บทที่ 1: คฤหาสน์ริมน้ำที่กำลังจะตาย

คฤหาสน์สไตล์โคโลเนียลสีขาวหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำราวกับอนุสาวรีย์แห่งความสำเร็จ ตัวอาคารที่สง่างามตัดกับสีเขียวของสนามหญ้าที่ได้รับการตัดแต่งอย่างประณีตราวกับพรมกำมะหยี่ ทุกตารางนิ้วของที่นี่กรีดร้องออกมาเป็นภาษาของความมั่งคั่ง สมบูรณ์แบบ และไร้ที่ติ

แต่สำหรับ 'มาดามน้อย' เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ในทางพฤตินัย มันไม่ต่างอะไรจากกรงทองที่สวยงามแต่ปราศจากชีวิต เธอในวัย 38 ปีกำลังยืนจัดดอกไม้ในห้องโถงกว้าง แสงแดดยามสายส่องลอดหน้าต่างทรงสูงลงมากระทบผิวขาวผ่องของเธอ แต่กลับไม่สามารถไล่ความเย็นเยียบที่เกาะกุมอยู่ในหัวใจได้

แปดปีที่แล้ว เธอก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ในฐานะภรรยาสาวสวยของ 'ท่าน' นักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพล ชีวิตของเธอพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากหญิงสาวธรรมดา กลายเป็นคุณนายผู้มีคนคอยรับใช้ มีเงินให้ใช้จ่ายไม่ขาดมือ และมีสถานะทางสังคมให้คนอิจฉา

ทว่าความสมบูรณ์แบบที่ใครๆ ต่างก็เห็นเป็นเพียงฉากหน้า ความจริงที่ซ่อนอยู่หลังประตูห้องนอนขนาดใหญ่คือความแห้งแล้งอันยาวนาน เตียงนอนที่ควรจะอบอุ่นไปด้วยไฟปรารถนากลับกลายเป็นเพียงลานประหารของความใคร่ที่สามีของเธอไม่สามารถมอบให้ได้อีกต่อไป

ท่านเป็นสามีที่ดีในทุกด้าน เขาให้เกียรติ พูดจาไพเราะ และไม่เคยนอกใจ แต่อาการป่วยและความเครียดจากธุรกิจได้พรากความเป็นชายของเขาไปจนหมดสิ้น ทิ้งไว้เพียงร่างกายที่นอนร่วมเตียงแต่เหมือนอยู่กันคนละโลก

เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินลงบันไดมาทำให้มาดามน้อยหลุดจากภวังค์ ท่านในชุดสูทผูกไทเรียบร้อย กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยมาแตะจมูก เขากำลังจะเดินทางไปกรุงเทพฯ เพื่อเจรจาธุรกิจสำคัญอีกครั้ง ซึ่งหมายความว่าเธอจะต้องอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่เงียบเหงาหลังนี้อีกหลายวัน

"ผมไปนะคุณ" เขาพูดเสียงเรียบ เดินเข้ามายืนข้างๆ เธอมองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่คนรับใช้เตรียมไว้ให้ "คุณอยู่นี่ดูแลบ้านให้ดีนะ... อย่าให้มีอะไรขาดตกบกพร่อง"

มาดามน้อยได้แต่ยิ้มรับบางๆ ในใจนึกเยาะหยัน... สิ่งที่ขาดพร่องที่สุดในบ้านหลังนี้ คือสิ่งที่อยู่บนเตียงนอนของเขานั่นเอง แต่เธอไม่เคยพูดมันออกไป ทำได้เพียงสวมหน้ากากภรรยาผู้สมบูรณ์แบบต่อไป

เธอเดินตามออกไปส่งเขายังรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้าน คนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้ท่านด้วยท่าทางนอบน้อม เธอเพียงพยักหน้ารับไหว้เขาเล็กน้อยตามมารยาท

"แล้วผมจะรีบกลับ" เขากล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวขึ้นรถไป ทิ้งไว้เพียงช่องว่างและความห่างเหินเช่นเคย

มาดามน้อยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองรถยนต์คันงามเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ผ่านประตูเหล็กดัดขนาดใหญ่ ก่อนจะลับหายไปจากสายตา

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมที่พัดยอดสนเบาๆ และเสียงเครื่องตัดหญ้าที่ดังแว่วมาจากอีกฟากของสวนกว้าง

ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ ชีวิตในกรงทองของเธอดำเนินต่อไปเหมือนทุกวัน...

แต่แล้วในวันนั้นเอง... มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

ขณะที่เธอกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าบ้าน สายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นร่างของคนสวนที่กำลังทำงานอยู่ไกลๆ ใต้เงาไม้ใหญ่

เขาถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผ่นหลังสีทองแดงที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ กล้ามเนื้อทุกมัดเคลื่อนไหวสอดรับกันไปตามจังหวะการขุดดินอย่างแข็งขัน

มันเป็นภาพของความเป็นชายที่ดิบเถื่อนและเต็มไปด้วยพลังชีวิต... ภาพที่เธอไม่ได้เห็นมานานเหลือเกิน

มาดามน้อยยืนนิ่งราวกับต้องมนตร์สะกด สายตาของเธอจับจ้องไปยังร่างกำยำนั้นไม่วางตา

ความรู้สึกบางอย่างที่เธอพยายามฝังกลบมันไว้มานานหลายปี... สัญชาตญาณดิบที่เคยหลับใหล... กำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ

ลมร้อนพัดวูบหนึ่ง พาเอากลิ่นดินและกลิ่นเหงื่อจางๆ ลอยมาแตะจมูกของเธอ...

และในวินาทีนั้นเอง มาดามน้อยก็รู้ได้ทันทีว่าการเดินทางของสามีในครั้งนี้ จะไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

ความว่างเปล่าที่กัดกินหัวใจมานานกำลังจะถูกเติมเต็มด้วยบางสิ่ง... บางสิ่งที่อันตรายและเย้ายวนเกินกว่าที่เธอจะต้านทานไหว

เธอหันหลังให้คฤหาสน์ที่โอ่อ่าแต่ไร้ชีวิตชีวา แววตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังร่างของคนสวนคนนั้น

ดอกไม้ที่เคยรอวันเหี่ยวเฉาอยู่ในแจกันทอง... บัดนี้กำลังปรารถนาที่จะถูก 'พรวนดิน' อย่างรุนแรงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

มุมปากของมาดามน้อยยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา... รอยยิ้มที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้สายลมและแสงแดดโลมเลียผิวกาย แต่ในใจของเธอนั้น พายุแห่งตัณหากำลังตั้งเค้าอย่างเงียบเชียบ

คฤหาสน์หลังนี้อาจจะกำลังจะตาย... แต่บางสิ่งบางอย่างในตัวเธอกำลังจะฟื้นคืนชีพขึ้นมา

เธอก้าวเท้าเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านที่เย็นเฉียบ แต่คราวนี้... ความเย็นนั้นไม่สามารถทำอะไรหัวใจที่เริ่มร้อนรุ่มของเธอได้อีกต่อไป

เธอมองผ่านหน้าต่างออกไปยังสวนอีกครั้ง ร่างของคนสวนยังคงทำงานของเขาต่อไปโดยไม่รู้เลยว่าได้จุดเชื้อไฟแห่งความปรารถนาขึ้นในใจของนายหญิงผู้สูงศักดิ์แล้ว

และนี่คือจุดเริ่มต้น... จุดเริ่มต้นของการปลุกเร้า ที่จะนำไปสู่การถลำลึก และจบลงด้วยการล่มสลายในที่สุด

รูปสวยจริงๆ (เนื้อเรื่องมันยังไม่มีอะไรมาก ชมรูปก่อนแล้วกันนะ  )

ผมว่ารูปมาดามน้อย ผิวเข้มไปหน่อยนะครับ
น่าจะขาวกว่านี้ แต่ไม่ถึงขาวโอโม่ครับ

ตอนแรก

มาดามน้อยรอการพรวนดินมานาน​ เดี๋ยวน่าจะอวบอิ่มกว่านี้ครับ

    

มาดามน้อยที่เหี่ยวแห้งมานานจะได้คนสวนมาช่วยรดน้ำให้ชุ่มฉ่ำเสียที

คุณนายผู้ของขาด ต้องทนเก็บกดไว้ นับเวลาถอยหลังรอวันปะทุความร้อนแรงออกมา  แต่คิดแบบเล่น สำหรับคุณนายผู้มีเงิน ถ้าเก็บกดนัก ไม่ไปออฟเด็กโฮส มาปรนเปอ ล่ะ ไม่ต้องผูกมัด มีเงืนจ่าย จบ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ปลอดภัยคนใกล้ตัว   แต่คุณนายจ้องคนสวน ใกล้ตัวโคตรเสี่ยง เลย

ก็ว่าอยู่ว่าชื่อเรื่อง "เกสรราคี" มันจะไปเกี่ยวกับดอกไม้ยังไง อ่อ คนสวนนี่เอง 

เริ่มต้นได้ดีมากครับ มันคงตรงจริตผม
เรื่องสไตล์คุณนายผู้แห้งเหี่ยวมีเซ็กส์กับลูกน้อง muscle man ในบ้าน
ที่จริงชอบให้ลูกน้องรุกล้ำก่อนแต่คุณนายพยายามปกป้องศักดิ์ศรีแล้วไม่ไหวมากกว่า
แต่ไม่เป็นไรครับ จะรออ่านนะครับ

รูปสวยแล้วครับ