครับ คุณท่านก็เดินมาหาอีกแล้วถามว่าเป็นไงเจ้าโทนสดชื่นดีมั้ย ผมก็บอกว่าแขนผมไม่รู้สึกแล้วครับคุณท่าน เอ่อ... นี่ผมกลายเป็นเด็กเส้นเต็มตัวแล้วสิ่นะ มีพ่อเป็นที่ปรึกษาแผนกรักษาความปลอดภัย แล้วคุณท่าน ท่านประธานก็เรียกผมลูก ๆ ๆ ๆ อีก คนอื่นจะมองผมด้วยสายตาแบบไหนวะเนี่ย แต่ช่างเถอะ






พ่อผม คุณท่าน และพี่แมน มายืนรวมกันแล้วมองตารางงานกัน คุณท่านเดินไปข้างๆพอของผมแล้วคุยกันอย่างสนิทเลย ส่วนพ่อผมนี่ก็ไม่ได้ดูเกร็งอะไรเลยนะ ก็สบายๆตามสไตล์ของเขาอ่ะครับ พี่แมนก็เหมือนฟังสองคนนั้นคุยกัน แต่ผมนี่สิ่เกร็งเยี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย




แล้วจำไอ้คนที่ผมล็อคแขนมันตอนที่พี่หมิวไปตามผมกลับมาทำงานได้มั้ย มันเดินเข้ามาถาม โทน ๆ ๆ น้าทศเป็นพ่อจริงๆเหรอ ผมก็มองหน้ามันแล้วบอกก็ใช่ แล้วผมก็มองแบบเจื่อนๆไปทางพ่อ ไอ้ห่านี่ก็บอกว่าน้าทศเขาบริหารทีมดีมากเลยนะ ผมก็หันไปบอกว่า ดีกะผีอ่ะดิ่ ทำอะไรไม่เห็นบอกซักคำ




มันก็ยังพูดว่า ตัวมันน่ะได้พึ่งสอบเข้ามาร่วมทำงานกับที่นี่ได้แค่ปีกว่าๆ ก็จริง แต่ก็รู้ว่าน้าทศนี่ของจริง ผมก็บอกว่าเอ่อ.... ที่บ้านทำสวนน่ะ สวนผลไม้ ปลูกผัก เลี้ยงปลา มันก็บอกไม่จริงมั้งเพราะน้าทศเขาดูไม่เหมือนแค่ชาวสวนอ่ะ ผมก็คิดในใจเฮ้อออ ไม่อยากจะพูดเล๊ยยยย





แล้วตอนนั้นเว้ย สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าพ่อของผมนี่ตำแหน่งไม่ธรรมดาแล้วคือ การ์ดที่อยู่กับคุณท่านตลอด ต้องเรียกว่ารุ่นใหญ่เลยก็ได้ เขาเดินเข้ามาเสร็จมาถึงก็โค้งหัวเบาๆให้พ่อผมเฉยเลย พ่อผมก็ตบไหล่ปั้ปๆ ผมนี่แบบอื้อหือนั่นพ่อผมจริงอ่ะ สภาพตาลุงที่นั่งถอดเสื้อ มีผ้าขาวม้าพาดบ่า แล้วนั่งดูหนังสือพระ หนังสือมวย มันยังจำติดตาอยู่เลย



พอพ่อผมเดินออกไปพร้อมกับคุณท่าน พวกที่เหลือที่อายุใกล้ๆผมก็กรูกันเข้ามา โทนๆ เป็นลูกน้าทศจริงเหรอ แต่ตอนนี้เหมือนสติผมหลุดแล้วครับ พ่อที่ชิลด์ๆ พ่อที่ไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ พ่อที่บอกว่าอยู่ในสวนแล้วสบายใจ กลับกลายเป็นที่ปรึกษาของพี่แมน แล้วเป็นมา 3 ปีแล้วด้วย ทำไมผมไม่รู้อะไรเลยวะ คือไม่ได้รู้สึกว่าโดนปิดบัง หรือรู้สึกแย่อะไร แต่ไหงมาอีหรอบนี้ล่ะ  นี่ผมมันเด็กเส้นเต็มขั้นเลยนี่หว่า



แต่เดี๋ยวก่อนแขน เริ่มมีอาการละ วิดติดต่อกันเกือบ 100 ครั้งนี่ไม่มีคนดีๆที่ไหนเขาทำหรอก อย่างน้อยก็มีพักครั้งละ 20 วินาทีหรือ 30 วินาที แต่ผมนี่พักไม่ถึง 10 วินาที แขนเริ่มเมื่อยละ แล้วพวกก็ยังถาม เรื่องพ่อไม่หยุด พี่รุจน์เลยต้องตัดปัญหาด้วยการพูดเอง ว่าโทนมันไม่รู้หรอก ดูหน้ามันสิ่ แล้วพี่ๆในทีมที่ต้องดูแลคนญี่ปุ่นก็หัวเราะลั่นเลย แล้วบอกไอ้โทนเอ๊ยจุดใต้ตำตอเลยว่ะ ผมทำได้แต่กระพริบตาปริบๆล่ะครับตอนนั้น




ที่สำคัญจำที่ผมบอกกันได้มั้ย ว่าคนที่จะได้ดูแลคุณท่านน่ะจะมีแต่พวกระดับน้องๆผู้บริหาร เพราะต้องช่วยคุณท่านตัดสินใจได้  ต้องตามคุณท่านให้ทัน พวกนี้บอกตรงๆ จะมีอีโก้อยู่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ดูพ่อผมจะสั่งการ สั่งงานพวกนี้ได้ง่ายๆเลย นี่พ่อผมยังไงกันเนี่ย




เอาล่ะได้เวลาเตรียมตัว ผมต้องไปสำรวจที่โรงแรมจัดงานครับ ก็เดินทางกันไปเลยตอนนั้น ใครรับหน้าที่ดูแลตรงไหน ยังไง สำรวจเส้นทางเดิน จุดอับสายตา จุดกล้องวงจรปิด หลังจากที่สำรวจกันมาเรียบร้อยแล้ว ก็รวมพลกันแล้วก็รับบัตรเข้าออก vip จากสถานที่จัดงาน เรากลับรถตู้กันครับ




พอกลับมาก็มาวางแผนกันว่าจะเดินคุมยังไง แยกตัวยังไง แล้วต้องไปทางไหน ลำดับพิธีการมีอะไรบ้าง แล้ว ทีมอื่นไปทำงานกันแล้ว ทีมพวกผมต้องมานั่งลำดับงานกันใหม่ พี่รุจน์แจ้งไว้ว่างานนี้ต้องรอบคอบนะ มันเป็นงานสำคัญมาก เพราะจากเดิมแค่การเซ็นสัญญา



แต่กลับเป็นว่ามีเรื่องการที่ท่านประธานซื้อหุ้นบริษัทที่ไอ้โทนทำงานอยู่เท่ากับว่าท่านประธานควบสองบริษัท และ 1พันธมิตร เพราะงั้นนักข่าวน่าจะมาเยอะแน่ แล้วพี่รุจน์ก็เรียกผม โทน !!!  ผมก็ตอบครับไป พี่รุจน์บอกว่าถ้านักข่าวมาเยอะจะไม่กดดันใช่มั้ย ผมก็บอกไปว่าแค่ใส่ mask คนก็จำไม่ได้แล้วล่ะครับไม่น่ามีปัญหาอะไร




พี่รุจน์ก็บอกอืมงั้นดี เพราะเอ็งต้องดูแลคุณรุกะเขา ผมก็ตอบครับๆ ตอนนั้นจอยก็กลับเข้ามาครับ หอบเอกสารมาด้วย มาถึงก็บอก พี่ๆคะรบกวนดูตารางงานอีกครั้งค่ะ จอยก็เดินแจก ๆ ๆ  2 – 3 ปึก แล้วให้พวกเราแบ่งๆกันเอง ตอนนั้นพี่รุจน์ก็บอกขอบใจนนะคุณจอย จอยก็ค่ะ ๆ ๆ พี่รุจน์บอกเดี๋ยวยังไงคุณจอยช่วยอยู่ฟังแผนงานของพวกผมด้วยนะ เผื่อตรงไหนเสริมได้จะได้บันทึกไว้



จอยบอกค่ะๆ ๆ พี่รุจน์ก็บอกงั้นไปนั่งข้างๆไอ้โทนก่อนนะ จอยก็มองๆ ๆ ไหนผมล่ะ ผมก็เลยต้องยกมือโบกๆ แล้วก็เดินอ้อมมาทางผม ผมก็จ้องๆกระดาษที่ได้รับมาจากพี่ๆทีมงาน อื้อหือ... ต้องไปที่บริษัทของผมก่อนด้วยเหรอ ทำไม เพื่ออะไรไม่เข้าใจ แต่ก็คงมีเหตุผลแหละครับ จอยก็นั่งพับเพียบลงข้างๆผมนั่นแหละซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะยังไงผมกับเธอก็ได้ชื่อว่าเคยทำงานมาด้วยกัน



แล้วถ้าพูดกันจริงๆ ผมกับเธอคือได้ตัวติดกันแน่ๆเวลาทำงาน เพราะผมต้องตามคุณรุกะแล้วจอยเองก็ต้องคอยแปล จริงมั้ยล่ะครับท่านผู้อ่านเอ๋ย จอยถามไปทำอะไรกับหัวมาเนี่ย ผมก็บอกชู่วว ทำงานๆ ผมนั่งมองเอกสารสลับแหงนมองบนโปรเจคเตอร์ที่พี่รุจน์ประชุมวางแผน ไปเรื่อยๆ จำมันให้ขึ้นสมอง เวลามีตรงไหนไม่เข้าใจ จอยก็จะอธิบายให้พวกพี่ๆทีมงานฟัง




จนกระทั่งถึงเวลาเสื้อผ้าก็มาครับ ถูกจัดส่งมาอย่างดี จะมีก็แต่ผมนี่แหละที่ได้รับชุดใหม่ครับ ส่วนพี่ๆคนอื่นๆก็เป็นการส่งซักรีดแทน แล้วชุดคือถูกจัดส่งมาแบบดีมากๆ คือทุกชุดใส่ราวแขวนแบบมีล้อแล้วเข็นเข้ามา แล้วทุกชุดก็ใส่ถุงซิบด้วย เรียกได้ว่าเนี๊ยบสุดๆ แต่ของผมอย่างที่บอกคือจะพิเศษหน่อยครับ




พนักงานผู้ชายถือซองเสื้อมาให้ผมเลยแล้วพูดว่ารบกวนลองสวมอีกครั้งครับคุณโทน ก่อนอื่นคือผมต้องไปอาบน้ำก่อนเลยครับ ล้างเหงื่อ ล้างไคล ออก ใช้เวลา 5 นาที พอเดินมาพี่ๆที่ยังอยู่ก็ถามว่าอาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำวะโทน แล้วก็ฮากันเลยครับ ผมก็เดินไปข้างๆเสาแล้วก็เปลี่ยนชุดตรงนั้นแหละ ใส่ boxer ไม่ต้องอายหรอก




จนสวมชุดออกมา สัมผัสแรกเลยนะ ผมรู้ได้เลยว่าแพง แพงแน่ๆ คือความรู้สึกคือทั้งนุ่ม ทั้งสบาย แต่ก็เข้าทรงมากๆ พอผมเดินออกมา พี่คนที่รับผิดชอบเอาชุดใหม่นี้มาให้ก็ปรบมือแปะ ๆ ๆ ๆ  ผมก็ลองขยับๆ ๆ กระโดด ดูแล้วบอกว่าชุดพอดี และยืดได้เยอะเลยครับ พี่เขาก็บอกว่าได้ยินแบบนี้ทางทีมงานก็หายเหนื่อยเลยครับ ผมก็บอกขอบคุณครับอีกที แล้วก็ไปถอดชุด ใส่ชุดเดิม พี่เขาก็บริการจัดเก็บ




แล้วมีไอ้เครื่องรีดแบบไอน้ำ เสียบปลั๊กแล้ว รูด รูด รูด จนมันเรียบเหมือนเดิม ว้าว อเมซิ่ง ซึ่งหลังจากที่จัดการอะไรเรียบร้อยหมดแล้วนั้น พี่รุจน์ก็แจ้งว่าวันนี้พักผ่อนนะไม่มีการซ้อม หรือ ออกกำลังกาย และหันมาหาผมแล้วพูดว่า ห้ามออกกำลังกาย ผมก็ครับ ๆ ๆ ๆ



แล้วจากนั้นก็แยกกันพักผ่อนครับ คนที่กลับบ้านก็กลับ คนที่พักที่หอพักนี้ก็อยู่ ผมก็งงว่า อ้าวพี่รุจน์ไปไหนกันหมดอ่ะ พี่รุจน์บอกว่ากลับบ้านไง เฝ้าโรงยิมดีๆนะอยู่คนเดียวอ่ะ แล้วก็รีบตื่นด้วยนะพรุ่งนี้ผมก็ครับ ๆ ๆ ๆ  อย่างที่บอกครับว่าพวกพี่ๆเขากลับบ้าน ตัวผมเองก็ต้องนอนที่นี่คนเดียวแหละ




พอพวกพี่ๆเขากลับไปผมก็รับหน้าที่ปิดโรงยิมตามปกติแหละครับผม แต่ว่าปุ้ง ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วบอกไอ้บ้าโทน บอกว่าอย่าปิดๆ ๆๆ ผมก็หืมจอยเหรอ ผมก็เปิดประตูโรงยิมไปแล้วถามว่าลืมอะไรเหรอจอย จอยบอกว่าลืมอะไรที่ไหนล่ะ จะเข้าไปพักแล้ว ผมก็เอ้าไม่ได้กลับเหรอเห็นหายไปเมื่อกี้ จอยบอกว่าจะกลับได้ไง เสื้อผ้าก็อยู่นี่แล้วอ่ะ





ผมก็อ้อๆ ๆ  เธอก็พูดอีกว่าแล้วพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นตั้งแต่ ตี 5 ด้วยไปกลับไม่ไหวอ่ะ ผมก็อ่ออื้ม เปิดประตูเล็กให้เธอเดินเข้ามารับ แล้วพวกท่านนึกภาพออกใช่มั้ยครับ ว่าพอประตูมันเล็กเวลาเข้าก็ต้องเอี้ยวตัว แล้วจังหวะนั่นแหละที่อื้อหือก้นแน่นๆของเธอ ปาดป๊าดดด ที่เป้าของผมไป ผมก็อึ้ย อึ้ยในใจแล้วก็ปิดประตูครับ



พอเดินเข้ามาจอยก็ถามว่ามีอะไรตรงไหนติดขัดมั้ยเรื่องงาน ผมก็บอกว่าไม่น่ามีแล้วล่ะ ถ้ามีค่อยแก้ปัญหาหน้างานไป ผมก็บอกว่าจอยไปพักได้แล้ว เธอก็อื้มม เราแยกกันตรงนั้นสิ่งแรกพอได้พักและผมต้องทำคือต่อสายหาแม่ก่อนเลย แม่ก็รับสายถามหืมมีอะไร ไม่ทำงานเหรอเวลานี้




ผมบอกว่าไม่มีครับแล้วถามแม่ว่า แม่ ๆ นี่พ่อเขามาทำงานกับคุณท่านเหรอ แล้วเป็นถึงที่ปรึกษาทีมพี่แมนด้วย ตอนนั้นคือผมคิดว่า มันจะมีแค่ในละครครับ ที่อยู่ดีๆก็มีพ่อที่ไม่ใช่คนธรรมดา แค่คราวก่อนที่รู้เรื่องว่าพวกเสี่ยที่คุมตลาด ที่ใหญ่สุดในพื้นที่ก็เป็นอดีตลูกน้องของพ่อ ผมยังนั่งเอ๋อไปเป็นวันๆแล้วนะ ยังนะมีเรื่องนี้อีก ผมถามแม่อย่างล่กเลยตอนนั้นแต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมานั้นมีแค่


" อืม ก็แบบนั้นแหละ "


ผมนี่ฮึ๊ !!! แค่นี้เองเหรอ ไม่มีอะไรจะอธิบายให้ลูกชายคนนี้ฟังเลยรึ แม่ผมบอกแค่มันเป็นงานสุจริต พ่อเขาก็รับเป็นที่ปรึกษาพิเศษหาเงินเข้าบ้านอีกทาง ไม่งั้นจะใช้หนี้เร็วขนาดนี้เหรอ ก็เพราะได้งานจากทางนั้นนั่นแหละ..



ผมก็เงียบ... แล้วไม่รู้จะเถียงอะไร เพราะแม่พูดมาคำเดียวว่างานสุจริต แล้วผมก็เห็นแล้วด้วยว่าพ่อทำงานยังไง ผมก็ทำได้แค่ หึ่ยยยยย แล้วบอกว่ามิน่าล่ะ ถึงยอมให้จัดงานเลี้ยงที่บ้านง่ายๆเลย โถ่วววววว แต่แม่ก็บอกแค่นี้แหละ ๆ ๆ เก็บเสื้อผ้า อ่ะผมก็บอกครับๆ แค่นี้ครับ หวัดดีครับพระมารดา ถวายบังกะโลพะยะค่ะ แล้วก็วางสายครับ เฮ้อออออออ เอาเถอะ



พอเปิดแอร์ ผมก็นอนเลยครับตอนนั้น ฟื้นฟูๆ ๆ ดูเหมือนว่าโปรแกรมที่พี่รุจน์ลิสต์มาเพื่อนวดจนผมระบมในช่วงแรกๆ  คงเพราะอยากให้กล้ามเนื้อของผมมันตื่นตัวมากกว่าปกติ และการฉีกขาดของกล้ามเสื้อในระดับนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติของการออกกำลังกายเพื่อพัฒนากล้ามเนื้อให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่ก็ต้องควบคู่กับโภชนาการที่ดี ซึ่งเจ๊หมิวกับคุณรุกะก็จัดการให้แล้ว




ตอนนี้ก็ บ่ายกว่าๆ เพราะงั้นนอนซักพักดีกว่า เย็นๆค่อยไปหาอะไรกิน ผมนอนไปแล้วคือวูบหลับเลยนะ อ่ะเฮือกความเหนื่อยสะสมป่ะวะเนึ่ย หลับเลยครับ ตื่นมาอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์นี่แหละ


ผมก็รับ ๆ ๆ แล้วก็ฮัลโหลครับ แล้วเสียงที่พูดมาคือ.. ทำไร อยู่ไหน  อ่ะหืมมม เย็นเจี๊ยบเลย คงเดาถูกใช่มั้ยครับว่าใคร ผมก็พูดเสียงงัวๆเงียๆ ค่าบบบบ นอนอยู่  แล้วก็ไอแค่ก ๆ นิดหน่อย คอมันแห้งครับ



จากที่เสียงของมิ้นต์ออกแนวบ่นๆ เสียงมิ้นต์ก็เปลี่ยนไปเลย มิ้นต์ถามนอนอยู่เหรอ กวนเปล่า  ผมบอกเปล่าๆ ตื่นแล้วๆ ปากบอกตื่นแต่ผมก็ยังนอนอยู่แหละครับ มิ้นต์ก็บ่นๆว่าถ้าไม่โทรมาคิดจะโทรหามั่งป่ะ ผมก็บอกว่า ก็แก้มบอกว่ามิ้นต์กลับบ้านพี่ไม่อยากกวน เท่านั้นแหละครับ โวยวายเลยยย มิ้นต์ถามว่าแล้วแก้มบอกตอนไหน ไปเจอแก้มตอนไหน เอ้าาา !!! ซวยละกู



แล้วถามว่าผมทำยังไงต่อ .. แหม่ แมนๆอย่างพวกเราก็ต้องสารภาพบาปสิ่ครับ พอเล่าเรื่องที่เจอแก้มยังไง ไปเที่ยวไหน และทำอะไรต่อ มิ้นต์ก็พูดด้วยเสียงดุๆว่า พี่นี่ว่างเว้นไม่ได้เลย จะมักมากไปไหน ผมก็แป่วววว โกรธจนได้ แต่มิ้นต์บอกว่า



ไม่ได้โกรธที่ทำอะไรกับแก้ม แต่เพราะพี่ไม่รักษาสุขภาพนั่นแหละ แล้วจะทำงานไหวมั้ย ผมก็จ๋อยเลย แต่เอ๊ะ.. ถามแบบนี้นี่มันเรียกว่าเป็นห่วงมั้ยหว่า ตอนนี้ผมนี่เหมือนหน่วย EOD เลยครับ เพราะคำถามที่จะถามนี่เมันเสี่ยงมากๆ ผมถามว่า



" เป็นห่วงพี่เหรอครับ " 



แล้วผมก็ได้คำตอบที่แสนอบอุ่นมาครับ



" เพ้อเจ้ออ่ะพี่โทน "



อ่าาาาส์ อบอุ่นจริงๆ ผมก็ทำเสียงอ่ะเฮื้อออ เจ็บจี๊ดดดด มิ้นต์ก็ตอบมาอีกว่า โตแล้วพี่โทนเพลาๆลงหน่อยก็ได้ โอโห้ !!! ไปไงต่อเนี่ย แต่ไม่รู้สึกเฟลหรือเจ็บปวดเลยว่ะ ผมก็ถามว่าอยู่บ้านเป็นไง มิ้นต์ก็บอกปกติ ไม่เหมือนใครบางคน มักมาก บ้ากาม



อุ๊ยย ผมก็บอกว่ากลับมาก่อนเถอะ เดี๋ยวจะบ้ากามใส่ให้ดู มิ้นต์ก็เงียบ.. แล้วบอกไม่พูดแล้ววางแล้ว กินข้าวด้วย แล้วเธอก็วางไปเลย ดูดู๊ดู วางดื้อๆเลย แต่เพราะเมื่อกี้ดันไปพูดไงว่าจะหื่นใส่มิ้นต์



จิตใจผมก็ดั้นไปนึกจินตนาการภาพว่าถ้าเจอกันครั้งหน้าแล้วถ้าอารมณ์พาไปทั้งคู่จะทำกันท่าไหนดีน๊าา ผมรู้คุณก็เคยยย แล้วพอนึก ๆ ๆ กระสวยแข็งเฉย เฮ้อ หรือผมจะบ้ากามแบบมิ้นต์บอกจริงๆนะ



ผมนอนต่อทั้งๆที่โด่ดึ๋งดั๋งแบบนั้นแหละครับ ตอนเย็นตื่นมา 5 โมงก็คิดว่าไปหาอะไรกินเลยดีกว่า จะได้นอนไวๆเผื่อเวลามันย่อยด้วย ผมแต่งตัวเดินออกไปข้างนอก พนักงานบริษัทก็เริ่มกลับกันแล้ว



ชีวิตพนักงานออฟฟิศก็แบบนี้แหละครับช่วงเวลาที่จะพลุกพล่านแค่ก่อนเลิกงานนี่แหละ แล้วตอนนั้นก็มีคนโทรหาผมครับ แม่เสือดาวนั่นแหละ ผมฮัลโหลไปสิ่งแรกที่เธอถามคือ พี่โทนพักผ่อนอยู่มั้ย ดาวกวนหรือเปล่า ผมบอกไม่ ๆ ๆ กำลังจะไปกินข้าว คุยได้ครับ



ดาวบอกอ๋ออ นี่พี่ไม่ได้กินมื้อกลางวันเหรอ ผมบอกเปล่าจ้าาาา นี่กำลังจะไปกินมื้อเย็น ดาวก็ถามอ้าวกินเร็วจังพี่โทนปกติกินช่วงๆ 6 โมงเย็นนี่ ระหว่างที่คุยกัน ผมก็ได้ยินเสียง หยิบนู่น จับนี่ กุกๆกักๆ



ผมก็ถามแล้วดาวทำไรอยู่หืม ดาวบอกเก็บของนิดๆหน่อยๆ คิดถึงเลยโทรมหาหา อุ้ยยย ผมก็พูดว่า นี่บอกกันตรงๆเลยเหรอเนี่ย ดาวบอกเอ๊าาา คิดแบบไหนก็พูดแบบนั้น ดาวไม่เหมือนมิ้นต์หรอกที่จะอมพะนำไม่ยอมพูด  ดาวชอบอมอย่างอื่นมากกว่า



เดี๋ยว !!!!! นี่เล่นอะไรเนี่ย ผมบอกดาวเดี๋ยววว เดี๋ยววว อมอะไร ดาวหัวเราะเบาๆแล้วบอกว่า ถ้าอยากรู้พอเลิกงานก็มาหาสิ่ อู๊ยยย ผมแย่ครับผมอยู่ ผมก็พูดไปว่าแล้วพี่จะนอนหลับมั้ยเนี่ยคืนนี้ ดาวหัวเราะเบาๆ....  เอ้าาาา



แล้วไม่แก้ตัวเลย อมลูกอม อะไรก็ว่าไปนี่ไม่แก้ตัวเลย ให้ผมคิดเอาเองว่าชอบอมอะไร อูยลำบากช่วงล่างอีกแล้ว แล้วตอนนั้นเสียงปิดประตู เบาๆดังขึ้นเสียงยัยตัวแสบก็ถามพี่ดาวทำไรง่ะ ดาวก็พูดเสียงไกลๆ คงจะห่างจากมือถือนิดหน่อย



" คุยกับสามี "



แก้มก็ฮ๊ะ  คือฮ๊ะทันทีเลยแล้วร้องเง้ออ ไหนพี่ดาวบอกห้ามรบกวนพี่โทนไง  ผมนี่แอบยิ้มในใจนะว่าพอดาวบอกว่าสามี แก้มก็เรียกชื่อผมทันที แล้วดาวก็บอกว่าก็ลองโทรดูไง แก้มก็โวยวาย ๆ ๆ บอกพี่ดาวขี้โกง



ตอนนั้นแก้มตะโกนคุณแฟนเค้าคุยมั่งงง ดาวบอกว่าอยากคุยก็โทรหาเอง แล้วดาวก็มาพูดกับผมเสียงชัดๆเลยท่าทางจะจับมือถือแนบแก้มแล้ว ดาวบอกว่างั้นกินข้าวด้วยนะพี่โทน แก้มมันโวยวายใหญ่แล้ว ผมก็อื้มดาวกินเหมือนกันนะ



ดาวบอกอื้ม ฝันดีล่วงหน้านะ อึ๊บ ๆ  ผมก็ตอบอึ๊บด้วยย ดาวหัวเราะแล้ววางสายไป แล้วแปปเดียวแก้มก็โทรมา พอรับสายก็คุณแฟนจ๋าาา พี่ดาวแกล้งเค้า ผมก็ถามว่าพี่ดาวเขาแกล้งอะไรแก้มหืมไหนลองบอกพี่หน่อย แก้มฟ้องเลยครับ เธอบอกว่าตัวดาวน่ะบอกว่าช่วงนี้อย่าโทรหาพี่โทนบ่อยมาก กลัวจะรบกวนเวลาทำงาน แต่พี่โทนดูพี่ดาวทำดิ่ขี้โกงเนอะ




ผมนี่อดขำไม่ได้เลย พอเดินทาถึงม้านั่งก็นั่งคุยดีกว่า ผมถามว่าแล้วแก้มทำไรอยู่ แก้มก็บอกเดี๋ยวดี้ คุณแฟนจัดการพี่ดาวเลย พี่ดาวขี้โกง ผมก็บอกว่าได้ๆเดี๋ยวพี่จัดให้หนักๆเลย แก้มนิ่งไปแปปนึงแล้วพอเธอตีความหมายว่าจัดหนักๆของผมออก เธอก็บอกไม่เอาๆ ๆ ๆ ไม่ต้องจัดการแล้ว มาไถ่โทษกับเค้าดีกว่าาา เน๊อออออ 





ดาวก็พูดสวนมาครับคงอยู่ใกล้ๆกัน ดาวพูดว่า นี่จะให้พี่โทนไถ่โทษอะไร พี่โทรหาพี่โทนเอง เด็กขี้อิจฉานี่ แก้มก็บอกเชอะพี่ดาวอ่ะโกงงงง แก้มพูดว่าอยากไปเที่ยวจังเล๊ยยยย เนอะพี่โทนเนอะ ผมก็ถามว่าอยากไปไหนหืม แก้มบอกไปไหนก็ได้แค่พี่โทนไปด้วย แล้วดาวก็พูดแทรกมาครับว่า แหวะ อ้อนเหลือเกิน แก้มก็ตอบดาวว่าก็แฟนแก้มอ่ะ



ดาวก็หัวเราะบอกย่ะ ก็แค่แฟนแหละ แก้มเชอะดังมากเลยนะ ผมอดขำไม่ได้ แล้วแก้มก็หันมาพูดสายกับผมต่อว่าพี่โทนจะไปไหน ผมก็บอกว่าเดี๋ยวจะไปกินข้าว วันนี้จะนอนเร็วน่ะเลยมากินข้าวไว้ก่อนเผื่อให้ย่อยด้วย แก้มบอกอื้อ ๆ ๆ ๆ  อ่ะเคร ก่อนนอนส่งข้อความมาบอกหนูด้วยน๊า แต่ถ้าหลับก็ไม่เป็นไร ผมก็จ้า ๆ ๆ ตอนนั้นแก้มก็พูดเสียงไกลๆว่าพี่ดาวหนูจะวางสายแล้วนะ ดาวก็บอกวางเลยก็ได้แก้ม
อย่าไปกวนพี่โทนเขา แก้มก็บอกงื้มๆ วางแล้วน๊า แล้วยัยตัวแสบก็กดวางไปเลยครับ





















คิดถึงมากมายกว่าจะล็อกอินเขัามาได้ สู้ๆนะครับเทพโทน

คิดถึงมากมายกว่าจะล็อคอินกลับเข้ามาได้
เป็นกำลังใจให้เทพโทนนะครับ ::Hung   er::

มีแต่คนคิดถึงนะเจ้าโทน

พ่อโทนนี่เทพแน่ๆเลย